Sygn. akt VIII Ga 42/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 8 listopada 2013 roku Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy zasądził od pozwanej K. P. na rzecz (...) kwotę 430,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 15 czerwca 2011 r. oraz kwotę 107 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu Sąd Rejonowy wskazał, iż bezsporne jest, ze strony łączyła umowa najmu lokalu użytkowego, na mocy której pozwana była zobowiązana do opłacania czynszu w wysokości 430,50 zł miesięcznie , jak również fakt rozwiązania umowy z dniem 31 maja 2011 r. Sąd ustalił, że pozwana nie dokonała zapłaty czynszu za miesiąc maj 2011 r. W ocenie Sądu powód wykazał zasadność roszczenia zaś pozwana nie przedstawiła żadnych dowodów potwierdzających zapłatę czynszu za miesiąc maj 2011 roku. Okoliczności podnoszone przez powoda zostały potwierdzone w szczególności przez zeznających w sprawie świadków. Pozwana powoływała się na fakt, iż w porozumieniu z 1 czerwca 2011 r. strony stwierdzają, iż nie mają względem siebie żadnych zaległości. Sąd wskazał, iż poprzez samo zawarcie owego porozumienia nie doszło w szczególności do zrzeczenia się należnego czynszu przez powódkę. Negując istnienie zobowiązania pozwana powinna wykazać, iż przedmiotowe zobowiązanie nie istnieje a na tą okoliczność nie przedstawiła dowodów. O kosztach Sąd orzekł stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu tj. obciążył obowiązkiem zapłaty stronę przegrywającą.

Od powyższego wyroku apelację w dniu 30 grudnia 2013 r. wniosła pozwana , wskazując w szczególności na : naruszenie przepisu postepowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy - art. 233 §1 k.p.c. poprzez przyjęcie że powód wykazał istnienie roszczenia, wyciągnięcie wniosków nie mających uzasadnienia w zebranym w sprawie materiale dowodowym poprzez uznanie, że roszczenie strony powodowej zostało uznane w drodze zeznań świadków członków zarządu powoda. Dodatkowo pozwana wskazała naruszenie art. 328 § 2 k.p.c poprzez brak odniesienia się przez stronę powodową do zarzutu niewysyłania potwierdzenia salda, czego konsekwencją jest uznanie braku zobowiązań pozwanej względem powoda. Pozwana zarzuciła także Sądowi I instancji naruszenie art. 481 § 1 k.c poprzez przyjęcie że strona pozwana popadła w opóźnienie i wobec tego stronie powodowej należne są odsetki za zwłokę, mimo że pozwana o zaległości dowiedział się dopiero w dniu doręczenia odpowiedzi na sprzeciw w sprawie.

Powódka nie złożyła odpowiedzi na apelację.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Wniesiona apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. W ocenie Sądu stanowi ona jedynie polemikę z rozstrzygnięciem Sądu I instancji. Sąd odwoławczy w pełni podziela stanowisko Sądu Rejonowego.

Odnosząc się do poszczególnych zarzutów należy wskazać , iż pozwana podniosła, że zeznania świadka Z. J. nie mogą być dowodem w sprawie, gdyż wszczęte zostało śledztwo w sprawie składania przez owego świadka fałszywych zeznań. W ocenie Sądu II instancji zarzut ten nie znajduje podstaw. Samo wszczęcie postepowania przez Prokuraturę nie jest wystarczającym dowodem świadczącym o popełnieniu przestępstwa przez w/w świadka. Należy zważyć , iż sąd jest związany tylko i wyłącznie prawomocnymi wyrokami sądu karnego , w myśl art. 11 k.p.c. Zauważyć należy, że pozwana w apelacji nie wskazała konkretnych rozbieżności w zeznaniach świadka. Ogólne stwierdzenie, że świadek złożyła fałszywe zeznania nie może być podstawą zarzutu apelacyjnego, w konsekwencji uznać należy że zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie. Przechodząc do zarzutu naruszenia przepisów postepowania mogących mieć istotny wpływ na wynik sprawy poprzez przyjęcie, że roszczenie dochodzone przez powoda zostało udowodnione i jest zasadne zauważyć należy, że powód przedstawił wyciąg z konta bankowego, który jednoznacznie potwierdza istnienie z obowiązania po stronie pozwanej( k. 68). Sąd II instancji uznał to zestawienie sald i obrotów za prawdziwe. Pozwana nie przedstawiła żadnego dowodu podważającego prawdziwość w/w dokumentu. W toku postepowania pozwana twierdziła, iż dokonała wpłaty gotówkowej w wysokości 430,50 zł, jednakże nie była w stanie przedstawić na tą okoliczność dowodu wpłaty w postaci KP jak i udowodnić ten fakt w inny sposób. Trudno uznać twierdzenia pozwanej za wiarygodne w kontekście faktu posiadania przez nią dowodu KP opiewającego na kwotę znacznie niższą w wysokości 25 zł, w konsekwencji w ocenie Sadu II instancji zarzut pozwanej należy uznać za całkowicie chybiony.

