Sygn. akt II K 173/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 czerwca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Łukowie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Mariusz Brojek

Protokolant sekr. Marta Zdańkowska

przy udziale Prokuratorów Mariusza Semeniuka, Adama Makosza i Małgorzaty Ciećko

po rozpoznaniu w dniach 21 lipca, 29 września, 26 października i 23 listopada 2015 roku oraz 7 stycznia, 9 lutego i 7 czerwca 2016 roku sprawy E. S. (1) z domu K. córki J. i A. z domu A. urodzonej (...) w Ł.

oskarżonej o to, że:

w dniu 09 października 2013 roku w miejscowości T., woj. (...) nieustalonym przedmiotem umyślnie wybiła przednią szybę w ciągniku marki A. nr rej. (...) powodując tym straty w wysokości 922 zł na szkodę K. S. (1)

to jest o czyn z art. 288 § 1 k.k.

o r z e k a

- na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. i art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne wobec oskarżonej E. S. (1) warunkowo umarza tytułem próby na okres roku;

- na podstawie art. 67 § 3 k.k. nakłada na oskarżoną E. S. (1) obowiązek zapłaty na rzecz K. S. (1) kwoty 461 (czterystu sześćdziesięciu jeden) złotych tytułem częściowego naprawienia szkody;

- na podstawie art. 629 k.p.k. w związku z art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonej E. S. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego K. S. (1) kwotę (...) (tysiąca czterystu dwudziestu ośmiu) złotych tytułem ustanowienia przezeń pełnomocnika;

- na podstawie art. 629 k.p.k. w związku z art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonej E. S. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w całości w kwocie 668 (sześciuset sześćdziesięciu ośmiu) złotych, w tym 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem opłaty sądowej.

POUCZENIE

1.  W terminie zawitym 7 (siedmiu) dni od daty ogłoszeniawyroku strona , podmiot określony w art. 416, a gdy ustawa przewiduje doręczenie wyroku, od daty jego doręczenia, strona, a w wypadku wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, wydanego na posiedzeniu, także pokrzywdzony / pokrzywdzona, mogą złożyć wniosek o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku. Sporządzenie uzasadnienia z urzędu nie zwalnia strony, wymienionego podmiotu oraz pokrzywdzonego / pokrzywdzonej od złożenia wniosku o doręczenie uzasadnienia. Wniosek składa się na piśmie.Wniosek niepochodzący od oskarżonego powinien wskazywać tego z oskarżonych, którego dotyczy.

Wniosek powinien zawierać: oznaczenie organu, do którego jest skierowany, oraz sprawy, której dotyczy; oznaczenie oraz adres wnoszącego pismo; treść wniosku; datę i podpis składającego pismo. Za osobę, która nie może się podpisać, pismo podpisuje osoba przez nią upoważniona, ze wskazaniem przyczyny złożenia swego podpisu. We wniosku należy wskazać, czy dotyczy całości wyroku czy też niektórych czynów, których popełnienie oskarżyciel zarzucił oskarżonemu / oskarżonej, bądź też jedynie rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu. Wniosek niepochodzący od oskarżonego / oskarżonej powinien również wskazywać oskarżonego / oskarżoną, którego / której dotyczy § 2. Dla oskarżonego pozbawionego wolności, który nie ma obrońcy i nie był obecny podczas ogłoszenia wyroku, termin wymieniony w § 1 biegnie od daty doręczenia mu wyroku.

3.  3(art. 119 k.p.k. i art. 422 § 1 i 2 k.p.k.).

Czynność procesowa dokonana po upływie terminu zawitego jest bezskuteczna (art. 122 § 1 k.p.k.).

Do biegu terminu nie wlicza się dnia, od którego liczy się dany termin. Jeżeli koniec terminu przypada na dzień uznany przez ustawę za dzień wolny od pracy, czynność można wykonać następnego dnia (art. 123 § 1 i 3 k.p.k.).

Termin jest zachowany, jeżeli przed jego upływem pismo zostało nadane w placówce podmiotu zajmującego się doręczaniem korespondencji na terenie Unii Europejskiej, w polskim urzędzie konsularnym lub złożone przez żołnierza w dowództwie jednostki wojskowej albo przez osobę pozbawioną wolności w administracji odpowiedniego zakładu, a przez członka załogi polskiego statku morskiego – kapitanowi statku (art. 124 k.p.k.).

