Czwartek, 28 marca 2024
Dziennik wyroków i ogłoszeń sądowych
Rej Pr. 2512 | Wydanie nr 5876
Czwartek, 28 marca 2024
Sygnatura akt: II Ka 163/15

Tytuł: Sąd Okręgowy w Sieradzu z 2015-09-16
Data orzeczenia: 16 września 2015
Data publikacji: 13 marca 2018
Data uprawomocnienia: 16 września 2015
Sąd: Sąd Okręgowy w Sieradzu
Wydział: II Wydział Karny
Przewodniczący: Marcin Rudnik
Sędziowie: Adam Ślipek
Marek Podwójniak

Protokolant: st. sekr. sąd. Zdzisława Dróżdż
Hasła tematyczne:
Podstawa prawna:

Sygn. akt II Ka 163/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 września 2015 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Marcin Rudnik

Sędziowie: SO Marek Podwójniak (spraw.)

SR (del.) Adam Ślipek

Protokolant: st. sekr. sąd. Zdzisława Dróżdż

przy udziale --------

po rozpoznaniu w dniu 16 września 2015 r.

sprawy J. P. (1)

oskarżonego z art. 212 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wieluniu

z dnia 08 czerwca 2015 r. sygn. akt II K 593/13

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. oraz art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 636 § 3 k.p.k.:

1.  utrzymuje w mocy wyrok w zaskarżonym zakresie,

2.  zasądza od J. P. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 400 (czterysta ) złotych tytułem opłaty za II – instancję,

3.  zasądza od J. P. (1) na rzecz R. P. (1) kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) złotych tytułem poniesionych przez oskarżyciela prywatnego w postępowaniu odwoławczym kosztów procesu.

MP/ZD

sygn. akt II Ka 163/15

UZASADNIENIE

U. P. i R. P. (1) prywatnym aktem oskarżenia wniesionym do Sądu Rejonowego w Wieluniu (po jego doprecyzowaniu w dniu 04 października 2013 roku) zarzucili J. P. (1) to, że:

1.  w dniu 11 sierpnia 2012 roku w celu poniżenia R. P. (1) w opinii publicznej, narażenia go na utratę zaufania potrzebnego do wykonywania działalności dziennikarskiej i społecznej, wygłaszał nieprawdziwe zarzuty wyrażające się w twierdzeniach, że R. P. (1) jest donosicielem, feruje wyroki, wykorzystuje inne osoby i naraża je na odpowiedzialność karną, otwiera cudzą korespondencję i ją zataja, wprowadza w błąd organy ścigania, które to właściwości poniżyły R. P. (1) w opinii publicznej i naraziły go na utratę zaufania niezbędnego dla zajmowanego przezeń stanowiska – redaktora naczelnego gazety (...) i wykonywanego zawodu dziennikarza, a które to informacje są nieprawdziwe, przy czym czynu tego oskarżony dopuścił się za pomocą środków masowego komunikowanie – sieci Internet na łamach artykułu J. P. (1) do R. P. (1), tj. dokonanie czynu z art. 212§2 k.k.

2.  w dniu 9 sierpnia 2012 roku w W. – pomówił Gazetę (...), R. P. (1) i U. P. za pomocą środków masowego komunikowania, w celu poniżenia Gazety (...), R. P. (1) i U. P. w opinii publicznej i narażenia ich na utratę zaufania potrzebnego do wykonywania działalności dziennikarskiej i społecznej, o właściwości oraz postępowanie polegające na przyjmowaniu przez R. i U. P. w zmowie z burmistrzem N., działania na szkodę gminy W., sponsorowania Gazety przez Burmistrza N., które to działanie poniżyło Gazetę (...), R. P. (1) i U. P. w opinii publicznej oraz naraziło ich na utratę zaufania potrzebnego dla prowadzonej przez nich działalności dziennikarskiej, przy czym czynu tego oskarżony dopuścił się za pomocą środków masowego komunikowania – sieci Internet, a które to informacje są nieprawdziwe, tj. dokonanie czynu z art. 212§2 k.k.

