Czwartek, 28 marca 2024
Dziennik wyroków i ogłoszeń sądowych
Rej Pr. 2512 | Wydanie nr 5876
Czwartek, 28 marca 2024
Sygnatura akt: IX W 2260/14

Tytuł: Sąd Rejonowy w Olsztynie z 2014-08-06
Data orzeczenia: 6 sierpnia 2014
Data publikacji: 14 marca 2018
Data uprawomocnienia:
Sąd: Sąd Rejonowy w Olsztynie
Wydział: IX Wydział Karny
Przewodniczący: Wojciech Kottik
Sędziowie:
Protokolant: Kalina Pawełko
Hasła tematyczne:
Podstawa prawna:

Sygn. akt IX W 2260/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 06 sierpnia 2014 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Wojciech Kottik

Protokolant: Kalina Pawełko

w obecności oskarżyciela publ. G. S.

po rozpoznaniu w dniu 6 sierpnia 2014 r. sprawy

L. K.

syna S. i R. z domu Ł.

ur. (...) w W.

obwinionego o to, że :

w dniu 27 maja 2014 r., w Komendzie Straży Miejskiej w O. będąc właścicielem pojazdu marki O. o nr rej (...) wbrew obowiązkowi nie udzielił strażnikowi miejskiemu upoważnionemu z mocy ustawy, wiadomości co do tożsamości użytkownika w/w pojazdu, który w dniu 18 kwietnia 2014 r., około godziny 11 00 w O. przy ul. (...) i ul. (...) zatrzymał pojazd marki O. nr rej (...) w obrębie skrzyżowania

- tj. o czyn z art. 96 § 3 kw

ORZEKA

I.  obwinionego L. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 96 § 3 kw skazuje go na karę grzywny w wymiarze 500,- (pięćset) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 3 ustawy o opłatach w sprawach karnych obciąża obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100,- (sto) złotych i i opłatą w kwocie 50,- (pięćdziesiąt) zł

UZASADNIENIE

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

W dniu 18 kwietnia 2014 roku około godziny 11 ( 00) strażnicy Straży Miejskiej w O. M. H. i M. W. ujawnili na skrzyżowaniu ul. (...) (...)w O. samochód m-ki O. (...) o nr rej. (...) zaparkowany w obrębie tego skrzyżowania. Pojazd ten był zaparkowany wzdłuż jezdni, przy lewej jej krawędzi w taki sposób, że zarówno ograniczał widoczność jak i utrudniał wjazd i wyjazd z ul. (...) (...) w ul. (...). Nie było w nim kierującego, więc po dłuższym bezowocnym oczekiwaniu strażnicy pozostawili za wycieraczką pojazdu zawiadomienie o popełnieniu wykroczenia. Z uwagi na ustawienie pojazdu na skrzyżowaniu nie zakładano blokady na koła tego pojazdu

Jak ustalono w systemie Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców właścicielem tego pojazdu jest obwiniony L. K.. W dniu 12 maja 2014 r., skierowano do obwinionego wezwanie do osobistego stawienia się w dniu 27.05.2014 r., w siedzibie Straży Miejskiej w O. w celu przesłuchania go jako podejrzanego o popełnienie wykroczenia z dnia 18.04.2014 r. W dniu 27 maja 2014 r., obwiniony stawił się w siedzibie Straży Miejskiej wraz z osobą, która przedstawiła się jako jego adwokat. Poprosili o okazanie im dokumentacji fotograficznej co uczyniono. Obwiniony po tym stwierdził, że ma 20 takich samochodów i nie wie kto w tym dniu korzystał z tego pojazdu. Został wówczas pouczony, że zgodnie z przepisami ma obowiązek wskazania komu powierzył pojazd i że za niespełnienie tego obowiązku zostanie na niego nałożony mandat kary. Obwiniony ostatecznie odmówił jego przyjęcia, podpisał oświadczenie o miejscu pobytu i stwierdził że nie chce składać wyjaśnień na protokół.

