Sygn. akt. IV Ka 596/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 sierpnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Roger Michalczyk

Sędziowie SO Adam Sygit - sprawozdawca

SO Małgorzata Lessnau - Sieradzka

Protokolant Piotr Janik

przy udziale Jerzego Koźmińskiego- Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Bydgoszczy

po rozpoznaniu w dniu 14 sierpnia 2014 roku

sprawy S. W.

oskarżonego z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 8 maja 2014 roku sygn. akt IV K 679/13

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. W. – Kancelaria Adwokacka w B. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych brutto tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym; zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i jego wydatkami obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IV Ka 596/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 8 maja 2014 roku, wydanym w sprawie o sygnaturze akt IV K 679/13, oskarżonego S. W.uznano za winnego tego, że w dniu 26 stycznia 2010 roku w B.przy ul. (...)w markecie (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, co do której postępowanie wyłączono do odrębnego prowadzenia, dokonali zaboru w celu przywłaszczenia 63 sztuk majtek damskich wartości 1017 złotych, 2 opakowań majtek damskich o wartości 32 złotych, koszulki męskiej o wartości 56 złotych, 11 sztuk kremów firmy (...)o wartości 471,29 złotych, koszulki męskiej polo o wartości 49 złotych, 8 sztuk kremów firmy (...)o wartości 389,92 złotych, 4 kremów firmy (...)o wartości 168,68 złotych, 3 sztuk maszynek do golenia (...) B. (...)o wartości 179,97 złotych, 2 sztuk zestawów past (...)o wartości 29,98 złotych, 1 odplamiacza (...)o wartości 27,80 złotych, 9 sztuk kremów (...)o wartości 335,03 złotych, czym spowodowali łączne straty w wysokości 2.756,67 złotych na szkodę (...), przy czym dopuścił się go przed upływem 5 lat od odbycia w okresie od 20.07.2006 roku do 22.04.2008 roku oraz od 14.11.2008 roku do 6.11.2009 roku części kary łącznej 4 lat pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Bydgoszczy III Wydział Karny z 1.09.2008 roku, sygn. III K 322/08, którym połączono kary 3 lat pozbawienia wolności, orzeczoną za czyn z art. 280 § 1 k.k. oraz 2 lat pozbawienia wolności orzeczoną za czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., tj. przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 278 § 1 k.k., wymierzono mu karę roku pozbawienia wolności, której wykonanie - na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. - warunkowo zawieszono na okres czterech lat tytułem próby. Jednocześnie zwolniono oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

Od powyższego orzeczenia apelację wniosła Prokuratura Rejonowa Bydgoszcz-Południe, skarżąc wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść oskarżonego, na podstawie art. 427 k.p.k. i art. 438 pkt 3 k.p.k. zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść a polegający na uznaniu, że w niniejszej sprawie zachodzą przesłanki do warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego a w szczególności, że istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna, podczas gdy należyte zastosowanie dyrektyw sądowego wymiaru kary oraz szczegółowych przesłanek stosowania warunkowego zawieszenia wykonania kary prowadzi do wniosku odmiennego, wnosząc o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności i pozostawienie wyroku w pozostałym zakresie w mocy.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja była bezzasadna i to w stopniu oczywistym.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że oskarżyciel publiczny zaskarżył orzeczenie o karze na niekorzyść oskarżonego ale jedynie przez pryzmat dopuszczenia się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia. Choć nie zarzucono rażącej niewspółmierności (łagodności) orzeczonej kary, to analiza całości środka odwoławczego wskazuje, iż właśnie w tym skarżący upatruje wadliwości zapadłego orzeczenia, tj. wobec zastosowania instytucji oddziaływania probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary. Z drugiej strony, przy literalnym odczytaniu wyłącznie sformułowanego zarzutu, treść art. 454 § 2 k.p.k. byłaby przeszkodą do orzeczenia wnioskowanej, surowszej kary pozbawienia wolności wskutek zmiany ustaleń faktycznych a przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku.

Niezależnie od powyższych uwag, analiza całości wywiedzionego środka odwoławczego czyli również jego części motywacyjnej, nakazywała przyjąć, że w przedmiotowej sprawie de facto nie zakwestionowano ustaleń faktycznych a poczynionych przez Sąd Rejonowy w Bydgoszczy odnośnie przestępczego zachowania S. W., zarówno w zakresie wskazującym na wyczerpanie znamion przestępstwa z art. 278 § 1 k.k., popełnionego w warunkach powrotności do przestępstwa opisanych w art. 64 § 1 k.k., jak i tych okoliczności przedmiotowych, które są istotne dla prawnokarnych konsekwencji popełnienia tego czynu. Natomiast odnosząc się do okoliczności dot. samego sprawcy, nie podzielając stanowiska sądu I instancji, skarżący uznaje je nie tyle za wynik błędnych ustaleń, ale błędnej oceny okoliczności faktycznych ustalonych w sprawie, w szczególności odnośnie jego cech podmiotowych. Tylko taka sytuacja, tj. odmienna ocena znaczenia prawidłowo określonego faktu – teoretycznie – pozwalałaby na „surowsze” orzeczenie o karze a niewątpliwie takim jest orzeczenie kary bezwzględnej w miejsce kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Niemniej zdaniem sądu odwoławczego niesłusznie rzecznik oskarżenia publicznego zakwestionował możliwość zastosowania wobec oskarżonego w przedmiotowej sprawie instytucji oddziaływania probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary. Rozważania przedstawione przez sąd I instancji w części motywacyjnej orzeczenia potwierdzają zasadność tego rozstrzygnięcia i znajdują one pełną akceptację sądu odwoławczego.