Sąd Rejonowy w Wieluniu wyrokiem z dnia 8 czerwca 2015 roku wydanym w sprawie o sygn. akt II K 593/13 w „ramach” zarzucanego w punkcie 1 czynu uznał oskarżonego J. P. (1) za winnego tego, że w dniu 11 sierpnia 2012 roku na łamach artykułu J. P. (1) do R. P. (1) pomówił R. P. (1), że jest donosicielem, feruje wyroki, wykorzystuje inne osoby i naraża je na odpowiedzialność karną, otwiera cudzą korespondencję i ją zataja, wprowadza w błąd organy ścigania, co mogło poniżyć go w opinii publicznej i narazić na utratę zaufania niezbędnego dla zajmowanego przezeń stanowiska – redaktora naczelnego gazety (...), przy czym czynu tego oskarżony dopuścił się za pomocą środków masowego komunikowania, to jest dokonania czynu wypełniającego dyspozycję art. 212§2 k.k. i na podstawie tego przepisu w zw. z art. 33§1 i 3 k.k. wymierzył mu karę 200 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 20 złotych. Na podstawie art. 215 k.k. orzekł wobec oskarżonego podanie wyroku do publicznej wiadomości poprzez wywieszenie jego odpisu przez okres 30 dni na tablicy ogłoszeń Urzędu Miasta i Gminy W.. Ponadto na podstawie art. 46§2 k.k. orzekł od oskarżonego na rzecz R. P. (1) nawiązkę w kwocie 3.000 złotych.

Sąd I instancji od oskarżonego zasądził kwotę 864 (osiemset sześćdziesiąt cztery) złote na rzecz oskarżyciela prywatnego R. P. (1) tytułem kosztów zastępstwa prawnego oraz kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem zwrotu zryczałtowanych kosztów postępowania.

W zakresie czynu zarzuconego w punkcie 2 Sąd I instancji uniewinnił oskarżonego J. P. (1) od jego dokonania, a kosztami procesu w zakresie tegoż czynu obciążył oskarżycieli prywatnych U. P. i R. P. (1) i zasądził od nich na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem opłaty.

Apelację od tego orzeczenia wywiódł oskarżony J. P. (1). We wniesionej apelacji zaskarżył wyrok Sądu I instancji (w zakresie przypisanego mu czynu) zarzucając mu:

1)  naruszenie prawa procesowego mającego wpływ na treść wyroku (art. 438 pkt 2 k.p.k.):

a)  art. 170 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. poprzez bezzasadne oddalenie wniosków dowodowych złożonych przez oskarżyciela i wskazanie, iż są one niedopuszczalne w sytuacji, gdy zarzut uczyniony przez oskarżonego został poczyniony w obronie własnej przed ciągłymi oskarżeniami i nie był wypowiedziany w takiej formie jak w doprecyzowanym akcie oskarżenia.

Autor apelacji odnośnie tego zarzutu stwierdził „Oskarżyciele prywatni R. P. (1) i U. P. reprezentowani przez pełnomocników z Kancelarii Adwokackiej (...), piszą że oskarżony J. P. (1) w liście do R. P. (1) pisze, że jest donosicielem, feruje wyroki, wykorzystuje inne osoby i naraża na odpowiedzialność karną, otwiera cudzą korespondencję i ją zataja, wprowadza w błąd organy ścigania. Oskarżony J. P. (1) pisał do R. P. (1): „ty w swoim zawiadomieniu donosiłeś, niemal ferowałeś wyrok". Słowo to celowo w doprecyzowanym akcie oskarżenia pominęli oskarżeni jak i również sąd wydając wyrok. Pominięte celowo słowo: niemal - partykuła komunikująca, iż to o czym mowa, nie zostało osiągnięte i że niewiele brakuje, aby się urzeczywistniło. Oskarżony w dniu 11 sierpnia 2012r. na portalu internetowym Ilustrowanego Tygodnika Powiatowego umieścił list, który wysłał do oskarżyciela prywatnego R. P. (1) w obronie własnej przed ciągłymi oskarżeniami kierowanymi przez niego pod adresem oskarżonego, że jest hochsztaplerem, że manipuluje społeczeństwem, wykorzystuje śmierć policjanta, że przez niego powiesił się chłopak w W.”.

