Sygn. akt II K 29/14

WYROK

W IMIENIU RZECZPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 maja 2014r.

Sąd Rejonowy w Pruszkowie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Tomczak

Protokolant: Marta Sawoszczuk

Ewa Pieroszczuk

w obecności Prokuratora Michała Gołdy Marty Grochowskiej

po rozpoznaniu w dniach 19.03.2014 r., 7.04.2014 r. i 28.05.2014 r.

sprawy M. T. (1)

ur. (...) w P., syna J. i H.,

oskarżonego o to, że

w dniu 8 maja 2013 r. w P., przy ul. (...)w celu uzyskania pożyczki bankowej od Banku (...) S.A.w kwocie 20 000 zł przedłożył stwierdzający nieprawdę dokument w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu w firmie (...) W. M., (...)-(...) W., ul. (...), i osiąganych dochodach w kwocie 2 818,69 zł, który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania pożyczki,

tj. o czyn z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

orzeka:

I.  M. T. (1) uznaje za winnego tego, że w dniu 8 maja 2013 r. w P.przy ul. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził (...) Bank (...) S.A.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 20 000 zł, w ten sposób, że ubiegając się o pożyczkę gotówkową posłużył się jako autentycznym podrobionym zaświadczeniem o zatrudnieniu i osiąganych dochodach w firmie (...) W. M., (...)-(...) W. ul. (...), wprowadzając jednocześnie w błąd pracownika banku co do zamiaru spłaty osiągniętej pożyczki, tj. popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję 286 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk zw. z art. 11 § 2 kk i za to na mocy art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk skazuje go na karę 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu M. T. (1) okres zatrzymania zatrzymania w sprawie od dnia 02.10.2013 r. do dnia 03.10.2013 r., przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 230 § 2 kpk zwraca (...) Bank (...) S.A. w W. ul. (...) 18a, (...)-(...) W., dowody rzeczowe wymienione w pkt. 1 postanowienia w przedmiocie dowodów rzeczowych na k. 39 akt sprawy oraz dowody rzeczowe wymienione w pkt. 1 postanowienia w przedmiocie dowodów rzeczowych na k. 54 akt sprawy;

IV.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. S. P. wynagrodzenie za obronę wykonywaną z urzędu w wysokości 504 zł + VAT;

V.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia opłaty, koszty postępowania przejmując na rachunek Skarbu Państwa.

II K 29/14

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 maja 2013 r. M. T. (1)zawarł z bakiem (...) (...)umowę pożyczki gotówkowej nr (...). Umowa pożyczki opiewała na kwotę 20.000 zł. Elementem niezbędnym do zawarcia wyżej wskazanej pożyczki było udokumentowanie swojej zdolności kredytowej, potwierdzając możliwość spłaty zaciągniętego zobowiązania. W tym przypadku pożyczkobiorca przedstawił zaświadczenia o zatrudnieniu i osiąganych dochodach. M. T. (1)w chwili uzyskania pożyczki gotówkowej nie posiadał stałego zatrudnienia. Niezbędne zaświadczenie M. T. (1)uzyskał w dniu zawarcia umowy pożyczki od nieustalonych osób spotkanych na ulicy. Osoby te zaproponowały mu szybki zarobek polegający na wzięciu pożyczki, która następnie będzie przez nich spłacana w zamian za co zaoferowali oskarżonemu określoną sumę pieniędzy. Oskarżony przekazał im swój dowód osobisty, z którego sporządzono kserokopię. Następnie umówiono się na kolejne spotkanie do którego miało dojść za godzinę. Podczas kolejnego spotkania oskarżony otrzymał zaświadczenie o zatrudnieniu i osiąganych zarobkach, które miało posłużyć do uzyskania pożyczki. Informacje zawarte w zaświadczeniu wskazywały, iż M. T. (1)jest zatrudniony na czas nieokreślony w przedsiębiorstwie „(...).(...) W. M.” na stanowisku serwisanta i osiągnął średni miesięczny dochód netto wyliczony z ostatnich trzech miesięcy w kwocie 2818,69. Oskarżony nigdy nie był zatrudniony we wskazanej firmie, a informacje zawarte w zaświadczeniu były niezgodne z rzeczywistością. Posiadając niezbędne zaświadczenie M. T. (1)udał się do banku (...), gdzie od ręki otrzymał pożyczkę w kwocie 20.000 złotych. Dokumentację otrzymaną w banku oraz pieniądze uzyskane z pożyczki przekazał mężczyźnie od którego uzyskał zaświadczenie, a który wraz z nim przyszedł do banku. Razem wrócili do pizzerii, gdzie czekały pozostałe osoby i tam otrzymał pieniądze w kwocie 3000 zł stanowiące ekwiwalent za uzyskanie pożyczki gotówkowej.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: wyjaśnienia oskarżonego M. T. (1) (k. 31-33, 92-93, 137), zeznania świadków P. R. (k. 4-5, 158-159), W. M. (k. 24-25, 159) oraz na podstawie następujących dokumentów: dokumentacja bankowa (k. 10-12), protokół przeszukania (k. 15-17, 19-20), wezwanie (k. 18), kserokopia pieczątki (k. 26), karta karna (k. 56, 144), pismo T-mobile Polska (k. 58-60), pismo (...) Bank S.A. (k. 62-70, 117), opinia biegłego z zakresu pisma ręcznego (k. 74-87), opinia sądowo – psychiatryczna (k. 127-129)

