Czwartek, 28 marca 2024
Dziennik wyroków i ogłoszeń sądowych
Rej Pr. 2512 | Wydanie nr 5876
Czwartek, 28 marca 2024
Sygnatura akt: II K 240/15

Tytuł: Sąd Rejonowy w Zakopanem z 2015-08-20
Data orzeczenia: 20 sierpnia 2015
Data publikacji: 13 października 2017
Data uprawomocnienia: 19 stycznia 2016
Sąd: Sąd Rejonowy w Zakopanem
Wydział: II Wydział Karny
Przewodniczący: Leszek Łowczowski
Sędziowie:
Protokolant: Zofia Szlachetka
Hasła tematyczne:
Podstawa prawna:

Sygn. akt II K 240/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 sierpnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Zakopanem Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Leszek Łowczowski

Protokolant: Zofia Szlachetka

przy udziale Prokuratora Anety Hładki

po rozpoznaniu dnia 20 sierpnia 2015 r. sprawy

E. W.

s. K. i B. z domu D.

ur. (...) w W.

oskarżonego o to, że :

w dniu 26 grudnia 2014r w Z., powiatu (...) województwa (...) prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym samochód marki N. o nr rej (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości, przy stwierdzonym 0.39 mg/l 0.43 mg/l 0.39 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu

to jest o przestępstwo z art. 178a § 1 kk

I.  uznaje oskarżonego E. W. za winnego czynu zarzuconego mu w akcie oskarżenia, stanowiącego przestępstwo z art. 178a § 1 kk i za to na mocy art. 178a § 1 kk wymierza mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych po 20 (dwadzieścia) złotych każda

II.  na mocy art. 4 § 1 kk w zw. z art. 42 § 2 kk orzeka wobec oskarżonego E. W. środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 1 (jednego) roku, zaliczając mu na mocy art. 63 § 2 kk okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 26 grudnia 2014 r.

III.  na mocy art. 4 § 1 kk w zw. z art. 49 § 2 kk orzeka wobec oskarżonego E. W. środek karny w postaci świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 300 (trzystu) złotych,

IV.  na podstawie art. 627 kpk zasądza od oskarżonego E. W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 (siedemdziesięciu) złotych tytułem wydatków oraz kwotę 200 (dwustu) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt II K 240/15 Z., dnia 5 października 2015 r.

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 20 września 2015 roku

Sąd ustalił stan faktyczny:

W dniu 25 grudnia 2014 r. roku oskarżony E. W. przyjechał wraz z rodzina na urlop do K.. W godzinach wieczornych oskarżony spożywał alkohol. W nocy córka oskarżonego zaczęła gorączkować. W dniu 26 grudnia 2014 r. w godzinach przedpołudniowych oskarżony wsiadł do samochodu osobowego marki N. o nr rej. (...) i pojechał do sklepu oraz apteki. W dniu 26 grudnia 2014 r. w miejscowości Z., oskarżony znajdując się w stanie nietrzeźwości prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym. W trakcie jazdy samochodem zatrzymany został przez funkcjonariuszy Policji, którzy poddali oskarżonego, jako kierującego pojazdem badaniu na zawartość alkoholu.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego przyznającego się do winy k. 73-74

- zeznania świadka G. W. k. 26

- faktura VAT k. 53

Pierwsze badanie przeprowadzone o godzinie 9:10 wykazało u E. W. obecność alkoholu o stężeniu 0,39 mg/l w wydychanym powietrzu. Oskarżonego poddano kolejnym badaniom, które wykazały u niego o godzinie 9:28 obecność alkoholu o stężeniu 0,43 mg/l w wydychanym powietrzu, a o godzinie 10:17 – 0,39 mg/l.

