Sygn. akt I C 40/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 kwietnia 2016 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Katarzyna Powalska

Protokolant: st. sekr. sąd. Iwona Bartel

po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2016 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa L. M.

przeciwko (...) S.A. w L. Oddział (...)

o odszkodowanie, przywrócenie stanu zgodnego z prawem i zakazanie naruszeń

1.  oddala powództwo;

2.  przyznaje Adwokat M. B. prowadzącej Kancelarię Adwokacką w S. kwotę 4.428 ( cztery tysiące czterysta dwadzieścia osiem ) złotych, w tym podatek VAT w stawce 23% tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej powódce z urzędu, którą nakazuje wypłacić ze środków Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Sieradzu;

3.  oddala wniosek pozwanego o zasądzenie kosztów procesu;

4.  nie obciąża powódki kosztami sądowymi, które przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt I C 40/14

UZASADNIENIE

W pozwie skierowanym do Sądu Okręgowego w Sieradzu w dniu 06 lutego 2014 r. (data wpływu) pełnomocnik powódki L. M. wniósł o nakazanie stronie pozwanej (...) S.A. w L. Oddział (...) przywrócenia stanu zgodnego z prawem i zakazanie dalszych naruszeń prawa własności gruntu działki nr (...), położonej w miejscowości K., dla której Sąd Rejonowy w Wieluniu V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o nr (...) w ten sposób, aby zobowiązać pozwaną do usunięcia z wyżej wymienionej działki gruntu urządzeń elektroenergetycznych w postaci słupa energetycznego wraz z napowietrzną linią w terminie 1 miesiąca od dnia uprawomocnienia się orzeczenia w sprawie oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kwoty 80.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia powództwa w sprawie do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie przez pozwaną z nieruchomości powódki za okres ostatnich 10 lat liczonych od dnia wniesienia pozwu, odszkodowania za zmniejszenie wartości działki i ponadnormatywnego zniszczenia budynku na skutek niemożności przeprowadzenia koniecznych remontów. Ponadto pełnomocnik powódki wniósł o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych oraz zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu podnosząc, iż nie zostały one uiszczone w całości, ani w części. W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powódki podał, że powódka L. M. począwszy od 1 stycznia 2007 r. jest właścicielką nieruchomości położonej w miejscowości K., oznaczonej jako działka o nr (...), dla której Sąd Rejonowy w Wieluniu V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...). Wcześniej właścicielami przedmiotowej nieruchomości byli rodzice powódki. Na przedmiotowej działce posadowiony jest słup energetyczny, tzw. trójnóg oraz kilka linii napowietrznych. Z informacji posiadanych przez powódkę wynika, że początkowo linie napowietrzne przebiegały przez teren działki w innym miejscu. Około 1992 r. bez zgody i wiedzy ówczesnych właścicieli nieruchomości przeciągnięto linie tuż nad dachem znajdującego się na nieruchomości domu mieszkalnego. Z uwagi na bliskie położenie słupa -około 2 m od domu i linii napowietrznych powódka nie ma możliwości rozbudowania domu, ani tym bardziej jego naprawy. Od czasu posadowienia linii energetycznych dom stale, sukcesywnie niszczeje. Od kilku lat przecieka dach, sypie się sufit, panuje w domu bardzo duża wilgoć. W chwili obecnej istnieje bezwzględna konieczność wymiany dachu, w przeciwnym razie grozi to zawaleniem całej konstrukcji. W 2008 r. powódka wezwała na teren nieruchomości architekta w celu ustalenia zakresu prac niezbędnych do przeprowadzenia, umożliwiających zamieszkanie w znajdującym się na terenie nieruchomości domu. Uzyskała informację, iż nie ma możliwości przeprowadzenia jakichkolwiek remontów z uwagi na zbyt bliskie położenie słupa i linii napowietrznych. Od tego czasu powódka rozpoczęła rozmowy z pozwaną zmierzające do wyjaśnienia zaistniałej sytuacji oraz usunięcia przez nią linii i słupa znajdującego się na terenie nieruchomości powódki. W swoich pismach powódka wskazywała, że do posadowienia słupa i przeciągnięcia nad działką linii nie było zgody ani jej, ani wcześniejszych właścicieli nieruchomości. W odpowiedzi pozwana poinformowała jedynie o możliwości wydania warunków na przebudowę linii przebiegającej przez nieruchomość powódki, ale wyłącznie na koszt powódki z uwagi na to, że linia została wybudowana w oparciu o obowiązujące przepisy prawne, a jej aktualny stan nie budzi zastrzeżeń. W ostatnim piśmie powódka wnosiła o ustanowienie na jej rzecz służebności przesyłu za wynagrodzeniem oraz wypłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie z jej nieruchomości. Pozwana wskazała, że nabyła tytuł prawny do korzystania z w/w nieruchomości w zakresie odpowiadającym służebności przesyłu przez zasiedzenie. Należy wskazać, że nie ma racji pozwana powołując się w przywołanym powyżej piśmie na zarzut zasiedzenia. Przede wszystkim bowiem ani pozwana, ani jej poprzednicy prawni nie dysponowali zgodą właścicieli nieruchomości na wybudowanie stacji i poprowadzenie linii energetycznej. Nie została również doręczona powódce, ani poprzednim właścicielom decyzja administracyjna pozwalająca uznać, iż pozwana dysponuje jakimkolwiek tytułem prawnym do korzystania z nieruchomości. Ponadto wbrew twierdzeniom pozwanej nie doszło do zasiedzenia na jej rzecz służebności przesyłu. W związku z powyższym należy uznać, iż roszczenie powódki o wypłatę na jej rzecz stosownego odszkodowania z tytułu bezumownego korzystania przez pozwaną z nieruchomości jest zasadne. Ponadto pełnomocnik powódki podniósł, że z uwagi na usytuowanie urządzeń przesyłowych powódka nie ma praktycznie żadnej możliwości korzystania z będącej jej własnością działki gruntu, ani z mieszkalnego znajdującego się na jej terenie, ponosząc jednakże bardzo duże koszty ich utrzymania. Ponadto ze względu na niemożność przeprowadzenia niezbędnych remontów i napraw w domu uległ on ponadnormatywnemu zniszczeniu, za który to stan rzeczy w całości odpowiada pozwana. Jednocześnie fakt posadowienia w/w urządzeń w wyraźny sposób a na atrakcyjność nieruchomości, skutkując jednocześnie znacznym obniżeniem jej wartości. W oparciu o powyższe pełnomocnik powódki stwierdził, że należy uznać, iż jej roszczenia są w pełni uzasadnione i zasługują na uwzględnienie, (pozew k. 2-5).

