Sygn. akt VU 6488/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 stycznia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSR del. Marzena Foltyn-Banaszczyk

Protokolant p.o. stażysty Ewelina Hrynczyszyn

po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z wniosku G. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania G. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 24 października 2014 r. sygn. (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VU 6488/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24 października 2014 roku w sprawie (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił G. G. prawa do emerytury, podnosząc w uzasadnieniu decyzji, iż wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 roku posiada okresy składkowe i nieskładkowe w łącznym wymiarze 28 lat, 2 miesiące, 24 dni, w tym staż pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 14 lat, 9 miesięcy i 14 dni. Organ rentowy odmówił wnioskodawcy zaliczenia jako pracy w warunkach szczególnych okresów: od 5 maja 1981 roku do 25 czerwca 1981 roku i od dnia 10 maja 1985 roku do 27 lipca 1985 roku – przerwy w zatrudnieniu wynikające z rozliczenia pracy za granicą; od 9 maja 1990 do 31 maja 1990 roku – urlop bezpłatny oraz okresu od 1 marca 1982 roku do dnia 25 lipca 1985 roku na stanowisku brygadzista, mechanik maszyn budowlanych.

W odwołaniu wniesionym od powyższej decyzji w dniu 14 listopada 2014 roku G. G. wniósł o jej zmianę i przyznanie mu prawa do emerytury, wnosząc o zaliczenie do okresu pracy w warunkach szczególnych pracy od 1 marca 1982 roku do 30 czerwca 1982 roku ponieważ w dalszym ciągu pracował na ładowarce (...) zanim przeszedł na brygadzistę. Od 1 lipca 1982 roku wnioskodawca pracował jako brygadzista i również ten okres, zdaniem wnioskodawcy, należało uznać za pracę w warunkach szczególnych. Wnioskodawca wnosił również o zaliczenie jako okresu pracy w warunkach szczególnych okresu budowy eksportowej w Iraku od dnia 7 stycznia 1984 roku do dnia 9 maja 1985 roku, gdzie pracował jako operator zgarniarki. Na rozprawie wnioskodawca sprecyzował, iż chodzi o okres urlopu dewizowego i wolnych sobót udzielonych za pracę w Iraku.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

Na rozprawie strony podtrzymały stanowiska w sprawie.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca G. G., urodzony w dniu (...) 1954 roku, złożył w dniu 29 września 2014 roku wniosek o przyznanie emerytury. Wnioskodawca nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-4 akt emerytalnych)

Wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 roku legitymuje się okresem ubezpieczenia w wymiarze 27 lat, 2 miesiące i 6 dni okresów składkowych oraz 1 rok, 18 dni okresów nieskładkowych, tj. łącznie 28 lat, 2 miesiące i 24 dni, w tym 14 lat, 9 miesięcy i 14 dni stażu pracy w szczególnych warunkach.

(dowód: decyzja- k.25 akt emerytalnych).

Do stażu pracy w szczególnych warunkach organ rentowy zaliczył wnioskodawcy następujące okresy zatrudnienia:

- od 15 stycznia 1973 roku do dnia 30 września 1974 roku w Przedsiębiorstwie (...) w K. na stanowisku mechanika napraw pojazdów samochodowych i robotnika torowego;

- od 22 października 1974 roku do dnia 10 czerwca 1975 roku w (...) S.A. w W. na stanowisku operatora zgarniarki;

- od 26 czerwca 1975 roku do dnia 4 maja 1981 roku oraz od 26 czerwca 1981 roku do 28 lutego 1982 roku w Przedsiębiorstwie (...) w B. na stanowisku operatora sprzętu ciężkiego;

- od 7 stycznia 1984 roku do 9 maja 1985 roku w (...)/K. obecnie (...) S.A. w W. na stanowisku operatora zgarniarki ( kontrakt eksportowy w Iraku);

- od 15 października 1985 roku do dnia 31 sierpnia 1987 roku w (...) B. w R. na stanowisku operatora sprzętu technologicznego i pomocniczego na odkrywce;

– od 7 września 1987 roku do dnia 8 maja 1990 roku w Przedsiębiorstwie (...) w K. na stanowisku maszynisty koparki.

Organ rentowy odmówił wnioskodawcy zaliczenia jako pracy w warunkach szczególnych okresów: od 5 maja 1981 roku do 25 czerwca 1981 roku i od dnia 10 maja 1985 roku do 27 lipca 1985 roku – przerwy w zatrudnieniu wynikające z rozliczenia pracy za granicą; od 9 maja 1990 do 31 maja 1990 roku – urlop bezpłatny oraz okresu od 1 marca 1982 roku do dnia 25 lipca 1985 roku na stanowisku brygadzista, mechanik maszyn budowlanych w Przedsiębiorstwie (...) w B..

(okoliczność bezsporna – odpowiedź na odwołanie – k. 6-7 akt; decyzja- k.25 akt emerytalnych )

G. G. w okresie od dnia 26 czerwca 1975 roku do dnia 25 lipca 1985 roku był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w Przedsiębiorstwie (...) w B..

