Sygn. akt II K 376/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Zakopanem II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Leszek Łowczowski

Protokolant: st. sekr. sąd. Monika Tokarska-Pasternak

przy udziale prokuratora Wiesława Różyckiego

po rozpoznaniu dnia 28 czerwca 2012 r. sprawy:

G. P.

c. K. i H.

ur. (...) w K.

oskarżonej o to, że:

I. w dniu 8 kwietnia 2004 r. w Z., w rejonie (...), dokonała przywłaszczenia powierzonego jej do sprzedaży obrazu J. S. (...) wartości 4.000 złotych na szkodę S. i P. W.

to jest o przestępstwo z art. 284 § 2 kk

II. w dniu 30 stycznia 2006 roku w Z., w rejonie (...), dokonała przywłaszczenia powierzonego jej do sprzedaży obrazu S. G. (1) (...) wartości 3.000 złotych na szkodę S. i P. W.

to jest o przestępstwo z art. 284 § 2 kk

III. w dniu 7 czerwca 2006 r. w K. dokonała przywłaszczenia powierzonego jej do sprzedaży obrazu S. G. (2) ,,Przy ognisku" wartości 3.400 złotych na szkodę S. i P. W.

to jest o przestępstwo z art. 284 § 2 kk

IV. w dniu 7 maja 2008 r. w K. dokonała przywłaszczenia powierzonego jej do sprzedaży srebrnego kompletu kawowego składającego się z: tacy, cukiernicy, mlecznika, dzbanka do herbaty i dzbanka do kawy wartości 25.000 złotych na szkodę S. i P. W.

to jest o przestępstwo z art. 284 § 2 kk

I. na mocy art. 4 § 1 kk w zw. z art. 66 § 1 i 3 kk oraz art. 67 § 1 kk warunkowo umarza postępowanie karne prowadzone przeciwko oskarżonej G. P. o czyny opisane w akcie oskarżenia stanowiące przestępstwa z art. 284 § 2 kk na okres 2 (dwóch) lat próby,

II. na mocy art. 4 § 1 kk w zw. z art. 67 § 3 kk zobowiązuje oskarżoną G. P. do naprawienia pozostałej części szkody w kwocie 25.900 (dwudziestu pięciu tysięcy dziewięciuset) złotych na rzecz pokrzywdzonych S. i P. W., w terminie do dnia 31 sierpnia 2016 r.

III. na zasadzie art. 627 kpk zasądza od oskarżonej G. P. na rzecz:

a)  Skarbu Państwa kwotę 70 (siedemdziesięciu) złotych tytułem wydatków oraz kwotę 60 (sześćdziesięciu) złotych tytułem opłaty,

b)  oskarżyciela posiłkowego P. W. kwotę 861 (ośmiuset sześćdziesięciu jeden) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 29 stycznia 2016 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

Oskarżona G. P. w czasie od 2 czerwca 1998 r. do 13 lutego 2014 r. prowadziła działalność gospodarczą pod firmą: G. P. Galeria (...).

Dowód:

- w całości zeznania świadka M. P. k. 53-54;

- dane dotyczące prowadzonej przez oskarżoną działalności k. 31-36;

W toku prowadzonej działalności oskarżona G. P. przyjmowała rzeczy celem ich sprzedaży, przy czym z uzyskanej w ten sposób kwoty pobierała marżę w wysokości od 5% do 25%. W prowadzeniu wskazanej wyżej działalności pomagał G. P. M. P., związany z nią do 17 grudnia 2007 r. umową spółki cywilnej, dalszą działalność G. P. prowadziła już samodzielnie.

Dowód:

- w całości zeznania oskarżyciela posiłkowego P. W. k. 13-16;

- w całości zeznania świadka M. P. k. 53-54;

G. P. przez szereg lat przyjmowała celem dalszej sprzedaży rzeczy od oskarżycieli posiłkowych S. i P. W.. S. i P. W. powierzyli oskarżonej w dniu 8 kwietnia 2004 r. obraz J. S. (...) wartości 4000 zł. Następnie w dniu 30 stycznia 2006 r. oskarżyciele posiłkowi powierzyli oskarżonej obraz S. G. (1) (...) wartości 3000 zł, a w dniu 7 czerwca 2006 r. obraz S. G. (2) „Przy ognisku” wartości 3400 zł. W dniu 7 maja 2008 r. S. i P. W. powierzyli oskarżonej srebrny komplet kawowy składający się z tacy, cukiernicy, mlecznika, dzbanka do herbaty i dzbanka do kawy wartości 25.000 zł.

