Piątek, 29 marca 2024
Dziennik wyroków i ogłoszeń sądowych
Rej Pr. 2512 | Wydanie nr 5877
Piątek, 29 marca 2024
Sygnatura akt: IV P 801/13

Tytuł: Sąd Rejonowy w Olsztynie z 2014-07-31
Data orzeczenia: 31 lipca 2014
Data publikacji: 12 października 2018
Data uprawomocnienia:
Sąd: Sąd Rejonowy w Olsztynie
Wydział: IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
Przewodniczący: Grażyna Giżewska-Rozmus
Sędziowie: Krystyna Katulska
Leokadia Wawirowicz

Protokolant: stażysta Tomasz Miłosz
Hasła tematyczne:
Podstawa prawna:

Sygn. akt IV P 801/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 lipca 2014 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:

SSR Grażyna Giżewska - Rozmus

Ławnicy:

Krystyna Katulska

Leokadia Wawirowicz

Protokolant:

stażysta Tomasz Miłosz

po rozpoznaniu w dniu 31 lipca 2014 r. w Olsztynie

na rozprawie sprawy z powództwa P. R.

przeciwko Serwis (...) sp. z o.o. w W.

o przywrócenie do pracy

orzeka:

I oddala powództwo,

II zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt. IV P 801/13

UZASADNIENIE

Powód P. R. wniósł przeciwko pozwanemu Serwis (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. pozew o przywrócenie do pracy.

W uzasadnieniu wskazał, że zatrudniony był w pozwanej spółce od 01.08.2012r. na stanowisku drobiarza, i pracę świadczył w przedsiębiorstwie (...) w O..

Od dnia 17.11.2013r. przebywał na zwolnieniu lekarskim. Na dzień 02 grudnia 2013r. został wezwany na badanie przez Lekarza Orzecznika ZUS w celu kontroli zasadności wystawionego mu zwolnienia lekarskiego i zgodnie z decyzją ZUSu z dnia 05.12.2013r. odmówiono mu prawa do zasiłku chorobowego za okres od 03.12.2013r. do 08.12.2013r. z powodu ustania przyczyny wydania zwolnienia lekarskiego wystawionego od dnia 13.11.2013r. do 08.012.2013r. W jego ocenie stan zdrowia nie pozwalał mu na kontynuowanie pracy. Odwołał się do Sądu pracy od wydanej decyzji z dnia 05.12.2013r. Powód wskazał, że kolejne zwolnienie lekarskie otrzymał od dnia 05.12.2013r., które trwało do dnia 22.12.2013r. W dniu 16.12.2013r. otrzymał natomiast od pracodawcy rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia, z którym się nie zgadza, albowiem w dniach 3 i 4 grudnia 2013r. przebywał na zwolnieniu lekarskim.

W odpowiedzi na pozew pozwana Serwis (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. - wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadniając swoje stanowisko podała, że rozwiązanie z powodem umowy o pracę zawierało prawdziwą przyczynę wypowiedzenia, a mianowicie naruszenie obowiązku pracowniczego stawienia się do pracy w dniach 3 i 4 grudnia 2013r. po zakończeniu zwolnienia lekarskiego i ustaniu jego niezdolności do pracy. Dodatkowo pozwana podniosła, że decyzją ZUSu z dnia 05.12.2013r. organ rentowy odmówił powodowi prawa do zasiłku chorobowego za okres od 03 do 08.12.2013r. z powodu zakwestionowania zaświadczeń lekarskich przedkładanych przez powoda. Jak wynika z uzasadnienia tej decyzji w dniu 02.12.2013r. lekarz orzecznik ZUS po analizie dokumentacji medycznej i po przeprowadzeniu badania powoda – orzekł, że jego niezdolność do pracy ustała z dniem 02.12.2013r., co oznacza, że od dnia następnego tj. 03.12.2013r. i w dniu 04.12.2013r. mógł świadczyć pracę na rzecz pozwanej, tym samym jego nieobecność w tych dniach – była nieusprawiedliwiona i stanowiła naruszenie jego obowiązków pracowniczych.