Od dnia 26 czerwca 1975 roku do dnia 4 maja 1981 roku wnioskodawca pracował jako operator ( maszynista ) zgarniarki.

W okresie od dnia 26 października 1979 roku do dnia 4 maja 1981 roku wnioskodawca korzystał z urlopu bezpłatnego w związku z kontraktem w Libii i wykonywaniem pracy na stanowisku maszynisty zgarniarki i ładowarki.

Od dnia 5 maja 1981 roku do dnia 25 czerwca 1981 roku wnioskodawca korzystał z urlopu dewizowego i innych dni wolnych wynikających z rozliczenia kontraktu dotyczącego pracy za granicą.

Od dnia 26 czerwca 1981 roku wnioskodawca powrócił do pracy w Przedsiębiorstwie (...) w B. na stanowisku maszynisty ładowarki. Od dnia 7 września 1981 roku do dnia 28 lutego 1982 roku wnioskodawca pracował jako maszynista koparki.

Jako maszynista ładowarki i koparki wnioskodawca był zaszeregowany do kategorii VII i VIII stawki.

Od dnia 1 marca 1982 roku wnioskodawcy zostały powierzone obowiązki mechanika maszyn budowlanych ze stawką zaszeregowania kat.XII.

Od dnia 1 czerwca 1983 roku wnioskodawca otrzymywał dodatek brygadzistowski w wysokości 1.500 złotych oraz stawkę zaszeregowania XIV jako mechanik maszyn budowlanych.

( dowód: uprawnienie k. 32 – 32v; podanie k. 30; skierowanie do pracy k. 29; umowa o pracę k. 28; umowa na budowie elektrowni w Libii k. 26-27; aneks do umowy na budowie elektrowni w Libii k. 24, k. 23; pismo k. 23; angaże k. 22, k. 21; świadectwo pracy k. 15; świadectwo pracy w warunkach szczególnych k. 14; karty pracy k. 17-20 akt rentowych)

Przedsiębiorstwo (...) w B. znajdowało się przy Kombinacie budowy elektrowni i wykonywało wszystkie prace ziemne na potrzeby kombinatu. Prace były wykonywane przy pomocy ciężkiego sprzętu budowlanego w postaci spycharek, koparek, zgarniarek, dźwigów, ładowarek, betoniarek, zagęszczarek do gruzu. Każdy pracownik był przydzielony do danego rodzaju maszyn. Były działy spycharek, ładowarek i inne działy według rodzaju sprzętu. Obsady były 2-3 osobowe. Praca odbywała się na zmiany. Wnioskodawca pracował na ładowarkach. Gdy pracował na ładowarkach nie był brygadzistą.

Pracą działu kierował brygadzista, następnie w hierarchii był mistrz, zastępca kierownika i kierownik.

W przypadku, gdy pracujący na sprzęcie budowlanym pracownik awansował na brygadzistę, był on przenoszony do pracy w warsztacie. Brygadzista pracował w warsztacie przy naprawie maszyn. Byli brygadziści, którzy pracowali tylko w warsztacie i tacy, którzy mogli sporadycznie, w razie potrzeby pracować przy obsłudze maszyn. Brygadzista pracował przy obsłudze maszyn wyłącznie w razie potrzeby, co do zasady pracował w warsztacie. Od lat 70-80 brygadziści nie pracowali już przy obsłudze maszyn, a wyłącznie w warsztacie.

Oprócz pracy w warsztacie brygadzista organizował i koordynował pracę podległej brygadzie. Rano rozdzielał pracę pracownikom, odbierał zapotrzebowania i kierował do pracy zgodnie z zapotrzebowaniem pracowników i sprzęt.

Wnioskodawca od dnia 1 marca 1982 roku był mechanikiem maszyn budowlanych,

pracował w warsztacie. Jako mechanik naprawiał maszyny w razie awarii urządzenia. Pracował wówczas zarówno w kanale remontowym jak i poza kanałem remontowym. W kanale było sprawdzenie sprzętu oraz demontaż i montaż części. Mechanicy byli przydzielani do naprawy konkretnej maszyny. Mechanicy zajmowali się całością naprawy maszyny i wykonywali wszystkie czynności związane z naprawą danej maszyny. W zależności od rodzaju awarii naprawa uszkodzonej części odbywała się w warsztacie poza kanałem lub dochodziło do zakupu nowej części i jej montaż odbywał się w kanale.

Wnioskodawca nie pracował przez cały dzień pracy w kanałach. Naprawiał maszyny również poza kanałami. Ponadto od 1 czerwca 1983 roku do jego obowiązków jako mechanika doszły obowiązki jako brygadzisty.

