Sygn. akt III AUa 586/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 stycznia 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2014 r. w Krakowie

sprawy z wniosku W. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w K.

o emeryturę

na skutek apelacji wnioskodawcy W. K.

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie VII Wydziału Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 18 lutego 2013 r. sygn. akt VII U 1312/12

o d d a l a apelację.

Sygn. akt IIIAUa 586/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 18 lutego 2013r. Sąd Okręgowy w Krakowie VII Wydział Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie W. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w K. z dnia 4 lipca 2012r. odmawiającej mu prawa do emerytury.

Sąd I instancji wskazał, że wnioskodawca W. K. ur. (...), na dzień 1 stycznia 1999r. udowodnił łącznie ponad 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych, ukończył 60 lat życia w dniu (...)., nie pozostaje w stosunku pracy i nie należy do Otwartego Funduszu Emerytalnego.

Na podstawie zeznań świadków M. W. i T. S., zeznań wnioskodawcy oraz przedłożonych do akt sprawy dokumentów, których wiarygodności i mocy dowodowej nie kwestionowała żadna ze stron, Sąd Okręgowy ustalił, że w okresie od 6 sierpnia 1970r. do 25 maja 1990r. i od 1 grudnia 1990r. do 30 września 2002r. wnioskodawca pracował w Fabryce (...) w K. , w pełnym wymiarze czasu pracy. W tym od 1 lipca 1978r. do 25 maja1990r. i od 1 grudnia 1990r. do 30 września 2002r. był zatrudniony na stanowiskach: spawacza, ślusarza i ślusarza – spawacza.

Sąd Okręgowy wskazał, że według świadectwa pracy z dnia 25 maja 1990r. w czasie od 6 sierpnia 1970r. do 25 maja 1990r. pracował Fabryce (...) w K., w charakterze ślusarza, według świadectwa pracy z dnia 21 listopada 1996r. pracował w Fabryce (...) od 1 grudnia 1992r. do 21 listopada 1996r. na stanowisku ślusarza – spawacza a świadectwa pracy z dnia 30 września 2002r. i zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 1 października 2002r. odpowiednio w czasie od 22 listopada 1996r. do 30 września 2002r. i od 6 sierpnia 1970r. do 25 maja 1990r. i od 1 grudnia 1992r. do 30 września 2002r. pracował w charakterze ślusarza spawacza.

Natomiast ze świadectwa pracy w szczególnych warunkach z dnia 12 października 2004r. wynika, iż w czasie od 1 lipca 1978 r. do 25 maja 1990r. i od 1 grudnia 1992r. do 30 lipca 2000r. pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w charakterze spawacza przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym i gazowym, które to prace zostały wymienione w Wykazie A, Dziale XIV, poz. 12 pkt 8 załącznika Nr 1 do Zarządzenia Nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985r.

W ramach powierzonych obowiązków pracowniczych W. K. zajmował się głównie pracami spawalniczymi przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym i gazowym oraz pracami ślusarsko – spawalniczymi dotyczącymi przygotowywania elementów maszyn i konstrukcji stalowych poprzez ustawianie, pasowanie i „szczepianie” tych elementów i konstrukcji. Wymienione powyżej czynności wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Ustalając kwestię sporną w zakresie stażu pracy w szczególnych warunkach, rodzaju wykonywanej pracy i zajmowanych stanowisk Sąd nie uwzględnił świadectwa pracy w szczególnych warunkach z dnia 12 października 2004r. jak również zeznań świadków M. W. i T. S. oraz wnioskodawcy w części dotyczącej rodzaju wykonywanych przez skarżącego czynności w ramach powierzonych obowiązków pracowniczych z tytułu zatrudnienia w Fabryce (...) w K., albowiem pozostają one w sprzeczności z oświadczeniem wnioskodawcy złożonym w odwołaniu z dnia 18 lipca 2012r., z którego wynika jednoznacznie, iż w czasie zatrudnienia w Fabryce (...) w K. wykonywał prace ślusarsko – spawalnicze a nie tylko prace polegające na spawaniu i wycinaniu elektrycznym i gazowym. Nadto okoliczności dotyczące zajmowanych stanowisk ślusarza i ślusarza - spawacza zostały potwierdzone w świadectwach pracy wystawionych prze Fabrykę (...) w K. w dniach 25 maja 1990r., 21 listopada 1996r. i w dniu 30 września 2002r.

W tym stanie faktycznym sprawy Sąd I instancji uznał, że odwołanie jest nieuzasadnione w świetle art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. Nr 39 z 2004r. Nr 353 ze zmianami) i przepisów Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. Nr 8 poz. 43 ze zmianami ), których treść przytoczył.

