Sygn. akt II AKa 247/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 marca 2016 roku

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący Sędzia SA – Zbigniew Kapiński

Sędziowie SA – Hanna Wnękowska ( spr)

– Marek Czecharowski

Protokolant – sekr. sąd. Piotr Grodecki

przy udziale Prokuratora Leszka Woźniaka

po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2016 roku.

sprawy :

1.  K. D. ur. (...) w W.

s. K. i M. z d. W.

2.  O. S. ur. (...) w D. ( U.)

s. W. i W. z d. S.

3. W. W. (2) ur. (...) w W.

s. Z. i A. z d. Z.

4. M. R. ur. (...) w W.

s. W. i K. z d. K.

5. P. B. (1) ur. (...) w W.

s. T. i K. z d. S.

oskarżonych o przestępstwa z art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii i inne

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 4 marca 2015 roku

sygn. akt XVIII K 231/13

I . zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonych K. D., O. S., W. W. (2), M. R. i P. B. (1) utrzymuje w mocy ;

II. zasądza na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty za drugą instancję:

- od oskarżonego K. D. - 1400 zł;

- od oskarżonego O. S. - 1600 zł;

- od oskarżonego W. W. (2) – 400 zł;

- od oskarżonego M. R. - 300 zł;

- od oskarżonego P. B. (1) – 1000 zł

oraz pozostałe koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w częściach na nich przypadających.

III. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. C. oraz adw. M. N. - Kancelarie Adwokackie w W. po 738 zł ( w tym 23 % VAT) tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu przed Sądem Apelacyjnym.

UZASADNIENIE

Od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 4 marca 2015 roku sygn. XVIII K 231/13 skazującego m.in. oskarżonych K. D., O. S., M. R. i W. W. (2) apelacje złożyli obrońcy tych oskarżonych zaskarżając tenże wyrok w całości.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

Apelacje nie zasługują na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy prawidłowo dokonał ustaleń faktycznych należycie oceniając ujawniony materiał dowodowy a uzasadnienie wyroku sporządził zgodnie z wymogami art. 424 k.p.k.

Odnosząc się do apelacji obrońcy oskarżonego K. D. stwierdzić należy , że ani jej zarzuty ani przedstawiona argumentacja nie poddają w wątpliwość prawidłowości poczynionych przez Sąd ustaleń o winie tego oskarżonego.

Wbrew zarzutowi apelacji , ujawniony materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje ,że oskarżony nabył od A. B. substancję psychotropową (...) na terenie R. (...) oraz ,że miał świadomość , iż posiadanie tej substancji w P. jest zabronione ( zarzut I – pkt. I wyroku). Podzielając w całej rozciągłości argumentację przedstawioną w tym zakresie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zwrócić należy uwagę ,że zeznania świadka A. B. , iż przedmiotową substancję kupił od niego na terenie S.mężczyzna o imieniu K. wraz z wynikami opinii daktyloskopijnej stwierdzającej , że na kopercie zabezpieczonej podczas przeszukania samochodu oskarżonego ( znajdującej się w schowku wraz z woreczkami foliowymi zawierającymi(...)) ujawniono ślad linii papilarnych należących do A. B. - tworzą logiczną całość , zasadnie przyjętą przez Sąd Okręgowy za podstawę ustaleń faktycznych. Podkreślić trzeba , iż – co słusznie zauważył Sąd Okręgowy - imię K. jest dość oryginalne i rzadko spotykane.

