Sygn. akt VI ACa 184/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 listopada 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SA– Marcin Strobel

Sędzia SA– Ewa Klimowicz – Przygódzka (spr.)

Sędzia SO (del.) – Aleksandra Kempczyńska

Protokolant: – st. sekr. sąd. Ewelina Czerwińska

po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2014 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Izby (...) w W.

przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów

o nałożenie kary pieniężnej

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów

z dnia 29 listopada 2013 r.

sygn. akt XVII AmA 206/10

I oddala apelację,

II zasądza od (...) Izby (...) w W. na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 270 zł (dwieście siedemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt VI ACa 184/14

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów oddalił odwołanie (...) Izby (...) wniesione od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 28 VI 2010 r. , nakładającej na powódkę karę pieniężną równowartości 12 500 euro z powodu nie udzielenia temu organowi antymonopolowemu żądanych na podstawie art. 50 ust 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów informacji, w postępowaniu wyjaśniającym mającym na celu wstępne ustalenie czy działania (...) Izby (...) w zakresie ustalania wynagrodzeń za usługi świadczone przez biegłych rewidentów , zawartych w Kodeksie etyki zawodowej biegłych rewidentów oraz uchwałach organów tejże Izby , naruszają przepisy ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów , uzasadniając wszczęcie postępowania antymonopolowego.

Z ustaleń faktycznych sądu I instancji, które legły u podstaw tego orzeczenia wynikało, że (...) Izba (...) ( dalej (...)) posiada osobowość prawną, jest samorządem zawodowym zrzeszającym biegłych rewidentów.

W dniu 10 II 2009 r. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów ( dalej Prezes UOKiK) wszczął wyżej opisane postępowanie wyjaśniające, w ramach którego pismem z dnia 22 I 2010 r. na podstawie art. 50 ust. 1ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów ( dalej u. o o.k.k.) wezwał powódkę do przekazania, w terminie 21 dni od daty otrzymania pisma, następujących informacji i dokumentów:

1) czy w 2009 r. były prowadzone w stosunku do podmiotów świadczących usługi rewizji finansowej postępowania w sprawie naruszenia punktów 9.1 i 9.2 Kodeksu etyki zawodowej biegłych rewidentów i innych zasad stanowionych przez samorząd zawodowy biegłymi rewidentów (zawartych w uchwałach, stanowiskach itp.), które dotyczyłyby ustalania wynagrodzenia (lub jego składników) za czynności rewizji finansowej; w przypadku odpowiedzi twierdzącej należało opisać czego dotyczyły te postępowania (w szczególności w zakresie stawianego tym podmiotom zarzutu oraz sposobu zakończenia sprawy); do odpowiedzi na niniejsze pytanie należało dołączyć stosowne dokumenty na poparcie twierdzeń (np. wnioski o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego, akty obwinienia, wyroki sądu dyscyplinarnego);

2)  co należy rozumieć pod pojęciami „działania o charakterze monopolistycznym" i " działania konkurencyjne w zakresie wyceny wynagrodzeń biegłego rewidenta", sformułowanymi w punkcie 9.6 Kodeksu etyki zawodowej biegłych rewidentów; w odpowiedzi należało wskazać praktyczne znaczenie obu sformułowań (na przykładach);

3)  czy niezastosowanie się do postanowień zawartych w punkcie 9.6 Kodeksu etyki zawodowej biegłych rewidentów może rodzić negatywne konsekwencje dla podmiotów świadczących usługi rewizji finansowej; w przypadku odpowiedzi twierdzącej należało wskazać jakie;

4)  czy w latach 2007-2009 były prowadzone w stosunku do podmiotów świadczących usługi rewizji finansowej postępowania w sprawie naruszenia punktu 9.6 Kodeksu etyki zawodowej biegłych rewidentów lub innych zasad stanowionych przez samorząd zawodowy biegłych rewidentów (zawartych w uchwałach, stanowiskach itp.), związanych z przedmiotowym zapisem kodeksu - jeśli tak należało opisać czego dotyczyły te postępowania (w szczególności w zakresie stawianego tym podmiotom zarzutu oraz sposobu zakończenia sprawy); do odpowiedzi na niniejsze pytanie należało załączyć stosowne dokumenty na poparcie twierdzeń (...) (np. wnioski o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego, wyroki sądu dyscyplinarnego, akty obwinienia);

5)  jak należy rozumieć sformułowanie „ograniczanie praw innych na rynku oferowanych usług" prezentowane w punkcie 10.7 Kodeksu etyki zawodowej biegłych rewidentów; w odpowiedzi należało wskazać praktyczne znaczenie powyższego sformułowania (na przykładach);

6)  czy niezastosowanie się do postanowień zawartych w punkcie 10.7 Kodeksu etyki zawodowej biegłych rewidentów może rodzić negatywne konsekwencje dla podmiotów świadczących usługi rewizji finansowej - jeśli tak należało wskazać jakie;

7)  czy w latach 2007-2009 były prowadzone w stosunku do podmiotów świadczących usługi rewizji finansowej postępowania w sprawie naruszenia punktu 10.7 Kodeksu etyki zawodowej biegłych rewidentów lub innych zasad stanowionych przez samorząd zawodowy biegłych rewidentów (zawartych w uchwałach stanowiskach itp.), związanych z przedmiotowym zapisem kodeksu - jeśli tak należało opisać czego dotyczyły te postępowania (w szczególności w zakresie stawianego tym podmiotom zarzutu oraz sposobu zakończenia sprawy), załączając do odpowiedzi stosowne dokumenty na poparcie twierdzeń (...) (np. wnioski o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego, akty obwinienia, wyroki sądu dyscyplinarnego);

8)  w jaki sposób odbywa się badanie, stosowanej przez podmioty świadczące usługi rewizji finansowej, ceny pod kątem ewentualnego dumpingu (ceny poniżej kosztów własnych); w odpowiedzi należało wskazać, na podstawie jakich danych, dokumentów i wyjaśnień (innych dowodów) (...) stwierdza stosowanie przez biegłego rewidenta cen dumpingowych oraz załączyć do odpowiedzi na niniejsze pismo posiadane dokumenty) na poparcie swoich twierdzeń w tym zakresie;

