Piątek, 29 marca 2024
Dziennik wyroków i ogłoszeń sądowych
Rej Pr. 2512 | Wydanie nr 5877
Piątek, 29 marca 2024
Sygnatura akt: II K 255/16

Tytuł: Sąd Rejonowy dla Krakowa-Podgórza w Krakowie z 2016-05-31
Data orzeczenia: 31 maja 2016
Data publikacji: 8 grudnia 2017
Data uprawomocnienia:
Sąd: Sąd Rejonowy dla Krakowa-Podgórza w Krakowie
Wydział: II Wydział Karny
Przewodniczący: Maria Satora
Sędziowie:
Protokolant: sekretarz sądowy Jolanta Jurgała
Hasła tematyczne:
Podstawa prawna:

Sygn. akt II K 255/16/P

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 maja 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Krakowa – Podgórza w Krakowie, Wydział II Karny, w składzie:

Przewodniczący: SSR Maria Satora

Protokolant: sekretarz sądowy Jolanta Jurgała

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Kraków – Podgórze: Alicji Sołtys - Liszki

po rozpoznaniu w dniu 31 maja 2016 r. w Krakowie, na posiedzeniu

w sprawie: D. K.

syna M. i U. z d. Skałka

ur. (...) w K.

oskarżonego o to, że:

w dniu 8 stycznia 2015 r. w Krakowie prowadził w ruchu lądowym samochód marki M. (...) o nr rejestracyjnym (...), znajdując się pod wpływem środka odurzającego, przy stwierdzeniu obecności we krwi (...) (delta-9-tetrahydrokannabinolu) w stężeniu 4,9 ng/ml,

tj. o przestępstwo z art. 178a § 1 k.k.

I. oskarżonego D. K. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu wnioskiem Prokuratora, stanowiącego występek z art. 178a § 1 kk i za to na mocy art. 178a § 1 kk wymierza mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych,

II. na mocy art. 42 § 2 k.k. w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 25 listopada 2010 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny (Dz. U. z dnia 25 stycznia 2011 r.) w zw. z art. 43 § 1 kk, przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 (dwóch) lat,

III. na mocy art. 49 § 2 kk, w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 12 lutego 2010 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny, ustawy – Kodeks karny wykonawczy oraz ustawy – Prawo ochrony środowiska, przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w wysokości 1000 (jednego tysiąca) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej,

IV. na zasadzie art. 627 kpk zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w wysokości 1 393,89 (tysiąc trzysta dziewięćdziesiąt trzy 89/100) złotych, w tym 200 (dwieście) złotych tytułem opłaty oraz 1 193,89 (tysiąc sto dziewięćdziesiąt trzy 89/100) złotych tytułem wydatków.

II K 255/16/P

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 31 maja 2016 r.

Działając w oparciu o art. 424 § 3 kpk Sąd ograniczył zakres uzasadnienia do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz zapadłych rozstrzygnięć z uwagi na fakt, że przedmiotowe orzeczenie zostało wydane na posiedzeniu w trybie art. 343 kpk po uprzednim uwzględnieniu wniosku prokuratora, o którym mowa w art 335 § 1 kpk.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu zachowanie oskarżonego, opisane we wniosku prokuratora, wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 178a § 1 kpk, zarówno w zakresie przedmiotowym, jak i podmiotowym.

Uwzględniając wniosek prokuratora złożony w trybie art. 335 § 1 kpk Sąd skazał oskarżonego wyrokiem na posiedzeniu bez prowadzenia postępowania dowodowego, zgodnie z treścią art. 343 kpk. Należy przy tym wskazać, że D. K. przyznał się do zarzucanego mu czynu, a w świetle jego wyjaśnień i innych zgromadzonych w toku dochodzenia dowodów okoliczności popełnienia przestępstwa i wina nie budzą wątpliwości.

Przestępstwa określonego w art. 178a § 1 kk dopuszcza się ten, kto znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym.