b)  art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez pominięcie dowodu z zeznań R. P. (1) w zakresie dotyczącym pomawiania oskarżonego, pisząc w tym zakresie:

„donosy i informacje w gazecie zdarzają się bardzo często, jednak absolutnie nie zgadzam się, aby identyfikowano mnie z takim terminem jak donosicielstwo, oszustwo, przestępstwo, korupcja i transfery pieniędzy", a ponadto w swoim zeznaniu nie wspomniał nic o tym, że oskarżony niemal ferował wyrok. Z jednej strony nie tylko prowokuje inne osoby, nie tylko oskarżonego po to by występować przeciwko nim ze sprawami karnymi i uzyskiwać w procesach świadczenia pieniężne (nawiązki), zaś z drugiej strony sam w sposób permanentny znieważa te osoby przed obliczem sądu rozpoznającego sprawę.

c)  art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie oceny dowodów w postaci wyjaśnień oskarżonego i innych w sposób sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego i ustaleniu w oparciu o powyższe, iż J. P. (1) jest winny tego, że w dniu 11 sierpnia 2012 r. na łamach artykułu J. P. (1) do R. P. (1) pomówił R. P. (1), że jest donosicielem, feruje wyroki, wykorzystuje inne osoby i naraża je na odpowiedzialność karną, otwiera cudzą korespondencję i ją zataja, wprowadza w błąd organy ścigania, a oskarżony J. P. (1) jedynie działał realizując przysługujące mu prawo do obrony. Oskarżony w tej mierze dodał, że:

„nigdy nie stwierdził wprost, że R. P. (1) ferował wyrok, tylko używał sformułowania niemal ferował wyrok. Wyrwanie z kontekstu dwóch słów zmienia całkowicie brzmienie tego, co oskarżony J. P. (1) pisał w liście. Jedno słowo, które celowo w akcie oskarżenia pomijali oskarżyciele jak i w wydanym wyroku sąd nadaje całkowicie inny obraz sprawy”.

1)  błąd w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść wyroku (art. 438 pkt. 3 k.p.k.)

a)  polegający na przyjęciu, iż oskarżony pisząc w liście otwartym, aby „powstrzymać dalsze furiackie ataki oskarżyciela R. P. (1)” działał z zamiarem jego zniesławienia, podczas gdy intencją oskarżonego była wyłącznie obrona przed stałymi atakami oskarżyciela R. P. (1) nie tylko na nagraniu, które w załączeniu, ale również na forach internetowych. Podkreślił skarżący, że list otwarty zawierał prawdziwe treści i był rozpaczliwą obroną przed oskarżycielami.

1)  naruszenie prawa materialnego poprzez naruszenie:

a)  art. 212 w zw. art. 9§1 k.k. poprzez błędną wykładnię polegającą na uznaniu, iż o zamiarze bezpośrednim sprawcy przestępstwa zniesławienia świadczy to, co rozumie przez formułowane zarzuty, podczas gdy dla oceny postaci zamiaru, a w konsekwencji -umyślności - przy przestępstwie z art. 212 k.k. konieczne jest ustalenie, że oskarżony miał świadomość co do wypełnienia przez niego wszystkich znamion zarzucanego mu czynu w dacie jego popełnienia i dodał, że

zakładając nawet, że oskarżony miał świadomość co do wypełnienia przez niego wszystkich znamion zarzuconego mu czynu w dacie popełnienia - to robił to w obronie koniecznej i pisał prawdę.

b)  art. 29 k.k. w zw. z art. 212 k.k. poprzez jego niezastosowanie i uznanie iż oskarżony nie pozostawał w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu, iż zachodzi okoliczność wyłączająca bezprawność albo winę - podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, iż J. P. (1) pisząc list pod adresem oskarżyciela prywatnego miał prawo sądzić, iż działał w ramach kontratypu - prawa do obrony własnego imienia podnosząc , że ma on prawo nie tylko do krytyki, ale także do obrony swojej godności.