(dowód: zeznania J. B. k. 42v-43v; zeznania Z. B. k. 44; częściowo zeznania G. G. k. 44v-45)

G. G. od dnia 7 stycznia 1984 roku na okres 18 miesięcy do 25 lipca 1985 roku przebywał na urlopie bezpłatnym. W dniu 2 stycznia 1984 roku wnioskodawca zawarł z Centralą Handlu Zagranicznego Budownictwa (...) w W. umowę o pracę za granicą w Iraku na czas określony, tj. od 7 stycznia 1984 roku do dnia 7 czerwca 1985 roku, na stanowisku operatora zgarniarki, koparki i ładowarki. Umowa o pracę została rozwiązana w dniu 9 maja 1985 roku za porozumieniem stron. Wnioskodawca powrócił do kraju po zakończeniu pracy w dniu 9 maja 1985 roku i od 11 maja 1985 toku korzystał z dni wolnych na rozliczenie, z urlopu wypoczynkowego – dewizowego w ilości 26 dni i dni wolnych z tytułu przepracowanych wolnych sobót w ilości 36 dni, tj. łącznie od dnia 11 maja 1985 roku do dnia 24 lipca 1985 roku.

(dowód: umowa o pracę k. 17-19; pismo k. 20; świadectwo pracy k. 16; świadectwo pracy w warunkach szczególnych k. 5)

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem.

Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

-

osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

-

ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

Zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, za pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne i otoczenia.

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

Organ rentowy odmówił wnioskodawcy zaliczenia jako pracy w warunkach szczególnych okresów: od 5 maja 1981 roku do 25 czerwca 1981 roku, od dnia 10 maja 1985 roku do 27 lipca 1985 roku – przerwy w zatrudnieniu wynikające z rozliczenia pracy za granicą; od 9 maja 1990 do 31 maja 1990 roku – urlop bezpłatny oraz okresu od 1 marca 1982 roku do dnia 25 lipca 1985 roku na stanowisku brygadzista, mechanik maszyn budowlanych w Przedsiębiorstwie (...) w B..

Sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy ww. okresach pracy był bezsporny w świetle dokumentów znajdujących się w jego aktach rentowych i osobowych. Spornym pozostawał charakter pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w okresie od 1 marca 1982 roku do dnia 25 lipca 1985 roku, tj. czy była to praca wykonywana w szczególnych warunkach, czy też nie oraz zasadność braku zaliczenia przez organ emerytalny na poczet okresów zatrudnienia w warunkach szczególnych okresów urlopu dewizowego i dni wolnych za pracę w soboty w Iraku od dnia 10 maja 1985 roku do 27 lipca 1985 roku.

Odnośnie okresu od 1 marca 1982 roku do dnia 25 lipca 1985 roku organ rentowy zakwestionował, aby wnioskodawca w spornych okresach pracował w szczególnych warunkach, gdyż nie dysponował on świadectwem pracy w szczególnych warunkach odnoszący się do tego okresu, a w świadectwie pracy wskazane są różne stanowiska pracy, na których pracował wnioskodawca, w tym nie jest wymienione w rozporządzeniu Rady Ministrów z 7 lutego 1983r.

Należy w tym miejscu podnieść, iż wprawdzie stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), okresy pracy w warunkach szczególnych, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego. Z tym, że wówczas na ubezpieczonym spoczywa ciężar wykazania, że pracę wykonywał pracę w warunkach szczególnych.