9.) co należy rozumieć pod pojęciem „wyrównywania szans", które zostało użyte w wyjaśnieniach do treści postanowień punktu 9.6 i 10.7 Kodeksu etyki zawodowej biegłych rewidentów, złożonych w piśmie (...) do Prezesa UOKiK z dnia 9 III 2009 r.,

10)  jak często zdarza się aby podmioty świadczące usługi rewizji finansowej odnotowywały rzeczywistą pracochłonność badania na poziomie niższym niż normatywna pracochłonność minimalna, o których jest mowa w uchwale nr (...) z dnia 8 II 2005 r w sprawie określenia normatywnej pracochłonności minimalnej prac związanych z badaniem sprawozdań finansowych, w związku z postanowieniem pkt 9.1c Kodeksu etyki zawodowej biegłych rewidentów; dane należało przedstawić procentowo i liczbowo za lata 2005-2009 (dla każdego roku oddzielnie);

11)  jak często zdarza się aby podmioty świadczące usługi rewizji finansowej odnotowywały niższą o ponad 25% rzeczywistą pracochłonność badania od normatywnej pracochłonności minimalnej o której mowa w ww. uchwale nr (...), w związku z postanowieniem pkt 9.1c Kodeksu etyki zawodowej biegłych rewidentów; dane należało przestawić procentowo i liczbowo za lata 2005- 2009 (dla każdego roku oddzielnie);

12)  czemu ma służyć wymaganie uzasadnienia w dokumentacji roboczej przyjęcia przez podmiot świadczący usługi rewizji rzeczywistej pracochłonności badania na poziomie niższym o ponad 25% od normatywnej pracochłonności minimalnej, o których mowa w ww. uchwale nr (...), w związku z postanowieniem pkt 91c Kodeksu etyki zawodowej biegłych rewidentów;

13)  na jakiej podstawie przyjęto określone w § 1 ww. uchwały nr (...) kryteria stosowane do oceny pracochłonności oraz przedstawione w tabeli w § 2 powyżej uchwały wartości pracochłonności; czy powyższe ustalenia poprzedzało badanie rzeczywistej pracochłonności prac związanych z badaniem sprawozdań finansowych (np. ankietowanie podmiotów świadczących usługi rewizji finansowej) - jeśli tak, należało przesłać materiały, które posłużyły do przygotowania stosownej analizy i dokumenty przedstawiające wyniki dokonanego badania; w innym przypadku, należało przedstawić w sposób wyczerpujący, czym kierowała się (...) przy doborze kryteriów do określenia normatywnej pracochłonności minimalnej oraz przy ustaleniu konkretnych wartości tej pracochłonności.

14)  W odpowiedzi należało również przekazać następujące dokumenty:

-

uchwałę Nr (...) z dnia 30 VI 2002 r. Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu (...) w sprawie zasad etyki zawodowej biegłych rewidentów.

-

uchwałę Nr (...) z dnia 30 VI 2002 r. Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu (...) w sprawie zasad etyki zawodowej biegłych rewidentów wraz z Kodeksem etyki zawodowej biegłych rewidentów;

-

uchwałę nr (...) Krajowej Rady (...) z dnia 8 II 2005 r. w sprawie określenia normatywnej pracochłonności minimalnej prac związanych z badaniem sprawozdań finansowych.

-

uchwałę Nr (...) VI Krajowego Zjazdu (...) z dnia 30 VI 2007 r. w sprawie doskonalenia zasad etyki zawodowej biegłych rewidentów;

-

Komentarz Komisji ds. etyki Krajowej Rady (...) dotyczący uchwały nr (...) z dnia 8 II 2005 r. w sprawie określenia normatywnej pracochłonności minimalnej prac związanych z badaniem sprawozdań finansowych;

-

postanowienie V Krajowego Zjazdu (...) w sprawie Kodeksu etyki zawodowej biegłych rewidentów;

-

Statut Krajowej Izby (...);

-

Stanowisko VI Krajowego Zjazdu (...) z dnia 30 VI 2007 r. w sprawie godziwej wartości świadczeń biegłych rewidentów;

-

pozostałe obowiązujące uchwały, stanowiska (lub inne akty) wydane po 2002 r. przez organy samorządu zawodowego biegłych rewidentów.

Adresat został też poinformowany, iż w przypadku ewentualnych zmian w powyższych dokumentach, należy nadesłać ich wszystkie wersje z zaznaczeniem terminu obowiązywania.

Wezwanie zawierało pouczenie, iż w przypadku nieudzielania informacji albo udzielenia informacji nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd, Prezes Urzędu może nałożyć na przedsiębiorcę, w drodze decyzji, karę pieniężną w wysokości stanowiącej równowartość do 50 000 euro.

Powyższe pismo (...) otrzymała w dniu 26 I 2010 r..

W dniu 9 II 2010 r. powódka wystąpiła do organu antymonopolowego z wnioskiem o wyznaczenie dłuższego tj. 60 dniowego terminu na udzielenie odpowiedzi. Prośbę swą uzasadniała tym, że przygotowanie rzetelnej odpowiedzi wymagać będzie uzyskania wyjaśnień i informacji od różnych organów (...), które muszą otrzymać stosowny termin na ich przygotowanie. Powódka wnosiła także o wyjaśnienie pkt 14 tiret 9 pisma z 22 I 2010 r, przez doprecyzowanie żądania o pozostałe obwiązujące uchwały, stanowiska (lub inne akty) wydane po 2002 r. .

W odpowiedzi na powyższe wystąpienie Prezes UOKiK w piśmie z 15 II 2010 r. wskazał, że żądanie w zakresie pkt 14 tiretu 9 dotyczy wyłącznie aktów samorządu zawodowego biegłych rewidentów dotyczących określania zasad wynagrodzeń za usługi świadczone przez biegłych rewidentów, a ponadto wskazał dzień 22 II 2010 r. jako nieprzekraczalny termin do udzielenia odpowiedzi , ponownie pouczając powódkę o możliwości nałożenia kary pieniężnej w przypadku nie udzielenia żądanych informacji lub udzielenia informacji nieprawdziwych czy też wprowadzających w błąd.