W związku z powyższymi zarzutami J. P. (1) wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie go od przypisanego mu zaskarżonym wyrokiem czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego J. P. (1) nie zasługuje na uwzględnienie. Zawarte w tym środku odwoławczym zarzuty należy potraktować jako bezpodstawną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego w Wieluniu , który to organ zgodnie z zasadami procesu karnego zebrał i zweryfikował zgromadzony materiał dowodowy opierając się przy tym o wymogi zarówno prawa karnego materialnego jak i procedury karnej. Zaznaczyć przy tym należy, że w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku przeprowadzono analizę istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy faktów. Również wnioski organu meriti wyprowadzone zostały o całokształt okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego (zgodnie z wymogami z art. 410 k.p.k.) odpowiednio do dyrektyw prawdy (zgodnie z art. 2§2 k.p.k.) oraz bezstronności (zgodnie z art. 4 k.p.k.) a co za tym idzie nie stanowią one wyłomu w granicach zakreślonych przepisem art. 7 k.p.k. W tych uwarunkowaniach przekonywująco a równocześnie w zgodzie ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego przedstawiono w oparciu, o jakie faktyczne i prawne przesłanki nadano walor wiarygodności jednym dowodom włączając je do podstawy faktycznej rozstrzygnięcia i nie dano wiary innym dowodom. Z tego też wzglądu zarzuty środka zaskarżenia J. P. (1) nie mogą skutkować wzruszeniem zaskarżonego (w zaskarżonym zakresie) wyroku.

Analizując zawarte w apelacji zarzuty podnieść na wstępie należy, że prawidłowości zastosowania (bądź niezastosowania), czy też wykładnia prawa materialnego może być właściwie oceniona jedynie na podstawie niewadliwie ustalonej podstawy faktycznej wyroku. Skuteczne przy tym zgłoszenie zarzutu naruszenia prawa materialnego ma miejsce tylko wtedy, gdy ustalony przez sąd I instancji stan faktyczny będący podstawą zaskarżonego wyroku nie budzi zastrzeżeń. Zarzut naruszenia prawa materialnego ma zawsze samodzielny byt, a jego przesłanką jest twierdzenie skarżącego, że przy wydaniu orzeczenia doszło do wadliwego zweryfikowania ustalonych faktów w kontekście obowiązujących przepisów prawa materialnego, cz też obrazą przepisu materialnej natury było zaniechanie takiej subsumpcji. Z tego też względu – mając na uwadze podniesione w środku odwoławczym J. P. (1) zarzuty – niezbędnym jest w pierwszej kolejności rozważenie problematyki natury procesowej. W przypadku bowiem trafności zarzutów z tej sfery wykluczona byłby możliwość rozpatrzenia zarzutu obrazy prawa materialnego. Natomiast przy uznaniu ich nieskuteczności otwarta jest droga do jego (zarzutu naruszenia prawa materialnego) weryfikowana (za: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 2004 roku wydane w sprawie II K.K. 26/03 – system (...) Prawnej LEX nr 78385) .