Jeżeli niedotrzymanie terminu zawitego nastąpiło z przyczyn od strony niezależnych, strona w zawitym terminie 7 (siedmiu) dni od daty ustania przeszkody może zgłosić wniosek o przywrócenie terminu, dopełniając jednocześnie czynności, która miała być w terminie wykonana (art. 126 § 1 k.p.k.).

2.  Od wyroku sądu pierwszej instancji stronom, podmiotowi określonemu w art. 416,a pokrzywdzonemu / pokrzywdzonej od wyroku warunkowo umarzającego postępowanie, wydanego na posiedzeniu,, przysługuje apelacja (art. 444 § 1 k.p.k.). 2)

3.  Termin zawity do wniesienia apelacji wynosi 14 (czternaście) dni i biegnie dla każdego uprawnionego od daty doręczenia mu wyroku z uzasadnieniem (art. 122 § 2 k.p.k. i art. 445 § 1 k.p.k.).

4.  Apelację wnosi się na piśmie do sądu, który wydał zaskarżony wyrok (art. 428 § 1 k.p.k.).

5.  Oskarżony / oskarżona ma prawo do korzystania przy sporządzeniu apelacji z pomocy ustanowionego przez siebie obrońcy (art. 6 k.p.k. i art. 83 § 1 k.p.k.), a strona inna niż oskarżony / oskarżona może ustanowić pełnomocnika (art. 87 § 1 k.p.k.). Do czasu ustanowienia obrońcy przez oskarżonego / oskarżoną pozbawionego / pozbawioną wolności, obrońcę może ustanowić inna osoba (art. 83 § 1 k.p.k.). Apelacja od wyroku sądu okręgowego, która nie pochodzi od prokuratoralub pełnomocnika będącego radcą prawnym, powinna być sporządzona i podpisana przez adwokata lub radcę prawnego (art. 446 § 1 k.p.k.).

6.  Wydatki związane z ustanowieniem obrońcy albo pełnomocnika wykłada strona, która go ustanowiła (art. 620 k.p.k.).

7.  Oskarżony / oskarżona / pokrzywdzony / pokrzywdzona w wypadku wydania na posiedzeniu wyroku warunkowo umarzającego postępowanie / oskarżyciel posiłkowy / oskarżyciel prywatny nieposiadający / nieposiadająca obrońcy / pełnomocnika może złożyć wniosek o wyznaczenie obrońcy / pełnomocnika w celu sporządzenia apelacji. Wnioskujący może zostać obciążony kosztami wyznaczenia takiego obrońcy / pełnomocnika (art. 444 § 2 i 3 k.p.k.).

8.  Obrońca / pełnomocnik z urzędu wyznaczany jest z listy obrońców / pełnomocników lub jest pozbawiony wolności(art. 81a § 1 k.p.k. i art. 88 zd. 2 k.p.k.).

9.  Wniosek o wyznaczenie obrońcy / pełnomocnika z urzędu prezes sądu, sąd lub referendarz sądowy rozpoznaje niezwłocznie. Jeżeli okoliczności wskazują na konieczność natychmiastowego podjęcia obrony / reprezentacji, prezes sądu, sąd lub referendarz sądowy, telefonicznie lub w inny sposób stosownie do okoliczności, powiadamia stronę oraz obrońcę / pełnomocnika o wyznaczeniu obrońcy / pełnomocnika z urzędu (art. 81a § 2 i 3 k.p.k. i art. 88 zd. 2 k.p.k.).

10.  Strona może mieć jednocześnie nie więcej niż trzech obrońców albo pełnomocników (art. 77 k.p.k. i art. 88 zd. 2 k.p.k.).

11.  Apelację co do winy uważa się za zwróconą przeciwko całości wyroku (art. 447 § 1 k.p.k.).

12.  Apelację co do kary uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych (art. 447 § 2 k.p.k.).

13.  Apelację co do środka karnego uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o środkach karnych. Zaskarżyć można również brak rozstrzygnięcia w przedmiocie środka karnego (art. 447 § 3 k.p.k.).

14.  3W apelacji można podnosić zarzuty, które nie stanowiły lub nie mogły stanowić przedmiotu zażalenia (art. 447 § 4 k.p.k.).

