Sygn. akt VI A Ca 1394/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 czerwca 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SA Ewa Śniegocka

Sędziowie: SA Aldona Wapińska (spr.)

SO (del.) Małgorzata Borkowska

Protokolant: sekr. sądowy Agnieszka Pawłowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 czerwca 2014 r. w Warszawie

sprawy z powództwa F. K. (1)

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o nałożenie kary pieniężnej

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów

z dnia 15 marca 2013 r.

sygn. akt XVII AmE 79/11

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że oddala odwołanie;

2.  nakazuje pobrać od F. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Apelacyjnego w Warszawie kwotę 100 (sto) zł tytułem opłaty od apelacji, od uiszczenia której pozwany jest zwolniony z mocy ustawy.

VI ACa 1394/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 1 marca 2011 roku Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (dalej „Prezes U RE") na podstawie art. 33 ust. 1 pkt 8 i ust. 2 oraz art. 33 ust. 9 pkt 3 w związku z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 roku o biokomponentach i biopaliwach ciekłych (Dz.U. z 2006 r. Nr 169, poz. 1199 ze zm., dalej „ustawa o biopaliwach") oraz art. 104 k.p.a. w związku z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz.U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625 ze zm. dalej jako „PE") po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy F. K. (1) prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą Produkcja Biopaliw, orzekł naruszenie art. 30 ust. 1 ustawy o biopaliwach w ten sposób, że przedsiębiorca nie złożył Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki sprawozdania kwartalnego za drugi kwartał 2010 roku i za opisane działanie wymierzył przedsiębiorcy karę pieniężną w wysokości 5 000 zł.

Powyższą decyzję w całości zaskarżył odwołaniem F. K. (1), zarzucając wymierzenie nadmiernej wysokości kary za drobne uchybienie spowodowane brakiem doświadczenia i mylącą wykładnię pojęć - wytwórca i producent użytych w ustawie z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych. W odwołaniu powód potwierdził naruszenie przepisu art. 30 ust. 1 ustawy o biopaliwach ze względu na wadliwe rozumienie terminów „producent /wytwórca". W ocenie odwołującego art. 33 ust. 1 pkt 8 ustawy nie zawiera normy bezwzględnie obowiązującej i organ mógł zastosować pouczenie zamiast kary pieniężnej. Wymierzona kara jest niewspółmierna do popełnionego zaniedbania. Powołując się na powyższy zarzut odwołujący wnosił o uchylenie wymierzonej kary.

Pozwany Prezes URE wnosił o oddalenie odwołania podnosząc, że art. 2 ust. 1 pkt 18 ustawy o biopaliwach definiuje kto jest wytwórcą, obowiązek przekazywania sprawozdań określa art. 30 ust. 1 ustawy o biopaliwach, zaś art. 33 ust. 1 pkt 8 stanowi o karze za uchybienie obowiązku, której wymiar wskazuje art. 33 ust. 9 pkt 3 ustawy o biopaliwach.

Wyrokiem z dnia 15 marca 2013 roku Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów uchylił zaskarżoną decyzję. Podstawą rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego były następujące ustalenia:

W dniu 26 lutego 2010 roku F. K. (1) została udzielona koncesja na wytwarzanie paliw ciekłych na okres od 5 marca 2010 roku do dnia 31 grudnia 2025 roku. Przedmiotem działalności objętej koncesją była wykonywana przez koncesjonariusza zawodowo, we własnym imieniu w sposób zorganizowany i ciągły, zarobkowa działalność gospodarcza polegająca na wytwarzaniu estru stanowiącego samoistne paliwo w procesie realizowanym w warunkach bezciśnieniowych (...). Zgodnie z pkt 2.4.4. koncesji koncesjonariusz był obowiązany przekazywać Prezesowi URE sprawozdania, o których mowa w ustawie o biopaliwach.

F. K. Produkcja Biopaliw został wpisany pod poz. (...) do rejestru wytwórców według stanu na 30 czerwca 2010 r. prowadzonego zgodnie z art. 4 ust.2 ustawy o biopaliwach przez Prezesa Agencji Rynku Rolnego.

Za II kwartał 2010 roku F. K. Produkcja Biopaliw złożył sprawozdanie (...) obowiązujące producentów. W dziale 2 „ilość wytworzonych paliw ciekłych i biopaliw ciekłych" podana została ilość biopaliwa ciekłego „ester stanowiący samoistne paliwo metylowy kwasów tłuszczowych". Ze względu na błąd w poz. 306 sprawozdania, przedsiębiorca złożył jego korektę oraz jednocześnie przesłał sprawozdanie (...) obowiązujące wytwórców.