Podnoszony w wywodach apelacji argument ,że mimo, iż na paczce zawierającej środki był umieszczony napis nakreślony przez świadka „…legal wP.” ( str. 3 apelacji ) , Sąd nie wyjaśnił dlaczego A. B., który zeznał ,że(...) był oferowany był do sprzedaży z zaznaczeniem , że tej substancji nie wysyła się do P. gdyż odbiór tych substancji w P. był zabroniony i w takiej sytuacji odbiór towaru odbywał się tylko na terenie S. , opisał go wprost przeciwnie ( str. 3 apelacji ) – abstrahuje od materiału dowodowego, w szczególności od opinii wydanej na podstawie badań fizykochemicznych. W opinii tej stwierdzono bowiem : 1) proszek w 4 torebkach foliowych o łącznej masie 398,625 grama zawiera (...) , 2) proszek koloru białego znajdujący się w torebce foliowej z napisem „ (...) legal w P.” nie zawiera środków odurzających ani substancji psychotropowych kontrolowanych przez ustawę o przeciwdziałaniu narkomanii. Zawiera pentedron w postaci soli chlorowodorku ( k. 706 i 706 odw. t. IV )

Przytoczenie niemal w całości wniosków opinii było konieczne wobec argumentu obrońcy, że przedmiotowy napis znajdował się na paczce zawierającej substancję(...).

Kwestionując ustalenia faktyczne Sądu w zakresie zarzutów w pkt. II i III ( pkt. 2 i 3 wyroku) obrońca - poza ogólnikowymi twierdzeniami , iż Sąd niezasadnie oparł się na wyjaśnieniach K. K. (2) i K. K. (3) , złożonych podczas postępowania przygotowawczego mimo, iż nie potwierdzili ich na rozprawie - nie przedstawił argumentów , które mogłyby poddać w wątpliwość prawidłowość oceny dowodów stanowiących podstawę tych ustaleń . W tej sytuacji wystarczy - podzielając ocenę dokonaną przez Sąd Okręgowy - zauważyć, że K. K. (2) i K. K. (3) w toku postępowania przygotowawczego byli słuchani wielokrotnie, w tym także przez prokuratora, że ich przedmiotowe relacje były konsekwentne i znalazły potwierdzenie w innych dowodach wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku oraz , że ani K. K. (2) ani K. K. (3) nie potrafili wskazać logicznych i przekonujących powodów, dla których w toku śledztwa mieliby wyjaśniać nieprawdę.

Niezasadne jest także kwestionowanie przez skarżącego ustaleń Sądu dotyczących zarzutu IV ( pkt. 7 wyroku). Twierdzenie jakoby Sąd Okręgowy nie dysponował żadnym dowodem mogącym potwierdzić ,że oskarżony udzielał M. B. mefedronu jest nieuprawnione. Przede wszystkim wskazać należy na konsekwentne w toku całego postępowania zeznania M. B., w których stanowczo twierdziła, że kupowała od oskarżonego mefedron. Sugestie skarżącego jakoby M. B. mogła pozostawać w błędnym przekonaniu, że nabywa mefedron podczas gdy mógł to być tzw. dopalacz nie znajduje żadnego uzasadnienia. Wbrew stanowisku skarżącego uzasadnieniem takim nie jest opinia biegłego dotycząca działania mefedronu i związków do niego podobnych. Podkreślenia wymaga, że M. B. nie miała w tej kwestii żadnych wątpliwości konsekwentnie i kategorycznie stwierdzając, że nabywała od oskarżonego mefedron .

Niezasadne jest także kwestionowanie przez skarżącego ustaleń Sądu , że czyny opisane w pkt. 1 i 5 wyroku dotyczyły znacznej ilości środków odurzających.

Nie ulega wątpliwości ,że znaczna ilość środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej jest znamieniem ocennym. Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii nie określa wartości, od których należałoby przyjąć kwalifikację konkretnych ilości środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej jako znacznych. Dotychczasowe rozstrzygnięcia Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych w tym względzie są dość zróżnicowane jednak zdecydowanie dominuje stanowisko ( które podziela także Sąd Apelacyjny w Warszawie w składzie rozpoznającym niniejszą

sprawę ) , że znaczna ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych w rozumieniu przepisów ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii to taka ilość, która mogłaby zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu uzależnionych osób a więc co najmniej trzydziestu. ( tak m.in.: Sąd Najwyższy w wyroku z 1.03.2006r. II KK 47/05, Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z 2.02.2012r . II AKa 413/11, Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z 4.02.2013r. II AKa 401/12, Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 12.09. 2013 r. II AKa 141/13, Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z 23.01.2015r. II AKa 259/14).