Dowód:

- w całości zeznania oskarżyciela posiłkowego P. W. k. 13-16;

- w całości zeznania świadka M. P. k. 53-54;

- zawarte umowy komisu i pokwitowania odnoszące rzeczy przekazanych G. P. przez S. i P. W. k. 18

W styczniu 2014 r. M. D., któremu oskarżona G. P. przekazała w dniu 29 października 2008 r. do sprzedaży wskazany powyżej komplet kawowy własności oskarżycieli posiłkowych, przekazał jej za pokwitowaniem kwotę 1700 zł tytułem raty za sprzedaż. Pieniędzy tych oskarżona G. P. nie przekazała oskarżycielom posiłkowym.

Dowód:

- w całości zeznania oskarżyciela posiłkowego P. W. k. 13-16;

- w całości zeznania świadka M. D. k. 48;

- dowód przekazania srebrnego kompletu kawowego M. D. przez G. P. k. 29;

- kserokopii potwierdzenia przyjęcia w styczniu 2014 r. przez oskarżoną kwoty 1700 złotych od M. D., jako części zapłaty za srebrny komplet kawowy k. 52;

Pomimo wielokrotnych wezwań ze strony oskarżycieli posiłkowych S. i P. W., oskarżona G. P. nie oddała im ani powierzonych rzeczy, ani kwot uzyskanych z ich ewentualnej sprzedaży. Oskarżona dokonała przywłaszczenia przedmiotowych rzeczy.

Dowód:

- w całości zeznania oskarżyciela posiłkowego P. W. k. 13-16;

Dnia 7 czerwca 2011 r. Sąd Rejonowy w Zakopanem Wydział I Cywilny nakazem wydanym w postępowaniu upominawczym, do sygn. akt I Nc 187/11, nakazał G. P. zapłatę kwoty 30.400 zł na rzecz S. i P. W.. W dniu 11 sierpnia 2011 r. nadano nakazowi klauzulę wykonalności, na podstawie, której komornik wszczął egzekucję komorniczą, która okazała się bezskuteczna.

Dowód:

- w całości zeznania oskarżyciela posiłkowego P. W. k. 13-16;

- nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 5;

- dokumentacja komornicza k. 6-10, 19-22, 40-44,

Oskarżona G. P. ma wykształcenie wyższe, z zawodu jest pedagogiem. Prowadzi własną działalność gospodarczą galerię (...) w K.. Nie posiada żadnych ruchomości ani nieruchomości. Jest mężatką, posiada dwójkę dorosłych już dzieci w wieku 34 i 38 lat. Oskarżona nie była karana sądownie.

dowód :

- karta karna k. 66

- dane osobo – poznawcze k. 61

Oskarżona w toku postępowania przygotowawczego nie przyznała się do zarzucanych jej czynów i skorzystała z przysługującego jej prawa do odmowy składania wyjaśnień. (k. 62)

W toku rozprawy głównej oskarżona zmieniła stanowisko procesowe i na rozprawie w dniu 28 sierpnia 2015 r. strony zgodnie wniosły o skierowanie sprawy do mediacji z uwagi na istniejącą możliwość ugodowego załatwienia sprawy i porozumienia w kwestii terminu uiszczenia kwot objętych aktem oskarżenia oraz ustalenia sposobu naprawienia szkody jak i kosztów postępowania. (k. 196)