Następnie w piśmie z 22 II 2010 r. (...) poinformowała Prezesa UOKiK, że na podstawie art. 118 ust. 2 ustawy z dnia 7 V 2009 r. o biegłych rewidentach i ich samorządzie, podmiotach uprawnionych do badania sprawozdań finansowych oraz o nadzorze publicznym - uchwały jej organów wymagające dostosowania do przepisów ustawy o biegłych rewidentach straciły moc z dniem 6 XII 2009 r. , w tym także uchwała Nr 2 z dnia 30 VI 2002 r Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Biegłych Rewidentów w sprawie zasad etyki zawodowej biegłych rewidentów (której załącznik stanowił Kodeks etyki zawodowej biegłych rewidentów) oraz uchwała Nr (...) Krajowej Rady Biegłych Rewidentów z dnia 8 II 2005 r. w sprawie określenia normatywnej pracochłonności minimalnej prac związanych z badaniem sprawozdań finansowych.

(...) poinformowała również, że na mocy przepisów art. 21 ust. 2 pkt 3 lit. c w zw. z art 72 ustawy o biegłych rewidentach obecnie ustanowienie uchwały w sprawie zasad etyki zawodowej biegłych rewidentów należy do kompetencji Krajowej Rady Biegłych Rewidentów, po zatwierdzeniu przez Komisję Nadzoru Audytowego ( (...)). (...) przyjęła ww. zasady uchwałą Nr (...) w dniu 3 XI 2009 r. w sprawie zasad etyki zawodowej biegłych rewidentów, a (...) zatwierdziła ją w dniu 14 XII 2009 r. Powódka podała , że ta nowa uchwała dostępna jest na wskazanej stronie internetowej. W związku z tymi wyjaśnieniami (...) zwróciła się ponownie o doprecyzowanie informacji żądanych od niej w piśmie z dnia 22 I 2010 r..

Z ustaleń sądu I instancji wynikało ponadto, że prawie rok wcześniej tj. 9 III 2009 r. powódka udzieliła Prezesowi UOKiK informacji w zakresie treści pisma tego organu z 11 II 2009 r., odnoszącego się do postępowanie w sprawie ustalania zasad wynagrodzeń za usługi świadczone przez biegłych rewidentów.

W dniu 2 III 2010 r. zostało wszczęte przez Prezesa UOKiK postępowanie w sprawie nałożenia kary pieniężnej na (...) w związku z nieudzieleniem przez nią żądanych w piśmie z dnia 22 I 2010 r. , na podstawie art. 50 ust. 1 i 2 ustawy o o.k.i k., informacji.

Pismem z dnia 10 III 2010 r. Prezes Krajowej Rady (...) poinformował, że :

-

pismo UOKiK z dnia 22 I 2010 r. wpłynęło do (...) w dniu 26 I 2010 r. i zostało niezwłocznie przekazane Przewodniczącemu Komisji ds. etyki (...) zgodnie z zasadą obiegu korespondencji w Izbie, tj. zgodnie z kompetencjami poszczególnych osób (np. Prezes Rady otrzymuje wyłącznie korespondencję kierowaną imiennie do niego);

-

o fakcie otrzymania pisma z UOKiK Krajowa Rada (...) została poinformowana podczas posiedzenia w dniu 16 II 2010 r.;

-

Komisja ds. etyki, po zapoznaniu się z treścią pytań zawartych w piśmie UOKiK z dnia 22 I 2010 r. stwierdziła, że nie jest w stanie odpowiedzieć na wszystkie pytania, w związku z powyższym Prezes Krajowej Rady skierował w dniu 9 II 2010 r. pisma do Przewodniczącego Krajowego Sądu Dyscyplinarnego i Krajowego Rzecznika Dyscyplinarnego z prośbą o udzielenie odpowiedzi na pkt 1, 4, i 7 pisma UOKiK oraz do Krajowej Komisji Nadzoru z prośbą o ustosunkowanie się do pkt 8,10, i 11; Prezes Krajowej Rady wystąpił też ponownie do Komisji ds. etyki o przygotowanie odpowiedzi na pytania 2, 3, 5, 6, 9, 12, 13.

Prezes (...) określił, że wszystkie ww. organy są organami niezależnymi i dostępu do danych związanych z ich funkcjonowaniem nie posiadała ani Rada ani on, który pełni funkcję kierownika jednostki tylko w takim zakresie, jaki został przewidziany w art. 22 ust 4 pkt 1 ustawy z dnia 7 V 2009 r. o biegłych rewidentach i ich samorządzie, podmiotach uprawnionych do badania sprawozdań finansowych oraz o nadzorze publicznym. Zdaniem Prezesa Krajowej Rady w przepisie tym wyraźnie stwierdzono, że Prezes Rady jest kierownikiem jednostki w zakresie wynikającym z odrębnych ustaw, co oznacza, że faktyczne kierownictwo jest w rękach Rady, co potwierdza zapis art. 21 ust. 1 ww. ustawy.

Przedstawiciel powoda wywodził dalej, iż w związku z tym, że Komisja ds. etyki nie była w stanie odpowiedzieć na wszystkie postawione przez UOKIK pytania, wystąpił on do Prezesa UOKIK w piśmie z dnia 9 II 2010 r. z prośbą o wydłużenie terminu udzielenia odpowiedzi; w tym czasie nadal trwały prace mające na celu przygotowanie odpowiedzi.