Odnosząc się apelacji obrońcy oskarżonego O. S. stwierdzić na wstępie należy ,że podniesiony w pkt. II zarzut obrazy art. 171 §5 pkt. 2 k.p.k. nie przystaje do argumentacji przedstawionej przez skarżącego .Przepis ten ustanawia bowiem zakaz posługiwania się przez prowadzącego przesłuchanie hipnozą, środkami chemicznymi ((...)) lub technicznymi ((...)), a więc środkami badającymi podświadomość. Z wywodów apelacji nie wynika aby skarżący zarzucał tego typu działania organom ścigania.

Argumentacja przedstawiona w apelacji uzasadnia natomiast postawienie zarzutu obrazy art. art. 171 § 4 i 7 k.p.k. albowiem obrońca oskarżonego zarzuca oparcie ustaleń faktycznych na zeznaniach M. W., P. B. (2) i M. G. (1), które - zdaniem skarżącego - były sugerowane przez funkcjonariuszy Policji oraz zostały złożone w czasie gdy wymienieni świadkowie znajdowali się pod wpływem środków odurzających lub psychotropowych.

Nie ulega wątpliwości , że skoro przesłuchiwany ma mieć zapewnione warunki swobody wypowiedzi, to organ procesowy nie może wykorzystywać określonego stanu przesłuchiwanego , np. odurzenia środkami psychotropowymi przy którym swoboda wypowiedzi, jako możliwość panowania nad własną wolą przy formułowaniu wypowiedzi, nie istnieje – a zatem zeznania czy wyjaśnienia złożone w takim stanie nie mogą służyć za dowód.

W niniejszej sprawie jednak sytuacja taka – wbrew zarzutowi apelacji – nie miała miejsca w odniesieniu do żadnego ze świadków wymienionych w zarzucie apelacji.

M. W. został zatrzymany 15 maja 2012 roku i wyjaśnienia w niniejszej sprawie składał po tej dacie. Przesłuchiwany był wielokrotnie w toku postępowania przygotowawczego a podczas przesłuchania w dniu 19.09.2012r. stwierdził m.in. że narkotyki zażywał do 2011 roku. Okoliczność tę potwierdził także na rozprawie w dniu 5.02.2015r.

Niezależnie od powyższego , nawet gdyby założyć, że przed zatrzymaniem brał narkotyki , to nie sposób przyjąć by był pod ich wpływem np. podczas przesłuchania mającego miejsce po upływie 4 miesięcy - dnia 19 września 2012 roku ( k. 1306 – 1307 ). M.in. w trakcie tego przesłuchania M. W. przyznał ,że kupował od O. S. amfetaminę wskazując , że przedmiotowych transakcji było niemniej niż 200 a nie więcej niż 360.

Po ujawnieniu tych zeznań na rozprawie oświadczył pamiętam ,że tak mówiłem więc potwierdzam to dzisiaj ale ja dziś , że bezpośrednio od S. kupowałem nie pamiętam ( k. 7404). Odnosząc się zatem do ujawnionych przedmiotowych wyjaśnień, świadek nie tylko im nie zaprzeczył ale potwierdził je oświadczając jedynie , że obecnie tego nie pamięta.

Podkreślenia wymaga, że także zeznając przed Sądem świadek M. W., choć niekonsekwentnie , ale przyznawał fakt nabywania narkotyków od O. S..

I tak np. na k. 6159 po ujawnieniu wyjaśnień ze śledztwa potwierdził ,że kupował amfetaminę od O. S. jednak nie pamiętał w jakiej ilości stwierdził m.in. najczęściej to ja jeździłem do S. po amfetaminę ( k. 6160).