Występek ten ma charakter formalny, co oznacza że do przypisania odpowiedzialności karnej za jego popełnienie nie jest konieczne wystąpienie jakiegokolwiek skutku o charakterze materialnym. Realizacja znamion powyższego typu czynu zabronionego następuje zatem już w momencie, gdy sprawca prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym w sytuacji, gdy znajduje się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego.

Prowadzenie pojazdu to wykonywanie czynności, w sposób zgodny z jego konstrukcją, polegających na wprawieniu go w ruch, kierowaniu nim, nadawaniu prędkości, czy hamowaniu.

Pojęcie ruchu lądowego obejmuje swoim zakresem drogi publiczne i strefy zamieszkania, jak również wszelkie miejsca ogólnie dostępne, na których odbywa się rzeczywisty ruch pojazdów, w tym drogi wewnętrzne. Za pojazd mechaniczny można z kolei uznać każdy pojazd wprawiany w ruch za pomocą silnika.

Jeśli chodzi o pojęcie stanu „pod wpływem środka odurzającego” ustawodawca nie definiuje co należy rozumieć pod powyższym zwrotem. Odnosząc się do powstałej wątpliwości, Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 grudnia 2014 r., sygn. II KK 219/14 wskazał, że przy ocenie odpowiedzialności karnej sprawcy przestępstwa z art. 178a § 1 kk, który kierował pojazdem pod wpływem środka odurzającego, należy każdorazowo ustalić: „ czy środek ten miał realny wpływ na sprawność psychomotoryczną kierującego pojazdem w stopniu podobnym, jak w sytuacji znajdowania się pod wpływem alkoholu”. Sąd Najwyższy podkreślił przy tym, że w tym celu konieczne będzie dokonywanie ustaleń dowodowych w zakresie zachowania się osoby badanej w chwili zdarzenia, często połączone z ekspertyzą biegłych.

Nie ulega wątpliwości, że w realiach przedmiotowej sprawy oskarżony prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym - jak wynika bowiem ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w dniu 8 stycznia 2015 r. kierował on samochodem marki M. (...) poruszając się przedmiotowym pojazdem po drodze publicznej, w tym ul. (...) w Krakowie, gdzie został zatrzymany do kontroli drogowej przez funkcjonariuszy Policji.

W momencie prowadzenie pojazdu oskarżony znajdował się przy tym pod wpływem środka odurzającego, gdyż jak wykazały stosowne badania w organizmie D. K. wykryto obecność mi.in. delta-9-tetrahydrokannabinolu ( (...)) w stężeniu 4,9 ng/ml, co świadczyło o przyjęciu przez oskarżonego środków odurzających w postaci przetworów konopi (marihuany lub haszyszu). W myśl ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (...) jest zaliczane do substancji psychotropowych grupy II-P, a zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 16 lipca 2014 r. w sprawie wykazu środków podobnie działających do alkoholu oraz warunków i sposobu przeprowadzania badań na ich obecność w organizmie, substancja ta należy także do grupy środków działających podobnie do alkoholu.

Zgodnie z przeprowadzoną w sprawie opinią instytutu ekspertyz sądowych (...) w stężeniach wyższych niż 2,5 ng/ml prowadzi do skutków zaburzeń psychomotorycznych porównywalnych do występujących pod wpływem alkoholu etylowego w stężeniu powyżej 0,5 ‰. Biegli stwierdzili przy tym, że (...) upośledza sprawność fizyczną na wiele sposobów- może zaburzać koordynację ruchów, koncentrację, wpływać na postrzeganie otoczenia, w tym na postrzeganie czasu i odległości, upośledza pamięć krótkotrwałą i wpływa na spowolnienie czasu reakcji.

W organizmie oskarżonego wykryto powyższą substancję w ilości 4,9 ng/ml, a więc w stężeniu prawie dwukrotnie większym od wskazanego w powyższej opinii.