Wnioskodawca nie sprostał temu obowiązkowi. Powołani w sprawie przez wnioskodawcę świadkowie nie potwierdzili bowiem, iż w spornym okresie wnioskodawca wykonywał jednocześnie obowiązki brygadzisty i operatora ładowarki. Zeznania świadków odnosiły się bowiem do opisu zakresu czynności i charakteru pracy wnioskodawcy w okresie, gdy pracował na stanowisku operatora maszyn (ładowarki, zgarniarki czy koparki). Jednocześnie świadkowie nie potwierdzili, że wnioskodawca w okresie, gdy pracował jako operator ładowarki był jednocześnie brygadzistą. Świadek J. B. zeznał bowiem, że w dziale ładowarek wnioskodawca pracował tylko na ładowarkach, nie było takiego momentu, żeby był brygadzistą. Natomiast świadek Z. B. zeznał, że nie pamięta momentu kiedy wnioskodawca był brygadzistą, natomiast pamięta, że w dziale ładowarek był inny brygadzista, nie wnioskodawca. Zeznania wnioskodawcy zatem, że w okresie od 1 marca 1982 roku do 1984 roku łączył obowiązki brygadzisty i operatora maszyn – ładowarek, nie znalazło potwierdzenia w zeznaniach świadków. Z zeznań świadków nie wynikało również od kiedy wnioskodawca faktycznie zajął stanowisko brygadzisty, w szczególności, że uzyskał je od 1 czerwca 1982 roku oraz że w okresie od 1 marca 1982 roku do 30 czerwca 1982 roku faktycznie pracował wyłącznie jako operator ładowarki. Co więcej stanowisko wnioskodawcy od kiedy został brygadzistą, tj. od czerwca 1982 roku, nie znalazło potwierdzenia w dokumentacji akt osobowych w postaci angaży, kart pracy, świadectwa pracy i świadectwa pracy w warunkach szczególnych. Z dokumentów wynikało bowiem, że wnioskodawca pracował jako operator sprzętu (ładowarki, koparki) do 28 lutego 1982 roku, a następnie od 1 marca 1983 roku zostały mu powierzone obowiązki na stanowisku mechanika maszyn budowlanych. Potwierdzają to angaż i karty pracy, z których wynikało, że od 1 marca 1982 roku wnioskodawca pracował jako mechanik maszyn budowlanych w warsztacie oraz że uzyskał stawkę zaszeregowania kat XII. Natomiast dodatek brygadzistowski, który był wypłacany wyłącznie brygadzistom, wnioskodawca otrzymywał od 1 czerwca 1983 roku, jako mechanik maszyn budowlanych zaszeregowany do kat.XIV stawki wynagrodzenia. Powyższe znalazło częściowe potwierdzenie w zeznaniach świadków. Świadek J. B. bowiem zeznał, że pamięta, iż wnioskodawca pracował jako mechanik maszyn budowlanych w warsztacie i opisał zakres czynności wykonywanych przez wnioskodawcę jako mechanika. Również świadek Z. B., choć nie pamiętał samej okoliczności, aby wnioskodawca był mechanikiem, opisał zakres czynności mechaników. Z zeznań świadków wynikało zatem, że mechanicy zajmowali się naprawą maszyn budowlanych w razie ich awarii. Była to całościowa naprawa wykonywana przez mechaników przypisanych do danej maszyny. Naprawa odbywała się zatem zarówno w kanałach remontowych, jak i poza kanałami remontowymi. W kanałach remontowych odbywał się zatem demontaż części i następnie ich montaż. Natomiast naprawa uszkodzenia następowała poza kanałami remontowymi. Były to również prace typowo estetyczne np. wyregulowanie wtrysków. Na co dzień zatem wnioskodawca jako mechanik nie spędzał w kanałach całej dniówki. Co znamienne także wnioskodawca przyznał, że przy pracy w kanałach remontowych nie spędzał całej obowiązującej go dobowej normy czasu pracy. Do jego obowiązków należały bowiem wszystkie prace naprawcze przy maszynach budowlanych, a zatem również tych, które nie wykonuje się tylko i wyłącznie w kanałach remontowych. Ponadto jak wynikało z kart pracy od dnia 1 czerwca 1983 roku wnioskodawca był brygadzistą i wówczas obowiązki mechanika naprawy maszyn łączył z obowiązkami brygadzisty. Zatem od co najmniej 1 czerwca 1983 roku ( jak również w przypadku uznania twierdzeń wnioskodawcy od co najmniej 1 czerwca 1982 roku) wnioskodawca wykonywał obowiązki mechanika samochodowego – wykonywanie napraw urządzeń jako całości oraz obowiązki brygadzisty – tj. organizacja i koordynacja pracy, odbieranie robót, obieranie zleceń, wydawanie poleceń i kierowanie pracowników i sprzętu na dany odcinek robót.

Powyższe wynikało również z zeznań świadków, którzy dokładnie opisali zakres obowiązków brygadzistów. Stwierdzili oni przy tym, iż brygadzistą był pracownik, który awansował i przechodził do pracy w warsztacie jako mechanik naprawy urządzeń. Brygadzista zatem łączył obowiązki mechanika i brygadzisty. Natomiast wyłącznie sporadycznie i to tylko w razie potrzeby był kierowany do pracy przy obsłudze sprzętu.

Należało zatem stwierdzić, iż wnioskodawca zarówno w okresie, gdy był zatrudniony jako mechanik, jak również w okresie gdy powierzono mu obowiązki brygadzisty nie pracował stale w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych.

Tymczasem z zestawienia § 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest tylko taka praca, która jest świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Zgodnie zaś z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2000r. II UKN 39/00, (OSNAP 2002/11/272) warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

W orzecznictwie przyjmuje się, że nie korzysta z uprawnienia do emerytury w niższym wieku emerytalnym pracownik, który nie udowodnił, że wykonywał pracę w szczególnych warunkach w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku (por. np. wyrok z dnia 15 grudnia 1997 r., II UKN 417/97 - OSNP 1998/21/638).

Tylko bowiem stałe wykonywanie prac o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne i otoczenia, zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, spełnia przesłanki zatrudnienia w warunkach szczególnych.

Praca mechanika jest pracą w szczególnych warunkach, zgodnie z wykazem A działem XIV poz. 16 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, ale tylko wówczas, gdy jest wykonywana w kanałach remontowych. Z przeprowadzonego postępowania dowodowego wynika, że wnioskodawca w okresie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w B. od 1 marca 1982 roku do dnia 25 lipca 1985 roku nie wykonywał prac w kanałach remontowych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Oprócz bowiem prac w kanałach remontowych, które szkodliwie wpływały na jego zdrowie, wykonywał także inne drobne prace naprawcze poza kanałami remontowymi, które takiego wpływu nie miały.