M. T. (1) wyjaśniając w postępowaniu przygotowawczym (k. 31-33) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i stwierdził, że w dniu 8 maja 2013 r. na ul. (...) spotkał nieznanego mężczyznę, który zapytał go czy chce zarobić. Weszli do pizzerii i przy stoliku gdzie siedział jeszcze jeden mężczyzna i dwie kobiety usłyszał, że ma wziąć na siebie kredyt. Oni spłacą trzy pierwsze raty, a kredyt będzie ubezpieczony. Dał im swój dowód, jeden z mężczyzn wyszedł i po chwili wrócił z jego kserokopią. Umówili się na kolejne spotkanie za godzinę w pizzerii na ul. (...). Gdy się tam spotkali otrzymał zaświadczenie o zarobkach. Poszedł z jednym z mężczyzn do banku (...). W banku przedstawił swój dowód osobisty i zaświadczenie o zatrudnieniu otrzymane wcześniej. Wnioskował o 20000 zł i tyle otrzymał. Gdy wyszli z banku całą dokumentację dotyczącą pożyczki oraz pieniądze przekazał temu mężczyźnie. Następnie razem wrócili do pizzerii, gdzie otrzymał 3.000 zł za wzięcie pożyczki. Od tamtej pory nie widział tych osób, wcześniej nie znał tych mężczyzn i kobiet. W dalszej części wyjaśnień opisał wygląd osób z którymi rozmawiał. Stwierdził ponadto, że do popełnienia przestępstwa skłoniła go zła sytuacja finansowa. W styczniu wyszedł z więzienia, nie był zatrudniony i zadłużył się. W toku kolejnego przesłuchania (k. 93) podtrzymał swoje dotychczasowe wyjaśnienia.

Przesłuchany przed Sądem oskarżony także przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu(k. 137). Dodał, że w trakcie ubiegania się o pożyczkę nigdzie nie pracował. Z pożyczki miał trzy tysiące, a resztę wzięli ci ludzie. Dostawał później wezwanie do spłaty tej pożyczki, ale nie był w stanie jej spłacać.

W ocenie Sądu wyjaśnienia złożone przez M. T. (1) w pełni zasługują na uznanie ich za wiarygodne. Nie budzi wątpliwości także samo przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu, co miało miejsce na wszystkich etapach postepowania i było przez oskarżonego M. T. (1) konsekwentnie podtrzymywane. Oskarżony składając wyjaśnienia szczegółowo opisał okoliczności w jakich doszło do pozyskania przez niego pożyczki bankowej, a także nie ukrywał motywacji jaka nim kierowała, a którą miały być pieniądze otrzymane w zamian za uzyskanie pożyczki bankowej. W toku kolejnych przesłuchań spójnie przedstawiał wspomniane wyżej okoliczności, przy czym nie próbował umniejszać swojej odpowiedzialności i jednoznacznie wskazywał swoją rolę w uzyskaniu pożyczki bankowej.

