Sygn. akt II K 109/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 maja 2014 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Grzegorz Stupnicki

Protokolant: Joanna Szajkowska

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze – Dorota Kaczmarczyk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 11 marca 2014r., 28 kwietnia 2014r. i 21 maja 2014r.

s p r a w y : R. S.

syna R. i Z. z domu M.

urodzonego w dniu (...) w B.

oraz T. P.

syna R. i A. z domu Ł.

urodzonego w dniu (...) w J.

oskarżonych o to, że:

w dniu 08 września 2012r. w J., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu, z terenu posesji przy ul. (...) dokonali zaboru w celu przywłaszczenia uszkodzonego oraz zdekompletowanego samochodu m-ki F. (...), 1.1 benzyna + lpg, w kolorze białym z 2006r. o nr rej. (...) i wartości 350 zł na szkodę J. S., przy czym T. P. zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 11 sierpnia 2009r. w sprawie o sygn. IIK 354/09 za czyn z art. 297§1 kk i art. 13§1 kk w zw. z art. 286 §1 kk i art. 270 §1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i inne na karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 4 lata, którą postanowieniem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 25.10.2011r. odbył w okresie od 21.04.2011r. do 27.06.2012r., przy przyjęciu, iż czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi,

to jest o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 3 k.k. - wobec R. S.

zaś wobec T. P. - to jest o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 3 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

I.  uznaje oskarżonych T. P. i R. S. za winnych popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku przy przyjęciu, iż wartość skradzionego samochodu wynosiła 447 zł tj. czynu z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 3 k.k. wobec R. S. zaś wobec T. P. to jest czynu z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 3 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to za podstawie art. 278 § 3 k.k. wymierza R. S. karę 120 (stu dwudziestu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych każda zaś T. P. karę 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych każda;

II.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonych T. P. i R. S. środki karne w postaci naprawienia szkody poprzez zapłatę solidarnie kwoty 447 (czterystu czterdziestu siedmiu) złotych na rzecz J. S.;

III.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia w całości oskarżonych T. P. i R. S. od kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa, w tym na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych nie wymierza im opłaty.

Sygnatura akt II K 109/14

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

T. P.mieszka w J.przy ul. (...). Jego kolegą jest R. S.zameldowany w B.przy ul. (...). J. S.mieszka w J.przy ul. (...). W okresie od października 2011r. do 20 listopada 2012r. J. S.był osadzony w zakładzie karnym. T. P.przez pewien okres czasu był osadzony w tym samym zakładzie karnym co J. S.. W dniu 8 września 2012r. T. P.i R. S.zapytali się G. K., czy nie kupiłby od nich na części samochodu F. (...). G. K.prowadzi warsztat samochodowy w J.i często kupuje rozbite bądź stare samochody na tzw. części. Wstępnie mężczyźni ustalili kwotę transakcji na 500 złotych. Następnie G. K.przyjechał swoim samochodem tzw. lawetą na umówione miejsce tj. ul. (...). Tam na poboczu stał zdekompletowany i powypadkowy samochód marki F. (...), 1.1 benzyna ze zdekompletowaną instalacją LPG, w kolorze białym z 2006r. o nr rej. (...), który stanowił własność J. S.. Wartość tego samochodu wynosiła 447 złotych. T. P.i R. S.zapewnili G. K., że R. S.jest właścicielem tego pojazdu. Ten zgodził się nabyć ów samochód, jednak biorąc pod uwagę stan techniczny pojazdu, za kwotę nie większą niż 350 złotych, na co ci przystali. W wyniku tej transakcji T. P.i R. S.zabrali samochód należący do J. S.i sprzedali go G. K..

( dowód:

wyjaśnienia oskarżonego T. P. k.65-66,89-90,132;

wyjaśnienia oskarżonego R. S. k.68-69,89,133;

częściowo świadka J. S. k. 3-7,16-17,24,90,133-134;

zeznania świadka G. K. k. 12,14-15,34-35,38-39,90-91,134-135;

zeznania świadka G. S. k. 11,91;

umowy kupna k. 141-143;

protokół ujęcia k.3)

T. P. był uprzednio wielokrotnie karany sądownie w tym za przestępstwa przeciwko mieniu. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 11 sierpnia 2009r. w sprawie o sygn. IIK 354/09 T. P. został skazany za czyny z art. 297§ 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 §1 kk w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. na karę roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 4 lata. Następnie postanowieniem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 25.10.2011r. zarządzono wykonanie tej kary. T. P. karę tą odbył w okresie od 21.04.2011r. do 27.06.2012r.

