Sygn. akt IX W 4130/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lutego 2016 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Wojciech Kottik

Protokolant: sekretarz sądowy Anna Ostromecka

w obecności oskarżyciela publ. D. K.

po rozpoznaniu w dniach 8 i 29 stycznia i 19 lutego 2016 r. sprawy

1.  T. K. (1)

syna J. i D. z domu T.

ur. (...) w O.

obwinionego o to, że:

w dniu 19 września 2015 r., ok. godz. 09 11 w O. na ul. (...), kierując samochodem m-ki F. o nr rej. (...) nie zachował bezpiecznej odległości od poprzedzającego samochodu m-ki V. o nr rej. (...) w wyniku czego współprzyczynił się do zderzenia pojazdów oraz ich uszkodzenia czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

- tj. za wykroczenie z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 19 ust. 2 pkt. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym,

2.  T. Ż. (1)

syna E. i D. z domu B.

ur. (...) w O.

obwinionego o to, że:

w dniu 19 września 2015 r., ok. godz. 09 11 w O. na ul. (...), kierując samochodem m-ki V. o nr rej. (...) gwałtownie zahamował bez uzasadnionej przyczyny, w wyniku czego współprzyczynił się do zderzenia z kierującym samochodem m-ki F. o nr rej. (...) powodując uszkodzenie pojazdów oraz zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

- tj. za wykroczenie z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 19 ust. 2 pkt. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym

ORZEKA:

I.  obwinionego T. Ż. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 19 ust. 2 pkt. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym i za to na podstawie art. 86 § 1 kw skazuje go na karę 500,- (pięćset) złotych grzywny;

II.  obwinionego T. K. (1) uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu ;

III.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych obciąża obwinionego T. Ż. zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100,- (sto) złotych i opłatą w kwocie 50,- (pięćdziesiąt) złotych;

IV.  na podstawie art. 118 § 2 kpw w zw. z art. 119 kpw w zw. z art. 616 § 1 pkt. 2 kpk i art. 626 § 2 kpk koszty postepowania w części uniewinniającej ponosi Skarb Państwa oraz zasądza od Skarbu Państwa na rzecz obwinionego T. K. (1) kwotę 252 (dwieście pięćdziesiąt dwa) złote tytułem zwrotu wydatków poniesionych przez obwinionego z tytułu ustanowienia obrońcy w sprawie.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 września 2015 r., około godziny 09 11 obwinieni T. Ż. (1) i T. K. (1) kierowali samochodami, odpowiednio – V. o nr rej. (...) i F. o nr rej. (...), jadąc po rondzie (...) w O.. Podczas zjazdu z tego ronda w ulicę (...) kierujący V. zajechał drogę kierującemu F. na co ten zareagował używając sygnału dźwiękowego. Po chwili obaj kierujący skręcili w ul. (...) i jadący jako pierwszy T. Ż. (1) na prostym odcinku tej ulicy, na wysokości targowiska miejskiego nagle zahamował. Uczynił to w sposób na tyle zaskakujący i gwałtowny, że jadący za nim T. K. (1) pomimo podjęcia awaryjnego hamowania nie zdołał wyhamować i przodem swojego pojazdu uderzył w tył samochodu V.. W wyniku tego zderzenia w samochodzie F. odpadła przednia tablica rejestracyjna. Obaj kierujący zjechali na pobliski przystanek MPK, gdzie oczekiwali na wezwany patrol Policji..

Przybyli na miejsce zdarzenia funkcjonariusze Policji po wysłuchaniu relacji kierujących, obejrzeniu uszkodzeń pojazdów i miejsca zdarzenia uznali, że nie są w stanie rozstrzygnąć odpowiedzialności kierujących i nie stosowali postępowania mandatowego. W trakcie obsługi zdarzenia podszedł do nich naoczny świadek zdarzenia – osoba postronna, który zdecydował się zdać im relację zbulwersowany gwałtownością hamowania kierującego V.. Na miejscu zdarzenia Policjanci nie ujawnili śladów na jezdni, w samochodzie F. stwierdzili połamanie ramki przedniej tablicy rejestracyjnej a w samochodzie V. jedynie zarysowany tylny zderzak.