15.  Podstawą apelacji nie może być błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia, oraz rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka, związane z treścią zawartego porozumienia w sprawie wydania wyroku skazującego, wymierzenia określonej kary lub środka karnego, orzeczenie przepadku lub środka kompensacyjnego lub rozstrzygnięcia w przedmiocie poniesienia kosztów procesu (art. 447 § 5 k.p.k.).

16.  Prezes sądu pierwszej instancji odmówi przyjęcia apelacji, jeżeli apelacja zostanie wniesiona po terminie lub przez osobę nieuprawnioną albo jest niedopuszczalna z mocy ustawy (art. 429 § 1 k.p.k.).

17.  Jeżeli oskarżony / oskarżona jest nieletni / nieletnia lub ubezwłasnowolniony / ubezwłasnowolniona, jego / jej przedstawiciel ustawowy lub osoba, pod której pieczą oskarżony / oskarżona pozostaje, może podejmować na jego / jej korzyść wszelkie czynności procesowe, a przede wszystkim wnosić środki zaskarżenia, składać wnioski oraz ustanowić obrońcę (art. 76 k.p.k.).

18.  (inne informacje wskazane przez sąd, nieuwzględnione w pkt 1-17) 3)

Wyjaśnienie:

W treści pouczenia, w nawiasach wskazano między innymi podstawę prawną danego twierdzenia; użyty skrót „k.p.k.” oznacza ustawę z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego, której tekst został zamieszczony w Dzienniku Ustaw z 1997 r. Nr 89, poz. 555 i niektórych Dziennikach opublikowanych później.

1)  stosuje się w sprawach o przestępstwa, z wyłączeniem spraw o przestępstwa skarbowe

2)  o ile przepisy nie stanowią inaczej; jeśli przepis stanowi inaczej to należy pouczyć strony stosownie do brzmienia tego przepisu

3)  uwzględnia się, o ile sąd tak postanowi

II K 173/15

UZASADNIENIE

W oparciu o dowody przeprowadzone w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. S. (2) i E. S. (1) są małżeństwem, mieszkają T., jednakże od kilku już lat pozostają w separacji faktycznej. W dniu 9 października 2013 roku w godzinach przedpołudniowych E. S. (1) wybierała się wraz z córką M. do Ł., jednakże w czasie, kiedy jej córką udała się do bramy i szła w kierunku przystanku autobusowego poszła ona do męża do budynków gospodarczych i wracając od niego, przechodząc koło stojącego na podwórku ciągnika rolniczego marki A. o numerze rejestracyjnym (...) uderzyła w jego przednią szybę nieustalonym przedmiotem, wybijając ją. Zdarzenie to widział z okna domu syn E. i K. S. (2), o czym nie omieszkał powiedzieć przebywającej razem z nim w domu babce C. S. (1). Poszedł także do ojca, by go o powyższym poinformować. W międzyczasie na podwórko posesji zamieszkiwanej przez strony wjechał serwisant dojarek dla krów M. W. (1) i dostrzegłszy wybitą we wspomnianym ciągniku A. szybę przednią także poinformował o tym K. S. (2). Ciągnik jest elementem sprzętu rolniczego nabytego już w trakcie trwania małżeństwa i stanowi majątek wspólny stron. Szkoda spowodowana wybiciem szyby wyniosła 922 złote.

/ dowód : zeznania świadka A. S. – k. 230v; zeznania świadka K. A. S. – k. 170-171; zeznania świadka M. W. – k. 171; zeznania świadka C. S. – k. 178v-179; zeznania świadka M. S. – k. 172-172v; protokół oględzin – k. 5-6; dokumentacja fotograficzna – k. 13; wyjaśnienia E. S. – k. 169v/

Pomiędzy K. A. s. i jego żoną E. S. (1) istnieje konflikt, w który zaangażowany są także dzieci stron, a którego przejawem są m.in. prowadzone przez tutejszy Sąd postępowania, w których role stron

/ dowód : kserokopia aktu oskarżenia ze sprawy II K 1096/13 – k. 180-181; kserokopia wyroku ze sprawy II K 1096/13 – k. 182; kserokopia aktu oskarżenia ze sprawy II K 1011/13 – k. 183-184/

U E. S. (2) nie stwierdzono, by była on chora psychicznie, bądź upośledzona umysłowo, ani też by miała objawy innych zakłóceń czynności psychicznych, zaś jej zdolność rozpoznania znaczenia czynu, jak i pokierowania swym postępowaniem była w pełni zachowana.