( dowód:

dane o karalności oskarżonego T. P. k. 45-47;

odpisy orzeczeń k. 55-58)

R. S. był uprzednio wielokrotnie karany sądownie w tym za przestępstwa przeciwko mieniu.

( dowód:

dane o karalności oskarżonego R. S. k. 48-50;

odpisy orzeczeń k. 59-60)

Zarówno R. S. jak i T. P. przyznali się do popełnienia zarzucanego im czynu. Opisali, że sprzedali samochód należący do J. S. G. K. za kwotę 350 złotych. Przyznali, że nie dysponowali dokumentami dotyczącymi pojazdu. Zapewnili, iż samochód ten był nie tylko uszkodzony ale także był zdekompletowany oraz zaśmiecony toteż uznali, że został on porzucony.

Sąd zważył co następuje:

Sąd jako wiarygodne ocenił wyjaśnienia obu oskarżonych w zakresie w jakim przyznali, że sprzedali G. K. samochód marki F. (...), którego nie byli właścicielem, gdyż znajdowały one potwierdzenie w wiarygodnych w tym zakresie zeznaniach świadków G. K. i J. S.. Niewątpliwie właścicielem tego samochodu był bowiem – co wprost wynika także z jego zeznań – J. S.. G. K. zeznał zaś, że nabył od obu oskarżonych samochód, przyznając ostatecznie, iż nie dysponowali oni dokumentami potwierdzającymi ich uprawnienia właścicielskie do tej rzeczy. Niewiarygodne były natomiast wyjaśnienia obu oskarżonych jakoby byli przekonani, iż sprzedają rzecz porzuconą. Gdyby bowiem tak było, nie zapewnialiby G. K., iż pojazd stanowi rzekomo własność R. S., lecz przyznaliby, iż znaleźli porzucony samochód. G. K. jednoznacznie zeznał, co przyznali oskarżeni, iż był przez nich zapewniany, że pojazd ten rzekomo stanowi własność Robota S., w które to zapewnienia on uwierzył. Skoro oskarżeni zapewniali nabywcę, iż jedne z nich jest właścicielem zbywanego pojazdu to logicznym jest ustalenie, iż wiedzieli, że samochód ten nie jest porzucony. Dodać należy, iż T. P. przebywał w tym samym zakładzie karnym co J. S.. Pokrzywdzony zeznał, że obaj często rozmawiali na temat swojej sytuacji toteż T. P. niewątpliwie wiedział, że pojazd znajdujący się na posesji J. S. stanowi jego własność.