(dowód: notatka urzędowa – k. 3, 29; szkic – k. 4; protokoły oględzin k. 5, 6; wydruki z bazy (...) k. 23, 24; odpis wyroku k. 30; częściowo wyjaśnienia obwinionego T. Ż. – k. 36v-37; T. K. –k. 36 – 36v; zeznania świadków - Z. J. - k. 10, 37, K. W. k. 40-40v; M. B. – k. 43-43v)

Obwiniony T. K. (1) w wyjaśnieniach złożonych na rozprawie nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i stwierdził, że jego zdaniem przyczyną najechania przezeń na samochód V. było nieuzasadnione i niesygnalizowane wykonanie gwałtownego manewru hamowania przez kierującego samochodem V.. Manewr ten był dla niego tak dużym zaskoczeniem, że nie zdołał wyhamować samochodu i uderzył w tył V.. Podkreślił, że wcześniej na rondzie doszło do sytuacji, iż użył sygnału dźwiękowego wobec kierującego V. i to jego późniejsze zachowanie ocenił jako „odegranie” się za to trąbienie na niego.

Obwiniony T. Ż. (1) również nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, twierdząc, że powodem wykonania przez niego manewru hamowania było kilkukrotne użycie sygnału dźwiękowego przez kierującego samochodem F.. Uznał, że musiało stać się coś poważnego dlatego zdecydował się zahamować, choć nie zrobił tego gwałtownie. Podkreślił, że jechał wówczas z niewielką prędkością i jego zdaniem kierujący F. musiał się zagapić i dlatego uderzył w jego samochód.

(wyjaśnienia obwinionych – k. 36-37)

Sąd zważył, co następuje:

Spośród wyjaśnień obojga obwinionych na wiarę w pełni zasługują jedynie wyjaśnienia kierującego samochodem m-ki F. T. K. (1). Natomiast wyjaśnienia drugiego z obwinionych – T. Ż. (1) zasługują na wiarę jedynie w zakresie dotyczącym miejsca zdarzenia i jego skutków. Nie sposób podzielić jego wyjaśnień w zakresie przyczyny dla której podjął on manewr nagłego hamowania. Obwiniony ten przekonywał, że rzekomym powodem podjęcia przezeń takiego manewru było kilkukrotne używanie przez kierującego F. sygnału dźwiękowego i rzekoma obawa, że coś niepokojącego dzieje się z jego pojazdem. Takie stanowisko nie tylko niezgodne jest z przeprowadzonymi dowodami, ale również nielogiczne. Gdyby rzeczywiście faktycznie obwiniony ten czuł obawę, że coś niepokojącego dzieje się z jego samochodem dlaczego manewr hamowania wykonał na środku pasa ruchu wiedząc i widząc, że w bezpośrednim sąsiedztwie za nim jedzie inny pojazd i dlaczego nie sygnalizował zamiaru wykonania takiego manewru w żaden inny sposób, jak choćby poprzez włączenie świateł awaryjnych. Ponadto, jak to wynika z wiarygodnych wyjaśnień drugiego kierującego, faktycznie użył on sygnału dźwiękowego jedynie jeden raz i to podczas zjazdu z ronda (...) tj. w odległości przynajmniej kilkudziesięciu metrów od miejsca w którym T. Ż. zdecydował się wykonać niesygnalizowany manewr hamowania. Co więcej ta relacja T. K. współgra z zeznaniami jedynego, praktycznie naocznego, a przy tym w pełni bezstronnego świadka zdarzenia - Z. J.. Wyraźnie zaznaczył on, że słyszał jeden dłużej trwający sygnał dźwiękowy a po pewnym czasie spostrzegł hamujący nagle samochód V. i uderzający w jego tył samochód F..

Z relacjami omówionymi wyżej, przynajmniej jako niesprzeczne można ocenić zeznania obu interweniujących w tej sprawie funkcjonariuszy Policji. Świadkowie zrelacjonowali to co zastali na miejscu zdarzenia i potwierdzili, że świadek J. zdecydował się na podejście do nich zbulwersowany zachowaniem kierującego V., gwałtownością jego hamowania.