/ dowód : opinia sądowo-psychiatryczna – k. 48-52/

Oskarżona E. S. (1) ma 49 lat, posiada wykształcenie zasadnicze zawodowe – z zawodu jest sprzedawcą, aktualnie nie pracującym, pozostaje zarejestrowana w KRUS jako rolnik. Jest ona mężatką, pozostającą w faktycznej separacji z mężem, matką czworga dorosłych dzieci, spośród których jedynie najmłodsza córka w wieku 22 lat pozostaje na jej utrzymaniu, utrzymuje się z alimentów otrzymywanych od męża w kwocie 3000 złotych miesięcznie. Oskarżona to współwłaścicielka gospodarstwa rolnego o powierzchni ponad 40 hektarów, budynków gospodarczych i sprzętu rolniczego oraz domu mieszkalnego o wartości bliżej nieustalonej, nie posiada innego majątku większej wartości. Nie był on karana sądownie.

/ dowód: dane osobowe oskarżonej – k.169v; dane o karalności – k. 26, 87, 142, 189, 221; dane o stanie majątkowym - k. 25; wywiad policyjny – k. 24, 144/

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się przede wszystkim na zeznaniach bezpośredniego świadka zdarzenia w osobie A. S. (2) – syna oskarżonej oraz na zeznaniach pokrzywdzonego K. S. (2), a także C. S. (1), M. W. (1) i M. S. (2), a także – acz jedynie częściowo i w niewielkim zakresie - na zeznaniach J. P. (1), T. Z. i J. P. (2). Nadto – Sąd sięgnął także ustalając stan faktyczny po dowody z dokumentów, dotyczących zarówno ujawnionego na miejscu zdarzenia stanu ciągnika po wybiciu szyby, poddanego oględzinom, jak i dotyczących osoby oskarżonej – takich jak wywiad policyjnym, dane o karalności i o stanie majątkowym oraz opinii sądowo-psychiatrycznej, a także – w niewielkiej części - do wyjaśnień oskarżonej, tj. w tym zakresie, kiedy przyznała ona, iż w dniu zdarzenia przebywała na podwórku i przechodziła obok ciągnika, w którym wybita została szyba oraz że widziała M. W. (1).

Pokrzywdzony K. S. (2) zeznał, że kiedy przyjechał na jego posesję M. W. (1) – serwisant dojarek dla krów i przyszedł do niego do obory, powiedział mu o tym, że wybita została szyba w ciągniku, a niewiele później o fakcie tym poinformował go syn A., który powiedział mu też – co potwierdziła i jego matka (a babka A.) C. S. (1), że widział, że szybę wybiła E. S. (1) przechodząc obok wspomnianego ciągnika. Zeznania te nie są sprzeczne z tym, w jaki sposób relacjonował on ów fakt na poprzedniej rozprawie oraz w toku postepowania przygotowawczego, jednakże świadek podał, że teraz zeznawał bardziej szczegółowo, bo dobrze słyszał pytania, gdyż korzysta z aparatu słuchowego, którego wcześniej nie miał.

Zeznania te pozostają w pełni zgodne zarówno z zeznaniami A. S. (2), który opisał w miarę szczegółowo, gdzie znajdował się, kiedy zaobserwował fakt wybicia szyby w ciągniku przez matkę i komu przekazał o tym informację, nie uzupełniając jej (co dodatkowo wzmacnia wiarygodność jego przekazu) w tym zakresie, w jakim nie dokonał spostrzeżeń – głównie chodzi tu o przedmiot, którym E. S. (1) wybiła szybę. Są one także zgodne z zeznaniami C. S. (1) oraz M. W. (1). Ta zgodność i wzajemna spójność tych relacji oraz wyraźnie widoczne w nich elementy wzajemnego, chronologicznego uzupełniania czynią wszystkie te zeznania w pełni wiarygodnymi. Nie może dyskredytować ich sam tylko fakt, że pochodzą one w większości od członków rodziny z którymi oskarżona pozostaje w konflikcie, zwłaszcza, że jak wspomniano są one spójne z pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowym.

Także zeznania M. S. (3) Sąd uznał za w pełni wiarygodne, bowiem dotyczą one głownie tych fragmentów zdarzenia, które są niesporne, a dotyczą czasokresu bezpośrednio przed tymże lub nieco po. Samego momentu wybicia szyby w ciągniku świadek ta nie widziała.

