Sygn. akt II K 445/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 maja 2015 roku

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Panasiuk

Protokolant: Helena Oniszczuk

po rozpoznaniu w dniach 23 kwietnia 2015 roku i 7 maja 2015 roku sprawy:

1.  E. W. (1) z domu S., c. G. i D. z domu P., urodzonej dniu (...) w B.,

2.  G. T. z domu S., c. G. i D. z domu P., urodzonej w dniu (...) w miejscowości J.,

oskarżonych o to, że:

w dniu 24 października 2014r. ok. godziny 12.00 w O.gm. B. działając wspólnie i w porozumieniu wdarły się do domu S. B. i wbrew jego żądaniu domu tego nie opuściły,

tj. o czyn z art. 193 k.k.

3.  M. W. s. R. i M. z domu T., urodzonego w dniu (...) w S.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 24 października 2014r. ok. godziny 12.15 na trasie O. – B., drodze publicznej kierował pojazdem mechanicznym m-ki D. (...) o numerze rejestracyjnym (...) pomimo orzeczonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Białymstoku VII Wydział Karny (sygn. akt VII K 211/14),

tj. o czyn z art. 244 k.k.

I.  Oskarżone E. W. (1) i G. T. uznaje za winne popełnienia zarzuconego im czynu i za to na mocy art. 193 k.k. skazuje je na kary po 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności.

II.  Na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. wykonanie orzeczonych kar pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonym E. W. (1) i G. T. tytułem próby na okresy po 4 (cztery) lata.

III.  Na mocy art. 73 § 1 k.k. oddaje obie oskarżone w okresie próby pod dozór kuratora.

IV.  Oskarżonego M. W. uznaje za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu i za to na mocy art. 244 k.k. skazuje go na karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności.

V.  Na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu tytułem próby na okres 3 (trzech) lat.

VI.  Zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 120 złotych tytułem opłat i obciąża ich pozostałymi kosztami sądowymi w kwotach po 76,67 złotych.

Sędzia

Sygn. akt II K 445/14

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w sprawie Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

S. B. ma 83 lata i zamieszkuje samotnie we wsi O.. W dniu 24 października 2014 roku w godzinach południowych do O. samochodem D. nr rej. (...) przyjechali M. W., E. W. (1) i G. T.. Zatrzymali samochód na ulicy przed domem S. B.. M. W. pozostał przy samochodzie. E. W. (1) i G. T. udały się do domu S. B.. E. W. (1) zaproponowała sprzedaż koca, rozpostarła go przed S. B.. G. T. w tym czasie za jej plecami, ukrywając się za kocem, weszła do wnętrza mieszkania, dokonując penetracji łóżka. S. B. krzyknął do G. T. uciekaj, stanowczo powiedział, że nie będzie od niej nic kupował. Wezwał do opuszczenia mieszkania. Kobieta pchnęła go. Mężczyzna upadł na podłogę w sieni. W tym czasie na sąsiedniej posesji przebywał M. J.. Zainteresował się samochodem na obcych numerach rejestracyjnych i mężczyzną narodowości cygańskiej. Gdy zaczął zbliżać się do samochodu, E. W. (1) i G. T. pospiesznie opuściły dom S. B., wsiadły do auta i wszyscy troje odjechali. Za kierownicą samochodu siedział M. W.. M. J. zapamiętał numery rejestracyjna samochodu i zadzwonił na policję.