W związku z odmownym stanowiskiem pozwanego Prezes Krajowej Rady zwrócił się ponownie o doprecyzowanie pytań zawartych w piśmie UOKIK z 22 I 2010 r. celem udzielenia odpowiedzi uwzględniającej aktualny stan prawny. W dniu 9 III 2010 r. wpłynęła odpowiedzi od Przewodniczącego Krajowego Sądu Dyscyplinarnego i Krajowego Rzecznika Dyscyplinarnego na część pytań zawartych w piśmie UOKIK z 22 I 2010 r. , a w dniu 10 III 2010 r. na kolejne pytania organu antymonopolowego odpowiedzi udzielił Przewodniczący Komisji ds. etyki. Prezes (...) wobec powyższego wyraził stanowisko, że zarówno z jego strony, jak i ze strony Rady nie było intencji opóźnienia udzielenia odpowiedzi, a przedstawione przez niego fakty stanowią istotne wyjaśnienie w toczącym się przeciwko (...) postępowaniu. Do pisma z dnia 10 III 2010 r. Prezes Krajowej Rady załączył też dostępne mu dokumenty, o które zwracał się Prezes Urzędu w pkt 14 pisma z dnia 22 I 2010 r. Prezes Krajowej Rady poinformował ponadto, że w związku ze wszczęciem postępowania w sprawie nałożenia kary na (...), ponownie zwrócił się do osób, reprezentujących odpowiednie organy (...) o udzielenie odpowiedzi na wymienione pytania. W dniu 26 III 2010 r. przesłano do UOKiK pismo Przewodniczącego Krajowej Komisji Nadzoru , a w dniu 12 IV 2010 r. sprawozdanie finansowe za 2009 r..

Zawiadomieniem z 20 V 2010 r. Prezes UOKiK poinformował (...) o zakończeniu postępowania dowodowego w sprawie oraz pouczył o prawie do zapoznania się z całością zebranego w sprawie materiału i przedstawienia ostatecznego stanowiska. Z prawa do zapoznania się z końcowym materiałem (...) skorzystała natomiast nie przedłożyła ostatecznego stanowiska w sprawie.

W tak ustalonym stanie faktycznym SOKiK uznał podniesione przez powódkę w odwołaniu zarzuty naruszenia :

-

art. 50 ust. 1 u.o.k.k poprzez żądanie przez Prezesa UOKiK informacji i dokumentów, które nie są konieczne , informacji będących już w posiadaniu w/w organu administracyjnego,

- art. 106 ust. 2 pkt 2 u.ok.o. poprzez przyjęcie, że działanie (...) stanowiło, określone tym przepisem, nieudzielanie informacji i dokumentów żądanych przez Prezesa UOKiK oraz poprzez ocenę działań powódki jako „wyraźnie lekceważących stosunek do Prezesa UOKiK oraz wykonywania przez niego zadań",

- art. 111 u.o.k.k poprze wymierzenie przez Prezesa UOKiK kary pieniężnej nieadekwatnej do stopnia zawinienia,

- art. 7 i 8 k.p.a., poprzez brak uzasadnienia dla nieprzedłużenia terminu złożenia żądanych informacji i dokumentów oraz nieuwzględnienie w postępowaniu sytuacji prawnej i faktycznej w jakiej znajdowała się w okresie od 6 grudnia 2009 r. do marca 2010 r. (...) i jej organy oraz naruszenie tym samym art. 2 (zasady państwa prawnego), art. 7 (zasady legalizmu), art. 17 (pojęcia interesu publicznego i legalności działania samorządu zawodowego) Konstytucji RP -

za niezasadne .

Swoje rozważania SOKiK zaczął jednak od tego, że (...) jest związkiem przedsiębiorców ( biegłych rewidentów) i zarazem przedsiębiorcą w rozumieniu art. 4 pkt 1 lit.d ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, co zostało już potwierdzone w orzecznictwie sądowy ( wyrok SN z dnia 7 IV 2004 r. sygn. akt. III SK 28/04), a tym samym może być adresatem obowiązku wynikającego z art. 50 ust. 1 w/w ustawy. Przepis ten bowiem stanowi, że na przedsiębiorcach w tym na związkach przedsiębiorców ciąży obowiązek przekazywania informacji i dokumentów na żądanie Prezesa Urzędu. Ustawa o o.k. i k. precyzuje treść żądania które organ antymonopolowy może kierować do przedsiębiorcy jak i zobowiązuje ten organ do określenia w swoim wezwaniu zakresu informacji, celu żądania oraz terminu udzielenia tej informacji , a także pouczenia o sankcjach za ich nieudzielenie lub za udzielenie informacji nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd.

Wezwanie Prezesa UOKiK z dnia 22 I 2010 r. wystosowane do powódki, wymogi powyższe spełniało. Bezspornym pomiędzy stronami zdaniem sądu I instancji było to, że żądanych informacji w wyznaczonym terminie powódka nie udzieliła, tylko wniosła o wydłużenie terminu do przygotowania odpowiedzi do 60 dni. Częściowe informacje zostały przez powódkę udzielone w piśmie z 10 III 2010 r. tj. już po wszczęciu postępowania w sprawie nałożenia na nią kary pieniężnej.

SOKiK wyraził stanowisko, że podstawą do nałożenia kary z art. 106 ust. 2 pkt 2 ustawy o o.k. i k. jest nie tylko nieudzielenie informacji w terminie , ale także jej udzielnie po upływie oznaczonego w sposób uznaniowy przez Prezesa UOKiK terminu. Podnosił, że taka interpretacja wskazanego przepisu jest zgodna z kryteriami racjonalności wykładni tego przepisu w zw. z art. 50 ustawy o o.k. i k.. Dopuszczenie do przeciągania w czasie udzielenia przez powoda informacji żądanych przez pozwanego poza termin wyznaczony skutkowałoby bowiem możliwością bezkarnego blokowania wypełniania zadań Prezesa Urzędu określonych ustawą o ochronie konkurencji i konsumentów. Przy pomocy właśnie środka w postaci kary za nieudzielenie informacji lub też udzielenie nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd informacji, „Prezes UOKiK może realizować swoje ustawowe zadania tj. niezbędność w dysponowaniu informacjami związanymi z działalnością przedsiębiorców i żądaniem udzielenia tych informacji”.

Rozważając czy rzeczywiście po stronie powódki istniały uzasadnione okoliczności do wydłużenia terminu zakreślonego jej przez pozwanego, sąd I instancji przyjął, iż za taką okoliczność nie można było uznać wątpliwości interpretacyjnych jakie nasuwało wezwanie pozwanego, ponieważ dotyczyły one tylko jednej kwestii spośród trzynastu innych wymienionych w tym wezwaniu.

Zdaniem SOKiK organ administracyjny prawidłowo uznał, iż nie występowały także jakiekolwiek inne obiektywne okoliczności usprawiedliwiające zachowanie powódki, tym bardziej, że udzieliła ona częściowo żądnych informacji po wszczęciu postępowania w sprawie nałożenia na nią kary , „niejako „wymuszając" należną powagę urzędowi”, który oczekuje udzielania konkretnie żądanych informacji .

