Piątek, 29 marca 2024
Dziennik wyroków i ogłoszeń sądowych
Rej Pr. 2512 | Wydanie nr 5877
Piątek, 29 marca 2024
Sygnatura akt: IV U 651/15

Tytuł: Sąd Okręgowy w Tarnowie z 2015-12-08
Data orzeczenia: 8 grudnia 2015
Data publikacji: 8 grudnia 2017
Data uprawomocnienia: 14 stycznia 2016
Sąd: Sąd Okręgowy w Tarnowie
Wydział: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
Przewodniczący: Kazimierz Kostrzewa
Sędziowie:
Protokolant: protokolant sądowy Marta Bartusiak
Hasła tematyczne: Emerytura Wcześniejsza
Podstawa prawna: art. 184 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. nr 153, poz. 1227 ze zm.)

Sygn. akt IV U 651/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 grudnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Kazimierz Kostrzewa

Protokolant: protokolant sądowy Marta Bartusiak

po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2015 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania E. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 15 maja 2015 roku nr (...)

w sprawie E. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu E. M. emeryturę od dnia 01 marca 2015 roku.

Sygn. akt IV U 651/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 8 grudnia 2015 r.

Decyzją z dnia 15.05.2015 r. znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił E. M. przyznania prawa do emerytury. W uzasadnieniu swej decyzji organ rentowy wskazał, iż odwołujący nie spełnia przesłanek przyznania świadczenia emerytalnego określonych w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. 2004 r. Nr 39 poz. 353 z póź. zm.), bowiem nie udokumentował 15-letniego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze wymienionej w wykazie A bądź B stosownie do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. 1983 r. nr 8, poz. 43 z póź. zm.), ale tylko 13 lat, 11 miesięcy i 19 dni.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł E. M., który podniósł, że w okresie zatrudnienia od 07.09.1987 r. do 16.04.1992 r. w Przedsiębiorstwie (...)w K. pracował w szczególnych warunkach na stanowisku cieśli na wysokości. Pracodawca ten obecnie nie istnieje. Odwołujący domagał się zmiany zaskarżonej decyzji organu rentowego poprzez przyznanie mu prawa do emerytury. W toku postępowania odwołujący sprecyzował, że domaga się doliczenia jako okresu pracy w szczególnych warunkach okresów zatrudnienia na budowie eksportowej w M. w Rosji, kiedy pracował jako cieśla na wysokości w wymiarze około 3 lat i 8 miesięcy.

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie, podnosząc argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący E. M. ur. (...) r. osiągnął 60 lata życia. Na dzień 01.01.1999 r. legitymuje się okresem zatrudnienia wynoszącym 25 lat okresów składkowych, nieskładkowych i uzupełniających. Wymiar czasu pracy w szczególnych warunkach uznany przez organ rentowy na dzień 01.01.1999 r. wynosi 13 lat, 11 miesięcy i 19 dni na który składają się następujące okresy: od 03.07.1973 r. do 01.01.1987 r., od 17.01.1987 r. do 05.02.1987 r. i od 01.03.1987 r. do 31.07.1987 r.

/okoliczności bezsporne/.

Ponadto Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

Odwołujący w ramach zatrudnienia u pracodawcy Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. w K. pracował na budowie eksportowej w M. - Rosja od 25.04.1992 r. do 30.09.1992 r., od 01.10.1992 r. do 31.12.1993 r. od 01.04.1995 r. do 30.09.1995 r. i od 22.07.1996 r. do 31.12.1996 r. na stanowisku cieśla KDGR w pełnym wymiarze czasu pracy. Pracodawca budował tam walcownię. Jego praca na stanowisku cieśli polegała na wznoszeniu budynków od podstawy tj. od głębokich wykopów do 30 metrów do wysokości 12-15 metrów. Wykonywał szalunki pod betonowanie, szalunki pod stopy, szalunki pod wieńce. Szalunki wykonywał z blatów akro, były to metalowe ramki wypełnione w środku sklejką o różnych wymiarach. Następnie spawacze spawali tak druty podtrzymujące szalunki aby się one nie rozeszły. Zbrojarze układali zbrojenia , następnie betonowano. Odwołujący stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował jako cieśla w głębokich wykopach i na wysokości. W dniu 25.03.2015 r. odwołujący złożył wniosek o przyznanie emerytury. Odwołujący nie pozostaje w zatrudnieniu.

