Sygn. akt IV P 450/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 października 2015 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu IV Wydział Pracy

w składzie:

Przewodniczący:	SSR Lucyna Gurbin
Sędziowie/Ławnicy:	Małgorzata Kaniecka, Teresa Gaszyńska
Protokolant:	stażysta Żaneta Szlachcikowska

po rozpoznaniu w dniu 06 października 2015 roku w Grudziądzu

na rozprawie sprawy z powództwa B. S.

przeciwko (...) Sp. z o.o. w S.

na rozprawie sprawy z powództwa B. S.

przeciwko (...) Sp. z o.o. w S.

o ustalenie istnienia stosunku pracy

O R Z E KŁ:

I.  w sprawie z powództwa B. S. przeciwko (...) Sp. z o.o. w S. :

1)  oddala powództwo;

2)  nie obciąża powódki kosztami procesu;

3)  kosztami sądowymi, od uiszczenia których powódka była zwolniona, obciąża Skarb Państwa;

4)  nakazuje wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Grudziądzu na rzecz radcy prawnego M. C. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) plus podatek od towarów i usług, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu;

II.  w sprawie z powództwa B. S. przeciwko (...) Sp. z o.o. w S. :

1)  oddala powództwo;

2)  nie obciąża powódki kosztami procesu;

3)  kosztami sądowymi, od uiszczenia których powódka była zwolniona, obciąża Skarb Państwa;

4)  nakazuje wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Grudziądzu na rzecz radcy prawnego M. C. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) plus podatek od towarów i usług, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu.

UZASADNIENIE

Powódka B. S. wniosła do tutejszego Sądu dwa pozwy o ustalenie istnienia stosunku pracy: pierwszy przeciwko (...) Sp. z o.o. w S. (sprawa IVP 450/13), a drugi przeciwko (...) Sp. z o.o. w S. (IVP 470/13). Pismem z dnia 27 stycznia 2014 roku (k. 23-26), działając przez pełnomocnika z urzędu, powódka sprecyzowała żądanie pozwu, wskazując że wnosi o:

1.ustalenie, iż zatrudniona była u pozwanego (...) Sp. z o.o. w S. na podstawie następujących umów o pracę:

- na czas określony od dnia 18 czerwca 2009 roku do dnia 15 czerwca 2010 roku w wymiarze czasu pracy wynoszącym 1/2 etatu,

- na czas określony od dnia 4 lipca 2011 roku do dnia 30 czerwca 2012 roku w wymiarze czasu pracy wnoszącym 1/2 etatu,

- na czas nieokreślony od dnia 4 lipca 2012 roku w wymiarze czasu pracy wynoszącym 1/2 etatu;

2.ustalenie, iż zatrudniona była u pozwanego (...) Sp. z o.o. w S. na podstawie następujących umów o pracę:

- na czas określony od dnia 16 listopada 2008 roku do 15 czerwca 2009 roku w pełnym wymiarze czasu pracy,

- na czas określony od dnia 16 czerwca 2009 roku do dnia 15 czerwca 2010 roku w wymiarze czasu pracy wynoszącym 1/2 etatu,

- na czas nieokreślony od dnia 16 czerwca 2009 roku w wymiarze czasu pracy wynoszącym w okresie od l6 czerwca 2009 roku do 15 czerwca 2010 roku–1/2 etatu, w okresie od 1 lipca 2010 roku do 30 czerwca 2011 roku – pełny etat, a w okresie od 1 lipca 2011 roku do 4 lipca 2012 roku –1/2 etatu.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że zawarła z pozwanymi spółkami umowy o świadczenie usług, w ramach których jako przyjmująca zlecenie zobowiązała się do wykonywania usług porządkowych, przy czym pracę wykonywała w miejscu i czasie wyznaczonym przez pozwane spółki, kierując się poleceniami wydawanymi przez osoby działające w imieniu pozwanych. Powódka podała także, że musiała faktycznie wykonywać pracę osobiście, a wszystkie czynności wykonywała przy użyciu narzędzi i środków, które zapewniały pozwane spółki. Powódka podpisywała też listy obecności rozpoczynając każdy dzień pracy. Powódka wskazała również, że zawierała z pozwanymi spółkami kolejne umowy na czas określony, które w rzeczywistości nosiły cechy umów o pracę. Przerwa pomiędzy rozwiązaniem pierwszej umowy a nawiązaniem kolejnej wynosiła mniej niż 30 dni. Z tego względu zdaniem powódki trzecia z kolejno zawartych z pozwanymi spółkami umów stanowi umowę na czas nieokreślony. Powódka przez dłuższy czas świadczyła pracę jednocześnie na rzecz (...) Sp. z o.o. w S. oraz (...) Sp. z o.o. w S. przez około 8-10 godzin dziennie, bez wyodrębnienia godzin pracy na rzecz poszczególnych spółek.

