Sygn. akt III AUa 1231/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2015 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w G.

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Lucyna Ramlo
Sędziowie:	SSA Daria Stanek SSO del. Maria Ołtarzewska (spr.)
Protokolant:	sekr.sądowy Wioletta Blach

po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2015 r. w Gdańsku

sprawy K. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy

na skutek apelacji K. K.

od wyroku Sądu Okręgowego w Elblągu- IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 13 kwietnia 2015 r., sygn. akt IV U 961/14

oddala apelację.

SSA Daria Stanek SSA Lucyna Ramlo SSO del. Maria Ołtarzewska

Sygn. akt III AUa 1231/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13 października 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E., powołując się na przepisy: art. 6 ust. 1 pkt 6, art. 16 oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1242 ze zm.), odmówił ustalenia K. K. prawa od renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy od dnia 01 października 2014 r. wskazując, że orzeczeniem z dnia 08 października 2014 roku komisja lekarska ZUS orzekła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł K. K. kwestionując dokonaną w postępowaniu administracyjnym w niniejszej sprawie ocenę wpływu rozpoznanych u niego schorzeń, będących skutkiem wypadku przy pracy w dniu 21 stycznia 2011 r., na jego zdolność do pracy zarobkowej oraz domagając się ustalenia mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy do dnia 30 września 2018 r.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 13 kwietnia 2015 r. w sprawie IV U 961/14 Sąd Okręgowy w Elblągu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie.

Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu I instancji:

K. K., ur. dnia (...), jest technikiem rolnikiem. Pracował jako kierowca, pracownik biurowy, przedstawiciel handlowy, pracownik biurowo-magazynowy i spedytor. Prowadził też działalność gospodarczą w zakresie handlu.

W dniu 21 stycznia 2011 r. skarżący uległ wypadkowi przy pracy, doznając wieloodłamowego złamania kości udowej prawej z pourazowym przykurczem, zespołem bólowym kolana prawego i lewego, pourazowym skróceniem prawej kończyny dolnej.

Decyzją organu rentowego z dnia 13 sierpnia 2012 r. znak (...) przyznano ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy od dnia 16 lipca 2012 r., tj. od dnia zaprzestania pobierania świadczenia rehabilitacyjnego. W związku z kończącym się z dniem 30 września 2014 r. okresem, na który przyznano opisaną rentę, ubezpieczony złożył w dniu 08 września 2014 r. wniosek o jej przyznanie na dalszy okres.

Orzeczeniem z dnia 22 września 2014 r. lekarz orzecznik ZUS, rozpoznając u wnioskodawcy: przebyte w styczniu 2011 r. złamanie wieloodłamowe prawej k. udowej wygojone z kątowymi i rotacyjnymi przemieszczeniami oraz ze skróceniem, przebyte w styczniu 2011 r. złamanie wieloodłamowe lewej rzepki wygojone z rozejściem odłamów i pourazowym zwyrodnieniem, niestabilność przednią lewego kolana i całkowite uszkodzenie ACL kolana prawego z następową niestabilnością przednią, uznał ubezpieczonego za częściowo niezdolnego do pracy w związku z wypadkiem przy pracy nadal do dnia 30 września 2018 r.

Do powyższego orzeczenia został zgłoszony zarzut wadliwości i sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania komisji lekarskiej ZUS, która w dniu 08 października 2014 r. rozpoznała u wnioskodawcy: stan po wielomiejscowych urazach w styczniu 2011 r., w tym złamaniu kości udowej prawej, leczonym zachowawczo, wygojonym w wadliwym ustawieniu oraz skróceniem pkd o ok. 3 cm, stan po wieloodłamowym złamaniu rzepki lewego kolana ze zmianami zwyrodnieniowymi i niestabilność a-p stawów kolanowych. W oparciu o powyższe komisja nie znalazła podstaw do uznania niezdolności do pracy skarżącego.

Na tej podstawie zaskarżoną decyzją z dnia 13 października 2014 r. organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem.