Sąd nie znalazł podstaw by odmówić wiarygodności zeznaniom wskazanych wyżej świadków. Dowody te wzajemnie się uzupełniają, tworząc pełny obraz przedmiotowego zdarzenia. Podobnie Sąd ocenił zgromadzone w sprawie dowody z dokumentów.

Stan faktyczny tej sprawy nie budzi wątpliwości, bo jest bezsporne, że kierujący samochodem V. wykonał nieuzasadniony okolicznościami manewr hamowania, który na tyle zaskoczył kierującego F., że ten nie zdołał zatrzymać bezpiecznie pojazdu i mimo awaryjnego hamowania uderzył w tył poprzedzającego go auta.

W świetle powyższych rozważań i zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wina obwinionego T. Ż. (1) nie budzi wątpliwości i została należycie wykazana.

Obwiniony T. Ż. (1) w dniu 19 września 2015 r., o godziny 09 11 w O. na (...) kierując samochodem marki V. o nr rej. (...) gwałtownie zahamował bez uzasadnionej przyczyny, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z kierującym samochodem m-ki F. o nr rej. (...) powodując uszkodzenie pojazdów oraz zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czym wyczerpał dyspozycje przepisów art. 86 § 1 kw w zw. z art. 19 ust. 2 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Natomiast Sąd nie znalazł podstaw do uznania, że współsprawcą tego zdarzenia był drugi kierujący – T. K.. W ocenie Sądu manewr hamowania wykonany przez T. Ż. był dla niego na tyle zaskakujący i niespodziewany, że nie mógł podjąć on skutecznych manewrów obronnych a brak jest wystarczających dowodów aby przyjąć, że jechał on w odległości od poprzedzającego samochodu, której nie można uznać za bezpieczną. Tylko z faktu, że do zderzenia między tymi pojazdami doszło nie można skutecznie dowodzić, że odległość ta bezpieczna nie była, bo nawet nie zdołano precyzyjnie tej odległości odtworzyć.

Jako okoliczności obciążające przy wymiarze kary orzeczonej wobec T. Ż. Sąd wziął pod uwagę znaczny stopień społecznej szkodliwości popełnionego przezeń czynu. Zwłaszcza umyślne naruszenie przez niego jednej z podstawowych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym oraz kultury jazdy. Niewątpliwe manewr hamowania wykonany przez niego był swoistą „zemstą” za wcześniejsze użycie sygnału dźwiękowego przez T. K..

Jako szczególnie obciążającą tego obwinionego okoliczność Sąd uznał nie tylko fakt wcześniejszego skazania go za wykroczenia w ruchu drogowym, ale skazanie za praktycznie identyczne wykroczenie wyrokiem tut. Sądu z dnia 19.07.2013 r. w sprawie IX W (...) ( k. 30) kiedy obwiniony również w sposób nieuzasadniony gwałtownie hamował, również doprowadzając do zderzenia z innym pojazdem . Świadczy to niewątpliwie o wyjątkowej niepoprawności tego obwinionego.

Sąd nie doszukał się po stronie tego obwinionego żadnych istotnych okoliczności łagodzących.

W świetle wskazanych wyżej okoliczności wymierzona obwinionemu T. Ż. kara grzywny nie może być uznana za rażąco surową, a ma ona za zadanie przede wszystkim wdrożenie go do przestrzegania porządku prawnego.

Biorąc pod uwagę fakt, iż obwiniony ten jest osobą dysponującą stałym źródłem dochodu, Sąd obciążył go obowiązkiem poniesienia kosztów postępowania i opłaty w myśl przytoczonych w wyroku przepisów.

Z uwagi na uniewinnienie drugiego z obwinionych, którego obrońca złożył wniosek o zwrot poniesionych przez T. K. wydatków z tytułu ustanowienia obrońcy Sąd opierając się na przytoczonych w wyroku przepisach zasądził na jego rzecz kwotę uwzględniającą ilość terminów rozprawy w niniejszej sprawie.