Sygn. akt IX W 1353/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 maja 2014 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Wojciech Kottik

Protokolant: sekr. sąd. Jolanta Jarmołowicz

w obecności oskarżyciela publ. A. K.

po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2014 r. sprawy

S. K.

syna J. i A. z domu M.

ur. (...) w B.

obwinionego o to, że:

w dniu 17 lutego 2014 r., ok. godz. 11 55 w O. na ul. (...) kierując samochodem m-ki M. (...) o nr rej. (...) omijał pojazd, który jechał w tym samym kierunku, lecz zatrzymał się w celu ustąpienia pierwszeństwa pieszemu, zmuszając osobę pieszą do zatrzymania się, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

- tj. za wykroczenie z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 26 ust. 3 pkt. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym,

ORZEKA:

I.  obwinionego S. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 26 ust. 3 pkt. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym, i za to na podstawie art. 86 § 1 kw skazuje go na karę 500,- (pięćset) złotych grzywny;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych obciąża obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100,- (sto) złotych i opłatą w kwocie 50,- (pięćdziesiąt) złotych.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

W dniu 17 lutego 2014 r., funkcjonariusze (...) Komendy Wojewódzkiej Policji w O. sierż. M. K. (1) i sierż. szt. K. D. pełnili służbę w oznakowanym radiowozie m. in. na ternie O.. Około godziny 11 ( 55 )kiedy funkcjonariusze ci poruszali się prawym pasem ulicy (...) w O., w stronę hipermarketu (...) i zbliżali się do wyznaczonego przejścia dla pieszych, ok. 200 m przed skrzyżowaniem z ul. (...), jadący przed nimi prawym pojazd zatrzymał się przed wyznaczonym przejściem dla pieszych, co uczynili również oni. Kiedy po chwili, na to przejście, z prawej strony, weszła kobieta z wózkiem dziecięcym i zaczęła się zbliżać do środka jezdni spostrzegli nagle, że lewym pasem ruchu przejechał przez to przejście, nie zatrzymując się, samochód osobowy marki M. (...) o nr rej. (...). Kobieta z wózkiem tylko dlatego, że zatrzymała się przed torem ruchu tego pojazdu nie wpadła pod jego koła. Funkcjonariusze widząc tę sytuację udali się za tym pojazdem i na ul. (...), na parkingu przed sklepem (...) zatrzymali kierującego nim do kontroli. Okazało się, że pojazdem tym kierował obwiniony S. K., który nie przyjął proponowanego mu mandatu karnego, twierdząc, że widział pieszą i zwolnił.

(dowody: notatka urzędowa k.5, nagranie z monitoringu k. 16, wydruk z bazy (...) k. 4; zeznania świadków: K. D. k. 27v, M. K. k.27v).

W związku z powyższym S. K. stanął pod zarzutem popełnienia wykroczenia z art. 86 § 1 kw w zw. z art.26 ust. 3 pkt. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym .

Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia. Wyjaśnił, że w dniu zdarzenia jechał swoim samochodem lewym pasem ruchu ulicy (...) z niewielką prędkością, rzędu 30 km/h z uwagi na tworzący się na niej korek. Zaprzeczył aby ominął pojazd, który zatrzymał się na sąsiednim pasie aby ustąpić pierwszeństwa osobie pieszej a stwierdził, że pojazd na prawym pasie ruchu poruszał się, a on przejechał obok niego z niewielką prędkością. Twierdził, że mimo tego zachował szczególną ostrożność i widział pieszą mimo, że była ona nieco zasłonięta przez pojazd na prawym pasie i była ona jeszcze przed „pasami”

(dowód: wyjaśnienia obwinionego k.27).

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia obwinionego nie zasługują na wiarę, albowiem pozostają w sprzeczności z przeprowadzonymi w niniejszej sprawie dowodami.

Zdaniem Sądu na pełne podzielenie zasługują zeznania funkcjonariuszy Policji K. D. i M. K. (3), gdyż są konsekwentne, spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniają. Świadkowie ci, jednoznacznie wskazali, że w momencie gdy zatrzymali się przed wyznaczonym przejściem dla pieszych za poprzedzających ich pojazdem i spostrzegli wchodzącą na to przejście kobietę z wózkiem, ominął ich, lewym pasem ruchu samochód M.. Obaj świadkowie stanowczo zeznali, że pojazd ten przejechał obok nich w momencie, gdy zarówno ich radiowóz, jak i samochód przed nimi stał już pewną chwilę i wykluczyli sytuację deklarowaną przez obwinionego, że jego pojazd wjechał na przejście, gdy pojazd na prawym pasie poruszał się i miał być częściowo już na pasach. Świadkowie ci przy tym stanowczo podkreślili, że gdy pojazd przejeżdżał przez przejście piesza z wózkiem była już na tym przejściu i zdążyła dojść do wysokości lewego przedniego światła samochodu stojącego przed nimi i tylko dlatego, że się zatrzymała, nie weszła pod koła pojazdu obwinionego. Zaprzeczyli też słowom obwinionego aby w tym momencie na tym odcinku przed przejściem ruch się „korkował” a taka sytuacja miała miejsce dopiero za tym przejściem