Dnia 15 października 2010 r. Prezes URE zawiadomił o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy F. K. Produkcja Biopaliw w związku z niezłożeniem w terminie Prezesowi URE sprawozdania kwartalnego o którym mowa w art. 30 ust. 1 ustawy o biopaliwach za drugi kwartał 2010 r. Wytwórcy są bowiem obowiązani do przekazywania w terminie 45 dni po zakończeniu kwartału Prezesowi URE oraz Prezesowi Agencji Rynku Rolnego sprawozdań kwartalnych sporządzonych na podstawie faktur VAT lub innych dokumentów zawierających informacje określone w powołanym przepisie. Przedsiębiorca nie złożył wymaganego sprawozdania za drugi kwartał 2010 r. w terminie 45 dni po zakończeniu tego kwartału, tj. do dnia 14 sierpnia 2010 r.

Sprawozdanie (...) F. K. Produkcja Biopaliw złożył 16 sierpnia 2010 r. (korektę 23 sierpnia 2010 r.).

Decyzją z dnia 1 marca 2011 roku Prezes URE wymierzył F. K. Produkcja Biopaliw karę pieniężną w wysokości 5 000,00 zł.

W ocenie Sądu Okręgowego odwołanie powoda zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd ten wskazał, iż kara pieniężna została nałożona stosownie do art. 33 ust. 1 pkt 8 ustawy o biopaliwach w wysokości określonej art. 33 ust. 2 ustawy i wynosiła 5.000 zł. Przesłanką jej nałożenia jest brak złożenia w terminie sprawozdania kwartalnego, o którym mowa w art. 30 ust. 1 lub 2 ustawy. Pierwsze sprawozdanie dotyczy wytwórców (art. 30 ust. 1) i są oni obowiązani do przekazywania, w terminie do 45 dni po zakończeniu kwartału, Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki oraz Prezesowi Agencji Rynku Rolnego sprawozdań kwartalnych sporządzonych na podstawie faktur VAT lub innych dokumentów, zawierających informacje dotyczące:

1) ilości i rodzajów:

a) surowców użytych do wytworzenia biokomponentów, ze wskazaniem surowców pozyskanych na podstawie umów kontraktacji i dostawy, o których mowa w art. 11 ust. 1 pkt 1 i 2, oraz z produkcji własnej,

b) wytworzonych biokomponentów, ze wskazaniem biokomponentów wytworzonych z surowców pozyskanych na podstawie umów kontraktacji i dostawy, o których mowa w art. 11 ust. 1 pkt 1 i 2, oraz z produkcji własnej,

c) biokomponentów wprowadzonych do obrotu, ze wskazaniem ich nabywców, w tym sprzedanych producentom biopaliw ciekłych;

2) kosztów wytworzenia poszczególnych rodzajów biokomponentów, z wyszczególnieniem zagregowanych:

a) kosztów zakupu surowców użytych do wytworzenia poszczególnych rodzajów biokomponentów,

b) kosztów przerobu surowców użytych do wytworzenia poszczególnych rodzajów biokomponentów,

c) kosztów pozostałych,

d) dochodów ze sprzedaży produktów ubocznych.

Drugie sprawozdanie dotyczy producentów (art. 30 ust. 2) i są oni obowiązani do przekazywania, w terminie do 45 dni po zakończeniu kwartału, Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki, sprawozdań kwartalnych sporządzonych na podstawie faktur VAT lub innych dokumentów zawierających informacje dotyczące:

1) ilości i rodzajów:

a) wytworzonych paliw ciekłych i biopaliw ciekłych,

b) wprowadzonych do obrotu paliw ciekłych, z określeniem zawartości biokomponentów w tych paliwach,

c) wprowadzonych do obrotu biopaliw ciekłych, z określeniem zawartości biokomponentów w tych biopaliwach,

d) biopaliw ciekłych przeznaczonych do zastosowania w wybranych flotach, o których mowa w ustawie z dnia 25 sierpnia 2006 r. o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw,

e) biopaliw ciekłych zużytych na potrzeby własne;

2) kosztów wytworzenia poszczególnych rodzajów paliw ciekłych i biopaliw ciekłych, z wyszczególnieniem zagregowanych kosztów:

a) zakupu biokomponentów,

b) zakupu surowców innych niż biokomponenty, użytych do wytworzenia poszczególnych rodzajów paliw ciekłych i biopaliw ciekłych,

c) przerobu surowców użytych do wytworzenia poszczególnych rodzajów paliw ciekłych i biopaliw ciekłych,

d) pozostałych.