Sąd ustalił, co następuje:

Powód P. R. zatrudniony był w pozwanej spółce od dnia 01.08.2012r. na stanowisku drobiarza w oparciu o umowę na czas określony do dnia 31.07.2014r. i pracę świadczył w przedsiębiorstwie (...) w O. .

(dowód: akta osobowe powoda – umowa o prace k: 2 część B)

Od dnia 27.10.2013r. do 12.11.2013r. powód przebywał na zwolnieniu lekarskim, zgodnie z zaświadczeniem lekarskim - seria (...). Następnie od dnia 13.11.2013r. przebywał na zwolnieniu lekarskim, wystawionym do dnia 08.12.2013r. na podstawie zaświadczenia lekarskiego seria (...).

(dowód: zaświadczenie lekarskie seria (...) k: 42; zaświadczenie lekarskie seria (...) k: 38)

Na podstawie wniosku o kontroli zasadności wydania zaświadczenia lekarskiego o czasowej niezdolności do pracy za okres od 13.11.2013r. do 08.12.2013r. - w dniu 02 grudnia 2013r. odbyło się badanie powoda przez Lekarza Orzecznika ZUS, który po analizie dokumentacji medycznej i po przeprowadzeniu badania powoda, stwierdził, że zaświadczenie o czasowej niezdolności do pracy nie jest prawidłowe, a ubezpieczony był zdolny do pracy od dnia 03.12.2013r., ponieważ jego niezdolność do pracy ustała z dniem 02.12.2013r. Lekarz Orzecznik uzasadnił swoje stanowisko – pełną sprawnością ruchową stawów badanego, stabilnymi stawami bez wysięku, wskazując, że diagnostyka i leczenie mogą być kontynuowane w czasie świadczenia pracy.

Powód, po przeprowadzonym badaniu pokwitował odbiór zaświadczenia wystawionego przez lekarza Orzecznika ZUS.

Zgodnie z pouczeniem, znajdującym się na zaświadczeniu Zakład Ubezpieczeń Społecznych poinformował powoda, że na podstawie art. 59 ust. 7 i 9 ustawy z dnia 25.06.1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia w razie choroby i macierzyństwa – niniejsze zaświadczenie lekarskie należy doręczyć pracodawcy, oraz, że zaświadczenie lekarskie seria (...), wystawione w dniu 13.11.2013r. traci ważność za okres od daty określonej w wydanym przez lekarza orzecznik zaświadczeniu. Zgodnie z informacją ZUSu, zawartą w pouczeniu dla pracodawcy w wystawionym zaświadczeniu – wydane zaświadczeniem lekarskie jest traktowane na równi z orzeczeniem lekarskim, stwierdzającym brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku.

(dowód: dokumenty z akt sprawy IV U(...) – akta rentowe – orzeczenie lekarza orzecznika ZUS k: 3-6; wniosek k: 1-2)

Decyzją ZUS z dnia 05.12.2013r. organ rentowy odmówił powodowi prawa do zasiłku chorobowego za okres od 03 do 08.12.2013r.

W uzasadnieniu wskazał, że po przeprowadzeniu badania ubezpieczonego lekarz orzecznik w dniu 02.12.2013r. określił wcześniejszą datę ustania niezdolności do pracy powoda, niż orzeczona w zaświadczeniu lekarskim seria (...) (na okres od 13.11.2013r. do 08.12.2013r.) i orzekł, że niezdolność do pracy ustała z dniem 02.12.2013r. w związku z czym powód nie ma prawa do zasiłku chorobowego za wymieniony okres.

Od powyższej decyzji powód wniósł odwołanie do Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wskazując, że jego stan zdrowia nie pozwala na wykonywanie pracy. Wyrokiem tut. Sądu z dnia 18 lipca 2014r. jego odwołanie zostało oddalone.