Sąd I instancji podkreślił, że tylko praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze na stanowiskach wymienionych w Rozporządzeniu z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego…. wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy uzasadnia skorzystanie z uprawnień do wcześniejszej emerytury. Niewątpliwie dowodami pozwalającymi na zaliczenie danego okresu pracy do pracy w szczególnych warunkach są zeznania świadków i świadectwo pracy w warunkach szczególnych wydane pracownikowi przez pracodawcę. Jednakże zarówno zeznania świadków jak i świadectwo pracy w szczególnych warunkach w swej treści nie mogą odbiegać od treści dokumentów zgromadzonych w aktach osobowych i emerytalno – rentowych pracownika.

W ocenie Sądu Okręgowego, na dzień 1 stycznia 1999r. skarżący nie udokumentował 15 – letniego okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, albowiem stanowiska ślusarza i ślusarza – spawacza nie zostały wymienione zarówno w Wykazie A , Dziale XIV w poz. 12 stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz.U. z 1983r., Nr 8, poz. 43 ) ani też w Wykazie A, Dziale XIV, poz. 12 stanowiącym załącznik Nr 1 do Zarządzenia Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego.

Zdaniem Sądu niewątpliwym jest, że wnioskodawca w ramach powierzonych obowiązków wykonywał również prace spawalnicze. Ponieważ jednak były to prace wykonywane w połączeniu z pracami ślusarskimi nie ma możliwości przyjęcia, iż prace spawalnicze wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy co jest niezbędną przesłanką do uzyskania przedmiotowej emerytury.

Ponieważ wnioskodawca nie spełnił wszystkich przesłanek niezbędnych do uzyskania emerytury w rozumieniu art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Sąd Okręgowy oddalił jego odwołanie jako całkowicie nieuzasadnione.

W apelacji od tego wyroku wnioskodawca W. K. zaskarżając wyrok w całości zarzucił 1/obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku tj. art. 233§1 k.p.c. poprzez dowolną ocenę dowodów w postaci; odmówienia wiarygodności zeznaniom świadków w kwestii wykonywanych przez wnioskodawcę czynności w miejscu pracy, w sytuacji gdy są one spójne z pozostałym materiałem dowodowym; wyciągniecie wadliwych wniosków z zeznań wnioskodawcy odnośnie wykonywanych czynności przy spawaniu, polegający na przyjęciu, że czynności przygotowawcze polegały na ślusarstwie ; bezpodstawne odmówienie waloru wiarygodności świadectwu pracy w warunkach szczególnych z uwagi na jego sprzeczność z wcześniej wydanymi świadectwami, w sytuacji gdy dokumenty te się uzupełniają, 2/ wynikający z powyższego uchybienia błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegający na przyjęciu, iż w spornym okresie nie wykonywał wyłącznie prac przy spawaniu, 3/ obrazę przepisów prawa materialnego, a to §1ust.2 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w związku z treścią Działu XIV, pkt. 12 wykazu A stanowiącego załącznik do tego Rozporządzenia poprzez jego błędną wykładnię, że wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu praca przy spawaniu nie obejmuje prac przygotowawczych. W oparciu o tak sformułowane zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyznanie mu prawa do emerytury i zasądzenie na jego rzecz kosztów postepowania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji i orzeczenia o kosztach.

W uzasadnieniu apelacji podniesiono, iż Sąd Okręgowy ustalając stan faktyczny oparł się głównie na świadectwie pracy i błędnie przyjął, że wnioskodawca był zatrudniony na stanowiskach ślusarskich w połączeniu ze spawalniczymi, zaś bez podania racjonalnych powodów odrzucił świadectwo pracy w warunkach szczególnych, przy czym wybiórczo i powierzchownie zinterpretował zeznania świadków – współpracowników. Wnioskodawca od 1978r. pracował wyłącznie jako spawacz, a przygotowanie elementów do spawania poprzez jego sczepianie jest częścią procesu produkcyjnego i wchodzi prac przy spawaniu o jakich mowa w wykazie A stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Uprawnienia do wcześniejszej emerytury dla pracowników zatrudnionych przy spawaniu wynikają bowiem ze szkodliwego wpływu urządzeń spawalniczych i wydzielanych oparów na zdrowie pracownika. Wnioskodawca świadcząc pracę codziennie, przez cały czas był narażony na szkodliwe czynniki, albowiem spawając czy wykonując czynności przygotowawcze był narażony na oddziaływanie tych urządzeń.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżony wyrok oparty został na prawidłowych ustaleniach faktycznych i odpowiada prawu.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż Sąd Apelacyjny w pełni podziela poczynione ustalenia faktyczne i dokonaną przez Sąd Okręgowy ocenę dowodów. Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się żadnego z zarzucanych w apelacji uchybień w rozstrzygnięciu Sądu pierwszej instancji, w szczególności dokonana ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów wynikającej z art. 233 k.p.c. Do naruszenia przepisu art. 233 §1 k.p.c. mogłoby dojść tylko wówczas, gdyby apelujący wykazał uchybienie przez Sąd Okręgowy podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych przeprowadzonym dowodów, tj. np. regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów. Tymczasem w rozpoznawanej sprawie naruszenie takie nie miało miejsca. Sąd pierwszej instancji właściwie skoncentrował materiał dowodowy, przeprowadzając dowody z dokumentów, akt rentowych a także z zeznań zawnioskowanych świadków i wnioskodawcy, które ocenił na podstawie jego wszechstronnego rozważenia. Wszechstronnego, a więc polegającego na rzetelnej, bezstronnej ocenie wyników postępowania i ich prawidłowej interpretacji, przy uwzględnieniu zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Dokonując tej oceny Sąd nie przekroczył granicy swobodnej oceny dowodów w rozumieniu art. 233 § 1 k.p.c.