Wyjeżdżający z O.samochód D. (...) zauważyli funkcjonariusze policji K. S. i P. S., którzy byli na służbie i jechali oznakowanym radiowozem. Mając podejrzenie, że kierowca może być pod wpływem alkoholu, dali sygnał do zatrzymania. Za kierownicą nadal siedział R. W. (1). Nie zareagował. Funkcjonariusze podjęli pościg, zawiadomili dyżurnego KPP w B., który skierował na miejsce kolejny patrol policji. D. (...) oddalał się drogą żwirową, zniknął z pola widzenia funkcjonariuszy policji. W tym czasie doszło do zamiany kierowców. Za kierownicę pojazdu usiadła E. W. (1). W pewnym momencie E. W. (1) zatrzymała pojazd, wysiedli z niego M. W. i G. T., oddalając się. Skierowane przez dyżurnego KPP w B. patrole policji zatrzymały zarówno kierującą samochodem E. W. (1) jak też M. W. oraz G. T., którzy oddalili się. Kierując samochodem na trasie O. – B. M. W. nie miał uprawnień. Był on skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 9 lipca 2014 roku w sprawie VII K 211/14, którym orzeczono wobec niego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 1 roku, który obowiązywał od 19 listopada 2013 roku.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: częściowo wyjaśnienia oskarżonej E. W. (1) (k. 158, 51 – 51 v), zeznania pokrzywdzonego S. B. (k. 163 v – 164, 29 v – 30, 40 v – 42), zeznania świadków M. J. (k. 164 – 164 v, 37 v – 39), K. S. (k. 164 v – 165, 44), P. S. (k. 165, 75 v – 76), odpis wyroku (k. 123).

Oskarżona E. W. (1) nie przyznała się do popełnienia zarzuconego jej czynu i odmówiła złożenia wyjaśnień (k. 157 v – 158).

W toku postępowania przygotowawczego wyjaśniła, iż weszła na posesję pokrzywdzonego. M. W. i G. T. pozostali w samochodzie. Z wyjaśnień oskarżonej wynikało, iż nie wchodziła do mieszkania pokrzywdzonego, zaproponowała mu sprzedaż rzeczy. Mężczyzna jednak nie był zainteresowany. Oskarżona wyjaśniła, iż w tej sytuacji, wobec braku zainteresowania zakupem proponowanych rzeczy, opuściła podwórko. Wsiadła za kierownicę samochodu i odjechała w stronę B.. Jechała drogą o nawierzchni żwirowej. Przyznała, że mijała radiowóz, jednak nie zauważyła, by funkcjonariusz dawał sygnał do zatrzymania. Podała, iż później „złapała gumę”. Pokłóciła się z G. T. i R. W. (2), którzy nie chcieli jej pomóc przy zmianie koła.

Na rozprawie oskarżona potwierdziła wyjaśnienia z dochodzenia.

Oskarżona G. T. również nie przyznała się do popełnienia zarzuconego jej czynu. Na rozprawie wyjaśniła, iż nie wysiadała z samochodu, gdy siostra poszła na posesję pokrzywdzonego. Wyjaśniła, iż było tak jak podała E. W. (1).

Oskarżony M. W. również nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, iż nie kierował samochodem. Stwierdził, że policja „ubzdurała” wszystko. Potwierdził, iż faktycznie było tak, jak podała E. W. (1). Dodał, że w momencie mijania się z radiowozem samochodem kierowała E. W. (1). W momencie gdy ona poszła na podwórko pokrzywdzonego, oskarżony z G. T. pozostali w pojeździe.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonych nie zasługują na wiarę. Są one sprzeczne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, a w szczególności zeznaniami pokrzywdzonego S. B. i świadka M. J. oraz funkcjonariuszy policji K. S. i P. S.. Wyjaśnienia oskarżonych stanowią niewątpliwie przyjętą przez nich linię obrony.

W zakresie pierwszego czynu głównym dowodem winy E. W. (1) i G. T. są zeznania pokrzywdzonego S. B. i korespondujące z nimi zeznania M. J..

S. B. konsekwentnie utrzymywał, iż obie oskarżone weszły do jego mieszkania, opisał ich zachowanie. Podkreślił, iż mówił do E. W. (1), iż nie chce od niej nic kupić, wzywał ją do opuszczenia mieszkania. Później stwierdził, iż druga z kobiet spenetrowała jego łóżko.

Z zeznań M. J. wynikało, iż zauważył podejrzany samochód, stojący przy posesji sąsiada, a przy nim mężczyznę o ciemnej karnacji. Zainteresował się tym, podszedł bliżej. Widział, jak w tym czasie z mieszkania sąsiada wybiegły dwie kobiety. Mężczyzna wsiadł za kierownicę auta, kobiety również wsiadły do pojazdu i wszyscy szybko odjechali.

Zeznania powyższych świadków zasługiwały w całości na wiarę. Były logiczne, konsekwentne i wzajemnie się uzupełniały. Brak było podstaw, by odmówić przyznania im waloru wiarygodności.

