Sygn. akt II K 448/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 października 2015 roku

Sąd Rejonowy w Zawierciu II Wydział Karny

w składzie :

Przewodnicząca - SSR Agata Mikoda

Protokolant – st.sekr.sądowy Małgorzata Bratek

przy udziale Prokuratora – Wojciecha Smolenia z Prok. Rej. w Zawierciu

po rozpoznaniu sprawy z oskarżenia publicznego w dniu 7.10.2015 r.

przeciwko K. A. (1)

synowi J. i J.

urodzonemu w dniu (...) w Z.

oskarżonemu o to , że :

I. w dniu 13.03.2015 r. w Z. na ul. (...) wdarł się do mieszkania nr (...) należącego do R. G. (1), którego pomimo żądania osoby uprawnionej nie chciał opuścić , przy czym zarzucanego czynu dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Myszkowie z dnia 31.10.2006 r. o sygn. akt II K 300/05 za umyślne przestępstwo podobne z art. 193 kk i art. 157 § 2 kk na karę jednego roku pozbawienia wolności objętą wyrokiem łącznym na 4 lata i 5 miesięcy pozbawienia wolności Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 31.07.2007 r. o sygn. akt III K 132/07, którą odbył w okresie od 14.03.2009 r. do 16.04.2013 r. ,

to jest o czyn z art. 193 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

II. działając w tym samym miejscu i czasie, co w pkt 1 dwukrotnie uderzył z ręki J. K. (1) powodując u niej obrażenia ciała w postaci stłuczenia nosa, które to obrażenia naruszyły prawidłowe funkcje jej organizmu na okres poniżej dni siedmiu, przy czym zarzucanego czynu dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Myszkowie z dnia 31.10.2006 r. o sygn. akt II K 300/05 za umyślne przestępstwo podobne z art. 193 kk i art. 157 § 2 kk na karę jednego roku pozbawienia wolności objętą wyrokiem łącznym na 4 lata i 5 miesięcy pozbawienia wolności Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 31.07.2007 r. o sygn. akt III K 132/07, którą odbył w okresie od 14.03.2009 r. do 16.04.2013 r. ,

to jest o czyn z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

1)  uznaje oskarżonego K. A. (2) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku w pkt I tj. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 193 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to z mocy art. 193 kk w zw. z art. 64 § 1 kk skazuje oskarżonego na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

2)  uznaje oskarżonego K. A. (2) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku w pkt II tj. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to z mocy art. 157 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk skazuje oskarżonego na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

3)  na mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 kk w miejsce orzeczonych wyżej w punktach 1 i 2 kar orzeka wobec oskarżonego jedną karę łączną w wymiarze 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

4)  na mocy art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 13.03.2015 r. uznając, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się 1 (jednemu) dniowi kary pozbawienia wolności,

5)  na podstawie art. 29 ust.1 Ustawy Prawo o Adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. G. kwotę 752, 76 (siedemset pięćdziesiąt dwa 76/100) złotych tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu za postępowanie przygotowawcze i sądowe,

6)  na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 2 ust.1 pkt.2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę sądową w wysokości 120 (sto dwadzieścia) złotych oraz częściowo wydatki postępowania w kwocie 90 (dziewięćdziesięciu) złotych w pozostałej części wydatkami obciąża Skarb Państwa.

Za zgodność z oryginałem

Starszy Sekretarz Sądowy

Małgorzata Bratek

Sygn. akt II K 448/15

UZASADNIENIE

W dniu 13 marca 2015r. oskarżony K. A. (1) wdarł się do mieszkania w Z. przy ulicy (...) należącego do R. G. (1) i pomimo jego żądania nie chciał go opuścić. Nadto dwukrotnie uderzył z ręki będącą w mieszkaniu J. K. (1), powodując u niej obrażenia ciała w postaci stłuczenia nosa. Wszyscy uczestnicy zajścia byli pod wpływem alkoholu. Przybyli na miejsce funkcjonariusze policji, zaalarmowani przez J. K. (1) wyprowadzili z mieszkania oskarżonego, który twierdził, że nie wie o co chodzi.

Oskarżony K. A. (1) swoim zachowaniem spowodował u J. K. (1) obrażenia powodujące naruszenie czynności narządu ciała na okres poniżej 7 dni (dowód: notatka urzędowa k: 1, karta informacyjna k: 3,11, protokoły z przebiegu stanu trzeźwości k: 4,5, protokół zatrzymania k: 20, opinia lekarska k: 22, zeznania J. K. k: 9,98, R. G. k: 7,98).

Oskarżony K. A. (1) (k: 18-19) w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień. Na rozprawę zaś oskarżony się nie stawił i Sąd prowadził rozprawę pod jego nieobecność, odczytując jednocześnie jego wyjaśnienia z etapu postępowania przygotowawczego (k: 97).

Sąd nie dał wiary temu nie przyznaniu się do winy przez oskarżonego, uznając je za gołosłowne i nacechowane na chęć uniknięcia ujemnych skutków skazania, tym bardziej, że oskarżony czynów dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa.

Podstawę ustaleń faktycznych stanowiły zeznania J. K. (1) i R. G. (1), które są jednolite, konsekwentne, wzajemnie spójne.

Świadek J. K. (1) (k: 9,98) opisała przebieg zdarzeń z dnia 13.03.2015r. Była w mieszkaniu z R. G. (1), do którego przyszedł oskarżony. Gdy otworzyła drzwi oskarżony wdarł się do mieszkania i uderzył ją dwukrotnie w twarz po prostu bez powodu. Miała stłuczony nos, leczyła się. Oskarżony na pierwszej rozprawie przeprosił ją. Przyjęła przeprosiny. Podejrzewa, że uderzył ją, bo ona nie chciała z nim być. R. G. (1) prosił oskarżonego, aby opuścił mieszkanie, on nie chciał, był agresywny. Ona zadzwoniła po policję i policja wyprowadziła z mieszkania oskarżonego.

