Sygn. akt III AUa 387/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 stycznia 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2014 r. w Krakowie

sprawy z wniosku E. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w K.

o ubezpieczenie społeczne na podstawie polskiego ustawodawstwa

na skutek apelacji wnioskodawczyni E. K.

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie Wydziału VIII Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 11 stycznia 2013 r. sygn. akt VIII U 1906/12

I.  o d d a l a apelację,

II.  zasądza od E. K. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w K. kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

sygn. akt III AUa 387/13

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Krakowie wyrokiem z dnia 11 stycznia 2013 r., sygn. akt VIII U 1906/12, oddalił odwołanie E. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w K. z dnia 5 lipca 2012 r., którą organ rentowy stwierdził, że od dnia 1 sierpnia 2009 r. w stosunku do E. K. ma zastosowanie polskie ustawodawstwo w zakresie ubezpieczeń społecznych.

Sąd Okręgowy ustalił, że Litewska instytucja ubezpieczeniowa (...)) pismem z dnia 22.12.2011 r. poinformowała Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. o odmowie wydania zaświadczenia na formularzach E-101 LT osobom, które w okresie od 03.06.2009 r. do 28.04.2010 r. zawarły umowę o pracę z zarejestrowanym na terenie Republiki Litewskiej przedsiębiorstwem (...) i jednocześnie prowadziły działalność gospodarczą na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. E. K. została wymieniona w załączniku decyzji (...) (tj. dyrektora Biura Wypłat Świadczeń Zagranicznych Zarządu Państwowego Funduszu Ubezpieczeń Społecznych) z dnia 22.07.2011 r. Nr (...)ze wskazaniem okresu na jaki odmówiono wydania zaświadczenia na formularzu E-101 LT, tj. od 01.08.2009 r. do 30.11.2012 r. W decyzji (...) z dnia 22.07.2011 r. Nr (...)wskazano, iż ustalając, czy osoby, które zawarły umowę z zarejestrowanym w Republice Litewskiej przedsiębiorstwem (...) faktycznie pracowały/pracują na terytorium Republiki Litewskiej, kierowano się przygotowanym przez Państwową Inspekcję Pracy Republiki Litewskiej pismem z informacją o przeprowadzonej w dniu 28.04.2010 r. kontroli, zgodnie z którą (...) żadnej działalności na Litwie nie wykonuje, a zatrudnieni w (...) do wykonywania pracy na stanowisku agentów reklamy obywatele Rzeczypospolitej Polskiej faktycznie nigdy na terytorium Republiki Litewskiej nie pracowali. Ponadto w/w instytucja ubezpieczeniowa ustalając, czy firma (...) wykonywała działalność finansową na Litwie, wzięła pod uwagę przedstawioną w (...) umowę o udzieleniu usług marketingu, reklamy i akcji reklamowych, która była podpisana z zarejestrowanym w (...) przedsiębiorstwem (...) tylko 30.04.2010 r., a którego dyrektor jest również zatrudniony w przedsiębiorstwie (...). Innych danych o działalności firma (...) w Republice Litewskiej nie przedstawiła. Dyrektor Wydziału Świadczeń Zagranicznych Zarządu Funduszu Państwowego Ubezpieczenia Społecznego Republiki Litewskiej wydał decyzję w sprawie unieważnienia zaświadczeń na druku E-101 wydanych pracownikom (...), za okres od 03.06.2009 r. do 30.11.2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. pismem litewskiej instytucji (...)z dnia 15.06.2012 r. znak: (...)i informacją zawartą na załączonym formularzu E-001 z dnia 08.06.2012 r., został powiadomiony o fakcie anulowania poświadczonego dla E. K. formularza E-104 LT na okres od 01.08.2009 r. do 31.12.2011 r. Litewska instytucja ubezpieczeniowa wskazała, iż formularz E-104 LT z dnia 28.12.2011 r. został wydany błędnie, gdyż E. K. nie była uprawniona do świadczeń rzeczowych na terytorium Litwy. E. K. wie od przedstawiciela firmy (...), że była przeprowadzana kontrola w biurze, w czasie kiedy było ono zamknięte. Wie też, że na tej podstawie osoby kontrolujące stwierdziły, iż firma ta nie prowadzi działalności na terenie Litwy. Praca w (...) jest pracą terenową, polegającą na roznoszeniu druków reklamowych i dlatego pracownicy nie musieli przebywać w biurze. E. K. nie posiada informacji na temat formularzy E-101 i E-001, wie tylko, że powinna być powiadomiona przez (...) o jakichkolwiek zmianach dotyczących