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego fakt podpisania przez M. T. (2)umowy pożyczki nie budzi żadnych wątpliwości. Biegły z zakresu badania pisma ręcznego jednoznacznie stwierdził iż zapis w funkcji podpisu (...)znajdujący się na umowie pożyczki nr (...)został nakreślony przez M. T. (1). Tożsame wnioski płynące z opinii biegłego dotyczyły także podpisu złożonego na zaświadczeniu o zatrudnieniu i wysokości osiąganych dochodów jakie to oskarżony przedstawił w toku procedury ubiegania się o uzyskanie pożyczki gotówkowej. Także w tym przypadku biegły stwierdził, że zapis w funkcji podpisu „M. T.” nakreślony w pozycji podpis kredytobiorcy na wskazanym wyżej zaświadczeniu z dnia 08.05.2013 r. został nakreślony przez M. T. (1). Fakt ten jednoznacznie świadczy o tym, że oskarżony doskonale zdawał sobie sprawę z okoliczności, iż w oświadczeniu wpisano nieprawdziwe dane. Podpisując zaświadczenie musiał dostrzec niezgodne z rzeczywistością informacje w nim wskazane. Co więcej w toku całego postepowania oskarżony wskazywał, że w chwili ubiegania się o pożyczkę nie posiadał zatrudnienia, a jego sytuacja finansowa była zła, co było głównym motywem skorzystania z oferty osób spotkanych na ulicy. Oczywistym pozostaje fakt, iż skoro oskarżony przedstawił nieprawdzie zaświadczenie o zatrudnieniu to swoim działaniem wprowadził w błąd pracownika C. A.co do statusu swojego zatrudnienia oraz osiąganych przez siebie dochodów. Jeszcze raz należy podkreślić, iż oskarżony w chwili zawierania pożyczki pozostawał bez pracy, a tym samym nie posiadał środków, które pozwoliłyby mu na uregulowanie powstałego zobowiązania. Tak więc był świadomy faktu, iż uzyskując pożyczkę nie będzie w stanie jej spłacić. Sytuacja majątkowa oskarżonego w chwili zawarcia umowy pożyczki, gdzie stwierdza, że wyszedł z więzienia pozostawał bez pracy i zadłużył się (k. 33v) nakazuje przyjąć, że swoim zachowaniem wprowadził pracownika C. A.w błąd, także, co do zamiaru wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania. Świadczą także o tym już same okoliczności uzyskania zaświadczenia o pracę, gdzie otrzymał je od nieznanych sobie osób, jedynie w celu umożliwienia zawarcia umowy pożyczki. Jednocześnie zapewnienia osób od których otrzymał zaświadczenie, że spłacą oni trzy raty, a w pozostałym zakresie pokrycie kosztów pożyczki nastąpi z ubezpieczenia nie pozostawiały wątpliwości co do nie dokonywania przez niego wpłat tytułem zaciągniętego zobowiązania. Dorosły człowiek posiadający minimalną wiedzę i doświadczenie musi zdawać sobie sprawę, że zaciągnięcie tego rodzaju zobowiązania niesie za sobą konsekwencje w postaci jego spłaty, a zapewnienia domniemanych wspólników w żadnym razie nie powinny go uspokoić.

Przesłuchany w sprawie W. M., którego dane zostały użyte przy wypełnieniu zaświadczenia o zatrudnieniu w sposób nie budzący wątpliwości stwierdził, że nie zna M. T. (1) i taka osoba nigdy nie była jego pracownikiem (k. 24v). Ponadto przyznał, że swoją działalność prowadzi jednoosobowo i nie zatrudnia żadnych pracowników. W. M. odniósł się także do kwestii pieczątki i podpisu znajdujących się na wspomnianym zaświadczeniu, przyznając, że w jego ocenie pieczątka jest sfałszowana, a także podpis znajdujący się na zaświadczeniu nie został przez niego nakreślony. Swoje oświadczenie podtrzymał także przed Sądem twierdząc, że oskarżonego widzi pierwszy raz w życiu (k. 159). Zeznania W. M. w ocenia Sądu w pełni zasługują na uznanie ich za wiarygodne.

W toku postepowania przesłuchano również pracownika banku (...) (k. 4-5, 158-159) odpowiedzialnego za obsługę kredytów trudnych. P. R. przedstawił szczegóły zawarcia umowy pożyczki w dniu 08.05.2013 r. w kwocie 20.000 zł przez M. T. (1). Przyznał ponadto, że do chwili przesłuchania nie dokonano żadnej wpłaty tytułem zwrotu zaciągniętego zobowiązania. Zeznając przed Sądem stwierdził, że w tej sprawie został wystawiony bankowy tytuł egzekucyjny (k. 158), o czym wspominał zeznając w toku postepowania przygotowawczego (k. 5). Zeznania P. R. w ocenie Sądu także nie budzą wątpliwości i są zgodne z posiadanym przez niego stanem wiedzy.