W niniejszej sprawie F. K. Produkcja Biopaliw został zakwalifikowany przez Prezesa U RE do wytwórców, ze względu na wpis do rejestru wytwórców.

W ocenie Sądu Okręgowego o kwalifikacji bycia wytwórcą nie może przesądzać wpis do rejestru tylko faktyczne wykonywanie działalności jako wytwórca. Ustawa o biopaliwach wprowadza w art. 2 pkt 18 i 20 określenia wytwórcy i producenta. Wytwórcą jest taki przedsiębiorca, w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807, z późn. zm.4), który wykonuje działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania, magazynowania lub wprowadzania do obrotu biokomponentów. Natomiast za producenta może być uznany przedsiębiorca w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, wykonujący działalność gospodarczą w zakresie:

a) wytwarzania, magazynowania, importu lub nabycia wewnątrzwspólnotowego paliw ciekłych lub biopaliw ciekłych i wprowadzania ich do obrotu lub

b) importu lub nabycia wewnątrzwspólnotowego biokomponentów.

Obie definicje odwołują się do pojęcia przedsiębiorcy, z tym że działalność wytwórcy odnosi się do biokomponentów, a działalność producenta do paliw ciekłych i biopaliw ciekłych a biokomponenty mogą być jedynie przedmiotem importu lub nabycia wewnątrzwspólnotowego. Według art. 2 pkt 3 ustawy o biopaliwach do biokomponentów zalicza się bioetanol, biometanol, ester, dimetyloeter, czysty olej roślinny oraz węglowodory syntetyczne. Z kolei biopaliwa ciekłe określa art. 2 pkt 11 ustawy jako:

a) benzyny silnikowe zawierające powyżej 5,0 % objętościowo biokomponentów lub powyżej 15,0 % objętościowo eterów, o których mowa w pkt 4,

b) olej napędowy zawierający powyżej 7% objętościowo biokomponentów,

c) ester, bioetanol, biometanol, dimetyloeter oraz czysty olej roślinny - stanowiące samoistne paliwa,

d) biogaz - gaz pozyskany z biomasy,

e) biowodór - wodór pozyskiwany z biomasy,

f) biopaliwa syntetyczne - syntetyczne węglowodory lub mieszanki syntetycznych węglowodorów, wytwarzane z biomasy, stanowiące samoistne paliwa.

Sąd pierwszej instancji wskazał, iż powód F. K. Produkcja Biopaliw posiadał koncesję na wytwarzanie paliw ciekłych - estru stanowiącego samoistne paliwo, zaliczającego się do biopaliw ciekłych a nie biokomponentów. Wytwarzanie i magazynowanie oraz wprowadzanie do obrotu biopaliw ciekłych kwalifikuje się do działalności producenta a nie wytwórcy.

Zgodnie z art. 4 ustawy o biopaliwach działalność gospodarcza w zakresie wytwarzania, magazynowania lub wprowadzania do obrotu biokomponentów jest działalnością regulowaną w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej i wymaga wpisu do rejestru wytwórców. Żeby być wytwórcą podlegającym reżimowi z ustawy o biopaliwach należy oprócz wpisu do rejestru wytwórców, prowadzić działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania, magazynowania lub wprowadzania do obrotu biokomponentów. Zgodnie z definicją wytwórcy przede wszystkim podmiot musi być przedsiębiorcą, a zatem wykonującym we własnym imieniu działalność gospodarczą. Działalnością gospodarczą jest natomiast zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. F. K. (1) wyprodukował 8 309 litrów estru i sprzedał go w całości odbiorcom końcowym. Produkt nie został użyty jako biokomponent ale jako biopaliwo i po jednorazowej produkcji, odwołujący nie kontynuował produkcji, gdyż działalność miała charakter eksperymentu naukowego. W ocenie Sądu pierwszej instancji nie można przypisać działalności gospodarczej odwołującego cech działalności wytwórcy albowiem produkcja dotyczyła estru stanowiącego samoistne paliwo, a nie składnika paliwa bądź biopaliwa i miała charakter jednorazowy. Dokonanie wpisu do rejestru wytwórców stanowi domniemanie bycia wytwórcą. Wytwórca ma przede wszystkim prowadzić taką działalność i być wpisany. Odwołujący obalił domniemanie wykazując, że takiej działalności nie prowadził mimo wpisu do rejestru wytwórców. Biorąc powyższe względy pod uwagę Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, uchylił decyzję na podstawie art. 479 53 § 2 k.p.c.