tych formularzy. E. K. z tytułu zatrudnienia w firmie (...) otrzymywała przez cały czas wynagrodzenie, podpisywała listy płac, faktycznie świadczyła pracę na rzecz tego pracodawcy - jeździła 2, 3 razy w tygodniu i świadczyła pracę. Wie od pośrednika w/w firmy (przedstawiciela na Polskę), że jest zarejestrowana na Litwie jako pracownik (...). Nie wie tylko, czy była zarejestrowana w (...), nie wie też, jak wygląda jej sytuacja w związku z ubezpieczeniem z tytułu tej pracy i nie ma wiadomości, jakie działania były podejmowane przez (...). Nie wie, czy został ponownie wydany odpowiedni druku E-101 przez organ litewski potwierdzający jej ubezpieczenie na terenie Litwy z tytułu łączącego ją i (...) stosunku pracy. Przed tamtym organem na Litwie toczy się postępowanie wyjaśniające. Dokonując ustaleń faktycznych Sąd Okręgowy dał wiarę dokumentom pochodzącym od (...) oraz zeznaniom E. K., wskazując przy tym, że odwołująca nie kwestionowała ich treści i formy, a jedynie zarzucała, że zostały wydane w oparciu o błędne ustalenia faktyczne dotyczące wykonywania na terytorium Litwy działalności gospodarczej przez firmę (...), z którą łączył ją stosunek pracy. W powyższym stanie rzeczy Sąd Okręgowy podzielając ustalenia poczynione przez organ rentowy oraz jego stanowisko prawne, uznał, że odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie. Słusznie wskazał organ rentowy, że E. K. spełniła warunki z art. 13 ust. 2 Rozporządzenia Rady EWG Nr 1408/71 w związku z prowadzeniem na terytorium Polski działalności gospodarczej, co uzasadnia podleganie polskiemu prawu w zakresie ubezpieczeń społecznych. Instytucje ubezpieczenia społecznego wyznaczone przez władze danego państwa członkowskiego wydają stosowne dokumenty potwierdzające podleganie ubezpieczeniu danego państwa i komunikują się między sobą za pomocą obowiązujących formularzy, w tym przypadku za pomocą formularza E 101. Obowiązki w tym zakresie wynikają z przepisów Rozporządzenia Rady EWG Nr 1408/71 z dnia 16.06.1971 r. w sprawie systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie, przepisów rozporządzenia wykonawczego Nr 574/72 z 21.03.1972 r. ustalającego sposób stosowania rozporządzenia 1408/71, jak też przepisów Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29.04.2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. Urz. UE nr L 166/1 z 30.04.2004 r., ze zm.) i Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16.09.2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 13 ust. 1 Rozporządzenia Rady EWG Nr 1408/71 z dnia 16.06.1971 r., osoby do których stosuje się to rozporządzenie podlegają ustawodawstwu tylko jednego państwa członkowskiego. Poświadczenie, lub nie, przez litewską instytucję ubezpieczeniową dla pracownika delegowanego formularza E-101 rodzi w świetle prawa wspólnotowego poważne konsekwencje, bowiem rozstrzyga o podleganiu lub nie podleganiu litewskiemu ustawodawstwu zabezpieczenia społecznego. Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, formularze E-101 są wiążące dla instytucji ubezpieczenia społecznego i sądów pozostałych państw członkowskich, a decyzję o ich wycofaniu lub stwierdzeniu nieważności może podjąć wyłącznie ta instytucja państwa członkowskiego, która taki formularz poświadczyła. Decyzja taka jest również wiążąca dla w/w instytucji i sądów. W takim przypadku instytucja ubezpieczeniowa wypowiada się władczo co do objęcia lub nie objęcia pracownika delegowanego ubezpieczeniem społecznym danego państwa członkowskiego (w tym przypadku ustawodawstwem państwa litewskiego). Konsekwencją takiej decyzji było objęcie E. K. ubezpieczeniem społecznym według polskiego ustawodawstwa w zakresie zabezpieczenia społecznego. Zgodnie z systemem orzekania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, w postępowaniu wywołanym odwołaniem do sądu ubezpieczeń społecznych, sąd ten rozstrzyga o prawidłowości zaskarżonej decyzji badając stan faktyczny i prawny na datę wydania zaskarżonej decyzji, a w realiach rozpoznawanej sprawy zmiana stanowiska przez litewską instytucję ubezpieczeniową w przedmiocie podlegania lub nie podlegania przez E. K. litewskiemu systemowi ubezpieczenia społecznego może prowadzić do wydania decyzji o innej treści niż decyzja zaskarżona.