Nie sposób też zgodzić się z twierdzeniami pozwanej, że porozumienie z dnia 1 czerwca 2011 r. stanowi pokwitowanie w myśl art. 466 k.c., w konsekwencji możliwe jest przyjęcie, iż wszelkie należności główne jak i uboczne zostały uregulowane. Powyższe porozumienie stanowi oświadczenie woli a nie wiedzy – jak słusznie zauważył Sąd I instancji. Porozumienie to odzwierciedla stan faktyczny na dzień zawarcia porozumienia i nie jest możliwe domniemywanie, że na tej podstawie roszczenie powoda jest niezasadne. Czas, w którym wykryte zostały rozbieżności przez księgową powoda nie ma w przedmiotowej sprawie żadnego znaczenia. Mogłoby być to ewentualnie rozpatrywanie w odniesieniu do przedawnienia roszczenia, które w stosunku do zobowiązania powódki nie nastąpiło. Słusznie Sąd I instancji wskazał, że sam fakt sporządzenia rzeczonego porozumienia nie odbiera stronie powodowej prawa do wykazywania wszelkimi możliwymi środkami dowodowymi wykazywania istnienia zadłużenia. W toku przeprowadzonego postepowania dowodowego Sąd zasadnie stwierdził, że wskazane zadłużenie istnieje.

Przechodząc do zarzutu niedopełnienia obowiązku wysłania potwierdzenia salda na koniec roku obrotowego stwierdzić należy, iż powołane przez pozwaną przepisy Ustawy o rachunkowości – a w zasadzie ich interpretacja przedstawiona przez pozwaną – nie pozwalają na przyjęcie domniemania , że niewysłanie potwierdzenia salda oznacza brak istnienia zadłużenia i jest równoznaczne z saldem zerowym.

Sąd II instancji stwierdza ponadto , że oświadczenie o potrąceniu dokonane przez pozwaną w apelacji jest nieskuteczne. Art. 499 k.c wymaga, aby oświadczenie o potraceniu zostało złożone drugiej stronie. Pozwana nie dopełniła tego obowiązku, gdyż nie jest możliwe przyjęcie, iż oświadczenie złożone pełnomocnikowi strony przeciwnej może być uznane za złożone samej stronie. Art. 91 kpc wskazuje wyraźnie zakres pełnomocnictwa, w przedstawionym tam zakresie nie mieści się dokonywanie czynności materialnych na rzecz mandanta. Apelacja doręczana została profesjonalnemu pełnomocnikowi powoda, oświadczenie takie byłoby skutecznie złożone pełnomocnikowi, gdyby posiadał on pełnomocnictwo w zakresie którego mieści się przyjmowanie oświadczeń materialnoprawnych. Zauważyć należy, iż co do zasady pełnomocnik jest władny podejmować wszelkie działania korzystne dla swego mocodawcy. Nie sposób jednak przyjąć, że potrącenie, w wyniku którego środki finansowe mocodawcy zostają uszczuplone mieści się w kategorii działań korzystnych dla mandanta. Wobec przyjęcia zatem nieskuteczności potrącenia Sąd II instancji nie badał, czy istnieje rzeczywiście wierzytelność, która miałaby być potrącona.

Apelacja podlegała wobec powyższego oddaleniu w oparciu o art. 385 kpc. O kosztach postepowania w drugiej instancji w postaci kosztów zastępstwa procesowego , Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu (art. 98 i art. 99 kpc ) , obciążając nimi pozwaną.