/dowód: umowa o pracę z dnia 22.04.1992 r. – akta osobowe,

umowa o pracę z dnia 30.07.1992 r. – akta osobowe,

umowa o pracę z dnia 20.03.1995 r. – akta osobowe,

umowa o pracę z dnia 17.07.1996 r. – akta osobowe,

świadectwo pracy z dnia 31.01.1996 r. - akta osobowe,

świadectwo pracy z dnia 02.12.1996 r. - akta osobowe,

zeznania świadka K. P. -k. 32v as,

zeznania świadka E. W. -k. 32-33 as,

zeznania odwołującego –k.33 as,

wniosek z dnia 25.03.2015 r. –k. 1-4 ar czI/.

Sąd zaakceptował zeznania świadków K. P. i E. W. potwierdzające, że E. M. wykonywał w sposób ciągły i stale pracę w szczególnych warunkach w wymiarze pełnego etatu w Przedsiębiorstwo (...)Sp. z o.o. w K. w okresach: od 25.04.1992 r. do 30.09.1992 r., od 01.10.1992 r. do 31.12.1993 r. od 01.04.1995 r. do 30.09.1995 r. i od 22.07.1996 r. do 31.12.1996 r. na stanowisku cieśli wykonując prace w głębokich wykopach i na wysokości co było ściśle powiązane z pracami zbrojarskimi i betoniarskimi. Pracę w tym charakterze wykonywał w wymiarze pełnego etatu, stale, każdego dnia. Świadkowie pracowali razem z odwołującym w spornych okresach i posiadali wiedzę na temat wykonywanej przez niego pracy.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadków, którzy pracowali u tego samego pracodawcy na budowie walcowni w M. na przestrzeni spornych okresów i potwierdzili rodzaj pracy wykonywanej przez odwołującego bowiem w sposób spójny i konsekwentny wskazywały, iż w tych okresach pracował w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku cieśli w głębokich wykopach i na wysokości. Depozycje te potwierdzały dowody z dokumentów.

Także zeznania odwołującego Sąd uznał za wiarygodne, ponieważ były spójne, konsekwentne i nie zawierały wewnętrznych sprzeczności. Depozycje te potwierdziły wypowiedzi świadków współpracowników odwołującego, że praca na stanowisku cieśli była świadczona w warunkach szczególnych, ponieważ w tym okresie faktycznie wykonywał szalunki w głębokich wykopach i szalunki na wysokościach, a brak jest jakichkolwiek uzasadnionych podstaw, aby odmówić im właściwego dla nich waloru dowodowego.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom odwołującego słuchanego w charakterze strony bowiem jego zeznania w sposób spójny i konsekwentny wskazywały, iż w okresach pracy na budowie eksportowej w M. w Rosji w ramach zatrudnienia u pracodawcy Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. w K. pracował na budowie eksportowej w M. - Rosja od 25.04.1992 r. do 30.09.1992 r., od 01.10.1992 r. do 31.12.1993 r. od 01.04.1995 r. do 30.09.1995 r. i od 22.07.1996 r. do 31.12.1996 r. odwołujący pracował jako cieśla wykonując prace w głębokich wykopach i na wysokości co było ściśle powiązane z pracami zbrojarskimi i betoniarskimi. Pracę w tym charakterze wykonywał w wymiarze pełnego etatu, stale, każdego dnia.

Sąd pozytywie ocenił dowody z dokumentów zalegających w aktach rentowych odwołującego, których autentyczność oraz wiarygodność, jak również poprawność materialna i formalna nie budziły wątpliwości Sądu, nie były kwestionowane prze strony postępowania. Brak było zatem jakichkolwiek podstaw, także takich jakie należałoby uwzględnić urzędu, aby dokumentom tym odmówić właściwego im znaczenia dowodowego w tym wynikającego z art. 244 i art.245 kpc. Sąd uznał za wiarygodne świadectwo pracy odwołującego z dnia 01.12.1980 r.

Sąd rozważył, co następuje:

Przedmiotem postępowania było rozstrzygnięcie czy E. M. przysługuje prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 z późn. zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Stosownie do treści art. 32 ust. 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1. Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Z kolei art. 32 ust.4 stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.). Z §1 Rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze , wymienione w §4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia. § 2 ust.1 rozporządzenia ustala, ze za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. §4 pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Kwestią sporną pomiędzy stronami było ustalenie, czy E. M. był zatrudniony w warunkach szczególnych w okresie zatrudnienia u pracodawcy Przedsiębiorstwo (...)Sp. z o.o. w K., kiedy pracował na budowie eksportowej w M. - Rosja od 25.04.1992 r. do 30.09.1992 r., od 01.10.1992 r. do 31.12.1993 r. od 01.04.1995 r. do 30.09.1995 r. i od 22.07.1996 r. do 31.12.1996 r. jako cieśla skoro nie przedłożył świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach - jedynie w oparciu o jego zeznania, zeznania świadków oraz dowody z dokumentów w postaci świadectw pracy i umów o pracę.

Rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) w § 2 ust. 2 zobowiązuje zakłady pracy do stwierdzenia okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji. Natomiast w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49) określone zostały środki dowodowe, które powinny być dołączone do wniosku, stwierdzające okoliczności uzasadniające przyznanie tego świadczenia (§ 4 ust. 3). W myśl § 21 ust. 1, 4 i 5 powołanego rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia są pisemne zaświadczenia zakładów pracy, wydane na podstawie posiadanych dokumentów, oraz legitymacje ubezpieczeniowe, a także inne dowody z przebiegu ubezpieczenia. W przypadku zaś ubiegania się pracownika o przyznanie emerytury lub renty z tytułu zatrudnienia w szczególnym charakterze, zaświadczenie zakładu pracy powinno stwierdzać charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie takiej emerytury lub renty. Wyjątek od zasady ustalonej w powołanym przepisie jest zawarty w § 22 wymienionego rozporządzenia, który przewiduje, że okresy zatrudnienia mogą być udowodnione zeznaniami świadków, gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy.

W sytuacji gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić na okoliczność zatrudnienia w szczególnych warunkach zaświadczenia z zakładu pracy nie pozbawia to go możliwości wykazania tej okoliczności w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych.

Jak wyjaśnił bowiem Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 maja 1985 r., III UZP 5/85, w postępowaniu o świadczenia emerytalno-rentowe dopuszczalne jest przeprowadzenie przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych dowodu z zeznań świadków na okoliczność zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, jeżeli zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy.

Pogląd ten został rozwinięty w znowelizowanym art. 473 kpc, który stanowi, że w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i z przesłuchania stron. W postępowaniu przed tymi sądami okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń mogą być udowadniane wszelkimi dostępnymi środkami dowodowymi (por. wyr. SN z dnia 02.02.1996 r. II URN 3/95 OSNP 1996/16/239). Skoro więc w niniejszej sprawie odwołujący nie dysponował zaświadczeniem potwierdzającym pracę w szczególnych warunkach, a pozyskanie takowego stało się niemożliwe z uwagi na likwidację zakładu pracy w którym był zatrudniony, zasadnym stało się ustalenie okoliczności w jakich odwołujący świadczył pracę na podstawie jego zeznań oraz dowodów z dokumentów.

Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego zawartym w wyroku z dnia 1 czerwca 2010 r. II UK 21/10 1. Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. 2. W świetle przepisów wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wyodrębnienie poszczególnych prac ma charakter stanowiskowo - branżowy. Pod pozycjami zamieszczonymi w kolejnych działach wykazu wymieniono bowiem konkretne stanowiska przypisane danym branżom, uznając je za prace w szczególnych warunkach uprawniające do niższego wieku emerytalnego. Taki sposób kwalifikacji prawnej tychże prac nie jest dziełem przypadku. Specyfika poszczególnych gałęzi przemysłu determinuje bowiem charakter świadczonych w nich prac i warunki, w jakich są one wykonywane, ich uciążliwość i szkodliwość dla zdrowia. Nie można zatem swobodnie czy wręcz dowolnie, z naruszeniem postanowień rozporządzenia, wiązać konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały one przypisane w tym akcie prawnym. (LEX nr 619638). W wyrok z dnia 25 lutego 2010 r. II UK 218/09 Sąd Najwyższy wyjaśnił, że wykazy resortowe mają charakter informacyjny, techniczno-porządkujący, uściślający. Z faktu, że właściwy minister, kierownik urzędu centralnego czy centralny związek spółdzielczy w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalił w podległych i nadzorowanych zakładach pracy, że dane stanowisko pracy jest stanowiskiem pracy w szczególnych warunkach, może płynąć domniemanie faktyczne, że praca na tym stanowisku w istocie wykonywana była w takich warunkach i odwrotnie, brak konkretnego stanowiska pracy w takim wykazie może - w kontekście całokształtu ustaleń faktycznych - stanowić negatywną przesłankę dowodową. (LEX nr 590247). Odwołujący w spornym okresie był zatrudniony na stanowisku cieśli i wykonywał prace powiązane z pracami zbrojarskimi i betoniarskimi w budownictwie. W Zarządzeniu nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisku pracy w zakładach pracy podległych Ministrowi Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych , na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach (ZP-BHP-5-0152/83) w Dziale V w budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych w pkt. 1 ppkt. 4 i w pkt. 5 ppkt 3 wskazano pracę na stanowisku cieśli.