Na skutek przeprowadzonej mediacji, strony zawarły ugodę pozasądową na mocy, której oskarżona zobowiązała się do zapłaty na rzecz pokrzywdzonych tytułem roszczeń, objętych nakazem zapłaty w szczególności cywilnoprawnych powstałych w wyniku przywłaszczenia mienia powierzonego jej do sprzedaży w okresie od kwietnia 2004 roku do maja 2008 roku na łączną kwotę 35.400,00 zł. Ponadto pokrzywdzeni oświadczyli, że kwota, o której mowa, zaspokaja ich roszczenia wskazane w postępowaniu cywilnym oraz objęte aktem oskarżenia w postępowaniu karnym do sygn. IIK 376/14. Ustalono także, iż kwota, o której mowa w punkcie 1 zostanie zapłacona w ciągu 8-10 miesięcy - uwzględniając raty nie dłużej niż do 31 sierpnia 2016 roku: I rata - 2.000,00 zł niezwłocznie po podpisaniu przez oskarżoną ugody, nie później jednak niż do 15 października 2015 roku, II rata i każda następna - nie dłużej niż do sierpnia 2016 roku - nie mniej niż po 2.500,00 zł z tym, że najpóźniej w ostatnim miesiącu spłaty oskarżona wpłaci pełne wyrównanie do kwoty określonej w pkt. 1. Termin wpłaty każdej raty (począwszy od II raty) w okresie od listopada 2015 roku do sierpnia 2016 roku określono na ostatni dzień miesiąca. Kwoty, miały być wpłacone na rachunek bankowy pokrzywdzonego. W toku mediacji oskarżona przyjęła do wiadomości, że w przypadku niewykonania zawartej z pokrzywdzonymi ugody, stanowić to może podstawę do ponownego podjęcia postępowania karnego na zasadzie art. 68 § 2 kk.

W związku z uzgodnieniem przez strony sposobu naprawienia szkody oraz uregulowaniem przez strony roszczeń, pokrzywdzeni oświadczyli, że nie wnoszą dodatkowych warunków i wyrażają zgodę na warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonej G. P.. Ponadto strony zgodnie oświadczyły, że zawarcie niniejszego porozumienia i jego terminowe realizowanie przez oskarżoną stanowi zdarzenie, o jakim mowa w art. 840 § 1 pkt 2) Kpc uniemożliwiające pokrzywdzonym egzekwowania kwot zarówno określonych w nakazie zapłaty do sygn. akt I Nc 187/11 z 7 czerwca 2011 r. jak i ponownie, na podstawie obecnego porozumienia. Oskarżona oświadczyła, że warunki zawartej ugody podpisuje z własnej nieprzymuszonej woli, a także, że została poinformowana, iż zawarcie ugody pozasądowej jest - dla niej, jako strony - okolicznością łagodzącą, natomiast ostateczna decyzja o sposobie zakończenia niniejszego postępowania zostanie podjęta przez Sąd Rejonowy w Zakopanem Wydział II Karny. (k. 208-209)

Oskarżona nie stawiła się na posiedzenie w dniu 29 stycznia 2016 r. będąc o nim prawidłowo zawiadomiona. Stawił się obrońca oskarżonej. Oskarżyciele posiłkowi oświadczyli, iż do tego dnia oskarżona wpłaciła na ich rzecz kwotę 9.500 złotych. Strony zgodnie wniosły o warunkowe umorzenie postępowania przeciwko oskarżonej G. P. na okres próby 2 lat, przy zobowiązaniu oskarżonej do naprawienia szkody w pozostałej części poprzez zapłatę kwoty 25.9000 złotych do dnia 31 sierpnia 2016 r. na rzecz oskarżycieli posiłkowych oraz zasadzenie kosztów zastępstwa procesowego na rzecz oskarżyciela posiłkowego P. W. w kwocie 861 zł. Prokurator wyraził zgodę na warunkowe umorzenie postępowania karnego. (k. 221)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił przede wszystkim w oparciu o zeznania oskarżyciela posiłkowego P. W., częściowo wyjaśnienia oskarżonej G. P., w całości zeznania świadków: A. P., M. D., M. P., a także zgromadzone w sprawie dokumenty w postaci zawartych umów komisu i pokwitowań odnoszących się do rzeczy przekazanych G. P. przez S. i P. W., dowodu przekazania srebrnego kompletu kawowego M. D. przez G. P. oraz kserokopii potwierdzenia przyjęcia w styczniu 2014 r. przez oskarżoną kwoty 1700 złotych od M. D., jako części zapłaty za srebrny komplet kawowy, danych dotyczących prowadzonej przez oskarżoną działalności, dokumentacji komorniczej, kserokopii nakazu zapłaty, zawartej ugody pozasądowej, a także danych osobo-poznawczych i karty karnej.