W dacie wypadku wnioskodawca był zatrudniony jako przedstawiciel handlowy w drukarni. Nie wrócił do tej pracy, gdyż drukarnia została zlikwidowana. Obecnie zatrudniony jest w charakterze spedytora. Do obowiązków wnioskodawcy należy praca biurowa i fizyczna – jest odpowiedzialny za załadunki i rozładunki samochodów, w tym przy pomocy wózka widłowego, którym kieruje, oraz za wydawanie towaru w magazynie. Nie ma przeszkód w kierowaniu przez skarżącego samochodem osobowym, problem dotyczy tylko wsiadania i wysiadania z pojazdu.

W ocenie Sądu Okręgowego odwołanie skarżącego nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd ten wskazał, że zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy wypadkowej z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługuje między innymi renta z tytułu niezdolności do pracy – dla ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej. Zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy wypadkowej przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej, renty rodzinnej i dodatku do renty rodzinnej dla sieroty zupełnej z tytułu ubezpieczenia wypadkowego, do ustalenia wysokości tych świadczeń oraz ich wypłaty, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy emerytalnej.

W tej sytuacji Sąd I instancji odniósł się do art. 12 ustawy emerytalnej, który definiuje pojęcie niezdolności do pracy. Zgodnie z ust. 1, 2 i 3 przywołanego artykułu niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Zważywszy na zakres wiedzy specjalistycznej niezbędnej do rozstrzygnięcia Sąd ten dopuścił dowód z opinii biegłego lekarza sądowego ortopedy, jako właściwego dla oceny schorzeń skarżącego.

W złożonej opinii biegły ortopeda R. K. rozpoznał u wnioskodawcy: stan po złamaniu wieloodłamowym trzonu kości udowej prawej, zrost z zagięciem kątowym odłamów do boku 25° i do przodu 25° w rotacji zewnętrznej 30° oraz skróceniem długości o 4 cm, niestabilność przednią kolana prawego III°, niestabilność boczną kolana prawego I°/II°, stan po leczeniu operacyjnym uszkodzonej łękotki przyśrodkowej kolana prawego, stan po wieloodłamowym złamaniu rzepki i leczeniu operacyjnym i niestabilność przednią kolana lewego I°/II. W opinii tego biegłego wnioskodawca jest zdolny do pracy po dniu 30 września 2014 r. w charakterze pracownika biurowego, przedstawiciela handlowego - praca biurowa, lekka oraz częściowo niezdolny do pracy po dniu 30 września 2014 r. w związku z wypadkiem w pracy z dnia 21 stycznia 2011 r. w zawodzie: kierowcy, technika rolnika, pracownika biurowo-magazynowego, spedytora, gdyż są to prace wymagające chodzenia, przemieszczania się po schodach, drabinkach, przenoszenia przedmiotów, pomocy w załadunku samochodów. Utrzymująca się niestabilność obu stawów kolanowych, większa kolana prawego, wygojone złamanie uda prawego z rotacją zewnętrzną kończyny, w sposób istotny upośledza zdolność ubezpieczonego do pracy. Niezdolny częściowo do pracy do dnia 30 września 2016 r.

Organ rentowy nie zgodził się z opisaną opinią i wyjaśnił, że komisja lekarska stwierdziła badaniem przedmiotowym chód z utykaniem na prawo. skrócenie prawej kończyny dolnej około 3 centymetrów, kończynę zrotowaną na zewnątrz, niestabilność a-p stawów kolanowych i zaniki mięśnia pośladkowego prawego. Nie ma cech niestabilności prawego stawu biodrowego. Stopień upośledzenia funkcji organizmu niewielki i nie ogranicza zdolności do wykonywania pracy. Wynik badania dokonanego przez biegłego ortopedę jest porównywalny. Stąd też wniesiono o podtrzymanie oceny komisji lekarskiej.

W świetle zarzutów organu rentowego postanowieniem z dnia 12 lutego 2015 r. dopuszczono dowód z opinii biegłego ortopedy w nowej osobie R. P..