W sprzeczności z relacjami pokrzywdzonego i M. J. pozostawały wyjaśnienia oskarżonych, jakoby do mieszkania pokrzywdzonego nie wchodziła żadna z oskarżonych, a rozmowa E. W. (1) z pokrzywdzonym odbywała się na podwórku, podczas gdy G. T. i M. W. pozostawali w tym czasie w aucie. W tym zakresie Sąd odmówił przyznania wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonych, uznając je za przyjętą linię obrony.

Dodatkowo wskazać należy, iż M. J. bezpośrednio po ucieczce oskarżonych zadzwonił na policję podając markę i numer rejestracyjny samochodu, którym poruszali się oskarżeni.

Z kolei relacje przesłuchanych na rozprawie funkcjonariuszy policji K. S. i P. S. jednoznacznie wskazują, iż w pobliżu miejscowości O. próbowali zatrzymać do kontroli samochód D. (...) nr rej. (...). Nie mieli wątpliwości, że pojazdem tym kierował mężczyzna.

Relacje funkcjonariuszy policji korespondują z zeznaniami M. J. w zakresie ustalenia marki i numeru rejestracyjnego samochodu, którym poruszali się oskarżeni jak też faktu, iż pojazdem kierował M. W..

W ocenie Sądu zeznania funkcjonariuszy policji zasługują na obdarzenie ich walorem wiarygodności. Przede wszystkim są spójne, logiczne, wzajemnie się uzupełniają, ale też korespondują z zeznaniami M. J. (w zakresie ustalenia kierowcy samochodu D. (...)). Brak jest jakichkolwiek powodów, dla których wskazani świadkowie mieliby zeznawać nieprawdę i przez to bezpodstawnie obciążać oskarżonego M. W.. Podkreślić należy, iż wykonywali oni swoje rutynowe czynności, związane z podejrzeniem kierowania samochodem przez osobę mogącą być pod działaniem alkoholu.

Okoliczność, iż M. W. kierował samochodem D. (...) wbrew orzeczonemu przez Sąd zakazowi, wynika jednoznacznie z odpisu wyrku Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 9 lipca 2014 roku wydanego w sprawie VII K 211/14. Wyrokiem tym orzeczono wobec oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 1 (jednego) roku, zaliczając okres rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy od dnia 19 listopada 2013 roku. Tak więc w dniu 24 października 2014 roku, M. W. kierował samochodem wbrew orzeczonemu zakazowi prowadzenia pojazdów.

Uwzględniając powyższe rozważania, stwierdzić należy, iż wyjaśnienia oskarżonych złożone na rozprawie, w których przedstawili odmienną wersję zdarzeń, są niewiarygodne i całkowicie sprzeczne z materiałem dowodowym zebranym w sprawie i stanowiły jedynie linię obrony.

Kierując się jednoznaczną wymową powołanego wyżej materiału dowodowego Sąd przyjął, iż zarówno wina oskarżonego jak i okoliczności popełnienia zarzucanego mu czynu są bezsporne i nie budzą jakichkolwiek wątpliwości.

Jest zatem niewątpliwym, iż oskarżone E. W. (1) i G. T. w dniu 24 października 2014r. ok. godziny 12.00 w O. gm. B. działając wspólnie i w porozumieniu wdarły się do domu S. B. i wbrew jego żądaniu domu tego nie opuściły. Takim zachowaniem obie oskarżone wypełniły znamiona art. 193 k.k. Wskazać należy, iż E. W. (1) ukryła G. T. rozpościerając przed oczami pokrzywdzonego koc, by współoskarżona mogła niepostrzeżenie wedrzeć się do domu S. B. i dokonać penetracji wnętrza. Pokrzywdzony kategorycznie wypowiadał się, iż nic nie chce kupić od oskarżonej i krzyknął do E. W. (1) (...). Tymczasem E. W. (2) popchnęła pokrzywdzonego, doprowadzając go do upadku.

Z kolei M. W. w dniu 24 października 2014r. ok. godziny 12.15 na trasie O. – B., drodze publicznej kierował pojazdem mechanicznym m-ki D. (...) o numerze rejestracyjnym (...) pomimo orzeczonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Białymstoku VII Wydział Karny (sygn. akt VII K 211/14). Takim zachowaniem oskarżony wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 244 k.k.