Powyższe sprawy zostały połączone na podstawie art. 219 kpc do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia pod numerem IV P 450/13.

W odpowiedzi na pozew (k. 46-51) pozwani, działając przez profesjonalnego pełnomocnika, wnieśli o oddalenie powództw w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanych kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwani wskazali, że ocena charakteru umów łączących strony postępowania, dokonywana zarówno na podstawie postanowień tych umów, jak również na podstawie faktycznych warunków wykonywania usług porządkowych przez B. S., prowadzi do jednoznacznego wniosku, że usługi świadczone przez powódkę nie wykazują podstawowych elementów charakteryzujących stosunek pracy, wpisując się w ramy umów o świadczenie usług, do których stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Przede wszystkim pozwani podali, że powódka: a) nie miała konkretnie ustalonego stanowiska pracy, b) nie była zobligowana do wykonywania pracy osobiście, b) nie podlegała pracowniczemu podporządkowaniu, d) nie miała ściśle określonego czasu pracy.

Sprawa została rozpoznana w postępowaniu zwykłym.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu wyrokiem z dnia 30 grudnia 2014r oddalił powództwa powódki wobec pozwanych i nie obciążył powódki kosztami postępowania. Sąd Okręgowy w Toruniu wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2015r (IVPa 21/15) uchylił zaskarżony wyrok w całości znosząc postępowanie od dnia 12 marca 2014r i przekazał sprawę tut. Sądowi do ponownego rozpoznania.

Sąd ustalił, co następuje:

W latach 2008-2012 B. S. zawarła z (...) Sp. z o.o. w S. pięć umów o świadczenie usług, obejmujących następujące okresy czasu: od 18 listopada 2008 roku do 15 czerwca 2009 roku, od 18 czerwca 2009 roku do 15 czerwca 2010 roku, od 3 lipca 2010 roku do 30 czerwca 2011 roku, od 4 lipca 2011 roku do 30 czerwca 2012 roku, od 4 lipca 2012 roku do 30 czerwca 2013 roku. W latach tych B. S. zawarła z (...) Sp. z o.o. w S. takie same umowy, obejmujące następujące okresy czasu: od 16 listopada 2008 roku do 15 czerwca 2009 roku, od 16 czerwca 2009 roku do 15 czerwca 2010 roku, od 1 lipca 2010 roku do 30 czerwca 2011 roku, od 1 lipca 2011 roku do 30 czerwca 2012 roku, od 1 lipca 2012 roku do 30 czerwca 2013 roku. Na podstawie powyższych umów B. S. zobowiązała się wykonywać na rzecz pozwanych usługi porządkowe. W umowach tych znalazły się między innymi następujące postanowienia:

- przyjmujący zlecenie może powierzyć wykonanie usług porządkowych osobie trzeciej po uprzednim zawiadomieniu i uzyskaniu zgody dającego zlecenie o osobie oraz miejscu zamieszkania swego zastępcy,

- przyjmujący zlecenie oraz jego ewentualny zastępca wykonują pracę samodzielnie, bez nadzoru,

- przyjmujący zlecenie nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z wykonaniem usług porządkowych,

- za przyjęcie usługi określonej w § 1 dający zlecenie wypłaci przyjmującemu zlecenie wynagrodzenie miesięczne za okres świadczenia usług od 16-go dnia bieżącego miesiąca do 15-go dnia miesiąca następnego (…)

- wypłata wynagrodzenia nastąpi na podstawie przyjęcia usługi, stwierdzającego, że została ona wykonana zgodnie z umową i rachunkiem przyjmującego zlecenie w ciągu 14 dni od daty przyjęcia pracy,

- odbioru usługi dokona pracownik lub inna osoba uprawniona przez dającego zlecenie, umowa jest umową rezultatu,

- dający zlecenie w przypadku stwierdzenia, że usługa wykonana jest nienależycie może odstąpić od umowy bez obowiązku zapłaty wynagrodzenia dla przyjmującego zlecenie,

- strony zlecenia mogą na podstawie art. 746 kc wypowiedzieć umowę w każdym czasie,

- do spraw nieuregulowanych umową stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego z tym, iż zmiana umowy dla swej ważności wymaga formy pisemnej.