Biegły ten rozpoznał u wnioskodawcy: przebyte złamanie prawej kości udowej wygojone z przemieszczeniem kątowym i skróceniem kończyny o 4 cm, niestabilność przednio - przyśrodkową prawego kolana znacznego stopnia, przebyte uszkodzenie łąkotki przyśrodkowej prawego kolana leczone operacyjnie, przebyte złamanie wieloodłamowe lewej rzepki i niewielką niestabilność lewego kolana. W wyniku takiego rozpoznania, w ocenie biegłego, ubezpieczony po dniu 30 września 2014 r. jest zdolny do pracy zgodnie z kwalifikacjami pracownika biurowego, przedstawiciela handlowego jako pracownika biurowego. Nadal jest natomiast częściowo niezdolny do pracy po dniu 30 września 2014 r. w związku z wypadkiem w dniu 21 stycznia 2011 r. zgodnie z kwalifikacjami: technika rolnika, kierowcy, pracownika biurowo-magazynowego, spedytora.

W uzasadnieniu opinii biegły R. P. wskazał, że w wyniku wypadku doszło do niestabilności stawów kolanowych, wadliwie wygojonego złamania prawej kości udowej, co powoduje istotne ograniczenie możliwości poruszania się i ogranicza istotnie możliwości wykonywania pracy związanej z chodzeniem, podnoszeniem i przenoszeniem ciężarów, załadunkiem rozładunkiem towarów, chodzeniem po nierównościach itp. Biegły ten zgodził się w całości z opinią biegłego R. K. i zaznaczył, że motywowanie w zastrzeżeniach ZUS odzyskania zdolności do pracy ubezpieczonego brakiem niestabilności stawu biodrowego jest nieporozumieniem wobec stwierdzonych w badaniu zaburzeń funkcji stawów kolanowych i prawego stawu biodrowego.

Organ rentowy nie zgodził się również z opinią biegłego R. P. i wskazał, że z analizy dokumentacji lekarskiej wynika, że ortopedzi leczący nie stwierdzali znacznej niestabilności stawów kolanowych. Komisja lekarska z lekarzem rehabilitacji narządu ruchu w składzie stwierdziła niestabilność a-p I°, stopień upośledzenia funkcji organizmu niewielki i nie ogranicza zdolności do wykonywania pracy w charakterze pracownika umysłowego, przedstawiciela handlowego. Ubezpieczony posiada ważne zaświadczenie o zdolności do pracy w charakterze spedytora do listopada 2016 r. Nie zachodzi więc konieczność orzekania długotrwałej niezdolności do pracy. W konsekwencji organ rentowy wniósł o uzupełnienie opinii przez ustosunkowanie się do okoliczności legitymowania się przez skarżącego przywołanym zaświadczeniem lekarza profilaktyka oraz o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego ds. medycyny pracy.

W ocenie Sądu Okręgowego przeprowadzone postępowanie dowodowe, w świetle niekwestionowanych wyjaśnień odwołującego odnośnie charakteru jego dotychczasowych i obecnych obowiązków zawodowych, czyniło zbędnym dalsze uzupełnianie postępowania dowodowego.

Zdaniem tego Sądu z kwestionariusza dotyczącego okresów składkowych i nieskładkowych, świadectw pracy w pliku rentowym oraz z wyjaśnień wnioskodawcy wynika, że począwszy od zatrudnienia w (...) w I. w 2004 r. obowiązki skarżącego koncentrowały się wokół pracy umysłowej, o charakterze biurowym, z niewielkim udziałem obowiązków wymagających wysiłku fizycznego, który to stopień wysiłku fizycznego nie przerasta możliwości ubezpieczonego.

Sąd I instancji uznał, że nabyte przez wnioskodawcę w przebiegu kariery zawodowej kwalifikacje do wykonywania tego rodzaju pracy w żadnej mierze nie mogą być traktowane jako kwalifikacje niższe, niż wymagane dla pracy technika-rolnika, kierowcy, drobiarza, czy pracownika stricte magazynowego (jako pracownik magazynowo-biurowy w okresie od grudnia 2008 r. do czerwca 2009 r. wnioskodawca w rzeczywistości obsługiwał wysyłkę w sklepie internetowym).