Odnosząc się do zeznań J. P. (1), J. P. (2) i T. Z. to świadkowie ci nie posiadają wiedzy na temat samego zdarzenia, będącego przedmiotem postepowania, więc ich zeznania siłą rzeczy nie mogły być przydatne dla ustalenia stanu faktycznego. Nie są one jednakże nieistotne dla sprawy, albowiem pozwalają one na częściową choćby negatywną weryfikację wyjaśnień oskarżonej, która sugerowała, że szyba w ciągniku A. była wcześniej uszkodzona, któremu to uszkodzeniu uległa podczas pomocy przy pracach gospodarskich na polu u J. P. (2), co jak się okazało nie polegało na prawdzie. Wszystkie te zeznania Sąd ocenił jako wiarygodne, spójne zarówno wewnętrznie, jak i z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym i wewnętrznie. Także sposób ich składania na rozprawie nie dał podstaw do kwestionowania tejże wiarygodności.

Kolejnym takim dokumentem, zasługującym na obdarzenie w pełni walorem wiarygodności jest opinia sądowo-psychiatryczna odnosząca się do osoby E. S. (2), sporządzona po przeprowadzeniu ambulatoryjnych badań tejże oskarżonej. Biegli, którzy ją wydali, opiniujący na bazie specjalistycznej, fachowej wiedzy i doświadczenia zawodowego dokonali prawidłowych ocen w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy oraz przeprowadzone samodzielnie badania, a treść tejże opinii nie budziła wątpliwości, czyniąc ją dowodem jasnym i zupełnym, nie wymagającym uzupełnienia i tym samym spełniającym wymogi art. 200 § 2 k.p.k.

Nadto Sąd oparł się także na pozostałych dowodach z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, które nie były kwestionowane przez strony, a ich prawdziwość i autentyczność nie budziły wątpliwości, dotyczących zarówno działań podejmowanych w związku ze zgłoszeniem przestępstwa i utrwaleniem uszkodzenia ciągnika, jak też i osoby samej oskarżonej i jej sytuacji osobistej i majątkowej.

Oskarżona E. S. (1) nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu, i odmówiła składania wyjaśnień, potwierdzając jedynie te, które składała wcześniej w toku postępowania przygotowawczego oraz na rozprawie, a odpowiadając na pytania obrońcy podała, że ciągnik, w którym została wybita szyba jest wspólnym majątkiem jej i jej męża i że tamtego dnia miała ona przy sobie jedynie torebkę, a także – że rozmawiała przed wyjściem z podwórka jedynie ze swym mężem. W wyjaśnieniach składanych wcześniej podała ona natomiast, że pozostaje w konflikcie z mężem i synem A. S. (2), którego przejawem są prowadzone postępowania karne o przestępstwa znęcania się obu wymienionych nad nią i córkami oraz o alimenty, a także, że w dniu zdarzenia, kiedy wychodziła z podwórka widziała stojący ciągnik A., ale nie zwróciła nań uwagi oraz wjeżdżającego na ich posesję M. W. (1). Dodała, że mąż przyjechał za nią na przystanek rowerem i czynił jej zarzuty, że wybiła szybę w ciągniku.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonej w tej tylko części, w jakiej nie były one sprzeczne z zeznaniami pokrzywdzonego i innych świadków. W pozostałym zakresie stanowią one linię obrony mającą na celu li i wyłącznie uniknięcie odpowiedzialności karnej, a dokonaniu takiej oceny pomogły Sądowi m.in. niespójność tychże wyjaśnień z pozostałymi dowodami w sprawie i fakt, że wersji w nich sugerowanej, jakoby szyba w ciągniku miała być uszkodzona wcześniej, w czasie prac polowych u J. P. (2), nie potwierdzili świadkowie w osobach J. P. (1), J. P. (2) i T. Z..

Sąd zważył, co następuje:

E. S. (1) z domu K. została oskarżona o to, że w dniu 9 października 2013 roku w T., województwa (...) nieustalonym przedmiotem umyślnie wybiła przednią szybę w ciągniku marki A. o nr rejestracyjnym (...) powodując tym straty w wysokości 922 zł na szkodę K. S. (1), to jest o czyn z art. 288 § 1 k.k.

Przestępstwo z art. 288 § 1 k.k. popełnia ten, kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza, czyni niezdatną do użytku. Ma ono charakter umyślny, co oznacza, że podmiotową przesłanką odpowiedzialności jest świadomość sprawcy, iż jego działania sprawcze, wskazane w tymże przepisie, dotyczą „rzeczy cudzej”.