Sąd Okręgowy bardzo wnikliwie przeanalizował zeznania złożone przez M. W. w postępowaniu sądowym i zasadnie ocenił ,że te , w których zaprzeczał by O. S. sprzedawał mu amfetaminę nie zasługują na wiarę - a ocenę tę logicznie i wyczerpująco uzasadnił.

W odniesieniu do M. G. (1) , podobnie jak w odniesieniu do M. W., także brak jest podstaw do przyjęcia ,że składając wyjaśnienia obciążające O. S. znajdował się pod wpływem narkotyków.

M. G. (1) został zatrzymany 9 marca 2012r. Jak wyjaśnił na rozprawie ( k. 6245) podczas pierwszego przesłuchania odmówił składania wyjaśnień gdyż źle się czuł – co znajduje potwierdzenie w treści protokołu przesłuchania z dnia 11 marca 2012r. Kolejne przesłuchanie, w toku którego złożył wyjaśnienia, miało miejsce w dniu 26 marca , a więc po upływie ponad 2 tygodni , w trakcie których - jak oświadczył na rozprawie - przyjmował w areszcie leki przepisane przez lekarza psychiatrę . Zwrócić należy uwagę ,że po tej dacie M. G. (1) przesłuchiwany był podczas śledztwa wielokrotnie a nie sposób przyjąć by w toku tych przesłuchań był pod wpływem środków odurzających lub psychotropowych jeśli się zważy, że przebywał w areszcie. Podkreślenia wymaga, że M. G. (1) przesłuchany przed Sądem złożył zeznania tożsame z wyjaśnieniami, które składał w toku śledztwa . Stwierdził także jednoznacznie było tak jak zeznawałem w śledztwie ( k.6244 ) .

W świetle powyższego zarzut apelacji, że Sąd Okręgowy oparł się na zeznaniach tego świadka złożonych pod wpływem środków odurzających lub psychotropowych oraz, że zeznania te stanowiły powtórzenie wersji sugerowanej przez funkcjonariuszy Policji – jest oczywiście nieuprawniony.

Równie nieuprawniony jest taki zarzut w odniesieniu do zeznań

P. B. (2), słuchanego wielokrotnie w toku postępowania przygotowawczego. Przypomnieć wypada, że zeznając przed Sądem świadek początkowo zaprzeczył by łączyły go jakieś interesy z O. S. , jednak po ujawnieniu mu wyjaśnień złożonych w śledztwie, potwierdził je bez żadnych zastrzeżeń i wskazał okoliczności tożsame z tymi , które relacjonował w toku śledztwa.

Niezasadny jest także podniesiony w apelacji w odniesieniu do P. B. (2) zarzut obrazy art. 182 § 3 k.p.k. Przed wszystkim zwrócić należy uwagę ,że przepis ten dotyczy wyłącznie świadka , który w innej toczącej się sprawie jest oskarżony ( lub podejrzany ) o współudział w przestępstwie objętym postępowaniem , w którym występuje jako świadek. Wynika to jednoznacznie nie tylko z brzmienia przepisu ale także z utrwalonego orzecznictwa ( wyrok SN z 28.11.2003r IV KK 14/03, wyrok SA w Warszawie z 23.11.2012r II AKA 323/12 ).

Tymczasem , wprawdzie przeciwko P. B. (2) toczyło się równolegle postępowanie karne , w którym zarzucono mu udzielanie amfetaminy różnym osobom , jednak - jak wynika z postanowienia o przedstawieniu zarzutów ( k. 1765 ) - w postępowaniu tym nie postawiono mu zarzutu obejmującego czyn opisany w pkt. VI aktu oskarżenia wniesionego w niniejszej sprawie ( który to czyn wskazuje obrońca jako uzasadnienie prawa do odmowy zeznań przez P. B. (2)). Skoro więc w owym innym postępowaniu P. B. (2) nie został oskarżony ( podejrzany ) o współudział w przedmiotowym czynie zarzucanym O. S. w niniejszej sprawie - Sąd Okręgowy zasadnie uznał ,że P. B. (2) nie przysługiwało prawo do odmowy zeznań w oparciu o art. 182 § 3 k.p.k.