Sąd ten stwierdził, że także praca spedytora nie jest co do zasady pracą fizyczną. „Głównym celem pracy spedytora jest organizacja przewozu towarów oraz ludzi. Przez słowo „organizacja” rozumiemy szukanie klienta, omówienie szczegółów dotyczących transportu (uzgodnienie terminu i miejsca, w którym towar ma być odebrany), ceny, jaka będzie pobrana od klienta za usługę i prowadzenie rachunków. (…) Do zadań spedytora należy także wyszukiwanie dodatkowych klientów, dzięki którym zapewni ładowność pojazdu na całej trasie i uniknie się tzw. pustych przebiegów. (…) Miejscem pracy spedytora są różne pomieszczenia biurowe oraz magazyny przygraniczne. Podstawowymi narzędziami pracy są komputer, fax. i telefon, służące mu do umawiania się z klientami, uzgadniania warunków umowy oraz kontaktowania się z urzędami i instytucjami. (…) Spedytor powinien mieć dobry wzrok, gdyż większość czasu spędza przy komputerze, a także słuch, gdyż wiele rozmów z klientami prowadzi przez telefon. W tym zawodzie istnieje możliwość zatrudnienia ludzi niepełnosprawnych, poruszających się na wózkach inwalidzkich, pod warunkiem, że biuro jest do tego odpowiednio przystosowane.” (Przewodnik po zawodach MPiPS, wyd. II, str. VII-55 – VII-56).

Sąd Okręgowy wskazał, że o istnieniu niezdolności do pracy decyduje zaawansowanie rozpoznanych zmian chorobowych, które jest kryterium ocennym. Sąd ten uznał, że z opinii powołanych w sprawie biegłych wynika jednoznacznie, że stopień naruszenia sprawności organizmu skarżącego tylko o tyle uzasadniałby ogólną konkluzję, iż wnioskodawca jest co najmniej częściowo niezdolny do pracy, o ile znaczna (w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy emerytalnej) część posiadanych przez niego kwalifikacji wymagałaby pracy w istocie fizycznej, tj. takiego poziomu wysiłku fizycznego, który przekracza możliwości wnioskodawcy.

W ocenie Sądu I instancji takiej konkluzji w ustalonym w sprawie stanie faktycznym wywieść się nie da. Sąd ten zauważył, że skarżący pracuje na stanowisku spedytora, zgodnym z poziomem nabytych kwalifikacji, przy czym podkreślił, iż realizuje jak dotąd dodatkowe oczekiwania pracodawcy, tj. dotyczące prac ładunkowych, wykonywanych wózkiem widłowym. Wnioskodawca mógłby też nadal pracować jako przedstawiciel handlowy, i to nie tylko w biurze, ale również taki przedstawiciel, który dojeżdża do klientów samochodem, bo tego rodzaju kierowanie pojazdem nie musi wiązać się z koniecznością przenoszenia przedmiotów.

Nie negując, że skarżący posiada liczne schorzenia narządu ruchu, które niewątpliwie ograniczają jego zdolność poruszania się, Sąd Okręgowy stwierdził, iż sam fakt posiadania schorzeń oraz konieczność ich leczenia nie stanowią automatycznie o istnieniu niezdolności do pracy, skoro stopień naruszenia sprawności organizmu spowodowanego tymi schorzeniami nie jest znaczny. Jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 18 maja 2010 r. w sprawie I UK 22/10, publik. LEX nr 607130 niezdolność do pracy w stopniu mniejszym niż „znaczny” nie jest niezdolnością do pracy objętą ochroną rentową.

Uznając, że okoliczność istotna dla rozstrzygnięcia sprawy, a mianowicie ocena zdolności skarżącego do pracy w dacie zaskarżonej decyzji, została dostatecznie wyjaśniona, na mocy art. 217 § 3 k.p.c., Sąd I instancji oddalił wnioski dowodowe organu rentowego zawarte w piśmie procesowym z dnia 20 marca 2015 r.

Przyjmując w konsekwencji, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy w rozumieniu art. 12 ustawy emerytalnej, a zatem nie spełnia wszystkich wymaganych łącznie przesłanek przyznania spornego prawa, stosownie do art. 477 14 § 1 k.p.c., Sąd ten orzekł jak w sentencji wyroku.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł K. K. zaskarżając ten wyrok w całości i zarzucając temu orzeczeniu naruszenie prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnej oceny materiału dowodowego, a w konsekwencji ustalenie sprzeczne z zasadami logiki i zebranym w sprawie materiałem dowodowym, że ubezpieczony nie jest częściowo niezdolny do pracy.