Świadek R. G. (1) (k: 6-7,98) również opisał przebieg zdarzenia z dnia 13.03.2015r. w sposób zbieżny z zeznaniami J. K. (1). Dodał, że oskarżony był agresywny, nie chciał opuścić jego mieszkania pomimo wielokrotnych próśb z jego strony. Wydaje mu się, że oskarżony przyszedł po J. K. (1), bo chce z nią być, a ona nie chce. Oskarżony go przeprosił i naprawił zamek w drzwiach.

W toku postępowania z uwagi na uzasadnione wątpliwości co do stanu psychicznego oskarżonego dopuszczano dowód z opinii biegłych lekarzy psychiatrów. Z opinii wydanej na etapie postępowania przygotowawczego wynika, że u oskarżonego nie stwierdzono zaburzeń psychotycznych, ani upośledzenia umysłowego. Stwierdzono u niego osobowość nieprawidłową – socjopatyczną i uzależnienie od alkoholu. W czasie dokonywania zarzucanego mu czynu oskarżony miał zachowaną zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Jego poczytalność w czasie postępowania nie budzi wątpliwości, poza stanem upojenia alkoholowego. Może brać udział w toczącym się postępowaniu, także bez udziału obrońcy (dowód: opinia sądowo-psychiatryczna z dnia 30.03.2015r. k: 28-30).

Opinię Sąd uznał jako pełną i jasną oraz nie zawierającą sprzeczności.

W tym stanie rzeczy analizując całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd uznał, iż okoliczności czynów zostały wyjaśnione i nie budzą żadnych wątpliwości, a wina oskarżonego została udowodniona natomiast nie zachodzą żadne okoliczności, które by tę winę wyłączały, a tym samym nie zachodzą przesłanki wyłączające odpowiedzialność karną.

Oskarżony K. A. (1) w dniu 13 marca 2015r. w Z. przy ulicy (...) wdarł się do mieszkania nr (...) należącego do R. G. (1), którego pomimo żądania osoby uprawnionej nie chciał opuścić.

Nadto oskarżony K. A. (1) działając w tym samym miejscu i czasie dwukrotnie uderzył z ręki J. K. (1), powodując u niej obrażenia ciała w postaci stłuczenia nosa, które to obrażenia naruszyły prawidłowe funkcje jej organizmu na okres poniżej dni siedmiu.

Przy czym zarzucanych mu czynów dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Myszkowie z dnia 31.10.2006r. o sygn. akt II K 300/05 za umyślne przestępstwo podobne z art. 193 k.k. i art. 157 § 2 k.k. na karę jednego roku pozbawienia wolności objętą wyrokiem łącznym na 4 lata i 5 miesięcy pozbawienia wolności Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 31.07.2007. o sygn. akt III K 132/07, którą odbył w okresie od 14.03.2009r. do 16.04.2013r.

Swoim zachowaniem oskarżony K. A. (1) dopuścił się popełnienia czynu z art. 193 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i czynu z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Przy wymiarze kary jako okoliczności obciążające Sąd uznał wysoki stopień społecznej szkodliwości czynów, ich wagę, fakt że oskarżony dopuścił się takich czynów po raz kolejny, rozmiar szkody oraz uprzednią karalność oskarżonego.

Oskarżony nic sobie nie robił z tego, że naruszył mir domowy, wdarł się do mieszkania, na co gospodarz tego mieszkania się nie zgodził i nie chciał tego miejsca następnie opuścić pomimo żądania gospodarza i gospodarz musiał skorzystać z pomocy zaalarmowanych funkcjonariuszy policji. Nadto uderzył będącą w tym mieszkaniu J. K. (1), powodując u niej lekki uszczerbek na zdrowiu. Jeżeli oskarżony chciał z nią być to na pewno takie zachowanie nie sprzyja i nie doprowadzi go do celu.

Uwzględniając te okoliczności Sąd wymierzył oskarżonemu na mocy art. 193 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Zaś na mocy art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. również karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Na mocy przepisów wskazanych w sentencji wyroku w miejsce orzeczonych kar jednostkowych Sąd wymierzył karę łączną w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w postaci jednego dnia.

Sąd uznał, iż tak określona kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżonego i bynajmniej nie nazbyt surowa i spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Bowiem z jednej strony kara w odczuciu społecznym musi odpowiadać poczuciu sprawiedliwości i skuteczności, a z drugiej strony i to jest jej cel priorytetowy skłonić winna oskarżonego do powstrzymywania się w dalszym życiu od popełniania przestępstw. Na dzień wyrokowania brak istnienia pozytywnej prognozy co do zachowania się oskarżonego biorąc pod uwagę jego postawę, właściwości, warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia. Oskarżony był już w przeszłości karany i nic to go nie nauczyło, wcale nie ustabilizował swojego życia, za nic ma innych i obowiązujące prawo. Choć przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze fakt, że oskarżony przeprosił pokrzywdzonych i naprawił szkodę.

Jednocześnie zasądzono od Skarbu Państwa koszty obrony z urzędu za postępowanie przygotowawcze i sądowe oraz zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę sądową od kary pozbawienia wolności i częściowo obciążono oskarżonego wydatkami postępowania, uznając iż w takiej wysokości może je ponieść.