W ocenie Sądu przyjęcie środków odurzających przez oskarżonego bez wątpienia wpłynęło na jego sprawność w trakcie prowadzenia samochodu w sposób podobny, jak w sytuacji znajdowania się w stanie nietrzeźwości. Świadczą o tym zebrane w sprawie dowody, w tym zeznania wiarygodnego świadka - funkcjonariusza Policji dokonującego zatrzymania D. K., który wskazał, że oskarżony w trakcie prowadzenia pojazdu nie zachowywał prostolinijnej ciągłości jazdy, a przy kontroli drogowej zachowywał się nerwowo, mówił nieskładnie, a jego źrenice były rozszerzone i nie reagowały na światło latarki.

Z uwagi na powyższe należy przyjąć, że oskarżony swoim zachowaniem zrealizował znamiona przedmiotowe występku z art. 178a § 1 kk.

Jeśli chodzi o stronę podmiotową powyższego przestępstwa - może być ono popełnione jedynie umyślnie, przy czym samo prowadzenie pojazdu wymaga zamiaru bezpośredniego, natomiast fakt znajdowania się przez sprawcę w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego może być również objęty zamiarem ewentualnym.

W realiach przedmiotowej sprawy D. K. miał świadomość tego, że kieruje samochodem osobowym i niewątpliwie cechowała go chęć takiego działania wobec czego z pewnością można mu przypisać działanie z zamiarem bezpośrednim w zakresie prowadzenia pojazdu mechanicznego, Jak przyznał sam oskarżony, palił on w dniu 8 stycznia 2015 r. marihuanę, w związku z czym zdawał sobie sprawę, że znajduje się pod wpływem środka odurzającego, a pomimo tego zdecydował się na prowadzenie samochodu. Powyższe świadczy o tym, że sprawcy można przypisać umyślne działanie także w zakresie znajdowanie się pod wpływem środka odurzającego w momencie poruszania się samochodem.

W niniejszej sprawie brak jest przy tym jakichkolwiek okoliczności wyłączających bezprawność czynu oskarżonego, czy jego winę.

Jako osoba dorosła i poczytalna, D. K. był on świadomy tego, że prowadzenie pojazdu pod wpływem środka odurzającego jest niedozwolone, a pomimo tego, że miał on możliwość zachowania się zgodnie z prawem, naruszył normę zakazująca powyższego zachowania. Nie działał on także w jakiejkolwiek anormalnej sytuacji motywacyjnej, jak również nie wystąpiła inna okoliczność wpływająca na jego zawinienie, dlatego też oskarżonemu można przypisać winę w czasie popełnienia czynu opisanego we wniosku prokuratora.

Stopień społecznej szkodliwości zachowania oskarżonego jest wyższy niż znikomy, a zatem zarzucany mu czyn można uznać za karygodny.

Przychylając się do wniosku złożonego w trybie art. 335 § 1 kpk Sąd zobligowany był do uwzględnienia zawartego w nim porozumienia co do kary i środków karnych, które zostało uzgodnione przez oskarżonego z prokuratorem. W ocenie Sądu zaproponowana kara spełni swoje cele wyrażone w art. 53 kk, jak również będzie dostosowana do stopnia społecznej szkodliwości czynu i nie będzie przekraczała stopnia winy.

Jak wskazano powyżej, w sprawie nie zaszły żadne okoliczności, które mogłyby wpłynąć na zmniejszenie stopnia winy oskarżonego, który dobrowolnie i w pełni świadomie po paleniu marihuany zdecydował się na prowadzenie samochodu.

Oceniając natomiast stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze kryteria wskazane w art. 115 § 2 kk, a więc rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynów, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Kierując się powyższymi przesłankami należy stwierdzić, że przestępstwo z art. 178a § 1 kk ma charakter formalny, a co za tym idzie nie doszło do powstania w tym wypadku jakiejkolwiek szkody w sensie materialnym. Analizując rodzaj i charakter naruszonego dobra, trzeba mieć na względzie z kolei, że w systematyce kodeksu karnego powyższy występek został umieszczony wśród przestępstw przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji.

Oskarżony działał przy tym umyślnie, a podjęcie przez niego decyzji o prowadzeniu pojazdu pod wpływem środka odurzającego nie było usprawiedliwione żadnymi szczególnymi okolicznościami, czy motywacją zasługującą na uwzględnienie.