Również jako brygadzista wnioskodawca nie wykonywał stale w pełnym wymiarze czasu pracy - pracy maszynistów ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych ( wykaz A dział V poz. 3 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983roku), jak również nie wykonywał stale takiej pracy jako pracy na polegającej na kontroli międzyoperacyjnej, kontroli jakości produkcji i usług oraz dozoru inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie ( wykaz A dział XIV poz. 24 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983roku). Zakres obowiązków wykonywanych przez wnioskodawcę od 1 marca 1982 roku nie mieścił się bowiem w ww. opisie wykazu stanowisk, a w szczególności w czasie zajmowania stanowiska brygadzisty czynności operatora maszyn wnioskodawca wykonywał sporadycznie, w razie potrzeby, a nie stale i były one łączone z obowiązkami mechanika naprawy maszyn, które nie były wykonywane w warunkach szczególnych.

Należy w tym miejscu z całą mocą podkreślić, iż wnioskodawca nie podważył w szczególności dokumentów (angaż, świadectwa pracy, karty płaty), z których wynikało, iż objął obowiązki mechanika od dnia 1 marca 1982 roku. Z dokumentów tych jednoznacznie wynikło, iż doszło do zmiany charakteru zatrudnienia wnioskodawcy i zakresu jego obowiązków od dnia 1 marca 1982 roku. Wnioskodawca żadnymi dowodami nie podważył wskazanej w dokumentach daty zmiany charakteru pracy i wykonywanych czynności. Tym samym twierdzenia wnioskodawcy, iż w okresie od 1 marca 1982 roku do 30 czerwca 1982 roku stale w pełnym wymiarze czasu pracy nadal wykonywał obowiązki na stanowisku operatora ładowarki nie znalazły żadnego potwierdzenia. Takie potwierdzenie bowiem nie wynika w szczególności z zeznań świadków. Co więcej z zeznań samego wnioskodawcy wynikało ostatecznie, iż stanowisko brygadzisty objął od 1 czerwca 1982 roku oraz że w okresie od 1 marca 1982 roku do 1984 roku pracował na sprzęcie, ale w zależności od potrzeb. Powyższe zatem korelowałoby z zeznaniami świadków w tym zakresie, iż wnioskodawca mógł łączyć swoje obowiązki mechanika (czy również jako brygadzisty) z obowiązkami jako operator ładowarki, ale wyłącznie w razie potrzeb. Jednocześnie pracował wówczas w warsztacie jako mechanik.

Powyższe ustalenia wykluczają jednakże możliwość zaliczenia okresu od dnia 1 marca 1982 roku do 30 czerwca 1982 roku do prac w warunkach szczególnych. W ww. rozporządzeniu przesądzono bowiem że pracownik (mężczyzna) musiał wykonywać prace w szczególnych warunkach, które są wymienione w wykazie A, przez co najmniej 15 lat i osiągnąć wiek emerytalny wynoszący 60 lat. Z analizy przepisu rozporządzenia wynika zatem, że praca w szczególnych warunkach to wyłącznie praca wykonywana w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Podkreślić tu trzeba, że uwzględnieniu podlega jedynie ta praca, która jest wymieniona w wykazie. Decydujące znaczenie, w analizie charakteru pracy ubezpieczonego z punktu widzenia uprawnień emerytalnych, ma zatem możliwość jej zakwalifikowania pod jedną z pozycji wspomnianego załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów. W świetle art. 32 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, pracami w szczególnych warunkach nie są bowiem wszelkie prace wykonywane w narażeniu na kontakt z niekorzystnymi dla zdrowia pracownika czynnikami, lecz jedynie takie, które zostały rodzajowo wymienione w tymże rozporządzeniu. Przepis § 1 ust. 1 rozporządzenia stanowi zresztą, że akt ten ma zastosowanie do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do niego. Zatem nawet wykonywanie pewnych czynności w trudnych dla organizmu warunkach, jeżeli nie można ich zakwalifikować pod jedną z pozycji z wykazu, uniemożliwia traktowania takiego zatrudnienia jako mającego znaczenie z punktu widzenia prawa do emerytury, o jakim mowa w art. 32 ustawy emerytalnej (por. wyrok Sądu Najwyższego z 1 czerwca 2010 r., sygn. akt II UK 21/10, Lex nr 619638).

Przedmiotowe rozporządzenie zawiera również § 2 ust. 1, zgodnie z którym okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Przepis ów należy rozumieć tak, iż praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy). Należy podnieść, iż kwestia ta była wielokrotnie przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego (m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 14 września 2007 r., III UK 27/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 325; z dnia 19 września 2007 r., III UK 38/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 329; z dnia 6 grudnia 2007 r., III UK 66/07, LEX nr 483283; z dnia 22 stycznia 2008 r., I UK 210/07, OSNP 2009 nr 5-6, poz. 75 i z dnia 24 marca 2009 r., I PK 194/08, LEX nr 528152 oraz z dnia 1 czerwca 2010 r., II UK 21/10, LEX nr 619638).