Za niezasadny został uznany zarzut odwołującej się, iż nałożona kara pieniężna nie jest zasadna bowiem większość żądanych informacji znajdowała się w piśmie z 9 III 2010 r., gdyż takie wykonanie przez powódkę obowiązku nastąpiło już po upływie wyznaczonego jej przez pozwanego terminu .

Nie podzielone zostało także stanowisko powódki co do nieaktualność żądnych przez Prezesa UOKiK informacji z uwagi na zmianę przepisów ustawy o biegłych rewidentach. SOKiK wywodził, że zakres żądania dotyczył działalności samorządu zawodowego biegłych rewidentów począwszy od 2002 i na część pytań zawartych w wezwaniu powódka mogła udzielić informacji chociażby w zakresie przedstawienia uchwały Nr 2 z dnia 30 VI 2002 r. Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu (...) w sprawie zasad etyki zawodowej biegłych rewidentów wraz z Kodeksem etyki zawodowej biegłych rewidentów, czy też uchwały Krajowej Rady (...) z dnia 8 II 2005 r. w sprawie określenia normatywnej pracochłonności minimalnej prac związanych z badaniem sprawozdań finansowych. Podniesione zostało, że konieczność żądanych przez organ antymonopolowy informacji i dokumentów wynikała z określonego zakresu postępowania wyjaśniającego, tj. postępowania wstępnego i w tym wypadku pozwany miał w pełni prawo określić zakres żądnych informacji i dokumentów na okoliczności w nich wymienione.

Odnośnie podniesionych w odwołaniu zarzutów naruszenia przez organ administracyjny przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, to w ocenie sądu I instancji nie zasługiwały one na uwzględnienie, bowiem zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie może ograniczyć sprawy wynikającej z odwołania od decyzji Prezesa Urzędu tylko do funkcji sprawdzającej prawidłowość postępowania administracyjnego, które poprzedza postępowania sądowe. Przekazanie przez Prezesa UOKiK odwołania wszczyna kontradyktoryjne postępowanie cywilne, a poprzedzające je postępowanie administracyjne jedynie warunkuje w tym przypadku dopuszczalność drogi sądowej. Celem postępowania cywilnego nie jest tym samym przeprowadzenie kontroli postępowania administracyjnego, ale merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, której przedmiotem jest spór między stronami powstający dopiero po wydaniu decyzji przez Prezesa Urzędu.

W związku z podniesionym w odwołaniu zarzutem naruszenia art. 111 ustawy o o.k. i k. poprzez wymierzenie kary pieniężnej nieadekwatnej do stopnia zawinienia SOKiK uznał , że co do zasady nałożenie na powódkę tej kary w świetle postanowień art. 106 ust. 2 pkt 2 w/w ustawy było zasadne. Odnośnie jej wysokości stwierdził, że uzasadnienie decyzji organu administracyjnego w tym zakresie co prawda jest lakoniczne, tym niemniej jednak wymierzona kara jest adekwatna, zarówno do stopnia, okresu, jak i okoliczności naruszenia ustawy. Sąd I instancji uznał, że (...) dopuściła się naruszenia przepisów ustawy w sposób umyślny, spowodowała przedłużenie postępowania wyjaśniającego i konieczność kilkakrotnego zwracania się przez Prezesa UOKiK o udzielenie informacji. Informacja została udzielona dopiero po wszczęciu postępowania w sprawie nałożenia kary i nie była wyczerpująca.

SOKiK wskazywał na rolę prewencyjną, zarówno w ujęciu ogólnym jak i indywidualnym nałożonej na powódkę kary , podnosił, że ma ona zabezpieczać konsumentów przed ponownym naruszeniem dobra prawnego przez powoda. Kara ma oddziaływać prewencyjnie w sensie negatywnym- poprzez odstraszanie przedsiębiorców od zachowań sprzecznych z prawem i w sensie pozytywnym- poprzez wzmacnianie hamulców u przedsiębiorców przestrzegających prawa. Wskazywał także na funkcję represyjną kary pieniężnej, zgodnie z którą musi ona stanowić dla ukaranego dolegliwość za naruszenie prawa.

W rozpoznawanym przypadku zdaniem sądu I instancji oba cele kary zostały spełnione, poza tym została ona również prawidłowo wyliczona.

Tym samym w oparciu o art. 50 ust 1 w zw. z art. 106 ust.2 pkt 2 ustawy o o.k. i k. i art. 479 31 a § 1 k.p.c. wniesione przez (...) odwołanie zostało oddalone. Ponadto na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 18 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 IX 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163 poz.1349 ze zm.) sąd I instancji obciążył powódkę obowiązkiem zwrotu na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 360 zł..

Z wyrokiem powyższym nie zgodziła się strona powodowa wnosząc apelację, w której podniosła zarzuty:

-

naruszenia art. 233§ 1 k.p.c. poprzez dowolną ocenę dowodów , a to niewłaściwe przyjęcie, że powód nie wypełnił w terminie i pełnym zakresie żądań Prezesa UOKiK , podczas gdy w oparciu o materiał dowodowy brak jest podstaw do takiego przyjęcia,

-

naruszenia art. 50 ust 1 ustawy o o.k. i k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, a to błędne przyjęcie, że informacje i dokumenty żądane przez Prezesa UOKiK stanowią informacje konieczne , podczas gdy z uwagi na posiadanie już powyższych dokumentów przez pozwanego nie były one niezbędne,

-

naruszenia art. 233§ 1 k.p.c. poprzez dowolne i nieprawidłowe przyjęcie, że wymierzona przez Prezesa UOKiK kara finansowa była zasadna i adekwatna , podczas gdy fakt ten nie znajduje odzwierciedlenia w zgromadzonym materiale dowodowym.

Tym samym apelujący wnosił o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez zgodne z odwołaniem orzeczenie co do istoty sprawy ewentualnie o uchylenie wyroku SOKiK i przekazanie temu sądowi sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja powódki nie zasługiwała na uwzględnienie wobec bezzasadności stawianych w niej zarzutów.