W odpowiedzi na pozew pełnomocnik strony pozwanej wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na rzecz (...) S.A. Oddział (...) kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. W uzasadnieniu swego pisma pełnomocnik pozwanej podniósł, że pozwana potwierdza, że przez nieruchomość powódki przebiega linia niskiego napięcia wraz ze słupem. Linia ta wybudowana została w roku 1979 o czym świadczy protokół nr (...) odbioru technicznego i przekazania do eksploatacji z dnia 1979 r. Od tego czasu linia energetyczna oraz słup nie zmieniły swojego położenia na gruncie powódki. (...) S.A. Oddział (...) wnosi o oddalenie powództwa ponieważ przysługuje jej prawo do korzystania z gruntu w postaci służebności gruntowej odpowiadającej swoją treścią służebności przesyłu. Służebność ta została nabyta przez zasiedzenie w złej wierze przez pozwaną w dniu 27.04.2009r. Zgodnie z utrwalonym już w orzecznictwie i piśmiennictwie poglądem, korzystanie przez przedsiębiorstwo energetyczne odpowiada swoją treścią służebności przesyłu i może prowadzić do zasiedzenia takiej służebności. Przyjmując czas istnienia przedmiotowej linii ( od 1979r.) oraz treść art. 172 kc w brzmieniu obowiązującym po 01.10.1990 r., pozwana stwierdza, że z dniem 27.09.2009 r., nabyła przez zasiedzenie w dobrej wierze służebność gruntową odpowiadającą swoją treścią aktualnej służebności przesyłu. Zarządzeniem nr. 14/ (...)/89 z dnia 16.01.1989r. Minister Przemysłu utworzył przedsiębiorstwo państwowe pod nazwą Zakład (...) i wyposażył je w mienie powstałe z podziału Centralnego O. Energetycznego. Przedsiębiorstwo to zostało następnie przekształcone w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa pod nazwą Zakład (...) SA a po zmianie nazwy na (...) SA połączyło się w trybie art. 492 § 1 ksh z (...) SA w L.. Każde z wyżej opisanych przekształceń organizacyjnych związane było z przeniesieniem majątku, w tym przedmiotowych linii energetycznych. Pozwana stoi na stanowisku, że mocą Zarządzenie nr. 14 Skarb Państwa, wraz z przeniesieniem własności urządzeń energetycznych przeniósł na przedsiębiorstwo państwowe Zakład (...) również posiadanie służebności gruntowej. Z tego względu, mając na uwadze, że korzystanie przez pozwaną z gruntu powódki odbywa się zgodnie z prawem i na podstawie tytułu prawnego uprawniającego do korzystania, pozew winien być oddalony. W niniejszej sprawie nie bez znaczenia jest fakt, że powódka stała się właścicielką nieruchomości poprzez zasiedzenie. Wynika to z treści odpisu z księgi wieczystej. Nabycie własności nastąpiło w okresie kiedy urządzenia energetyczne na tym gruncie już istniały a więc nabycie nastąpiło z ewentualnymi ograniczeniami jakie linia ta generowała. W tym kontekście powódka nie może również żądać wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z gruntu za okres ostatnich 10 lat, bowiem jak wynika z treści pozwu prawo własności przysługuje powódce od dnia 01.01.2007 r., (odpowiedź na pozew k. 29-30).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W miejscowości K., gmina M., powiatu (...) przy skrzyżowaniu dwóch dróg lokalnych znajduje się działka nr (...) w kształcie trójkąta o powierzchni 284 m 2, , dla której Sąd Rejonowy w Wieluniu V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o nr (...). Działka sąsiaduje z gruntami rolnymi zabudowanymi. Powódka L. M. począwszy od 1 stycznia 2007 r. jest właścicielką nieruchomości położonej w miejscowości K., oznaczonej jako działka o nr (...). Wcześniej właścicielami przedmiotowej nieruchomości byli rodzice powódki. Powódka nabyła nieruchomość w drodze zasiedzenia. W dniu 30 marca 1977 r. Wojewódzka Dyrekcja Rozbudowy Miast i Osiedli (...) w S. z siedzibą w Ł. ustaliła miejsce i warunki realizacji inwestycji w postaci linii SN 15 kV oraz usytuowania stacji transformatorowej we wsi K. i zatwierdziła pod względem urbanistycznym plan realizacji trasy linii SN 15 kV remontowanej linii SN oraz usytuowanie stacji transformatorowej we wsi K. i udzieliła pozwolenie na budowę. W 1979 r. na wskazanej nieruchomości poprzednik prawny pozwanego Zakład (...) wybudował linię niskiego napięcia, w przebiegu której postawił słup na nieruchomości należącej obecnie do powódki i przekazał linie do eksploatacji w dniu 27 września 1979 r. Wymieniona linia została wybudowana w oparciu o ustawę z dnia 28 czerwca 1950 r. o powszechnej elektryfikacji wsi i osiedli (Dz. U. z 1954 r., nr 32, poz. 132). Zarządzeniem nr 14/ (...)/89 z dnia 16 stycznia 1989 r. Minister Przemysłu utworzył przedsiębiorstwo państwowe pod nazwą Zakład (...) i wyposażył je w mienie powstałe z podziału Centralnego O. Energetycznego. Przedsiębiorstwo to zostało następnie przekształcone w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa pod nazwą Zakład (...) S.A., a po zmianie nazwy na (...) S.A. połączyło się z (...) S.A. w L., (dowód: kserokopia wypisu z księgi wieczystej k. 6-9, kserokopia wypisu z rejestru gruntów k. 10-11, kserokopia protokołu odbioru technicznego k. 38-39, kserokopia zarządzenia ministra przemysłu k. 40-42, zeznania świadka E. P.- protokół rozprawy z dnia 17 października 2014 r. 00:09:33-00:31:38 w zw. z k. 65v-66, zeznania świadka Z. W.- protokół rozprawy z dnia 17 października 2014 r. 00:31:38-00:46:49 w zw. z k. 66, zeznania świadka M. W.- protokół rozprawy z dnia 17 października 2014 r. 00:46:49-00:57:13 w zw. z k. 66-66v, zeznania świadka J. M.- protokół rozprawy z dnia 13 stycznia 2015 r. 00:05:23-00:30:16 w zw. z k. 69-69v, kserokopia projektu elektryfikacji k. 124, kserokopia opisu technicznego k. 125-126, kserokopia protokołu odbioru technicznego k. 127-128, zeznania powódki- protokół rozprawy z dnia 18 marca 2016 r. 00:05:19-00:32:00).