Zdaniem Sądu wyjaśnienia oskarżonej w pierwotnym brzemieniu, w którym nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów, miały na celu uniknięcie odpowiedzialności za popełnione przestępstwa. Wyjaśnienia oskarżonej w tym zakresie Sąd uznał zatem za niewiarygodne. Linia obrony oskarżonej polegała na zaprzeczaniu czynów zarzucanych jej aktem oskarżenia. Nieprzyznanie się do winy oskarżonej w kontekście zeznań nie tylko oskarżyciela posiłkowego P. W. i świadków, ale także wobec zalegających w aktach sprawy dokumentów oraz zawartej ugody pozasądowej Sąd uznał za nieprawdziwe. Wskazać należy, iż w toku postępowania sądowego strony na ich zgodny wniosek zostały skierowane do postępowania mediacyjnego, w wyniku, którego zawarto ugodę pozasądową, a oskarżona zobowiązała się do naprawienia szkody powstałej po stronie oskarżycieli posiłkowych na skutek jej przestępczego zachowania. Zdaniem Sądu takie postępowanie oskarżonej stanowiło swoiste przyznanie się jej do popełnienia czynów zarzuconych jej aktem oskarżenia.

Sąd uznał natomiast za wiarygodne zeznania oskarżyciela posiłkowego P. W.. Zeznania oskarżyciela posiłkowego znalazły potwierdzenie nie tylko w zeznaniach świadków M. D. i M. P., ale także w dokumentach w postaci zawartych umów komisu i pokwitowań odnoszących się do rzeczy przekazanych G. P. przez S. i P. W., dowodu przekazania srebrnego kompletu kawowego M. D. przez G. P. oraz kserokopii potwierdzenia przyjęcia w styczniu 2014 r. przez oskarżoną kwoty 1700 złotych od M. D., jako części zapłaty za srebrny komplet kawowy. Z zeznań oskarżyciela posiłkowego popartych wskazanymi wyżej dowodami wynika jednoznacznie, że G. P. przez szereg lat przyjmowała celem dalszej sprzedaży rzeczy od oskarżycieli posiłkowych S. i P. W.. S. i P. W. powierzyli oskarżonej w dniu 8 kwietnia 2004 r. obraz J. S. (...) wartości 4000 zł. Następnie w dniu 30 stycznia 2006 r. oskarżyciele posiłkowi powierzyli oskarżonej obraz S. G. (1) (...) wartości 3000 zł, a w dniu 7 czerwca 2006 r. obraz S. G. (2) „Przy ognisku” wartości 3400 zł. W dniu 7 maja 2008 r. S. i P. W. powierzyli oskarżonej srebrny komplet kawowy składający się z tacy, cukiernicy, mlecznika, dzbanka do herbaty i dzbanka do kawy wartości 25.000 zł. Pomimo wielokrotnych wezwań ze strony oskarżycieli posiłkowych S. i P. W., oskarżona G. P. nie oddała im ani powierzonych rzeczy, ani kwot uzyskanych z ich ewentualnej sprzedaży. Zeznania oskarżyciela posiłkowego były logiczne i spójne. Opisał on w szczegółowy sposób całość przebiegu zdarzeń, a jego zeznania posiadają poparcie w pozostałym materiale dowodowym stąd też Sąd nie dopatrzył się przyczyn, dla których miałby mu wiary odmówić.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka M. D.. Zeznania świadka korelowały z dowodami z dokumentów w postaci dowodu przekazania srebrnego kompletu kawowego M. D. przez G. P. oraz kserokopii potwierdzenia przyjęcia w styczniu 2014 r. przez oskarżoną kwoty 1700 złotych od M. D., jako części zapłaty za srebrny komplet kawowy. Jak wynika z zeznań tego świadka popartych wskazanymi dowodami, w styczniu 2014 r. M. D., któremu oskarżona G. P. przekazała w dniu 29 października 2008 r. do sprzedaży wskazany powyżej komplet kawowy własności oskarżycieli posiłkowych, przekazał jej za pokwitowaniem kwotę 1700 zł tytułem raty za sprzedaż. Pieniędzy tych oskarżona G. P. nie przekazała oskarżycielom posiłkowym, co potwierdzają zeznania oskarżyciela posiłkowego P. W.. Zeznania tego świadka było logiczne i spójne. Świadek jest osobą obcą dla stron postępowania, stąd też jego zeznania były także obiektywne.