W uzasadnieniu apelacji skarżący dokonał streszczenia postępowania sądowego pierwszo-instancyjnego w niniejszej sprawie oraz kwestionował dokonaną w oparciu o sporządzone w tym postępowaniu opinie biegłych sądowych lekarzy ocenę: wpływu rozpoznanych u niego schorzeń, będących skutkiem wypadku przy pracy w dniu 21 stycznia 2011 r., na jego zdolność do pracy zarobkowej.

W konkluzji apelacji skarżący wnosił o:

1) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyznanie ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy;

2) zasądzenie od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w E. na rzecz ubezpieczonego kosztów postępowania według norm przepisanych, ewentualnie

3) uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji oraz orzeczenia o kosztach procesu.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja K. K. nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ nie zawiera zarzutów skutkujących uchyleniem lub zmianą wyroku Sądu I instancji.

Z apelacji tej wynika zarzut naruszenia prawa procesowego, a w szczególności art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów na skutek przyjęcia, że przeprowadzone w sprawie opinie biegłych sądowych lekarzy nie dają podstaw do uznania, że ubezpieczony jest po dniu 30 września 2014 r. nadal okresowo, częściowo niezdolny do pracy w związku z wypadkiem przy pracy w dniu 21 stycznia 2011 r.

Skuteczne postawienie zarzutu sprzeczności istotnych ustaleń ze zgromadzonymi dowodami lub naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, lub nie uwzględnił wszystkich przeprowadzonych w sprawie dowodów, jedynie to bowiem może być przeciwstawione uprawnieniu do dokonywania swobodnej oceny dowodów (por. wyrok S.N. z dnia 13 października 2004 r., III CK 245/04, LEX 174185).

W ocenie Sądu II instancji apelujący nie zdołał wykazać wadliwości rozumowania Sądu Okręgowego z punktu widzenia zaprezentowanych powyżej kryteriów.

Sąd Apelacyjny w pełni podziela poczynione w postępowaniu sądowym pierwszo-instancyjnym w przedmiotowej sprawie ustalenia faktyczne i przyjmuje je za własne, a zatem nie zachodzi potrzeba ich powtarzania w tym uzasadnieniu (por. wyrok S.N. z dnia 11 czerwca 1999 r., II CKN 391/98, LEX nr 523662).

Spór w przedmiotowej sprawie koncentruje się na kwestii, czy ubezpieczony po dniu 30 września 2014 r. spełnia łącznie wszystkie, wynikające z treści art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1242 ze zm., nazywanej dalej ustawą wypadkową), przesłanki ustalenia mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

U podstaw dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny zdolności ubezpieczonego do pracy leżą sporządzone w postępowaniu przed tym Sądem opinie biegłych sądowych lekarzy ortopedów: lek. R. K. z dnia 21 stycznia 2015 r. (k. 17-17v. akt sprawy) i lek. R. P. z dnia 09 marca 2015 r. (k. 38-39 akt sprawy), w których biegli ci uznali, że wnioskodawca jest po dniu 30 września 2014 r. zdolny do pracy w charakterze: pracownika biurowego i przedstawiciela handlowego oraz jest po tym dniu częściowo niezdolny do pracy w związku z wypadkiem przy pracy w dniu 21 stycznia 2011 r. w zawodzie: kierowcy, technika-rolnika, pracownika biurowo-magazynowego i spedytora.

Sąd Apelacyjny wskazuje, że opinia biegłego podlega ocenie na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (por. wyrok S.N. z dnia 21 października 2004 r., V CK 143/04, LEX nr 585885).