Przedmiotem ochrony są zarówno rzeczy ruchome w szerokim znaczeniu, wynikającym z art. 115 § 9 k.k., jak również nieruchomości, przepis ten bowiem posługuje się określeniem "cudza rzecz", a nie rzecz ruchoma (por. art. 45 i 46 k.c.). Przez zniszczenie rzeczy – jak pisze prof. A. M. w swym Komentarzu do art. 288 Kodeksu karnego, opubl. LEX 2010 - należy rozumieć zniszczenie całkowite lub tak znaczne naruszenie substancji materialnej rzeczy, iż nie nadaje się ona do używania zgodnie z przeznaczeniem. Uszkodzeniem natomiast jest naruszenie lub uszczuplenie substancji materialnej lub takie oddziaływanie na rzecz, które powoduje istotne ograniczenie jej właściwości użytkowych. Omawiane przestępstwo może polegać również na uczynieniu rzeczy niezdatną do użytku. Należy przez to rozumieć pozbawienie rzeczy właściwości użytkowych, jednakże bez istotnego naruszenia jej substancji (np. zatkanie przewodu doprowadzającego gaz, odcięcie zasilania lub wprowadzenie takich zmian, które uniemożliwiają pracę silnika, komputera czy innego urządzenia).

Jest to występek o charakterze materialnym, co oznacza, że dla jego dokonania wymagany jest skutek w postaci unicestwienia rzeczy, uszkodzenia jej substancji albo spowodowania niezdatności do użytku. Przedmiotem przestępstwa jest rzecz cudza, przy czym

Czyn stanowi wykroczenie (art. 124 k.w.), jeżeli szkoda spowodowana zniszczeniem albo uszkodzeniem rzeczy nie przekracza ¼ wysokości najniższego miesięcznego wynagrodzenia, które na dzień orzekania wynosiło 1850 złotych – czyli kwoty 462,50 złotych.

Występek ten zagrożony jest karą od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności.

Na wstępie rozważań dotyczących powyższego typu czynu zabronionego podkreślić należy, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego przestępstwo uszkodzenia mienia oraz przestępstwo kradzieży jako przestępstwa należące do tego samego rodzaju z uwagi dobro prawne, które podlega ochronie za ich pomocą, stanowią przestępstwa podobne (tak m.in. postanowienie Sądu najwyższego z dnia 23 maja 2013 roku w sprawie o sygn. akt IV KK 68/13, opubl. OSNKW 2013/9/77, OSP 2014/5/49, Biul.SN 2013/9/21, Biul.PK 2013/5/29-32 oraz LEX nr 1362580). Toż samo ugruntowane na przestrzeni dziesięcioleci orzecznictwo Sądu Najwyższego nakazuje uznawać za rzecz cudzą także taką rzecz, która jest przedmiotem współwłasności (vide: orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 2 grudnia 1919 r., (...), opubl. LEX nr 948073, orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 1927 r. w sprawie o sygn. akt II K 543/27, opubl. LEX nr 472576, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 września 1934 r. w sprawie o sygn. akt I K 487/34, opubl. LEX nr 378503, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 1937 r. w sprawie o sygn. akt II K 1661/36, opubl. LEX nr 52077, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 1972 r. w sprawie o sygn. akt V KRN 421/72, opubl. LEX nr 18575, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 1993 r. w sprawie o sygn. akt I KZP 10/93, opubl. LEX nr 20599 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 października 2000 r. w sprawie o sygn. akt III KKN 200/98, opubl. LEX nr 51079). Tym samym w ocenie Sądu także przedmiotem przestępstwa uszkodzenia mienia, stypizowanego w art. 288 § 1 k.k. może być rzecz stanowiąca formalnie element majątku wspólnego małżonków, nabyta w czasie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej.

Zgodnie z przepisem art. 66 § 1 k.k. Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Przy czym warunkowego umorzenia nie stosuje się do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą przekraczającą 5 lat pozbawienia wolności.

Warunkowe umorzenie następuje na okres próby, który wynosi od roku do 3 lat i biegnie od uprawomocnienia się orzeczenia.

Mając na uwadze powyższe oraz poczynione w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne, Sąd ustalił, że oskarżona zachowaniem swym zrealizowała znamiona występku kwalifikowanego z art. 288 § 1 k.k.