( dowód: notatki urzędowe k. 3, 6-7, zdjęcia – k. 3-4; wydruk z (...) k. 8 -9;; zawiadomienie i wezwanie k. 10, 13; informacja z K. k. 14; zeznania świadka A. G. k. 32v)

Obwiniony L. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśniając przed Sądem podał, iż z uwagi na upływ czasu od zdarzenia nie jest w stanie wskazać, kto kierował tym pojazdem. Podkreślił, że ma 23 pojazdy i zatrudnia 20 kierowców. Wykluczył aby to on jeździł tym pojazdem w tym dniu. Podał, że zdarzenie z dnia 18.04.2014 r., było na tyle dawno, ze nie pamięta już kto w tym dniu kierował tym pojazdem. Zaznaczył, że w jego firmie są 2 pojazdy tej marki i tego modelu i dostęp do nich mają wszyscy kierowcy. Przyznał, że nie prowadzi ewidencji użytkowania tych pojazdów.

(wyjaśnienia k. 32 – 32v)

Sąd zważył, co następuje:

Oceniając wyjaśnienia obwinionego należy wskazać, iż zasadniczo nie zasługują one na wiarę. Sąd podzielił je jedynie w tej części, w której przyznał on, że przedmiotowy pojazd należy do niego. Natomiast jako niewiarygodne uznał Sąd twierdzenia obwinionego, że nie uchylał się on od obowiązku wskazania faktycznego użytkownika tego pojazdu w dniu 18.04.2014 r., a jedynie, z uwagi na upływ czasu nie potrafi go wskazać. Należy podkreślić, że już w dniu zdarzenia interweniujący strażnicy za wycieraczką pojazdu pozostawili zawiadomienie z pouczeniem jak na k. 13. Ponadto nawet jeśli nawet zawiadomienie to nie dotarło do obwinionego to już wezwanie z dnia 12.05.2014 r., wysłane i odebrane przez obwinionego zawierało zarówno opis wykroczenia jak i pouczenie i umożliwiało tym samym podjęcie czynności zmierzających do ustalenia kto tym pojazdem kierował w dniu zdarzenia. Niewątpliwie okres nawet 4 tygodni od zdarzenia to nie jest zbyt długi czas aby ustalić taką osobę nawet w gronie 20 zatrudnianych kierowców, tym bardziej, że jak obwiniony przyznał faktycznie z tego pojazdu mogło korzystać co najwyżej 2-3 kierowców

W świetle zeznań przesłuchanego w niniejszej sprawie świadka, co do wiarygodności, którego nie ma żadnych zastrzeżeń jest oczywiste, że obwiniony od początku czynności wyjaśniających nawet nie próbował podjąć żadnych działań w celu ustalenia kierującego tym pojazdem prezentując postawę negującą uprawnienia Straży Miejskiej do prowadzenia czynności w tej sprawie.

Jako zupełnie absurdalne można potraktować wyjaśnienia obwinionego, że zupełnie nie kontroluje on, kto w jego firmie użytkuje ten pojazd. Nie jest to w końcu wart kilka, czy kilkadziesiąt złotych wyeksploatowany pojazd a samochód marki i modelu uważanego powszechnie za o ponadprzeciętnej wartości, więc wyjaśnienia o ogólnej dostępności tego auta można potraktować jako zupełnie niewiarygodne.