W umowach zawartych z (...) Sp. z o.o. w S. wskazano dodatkowo, że przyjmujący zlecenie będzie wykonywał usługi przy pomocy sprzętu i środków dającego zlecenie, a także w odzieży roboczej dostarczonej przez dającego zlecenie (§ 11 ust. 1 i 2).

Przed podpisaniem umów brygadziści informowali świadczeniodawców o rodzaju zawieranej umowy. Po podpisaniu umowy brygadziści przeprowadzali zaś wstępne szkolenie BHP i P. oraz zapoznawali nowe osoby z ich obowiązkami.

Powódka wykonywała usługi porządkowe w G., początkowo na terenie hipermarketu (...) (do 26 marca 2012r), a później na terenie marketu budowlanego Praktiker (od 27 marca 2012 roku do 31 maja 2012r) i Centrum Handlowego (...) (od 1 czerwca 2012r). Powódka zaczynała pracę w godzinach określonych przez świadczeniodawcę, a po przyjściu do pracy podopisywała listę obecności, co wynikało z oczekiwań zarządzających marketami, a także pozwalało pozwanym na ustalenie godzin pracy każdego ze świadczeniobiorców. Z formalnego punktu widzenia powódka przez 1 godzinę świadczyła usługi na rzecz (...) Sp. z o.o. w S., a przez kolejne 7 godzin na rzecz (...) Sp. z o.o. w S.. Charakter świadczonych usług na rzecz pozwanych był jednak tożsamy. Umowy z obiektami (marketami) zawierane były przez (...) Sp. z o.o. w S., a (...) Sp. z o.o. w S. był podwykonawcą, przy czym dla obu pozwanych zasadniczo usługi wykonywały te same osoby.

Do zadań powódki należało sprzątanie obiektów przed ich otwarciem dla klientów, a także interwencyjne sprzątanie już po otwarciu obiektów. Powódka między innymi sprzątała hale sprzedaży, korytarze i łazienki. Powódka znała swoje obowiązki i po przyjściu do pracy mogła od razu rozpoczynać pracę, nawet jeżeli na obiekcie nie było jeszcze brygadzisty. W ciągu dnia rolą brygadzisty było zaś pośredniczenie między pracownikami marketów a świadczeniobiorcami pozwanych, co w większości wypadków polegało np. na poinformowaniu świadczeniobiorców o potrzebie uprzątnięcia czegoś na terenie marketu. Na terenie hipermarketu (...) i Centrum Handlowego (...) brygadzista przebywał przez większość czasu świadczenia usług przez powódkę. Na terenie marketu budowlanego Praktiker brygadzista pojawiał się zaś jedynie w razie potrzeby. Brygadzista ustalał także grafik pracy dla świadczeniobiorców, przy czym brał on pod uwagę ich sugestie w tym zakresie i ustalał, czy danego dnia świadczeniobiorcy będą mogli przyjść do pracy. Jeżeli świadczący usługi nie mógł stawić się danego dnia w pracy, to mógł on zlecić wykonanie usług wyznaczonemu przez siebie zastępcy, o czym musiał jednak powiadomić brygadzistę. W przypadku powódki zdarzało się, że zastępowali ją w pracy D. B. (1) i T. S. (1). U pozwanych nie honorowano zwolnień lekarskich i nie udzielano świadczeniobiorcom urlopów wypoczynkowych.

Świadczeniobiorcy za wykonane usługi otrzymywali wynagrodzenie, którego wysokość zależała od ilości przepracowanych przez nich godzin, chociaż na umowach o świadczenie usług wpisane były stałe kwoty wynagrodzenia. Wynagrodzenie wypłacane było powódce po każdym miesiącu pracy na podstawie rachunków wystawianych przez pozwanych.

Wszelkie środki chemiczne i sprzęt niezbędny do wykonania usług porządkowych zapewniali pozwani.