Niezależnie od powyższego , odnosząc się do argumentacji przedstawionej w apelacji należy na marginesie zauważyć ,że nawet gdyby świadkowi przysługiwało prawo do odmowy zeznań na podstawie wskazanego wyżej przepisu , to zgodnie z art. 391 § 2 k.p.k. wolno odczytać wyjaśnienia złożone uprzednio przez świadka w charakterze oskarżonego ( podejrzanego).

Odnosząc się do podniesionego w apelacji zarzutu niewyjaśnienia przez Sąd Okręgowy sprzeczności między zeznaniami M. G. (1) a M. W. i P. B. (2) dotyczącej ceny płaconej O. S. za gram amfetaminy stwierdzić trzeba ,że przyczyny przedmiotowej, wskazywanej przez skarżącego różnicy w cenie są oczywiste i jasno wynikały z wyjaśnień i zeznań M. G. (1).

Przypomnieć wypada , że M. G. (1) zeznając na okoliczność ceny jaką płacił O. S. za gram nabywanej od niego amfetaminy ( zarzut VIII ) konsekwentnie twierdził , że wynosiła ona 40 zł za gram i zeznania te zgodne są z zeznaniami pozostałych świadków. M.in. na rozprawie ( k. 6244) stwierdził ostatni raz kupowałem amfetaminę od S. 9 marca 2012 r , 50 gram zapłaciłem za to 2000 zł.

Przywołane w apelacji zeznania M. G. (1), w których wskazywał cenę 11 zł za gram amfetaminy dotyczyły ceny oferowanej w przypadku nabycia przez kontrahenta 1 kg amfetaminy. Jak prawidłowo ustalił Sąd Okręgowy , O. S. przekazał M. G. (2) 5 gramów amfetaminy oświadczając mu ,że jest to próbka towaru , którą ma przekazać D. P. z informacją , że może mu zaoferować ją do sprzedaży w cenie po 11 zł za gram przy zakupie 1 kg. Była to więc niejako cena promocyjna związana z zakupem jednorazowo znacznej ilości amfetaminy.

Odnośnie do apelacji obrońcy oskarżonego O. S. w zakresie czynów opisanych w zarzutach VII i XII - pkt . 21 wyroku oraz apelacji obrońcy oskarżonego M. R. w zakresie czynu opisanego w zarzucie XIX – pkt. 30 wyroku stwierdzić należy co następuje.

Sąd Okręgowy wnikliwie przeanalizował materiał dowodowy dotyczący przedmiotowej uprawy, w tym udziału w niej oskarżonego M. R. i O. S. , ocenił go zgodnie z wymogami określonymi w art. 7 k.p.k., poczynił właściwe ustalenia faktyczne i przedstawił w tym zakresie logiczną i wystarczającą argumentację , którą Sąd Apelacyjny w całości podziela. Prawidłowa jest także i należycie uzasadniona ocena prawna czynu O. S. i M. R..

Obrońca oskarżonego O. S. zaskarżył wprawdzie wyrok w części dotyczącej czynów opisanych w pkt. VII i XII aktu oskarżenia jednak nie sprecyzował w tym zakresie zarzutów ani też nie przedstawił żadnej argumentacji.

Zarzut podniesiony w apelacji obrońcy oskarżonego M. R. jest niezasadny.

Skarżący kwestionując ustalenia Sądu dotyczące omawianego czynu , w szczególności zaś zamiaru oskarżonego, nie przedstawił argumentów , które mogłyby poddać w wątpliwość ich zasadność .