Sporządzone na użytek niniejszego postępowania opinie biegłych sądowych lekarzy odpowiadają wymogom stawianym przez przepis art. 285 § 1 k.p.c., ponieważ nie tylko umożliwiają ich sądową kontrolę, ale nadto uzasadnienia są przystępne i zrozumiałe dla osób nie dysponujących wiedzą medyczną, zaś wnioski sformułowane zostały jasno i czytelnie. Opinie sądowo-lekarskie w niniejszej sprawie sporządzone zostały przez lekarzy o specjalności adekwatnej do schorzenia, na które cierpi K. K. (ortopedów). Treść tych opinii świadczy o tym, że ich wydanie poprzedzone zostało rzetelną i wnikliwą analizą zgromadzonych w sprawie dowodów, mających wpływ na wyrażone w nich finalne ustalenia. Biegli sądowi lekarze przekonywująco i logicznie uzasadnili swoje stanowisko.

W myśl art. 17 ust. 1 ustawy wypadkowej przy ustalaniu prawa do świadczenia rentowego odpowiednie zastosowanie znajdują przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 748 ze zm., nazywanej dalej ustawą emerytalną).

Dla oceny stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy konieczne jest natomiast uwzględnienie okoliczności wskazanych w treści art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy wypadkowej.

Zdaniem Sądu II instancji dokonana przez biegłych sądowych lekarzy ocena wpływu rozpoznanych u ubezpieczonego schorzeń ortopedycznych na jego zdolność do pracy uwzględnia zarówno wymienione w art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej czynniki medyczne, jak i wymienione w art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej czynniki zawodowe.

Treść zaświadczenia o stanie zdrowia z dnia 20 sierpnia 2014 r. (k. 17 akt dok. lek. ZUS) wskazuje, że na skutek wypadku przy pracy w dniu 21 stycznia 2011 r. K. K. doznał uszkodzenia ACL kolana prawego, uszkodzenia ACL kolana lewego, zmiany bliznowate i objawy chondromalacji stawu kolanowego lewego.

Zaskarżoną decyzję z dnia 13 października 2014 r. (k. 137 akt ren. ZUS) organ rentowy wydał w oparciu o orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 08 października 2014 r. (k. 35 akt dok. lek. ZUS), która uznała, że stanowiące następstwo wypadku przy pracy schorzenia w postaci: stanu po wielomiejscowych urazach w styczniu 2011 r., w tym złamaniu kości udowej prawej leczonym zachowawczo, wygojonym w wadliwym ustawieniu oraz skróceniem prawej kończyny dolnej o 3 cm, stanu po wieloodłamowym złamaniu rzepki lewego kolana ze zmianami zwyrodnieniowymi i niestabilność a-p stawów kolanowych nie powoduje niezdolności ubezpieczonego do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

Tym samym dla oceny, czy wnioskodawca jest niezdolny do pracy w związku z wypadkiem przy pracy w dniu 21 stycznia 2011 r., kluczowa jest ocena stanu jego zdrowia ortopedycznego – wpływu doznanych urazów kończyn dolnych na zdolność do pracy zarobkowej po dniu 30 września 2014 r.

Dla przyjęcia istnienia niezdolności do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy emerytalnej w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy wypadkowej nie wystarcza jedynie stwierdzenie choroby i związane z tym poczucie dyskomfortu, lecz konieczne jest ponadto wykazanie, że schorzenie to narusza sprawność organizmu w takim stopniu, że powoduje niezdolność do pracy.

Dla uznania K. K. za niezdolnego do pracy konieczne było, aby naruszenie sprawności organizmu powodowało, co najmniej utratę w znacznym stopniu jego zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych przez niego kwalifikacji (art. 12 ust. 3 ustawy emerytalnej w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy wypadkowej).

Kluczowe dla stwierdzenia, czy rozpoznane u ubezpieczonego schorzenia narządu ruchu czynią go częściowo niezdolnym do pracy po dniu 30 września 2014 r. była ocena, wymienionego w art. 12 ust. 3 ustawy emerytalnej, elementu „znaczności” ograniczenia jego zdolności do wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych przez niego kwalifikacji na skutek przeciwwskazań, wynikających z tego schorzenia.

Podkreślenia bowiem wymaga, że niezdolność do pracy w stopniu mniejszym, niż „znaczny” nie jest niezdolnością do pracy objętą ochroną rentową (por. wyrok S.N. z dnia 18 maja 2010 r., I UK 22/10, LEX nr 607130).