Powódka bezskutecznie domagała się zmian w posadowieniu słupów energetycznych. Około 1992 r. na istniejących słupach energetycznych bez zgody i wiedzy zarówno strony powodowej jak i pozwanej podwieszono dodatkowe przewody służące oświetleniu ulicznemu. W 2008 r. powódka L. M. postanowiła dokonać remontu m.in. dachu oraz podwyższenia budynku znajdującego się w miejscowości K. na działce nr (...). Przybyły na miejsce planowanej inwestycji technik budowlany posiadający uprawnienia kierownika budowy J. M. oświadczył, że dokonywanie jakichkolwiek prac remontowych w zastanej sytuacji jest niemożliwe z uwagi na zbyt bliską odległość od przebiegającej linii energetycznej, (dowód: zeznania świadka E. P.- protokół rozprawy z dnia 17 października 2014 r. 00:09:33-00:31:38 w zw. z k. 65v-66, zeznania świadka Z. W.- protokół rozprawy z dnia 17 października 2014 r. 00:31:38-00:46:49 w zw. z k. 66, zeznania świadka M. W.- protokół rozprawy z dnia 17 października 2014 r. 00:46:49-00:57:13 w zw. z k. 66-66v, zeznania świadka J. M.- protokół rozprawy z dnia 13 stycznia 2015 r. 00:05:23-00:30:16 w zw. z k. 69-69v, kserokopia projektu elektryfikacji k. 124, kserokopia opisu technicznego k. 125-126, kserokopia protokołu odbioru technicznego k. 127-128, zeznania powódki- protokół rozprawy z dnia 18 marca 2016 r. 00:05:19-00:32:00).