Wbrew wywodom apelacji , treść rozmowy telefonicznej M. R. z W. W. (2) , do której odwołuje się Sąd stanowi wraz z treścią grypsu ujawnionego w areszcie w rzeczach osobistych M. R., wystarczającą przesłankę przedmiotowych ustaleń .

Wobec argumentu apelacji, że z rozmowy tej nie można wywieźć dowodu winy oskarżonego ( str. 11 apelacji) - koniecznym wydaje się przywołanie treści tej rozmowy w szczególności tego jej fragmentu , w którym W. W. (2) mówił tylko ja nie chcę tutaj żadnych M. widzieć…Jakieś normalne auto a być takie nierzucające się w oczy i tu nie ma prawa nikt przyjeżdżać. ….nie chcę tu żadnych kibiców ( k. 2604 ) . Wymowa tej wypowiedzi , zwłaszcza określenie „ kibiców” jest jednoznaczna. Nie ulega wątpliwości że gdyby na przedmiotowej posesji nie było nic do ukrycia , W. W. (2) nie formułowałby tak kategorycznych zakazów i nie używałby tego typu określeń.

Równie wymowna jest reakcja M. R. na napomnienie ze strony W. W. (2) A tutaj z tymi chłopakami to tam nic nie mów wiesz? Odpowiedź No co ty chory jesteś ? ( k. 2604) dowodzi jednoznacznie , że oskarżony M. R. miał świadomość konieczności zachowania w tajemnicy przedmiotowych działań.

Znamienny w swej treści jest także gryps ( k. 828) , w którym M. R. zwracał się do adresata o przekazanie W. W. (2) by ten zeznał , że ani on ani O. S. nie wiedzieli o plantacji a pieniądze , które mu przywoził M. R. pożyczył od O. S. na życie.

Stanowisko obrońcy oskarżonego M. R. , że gryps ten nie może zostać uznany za dowód w sprawie gdyż byłoby to wyjście poza ramy oskarżenia jest oczywiście nieuprawnione.

Niezasadne są także podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego M. R. zarzuty dotyczące czynów opisanych w pkt. XVI, XVII i XVIII aktu oskarżenia – pkt. 29 wyroku.

Wbrew zarzutom apelacji Sąd Okręgowy prawidłowo dokonał ustaleń faktycznych należycie oceniając ujawniony materiał dowodowy. Wobec braku potrzeby powtarzania argumentacji przedstawionej w tym zakresie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wystarczy w tym miejscu podkreślić , że podstawę ustaleń Sądu stanowiły wyjaśnienia oskarżonego M. R. złożone w toku śledztwa na k. 208 – 209 i 211 – 213, których w sposób logiczny i przekonujący nie potrafił odwołać. Sąd Okręgowy wnikliwie przeanalizował wskazywane przez oskarżonego powody dla których złożył rzekomo niezgodne z prawdą przedmiotowe wyjaśnienia i zasadnie uznał twierdzenia oskarżonego w tym zakresie za sprzeczne z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Wbrew wywodom apelacji Sąd Okręgowy zasadnie uznał, że wyjaśnienia M. R. z k. 208 – 209 i 211-213 znajdują potwierdzenie w treści rozmów telefonicznych przywołanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. W zacytowanym przez Sąd Okręgowy zapisie rozmowy M. R. z O. S. nie padło wprawdzie – co podnosi skarżący – słowo amfetamina , jednak z rozmowy tej jasno wynika, że O. S. otrzymał od M. R. do przetestowania jakąś substancję oraz ,że miał zastrzeżenia do jej mocy. Widoczna w cytowanej rozmowie „oszczędność w słowach” związana jest z wyraźnie konspiracyjnym jej charakterem - zrozumiałym , zważywszy na materię ,której dotyczyła.