(dowód: dokumenty z akt sprawy IV U (...) – akta rentowe – decyzja z dnia 05.12.2013r. k: 8; dokumenty z akt sprawy IV U (...) – odwołanie k: 2-3, wyrok k: 47 )

W dniach 3 i 4 grudnia 2013r. powód nie stawił się w pracy, nie poinformował też pracodawcy o swojej zdolności do pracy i zaświadczeniu wystawionym przez lekarza orzecznika ZUS po badaniu w dniu 02.12.2013r. Nie skontaktował się również z pracodawcą telefonicznie.

(dowód: zeznania powoda k: 56-56v, 57-57v; zeznania świadka S. Ś. (1) k: 57)

Od dnia 05.12.2013r. do dnia 16.12.2013r. powód przebywał na kolejnym zwolnieniu lekarskim – wystawione mu zostało na ten okres zaświadczenie lekarskie seria (...).

(dowód: zaświadczenie lekarskie k: 39)

W dniu 13.12.2013r. pracodawca rozwiązał z powodem umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia, zawartą w dniu 01.08.2012r. zgodnie z art. 52 § 1 pkt 1 kp z powodu nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy w dniu 03 i 04.12.2013r. Rozwiązanie umowy o pracę powód odebrał w dniu 16.12.2013r.

(dowód: rozwiązanie umowy o pracę k: 6; osobowe powoda – potwierdzenie odbioru k: 6 część A)

Świadectwo pracy powód otrzymał w dniu 20.12.2013r.

(dowód: akta osobowe powoda – potwierdzenie odbioru k: 6 część A)

Sąd zważył, co następuje:

Na wstępie należy wyraźnie podkreślić, iż bezspornym pomiędzy stronami był fakt, że w okresie od 13.11.2013r. do 08.12.2013r. powód przebywał na zwolnieniu lekarskim i organ rentowy przeprowadził kontrolę zasadności wydania tego zaświadczenia o czasowej niezdolności do pracy za ten okres. W związku z powyższym - w dniu 02 grudnia 2013r. odbyło się badanie powoda przez Lekarza Orzecznika ZUS, który po analizie dokumentacji medycznej i po przeprowadzeniu badania powoda, stwierdził, że zaświadczenie o czasowej niezdolności do pracy seria (...) (na okres od 13.11.2013r. do 08.12.2013r.) - nie jest prawidłowe.

Lekarz Orzecznik w dniu 02.12.2013r. określił bowiem wcześniejszą datę ustania niezdolności do pracy powoda, niż orzeczona w tym zaświadczeniu lekarskim, a mianowicie orzekł, że niezdolność do pracy powoda ustała z dniem 02.12.2013r. Bezspornym był również fakt nieobecności w pracy powoda w dniach następnych tj. 3 i 4 grudnia 2013r., oraz niepowiadomienia przez powoda pracodawcy o zdolności do pracy w tych dniach. Kolejne bowiem zwolnienie lekarskie, jakie powód otrzymał obejmowało okres od dnia 05.12.2013r.

Spornym natomiast pozostawała inna kwestia, a mianowicie ustalenie, czy to zachowanie powoda, polegające na nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy w dniu 03 i 04.12.2013r. - stanowiło wystarczającą podstawę do rozwiązania z nim umowy o pracę w trybie art.52 kp.

Dokonując merytorycznej oceny roszczenia pozwu, należy jednoznacznie stwierdzić, że zachowanie powoda, który nie stawił się w pracy w dniach 3 i 4 grudnia 2013r., pomimo pełnej świadomości, że lekarz orzecznik w dniu 02.12.2013r. ustalił, że jego niezdolność do pracy ustała z tym dniem - stanowiło wystarczającą podstawę do rozwiązania z nim umowy o pracę w trybie art. 52 kp.

Zgodnie bowiem z treścią art. 52 §1 pkt 1 - pracodawca może rozwiązać umowę o pracę z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika jego podstawowych obowiązków. W orzecznictwie Sądu Najwyższego – dopuszczona jest możliwość rozwiązania umowy o pracę w tym trybie z powodu nawet jednodniowej nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy. Z treści art.52§1 pkt 1 kp wynika wprost - konieczność wystąpienia łącznie dwóch przesłanek, uzasadniających rozwiązanie umowy o pracę z winy pracownika. Nie wystarcza samo naruszenie podstawowego obowiązku pracowniczego, jeżeli po stronie pracownika nie występuje znaczny stopień zawinienia.