W Zarządzeniu nr 16 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 10 grudnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładzie pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, uprawniające do wzrostu emerytury (Dz. Urz. MB z dnia 6 kwietnia 1984 r. Nr 1 poz. 1) w załączniku nr I w pkt. 1 ppkt. 4 i w pkt. 5 ppkt 3 wskazano pracę na stanowisku cieśli. Wykazy resortowe mogą obecnie być jedynie pomocne w ustaleniu czy praca na danym stanowisku była wykonywana w szczególnych warunkach. W rozporządzeniu z dnia 07 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie ma wprost wymienionego stanowiska cieśli, jednakże nie liczy się sama nazwa stanowiska ale rodzaj pracy wykonywanej w związku z tym stanowiskiem. W niniejszej sprawie w oparciu o dostępne dowodowy Sąd ustalił, iż odwołujący w okresach zatrudnienia u pracodawcy Przedsiębiorstwo (...)Sp. z o.o. w K., kiedy pracował na budowie eksportowej w M. - Rosja od 25.04.1992 r. do 30.09.1992 r., od 01.10.1992 r. do 31.12.1993 r. od 01.04.1995 r. do 30.09.1995 r. i od 22.07.1996 r. do 31.12.1996 r. w pełnym wymiarze czasu pracy pracował jako cieśla wykonując prace w głębokich wykopach i na wysokości. Pracodawca budował tam walcownię. Praca odwołującego na stanowisku cieśli polegała na robieniu szalunków w głębokich wykopach do 30 metrów i robieniu szalunków do wysokości 12-15 metrów. Odwołujący wykonywał szalunki pod betonowanie, szalunki pod stopy, szalunki pod wieńce. Szalunki wykonywał z blatów akro, były to metalowe ramki wypełnione w środku sklejką o różnych wymiarach. Następnie spawacze spawali tak druty podtrzymujące szalunki, aby się one nie rozeszły. Zbrojarze układali zbrojenia , następnie betonowano. Odwołujący stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w okresach: od 25.04.1992 r. do 30.09.1992 r., od 01.10.1992 r. do 31.12.1993 r. od 01.04.1995 r. do 30.09.1995 r. i od 22.07.1996 r. do 31.12.1996 r. pracował na stanowisku cieśli wykonującego pracę związane z pracami zbrojarskimi i betoniarskimi, która to praca została zaliczona, zgodnie z wykazem A dział V pkt. 4, będącym załącznikiem do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, do prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

Po uwzględnieniu wskazanych okresów pracy na budowie eksportowej w M. od 25.04.1992 r. do 30.09.1992 r., od 01.10.1992 r. do 31.12.1993 r. od 01.04.1995 r. do 30.09.1995 r. i od 22.07.1996 r. do 31.12.1996 r. oraz wcześniej uznanego okresu wykonywania pracy w szkodliwych warunkach w wymiarze 13 lat, 11 miesięcy i 19 dni odwołujący legitymuje się wymaganym okresem pracy w warunkach szkodliwych określonych w wykazie A w wymiarze co najmniej 15 lat.

Biorąc powyższe ustalenia pod uwagę w przedmiotowej sprawie odwołujący spełnia przesłanki do przyznania tzw. wcześniejszej emerytury, wynikające z treści art. 32 w zw. z art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, a w szczególności § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. 1983 r. nr 8, poz. 43 z póź. zm.). E. M. osiągnął bowiem wiek 60 lat ((...) r.), oraz na dzień 01.01.1999 r. posiada wymagany okres zatrudnienia - 25 letni okres składkowy, nieskładkowy i uzupełniający, a przede wszystkim spełnia kwestionowaną dotąd przez organ rentowy przesłankę w postaci co najmniej 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, ponieważ po uznaniu mu spornego okresu pracy w warunkach szczególnych tj. od 25.04.1992 r. do 30.09.1992 r., od 01.10.1992 r. do 31.12.1993 r. od 01.04.1995 r. do 30.09.1995 r. i od 22.07.1996 r. do 31.12.1996 r. legitymuje się 15- letnim okresem pracy w warunkach szczególnych.

Dlatego też mając na uwadze powyższe rozważania Sąd działając na mocy wskazanych wyżej przepisów prawa zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego w ten sposób, że przyznał odwołującemu prawo do emerytury od 1 marca 2015 roku tj. od miesiąca zgłoszenia wniosku. Mając na względzie powyższe orzeczono na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego i na podstawie art.477 14 §2 k.p.c.

Najczęściej czytane
ogłoszenia

Udostępnij