Sąd dał wiarę w całości zeznaniom świadka M. P.. Świadek zeznał, że pomagał oskarżonej w prowadzeniu działalności gospodarczej pod firmą Galeria (...) Spółka cywilna. Jak zeznał świadek związany był z oskarżoną do dnia 17 grudnia 2007 r. umową spółki cywilnej, dalszą działalność G. P. prowadziła już samodzielnie. Z zeznań świadka wynika, że w czasie prowadzenia działalności gospodarczej oskarżona przyjmowała od oskarżycieli posiłkowych różne działa sztuki w tym obrazy oraz inne przedmioty. Świadek nie był obecny przy przekazywaniu oskarżonej tych przedmiotów, jednak posiadał wiedzę na ten temat. Ponadto jak zeznał nie posiada wiedzy odnośnie powodu, z jakiego przedmioty przekazane oskarżonej do sprzedaży nie zostały przez nią sprzedane, ani ten, dlaczego nie zostały zwrócone właścicielom lub z jakiego powodu oskarżona nie przekazała oskarżycielom posiłkowym pieniędzy za ewentualną sprzedaż przekazanych jej przedmiotów. Zeznania świadka były logiczne i spójne. Świadek zeznawał odnośnie okoliczności, o których wiedzę posiadał, nie starał się zeznawać fałszywie na korzyść którejkolwiek ze stron. Sąd nie dopatrzył się przyczyn, dla których miałby mu wiary odmówić.

Świadek A. P. nie posiadał żadnej wiedzy na temat niniejszej sprawy. Jak zeznał jest on mężem oskarżonej, jednak nie posiada informacji odnośnie szczegółów prowadzonej wcześniej przez G. P. działalności gospodarczej. Jak zeznał nie był on nigdy obecny przy przekazywaniu jej jakichkolwiek przedmiotów, nie widział zawieranych umów komisu oraz nie wie nic na temat dalszego losu przekazywanych oskarżonej przedmiotów.

Wszystkie zgromadzone w sprawie dokumenty Sąd uznał za wiarygodne. Nie budziły one wątpliwości, co do ich autentyczności, ani nie były kwestionowane przez strony.

Dokonując oceny prawnej zachowania oskarżonej eksponować należy, iż kwalifikowanym typem przywłaszczenia jest sprzeniewierzenie, o którym stanowi art. 284 § 2 kk. Polega ono na przywłaszczeniu rzeczy powierzonej sprawcy (np. oddanej na przechowanie, w zastaw, użyczonej, oddanej w komis, a także przekazanie pieniędzy w celu wpłacenia na konto). Powierzenie jest w swej istocie przekazaniem rzeczy z zastrzeżeniem jej zwrotu, toteż przywłaszczenie takiej rzeczy zasługuje na surowszą ocenę, jako nadużycie zaufania (wyr. SA w Poznaniu z 21 V 1992 r., II Akr 129/92, OSA 1993, nr 5). Przestępstwo określone w art. 284 § 2 kk należy do kategorii tzw. przestępstw kierunkowych. Kodeks wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym jest włączenie powierzonej rzeczy do majątku sprawcy lub postępowanie z nią jak z własną w inny sposób. Wyklucza to możliwość popełnienia tego przestępstwa z zamiarem wynikowym. Istotnym elementem strony podmiotowej sprzeniewierzenia nie jest sam fakt odmowy wydania rzeczy powierzonej, lecz powody nie zwrócenia, a więc wola włączenia rzeczy do swojego majątku lub wola postępowania z nią jak z własną (wyrok SN z 14 stycznia 2003 r., II KKN 273/01, Prok. i Pr. 2003, nr 7-8, poz. 9). Świadomość powierzenia sprawcy rzeczy w określonym celu, na przykład do używania, przechowania itp., w tym w szczególności świadomość, że rzecz nie została przekazana sprawcy do swobodnego dysponowania, stanowi element kwalifikujący przywłaszczenie. Sprawca, dokonując przywłaszczenia rzeczy, godzi także, obok zamachu na prawa do rzeczy, w szczególny stosunek zaufania, jakim powierzający go obdarza.