K. K. ma wykształcenie średnie techniczne, zawód wyuczony rolnik, dotychczas wykonywał pracę na stanowiskach: kierowcy (k. 4-5 i 8 akt ren. ZUS), sprzedawcy (k. 6 alt ren. ZUS), drobiarza (k. 9 akt ren. ZUS), pracownika biurowego (k. 10-11 akt ren. ZUS), przedstawiciela handlowego (k. 12-14 akt ren. ZUS), pracownika biurowo-magazynowego (k. 13 akt ren. ZUS), a obecnie zatrudniony jest na stanowisku spedytora (k. 127 akt ren. ZUS).

Z treści dokumentu w postaci wywiadu zawodowego dla celów świadczeń z ubezpieczenia społecznego N-10 z dnia 05 września 2014 r. (k. 18 akt dok. lek. ZUS) wynika, że praca na stanowisku spedytora nie odpowiada kwalifikacjom posiadanym przez ubezpieczonego, jest pracą samodzielną, z przewagą wysiłku umysłowego, średnio-ciężką, świadczoną w pełnym wymiarze czasu pracy, przeważnie siedzącą, wymagającą szczególnej koncentracji i wykonywaną wewnątrz pomieszczenia.

Także zasady logiki i doświadczenia życiowego nakazują przyjęcie, że praca na stanowisku spedytora jest pracą, która nie wiąże się z koniecznością zachowania pełnej sprawności ruchowej, a w szczególności: chodzenia, schylania się, czy podnoszenia i noszenia ciężarów.

Trafna jest zatem dokonana w postępowaniu sądowym pierwszo-instancyjnym w niniejszej sprawie charakterystyka pracy ubezpieczonego na dotychczas zajmowanym stanowisku spedytora, znajdująca ponadto oparcie w przewodniku po zawodach MPiPS.

Sąd Apelacyjny w pełni podziela stanowisko wyrażone w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 czerwca 2013 r. w sprawie II UK 65/13, publik. LEX nr 1363198, zgodnie z którym upośledzenie organizmu nie jest wystarczającą przesłanką przyznania renty, w sytuacji, gdy mimo tego upośledzenia możliwe jest podjęcie dotychczasowej pracy i systematyczne leczenie schorzenia.

Wnioski końcowe przeprowadzonych w niniejszej sprawie opinii biegłych sądowych lekarzy ortopedów: lek. R. K. z dnia 21 stycznia 2015 r. i lek. R. P. z dnia 09 marca 2015 r. wskazują jednoznacznie, że K. K. jest zdolny do wykonywania pracy z przewagą wysiłku umysłowego, w której nie występują narażenia na przeciążenie narządu ruchu, takiej jak: praca biurowa, czy praca przedstawiciela handlowego. Wprawdzie biegli ci uznali, że stwierdzone u ubezpieczonego schorzenia będące następstwem wypadku przy pracy w dniu 21 stycznia 2011 r. stanowią o przeciwwskazaniu do wykonywania prac m.in. na stanowisku spedytora, lecz w świetle prawidłowo ustalonej przez Sąd Okręgowy ogólnej charakterystyki pracy na tym stanowisku stwierdzić należy, że brak jest istotnych przeciwwskazań do wykonywania tej pracy.

W konsekwencji zasadne jest przyjęcie, że stwierdzone u wnioskodawcy schorzenia, stanowiące następstwo wypadku przy pracy w dniu 21 stycznia 2011 r., nie ograniczają w znacznym stopniu jego zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Stanowiska biegłych sądowych ortopedów: lek. R. K. i lek. R. P. wyrażone w opiniach, korespondują z zawartymi w tych opiniach opisami badań ortopedycznych, wynikiem badania USG stawu kolanowego z dnia 04 sierpnia 2014 r. (k. 29 akt dok. lek. ZUS), a ponadto z opinią komisji lekarskiej ZUS z dnia 08 października 2014 r. (k. 35 akt dok. lek. ZUS) i faktem świadczenia przez ubezpieczonego pracy w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku spedytora od dnia 01 listopada 2011r.