Dowód:

- protokół z badania stanu trzeźwości oskarżonego urządzeniem elektronicznym typu A. oraz A. k. 2 i 3

Oskarżony E. W. jest żonaty, na utrzymaniu posiada żonę oraz jedno małoletnie dziecko. Z zawodu jest pedagogiem, pracuje na stanowisku prezesa firmy (...) sp. z o.o. w W., osiągając dochód około 5.000 złotych miesięcznie brutto, nie posiada nieruchomości ani ruchomości. Jest zdrowy psychicznie i fizycznie. Oskarżony nie był uprzednio karany.

Dowód:

- karta karna k. 13

- dane osobo-poznawcze k. 19-20

W toku postępowania przygotowawczego oskarżony E. W. odmówił odpowiedzi na pytanie czy przyznaje się do zarzuconego mu czynu, jak również skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy składania wyjaśnień (k.20-21).

W toku rozprawy głównej E. W. przyznał się do winy i złożył wyjaśnienia. Utrzymywał w nich, że dzień wcześniej tj. 25 grudnia 2014 r. przyjechali wraz z rodziną na urlop do K.. Tego samego dnia zjedli kolację i wypili wino. W nocy zaczęła gorączkować ich córka, a gdy rano temperatura nie spadała, oskarżony automatycznie wsiadł do samochodu, żeby pojechać do sklepu i do apteki. Jak wyjaśnił, czuł się dobrze i chciał tylko pomóc dziecku, a jego żona nie mogła prowadzić, bo została z dzieckiem, a poza tym była w zaawansowanej ciąży. Oskarżony wyjaśnił, że w drodze powrotnej z Z. został zatrzymany przez patrol policji i okazało się, że w wydychanym przez niego powietrzu jest alkohol. Jak podał, jest to jego pierwsza taka sytuacja w życiu. Ponadto oskarżony wyraził skruchę (k. 73-74).

Oskarżony w toku rozprawy głównej ostatecznie wniósł o dobrowolne poddanie się karze i wymierzę mu kary grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 20 zł każda, orzeczenia świadczenia pieniężnego na cel społeczny w kwocie 300 zł i zasądzenie kosztów postępowania, a także orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres jednego roku przy zaliczeniu okresu zatrzymania prawa jazdy. Prokurator nie sprzeciwił się wnioskowi (k. 73).

Sąd zważył, co następuje:

Ustalając stan faktyczny sprawy Sąd oparł się na wyjaśnianiach oskarżonego E. W., zeznaniach świadka G. W., a nadto o protokoły użycia A. i A., dane osobo-poznawcze i dane o karalności.

W sprawie niniejszej okolicznością bezsporną jest fakt, że oskarżony w dniu 26 grudnia 2014 r. w Z., prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym samochód marki N. o nr rej (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości, przy stwierdzonym 0.39 mg/l, 0.43 mg/l i 0.39 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu. Są to okoliczności przez oskarżonego przyznane, a nadto wynikają z przedłożonych do akt sprawy dokumentów oraz zeznań świadka G. W..

Zatem uznać należy, iż sprawa niniejsza należy do kategorii spraw bezspornych.

Rekonstruując stan faktyczny Sąd, co do meritum sprawy dał wiarę wyjaśnieniom przyznającego się do winy oskarżonego. Wyjaśnienia te jawią się, jako niewątpliwe i znajdują potwierdzenie w obiektywnym dowodzie w postaci wymienionych wyżej dokumentów tj. w postaci protokołów użycia A. i A. służących do badania stanu trzeźwości oraz w zeznaniach świadka G. W.. Sąd dał zatem wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, który przyznał się do popełnienia zarzucanego mu występku. Jego relacje w pełni korespondują z pozostałym materiałem dowodowym, na którym Sąd oparł swoje ustalenia. Z tych też względów dano im wiarę. Nic nie wskazuje, aby oskarżony miał zmierzać do uniknięcia odpowiedzialności karnej.