E. K. zaskarżyła apelacją powyższy wyrok i zarzuciła, że Sąd I instancji nie uwzględnił przepisów Rozporządzenia Nr 1408/71 oraz Nr 883/2004 w sprawie określenia ustawodawstwa właściwego w zakresie ubezpieczeń społecznych, co skutkowało podtrzymaniem przez Sąd I instancji błędnie wydanej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzji, a w oparciu o ten zarzut wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie odwołania od decyzji z dnia 5 lipca 2012 r. W uzasadnieniu apelująca podnosiła, że wyrok Sądu I instancji wydany został w oparciu o brak posiadania przez nią formularza E 101 i z tego względu zamierza ona wystąpić za pośrednictwem ZUS do litewskiej instytucji (...) w W. o ustalenie właściwego ustawodawstwa w zakresie ubezpieczeń społecznych od dnia zatrudnienia na terenie Litwy do dnia zakończenia jej bieżącej umowy z litewskim pracodawcą. Podkreśliła, że z uzasadnienia wyroku wynika, że ani Sąd I instancji, ani ZUS nie kwestionował faktu wykonywania przez nią pracy na terenie Litwy.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. w odpowiedzi na apelację E. K. wnosił o jej oddalenie jako bezzasadnej oraz o zasądzenie od E. K. na rzecz organu rentowego kosztów postępowania przed Sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny rozważył, co następuje.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Trafne jest stanowisko Sądu I instancji, że organ rentowy wydając zaskarżoną decyzję miał podstawy prawne i faktyczne do stwierdzenia, iż począwszy od dnia 1 sierpnia 2009 r. w odniesieniu do E. K. ma zastosowanie polskie ustawodawstwo w zakresie ubezpieczenia społecznego. Orzeczenie Sądu I instancji zostało wydane w oparciu o prawidłowe ustalenia faktyczne, które Sąd Apelacyjny w całości podziela i przyjmuje jako własne.

Na wstępie podkreślenia wymaga, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych zasadą jest, iż treść zaskarżonej decyzji organu rentowego wyznacza przedmiot i zakres rozpoznania oraz orzeczenia sądu pracy i ubezpieczeń społecznych (por. np. postanowienie SN z dnia 13 maja 1999 r., II UZ 52/99, OSNP 2000/15/601). Z kolei w postępowaniu sądowym badana jest legalność decyzji i orzekanie o niej możliwe jest tylko przy uwzględnieniu stanu faktycznego i prawnego istniejącego w chwili jej wydawania, zaś samo postępowanie dowodowe przed sądem ubezpieczeń społecznych jest postępowaniem sprawdzającym ustalenia dokonane przez organ rentowy. Zasadą jest zatem, że sąd ocenia legalność decyzji organu rentowego według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania (por. np. wyrok SN z dnia 25 stycznia 2005 r. I UK 152/04 OSNP 2005/17/273; wyrok SN z dnia 10 marca 1998 r., II UKN 555/97 OSNP 1999/5/181). Mając to na względzie stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie zbadania wymagała legalność i prawidłowość decyzji z dnia 5 lipca 2012 r. przy uwzględnieniu stanu rzeczy istniejącego w momencie jej wydania. Analiza przeprowadzonego przez Sąd I instancji postępowania wskazuje, że Sąd przedstawionym powyżej powinnościom nie uchybił i prawidłowo dokonał weryfikacji tego, czy zebrany materiał dowodowy pozwalał na przyjęcie, że od dnia 1 sierpnia 2009 r. E. K. podlegała w zakresie ubezpieczeń społecznych polskiemu ustawodawstwu. Sąd Apelacyjny po rozważeniu całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego doszedł do przekonania, że istotnie stwarzał on podstawę do uznania za prawidłowe, według stanu rzeczy istniejącego w dacie wydania zaskarżonej decyzji, rozstrzygnięcia organu rentowego zawartego w decyzji z dnia 5 lipca 2012 r.