Ciężkie naruszenie przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych zachodzi wówczas, gdy jego działanie lub zaniechanie cechuje wina umyślna lub rażące niedbalstwo.

Przy ocenie zaś, czy miało miejsce objęte hipotezą art.52§2 pkt 1 kp zachowanie się pracownika, trzeba brać pod uwagę wszelkie okoliczności, mogące mieć wpływ na osąd o charakterze jego zawinienia, zwłaszcza stan świadomości i woli pracownika (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 grudnia 1976 r., I PRN 111/79, Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 1 października 1997 r., I PKN 300/97, OSNAPiUS 1998, Nr 14, poz. 424, Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 lipca 1999 r., I PKN 169/99, OSNAPiUS 2000, Nr 20, poz. 746).

Na uwadze przy tym należy mieć również, że rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika jest środkiem wyjątkowym, stąd też przepisy (art. 52 kp), które je przewidują, nie powinny być interpretowane w sposób prowadzący do poszerzenia możliwości rozwiązywania umów o pracę w tym trybie przez pracodawcę. Przyczyną rozwiązania umowy o pracę na podstawie art.52§1 pkt 1 kp mogą być tylko szczególnego rodzaju zawinione uchybienia pracownicze, które spowodowały zagrożenie interesów lub istotną szkodę w mieniu pracodawcy. Rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 52 kp jako nadzwyczajny sposób rozwiązania stosunku pracy, powinno więc być stosowane przez pracodawcę wyjątkowo i z ostrożnością, na co wielokrotnie zwracał uwagę Sąd Najwyższy rozstrzygając kwestie zwolnień dyscyplinarnych (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 września 1997 r., I PKN 274/97, OSNAPiUS 1998, Nr 13, poz.396; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 1997 r., I PKN 193/97, OSNAPiUS 1998, Nr 9, poz. 269).

Przy ocenie więc, czy zachowanie pracownika stanowi ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych, nie można pomijać okoliczności, w jakich dochodzi do naruszenia, w tym także świadomości i zamiaru sprawcy.

Podkreślić należy, że naruszeniem obowiązku zachowania porządku i dyscypliny jest z pewnością nieusprawiedliwiona absencja pracownika. Nawet jednorazowa nieusprawiedliwiona nieobecność w pracy - w zależności od okoliczności konkretnego przypadku - może stanowić ciężkie naruszenie przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych - art. 52 § 1 pkt 1 k.p. (por. wyrok SN z dnia 28 września 1981 r., I PRN 57/81, LEX nr 14593).

Okoliczności powyższe w rozpoznawanej sprawie ewidentnie wskazują na rażący charakter naruszenia, jakiego dopuścił się powód nie stawiając się do pracy w dniach 03.12.2013r. i 04.12.2013r. Jak wynika bowiem z jego zeznań w grudniu na komisji lekarskiej, kiedy lekarz orzecznik „ skrócił mu zwolnienie, to otrzymałem opinię lekarską w tym dniu, ale jej nie przeczytałem, dlatego, że zostałem obrażony i zdenerwowany (…)”. Nie mniej jednak z dokumentów znajdujących się w aktach rentowych w sprawie IV U(...) wynika, że po badaniu w dniu 02.12.2013r. powód otrzymał zaświadczenie i pouczenie, zgodnie z którym przedmiotowe zaświadczenie lekarskie należało doręczyć pracodawcy, oraz znajdowało się tam pouczenie, że zaświadczenie lekarskie (seria (...) wystawione w dniu 13.11.2013r.) - traci ważność za okres od daty określonej w wydanym przez lekarza orzecznik zaświadczeniu, a zatem z dniem 02.12.2013r. Powód twierdził natomiast, że nie przeczytał tego pouczenia, tylko podpisał i wyszedł. To zaś, że powód miał świadomość, że w kolejnych dniach powinien stawić się do pracy wynika z jego dalszych zeznań, w których podał, że w grudniu poinformował pracodawcę - że jego zwolnienie się skoczyło. Przyznał nawet, że „ chciał załagodzić tą sprawę jakoś, czy dałoby radę urlop napisać, czy dogadać się jakość, żeby te dwa dni można było zamalować jakoś (…)”. Mając zatem na uwadze fakt, że kolejne zwolnienie powód otrzymał od dnia 05.12.2013r. - to oczywistym jest, że wiedział, że w dniach 3 i 4 grudnia był zdolny do pracy i powinien był się do niej stawić. Z jego zeznań wynika, że „wiedział, że na te dni po drugim grudnia już nie ma zwolnienia (…)”.