Sąd Rejonowy w całości dał wiarę zeznaniom wskazanych wyżej świadków również dlatego, że są dla obwinionego osobami obcymi i nie mieli żadnych racjonalnych powodów by bezpodstawnie go obciążać. Ponadto, jako funkcjonariusze Policji, zeznawali na okoliczności związane wyłącznie z ich służbą i z tego względu, nie będąc zaangażowanymi osobiście w sprawę, nie byli zainteresowani wynikiem postępowania, co dodatkowo stanowi o ich bezstronności.

Warto dodatkowo zauważyć, że relacje tych świadków wspiera dowód w postaci notatki urzędowej sporządzonej z tego zdarzenia przez M. K., który pozwala na dodatkową dokładniejszą ocenę tej sprawy.

Wprawdzie Sąd uzyskał nagranie z kamer monitoringu miejskiego ze skrzyżowania m. in. ul. (...) z dnia zdarzenia, jednak kamera na tym skrzyżowaniem praktycznie nie obejmuje swoim zasięgiem przedmiotowego przejścia. Z nagrania tego wynika jednak, że o godzinie 11 53’20’ kiedy widać i można rozpoznać po raz pierwszy jadący ul. (...) w kierunku ul. (...) radiowóz nie było w tym rejonie wcale korka jak wywodził to obwiniony.

Warto w tym miejscu podkreślić, że nawet szczegółowo analizując wyjaśnienia obwinionego, przedstawiony przez niego opis sytuacji zauważyć należy, że mimo, iż neguje on ominięcie pojazdu stojącego na sąsiednim pasie ruchu przed przejściem dla pieszych to z drugiej strony wskazuje na wykonanie przez siebie manewru wyprzedzenia tego pojazdu, jeśli nawet nie bezpośrednio przed przejściem to na pewno na tym przejściu. Ponadto obwiniony z jednej strony przekonuje, że widział pieszą i że była ona jeszcze przed przejściem, a z drugiej strony przekonuje, że widoczność na prawą stronę miał ograniczoną przez pojazd na prawym pasie (a więc ten który ustępował pierwszeństwa pieszej).

Tym samym Sąd przyjął, że zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie pozostawia żadnych wątpliwości, co do tego, że obwiniony w dniu 17 lutego 2014 r., około godziny 11:55 w O. na ul. (...), kierując samochodem marki M. o numerze rejestracyjnym (...) ominął pojazd, który jechał w tym samym kierunku lecz zatrzymał się w celu ustąpienia pierwszeństwa pieszemu, zmuszając osobę pieszą do zatrzymania się, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym naruszając tym samym normę przepisów art. 86 § 1 kw w zw. z art. 26 ust. 3 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Przy wymiarze kary jako okoliczność obciążającą Sąd wziął pod uwagę uprzednią karalność obwinionego za wykroczenia w ruchu drogowym (k.4).

Kolejną okolicznością obciążającą jest spowodowanie przez obwinionego znacznego zagrożenia dla bezpieczeństwa przechodnia – kobiety z wózkiem, która tylko dlatego, że zachowała zasadę ograniczonego zachowania i nie wyszła zza ustępującego jej pierwszeństwa nie wpadła wprost pod koła rozpędzonego pojazdu obwinionego. Warto podkreślić, że obwiniony przekonywał że widział pieszą, nie widział natomiast, co wynika również przecież z zeznań Policjantów, pchanego przez nią przed sobą wózka. To wyrażane przez obwinionego złudne poczucie pełnej kontroli nad sytuacją nie mogło w żadnym wypadku dotyczyć tego wózka i znajdującego się w nim najprawdopodobniej dziecka. Zresztą jak już wspomniano wyżej obwiniony de facto przyznawał się do wykonania manewru wyprzedzania, który również jest surowo zabroniony bezpośrednio przed przejściem dla pieszych jak i na nim przez przepis art. 26 ust. 3 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Ustawodawca wprowadzając tak rygorystyczne zakazy dotyczące tych manewrów miał na uwadze, że szansę przy kontakcie pieszego z jadącym po przejściu dla pieszych samochodem są praktycznie żadne i skutki takich potrąceń są zazwyczaj tragiczne. W niniejszej sprawie do takiej tragedii było naprawdę blisko i tylko rozwaga i przezorność pieszej jej zapobiegła.

W tych warunkach wymierzona obwinionemu kara grzywny w wysokości 500,- złotych jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu i zawinienia, a także spełni swoje cele w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej.

Analizując sytuację majątkową i osobistą obwinionego, Sąd uznał, że pozwalają mu one na uiszczenie również kosztów postępowania i opłaty.