Mając na uwadze całokształt materiału dowodowego, stwierdzić należy, że oskarżona G. P. przyjmowała celem dalszej sprzedaży rzeczy od oskarżycieli posiłkowych S. i P. W.. S. i P. W. powierzyli oskarżonej w dniu 8 kwietnia 2004 r. obraz J. S. (...) wartości 4000 zł. Następnie w dniu 30 stycznia 2006 r. oskarżyciele posiłkowi powierzyli oskarżonej obraz S. G. (1) (...) wartości 3000 zł, a w dniu 7 czerwca 2006 r. obraz S. G. (2) „Przy ognisku” wartości 3400 zł. W dniu 7 maja 2008 r. S. i P. W. powierzyli oskarżonej srebrny komplet kawowy składający się z tacy, cukiernicy, mlecznika, dzbanka do herbaty i dzbanka do kawy wartości 25.000 zł. Jak wynika z zeznań świadka M. D., w styczniu 2014 r. M. D., któremu oskarżona G. P. przekazała w dniu 29 października 2008 r. do sprzedaży wskazany powyżej komplet kawowy własności oskarżycieli posiłkowych, przekazał jej za pokwitowaniem kwotę 1700 zł tytułem raty za sprzedaż. Jak zeznał oskarżyciel posiłkowy P. W., oskarżana pieniędzy tych nie przekazała oskarżycielom posiłkowym. Ponadto pomimo wielokrotnych wezwań ze strony oskarżycieli posiłkowych S. i P. W., oskarżona G. P. nie oddała im ani powierzonych rzeczy, ani kwot uzyskanych z ich ewentualnej sprzedaży.

Zważyć należy, że popełniając powyższe czyny oskarżona działała umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Oskarżona miała świadomość, iż powierzone jej przez P. i S. W. określone przedmioty były przeznaczone na dalszą sprzedaż, natomiast kwoty uzyskane z ich sprzedaży, pomniejszone o stosowną marżę, oskarżona miała przekazać właścicielom przedmiotów, czyli P. i S. W.. Pomimo powyższego oskarżona umyślnie przywłaszczyła sobie powierzone jej przedmioty, a także nie przekazała ich właścicielom uzyskanej ze sprzedaży kwoty.

W tej sytuacji z całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że oskarżona:

- w dniu 8 kwietnia 2004 r. w Z., w rejonie (...), dokonała przywłaszczenia powierzonego jej do sprzedaży obrazu J. S. (...) wartości 4.000 złotych na szkodę S. i P. W.

- w dniu 30 stycznia 2006 roku w Z., w rejonie (...), dokonała przywłaszczenia powierzonego jej do sprzedaży obrazu S. G. (1) (...) wartości 3.000 złotych na szkodę S. i P. W.

- w dniu 7 czerwca 2006 r. w K. dokonała przywłaszczenia powierzonego jej do sprzedaży obrazu S. G. (2) ,,Przy ognisku" wartości 3.400 złotych na szkodę S. i P. W.

- w dniu 7 maja 2008 r. w K. dokonała przywłaszczenia powierzonego jej do sprzedaży srebrnego kompletu kawowego składającego się z: tacy, cukiernicy, mlecznika, dzbanka do herbaty i dzbanka do kawy wartości 25.000 złotych na szkodę S. i P. W.,

czym zrealizowała znamiona przestępstw z art. 284 § 2 kk.

Wina oskarżonej nie budzi wątpliwości Sądu.

Rozważenia wymagała jednak kwestia zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego. Sąd może bowiem warunkowo umorzyć postępowanie karne, stosownie do treści art. 66 § 1 i 2 kk, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia, uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa, przy czym warunkowego umorzenia nie stosuje się do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą przekraczającą 3 lata pozbawienia wolności. Jednak zgodnie z obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. przepisem art. 66 § 3 kk, który obecnie został wykreślony, w wypadku, gdy sprawca pojednał się z pokrzywdzonym, sprawca naprawił szkodę lub uzgodniono sposób jej naprawienia, warunkowe umorzenie może być zastosowane do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą nieprzekraczającą 5 lat pozbawienia wolności.

Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie zachodziły właśnie przesłanki z art. 4 § 1 kk w zw. z art. 66 § 1 i 3 kk oraz art. 67 § 1 kk uzasadniające warunkowe umorzenie postępowania karnego prowadzonego przeciwko oskarżonej G. P. za czyny zarzucone jej w akcie oskarżenia, stanowiące przestępstwa z art. 284§2 kk, na okres 2 lat próby. Sąd zastosował art. 4 § 1 kk ze względu na orzeczoną długość okresu próby.