W ocenie Sądu zarówno sam fakt popełnienia czynu zabronionego przez oskarżoną, jak również okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości. Wskazywały na to spójne i zgodne ze sobą dowody w postaci zeznań opisanych powyżej świadków oraz przeprowadzone i utrwalone protokolarnie i fotograficznie oględziny przedmiotowego ciągnika. Przeczą im wprawdzie wyjaśnienia samej oskarżonej, niemniej jednak nie znajdują one potwierdzenia w zakresie faktu głównego w innych dowodach przeprowadzonych w sprawie, w szczególności oraz częściowo wyjaśnienia samego oskarżonego, który – choć nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego czynu – to w złożonych wyjaśnieniach, podając motywy, jakie nim powodowały, pośrednio przyznawał się do wielu zachowań nim objętych.

Mając to na uwadze Sąd uznał, iż zachodzą podstawy do warunkowego umorzenia postępowania wobec oskarżonej E. S. (2), biorąc pod uwagę przede wszystkim sposób zachowania się oskarżonej, który był zachowaniem jednorazowym, nagłym i nie wyrządził znaczącej majątkowo, ani też organizacyjnie szkody: wartość szkody wyniosła 922 zł, a przy tym nie był to jedyny ciągnik w gospodarstwie stron. Ponadto - nie sposób nie wziąć pod uwagę też i tego, że przedmiotem przestępstwa była rzecz co prawda wykorzystywana w prowadzeniu gospodarstwa przez K. S. (2), niemniej jednak stanowiąca element majątku wspólnego małżonków, to jest oskarżonej i pokrzywdzonego, pozostających od pewnego czasu w konflikcie. Z tych względów społeczna szkodliwość czynu, podobnie jak i stopień zawinienia E. S. (2), oceniany w kontekście powyższych rozważań, nie był znaczny.

Oskarżona nie była dotychczas karana, a z wywiadu policyjnego sporządzonego przez Policję nie wynika, by miała ona złą opinię środowiskową, co pozwala wnioskować, że zdarzenie będące przedmiotem postępowania, miało charakter incydentalny i dlatego Sąd uznał, że zarówno właściwości i warunki osobiste oskarżonej, jak również jej dotychczasowy sposób życia i zachowanie po popełnieniu przypisanego jej przestępstwa oraz fakt, że do tej pory nie miała on konfliktów z prawem i nie był karana sądownie, uzasadniały przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie ona przestrzegała porządku prawnego, a w szczególności - że nie popełni ponownie przestępstwa.

Z powyższych względów, mając na uwadze ustalony w sprawie stan faktyczny, Sąd uznał, że skazanie oskarżonej E. S. (2) i wymierzenie jej kary byłoby niecelowe i dlatego też postępowanie karne przeciwko wymienionej zostało warunkowo umorzone na okres próby wynoszący rok. Ponadto mając na uwadze konieczność dodatkowego oddziaływania wychowawczego na oskarżoną oraz realizacji kompensacyjnej funkcji prawa karnego Sąd zobowiązał wymienioną do częściowego - konsekwentnie: wobec przyjęcia, że uszkodziła ona rzecz stanowiącą element majątku wspólnego - naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem, poprzez zapłatę na rzecz K. S. (2) kwoty 461 zł. Istota środka karnego w postaci obowiązku naprawienia szkody opiera się na założeniu, że jednym z celów procesu karnego jest rozwiązanie konfliktu pomiędzy sprawcą a pokrzywdzonym, a sposobem rozwiązania czy złagodzenia tego konfliktu jest między innymi naprawienie szkody wyrządzonej przestępstwem. Orzeczenie obowiązku naprawienia szkody jest obligatoryjne w przypadku złożenia wniosku o orzeczenie tego środka przez pokrzywdzonego, jednakże Sąd może zobowiązać do naprawienia szkody w całości lub w części i to właśnie ta druga forma byłą w niniejszej sprawie właściwą.

Na podstawie art. 629 k.p.k. w związku z art. 627 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonej E. S. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego K. S. (1) kwotę 1428 złotych tytułem ustanowienia przezeń pełnomocnika, a także zasądził od wymienionej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w całości w kwocie 668 złotych, na która składają się poniesione w toku postępowania wydatki w kwocie 608 złotych oraz kwota 60 złotych tytułem opłaty sądowej.

SSR Mariusz Brojek