W dniu 6 lipca 2012 roku pozwani rozwiązali umowy o świadczenie usług zawarte z powódką.

(okoliczności bezsporne)

dowód: zaświadczenie z 11.07.2012 r. – k. 9 akt;

umowa z (...) z 15.06.2009 r. – k. 27 akt; z 22.06.2011 r. – k. 28 akt;

z 1.07.2012 r. – k. 29 akt;

umowa z (...) z 14.11.2008 r. – k. 30 akt; z 14.06.2009 r. – k. 31 akt;

z 30.06.2010 r. – k. 33 akt; z 22.06.2011 r. – k. 35 akt; z 1.07.2012 r. – k.

36 akt;

pisemne oświadczenia powódki – k. 67-68 akt;

zeznania świadka D. B. (1) – k. 118v-119, k. 246 akt;

zeznania świadka T. S. (1) – k. 119- 120v, k. 251 akt;

zeznania świadka M. P. – k. 120v-122v, k. 246-247 akt;

zeznania świadka J. B. – k. 120v-122v, k. 247 akt;

zeznania świadka K. S. – k. 133v-135, k. 248

przesłuchanie powódki B. S. – k. 161v-163, k. 252-253 akt.

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o okoliczności bezsporne oraz dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, zeznania świadków D. B. (1), T. S. (1), M. P., J. B., i K. S., a także na podstawie zeznań powódki B. S..

Sąd zasadniczo uznał za wiarygodne zeznania świadków D. B. (1), T. S. (1), M. P., J. B. i K. S., ponieważ są one jasne i logiczne oraz znajdują one potwierdzenie w zebranych w sprawie dokumentach. W zeznaniach świadków wskazanych wyżej pojawiają się wprawdzie pewne rozbieżności, ale w ocenie Sądu nie dotyczyły one okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia. Przede wszystkim świadkowie w odmienny sposób przestawili możliwość wyznaczenia przez świadczeniobiorcę zastępcy niezwiązanego umową z pozwanymi. M. P. , J. B. i K. S.. Z zeznań D. B. (1) i T. S. (1) wynika, że jako zastępcę można było wyznaczyć jedynie innego świadczeniobiorcę pracującego dla pozwanych. Zdaniem Sądu jednak to, czy zastępcą mógł być jedynie inny świadczeniobiorca, czy także osoba zupełnie obca dla pozwanych, nie ma istotnego znaczenia w sprawie. Podkreślić bowiem trzeba, że już samo dopuszczenie możliwości świadczenia usług przez zastępcę jest rażącym odstępstwem od zasady osobistego świadczenia pracy obowiązującej w ramach stosunku pracy.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania powódki B. S. (k. 161v-163, 252-253) w zakresie, w jakim znajdują one potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym i ustalonym stanie faktycznym. Za nieistotne dla rozstrzygnięcia Sąd uznał zeznania powódki dotyczące przyczyn rozwiązania przez pozwanych zawartej z powódką umowy o świadczenie usług i w tym zakresie Sąd nie oceniał wiarygodności zeznań powódki.

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty zgromadzone w toku postępowania. Prawdziwość dokumentów nie budziła bowiem wątpliwości i nie była kwestionowana przez strony.

Przechodząc do rozważań prawnych w pierwszej kolejności należy zauważyć, że w razie rozbieżności między stronami co do podstawy prawnej zatrudnienia, osobie zatrudnionej przysługuje roszczenie o ustalenie istnienia stosunku pracy na podstawie art. 189 kpc i art. 476 § 1 pkt 1 1 kpc. Z kolei w myśl art. 22 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 roku Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502; dalej: kp) przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudnienia pracownika za wynagrodzeniem (§ 1). Zatrudnienie w tych warunkach jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej umowy, przy czym nie jest dopuszczalne zastąpienie umowy o pracę umową cywilnoprawną przy zachowaniu warunków wykonywania pracy, określonych w § 1.