Oceniając zeznania J. S. w zakresie okoliczności w jakich dowiedział się o utracie swojego samochodu Sąd uznał je wiarygodne. Sąd nie znalazł także podstaw do podważania wiarygodności zeznań pokrzywdzonego w zakresie w jakim wskazał, iż pojazd ten bezpośrednio po uszkodzeniu w grudniu 2010r. był wart kwotę 4000 złotych, gdyż jak twierdzi w tym czasie taką cenę mu oferowano. Zeznania te nie pozwalają jednak podważyć wiarygodności wyjaśnień oskarżonych a także zeznań G. K., iż w dniu zaboru tj. 8 września 2012r. samochód ten miał wartość złomową. Zarówno T. P. jak i R. S. zgodnie wyjaśnili, iż pojazd ten był nie tylko uszkodzony w wyniku kolizji ( co przyznał sam J. S.) ale także był zdekompletowany i zaśmiecony. Ów fatalny stan techniczny samochodu spowodował, że G. K. nie chciał go nabyć za kwotę większą niż 350 złotych, mimo, iż pierwotną ceną za którą oskarżeni chcieli zbyć pojazd była kwota 500 złotych. Te okoliczności zostały potwierdzone w szczegółowych i w tym zakresie spójnych zeznaniach G. K., który wskazał, iż w ogóle nie nabyłby tego pojazdu, gdyby nie potrzebował z niego, do naprawy innego samochodu którą wykonywał w swoim warsztacie, jednej z części tj. tylnego, lewego błotnika – której nie mógł kupić w sklepie. Skoro zarówno oskarżeni jak i G. K. zgodnie wskazali, iż pojazd J. S. w dacie zaboru miał jedynie tzw. wartość złomową, gdyż był zniszczony, zdekompletowany oraz zaśmiecony Sąd nie znalazł żadnego dowodu przeciwnego, który pozwoliłby podważyć wskazane przez nich okoliczności. Niewątpliwie takim dowodem nie mogły być zeznania świadka J. S., gdyż ten, co sam przyznał, w okresie od października 2011r. do 20 listopada 2012r. był pozbawiony wolności przebywając w zakładzie karnym. Nie widział zatem w jakim stanie technicznym znajdował się jego pojazd w dniu 8 czerwca 2012r., gdyż od bez mała jedenastu miesięcy nie przebywał w miejscu postoju pojazdu. Takim dowodem nie mogły być także zeznania świadka G. S., który jednoznacznie zeznał, że nie widział w jakim stanie technicznym był pojazd J. S. we wrześniu 2012r. dodając, że jego wiedza w tym zakresie opiera się na spostrzeżeniach z wcześniejszego okresu, gdy J. S. nie był jeszcze osadzony w zakładzie karnym. Z tych też względów Sąd dokonując ustaleń faktycznych w zakresie nie tylko stanu technicznego ale, co jest z tym związane, wartości samochodu marki F. (...) (należącego do J. S.) oparł się z jednej strony na wyjaśnieniach oskarżonych i zeznaniach G. K. zaś z drugiej strony na dowodzie z dokumentu jakim były umowy kupna – sprzedaży złomu zbytego przez G. K. we wrześniu 2012r. G. K. zeznał (k.91), że za uzyskany z nabytego pojazdu błotnik dostał kwotę 150 złotych, za dwa koła dostał kwotę 60 złotych zaś resztę, która została z pojazdu, sprzedał na złom. Jak wynika z dowodów sprzedaży złomu z dnia 12 września 2012r. G. K. dwukrotnie zbył złom stalowy. Biorąc jednak pod uwagę gabaryty i wagę pojazdu, oraz logiczne założenie, że pozostałość z samochodu została zbyta w całości, Sąd uznał, że G. K. za złom z tego pojazdu otrzymał kwotę 237 złotych (k.143) nie zaś 194 złote (k.141), gdyż był to najcięższy złom sprzedawany tego dnia. Tym samym łączna rzeczywista wartość pojazdu J. S. wynosiła kwotę 447 złotych ( tj. kwotę uzyskaną za niego przez G. K.) nie zaś kwotę 350 złotych (tj. kwotę za którą oskarżeni sprzedali mu ów pojazd).

Zeznania świadka M. P. nie miały istotnego znaczenia dla dokonania ustaleń faktycznych w sprawie.

Sąd jako wiarygodne ocenił dowody z dokumentów bowiem żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności.

Oskarżeni T. S. i R. S. swoim zachowaniem podjętym wspólnie i w porozumieniu w dniu 8 września 2012r, polegającym na tym, że z terenu posesji przy ul. (...) dokonali zaboru w celu przywłaszczenia uszkodzonego oraz zdekompletowanego samochodu marki F. (...), 1.1 benzyna w kolorze białym z 2006r. o nr rej. (...) i wartości 447 złotych na szkodę J. S. wyczerpali znamiona czynu z art. 278 § 1 k.k.

Oskarżeni działali umyślnie w zamiarze bezpośrednim, kierunkowym, przemyślanym. Chcieli bowiem powiększyć swój stan posiadania zabierając przedmiot należący do pokrzywdzonego. By tego dokonać oskarżeni wpierw weszli ze sobą w porozumienie następnie znaleźli kupca na ów pojazd po czym zabrali go od razu zbywając jako własny.

Zabierając przedmiot o wartości 447 złotych o którym wiedzieli, że jest własnością innej osoby oskarżeni wyczerpali znamiona czynu z art. 278 § 1 k.k.

W ocenie Sądu okoliczności popełnienia tegoż czynu dają podstawy do uznania, iż stanowił on wypadek mniejszej wagi. Wypadek mniejszej wagi, to sytuacja, w której okoliczności popełnienia przestępstwa, zwłaszcza zaś przedmiotowo-podmiotowe znamiona czynu, charakteryzują się przewagą elementów łagodzących, które sprawiają, że ten czyn nie przybiera zwyczajnej postaci, lecz zasługuje na znacznie łagodniejsze potraktowanie. Sąd w tym zakresie podziela pogląd wyrażony w wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 16 listopada 2000 r. w sprawie II AKa 161/00.

Fakt dokonania kradzieży przedmiotu uszkodzonego i zdekompletowanego o stosunkowo niewielkiej wartości nieznacznie przekraczającej wartość określoną w art. 119 § 1 k.w. i zbycie go w cenie złomowej, stanowi w ocenie Sądu postać uprzywilejowanej (zasługującej na łagodniejsze traktowanie) kradzieży.