Powołując się na obrazę art. 233§ 1 k.p.c . poprzez dokonanie przez sąd I instancji dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów apelująca nie wskazała które to dowody zostały ocenione przez ten sąd niewłaściwie tj. z uchybieniem zasadom logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. De facto zarzut powyższy dotyczył poczynienia przez SOKiK błędnych ustaleń faktycznych sprzecznych z materiałem dowodowym sprawy poprzez przyjęcie, że powódka nie wypełniła w terminie i w pełnym zakresie żądania informacyjnego Prezesa UOKiK, z czym także nie można się zgodzić. Z materiału dowodowego sprawy w sposób jednoznaczny bowiem wynikało, że w terminie zakreślonym przez organ antymonopolowy tj. do dnia 16 II 2010 r., ani w terminie następnie przez ten organ przedłużonym ( pismem z dnia 15 II 2010 r. , k 15 akt adm.) tj. do 22 II 2010 r. nie zostały przez (...) przedstawione Prezesowi UOKiK żądane informacje i dokumenty oraz zdaniem Sądu Apelacyjnego nie było okoliczności usprawiedliwiających ten stan rzeczy.

Odnosząc się do poszczególnych zarzutów apelującej dotyczących powyższej kwestii podnieść należy, iż wskazywana struktura organizacyjna (...) oraz przyjęte w niej zasady obiegu dokumentów są okolicznościami irrelewantnymi z punktu widzenia oceny terminowości udzielenia przez nią odpowiedzi na wystąpienie organu administracyjnego. Obowiązkiem przedsiębiorcy czy też jak w tym przypadku związku przedsiębiorców jest bowiem wprowadzenie takich rozwiązań organizacyjnych, które należycie zabezpieczają jego interesy i pozwalają wywiązać się z zobowiązań publicznych w rozsądnym terminie. Za taki termin uznać zaś należało termin 21 dniowy zakreślony powódce w piśmie strony pozwanej z dnia 22 I 2010 r., tym bardziej, iż tyle właśnie czasy potrzebowała (...) na udzielenie pozwanemu odpowiedzi na podobne jego uprzednie wystąpienie z dnia 11 II 2009 r.. Prezes UOKiK miał tym samym uzasadnione podstawy aby w kolejnym swoim wezwaniu ponownie zakreślić zobowiązanej ten sam okres na udzielnie odpowiedzi.

Niezależnie od powyższego dodać należy, iż nie sposób zgodzić się z twierdzeniami apelacji, iż z uwagi na wewnętrzne regulacje powódki, żądanie strony pozwanej zostało spełnione niezwłocznie jak tylko było to możliwe. Działanie organów (...) w załatwianiu odebranego w dniu 26 I 2010 r. wezwania ocenić należy jako opieszałe, a nawet nieodpowiedzialne. Jak wynikało bowiem z samych twierdzeń strony powodowej korespondencja powyższa została przydzielona Przewodniczącemu Komisji do spraw etyki, który uznał, iż nie jest w stanie udzielić odpowiedzi na wszystkie punkty wystąpienia Prezesa UOKiK i dopiero po upływie dwóch tygodni od otrzymania pisma organu antymonopolowego zostało ono skierowane przez Prezesa (...) do odpowiednich jednostek (...) tj. 9 II 2010 r.. Dopiero wówczas też wystąpiono do pozwanego z wnioskiem o przedłużenie terminu na udzielenie odpowiedzi.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego apelująca nie wykazała również , że udzielnie odpowiedzi na wystąpienie Prezesa UOKiK wymagało akceptacji (...), której kolejne posiedzenie zostało wyznaczone na dzień 16 II 2010 r.. Zgodnie z art. 22 ust 4 pkt 5 ustawy z dnia 7 V 2009 r. o biegłych rewidentach i ich samorządzie, podmiotach uprawnionych do badania sprawozdań finansowych oraz o nadzorze publicznym (Dz.U 2009. 77.649) to Prezes (...) podejmuje decyzje związane z bieżącą działalnością Krajowej Izby (...), a za taką należało uznać przedstawienie na żądanie organu administracyjnego dokumentów i wyjaśnień wskazanych w piśmie z dnia 22 I 2010 r... Wniosek powyższy o tyle jest uzasadniony, iż ani w piśmie z dnia 9 II ani z 22 II 2010 r. kierowanym do pozwanego nie wskazywano na tę przyczynę opóźnienia w udzieleniu żądanych informacji i dokumentów. Powoływano się jedynie na konieczność uzyskania wyjaśnień od różnych organów (...) , na obszerność żądanych informacji i objęcie nimi długiego okresu czasu, na wątpliwości interpretacyjne dotyczące jednego punktu wezwania oraz okoliczność utraty mocy obowiązującej żądanych uchwał organów samorządu zawodowego wobec zmiany stanu prawnego ( k 13, 17 akt adm). Nawet jednak gdyby przyjąć, iż taka akceptacja (...) byłaby do udzielenia odpowiedzi potrzebna, to niewątpliwie nie mogło to dotyczyć kwestii udostępnienia konkretnie wskazanych przez organ antymonopolowy dokumentów. Stanowisko (...) w powyższym zakresie nie miałoby żadnego znaczenia, przedstawienie żądanych dokumentów Prezesowi UOKiK uznać należało za czynność czysto techniczną , której wykonania co najwyżej można byłoby odmówić z konsekwencjami jednak wynikającymi z art. 106 ust 2 pkt 2 u.o o. k. i k. . Ponadto należało mieć na uwadze, iż na posiedzeniu w dniu 16 II 2010 r., a zatem ostatnim dniu pierwotnie wyznaczonego terminu na wykonanie polecenia organu administracyjnego, (...) mogłaby przedstawić swoje stanowisko w pozostałych kwestiach, gdyby wystąpieniu organu antymonopolowego został niezwłocznie nadany odpowiedni bieg, a nie po upływie wskazanych 2 tygodni od jego otrzymania.