Umowa o pracę jest dwustronną czynnością prawną, dochodzącą do skutku, gdy obie strony (pracownik i pracodawca) złożą zgodne oświadczenie woli, określające rodzaj i warunki umowy, zwłaszcza rodzaj pracy, miejsce jej wykonywania, termin jej rozpoczęcia oraz wynagrodzenie odpowiadające rodzajowi umowy. Umowa o pracę zostaje zawarta, gdy strony prowadzące pertraktacje dojdą do porozumienia, co do wszystkich warunków przyszłej umowy o pracę, które były przedmiotem rokowań (art. 72 k.c. w zw. z art. 300 kp). Umowa o pracę jest czynnością prawną odpłatną, a pracownik nie może się zrzec prawa do wynagrodzenia za pracę ani też przenieść tego prawa na inna osobę (art. 84 kp). Powszechnie przyjmuje się, że zatrudnienie w ramach stosunku pracy powinno zatem spełniać cechy: odpłatności, dobrowolności, osobistego świadczenia pracy, ciągłości pracy, świadczenia pracy w sposób podporządkowany pod kierownictwem, w miejscu i czasie pracy wyznaczonym przez pracodawcę. Zauważyć jednak trzeba, że praca może być jednak świadczona także w ramach umów cywilnoprawnych. Jeżeli w treści stosunku prawnego nie przeważają cechy charakterystyczne dla stosunku pracy, to nie można jednoznacznie przyjąć, aby taki stosunek prawny łączył strony. Podkreślenia w tym zakresie wymaga to, że umowa, na podstawie, której jest świadczona praca, nie może mieć mieszanego charakteru, tj. łączącego elementy umowy o pracę i umowy cywilnoprawnej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2002 roku, I PKN 786/00, OSNP z 2004 r. Nr 2, poz. 30). Zgodnie z ugruntowaną linią orzecznictwa, jeżeli którakolwiek z immanentnych cech stosunku pracy nie występuje w łączącym strony stosunku prawnym, to w zasadzie nie ma mowy o jego istnieniu (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 października 1998 roku, I PKN 416/98, OSNP 1999/24/775, OSNP-wkł. 1999/6/7, LEX nr 35429, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 1998 roku, I PKN 458/98, OSNP 2000/3/94, LEX nr 37059, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego 2001 roku, I PKN 256/00, OSNP 2002/23/564, LEX nr 56398, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 1997 roku, I PKN 394/97, OSNP 1998/20/595, LEX nr 33892).