Sąd miał przy tym na względzie, zgodnie z treścią art. 53 § 2 kk, zachowanie sprawy po popełnieniu przestępstwa, tj. okoliczność, że już w trakcie pierwszego przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu czynu i wskazał, że żałuje swojego zachowania. Z pola widzenia Sądu nie znika także młody wiek oskarżonego oraz brak doświadczenia życiowego. D. K. wyraził przy tym chęć dobrowolnego poddania się karze i zgodził się na rozstrzygnięcie w tej kwestii wskazane przez prokuratora.

W ocenie Sądu wystarczająca dla osiągnięcia celów z zakresu prewencji indywidualnej i generalnej będzie w tym wypadku zaproponowana kara o charakterze wolnościowym w postaci grzywny, której wymiar został dostosowany do możliwości zarobkowych oskarżonego, jego warunków osobistych i rodzinnych. W ocenie Sądu konieczność zapłaty grzywny w zasądzonej wysokości, tj. 100 stawek dziennych, przy określeniu wysokości jednej stawki na kwotę 20 zł. będzie stanowiła przy tym dla oskarżonego realną dolegliwość o charakterze finansowym, zwłaszcza z uwagi na fakt, że niedawno opuścił on zakład karny, a poprzednio utrzymywał się z prac dorywczych.

W przypadku popełnienia przestępstwa z art. 178a § 1 kk Sąd zobligowany jest do wymierzenia oskarżonemu środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, którego wymiar w chwili obecnej nie może być krótszy niż 3 lata. Ustawa obowiązująca w momencie popełnienia przez oskarżonego przestępstwa była jednakże dla niego względniejsza w myśl art. 4 § 1 kk, gdyż wówczas dolna granica okresu trwania tego środka karnego wynosiła 1 rok. Sąd uznał, że zaproponowany we wniosku zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat będzie w tym wypadku wystarczający dla osiągnięcia celów prewencyjnych wobec oskarżonego i dlatego też na mocy art. 42 § 2 kk, przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk orzekł w tym zakresie zgodnie z wnioskiem prokuratora.

W razie skazania sprawcy za czyn zabroniony określony w art. 178a § 1 kk istnieje także obowiązek orzeczenia świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej, którego wysokość w obecnie obowiązującym art. 43a kk wynosi co najmniej 5000 zł. W chwili popełnienia przestępstwa w kodeksie karnym obowiązywał wówczas art. 49 § 2, który przewidywał możliwość nałożenia takiego samego obowiązku, przy czym nie zakreślał on jednocześnie dolnej granicy wysokości tego środka karnego.

Sąd, orzekając zatem przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk, przychylił się do zaproponowanego we wniosku wymiaru świadczenia pieniężnego w kwocie 1000 zł, stwierdzając, że ze względu na możliwości finansowe oskarżonego, uiszczenie powyższej sumy pieniężnej będzie dla niego wystarczająco uciążliwe.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, że zaproponowany we wniosku wymiar kary i środków karnych odpowiada przepisom prawa materialnego oraz w sposób należyty spełni swoje zadania z zakresu zarówno prewencji indywidualnej, jak i generalnej. Przede wszystkim, powyższe rozstrzygnięcie będzie stanowiło dla D. K. realną dolegliwość finansową, a zatem wpłynie zapobiegawczo i wychowawczo na stosunek oskarżonego do obowiązujących norm prawnych, jak również wyrobi u niego przeświadczenie o nieopłacalności popełniania przestępstw. Co więcej, umocni także w społeczeństwie przekonanie o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem oraz wzmocni poczucie odpowiedzialności i poszanowania prawa.

Działając zgodnie z wnioskiem Sąd obciążył także oskarżonego kosztami sądowymi, zasadzając od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1 393,89 zł., na którą złożyły się wydatki postępowania przygotowawczego w wysokości 1 173,89 zł., opłata od grzywny w wysokości 200 zł, zasądzona zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych oraz wydatki postępowania sądowego w kwocie 20 zł.

Najczęściej czytane
ogłoszenia

Udostępnij