Sąd za wiarygodne uznał zeznania świadka G. W.. Zeznania te były logiczne, spójne i korelowały z pozostałym materiałem dowodowym w postaci wyjaśnień oskarżonego, zalegającej w aktach dokumentacji. Świadek jest funkcjonariuszem policji, który z oskarżonym zetknął się w ramach pełnienia swoich obowiązków służbowych – kontroli drogowej. Jak zeznał, zatrzymał oskarżonego do kontroli oraz poddał badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu, które to ujawniło u oskarżonego stan nietrzeźwości. Świadek zeznawał w sposób obiektywny, odnośnie okoliczności, o których wiedzę posiadał, wobec czego Sąd nie dopatrzył się, aby mu wiary odmówić.

Ustalając stan faktyczny w odniesieniu do stanu nietrzeźwości oskarżonego Sąd wykorzystał dane zawarte w protokołach użycia urządzeń kontrolno- pomiarowych, które są w pełni wiarygodne, a żadna ze stron nie kwestionowała rzetelności tych protokołów.

Sąd przeprowadził też dowód z karty karnej na okoliczność braku uprzedniej karalności oskarżonego.

Dokonując analizy prawnej przedmiotowego występku zważyć należy, że popełniając ten czyn oskarżony E. W. działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim, albowiem posiadając pełną zdolność do rozpoznania znaczenia podejmowanego działania i pokierowania swoim postępowaniem, zdecydował się na prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości. Oskarżony zatem chciał kierować tym pojazdem w stanie nietrzeźwości i zamiar swój w pełni zrealizował, godząc w ten sposób nie tylko w zakaz ustawowy zawarty w kodeksie karnym, ale także w przepisy ruchu drogowego i zasady racjonalnego postępowania, które jako kierowca miał szczególny obowiązek respektować.

Dokonując oceny prawnej zachowania oskarżonego eksponować należy, iż artykuł 178a § 1 kk kryminalizuje bezwypadkowe prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego w ruchu lądowym. Jest to przestępstwo formalne, którego istotę realizuje wprowadzenie w ruch pojazdu przez nietrzeźwego lub odurzonego sprawcę. Występek ten od strony podmiotowej można popełnić tylko umyślnie, przy czym samo prowadzenie pojazdu wymaga zamiaru bezpośredniego, natomiast fakt znajdowania się przez prowadzącego w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego może być również objęty zamiarem ewentualnym.

Mając na uwadze całokształt materiału dowodowego, ze szczególnym wskazaniem na wyjaśnienia oskarżonego oraz protokół użycia urządzenia kontrolno-pomiarowego do ilościowego oznaczenia alkoholu w wydychanym powietrzu, przy uwzględnieniu wyżej przedstawionej argumentacji, Sąd uznał oskarżonego E. W. za winnego tego, że w dniu 26 grudnia 2014r w Z., prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym samochód marki N. o nr rej (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości, przy stwierdzonym 0.39 mg/l, 0.43 mg/l i 0.39 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu.

Tym samym zachowaniem swoim E. W. w pełni wyczerpał znamiona przestępstwa stypizowanego w art. 178 a § 1 kk, a jego wina nie budzi wątpliwości.

Co do wymiaru kary:

Sąd uznając oskarżonego E. W. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, stanowiącego przestępstwo z art. 178 a § 1 kk na mocy powołanego wyżej przepisu, zgodnie z wnioskiem oskarżonego złożonym w trybie art. 387 kpk, któremu nie sprzeciwił się Prokurator, wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 20 złotych każda.

Sąd uznał za okoliczność łagodzącą fakt niekaralności oskarżonego. Za okoliczność łagodzącą uznano także przyznanie się do winy przez oskarżonego i okazanie skruchy. Oczywistym jednak jest, że samego faktu przyznania się do winy przez oskarżonego nie należy przeceniać, bo charakter okoliczności jednoznacznie wskazywał na oskarżonego, jako na sprawcę występku, którego funkcjonariusze policji bezzwłocznie po zatrzymaniu zidentyfikowali, stwierdzając stan jego nietrzeźwości.

Zgodnie z art. 53 § 1 kk Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Oceniając stopień winy oskarżonego należy zauważyć, że jest on osobą dorosłą, od której można oczekiwać odpowiedniego poziomu rozwoju intelektualnego i która winna zdawać sobie sprawę z tego, że kierowanie pojazdami w stanie nietrzeźwości, stanowi przestępstwo i nie może zasługiwać na pobłażliwość, zwłaszcza ze strony Sądu. Nie można nie zauważyć, że oskarżony dobrowolnie wsiadł do pojazdu wiedząc, że znajduje się w stanie nietrzeźwości i tym pojazdem kierował. Znamienne jest też to, że oskarżony, w żaden sposób nie był zmuszony do kierowania pojazdem w chwili zdarzenia. Zamiast popełniać przestępstwo kierowania w stanie nietrzeźwości pojazdem mechanicznym mógł chociażby skorzystać z taksówki. Niewątpliwie okoliczności te świadczą o tym, iż oskarżony ma lekceważący stosunek do obowiązujących norm prawnych w tym zakresie.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego Sąd uwzględnił stosownie do treści art. 115 § 2 kk zarówno okoliczności podmiotowe, jak i przedmiotowe. Sąd wziął pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra prawnego (bezpieczeństwo w komunikacji), rozmiary grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, jak również postać zamiaru (zamiar bezpośredni), motywację sprawcy (udanie się do apteki po lekarstwa dla córki), rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Zdaniem Sądu wymierzona oskarżonemu kara zapobiegnie jego powrotowi do ponownej kolizji z normami prawa oraz spełni potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, uświadomi konieczność przestrzegania norm prawnych i nieopłacalność ich naruszania. Co do wymierzonej kary grzywny należy stwierdzić, że jakkolwiek zawiera ona w sobie niezbędny element dolegliwości to jednak nie przekracza realnych możliwości płatniczych oskarżonego, który uzyskuje wynagrodzenie miesięcznie na poziomie ok. 5000 złotych brutto. W zakresie dotyczącym wysokości stawki dziennej uwzględniono dyrektywy, o jakich stanowi art. 33 § 3 kk.

Na mocy art. 4 § 1 kk w zw. z art. 42 § 2 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego, zgodnie z jego wnioskiem, środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 1 roku, zaliczając na mocy art. 63 § 2 kk okres zatrzymania prawa jazdy począwszy do dnia 26 grudnia 2014 r. Orzekając oskarżonemu środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 1 roku, zgodnie z treścią art. 56 kk, Sąd uwzględnił omówione powyżej okoliczności dotyczące stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu, a przede wszystkim wziął pod uwagę wykazane u oskarżonego stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu. W związku z powyższym zdaniem Sądu wystarczający będzie najkrótszy przewidziany przez ustawę w chwili popełnienia przez oskarżonego czynu roczny zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych.

Na mocy art. 4 § 1 kk w zw. z art. 49 § 2 kk mając na względzie cele wychowawcze Sąd orzekł wobec oskarżonego, zgodnie z jego wnioskiem, na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 300 złotych.

Na mocy art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego E. W. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 270 złotych, w tym kwotę 200 złotych tytułem opłaty sądowej. Oskarżony jest żonaty, posiada na utrzymaniu żonę i jedno małoletnie dziecko. Posiada wyuczony zawód pedagoga. Posiada stałą pracę, z której uzyskuje dochód na poziomie około 5000 złotych brutto miesięcznie. Ponadto jest człowiekiem młodym, zdrowym fizycznie i psychicznie. W ocenie Sądu zasadnym jest, aby poniósł on koszty sądowe we własnej sprawie, uznano bowiem, że przesłanki mogące skutkować zwolnieniem oskarżonego od ich ponoszenia, a o jakich stanowi art. 624 § 1 kpk, nie zachodzą.

Mając powyższe na uwadze orzeczono, jak w sentencji ma podstawie powołanych przepisów.

Najczęściej czytane
ogłoszenia

Udostępnij