W ocenie Sądu stosunek prawny łączący powódkę z pozwanymi nie mógł zostać zakwalifikowany jako stosunek pracy. Przede wszystkim w rozpatrywanym stanie faktycznym należy podkreślić, że zarówno powódka jak i pozwani nie mieli wątpliwości, że zawierają umowy podlegające na wykonywaniu usług. Powódka podpisała łącznie licząc obydwóch pozwanych 10 umów o świadczenie usług. Wcześniej mąż powódki także pracował w oparciu o taki sam rodzaj umowy (zeznania świadka T. S. k. 118, 251). Dodatkowo świadek T. S. także uprzedzał powódkę, że powódka zawiera umowę cywilnoprawną. Nie można powyższej okoliczności nie uwzględnić. Sąd Najwyższy wielokrotnie podkreślał, iż świadomość i wola zawarcia umowy cywilnoprawnej jest istotnym elementem oceny stanu faktycznego danej sprawy. Ponadto można stwierdzić, że we współpracy powódki z pozwanymi zabrakło cech, bez których nie może dojść do nawiązania stosunku pracy. Powódka niewątpliwie wykonywała usługi porządkowe w miejscu i czasie wyznaczonym przez pozwanych. Przede wszystkim jednak powódki nie obowiązywał bezwzględny nakaz osobistego świadczenia pracy na rzecz pozwanych. Ten element zdaniem Sądu wystąpił faktycznie w codziennym wykonywaniu usług przez powódkę. Niewątpliwie było to zgodne z treścią podpisanych przez powódkę umów mogła ona bowiem powierzyć wykonanie usług porządkowych osobie trzeciej i powódka korzystała z tej możliwości wskazując jako zastępcę D. B. (1) i T. S. (1). W świetle orzecznictwa sądowego uznać zaś należy, że brak bezwzględnego obowiązku osobistego świadczenia pracy wyklucza możliwość zakwalifikowania stosunku prawnego jako umowy o pracę (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 października 1998 roku, I PKN 416/98, OSNP 1999/24/775, OSNP-wkł. 1999/6/7, LEX nr 35429, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 1998 roku, I PKN 458/98, OSNP 2000/3/94, LEX nr 37059, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego 2001 roku, I PKN 256/00, OSNP 2002/23/564, LEX nr 56398, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 1997 roku, I PKN 394/97, OSNP 1998/20/595, LEX nr 33892). Niewątpliwie istniało także pewne podporządkowanie powódki stronie pozwanej, jednak w ocenie Sądu nie wypełniało ono znamion kierownictwa pracodawcy w rozumieniu art. 22 § 1 k.p. Podkreślić bowiem należy, że przy umowach cywilnoprawnych zleceniobiorca lub świadczący usługi również podlegają pewnej kontroli i nadzorowi ze strony zleceniodawcy. Należy również wskazać, że w wyroku z dnia 23 września 1998r (II UKN 229/98 OSNP 1999 nr 19 poz. 627) Sąd Najwyższy jednoznacznie wskazał, że „przepis art. 22 k.p. nie stwarza prawnego domniemania zawarcia umowy o pracę. O rodzaju zawartej umowy decyduje więc nie tylko i nie tyle jej nazwa ile cel i zgodny zamiar stron. Wykładając oświadczenia woli nie można jednak nazwie czynności prawnej odmówić jakiegokolwiek znaczenia. Zwłaszcza wówczas gdy strony mają świadomość co do rodzaju zawieranej umowy potwierdzonej jej postanowieniami. O wyborze podstawy zatrudnienia decyduje więc przede wszystkim zgodna autonomiczna wola stron”. Ponadto należy również podkreślić, że zastrzeżenie osobistego wykonywania pracy w określonych dniach i godzinach nie przesądza o nawiązaniu stosunku pracy, ponieważ takie elementy występują też w stosunkach cywilnoprawnych. Nadto pojęcie kierownictwa w rozpatrywanym stanie faktycznym nie jest pojęciem kierownictwa występującym w stosunku pracy. W umowie zlecenia mogą wystąpić cechy kierownictwa i podporządkowania choć nie takie same jak w zależności właściwej dla stosunku pracy (wyrok SN z dnia 11 września 2013r II PK 372/12 OSNP 2014 nr 6 poz. 80). Świadek D. B. (1), J. B. potwierdzili, że miały miejsce sytuacje zastępowania w pracy wzajemnie siebie i nie występowało typowe kierownictwo przy pracy wykonywanej przez świadków (zeznania świadka D. B. „Jeżeli brygadzisty nie było danego dnia to on wcześniej wpisywał kobietom w zeszyt gdzie mają sprzątać”).

Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, że określona przez powódkę w pozwie treść stosunku pracy nie znalazła potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym. Przez cały okres objęty pozwami powódkę łączyły umowy o świadczenie usług z obydwoma pozwanymi, przy czym przez 1 godzinę powódka świadczyła usługi na rzecz (...) Sp. z o.o. w S., a przez kolejne 7 godzin na rzecz (...) Sp. z o.o. w S.. Takie ustalenie pozwalałoby na przyjęcie, że w (...) Sp. z o.o. w S. wymiar czasu pracy powódki wynosiłby 7/8 etatu, a 1/8 etatu w (...) Sp. z o.o. w S.. W takiej sytuacji nie byłoby możliwe ustalenie, że doszło do zatrudnienia powódki w pełnym wymiarze czasu pracy lub wymiarze czasu pracy wynoszącym 1/2 etatu, tak jak to określono w piśmie z dnia 27 stycznia 2014 roku (k. 23-26).

Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 22 § 1 k.p. a contrario, oddalił powództwa B. S..

Na podstawie art. 102 kpc, z uwagi na charakter sprawy i sytuację materialną powódki, Sąd w obu sprawach nie obciążył powódki kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego, poniesionymi przez stronę pozwaną, zarówno w pierwszej jak i drugiej instancji. Z tego samego względu, kosztami sądowymi, od uiszczenia których powódka była zwolniona, Sąd obciążył Skarb Państwa na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 102 k.p.c.

W punktach 4 wyroku Sąd nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Grudziądzu na rzecz radcy prawnego M. C. kwotę 180,00 zł plus podatek od towarów i usług, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu. Wysokość stawki Sąd ustalił na podstawie § 11 ust. 1 pkt 1 i § 15 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. Przy czym Sąd uwzględniając, że sprawa dotyczyła dwóch pozwanych przyjął stawkę trzykrotną.