Powyższy wyrok Sądu Okręgowego w całości zaskarżył apelacją pozwany Prezes URE, zarzucając naruszenie:

1) art. 30 ust. 1 oraz art. 33 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych (Dz. U. Nr 169, poz. 1199 z późn. zm.) - poprzez ich niezastosowanie i w konsekwencji uchylenie decyzji,

2) art. 233 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, poprzez zaniechanie wszechstronnego rozważenia sprawy oraz błędną ocenę dowodu mającego istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy w postaci rejestru wytwórców.

Wskazując na powyższe apelujący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez oddalenie odwołania.

Powód F. K. (1) wnosił o oddalenie apelacji pozwanego jako bezzasadnej oraz o zasądzenie na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego jako oczywiście uzasadniona zasługiwała na uwzględnienie.

W oparciu o całokształt materiału dowodowego Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, które Sąd Apelacyjny przejmuje jako własne, natomiast - w ocenie Sądu drugiej instancji – Sąd Okręgowy błędnie stanął na stanowisku, iż o kwalifikacji danego przedsiębiorcy jako wytwórcy nie decyduje sam wpis do rejestru wytwórców prowadzonego przez Prezesa Agencji Rynku Rolnego, a jedynie faktyczne prowadzenie tej działalności.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 18 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych, wytwórcą jest przedsiębiorca w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, wykonujący działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania, magazynowania lub wprowadzania do obrotu biokomponentów. Działalność gospodarcza w zakresie wytwarzania, magazynowania lub wprowadzania do obrotu biokomponentów, zgodnie z art. 4 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych, jest działalnością regulowaną w rozumieniu przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej i wymaga wpisu do rejestru wytwórców, prowadzonego przez Prezesa Agencji Rynku Rolnego, w którym to rejestrze Powód figurował (wg stanu faktycznego aktualnego na dzień 30 czerwca 2010 r.) pod numerem ewidencyjnym (...) jako przedsiębiorca wykonujący działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania estrów metylowych. Podkreślić należy, że działalność ta nie wymaga uzyskania koncesji (koncesji wymaga prowadzenie działalności gospodarczej jako producent w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 20 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych).

W ocenie Sądu Apelacyjnego z wpisem powoda – F. K. (2) do ww. rejestru wiąże się domniemanie prowadzenia przez niego działalności, a zatem niezależnie od okoliczności czy powód rzeczywiście wytwarzał ester jako biokomponent czy też nie, miał on obowiązek sprawozdawczy wynikający z art. 30 ust. 1 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych, zgodnie z którym wytwórcy biokomponentów zobowiązani są do przekazywania Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki oraz Prezesowi Agencji Rynku Rolnego, w terminie do 45 dni po zakończeniu kwartału, sprawozdań kwartalnych sporządzonych na podstawie faktur VAT lub innych dokumentów, zawierających informacje dotyczące: 1) ilości i rodzajów:

a) surowców użytych do wytworzenia biokomponentów, ze wskazaniem surowców pozyskanych na podstawie umów kontraktacji i dostawy, o których mowa w art. 11 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy, oraz z produkcji własnej,

b) wytworzonych biokomponentów, ze wskazaniem biokomponentów wytworzonych z surowców pozyskanych na podstawie umów kontraktacji i dostawy, o których mowa w art. 11 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy, oraz z produkcji własnej,

c) biokomponentów wprowadzonych do obrotu, ze wskazaniem ich nabywców, w tym

sprzedanych producentom biopaliw ciekłych;

2) kosztów wytworzenia poszczególnych rodzajów biokomponentów,

z wyszczególnieniem zagregowanych:

a) kosztów zakupu surowców użytych do wytworzenia poszczególnych rodzajów biokomponentów,

b) kosztów przerobu surowców użytych do wytworzenia poszczególnych rodzajów biokomponentów,

c) kosztów pozostałych,

d) dochodów ze sprzedaży produktów ubocznych.