Pozostając jeszcze w temacie wskazywanych przez powódkę Prezesowi UOKiK ,do dnia 22 II 2010 r. , okoliczności, uzasadniających wniosek o przedłużenie tego terminu, podnieść należy, iż brak było wśród nich kwestii dotyczącej trudności w funkcjonowaniu organów (...), spowodowanych wejściem w życie ustawy z dnia 7 V 2009 r. o biegłych rewidentach ….., na którą to okoliczność powódka powołała się po raz pierwszy w swoim piśmie z dnia 10 III 2010 r. ( k 187 akt adm.) jak i powoływała się w swojej apelacji. Po drugie podkreślenia wymaga, iż ustawa powyższa weszła w życie w dniu 6 VI 2009 r., a więc powódka miała do stycznia 2010 r. wystarczającą ilość czasu aby przygotować się na zmian jakie niosła ze sobą ta nowa regulacja prawna. Nie dopełnienia powyższego obowiązku nie można obecnie uznać za okoliczność usprawiedliwiającą jej działanie.

W konsekwencji wszystkich powyższych okoliczności ( w szczególności w świetle 14 dniowego opóźnienia w nadaniu pismu Prezesa UOKiK właściwego biegu) nie można było się zgodzić z twierdzeniami apelacji, że z uwagi na znaczną liczbę żądanych dokumentów i zakreślenie krótkiego terminu na ich przedstawienie oraz wewnętrzne regulacje powódki, żądanie Prezesa UOKiK zostało spełnione niezwłocznie .

Nie polegają również na prawdzie twierdzenia apelacji , że pozwany na bieżąco był informowany o postępach w pracach strony powodowej, która działała transparentnie , wyrażając więcej niż konieczną wolę współpracy ( str. 3 apelacji) . Pisma Prezesa (...) z dnia 9 II 2010 r. mówiącego o wystąpieniu do pozostałych organów Izby o udzielnie koniecznych informacji nie sposób było oceniać jako bieżące informowanie Urzędu o postępach w swoich pracach . Był to wniosek o przedłużenie upływającego za tydzień terminu na udzielnie odpowiedzi. Nie sposób także dopatrzeć się dobrej woli czy też lojalnego zachowania się wobec pozwanego ze strony zobowiązanego do przedstawienia określonych informacji i dokumentów podmiotu, który pomimo istniejących możliwości nie stara się zrealizować swojego obowiązku w zakreślonym terminie w jakimkolwiek nawet minimalnym zakresie. W szczególności do pisma z dnia 9 II 2010 r. ani do kolejnego z dnia 22 II 2010 r. nie zostały dołączone jakiekolwiek żądane przez organ antymonopolowy dokumenty czy to w postaci uchwał organów samorządu zawodowego czy nawet statutu (...) , które niewątpliwie były ogólnodostępne dla wszystkich organów jak i członków Izby . Trudno też jest mówić o transparentności czy też większej niż konieczna woli współpracy ze strony (...), skoro w piśmie z dnia 22 II 2010 r. zamiast przedstawić Prezesowi UOKiK żądane uchwały powoływano się na utratę przez nie mocy obowiązującej, samodzielnie dokonując oceny przydatności tychże dokumentów w prowadzonym postępowaniu administracyjnym, zresztą bez jakiegokolwiek w tym zakresie uzasadnienia. Dodatkowo podkreślić w tym miejscu należy, iż kwestia utraty mocy obowiązującej żądanych uchwał była znana powódce już w momencie składania przez nią pierwszego pisma o wydłużenie terminu na udzielenie odpowiedzi ( tj. w dniu 9 II 2010 r.) , a mimo to została podniesiona dopiero w kolejnym jej wystąpieniu do Prezesa UOKiK z dnia 22 II 2010 r. . Nie sposób oprzeć się tym samym wrażeniu, że powódka świadomie podejmowała działania mające na celu odwleczenie w czasie udzielenie przez nią organowi antymonopolowemu odpowiedzi.

Za niezasadny uznać ponadto należało zgłoszony w rozpoznawanej apelacji zarzut , iż żądane informacje i dokumenty ze względu na uchylenie i zmianę Kodeksu etyki zawodowej biegłych rewidentów stanowiły materię nieistotną. Strona powodowa nie określiła nawet w sposób dokładny przedmiotu postępowania wyjaśniającego, w ramach którego wystosowano wezwanie z dnia 22 I 2010 r., w szczególności nie wnosiła o dołączenie akt tego postępowania administracyjnego. Nie wykazała tym samym jakie znaczenie dla tego postępowania miał fakt utraty mocy obowiązującej żądanych uchwał określających zasady etyki zawodowej biegłych rewidentów oraz normatywną pracochłonność minimalną prac związanych z badaniem sprawozdań finansowych.

Nie sposób było także zgodzić się z twierdzeniami apelującej , że żądanie Prezesa UOKiK dotyczyło udostępnienia informacji w zakresie w jakim zostało ono już spełnione w prowadzonym uprzednio przez ten organ antymonopolowy postępowaniu wyjaśniającym. Tej okoliczności strona powodowa również nie wykazała. Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynikało, że uprzednie wystąpienie strony pozwanej o udostępnienie przez powódkę określonych informacji i dokumentów miało miejsce w dniu 11 II 2009 r. w ramach prowadzonego postępowania wyjaśniającego (...) ( k 37 akt adm). Analiza porównawcza obu pism Prezesa UOKiK tj. z dnia 11 II 2009 i 22 I 2010 prowadzi do wniosku, że pokrywają się w nich jedynie zagadnienia zawarte w pkt 2) , 3), 5) i 6) wystąpienia późniejszego, co nie zwalniało zobowiązanej od udzielenia informacji na pozostałe 10 punktów tego pisma. W szczególności podkreślenia wymaga, że do odpowiedzi jakiej udzieliła (...) na wezwanie pozwanego z dnia 11 II 2009 r. nie zostały dołączone odpisy żądanych rok później uchwał organów samorządu zawodowego biegłych rewidentów ani statutu. ( k 41- 45 akt adm).