W ślad za Sądem Rejonowym w Bydgoszczy należy wskazać, że możliwość skorzystania z instytucji przewidzianej art. 69 § 1 k.k. wobec oskarżonego była konsekwencją przyjęcia, że:

-orzeczenie kary bezwzględnej pozbawienia wolności zawsze musi uwzględniać zasadę ultima ratio i jest ostatecznością,

-oskarżony choć jest osobą wcześniej karaną sądownie, to już od dłuższego czasu funkcjonuje prawidłowo, prowadzi ustabilizowane życie, cieszy się pozytywną opinią w miejscu zamieszkania i pracy (k. 331, 344-346) a tym samym proces jego resocjalizacji przebiega w sposób właściwy, co potwierdza opinia kuratora (k. 348) oraz jego postawa w przedmiotowym postępowaniu,

-przedmiotowe przestępstwo zostało popełnione w dniu 26 stycznia 2010 roku czyli przed ponad czterema laty, oskarżony czynem tym nie naruszył zasad warunkowego przedterminowego zwolnienia (udzielono mu je przecież dopiero postanowieniem z dnia 13 kwietnia 2010 roku) a wyrok łączny będący podstawą do przyjęcia recydywy z art. 64 § 1 k.k. zapadł w 2008 roku a jednostkowe wyroki w 2007 roku,

-ostatniego przestępstwa oskarżony dopuścił się w dniu 15 lutego 2012 roku i za jego popełnienie, w sprawie Sądu Rejonowego w Bydgoszczy o sygn. akt XVI K 933/12, orzeczono karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, co znalazło zresztą akceptację rzecznika oskarżenia publicznego.

Co istotne, powyższych okoliczności, w tym i prawdziwości oświadczeń zawartych w wywiadzie i zeznaniach kuratora w osobie K. B., sprawującej dozór nad oskarżonym jako skazanym w innych sprawach, apelujący nie kwestionuje. Należy z tego wnosić, iż również akceptuje opinię w/wym., że „osadzenie oskarżonego w zakładzie karnym nie jest konieczne” (k. 348).

Sam fakt wcześniejszej karalności sądowej, w tym nawet i kwalifikowanej z art. 64 § 1 czy 2 k.k., nie jest przeszkodą do warunkowego zawieszenia wykonania kary. Właściwie jedynie tę okoliczność podnosi skarżący uznając takie rozstrzygnięcie za nieuzasadnione, przy czym błędnie przyjmuje, że oskarżony już po dokonaniu przedmiotowej kradzieży jeszcze dwukrotnie popełnił przestępstwa. Już sama sygnatura przywołanej sprawy a dotyczącej skazania za czyn kwalifikowany jako występek z art. 158 § 1 k.k. i inne ( nota bene na karę łagodniejszego rodzaju bo ograniczenia wolności), tj. III K 937/06 wskazuje, iż orzeczenie to dotyczyło czynu popełnionego wiele lat wcześniej przed przedmiotową kradzieżą.

Tak więc ostatecznie przyjęto, że sąd I instancji prawidłowo uznał, że aktualne warunki i właściwości osobiste oskarżonego oraz jego dotychczasowy sposób życia w okresie ostatnich lat, pozwalają na przypuszczenie, że pomimo nie wykonania kary pozbawienia wolności, sam fakt kolejnego skazania wpłynie na niego wychowawczo i w przyszłości będzie on przestrzegał porządku prawnego. Argumentacja skarżącego, częściowo nie znajdująca nawet potwierdzenia w realiach przedmiotowej sprawy, zasadności tego rozstrzygnięcia nie była w stanie skutecznie zakwestionować. Tym samym rozstrzygnięcie o warunkowym zawieszeniu kary pozbawienia wolności uznano za słuszne, apelację za oczywiście bezzasadną i zaskarżony wyrok utrzymano w mocy, zasądzając na rzecz adwokata wyznaczonego z urzędu zwrot kosztów udzielonej a nieopłaconej pomocy prawnej w postępowaniu odwoławczym i wydatkami tego postępowania obciążając Skarb Państwa.