Trzeba zwrócić uwagę na to, że w aktach organu rentowego znajduje się wydana przez stosowną instytucję ubezpieczeniową litewską decyzja z dnia 22 lipca 2011 r. o odmowie wydania zaświadczenia E 101 dla osób, które zawarły umowy o pracę z zarejestrowanym w Republice Litewskiej przedsiębiorstwem (...). W decyzji tej stwierdzono, że nie jest możliwe wydanie zaświadczenia E 101 dla osób, które w okresie od 3 czerwca 2009 r. do 28 kwietnia 2010 r. zawarły umowy o pracę z zarejestrowanym w Republice Litewskiej przedsiębiorstwem (...) i jednocześnie wykonującymi samodzielną działalność na własny rachunek w RP. E. K. została wymieniona w załączniku do tej decyzji, gdzie jednocześnie wskazany został okres, na jaki odmówiono wydania zaświadczenia E 101 tj. od 1 sierpnia 2009 r. do 30 listopada 2012 r. W uzasadnieniu tej decyzji podano, że ustalając, czy osoby, które zawarły umowy o pracę z firmą (...) faktycznie pracowały/pracują na terenie Litwy, kierowano się pismem Państwowej Inspekcji Pracy Republiki Litewskiej zawierającym informację o kontroli przeprowadzonej w firmie (...), w dniu 28 kwietnia 2010 r., w toku której ustalono, że firma (...) nie prowadzi żadnej działalności na terenie Litwy, a osoby, które z tą firmą podpisały umowy o pracę na wykonywanie pracy w charakterze agentów reklamy faktycznie nigdy nie pracowały na terenie Litwy. Podstawą prawną decyzji litewskiej instytucji ubezpieczeniowej były przepisy rozporządzenia Rady EWG nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 roku w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie. Z przepisu art.13 ust. 1 tego Rozporządzenia wynika, że w przypadku pracowników przemieszczających się na terenie Wspólnoty, każdy taki pracownik podlega wyłącznie ustawodawstwu jednego Państwa Członkowskiego. Z kolei w art.13 ust.2 stwierdza się, że pracownik zatrudniony na terytorium jednego Państwa Członkowskiego podlega ustawodawstwu tego Państwa, nawet jeżeli zamieszkuje na terytorium innego Państwa Członkowskiego lub jeżeli przedsiębiorstwo lub pracodawca, który go zatrudnia, ma swoją siedzibę lub miejsce prowadzenia działalności na terytorium innego Państwa Członkowskiego. Z art. 13 cytowanego rozporządzenia wynika więc, że osoby migrujące w celach zarobkowych po terytorium UE, w zakresie ubezpieczenia społecznego podlegają ustawodawstwu tylko jednego państwa członkowskiego, a czynnikiem decydującym o tym, któremu ustawodawstwu ma podlegać taka osoba, jest miejsce wykonywania pracy (zasada prawa miejsca wykonywania pracy – lex loci laboris, art.13 ust.2 rozporządzenia). Jako reguła zostało zatem przyjęte, że system zabezpieczenia społecznego, który ma zastosowanie do osób, które z przyczyn związanych z pracą przenoszą się z jednego państwa członkowskiego do drugiego, jest co do zasady systemem państwa nowego zatrudnienia. Rozporządzenie 1408/71 wskazuje też ustawodawstwo właściwe w przypadku zbiegu pracy najemnej na terytorium jednego państwa członkowskiego z działalnością na własny rachunek prowadzoną na terytorium innego państwa członkowskiego, stanowiąc w art. 14c, że w takiej sytuacji podlega się ustawodawstwu tego państwa członkowskiego, na którego terytorium jest wykonywana praca najemna.