Należy również podkreślić, iż przyjęcia, że zatrudniony pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy nie niweczą także krótkotrwałe nieobecności na stanowisku pracy związane, np. ze szkoleniami, pracami biurowymi, sprawozdawczością (vide wyrok Sądu Najwyższego z 22 stycznia 2008 r., I UK 210/07, Lex nr 448175). Pomijając jednak te drobne i oczywiste przerwy, co do zasady jedynie okresy wykonywania zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy wypełniają weryfikowalne kryterium uznania pracy o cechach znacznej szkodliwości dla zdrowia lub znacznego stopnia uciążliwości, lub wymagającej wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Stałe wykonywanie takich prac oznacza, że krótsze dobowo (nie w pełnym wymiarze obowiązującego czasu pracy na danym stanowisku) lub periodyczne, a nie stałe świadczenie pracy, wyklucza dopuszczalność uznania pracy za świadczoną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wskutek niespełnienia warunku stałej znacznej szkodliwości dla zdrowia lub stałego znacznego stopnia uciążliwości wykonywanego zatrudnienia. Oznacza to, że nie jest dopuszczalne uwzględnianie przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, przez co tak zatrudniony nie spełniał koniecznego warunku dla uzyskania wcześniejszych uprawnień emerytalnych, jakim było stałe wykonywanie pracy szkodliwej w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na zajmowanym stanowisku pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 4 czerwca 2008 r., II UK 306/07, Lex 494129). Innymi słowy, wykonywanie również innej niż wymieniona w wykazie pracy w ramach czasu pracy uniemożliwia zaliczenie danego okresu jako okresu pracy w szczególnych warunkach. Przy czym nie chodzi tu o sytuację, w której owe inne czynności stanowią konieczny element całego zadania świadczonego w ramach pracy w szczególnych warunkach (czynności przygotowawcze, kończące, immanentnie związane z całym zadaniem, np. przygotowanie warsztatu pracy, materiałów, itp.). Inaczej jest jednak w przypadku czynności autonomicznych, niezależnych od czynności mających charakter świadczonych w szczególnych warunkach w rozumieniu rozporządzenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r. II UK 233/11 OSNP 2013/7-8/86).

Skoro zatem wnioskodawca w spornym okresie oprócz prac w warunkach szczególnych (prace operatora maszyn czy mechanika pracującego w kanałach remontowych) wykonywał jeszcze inne prace, które takiego charakteru nie miały (prace mechaniczne poza kanałami remontowymi) to oznacza, że nie pracował on stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szczególnych warunkach. W ramach bowiem obowiązującej go dziennej normy czasu pracy wykonywał oprócz prac, które szkodliwie oddziaływały na jego organizm, także prace, które takiego charakteru nie miały. Stałe wykonywanie prac w szczególnych warunkach, w pełnym wymiarze czasu pracy stanowi zaś niezbędny warunek do zaliczenia danego okresu pracy do pracy w warunkach szczególnych.

Sąd nie zaliczył również do okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych okresu urlopu dewizowego i urlopu udzielonego wnioskodawcy w związku z nie udzieleniem w okresie zatrudnienia za granicą dni wolnych od pracy ( soboty) od dnia 11 maja 1985 roku do dnia 24 lipca 1985 roku. Z ustalonego stanu faktycznego wynikało, że wnioskodawca w okresie od 6 stycznia 1984 roku przez okres 18 miesięcy tj. faktycznie do dnia 24 lipca 1985 roku (do rozwiązania stosunku pracy) przebywał na urlopie bezpłatnym w związku z pracą na budowie eksportowej w Iraku. W dniu 2 stycznia 1984 roku wnioskodawca bowiem zawarł z Centralą Handlu Zagranicznego Budownictwa (...) w W. umowę o pracę za granicą na czas określony tj od 7 stycznia 1984 roku do dnia 7 czerwca 1985 roku. Wnioskodawca powrócił do kraju po zakończeniu pracy w dniu 9 maja 1985 roku i od 11 maja 1985 toku korzystał z dni wolnych na rozliczenie, z urlopu wypoczynkowego i dni wolnych z tytułu przepracowanych wolnych sobót łącznie od dnia 11 maja 1985 roku do dnia 24 lipca 1985 roku. (k. 20, k. 17-19, k. 16, k. 16). Powyższe fakty nie były kwestionowane przez strony, sporna natomiast była ich ocena prawna.

Wnioskodawca wnosił o zaliczenie powyższego okresu do pracy w warunkach szczególnych. Pogląd ten nie znajduje jednak poparcia w przepisach prawa. Z umowy o pracę z 2 stycznia 1984 roku oraz świadectwa pracy z dnia 2 maja 1985 roku jasno wynikają granice czasowe zatrudnienia w jednostce kierującej - do 9 maja 1985 roku ( rozwiązanie umowy za porozumieniem stron). Oceny tej nie może zmienić fakt, że po tym momencie wnioskodawca korzystał z pewnych uprawnień przysługujących mu w związku z pracą za granicą, wynikających z rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r. w sprawie niektórych praw i obowiązków pracowników skierowanych do pracy za granicą w celu realizacji budownictwa eksportowego i usług związanych z eksportem (tekst jedn.: Dz. U. 1990.44.259 z zm.) - czasu wolnego wynikającego z różnicy między obowiązującym go tygodniowym wymiarem czasu pracy a 42-godzinnym tygodniowym wymiarem czasu pracy, czy też "odbioru" czasu wolego, który nie mógł być udzielony w okresie pracy za granicą. W szczególności w tym drugim przypadku warto zauważyć, że § 10 pkt 4 rozporządzenia stanowi, że jeżeli z przyczyn organizacyjno-produkcyjnych nie jest możliwe udzielenie czasu wolnego w okresie zatrudnienia za granicą, urlop bezpłatny w macierzystym zakładzie pracy ulega przedłużeniu odpowiednio do wymiaru nie udzielonego czasu wolnego od pracy. W tym wypadku pracownikowi przysługuje, w zamian za czas wolny od pracy, od jednostki kierującej ekwiwalent pieniężny w walucie, obliczony jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy. Z użytych sformułowań widać więc, że to nie okres zatrudnienia w jednostce wysyłającej ulega wydłużeniu, ale urlop bezpłatny w jednostce macierzystej. Jednocześnie w zamian za ten udzielony już w kraju czas wolny nie przysługuje wynagrodzenie jak w trakcie zatrudnienia, ale ekwiwalent pieniężny obliczany jak w przypadku urlopu wypoczynkowego. Powyższa potwierdza tezę, że okresy te nie stanowią okresów pracy u pracodawcy wysyłającego na budowę eksportową. Sąd Okręgowy w pełni podziela utrwalone stanowisko Sądu Najwyższego zawarte chociażby w wyroku z dnia 18 listopada 2011 roku (I UK 127/11 OSNP 2012/21-22/268) czy z dnia 9 października 2013 roku (I UK 108/13,LEX). Sąd Najwyższy podkreślił, że okres urlopu bezpłatnego sam w sobie nie jest okresem zatrudnienia, bowiem pojęcie to zamyka się tylko do tych osób, które pracę świadczą lub doznają przerw w jej świadczeniu bez zawieszenia praw i obowiązków pracowniczych. Okresu tego nie można potraktować jako składkowego w rozumieniu art. 6 ustawy emerytalnej. Nie jest bowiem okresem ubezpieczenia (art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy) gdyż, zgodnie z art. 4 pkt 5, okres ubezpieczenia to okres opłacenia składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz okres nieopłacenia składek z powodu przekroczenia w trakcie roku kalendarzowego kwoty rocznej podstawy wymiaru składek, o którym mowa w przepisach ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, czyli przypadający po dniu 31 grudnia 1998 r. Nie jest to również okres, o jakim mowa w art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej, a więc opłacania składek na ubezpieczenie społeczne w wysokości określonej w przepisach o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych, bowiem na mocy zaś § 7 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 stycznia 1990 r. w sprawie wysokości i podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, zgłaszania do ubezpieczenia społecznego oraz rozliczania składek i świadczeń z ubezpieczenia społecznego (Dz. U. 1990.7.41 z zm.) wypłacone ekwiwalenty nie stanowiły podstawy wymiaru składki. Również i art. 7 ustawy nie wymienia wśród okresów nieskładkowych urlopów bezpłatnych. Również Sąd Najwyższy w uchwale z 22 maja 2013 r. podjętej w składzie 7 sędziów (III UZP 1/13 Biul.SN 2013/5/16), uznał, że okres urlopu bezpłatnego udzielonego pracownikowi w macierzystym zakładzie pracy w wymiarze równym liczbie nieudzielonych w czasie zatrudnienia za granicą dni wolnych od pracy, przewidziany w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r. w sprawie niektórych praw i obowiązków pracowników skierowanych do pracy za granicę w celu realizacji budownictwa eksportowego i usług związanych z eksportem nie stanowi okresu składkowego przewidzianego w art. 6 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a więc nie jest okresem zatrudnienia. Trzeba tu zauważyć, że, choć rozporządzenie Rady Ministrów z dnia z dnia 27 grudnia 1974 r. w sprawie niektórych praw i obowiązków pracowników skierowanych do pracy za granicą w celu realizacji budownictwa eksportowego i usług związanych z eksportem gwarantuje pracownikowi szereg uprawnień, których nie posiada pracownik korzystający z typowego urlopu bezpłatnego, to jednak dotyczą one jedynie uprawnień pracowniczych (§ 4 ust. 3 rozporządzenia). Jak zauważył to Sąd Najwyższy w przywołanym już orzeczeniu z 18 listopada 2011 r. chodzi tu o staż pracy umożliwiający nabycie prawa do różnorodnych świadczeń pracowniczych, od tego stażu uzależnionych (np. nagrody jubileuszowej czy dodatku za staż pracy). Nie wynika natomiast z niego, aby okres urlopu bezpłatnego miał jakiekolwiek znaczenie dla uprawnień ze sfery ubezpieczeń społecznych związanych z pracą w warunkach szczególnych. Nie ma tu normy przenoszącej tą regulację na uprawnienia w zakresie świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Można twierdzić, że skoro przepisy prawa ubezpieczeń społecznych nigdy nie traktowały okresu urlopu bezpłatnego jako okresu ubezpieczenia, to zaliczenie takiego okresu do uprawnień ze sfery ubezpieczeń społecznych możliwe byłoby tylko w takim przypadku, gdyby przepis szczególny wyraźnie to przewidywał. Takim przepisem nie jest zaś wspomniany już § 3 ust. 4 rozporządzenia.

W wyroku z dnia 9 października 2013 roku Sąd Najwyższy podkreślił, iż okres urlopu bezpłatnego udzielonego pracownikowi w macierzystym zakładzie pracy w wymiarze równym liczbie nieudzielonych w czasie zatrudnienia za granicą dni wolnych od pracy, przewidziany w § 10 ust. 4 rozporządzenia z dnia 27 grudnia 1974 r. w sprawie niektórych praw i obowiązków pracowników skierowanych do pracy za granicę w celu realizacji budownictwa eksportowego i usług związanych z eksportem (t.j. Dz. U. Nr 44, poz. 259), nie stanowi okresu składkowego przewidzianego w art. 6 ust. 2 pkt 1 lit. a u.e.r.f.u.s. Ponadto urlopu bezpłatnego, udzielonego w związku ze skierowaniem do pracy za granicą, nie wlicza się do okresu pracy w warunkach szczególnych wykonywanej u macierzystego pracodawcy, uprawniającego do emerytury w obniżonym wieku na podstawie art. 184 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 32 u.e.r.f.u.s. Konsekwentnie, skoro zakończenie zatrudnienia na kontrakcie nastąpiło 9 maja 1985 roku, to później, czyli od 11 maja 1985 roku do 24 lipca 1985 roku pracownik nie mógł korzystać już z urlopu wypoczynkowego, bo ten można uzyskać tylko w okresie zatrudnienia przez jednostkę kierującą. Jak podkreślił Sąd Najwyższy regulacja tej kwestii na gruncie rozporządzenia z 27 grudnia 1974 r. jest jednoznaczna. Nie stanowi urlopu wypoczynkowego okres, za który pracownik otrzymuje ekwiwalent pieniężny. Czyli granicą czasową wykorzystania urlopu w naturze jest zakończenie pracy za granicą. Innymi słowy w czasie urlopu bezpłatnego w macierzystym zakładzie pracy pracownik nie ma już urlopu wypoczynkowego w naturze, jeżeli nie wykorzystał go przed zakończeniem pracy za granicą. Nie otrzymuje wynagrodzenia urlopowego, lecz ekwiwalent pieniężny. W sprawie używa się pojęcia "urlop dewizowy", zapewne powtarzając takie sformułowanie z zaświadczenia pracy z 22 lipca 2007 roku, gdyż nie występuje ono w regulacjach prawa pozytywnego dotyczących zatrudnienia pracowników skierowanych do pracy za granicę w celu realizacji budownictwa eksportowego (rozporządzenie z 27 grudnia 1974 roku). Według tych regulacji urlop wypoczynkowy w naturze, z prawem do wynagrodzenia urlopowego, czyli traktowany jako okres składkowy, pracownik mógł wykorzystać tylko w czasie zatrudnienia. Po zakończeniu pracy za granicą i powrocie do kraju pracownik mógł otrzymać jedynie ekwiwalent pieniężny obliczony jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy. Nie był to więc czas urlopu wypoczynkowego, a tylko czas urlopu bezpłatnego, gdyż w takiej sytuacji urlop bezpłatny w macierzystym zakładzie pracy ulegał przedłużeniu. W orzecznictwie powiedziano już, że urlopu bezpłatnego, udzielonego w związku ze skierowaniem do pracy za granicą, nie wlicza się do okresu pracy w warunkach szczególnych wykonywanej u macierzystego pracodawcy, uprawniającego do emerytury w obniżonym wieku na podstawie art. 184 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 32 ustawy emerytalnej (por. też wyrok Sądu Najwyższego z 18 listopada 2011 r., I UK 127/11, OSNP 2012 nr 21-22, poz. 268; por. także wyroki z 9 września 2011 r., III UK 13/11, LEX nr 1108554 oraz z 18 maja 2012 r., III UK 99/11, OSNP 2013 Nr 11, poz. 133). Powyższe stanowisko znalazło również potwierdzenie w licznym orzecznictwie Sądów Apelacyjnych w tym w wyroku SA w Łodzi z dnia 11 grudnia 2011 roku ( IIIAUa 525/12, LEX) i SA w Łodzi z dnia 4 grudnia 2013 roku ( III AUa 359/13,LEX), SA z Katowicach z dnia 3 grudnia 2013 roku ( IIIAua 555/13,LEX), SA z Krakowa z dnia 3 kwietnia 2013 roku ( IIIAUa 1369/12,LEX).

Biorąc zatem pod uwagę, iż wnioskodawca nie wykazał, aby pracował w warunkach szczególnych przez wymagany okres, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.