W świetle powyższego należy podzielić ocenę Sądu Okręgowego, iż dowody sprzeczne ze wskazanymi wyżej wyjaśnieniami M. R. nie zasługują na wiarę. Skarżący kwestionując tę ocenę nie przedstawił argumentów , które mogłyby poddać w wątpliwość jej prawidłowość.

Odnosząc się do podniesionego w apelacji obrońcy oskarżonego W. W. (2) zarzutu dotyczącego czynu opisanego w pkt. XV aktu oskarżenia – pkt 27 wyroku należy zwrócić uwagę ,że obrońca ograniczając się w zasadzie do stwierdzenia , że Sąd błędnie ocenił materiał dowodowy , w tym opinię biegłego z zakresu broni i balistyki oraz wyjaśnienia oskarżonego w wyniku czego przyjął jak w wyroku podczas gdy była to niekompletna wiatrówka - nie wskazał jakich konkretnie uchybień dopuścił się Sąd w ocenie tych dowodów.

W tej sytuacji wystarczy w tym miejscu stwierdzić ,że wszystkie dowody istotne dla rozstrzygnięcia w omawianym zakresie, w tym także wskazane w apelacji, poddane zostały wnikliwej analizie a ich ocena zgodna jest z zasadami określonymi w art. 7 k.p.k.

Z uwagi na wszystkie omówione wyżej okoliczności , przy uwzględnieniu argumentacji przedstawionej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, Sąd Apelacyjny podzielając dokonaną przez Sąd Okręgowy ocenę dowodów i uznając za prawidłowe ustalenia w przedmiocie winy oskarżonych K. D., O. S. , W. W. (2) i M. R. oraz kwalifikacji prawnej wszystkich przypisanych im czynów – uznał za niezasadne apelacje obrońców oskarżonych kwestionujące wyrok w tej części .

Niezasadna jest także apelacja obrońcy oskarżonego W. W. (2) w części kwestionującej wymiar orzeczonych wobec niego kar.

Wbrew argumentowi podniesionemu w wywodach apelacji, Sąd Okręgowy przy wymiarze kary za czyn przypisany w pkt. 25 wyroku , miał na uwadze jako okoliczność łagodzącą przyznanie się oskarżonego do popełnienia tego czynu.

Kary jednostkowe wymierzone oskarżonemu W. W. (2) oraz oskarżonym K. D. , O. S. i M. R. nie noszą cech rażącej niewspółmierności. Zostały orzeczone z uwzględnieniem wszystkich okoliczności podmiotowych i przedmiotowych a okoliczności te znalazły należyty wyraz w ich wysokości.

Wobec braku potrzeby powtarzania wyczerpującej argumentacji przedstawionej w tym zakresie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wystarczy wskazać na znaczny stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych wszystkim oskarżonym oraz w odniesieniu do O. S. i W. W. (2) – także na wysoce naganny dotychczasowy tryb życia, w tym na uprzednią wielokrotną ich karalność.

Podkreślenia wymaga, że wobec K. D. , który nie był dotychczas karany Sąd orzekł kary jednostkowe zbliżone do dolnej granicy ustawowego zagrożenia .

W wysokości kar wymierzonych M. R. znalazła należyty wyraz zarówno dobra opinia o nim w miejscu zamieszkania jak i jego uprzednia karalność .

Kary jednostkowe wymierzone oskarżonym Sąd Apelacyjny uznał za współmierne do stopnia społecznej szkodliwości przypisanych czynów i do stopnia winy oskarżonych oraz za odpowiednie z punktu widzenia zadań prewencyjnych.

Kary łączne orzeczone zostały prawidłowo - w sposób należycie uwzględniający związek podmiotowo-przedmiotowy pomiędzy poszczególnymi przypisanymi oskarżonym czynami.

Kwestionowanie przez obrońców oskarżonych M. R. i W. W. (2) orzeczenia w przedmiocie kosztów Sąd Apelacyjny uznał za niezasadne wobec braku przesłanek określonych w art. 624 § 1k.k.

Z powyższych względów Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.