Sąd Apelacyjny zwraca również uwagę na błąd logiczny w argumentacji apelującej . Z jednej bowiem strony powódka twierdziła, że żądane od niej przez Prezesa UOKiK informacje i dokumenty w świetle postanowień art. 50 ustawy o o.k.i k. nie były konieczne z uwagi na fakt wcześniejszego ich już udostępnienia, z drugiej natomiast strony podnosiła, że realizacja wystąpienia pozwanego z dnia 22 I 2010 r. wymagała od niej znacznego nakładu pracy i czasu z uwagi na fakt, że żądane informacje obejmowały długi okres i były bardzo obszerne ( pismo z 9 II 2010 r.).Gdyby w istocie Prezes UOKiK dysponował już żądanymi informacjami, wystarczyło wówczas ze strony powódki powołać się na powyższy fakt w kierowanych do pozwanego pismach lub przesłać mu niezwłocznie te same dokumenty i wyjaśnienia co rok wcześniej, co niewątpliwie mogłoby nastąpić niezwłocznie.

Odnośnie ostatniego zarzutu apelacyjnego sformułowanego jako naruszenie art. 233§ 1 k.p.c., a tak naprawdę dotyczącego dokonania przez sąd I instancji błędnej subsumpcji stanu faktycznego sprawy pod normę art. 106 ust 2 pkt 2 w zw. z art. 50 oraz art. 111 ustawy o o.k. i k. , skutkującej niezasadnym wymierzeniem kary pieniężnej, w wysokości do tego nieadekwatnej do stopnia zawinienia sprawcy z uwagi na konwalidację przez (...) czynności żądanych przez Urząd niezwłocznie w momencie możliwym do zrealizowania , podnieść należy, iż powódka , o czym była już mowa nie podejmowała w związku z otrzymanym w dniu 26 I 2010 r. wezwaniem działań niezwłocznie ani nie wyrażała dobrej woli spełnienia żądań organu antymonopolowego, skoro jak już wielokrotnie podnoszono zorientowała się dopiero po upływie 2/3 pierwotnie zakreślonego terminu, że nie będzie w stanie jego dochować i dopiero wówczas nadała właściwy bieg pismu organu antymonopolowego tj. zmierzający do jego załatwienia. Do momentu wszczęcia postępowania w sprawie nałożenia na nią kary pieniężnej szukała coraz to nowych przyczyn odwleczenia w czasie nałożonego na nią obowiązku ( pisma z 9 i 22 II 2010 r.). Na zdecydowane podkreślenie zasługuje okoliczność nie przekazania pozwanemu w terminie do dnia 16 II, a nawet następnie przedłużonym do dnia 22 II 2010 r. jakichkolwiek żądanych dokumentów, których część niewątpliwie była w (...) ogólnie dostępna , ani opracowań dotyczących odpowiedzi na udzielone już przecież jak sama powódka twierdziła podobne zapytania Prezesa UOKiK z 11 II 2009 r. . Zachowanie powyższe skutecznie podważało twierdzenia apelującej o jej woli współpracy z organem administracyjnym , wręcz przeciwnie jeżeli dodamy do tego treść kolejnego pisma powódki z dnia 22 II 2010 r. kwestionującego autorytatywnie konieczność przedłożenia żądanych dokumentów to można mówić wręcz o braku takiej woli współpracy z pozwanym. Zachowanie powódki ( jej organów) wskazywało na rażące niedbalstwo w załatwianiu wniosku Prezesa UOKiK wręcz na lekkomyślność , a nawet lekceważący stosunek do pozwanego. Nie sposób oprzeć się wrażeniu, iż w mniemaniu powódki, to organ administracyjny powinien był dostosować się do jej działań a nie odwrotnie. Prośba o zakreślenie aż 60 dni na udzielnie żądanych informacji jest tego potwierdzeniem. (...) swoim zachowaniem uniemożliwiła Prezesowi UOKiK właściwe i efektywne prowadzenie postępowania wyjaśniającego, a w konsekwencji udaremniała temu organowi realizację jego zadań ustawowych. Okoliczności w jakich doszło do naruszenia przez powódkę obowiązku informacyjnego z art. 50 ustawy o o.k. i k., w szczególności stopień jej zawinienia w naruszeniu powyższego przepisu ustawy ( art. 111 u. o.k. i k.) uzasadniały wymierzenie kary z art. 106 ust 2 pkt 2 u. o.k.i k. na stosunkowo wysokim poziomie. Jeżeli weźmie się pod uwagę, iż maksymalny wymiar kary za naruszenie w/w obowiązku może zgodnie z ust. 2 art. 106 wynosić 50 000 euro, to kwotę 12 500 euro, stanowiącą ¼ tej maksymalnej wysokości uznać należy za adekwatną do dokonanego przez powódkę naruszenia. Uwzględnia ona fakt, iż było to pierwsze tego rodzaju przewinienie powódki jak i że (...) uzupełniła w późniejszym okresie aczkolwiek nie wszystkie żądane informacje. Fakt niepełnej konwalidacji czynności żądanych przez Urząd , dokonany do tego dopiero po wszczęciu postępowania w sprawie nałożenia na powódkę kary grzywny, a więc niejako wymuszony tym postępowaniem, nie mógł skutecznie zredukować wysokości wymierzonej kary, jak najbardziej adekwatnej do okoliczności sprawy, ani tym bardziej skutkować odstąpieniem od jej wymierzenia ( wyrok SN z 7 IV 2004 r. III SK 31/04).

Kara nałożona na powódkę przez Prezesa UOKiK niewątpliwie ma charakter represyjny ale również prewencyjny, ma na celu odstraszenie powódki jak i innych przedsiębiorców od podobnego zachowania w przyszłości. Aby mogła spełniać wszystkie powyższe funkcje musiała zostać ustalona w wysokości odczuwalnej dla sprawcy naruszenia. Stąd zasadnie w odpowiedzi na apelację pozwany podnosił, iż aczkolwiek wysokość kary z art. 106 ust 2 u.o o.k. i k. nie jest zależna od przychodów osiąganych przez naruszyciela, to tym niemniej ustalając wysokość kary objętej zaskarżoną decyzja miał również na uwadze przychody osiągane przez (...) ( k 244 i nast. akt adm).

Z powyższych względów na podstawie art. 385 k.p.c. orzeczono jak w sentencji. Kosztami postępowania apelacyjnego sąd obciążył powódkę jako stronę przegrywającą to postępowanie ( art. 98 § 1 k.p.c.).