Z tego też wzglądu jako pierwotne analizie poddano zarzuty dotyczące podnoszonego przez oskarżonego naruszenia przepisów prawa procesowego, pośród których wymienione w apelacji zostały: art. 170 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k., art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. którego reguły zostały naruszone przy ocenie zgromadzonego materiału dowodowego. Zarzucając naruszenie art. 7 k.p.k. autor apelacji nie wykazał żadnych istotnych uchybień przy rozpatrywaniu poszczególnych dowodów, jakie pozwalałyby na stwierdzenie, że dokonana przez Sąd Rejonowy ocena przekroczyła granice oceny swobodnej. Także Sąd ad quem nie ujawnił tego rodzaju błędów w analizie dowodów przeprowadzonych przez organ meriti. Trafnym dodatkowo wydaje się przypomnienie utrwalonego od lat poglądu wyrażanego tak w doktrynie jak też w judykaturze, że ustalenia faktyczne dokonane w toku rozprawy głównej mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana wtedy dopiero, gdyby w procedurze dochodzenia do nich Sąd uchybił dyrektywom art. 7 k.p.k., pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, nadmiernie lapidarne, czy też wewnętrznie sprzeczne albo sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, jakie wyłączałoby możliwość merytorycznej oceny kontrolno-odwoławczej. Zarzut obrazy przepisu art. 7 k.p.k. i związane z tym błędy w ustaleniach faktycznych może być skuteczny jedynie wtedy, gdy skarżący wykaże, że Sąd orzekający – oceniając dowody – naruszył zasady logicznego rozumowania i nie uwzględnił przy ich ocenie wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Ocena dowodów dokonana z zachowaniem wymienionych kryteriów, pozostaje pod ochroną wskazanego przepisu Kodeksu postępowania karnego i brak jest podstaw do kwestionowania dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych i końcowego rozstrzygnięcia. Ma to miejsce, gdy nadto Sąd nie orzeknie z obrazą art. 410 k.p.k. i art. 424§2 k.p.k. Wbrew stwierdzeniom oskarżonego, takich uchybień, które rodziłyby wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego (w zaskarżonym zakresie) wyroku Sąd Okręgowy nie stwierdził. Według Sądu Odwoławczego postępowanie rozpoznawcze w niniejszej sprawie zostało poprawnie przeprowadzone. W pisemnym uzasadnieniu wyroku organ I instancji poddał analizie logicznej zebrane dowody, zgodnie ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego przedstawiając, na jakich przesłankach faktycznych i prawnych oparł swoje przekonanie o sprawstwie i winie oskarżonego. Wyciągnięte wnioski ocenne wyprowadzone zostały z całokształtu okoliczności ujawnionych podczas przewodu sądowego, zgodnie z dyrektywami prawdy i bezstronności, a tym samym nie wykraczają one poza granice ocen zakreślonych dyspozycją art. 7 k.p.k., a jako takie nie wzbudziły wątpliwości Sądu Odwoławczego.

Tej oceny w żaden sposób nie może zmienić stwierdzenie J. P. (1), wedle którego jego działanie prowadzące do publikacji z dnia 11 sierpnia 2012 roku było jedynie realizacją przysługującego mu prawa do obrony. Równocześnie wedle oskarżonego Sąd Rejonowy w Wieluniu nie rozważył istotnego dowodu w postaci zeznań R. P. (1) w zakresie pomawiania przez niego oskarżonego. Czyniąc bowiem ustalenia stanu faktycznego i weryfikując przy tym zgromadzone dowody, Sąd Rejonowy w Wieluniu wykazał, w jakim zakresie poszczególne dowody mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Problemem zasadniczej natury – wobec niewątpliwego autorstwa oskarżonego artykułu „J. P. (1) do R. P. (1)” oraz pisma do Burmistrza W. – było rozważenie, czy zachowanie J. P. stanowiło naruszenie obowiązującego prawa poprzez dokonanie czynu zabronionego. Przecież sam oskarżony nie kwestionował, że sporządził wskazane artykuły, ale wyjaśnił, że była to korespondencja skierowana wyłącznie do jednego adresata i stanowiła odpowiedź na wcześniejsze publikacje. Rozpatrując treść zarówno artykułu jak i pisma nie może mieć istotnego znaczenia podnoszona przez oskarżonego okoliczność w zakresie zapisu „niemal ferowałeś wyrok”. Ten fragment winien być odnoszony – co uczynił organ ferujący zaskarżony wyrok – do całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym zwłaszcza do całości artykułu „J. P. (1) do R. P. (1)” oraz pisma do Burmistrza W.. W takim ujęciu nie znajduje oparcia kolejny zawarty w apelacji zarzut, jakoby podstawą zaskarżonego rozstrzygnięcia nie był całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego. Chodzi tutaj o zeznania R. P. (1) dotyczące pomawiania oskarżonego. J. P. (1) przytacza przy tym fragment tej wypowiedzi o treści: „donosy i informacje w gazecie zdarzają się bardzo często, jednak absolutnie nie zgadzam się, aby identyfikowano mnie z takim terminem jak donosicielstwo, oszustwo, przestępstwo, korupcja i transfery pieniędzy”. Oskarżony dodał przy tym – odnosząc się do zeznań oskarżyciela prywatnego R. P. – „Z jednej strony nie tylko prowokuje inne osoby, nie tylko oskarżonego po to by występować przeciwko nim ze sprawami karnymi i uzyskiwać w procesach świadczenia pieniężne (nawiązki), zaś z drugiej strony sam w sposób permanentny znieważa te osoby przed obliczem Sądu rozpoznającego sprawę”. Mając na uwadze przedmiot niniejszego procesu karnego, na co trafnie wskazał organ meriti, w żadnym stopniu nie można uznać, że zaskarżony wyrok wydano nie opierając się na całokształcie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Sąd Rejonowy w Wieluniu określił istotne dla rozstrzygnięcia sprawy elementy. Wspomnieć należy jedynie, iż również Sądowi Odwoławczemu znany jest trwający już od pewnego czasu konflikt pomiędzy J. P. (1) a R. P. (1). Niejednokrotnie znajdowały jego przejawy epilog w toczących się procesach karnych z ich udziałem. W ostatnim okresie poza przedmiotową sprawą w postępowaniu apelacyjnym przed Sądem Okręgowym w Sieradzu toczyły się sprawy oznaczone sygn. akt:

II Ka 44/15, w której rozpatrywano apelacje J. P. (1) i A. Ś. od wyroku Sądu Rejonowego w Wieluniu wydanego w sprawie II K 1070/11 o czyny z art. 212§2 k.k., która to sprawa toczył się na skutek aktu oskarżenia złożonego przez R. P. (1) i U. P.,

II Ka 149/15, w której rozpatrywano apelację obrońcy R. P. (1) od wyroku Sądu Rejonowego w Wieluniu wydanego w sprawie II K 537/14 o czyny z art. 212§1 k.k., która to sprawa toczył się na skutek aktu oskarżenia złożonego przez R. P. (1).

Dlatego też Sąd Odwoławczy nie podzielił zarzutów podniesionych przez skarżącego kierowanych pod adresem oceny dowodów dokonanej przez Sąd Rejonowy w Wieluniu. Wbrew twierdzeniom oskarżonego takich uchybień, które rodziłyby wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego rozstrzygnięcia Sad Okręgowy nie stwierdził. Według Sądu Odwoławczego postępowanie rozpoznawcze w niniejszej sprawie zostało poprawnie przeprowadzone, a w pisemnym uzasadnieniu wyroku podano analizie logicznej zebrane dowody, zgodnie ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. W zakresie gromadzenia materiału dowodowego nie popełniono uchybień, na jakie wskazuje skarżący. Jak już wcześniej podano organ meriti przedstawił, czym motywował – również w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku – takie przedstawienie sprawy. Podobnie jak w innych sprawach dotyczących stron niniejszego procesu karnego odpowiednie zastosowanie znalazły instytucje z art. 213 k.p.k. Powoduje to bezzasadność zawartych w środku odwoławczym zarzutów o naruszeniu przepisów procedury przez oddalenie składanych J. P. (1) wniosków dowodowych.

