Sygn. akt VI U 653/16

UZASADNIENIE

Ubezpieczony M. U. wniósł odwołanie od decyzji (...) Oddział w B. z dnia 22 kwietnia 2015 r., którą organ rentowy w wykonaniu prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 18 listopada 2014 r. przyznał mu prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym od dnia 25 kwietnia 2014 r. Zakwestionował datę początkową wypłaty świadczenia , wskazując, że pozwany nie wykonuje prawomocnego wyroku sądowego .

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu argumentował, iż przepis art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS regulujący warunki, jakie trzeba spełnić do przyznania „ wcześniejszej emerytury „ od dnia 1 stycznia 2013 r. nie uzależnia prawa do takiego świadczenia od rozwiązania stosunku pracy. Jednakże do ubezpieczonego ma zastosowanie przepis ogólny - dotyczący wszystkich emerytów - art. 103 a ustawy o emeryturach i rentach z FUS , w myśl którego prawo do emerytury ulega zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury , ustalonym w decyzji organu rentowego.

Na rozprawie w dniu 6 kwietnia 2016 r. ubezpieczony sprecyzował, iż domaga się wypłaty emerytury od dnia 25 kwietnia 2014 r. to jest od daty jej przyznania prawomocnym wyrokiem.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje :

Stan faktyczny w sprawie pozostawał bezsporny. Prawomocnym wyrokiem z dnia 18 listopada 2014 r. sygn. akt VI U 1181/14 przyznano M. U. prawo do emerytury od dnia 25 kwietnia 2014r. Przedmiotowe świadczenie zostało mu przyznane w oparciu o art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS z tytułu posiadania przezeń wymaganego stażu pracy w warunkach szczególnych ( prace szlifierza wymienione w dziale III pozycji 78 wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Decyzją z dnia 5 marca 2015 r. w wykonaniu wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy pozwany przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury od dnia (...)r. to jest od daty określonej w wyroku sądu . Wypłata emerytury została zawieszona ( decyzją z dnia z uwagi na kontynuowanie przez ubezpieczonego zatrudnienia). Umowa o pracę łącząca ubezpieczonego z (...) spółka z o.o. z siedzibą w miejscowości T. uległa rozwiązaniu za porozumieniem stron w związku z przejściem na emeryturę z dniem 31 marca 2015 r. W związku z powyższym ( po złożeniu przez ubezpieczonego w dniu 31 marca 2015 r. wniosku o podjęcie wypłaty świadczenia ) pozwany organ rentowy decyzją z dnia 22 kwietnia 2015 r. ustalił wysokość i podjął wypłatę emerytury od dnia 1 kwietnia 2015 r. ( w decyzji doszło do omyłki w tym zakresie, sprostowanej postanowieniem z dnia 21 października 2015 r. ) to jest od dnia następnego po rozwiązaniu stosunku pracy.