Przedstawiona powyżej decyzja litewskiej instytucji ubezpieczeniowej odmawiająca wydania zaświadczenia E 101 ma zasadnicze znaczenie w przedmiotowej sprawie, ponieważ ta właśnie decyzja i wynikające z niej skutki prawne były brane pod uwagę przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. przy wydawaniu zaskarżonej decyzji z dnia 5 lipca 2012 r. Jak słusznie wskazał Sąd I instancji, właściwe instytucje ubezpieczenia społecznego wyznaczone przez władze danego państwa członkowskiego wydają stosowne dokumenty potwierdzające podleganie ubezpieczeniu danego państwa, komunikując się między sobą za pomocą obowiązujących formularzy. Poświadczenie lub też odmowa poświadczenia przez litewską instytucję ubezpieczeniową formularza E 101 dla pracownika delegowanego rodzi na gruncie regulacji prawa wspólnotowego daleko idące konsekwencje, ponieważ w istocie rzeczy rozstrzyga o podleganiu lub też nie podleganiu litewskiemu ustawodawstwu w zakresie ubezpieczenia społecznego. Europejski Trybunał Sprawiedliwości w swoim orzecznictwie podkreśla, że formularze E 101 są wiążące dla instytucji ubezpieczenia społecznego i sądów innych państwa członkowskich. Zagadnieniem znaczenia prawnego formularzy E 101 zajmował się także w swoim orzecznictwie Sąd Najwyższy, np. w uchwale z dnia 18 marca 2010 roku, II UZP 2/10, OSNP 2010/17-18/216. W uzasadnieniu tego orzeczenia Sąd Najwyższy wskazał, że instytucja wyznaczona przez właściwe władze Państwa Członkowskiego, którego ustawodawstwo ma pozostać stosowane, wydaje na wiosek pracownika najemnego lub pracodawcy świadectwo potwierdzające, że pracownik najemny w dalszym ciągu podlega temu ustawodawstwu do określonej daty. W związku z tym podmiotowi ubiegającemu się o wydanie formularza E – 101 nie chodzi o zwykłe zaświadczenie jako swoiste poświadczenie stanu faktycznego lub prawnego na daną chwilę - w przypadku wydania poświadczenia E – 101 organ rentowy nie tyle poświadcza dany stan faktyczny czy prawny, ale wypowiada się władczo co do objęcia konkretnej osoby polskim systemem zabezpieczenia społecznego. Sąd Najwyższy zwrócił też uwagę na to, że wydanie poświadczenia formularza E 101, jak też odmowa wydania poświadczenia, poprzedzone musi być każdorazowo oceną właściwej instytucji ubezpieczeniowej w danym państwie członkowskim, czy mając na względzie wyżej wymienione przepisy rozporządzenia 1408/71 doprecyzowane wskazanymi decyzjami Komisji Administracyjnej do spraw Zabezpieczenia Społecznego Pracowników Migrujących zachodzi wyjątek od zasady określonej w art. 13 ust. 2a rozporządzenia 1408/71, a więc od zasady prawa miejsca wykonywania pracy.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że konsekwencją funkcjonowania w obrocie prawnym decyzji litewskiej instytucji ubezpieczeniowej o odmowie poświadczenia formularza E 101 dla E. K. za okres od 1 sierpnia 2009 r. do 30 listopada 2012 r. (decyzja to do chwili obecnej nie została przez instytucję litewską uchylona lub zmieniona) było związanie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w K. tą decyzją i przyjęcie, że skoro jedynym tytułem do podlegania ubezpieczeniom społecznym jest prowadzona przez E. K. na terenie Polski działalność gospodarcza, to począwszy od dnia 1 sierpnia 2009 r. apelująca z tego tytułu podlega ubezpieczeniom społecznym na podstawie przepisów prawa polskiego.