W toku postepowania sporządzono opinię z zakresu badania pisma ręcznego i podpisów (k. 74-87) oraz opinię sadowo – psychiatryczną (k. 127-129). Biegli lekarze psychiatrzy we wnioskach do sporządzonej opinii stwierdzili, iż rozpoznają u M. T. (2) uzależnienie od alkoholu i osobowość nieprawidłową dyssocjalną, które jednak nie ograniczały w znacznym stopniu jego zdolności rozpoznania znaczenia zarzucanego czynu, ani zdolności do pokierowania swoim postępowaniem. Odnośnie wniosków płynących z opinii z zakresu badania pisma ręcznego i podpisów mowa była we wcześniejszym fragmencie rozważań. W ocenie Sądu sporządzone opinie są jednoznaczne i nie budzą wątpliwości. Wnioski z nich płynące są czytelne i zrozumiałe, a one sama spełniają wymogi fachowości i rzetelności.

Mając zatem na uwadze powyższe Sąd uznał oskarżonego M. T. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu.

Sąd nie podzielił poglądu oskarżyciela publicznego co do kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonemu jaki przyjęto w akcie oskarżenia. Działanie oskarżonego nie ograniczało się bowiem jedynie do przedłożenia nieprawdziwych dokumentów. Oskarżony działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadził w błąd pracownika banku co do kwestii zatrudnienia i w ten sposób doprowadził pokrzywdzony bank do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Oskarżony działał zatem z zamiarem oszustwa i takie przestępstwo należy przypisać mu w wyroku.

M. T. (1) mając świadomość nieprawdziwych danych wpisanych w zaświadczenie, z pełnym przekonaniem posłużył się nim w procedurze udzielania pożyczki bankowej, a więc podrobione zaświadczenie wykorzystał jako autentyczne, co z kolei wypełniło znamiona art. 270 § 1 k.k..

Wymierzając M. T. (1) karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności jako okoliczność obciążającą uwzględnił uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego (k. 144- karta karna) w tym za przestępstwa z art. 280 § 1 k.k., a także umyślną formę winy oskarżonego. Nie bez znaczenia pozostawał także fakt, iż oskarżony dopuścił się czynu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Niewątpliwi jako okoliczność łagodzącą należało potraktować fakt przyznania się oskarżonego do popełnienia zarzucanego czynu i konsekwentne podtrzymywanie wyjaśnień opisujących okoliczności popełnienia przestępstwa w toku całego postępowania.

W ocenie Sądu mając na uwadze okoliczność, iż oskarżony był w przeszłości wielokrotnie karany w tym za występki przeciwko mieniu, jedynie kara bezwzględnego pozbawienia wolności odniesie pożądane skutki w zakresie prewencji ogólnej. Podkreślić należy, iż wobec oskarżonego stosowano już karę z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, co nie przyniosło oczekiwanych rezultatów, gdyż postanowieniem Sądu zarządzono wykonanie kary wcześniej warunkowo zawieszonej. Zatem oczywistym jest, że wobec jego osoby nie można postawić pozytywnej prognozy kryminologicznej na przyszłość, a kara pozbawienia wolności orzeczona z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nie powstrzymałaby oskarżonego przed kolejnym konfliktem z prawem, tak jak dotychczasowe wyroki skazujące nie wpłynęły na zmianę postawy oskarżonego. Kolejna kara poddająca oskarżonego próbie tylko i wyłącznie utwierdziłaby go w poczuciu bezkarności i zachęciła do kontynuowania przestępczego procederu. Nie należy zapominać, iż Sąd zdecydował się wymierzyć karę pozbawienia wolności oscylującą w dolnych granicach zagrożenia przewidzianego przez ustawę karną, na co wpływ miała postawa oskarżonego w toku procesu, co jednocześnie wyklucza poczucie niewspółmierności kary w stosunku do popełnionego czynu, a w przekonaniu Sądu jest karą adekwatną do stopnia winy, uwzględniającą społeczną szkodliwość czynu przypisanego oskarżonemu, a także realizującą założenia prewencji ogólnej w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i społecznego oddziaływania kary.

Sąd nie orzekł wobec oskarżonego obowiązku naprawienia szkody z uwagi na fakt, iż w niniejszej sprawie pokrzywdzony podmiot wystąpił o wystawienie bankowego tytułu egzekucyjnego, którego wystawienie według pracownika banku nastąpiło, tak więc rozpoczęło się dochodzenie roszczeń na drodze cywilnej co wyklucza możliwość orzeczenia naprawienia szkody na podstawie art. 46 § 1 k.k..

O opłacie i kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie powołanych w wyroku przepisów k.p.k. oraz ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r. (Dz. U. z 1983r., Nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami).

Ze względu na powyższe Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.