Oskarżony podnosi, że zaskarżony (w zaskarżonym zakresie) wyrok obarczony jest błędem w ustaleniach faktycznych, jaki miał wpływ na jego treść. Polegać on miał na przyjęciu, że J. P. (1) działał z zamiarem zniesławienia R. P. (1) , podczas gdy intencją oskarżonego było wyłącznie obrona przed stałymi atakami ze strony oskarżyciela prywatnego. Także i ten zarzut nie znajduje uzasadnienia. Zaznaczyć przy tym należy , ze zarzut błędu w ustaleniach faktycznych będzie skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykaże konkretne uchybienia w ocenie materiału dowodowego, jakich dopuścił się sąd I instancji stosujący reguły logicznego rozumowania, zasady wiedzy i doświadczenia życiowego. Natomiast nie może on osiągać zamierzonego celu przez wnoszącego środek odwoławczy, jeżeli sprowadza się w swej istocie do polemiki z rozważaniem organu meriti zawartymi w pisemnych motywach wyroku (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 24 maja 2007 roku wydany w sprawie II AKa 70/07 Prokuratura i Prawo 2008/7-8/55). W tych uwarunkowaniach jedynie jako nieskuteczną polemikę winno się ujmować zarzut w zakresie przyjętego przez Sąd I instancji ustalenia dotyczącego zamiaru oskarżonego w przypisanym mu zachowaniu. Z pisemnych motywów zaskarżonego rozstrzygnięcia w sposób obszerny – a przy tym akceptowany przez organ odwoławczy - i jasny określono, z jakich to powodów uznano, że czyn oskarżonego wyczerpuje dyspozycję art. 212§2 kk oraz dano wyraz stanowisku uznającym zawinienie J. P. (1).

W zakresie dotychczasowych rozważań stwierdzić należy, że Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutów skarżącego związanych z oceną dowodów. Organ I instancji dokonał tej oceny w sposób zgodny z obowiązującymi przepisami procedury karnej a następnie w sposób logiczny oraz przystający do wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego przedstawił, na jakich przesłankach faktycznych i prawnych oparł swoje przekonanie o sprawstwie i winie J. P. (1).

Wedle autora środka odwoławczego Sąd Rejonowy w Wieluniu dopuścił się naruszenia prawa materialnego (art. 212 k.k. w zw. z art. 9§1 k.k. w zw. z art. 29 k.k. w zw. z art. 212 k.k.) poprzez bledną ich wykładnię polegającą na uznaniu, że o zamiarze bezpośrednim przestępstwa zniesławienia świadczy, to co rozumie przez formułowane zarzuty, podczas gdy dla oceny postaci zamiaru konieczne jest ustalenie świadomości oskarżonego co do wypełnienia przez niego wszystkich znamion czynu zabronionego w dacie jego popełnienia. Nadto organ ferujący zaskarżony wyrok nie zastosował przewidzianej w art. 29 k.k. instytucji a w konsekwencji uznał, ze oskarżony nie pozostawał w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu, iż zachodzi okoliczność wyłączająca bezprawność i winę. Zarzuty te należy rozpatrywać w kategoriach oczywistej bezzasadności. Sąd meriti w pisemnych motywach zaskarżonego rozstrzygnięcia jasno wyraził, z jakich powodów przypisanego zachowania oskarżonego nie należy rozpatrywać w obrębie dozwolonej o nawet uprawnionej możliwości krytyki.

Zakres apelacji oskarżonego (to jest co do winy) obligował Sąd odwoławczy do całościowej oceny zaskarżonego wyroku, w tym również co do kary (dyrektywa z art. 447§1 k.p.k.). W świetle przedstawionych okoliczności mających wpływ na sankcjowanie przypisanego J. P. (1) czynu nie sposób kwestionować orzeczenia także w tej części. Elementy przemawiające zarówno na korzyść oskarżonego jak na jego niekorzyść zostały w pisemnych motywach omówione. Czyniąc rozważania nad wymiarem kary sąd meriti wszystkie istotne okoliczności dostrzegł, a swoje stanowisko prawidłowo uzasadnił.

Mając powyższe na względzie zaskarżony wyrok (w zaskarżonym zakresie) utrzymano w mocy.

O kosztach sądowych postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 636§1 k.p.k. w zw. z art. 636§3 k.p.k. zasądzając od J. P. (1) na rzecz:

- Skarbu Państwa kwotę 400 złotych tytułem opłaty za II instancję (której wysokość ustalono na podstawie art. 8 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku „o opłatach w sprawach karnych” – Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 1983 r. – ze zm.).

- R. P. (1) kwotę 420 złotych tytułem poniesionych przez oskarżyciela prywatnego na tym etapie postępowania kosztów procesu.

Najczęściej czytane
ogłoszenia

Udostępnij