Powód wnosząc o dokonanie wpisu do rejestru przyjmował na siebie określone obowiązki, ponadto składał oświadczenie o treści wynikającej z art. 5 ust. 5 ww. cytowanej ustawy. Zatem nie może skutecznie tłumaczyć się nieznajomością przepisów i tego, że jego zdaniem pojęcie producent i wytwórca są mylące. W ocenie Sądu Apelacyjnego skoro powód uzyskał koncesję na produkcję estru jako paliwa samoistnego oraz uzyskał wpis do rejestru wytwórców powinien mieć świadomość, iż będzie traktowany zarówno jako producent i wytwórca. Fakt niewytwarzania biokomponentów powód powinien zgłosić niezwłocznie organom rejestrowym ( Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki oraz Prezesowi Agencji Rynku Rolnego) do czego zobowiązywał go art. 7 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych i wnieść o wykreślenie go z rejestru wytwórców. Bezspornym jest, iż powód tego nie uczynił, zatem nadal ciążył na nim obowiązek złożenia sprawozdania.

Należy podzielić stanowisko Prezesa URE, że sam fakt nieprowadzenia przez powoda działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania, magazynowania lub wprowadzania do obrotu biokomponentów, nie wyłączał powyżej ustalonego obowiązku powoda, gdyż z tej przyczyny powód nie tracił statusu producenta i wytwórcy w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 18 i 20 ustawy o biokomponentach. Podkreślić należy, że przepis art. 30 ust.2 ustawy o biokomponentach, nakładając na producenta obowiązek sprawozdawczy, nie wiąże tego obowiązku z wynikami działalności. Brak więc podstaw do tego, aby ustalenia co do istnienia lub nieistnienia po stronie danego podmiotu obowiązku sprawozdawczego dokonywać poprzez treść sprawozdania jakie podmiot ten miałby złożyć w danym okresie. Nawet okoliczność, że dane zawarte w sprawozdaniu kwartalnym byłyby negatywne / zerowe / nie zwalniał producenta z obowiązku złożenia sprawozdania.

Wskazać także należy, że zgodnie z art. 7 tej ustawy, wytwórca wpisany do rejestru wytwórców jest obowiązany informować organ rejestrowy o każdej zmianie danych zawartych w tym rejestrze, w szczególności o zakończeniu lub zawieszeniu wykonywania działalności gospodarczej, w terminie 14 dni od dnia zmiany tych danych. Wpis do rejestru wytwórców zaś, jak to wskazał Sąd I instancji w zaskarżonym wyroku, stanowi domniemanie, że dany podmiot jest wytwórcą.

Skoro powód uchybił ciążącemu na nim obowiązkowi tj. nie złożył w terminie sprawozdania kwartalnego, o którym mowa w art. 30 ust. 1 cytowanej ustawy zgodnie z art. 33 ust. 1 pkt 8 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych, podlegał karze pieniężnej.

Kara wymierzana jest na podstawie art. 33 ust. 9 pkt 3 tej ustawy w drodze decyzji administracyjnej, przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki, a jej wysokość jest stała (art. 33 ust. 2), wobec czego nie znajduje w tej sytuacji zastosowania zasada uznania administracyjnego. Przepis art. 33 ust. 2 ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych jednoznacznie określa wysokość kary, nie pozwalając również na jej miarkowanie.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, wbrew przekonaniu powoda zawartemu w odwołaniu od decyzji Prezesa URE, fakt uzyskania koncesji nie oznacza, że powód nie mógł prowadzić produkcji jako wytwórca, wytwarzając ester jako biokomponent.

Skoro więc – jak ustalono- po stronie powodowej istniał obowiązek złożenia sprawozdania kwartalnego, powód zaś nie wykonał tego obowiązku, to zaskarżona decyzja nakładająca na F. K. (1) za naruszenie przepisu art. 30 ust.1 ustawy o biokomponentach karę pieniężną w wysokości 5 000 zł znajduje uzasadnienie w treści przepisu art. 33 ust.1 punkt 8 , ust.2 i ust. 9 punkt 3 ustawy o biokomponentach.

W konsekwencji odwołanie powoda winno zostać oddalone przez Sąd pierwszej instancji jako niezasadne, stosownie do przepisu art. 479 53 § 1 k.p.c.

Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacyjny na podstawie art. 386 § 1 orzekł jak w sentencji wyroku, o kosztach procesu za drugą instancję rozstrzygając stosownie do art. 98 k.p.c., uznając, iż powód przegrał sprawę i winien zwrócić koszty procesu pozwanemu.