We wskazanym stanie faktycznym Sąd Okręgowy nie ma wątpliwości co do słuszności decyzji organu rentowego. W pierwszym rzędzie należy wskazać, iż pozwany prawidłowo potraktował pismo ubezpieczonego określone jako „ zażalenie „ jako odwołanie od decyzji tegoż organu wydanej w wykonaniu prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego. Jak wyjaśnił ostatecznie ubezpieczony na rozprawie w dniu 6 kwietnia 2016 r. jego żądanie dotyczy w istocie wypłaty emerytury za okres od dnia 25 kwietnia 2014 r. ( a nie jak to uczynił organ rentowy od dnia następnego po rozwiązaniu stosunku pracy ). Określenie przedmiotowego pisma przez samego zainteresowanego jako „ zażalenia „ było być może podyktowane tym, iż organ rentowy postanowieniem skorygował omyłkę w dacie początkowej wypłaty świadczenia , nie zmienia to jednak faktu, iż w istocie pismo to stanowi odwołanie od sprostowanej decyzji, którą wypłatę emerytury podjęto dopiero od daty rozwiązania stosunku pracy to jest od dnia 1 kwietnia 2015 r. ( a nie jak domaga się tego ubezpieczony od dnia 24 kwietnia 2014 r. ). Na marginesie należy jednocześnie zauważyć, iż ubezpieczony został pouczony o tym , iż od postanowienia o sprostowaniu zażalenie nie przysługuje. Przechodząc do meritum sprawy, zupełnie niezrozumiałym jest obecne polemizowanie przez ubezpieczonego z przepisami ustawowymi . Nie inaczej bowiem należy określić żądanie wypłaty przyznanej mu emerytury mimo nierozwiązania przezeń stosunku pracy ( za okres, w którym pozostawał w ciągłości w zatrudnieniu ). Przepis art. art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 o emeryturach i rentach z FUS jasno stanowi , iż prawo do emerytury ulega zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury, ustalonym w decyzji organu rentowego. Tym samym prawidłowo organ rentowy zawiesił wypłatę świadczenia do momentu rozwiązania przez ubezpieczonego stosunku pracy. Nie oznacza to bynajmniej ( czego w istocie żąda ubezpieczony ) , iż po podjęciu wypłaty świadczenia należało mu je wypłacić za okres wsteczny ( od 25 kwietnia 2014 r. do 31 marca 2015 r. ) . W wyroku z dnia 29 czerwca 2015 r. III AUa 199/15 Sąd Apelacyjny w Gdańsku wskazał, , iż unormowana w art. 103a u.e.r.f.u.s. instytucja zawieszenia wypłaty emerytury nie pozbawia ubezpieczonego należnego mu świadczenia, a jedynie uzależnia wypłatę tego świadczenia od spełnienia przesłanki niepozostawania w stosunku pracy, a co się z tym wiąże - nieotrzymywania zarobków z tytułu zatrudnienia. System ubezpieczeń społecznych skonstruowany został bowiem tak, aby osoby, które spełniły określone w u.e.r.f.u.s. kryteria w postaci odpowiedniego wieku oraz stażu pracy, w momencie kiedy nie są już w stanie kontynuować pracy, nie pozostawały bez środków utrzymania. Zasadniczym celem i ideą świadczenia emerytalnego nie jest zatem powiększanie dochodów osób pracujących, ale zabezpieczenie finansowe osób, które, spełniwszy określone kryteria, już pracować nie muszą. Art. 103a u.e.r.f.u.s. nie stoi w sprzeczności z powyższą ideą, a jedynie ogranicza możliwość równoczesnego pobierania dwóch świadczeń, tj. emerytury oraz wynagrodzenia za pracę.

Na marginesie należy również odnieść się do bezzasadnych twierdzeń ubezpieczonego na rozprawie, wg którego uzyskana przezeń emerytura nie była emeryturą wcześniejszą, nie została też jakoby przyznana w związku z pracą w warunkach szczególnych , tylko w związku z pracą w warunkach szkodliwych. Przeciwnie, przyznane w / w- nemu świadczenie to emerytura w obniżonym wieku emerytalnym ( potocznie określana „ wcześniejszą „ ) uzyskiwana w niższym aniżeli powszechny wiek emerytalny ( po spełnieniu warunku ukończenia 60 roku życia w przypadku mężczyzny ) właśnie z uwagi na pracę w warunkach szczególnych . Jej podstawę stanowią wskazane wyżej przepisy - art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Już samo określenie przedmiotu rozporządzenia nie pozostawia wątpliwości co do tego , czy chodzi o warunki szczególne czy szkodliwe ( na które wskazuje ubezpieczony ) . Ubezpieczony wydaje się nie rozróżniać tych pojęć. Należy zatem w tym miejscu przytoczyć treść wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 17 czerwca 2015 r. sygn. akt. III AUa 319/15 , zgodnie z którym nawet jeżeli pracownik wykonywał przez cały czas zatrudnienia pracę uznaną przez pracodawcę za pracę szkodliwą dla zdrowia i otrzymywał z tego tytułu dodatek za pracę szkodliwą, to nie oznacza, że taki okres pracy winien być zaliczony do okresu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych, uprawniającego do emerytury. Pracodawca ma prawo sam ustalić, z tytułu jakiej pracy przysługuje dodatek za pracę szkodliwą i nie musi taka praca pokrywać się z rodzajem pracy uznanym za pracę w warunkach szczególnych wymienioną w rozporządzeniu z dnia 7 lutego 1983 r w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) czy też wyroku tego samego sądu z dnia 27 maja 2015 r. sygn. akt III AUa 283/15 zgodnie z którym nie każda praca w warunkach szkodliwych dla zdrowia jest jednocześnie pracą w warunkach szczególnych. W uzasadnieniu SA w Lublinie między innym wprost wskazał "…praca w warunkach szczególnych" jest pojęciem prawnym, zdefiniowanym w przepisach cyt. rozporządzenia i tylko spełnienie warunków wskazanych w tych przepisach jest wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych…”.

Z uwagi na powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

SSO Maciej Flinik