W rozpoznawanej sprawie spór ogniskował się wokół jednej kwestii, a mianowicie czy praca wykonywana przez wnioskodawcę okresie od 1 lipca 1978r. do 25 maja 1990r. i od 1 grudnia 1992r. do 31 grudnia 1998r. w Fabryce (...) w K. - była pracą świadczoną stale i w pełnym wymiarze czasu w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. nr 39 poz. 353 ze zm.) i przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8 poz. 43 ze zm.).

Zgodnie z art. 32 ust. 2 tej ustawy, dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Na podstawie ust. 4 wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, tj. powołanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8 poz. 43 ze zm.) Rozporządzenie to wymienia enumeratywnie rodzaje wykonywanych prac, które uznawane są za pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zaś paragraf 2 cytowanego rozporządzenia stanowi, że okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się, że do uzyskania emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych uprawnia wyłącznie wykonywanie pracy na stanowisku określonym w wykazie A lub B stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( por. wyrok Sadu Najwyższego z dnia 20 października 2005r. I UK 41/ 05, z 9 maja 2006r. II UK 183/05, z 26 marca 2013r. I UK 549/12). Tak więc nawet wykonywanie pracy w środowisku szkodliwym, ale nie na stanowisku o którym mowa wyżej, nie uprawnia do przedmiotowej emerytury.

Rozważeniu podlegała kwestia, czy zajmowane przez wnioskodawcę stanowiska w Fabryce (...) w K. w okresie od 1 lipca 1978r. do 25 maja 1990r. i od 1 grudnia 1992r. do 31 grudnia 1998r. należy kwalifikować tak jak to uczynił syndyk w wydanym świadectwie wykonywania pracy w szczególnym charakterze lub w szczególnych warunkach z dnia 12 października 2004 r., a więc jako stanowiska wymienione w wykazie A, dział XIV, poz. 12; pkt 1, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz w załączniku Nr. 1 do zarządzenia Nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30.03.1985 r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładzie pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego” (Dz. Urz. MHiPM Nr 1-3, poz. 1) - to jest prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowodorowym.

Nie ulega wątpliwości, że świadectwo pracy jak dokument prywatny podlega pod względem wiarygodności ocenie sądowej tak jak każdy inny dowód ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2009r. I UK 24/09).