W dalszej części powód starał się wykazać, że nie stawił się do pracy w dniach 3 i 4 grudnia 2013r., ponieważ jak twierdził „ nie był w stanie pojechać do zakładu, bo nie miał samochodu i nie miał sił żeby tam podejść i załatwić tą sprawę. Nie miał siły, ponieważ bolały go nogi (…)”. Nie mniej jednak nie sposób zgodzić się z jego twierdzeniami o tak złym stanie jego zdrowia po pierwsze z uwagi na orzeczenie lekarza orzecznika ZUS, który stwierdził, że diagnostyka i leczenie mogły być kontynuowane w czasie świadczenia pracy, a po drugie - nawet gdyby faktycznie jego stan zdrowia był na tyle zły - to przecież istniała możliwość skontaktowania się z pracodawcą telefonicznie. Natomiast powód nie potrafił wyjaśnić dlaczego nie skontaktował się z pracodawcą chociażby telefonicznie.

To, że powód nie wykazał minimum staranności i nawet nie próbował skontaktować się po dniu 2.12.2013r. z pracodawcą potwierdził również świadek S. Ś. (1), który zeznał, że powód powinien zgłosić fakt czy jest na zwolnieniu czy też nie - brygadziście, który organizuje pracę. Powód nie zgłosił tego ani brygadziście ani świadkowi, który pełni funkcję koordynatora ds. usług. Jak wynikało z zeznań tego świadka „ powód nie przychodził do pracy, nie wiedzieliśmy, co się z nim dzieje (…)”.

Podkreślenia również wymaga, że nie bez znaczenia dla oceny zachowania powoda ma fakt - wielokrotnego i częstego korzystania przez niego ze zwolnień lekarskich we wcześniejszym okresie jego zatrudnienia, co również potwierdził świadek S. Ś..

Wskazać natomiast należy, że prawidłowość rozwiązania umowy o pracę w trybie art.52 kp Sąd bada - wyłącznie w ramach przyczyny wskazanej przez pracodawcę w piśmie informującym powoda o rozwiązaniu z nim umowy o pracę.

W tym kontekście zachowanie powoda, polegające na nieusprawiedliwionej nieobecności w dniach 3 i 4 grudnia 2013r. nosiło znamion ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych, które uzasadniało rozwiązanie z nim umowy o pracę w trybie art.52 kp.

W ocenie Sądu, pozwany skutecznie zatem zrealizował nałożony nań procesowy obowiązek i za pomocą zaoferowanych dowodów w pełni uzasadnił decyzję o zwolnieniu powoda.

A zatem w świetle poczynionych ustaleń, zarzucane powodowi zachowanie stanowiło uzasadnioną przyczynę rozwiązania z nim umowy o pracę w trybie art. 52 kp, w związku z czym Sąd oddalił roszczenie powoda o czym orzekł w pkt I wyroku.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł w oparciu o art. 98 kpc w zw. z § 11 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu – zasądzając od powoda na rzecz pozwanej kwotę 60 zł (pkt II wyroku).

SSR G. Giżewska-Rozmus

Najczęściej czytane
ogłoszenia

Udostępnij