Wymierzając oskarżonym karę, Sąd uwzględnił stopień winy i społecznej szkodliwości ich czynów.

Niewątpliwie występki, których dopuściły się E. W. (1) i G. T. jak też oskarżony M. W. cechuje wysoki stopień społecznej szkodliwości i wysoki stopień zawinienia.

Przy tej ocenie Sąd uwzględnił rodzaj i charakter naruszonych dóbr.

Oskarżone G. T. i E. W. (1) działały wyjątkowo zuchwale, wykazując w ten sposób lekceważący stosunek wobec porządku prawnego, działając z niskich pobudek i atakując osobę w podeszłym wieku, znacznie słabszą od siebie, a tym samym bezbronną. Nadto dopuściły się zamachu na tak istotne dobro chronione prawem jak wolność jednostki od naruszeń jej prawa do decydowania o tym, kto może przebywać w miejscach, w których jednostka ta jest gospodarzem. Oskarżone zachowaniem swoim wykazały swój lekceważący stosunek do obowiązującego w Polsce porządku prawnego. Zamiar popełnienia przestępstwa niewątpliwie był przemyślany, zaplanowany. Oskarżone celowo przyjechały z odległej miejscowości na miejsce przestępstwa, niewątpliwie licząc na trudności z ustaleniem ich sprawstwa. Nie ulega wątpliwości, iż oskarżone działały z niskich pobudek – chęci uzyskania korzyści majątkowej. Czyny tego typu nie należą do rzadkości i są bardzo uciążliwe dla społeczeństwa.

Z kolei oskarżony M. W. zachowaniem swoim wykazał swój lekceważący stosunek nie tylko do obowiązującego w Polsce porządku prawnego ale również do wymiaru sprawiedliwości. Przedmiotem ochrony przepisu, który naruszył jest bowiem respektowanie orzeczeń sądowych statuujących określony rodzaj zakazu. Tymczasem oskarżony mając możliwość zgodnego z prawem zachowania się, wiedząc, że tego rodzaju postępowanie zabronione jest w polskim porządku prawnym, zdecydował się popełnić przestępstwo i nie może go tłumaczyć żadna okoliczność.

Na niekorzyść wszystkich oskarżonych przemawiała ich uprzednia karalność (k. 92, 94 i 96).

Bacząc na powyższe, za kary adekwatne do stopnia winy oskarżonych i stopnia społecznej szkodliwości ich czynów, odzwierciedlające cele kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa oraz spełniające rolę zapobiegawczą, a przede wszystkim wychowawczą względem oskarżonych Sąd uznał kary po 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Dla osiągnięcia celów postępowania nie jest konieczne zastosowanie bezwzględnych kar pozbawienia wolności. Zdaniem Sądu, oskarżeni nie są na tyle zdemoralizowani, by konieczne było osadzenie ich w warunkach izolacji więziennej. Istnieją w przypadku każdego z oskarżonych pozytywne prognozy kryminologiczne, pozwalające przypuszczać, iż pomimo warunkowego zawieszenia, kary spełnią wobec oskarżonych skutek wychowawczy i zapobiegną ich ponownym konfliktom z prawem. Z drugiej strony podkreślić należy, iż popełnione przez nich czyny należą do kategorii drobnej przestępczości.

Wszyscy oskarżeni mogą zatem skorzystać z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia orzeczonych wobec nich kar pozbawienia wolności. Za wystarczające okresy próby, Sąd uznał okresy po 4 lata w przypadku oskarżonych E. W. (1) i G. T.. W celu kontroli okresu próby, Sąd oddał oskarżone pod dozór kuratora.

W przypadku M. W. Sąd uznał, iż wystarczający będzie trzyletni okres próby.

Zdaniem Sądu, tak ukształtowane kary, właściwie odzwierciedlają charakter i stopień naruszenia elementarnych norm porządku prawnego i zapewnią, iż oskarżeni w przyszłości dołożą wszelkich starań, aby ustrzec się przed ponownym naruszeniem porządku prawnego.

O kosztach procesu orzeczono na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k. i 633 k.p.k., a o opłacie na mocy art. 2 ust 1 pkt. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).

Sędzia