Tym samym, przy przyjęciu, iż czyn oskarżonych stanowił wypadek mniejszej wagi, Sąd uznał, iż swoim zachowaniem wyczerpali oni znamiona występku z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 3 k.k.

T. P. był uprzednio skazany za czyny z art. 286 § 1 k.k. (na karę roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności). Czyn z art. 278 § 3 k.k. jest przestępstwem umyślnym podobnym, w rozumieniu art. 115 § 3 k.k., do umyślnego przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. gdyż są one tego samego rodzaju. Oskarżony odbył w części wymierzoną mu karę w wymiarze ponad 6 miesięcy pozbawienia wolności. Nadto przestępstwo z art. 278 § 3 k.k. zostało popełnione w dniu 8 września 2012r. a zatem w ciągu niespełna 3 miesięcy po odbyciu tej kary w dniu 27.06.2012r. Okoliczności te przesądzają, że oskarżony T. P. dopuścił się zarzucanego mu czynu w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 k.k. Tym samym oskarżony T. P. swoim zachowaniem z dnia 8 września 2012r. wyczerpał znamiona czynu z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Oskarżeni są osobami zdolnymi do zawinienia działającymi w normalnej sytuacji motywacyjnej. Można im zatem przypisać winę.

Na stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonym wpływają okoliczności jego popełnienia oraz postać zamiaru a także rozmiar szkody.

Oskarżeni dokonali tego czynu z zamiarem przemyślanym, udając się do miejsca postoju samochodu oraz znajdując kupca, któremu niezwłocznie sprzedali pojazd. Sąd nie przeoczył jednak, iż pojazd ów był nie tylko uszkodzony ale też zdekompletowany zaś szkoda wyrządzona czynem oskarżonych nie była duża lecz przekraczała jedynie o kwotę dwudziestu czterech złotych wysokość granicy powodującej zakwalifikowanie tego zachowania nie jako wykroczenia z art. 119 § 1 k.w. (jak żądał Prokurator) lecz jako przestępstwa.

Jako okoliczność obciążającą Sąd uznał uprzednią karalność oskarżonych w tym za przestępstwa przeciwko mieniu. Jako okoliczność łagodzącą Sąd uznał ich przyznanie się do popełnienia zarzucanego im przestępstwa oraz wyrażoną skruchę.

W ocenie Sądu wymierzone oskarżonym za przypisany im czyn kary o charakterze wolnościowym tj. kary grzywny w wymiarach 120 stawek dziennych (wobec R. S.) i 150 stawek dziennych (wobec T. P.) są odpowiednie do ich winy i stopnia społecznej szkodliwości przypisanego im czynu. Kary te, o charakterze pieniężnym, winny uzmysłowić im nieopłacalność wchodzenia w konflikt z prawem. Zważywszy, iż z jednej strony oskarżeni wspólnie dokonali tego czynu oraz wspólnie osiągnęli z niego taką samą korzyść kosztem pokrzywdzonego J. S. zaś z drugiej strony nie pomijając faktu, iż T. P. działał w warunkach powrotu do przestępstwa i dopuścił się tego czynu około 10 tygodni po opuszczeniu zakładu karnego Sąd uznał, iż takie zróżnicowanie kar wobec oskarżonych spowoduje wewnętrzną sprawiedliwość orzeczenia. Obaj oskarżeni uzyskują niewielkie dochody z pracy, przy czym praca T. P. ma charakter dotyczy. Z tego względu Sąd wobec obu oskarżonych ustalił wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwoty po 10 złotych każda. W ocenie Sądu kary w tej wysokości winny spełnić swoje cele w zakresie kształtowania i utrwalania prawidłowych postaw społecznych.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. Sąd orzekł wobec T. S. i R. S. środki karne w postaci naprawienia szkody poprzez zapłatę solidarnie kwoty 447 złotych na rzecz J. S., bowiem pokrzywdzony nie odzyskał ani utraconego przedmiotu ani jego wartości zaś oskarżeni współdziałając wspólnie osiągnęli taką samą korzyść z przestępstwa kosztem tego pokrzywdzonego – co uzasadniało orzeczenia takiego obowiązku solidarnie.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił w całości oskarżonych od obowiązku uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w tym na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych nie wymierzył im opłat, ponieważ uwzględniając fakt, że oskarżeni mają niewielkie dochody uznał, iż uiszczenie tych kosztów byłoby dla nich zbyt uciążliwe zwłaszcza w sytuacji wymierzenia im kar i środków karnych o charakterze finansowym.