Wbrew wywodom obrońcy obwinionego, w obecnie obowiązującym stanie prawnym strażnicy straży gminnej czy też miejskiej mają pełne prawo, zarówno do kierowania do właścicieli pojazdów żądań wskazania, komu powierzyli oni taki pojazd do kierowania lub używania, jak i prawo do prowadzenia czynności wyjaśniających, kierowania wniosków o ukaranie do sądu, oskarżania przed sądem i wnoszenia środków odwoławczych. Przepisami ustawowymi statuującymi takie uprawnienia są przepisy art. 12 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach gminnych (tekst. jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 1383) oraz znowelizowany z dniem 31 grudnia 2010 r., przepis art. 17 § 3 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia. Z tą samą datą znowelizowany został również przepis art. 129 b ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy Prawo o ruchu drogowym i rozszerzył on tym samym uprawnienia strażników straży gminnej (miejskiej) do kontroli ruchu drogowego, w tym zakresie naruszeń przepisów o zatrzymaniu lub postoju pojazdów. Tym samym strażnicy ci uzyskali w ramach wykonywania tej kontroli prawo do żądania od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie – art. 129b ust. 3 pkt 7 cyt. Prawa o ruchu drogowym. (Vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 02.04.2014 r., Sygn. akt V KK 378/13 – LEX nr 1391275 i argumenty w nim przytoczone). Wprawdzie w innym orzeczeniu Sądu Najwyższego z dnia 12.12.2013 r., w sprawie III KK 431/13 wyrażono pogląd odmienny, porównując jednak argumentacje zawarte zarówno w przywołanym judykacie III KK 431/13 z uzasadnieniem orzeczenia V KK 378/13 nie sposób nie zauważyć, że uzasadnienie orzeczenia z dnia 02 kwietnia 2014 r., jest dużo bardziej pogłębione i znajduje szersze uzasadnienie również w innych obowiązujących przepisach i tym samym bardziej uwzględnia wszelkie aspekty, w tym również intencje ustawodawcy, który po to dokonał zmiany przepisów aby nadać strażom gminnym(miejskim) uprawnienia do kierowania wniosków również z art. 96 § 3 kw.

Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że Straż Miejska w O. przeprowadzając na podstawie art. 54 kpw w zw. z art. 56 § 2 kpw czynności wyjaśniające miała prawo, a wręcz obowiązek ustalić kto dopuścił się czynu określonego w przepisie art. 90 kw, który miał miejsce w dniu 18.04.2014 r. Konsekwencją uznania, że obwiniony odmówił spełnienia tego żądania było skierowanie przeciwko niemu niniejszego wniosku o ukaranie.

W świetle powyższych rozważań Sąd uznał, iż obwiniony swoim zachowaniem w pełni wypełnił znamiona zarzucanego mu wykroczenia z art. 96 § 3 kw.

Sąd wymierzył obwinionemu karę 500 złotych grzywny, uznając, że jest ona adekwatna do stopnia jego winy i uwzględnia zwłaszcza względy prewencji szczególnej, a także współmierna do jego sytuacji majątkowej i rodzinnej. Postawa obwinionego, którą prezentował w ciągu całego postępowania, również sądowego nie może być postrzegana jako wyłącznie realizację jego konstytucyjnego prawa do obrony. Obwiniony nawet nie próbował przyjmować do wiadomości rzeczowych argumentów organów procesowych.

Podkreślić należy, że trudność w ustaleniu kierowcy, w przypadku ujawnienia wykroczenia w sytuacji gdy w pojeździe nie ma kierowcy jest tym większa, gdy pojazd nie stanowi własności osoby fizycznej, zaś będąc w użytkowaniu podmiotu prawnego, stanowi przedmiot używany przez wiele osób. Fakt ten nie może powodować bezkarności właścicieli firm posiadających wiele pojazdów i zatrudniających nawet wielu kierowców. Ustawodawca nie uzależnił odpowiedzialności właściciela pojazdu od faktycznej ilości posiadanych lub użytkowanych pojazdów, nie ma też bariery czasowej (poza przedawnieniem karalności) która zwalniałaby z obowiązku określonego w przepisie art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Gdyby przyjąć że właściciel wielu pojazdów powołując się na tę okoliczność mógłby zwolnić się od obowiązku ze wskazanego wyżej przepisu byłoby to dyskryminujące w stosunku do właścicieli tylko jednego pojazdu. Obwiniony prowadząc już blisko 20 lat działalność gospodarczą powinien zdawać sobie sprawę z obowiązku ciążącego na nim w świetle wskazanego przepisu, a tym samym jego postawę prezentowaną w niniejszym postępowaniu można uznać jako ewidentnie zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za oczywiste wykroczenie. Wobec takiej postawy obwinionego nawet jego dobra opinia i dotychczasowa niekaralność nie mogą przesłaniać jego postawy w toku postępowania.

Mając na uwadze możliwości finansowe obwinionego Sąd uznał, że obciążenie go kosztami postępowania oraz opłatą sądową jest współmierne do tych okoliczności.

Najczęściej czytane
ogłoszenia

Udostępnij