Czyny popełnione przez oskarżoną są bowiem społecznie szkodliwe, ale ocena stopnia społecznej szkodliwości oraz stopnia winy w przekonaniu Sądu musi być dokonana w wypadku oskarżonej z uwzględnieniem całokształtu okoliczności sprawy. Oskarżona wprawdzie dopuściła się zarzucanych jej czynów, jednakże ostatecznie zdała sobie sprawę z jej nagannego zachowania w stosunku do oskarżycieli posiłkowych. Jak wynika z przeprowadzonego na zgodny wniosek stron postępowania mediacyjnego oraz zawartej ugody pozasądowej, oskarżona pomimo swojego pierwotnej stanowiska z postępowania przygotowawczego, zobowiązała się do zapłaty na rzecz pokrzywdzonych tytułem roszczeń, objętych nakazem zapłaty w szczególności cywilnoprawnych powstałych w wyniku przywłaszczenia mienia powierzonego jej do sprzedaży w okresie od kwietnia 2004 roku do maja 2008 roku na łączną kwotę 35.400,00 zł. Ponadto pokrzywdzeni oświadczyli, że kwota, o której mowa, zaspokaja ich roszczenia wskazane w postępowaniu cywilnym oraz objęte aktem oskarżenia w postępowaniu karnym do sygn. IIK 376/14. Jak wynika z oświadczenia oskarżycieli posiłkowych do dnia 29 stycznia 2016 r. oskarżona zgodnie z postanowieniami zawartej ugody pozasądowej, wpłaciła na ich rzecz kwotę 9.500 złotych. Powyższe przekonuje, iż oskarżona zrozumiała swoje naganne zachowanie. Ponadto sami oskarżyciele posiłkowi wnieśli o warunkowe umorzenie postępowania karnego, na co zgodę wyraził także prokurator. Niewątpliwie naganne i przestępne zachowania oskarżonej nie mogą jednak przesłonić powyższych okoliczności. Sąd uwzględniając powyższe okoliczności uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynów ustalony na podstawie art. 115 § 2 kk oraz stopień winy oskarżonego nie są znaczne.

Okoliczności popełnienia czynów przez oskarżoną nie budzą wątpliwości, co opisano we wcześniejszej części uzasadnienia.

Oskarżona nie była dotychczas karana. Posiada wykształcenie wyższe pedagogiczne. Prowadzi ustabilizowany tryb życia. Po zawarciu ugody pozasądowej z oskarżycielami posiłkowymi, oskarżona zgodnie z zawartymi w niej postanowieniami stopniowo (ratalnie) naprawia wyrządzoną oskarżycielom posiłkowym szkodę. Postawa oskarżonej przekonuje, że popełnione przestępstwa były przykrymi epizodami i nigdy więcej nie będą miały już miejsca.

Sąd biorąc pod uwagę przytoczone okoliczności uznał, że postępowanie karne prowadzone wobec oskarżonej o czyny opisane w akcie oskarżenia należy warunkowo umorzyć. Przytoczone powyżej właściwości i warunki osobiste oskarżonej sprzeciwiają się wymierzeniu kary. Gdyby natomiast oskarżona nadużyła okazanego jej zaufania, istnieje możliwość podjęcia warunkowo umorzonego postępowania, co powinno dodatkowo motywować ją do przestrzegania porządku prawnego.

Sąd wyznaczył dla oskarżonej dwuletni okres próby. W tym czasie oskarżona będzie mieć okazję do wykazania, iż czyny, których się dopuściła były jedynie incydentami.

Mając na względzie elementarne zasady sprawiedliwości Sąd na mocy art. 4 § 1 kk w zw. z art. 67 § 3 kk zobowiązał oskarżoną G. P. do naprawienia pozostałej części szkody w kwocie 25.900 złotych na rzecz pokrzywdzonych S. i P. W., w terminie do dnia 31 sierpnia 2016 r.

Ponadto na zasadzie art. 627 kpk Sad zasądził od oskarżonej G. P. na rzecz:

a) Skarbu Państwa kwotę 70 złotych tytułem wydatków oraz kwotę 60 złotych tytułem opłaty,

b) oskarżyciela posiłkowego P. W. kwotę 861 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji wyroku.

Przewodniczący