Sąd I instancji nie uwzględnił świadectwa pracy w szczególnych warunkach z dnia 12 października 2004r., jak również zeznań świadków M. W. i T. S. oraz wnioskodawcy w części dotyczącej rodzaju wykonywanych przez skarżącego czynności w ramach powierzonych obowiązków pracowniczych z tytułu zatrudnienia w Fabryce (...) w K., albowiem pozostają one w sprzeczności z oświadczeniem wnioskodawcy złożonym w odwołaniu z dnia 18 lipca 2012r., z którego wynika jednoznacznie, iż w czasie zatrudnienia w Fabryce (...) w K. wykonywał prace ślusarsko – spawalnicze a nie tylko prace polegające na spawaniu i wycinaniu elektrycznym i gazowym a ponadto okoliczności dotyczące zajmowanych stanowisk ślusarza i ślusarza - spawacza zostały potwierdzone w świadectwach pracy wystawionych przez Fabrykę (...) w K. w dniach 25 maja 1990r., 21 listopada 1996r. i w dniu 30 września 2002r., taką argumentacją Sąd Apelacyjny w całości podziela z uwagi na jej logikę i spójność. Gdyby wnioskodawca rzeczywiście, tak jak to chce obecnie przedstawić, od 1978r. wykonywał wyłącznie pracę spawacza, to miałby angaż na takie stanowisko, tak jak świadek M. W., który w świadectwie pracy ma wykazane stanowisko spawacza i pracodawca wskazywałby to stanowisko w wydawanych świadectwach pracy. Tymczasem ze świadectwa pracy z dnia 25 maja 1990r. wydanego przez pracodawcę Fabrykę (...) wynika, że od 6 sierpnia 1970r. do 25 maja 1990r. wnioskodawca pracował w charakterze ślusarza, według świadectwa pracy z dnia 21 listopada 1996r. ( wydanego przez pracodawcę) wnioskodawca pracował w od 1 grudnia 1992r. do 21 listopada 1996r. na stanowisku ślusarza – spawacza a świadectwa pracy z dnia 30 września 2002r. i zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 1 października 2002r. ( również wydanych przez pracodawcę) odpowiednio w czasie od 22 listopada 1996r. do 30 września 2002r. i od 6 sierpnia 1970r. do 25 maja 1990r. i od 1 grudnia 1992r. do 30 września 2002r. wnioskodawca pracował w charakterze ślusarza - spawacza. Nie sposób przyjąć, tak jak tego chce apelujący że powyższe świadectwa pracy wzajemnie się uzupełniają, nie są sprzeczne ze świadectwem pracy w warunkach szczególnych z 2004r. i zgodnie wskazują okresy zatrudnienia wnioskodawcy na stanowisku ślusarza ( do 1978r. ) i na stanowisku spawacza ( od 1978r.). Gdyby wnioskodawca od 1978r, pracował jako spawacz, to pracodawca nie miałby żadnych podstaw do wykazywania, jak tego chce apelacja np. w świadectwie pracy za lata 1992 - 1996 stanowiska ślusarz - spawacz, nawiązując do jego zatrudnienia na stanowisku ślusarza w latach 1970-1978. Przeciwnie w świetle powyższych świadectw pracy a także dokumentacji pracowniczej zgromadzonej w aktach ZUS związanych ze sprawą rentową i sprawą o ustalenie kapitału początkowego, należało odmówić wiarygodności świadectwu pracy w warunkach szczególnych z 2004r. wydanemu przez syndyka. Wnioskodawca składając dokumenty do ZUS-u w sprawie rentę w 1990r. , wykazuje, że w Fabryce (...) pracuje od 6 sierpnia 1970r. jako ślusarz ( zaświadczenie z 22 maja 1990r.), w zaświadczeniu o zatrudnieniu i zarobkach wskazano stanowisko ślusarza-spawacza, a charakterystyka zawodu dotyczy również ślusarza-spawacza. W sprawie o ustalenie kapitału początkowego z 2005r. wnioskodawca w kwestionariuszu podaje, że przez cały okres pracy w Fabryce (...) pracował jako ślusarz, a w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z 2002r., wskazano stanowisko ślusarz-spawacz. W świetle tej dokumentacji pracowniczej nie sposób dać wiarę zeznaniom świadków i wnioskodawcy, że był on od 1978r. wyłącznie spawaczem zaś wykonywane przez niego czynności przygotowawcze były związane ze spawaniem. Jak ustalił Sąd I instancji, co znajduje potwierdzenie w wyżej wskazanym materiale dowodowym W. K. zajmował się głównie pracami spawalniczymi przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym i gazowym a także pracami ślusarskimi dotyczącymi przygotowywania elementów maszyn i konstrukcji stalowych poprzez ustawianie, pasowanie i „sczepianie” tych elementów i konstrukcji. Te prace przygotowawcze nie wchodziły w zakres prac spawalniczych, gdyż były to prace ślusarskie, na które wnioskodawca miał angaż i świadomość kwalifikacji zawodowych i zajmowanego stanowiska. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 8 czerwca 2011r. IUK 393/10 LEX nr. 950426, podniósł, iż praca przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowodorowym została uznana za pracę o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości, a nie jakakolwiek inna praca składająca się obok pracy spawalniczej na ostateczny rezultat całego procesu produkcyjnego. Zatem prace ślusarskie wykonywane w toku czynności przygotowawczych do procesu spawania, nie są pracami przy spawaniu o jakiej mowa w wykazie A, dział XIV, poz. 12; pkt 1, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r.

W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny podziela w całej rozciągłości stanowisko Sądu I instancji, iż wnioskodawca wykonywał prace spawalnicze ale były to prace wykonywane w połączeniu z pracami ślusarskimi, zatem nie ma możliwości przyjęcia, iż prace spawalnicze wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy co jest niezbędną przesłanką do uzyskania przedmiotowej emerytury. Zatem słusznie Sąd pierwszej instancji przyjął, że wnioskodawca nie spełnił warunków niezbędnych dla nabycia prawa do emerytury w trybie art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, albowiem o uprawnieniach pracownika do emerytury na warunkach przewidzianych w cytowanym przepisie decyduje łączne spełnienie określonych w nim przesłanek, a nie przekonanie pracownika, że sam charakter lub warunki pracy wystarczają do uznania jej za wykonywaną w szczególnych warunkach.

W świetle powyższego, uznając apelację za nieuzasadnioną, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji.