Sygn. akt.		VI U 1471/13
	WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia								4 listopada 2013r.
Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na rozprawie w składzie:
		Przewodniczący:			SSO Karolina Chudzinska - Koczorowicz
		Protokolant:			st. sekr. sądowy Małgorzata Pyszka-Cichońska
po rozpoznaniu w dniu				4 listopada 2013r.					w Bydgoszczy
odwołania		A. D.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w (...)
z dnia	28 marca 2013 r.					Nr	(...)
w sprawie			A. D.
przeciwko:			Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.
o emeryturę
1.  Zmienia decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. z dnia 28 marca 2013 r. nr (...) i przyznaje ubezpieczonemu prawo do emerytury od wyczerpania świadczenia rehabilitacyjnego. 2.  Stwierdza, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Sygn. akt VIU 1471/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 28 marca 2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił A. D. prawa do emerytury, powołując się na przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2009 r. nr 153, poz. 1227 ze zm.).

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że ubezpieczony nie spełnia warunków do przyznania żądanego świadczenia, w szczególności nie udowodnił, że w wymaganym okresie 15 lat pracował w warunkach szczególnych.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony, domagając się jej zmiany i przyznania żądanego świadczenia, bowiem spełnia wszystkie warunki niezbędne do jego przyznania, w tym posiada wymagany okres pracy w warunkach szczególnych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, powołując się ponownie na okoliczności przytoczonew uzasadnieniu zaskarżonych decyzji.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 27 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych – urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r. przysługuje emerytura, jeżeli osiągnęli wiek emerytalny wynoszący co najmniej 60 lat dla kobiety i 65 lat dla mężczyzny oraz mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety i 25 lat dla mężczyzny.

Natomiast w myśl art. 29 ust.1 ustawy przytoczonej na wstępie - ubezpieczeni urodzeni przed 1 stycznia 1949 r., będący pracownikami, którzy nie osiągnęli wieku emerytalnego określonego w art. 27 pkt. 1 mogą przejść na emeryturę – mężczyźni – po osiągnięciu wieku 60 lat, jeżeli mają co najmniej 25 letni okres składkowy i nieskładkowy oraz zostali uznani za całkowicie niezdolnych do pracy.

Modyfikacje w zakresie wieku przewiduje art. 184 ustawy, uzależniając wcześniejsze nabycie prawa do emerytury od zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Zgodnie bowiem z przytoczonym wyżej przepisem ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Kwestią sporną w przedmiotowej sprawie było ustalenie, czy ubezpieczona spełnia warunek wymaganego czasu pracy w warunkach szczególnych, niezbędny do uzyskania tzw. emerytury wcześniejszej.

W celu rozstrzygnięcia powyższej kwestii Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe, w tym zapoznał się z dokumentami zgromadzonymi w aktach rentowych i dokumentacji pracowniczej, a także przesłuchał ubezpieczonego i świadka G. F. (nagranie rozprawy z dnia 04.11.2013r.).

Po przeanalizowaniu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, Sąd doszedł do przekonania, że potwierdza on twierdzenie ubezpieczonego dotyczące posiadania wymaganego okresu pracy w warunkach szczególnych.

Jak wynika bowiem ze wspomnianych wyżej dowodów, ubezpieczony był zatrudniony w (...) Zakładach (...) na cały etat w okresie od 26.09.1974r. do 31.12.1994r.

Od początku zatrudnienia do 09.01.1975r. ubezpieczony pracował jako operator urządzeń powlekających, przy urządzeniach powlekających tkaniny gumą. Następnie od 10.01.1975r. do 03.01.1988r. pracował na stanowisku zestawiacza mieszanek i roztworów, a od 04.01.1988r. pełnił obowiązki mistrza na tej samej hali. Ubezpieczony pracował w tym okresie na urządzeniach do mieszania klei gumowych, którymi następnie powlekano na innych stanowiskach tkaniny. Musiał dozować do obsługiwanych urządzeń odpowiednie składniki, przy czym jego praca nie uległa zmianie także w okresie, gdy pełnił funkcję mistrza, a gdzie dodatkowo nadzorował pracowników na tej samej hali produkcji klejów i sprawdzał listę obecności, nie wykonywał natomiast innych czynności administracyjnych. Podczas wymienionych wyżej prac na ubezpieczonego działały unoszące się opary szkodliwych substancji, z tego powodu ubezpieczony otrzymywał zupy i napoje, a także korzystał z dodatkowych dni urlopu oraz poddawany był częstym badaniom lekarskim. W czasie zatrudnienia w (...) ubezpieczony nie korzystał z urlopów bezpłatnych, nie miał też dłuższych zwolnień lekarskich.

- dowód - dokumentacja pracownicza oraz zeznania ubezpieczonego i wymienionego wyżej świadka.

Sąd dał wiarę zeznaniom ubezpieczonego oraz świadka, albowiem były one spójne i logiczne. Ponadto należy zaznaczyć, iż świadek zeznający w sprawie był osoba obcą dla ubezpieczonego, zatem nie był bezpośrednio zainteresowany wynikiem sprawy, a dodatkowo jako osoba pracujące z ubezpieczonym, opierał złożone zeznania na własnych spostrzeżeniach.

Wspomniane wyżej dowody w sposób jednoznaczny wskazują, że podczas zatrudnienia we wskazanym Zakładzie ubezpieczony wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, pracę określoną w wykazie A dziale IV pod pozycją 29 ( pracując jako operator urządzeń powlekających ), a następnie pracę określoną w wykazie A dziale IV pod poz. 21 ( pracując przy produkcji kleju gumowego ) rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze .

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że ubezpieczony spełnia wszystkie warunki niezbędne do przyznania emerytury, przy czym świadczenie to może zostać wypłacane dopiera po wyczerpaniu świadczenia rehabilitacyjnego, które ubezpieczony pobierał w dniu wydawania wyroku, dlatego też Sąd zgodnie z art. 477 14 § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzje, jak w sentencji.

Jednocześnie w pkt 2 wyroku Sąd stwierdził brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania wyroku, albowiem przed organem rentowym obowiązują ograniczenia dowodowe, które uniemożliwiają prowadzenie postępowania dowodowego w takim zakresie, jak to uczynił sąd, co uniemożliwiało organowi rentowemu wydanie decyzji takiej jak rozstrzygniecie Sądu.

SSO Karolina Chudzinska- Koczorowicz