Ponieważ okoliczności sporne zostały już dostatecznie wyjaśnione zgodnie z twierdzeniami organu rentowego, a zatem zasadnie Sąd Okręgowy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w E., na mocy art. 217 § 3 w zw. z art. 227 k.p.c., postanowieniem z dnia 13 kwietnia 2015 r. w sprawie IV U 961/14 oddalił wniosek tego organu o dopuszczenie dowodu z opinii lekarza medycyny pracy, jak również o uzupełnienie opinii biegłego ortopedy w zakresie ustosunkowania się do posiadania przez skarżącego zaświadczenia o zdolności do pracy w charakterze dyspozytora (k. 58 v. akt sprawy 00:10:55).

Odnosząc się do stanowiska K. K., zgodnie z którym Sąd I instancji nie uwzględnił tożsamych wniosków wynikających ze sporządzonych w niniejszej sprawie opinii biegłych sądowych lekarzy, że ubezpieczony jest po dniu 30 września 2014 r. nadal okresowo, częściowo niezdolny do pracy w związku z wypadkiem przy pracy, wskazać należy, iż opinia biegłego nie ma w sprawie znaczenia rozstrzygającego i podlega ocenie jak każdy środek dowodowy, jednak w oparciu o właściwe dla jej oceny na płaszczyźnie merytorycznej kryteria, które stanowią: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego stanowiska, stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen, zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej. Biegły wyraża opinię o tej części materiału dowodowego, którą wskazuje dla celów jej wydania sąd, nie dokonuje natomiast wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego sprawy, co jest obowiązkiem sądu orzekającego (por. wyrok S.N. z dnia 12 lutego 2015 r., IV CSK 275/14, LEX nr 1651019).

Wbrew stanowisku apelującego Sąd ten dokonał prawidłowej oceny obu sporządzonych w niniejszej sprawie opinii biegłych sądowych ortopedów: lek. R. K. z dnia 21 stycznia 2015 r. (k. 17-17v. akt sprawy) i lek. R. P. z dnia 09 marca 2015 r. (k. 38-39 akt sprawy), z uwzględnieniem pozostałego zgromadzonego w tej sprawie materiału dowodowego, zasadnie uznając, że stwierdzone u wnioskodawcy naruszenie sprawności jego organizmu na skutek wypadku przy pracy nie ogranicza w znacznym stopniu jego zdolności do wykonywania zgodnych z poziomem posiadanych kwalifikacji (faktycznych) prac biurowych, w tym dotychczasowej pracy spedytora, czy wcześniejszej – przedstawiciela handlowego.

Odmienna ocena tych opinii, zaprezentowana w treści apelacji, nie znajduje oparcia w zgromadzonych w niniejszej sprawie dowodach.

Stosownie do treści art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy wypadkowej renta z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy. Z treści wyżej przytoczonego przepisu wynikają dwie przesłanki, od których łącznego spełnienia uzależnione jest ustalenie prawa do świadczenia rentowego w związku z wypadkiem przy pracy w postaci: zaistnienia niezdolności do pracy oraz związku pomiędzy tą niezdolnością, a wypadkiem przy pracy.

Z przeprowadzonych w niniejszej sprawie dowodów wynika, że K. K. nie jest po dniu 30 września 2014 r. nadal niezdolny do pracy w związku z wypadkiem przy pracy, któremu uległ w dniu 21 stycznia 2011 r. W konsekwencji nie zachodzą ustawowe przesłanki ustalenia mu po tym dniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

Sąd Okręgowy dokonał prawidłowej, zgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oceny całego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i prawidłowo zastosował przepisy prawa materialnego. Apelacja ubezpieczonego nie zdołała podważyć oceny tego Sądu.

Za bezzasadny uznać zatem należy zarzut naruszenia prawa procesowego, a w szczególności art. 233 § 1 k.p.c.

Wobec powyższego, uznając apelację K. K. za bezzasadną, na mocy art. 385 k.p.c., Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji wyroku.

SSA Daria Stanek SSA Lucyna Ramlo SSO del. Maria Ołtarzewska