Sąd Apelacyjny przeprowadził też dodatkowe czynności wyjaśniające w związku z przedłożonymi przez organ rentowy już po wywiedzeniu apelacji nowymi decyzjami litewskiej instytucji ubezpieczeniowej oraz w związku z powołaniem się przez apelującą na tymczasowe ustalenie ustawodawstwa litewskiego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych za okres od dnia 1 grudnia 2012 r., zobowiązując organ rentowy (k. 49) do zajęcia stanowiska, które organ rentowy zawarł w piśmie procesowym z dnia 4 listopada 2013 r. (k. 53). Odnosząc się do okoliczności ustalonych w wyniku tych czynności wyjaśniających należy wskazać w pierwszym rzędzie, że istotnie doszło do tymczasowego ustalenia ustawodawstwa litewskiego za okres od 1 grudnia 2012 r. przez organ rentowy, które to ustalenie zostało następnie potwierdzone przez właściwą litewską instytucję ubezpieczeniową, która poświadczyła formularz A 1 (został on wprowadzony w miejsce formularza E 101) za okres od 1 grudnia 2012 r. do 31 grudnia 2014 r. Nie ma to jednak wpływu na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy, gdzie w związku z odwołaniem od decyzji z dnia 5 lipca 2012 r. rozważane było określenie ustawodawstwa właściwego w zakresie podlegania ubezpieczeniom społecznym za okres od 1 sierpnia 2009 r. Dodatkowe postępowanie wyjaśniające nie ujawniło też innych okoliczności, które przemawiałyby za koniecznością wzruszenia zaskarżonego wyroku Sądu I instancji. Przedłożone przez organ rentowy nowe decyzje właściwej litewskiej instytucji ubezpieczeniowej to decyzje: z dnia 21 czerwca 2013 r. Nr (...) oraz z dnia 21 czerwca 2013 r. Nr (...). Decyzja oznaczona numerem (...) to decyzja, która odmawia wydania formularza E 101 dla apelującej za okres od 1 sierpnia 2009 r. do 30 kwietnia 2010 r., stwierdzając, że w tym okresie apelująca nie pracowała na terenie Litwy. Ta nowa decyzja litewskiej instytucji ubezpieczeniowej nie podważa prawidłowości decyzji ZUS Oddziału w K. z dnia 5 lipca 2012 r., ponieważ nie wynika z niej, aby doszło do potwierdzenia formularza E 101 za okres począwszy od dnia 1 sierpnia 2009 r. Z kolei decyzja oznaczona numerem (...) to decyzja, która wbrew błędnemu stanowisku apelującej wyrażonemu w piśmie procesowym z dnia 27 grudnia 2013 r. (k. 60), odmawia wystawienia świadectwa A1 za okres od 1 maja 2010 r. do 30 listopada 2012 r. Takie rozstrzygnięcie zawarte w decyzji (...) nie budzi wątpliwości w świetle jej treści. Trzeba mieć na względzie, że litewska instytucja ubezpieczeniowa wskazała, iż za okres od 1 maja 2010 r. do 30 listopada 2012 r. kwestia podlegania prawu ubezpieczeń społecznych wymaga oceny według przepisów Rozporządzenie (WE) nr 883/2004, a kierując się treścią tych przepisów odmówiła wydania formularza A1. Zatem również i z tej decyzji nie wynikają okoliczności, które miałyby przemawiać za uwzględnieniem apelacji i wzruszeniem zaskarżonego wyroku.

Końcowo zaznaczyć należy, że skoro sąd ubezpieczeń społecznych kontroluje i ocenia stan prawny i stan faktyczny według stanu rzeczy na datę wydania zaskarżonej decyzji, to tym samym nowe okoliczności zaistniałe już po dacie wydania decyzji stanowią podstawę do wystąpienia z nowym żądaniem. W szczególności w rozpoznawanej sprawie droga do wystąpienia z takim nowym żądaniem przez apelującą może ulec otwarciu w razie zmiany przez właściwą litewską instytucję ubezpieczeniową stanowiska co do podlegania przez apelującą litewskiemu systemowi ubezpieczeń społecznych od dnia 1 sierpnia 2009 r.

Mając na względzie, że zaskarżony wyrok odpowiada prawu, a wywiedziona apelacja nie zawierała usprawiedliwionych zarzutów, Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji na podstawie art. 385 kpc.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na zasadzie art. 98 kpc i art. 99 kpc w zw. z § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 490 j.t.).