Powódka L. M. wielokrotnie występowała do (...) S.A. Rejon Energetyczny W. z pytaniem kto i kiedy wyraził zgodę i zrobił projekt na przeciągnięcie linii elektrycznej nad jej domem do domu sąsiadów oraz z prośbą o przesunięcie słupa trójramiennego linii energetycznej z jej działki położonej w K. oznaczonej numerem 512, (dowód: pisma powódki L. M. k. 12-15).

Pismem z dnia 26 października 2010 r. pozwany (...) S.A. Rejon Energetyczny W. oświadczył, że linia niskiego napięcia została wybudowana w roku 1979, a tym samym i przedmiotowy słup. Zaznaczył również, iż powódka powyższą działkę nabyła w 2007 r. przez zasiedzenie wraz z już istniejącymi urządzeniami energetycznymi o charakterze trwałym i widocznym. Stan faktyczny i prawny potwierdzają dokumenty znajdujące się w posiadaniu (...) S.A. Rejon Energetyczny W.. W związku z powyższym pozwany uznał, że poprzez korzystanie nieprzerwanie z widocznego i trwałego urządzenia usytuowanego na gruncie powódki przez okres co najmniej 30 lat, nabył tytuł prawny do korzystania z nieruchomości w zakresie odpowiadającym wprowadzonej do kodeksu cywilnego służebności przesyłu przez zasiedzenie. Z tych też względów roszczenia powódki nie mogą być uwzględnione, gdyż istnieje po stronie pozwanego tytuł prawny do zajmowania i korzystania z nieruchomości w zakresie odpowiadającym służebności. Tytuł ten jednocześnie niweczy w sensie prawnym uprawnienia powódki do żądania z tego tytułu jakiegokolwiek odszkodowania. Pozwany oświadczył, iż z jego strony możliwe jest tylko wydanie warunków na przebudowę linii niskiego napięcia przebiegającej przez nieruchomość. Jednak z uwagi fakt, iż byłaby to przebudowa na wniosek powódki, musiałaby ona pokryć wszelkie związane z tym koszty, (dowód: pismo pozwanego z dnia 28 października 2010 r. k. 20-21).

Aktualny przebieg linii energetycznej jest przebiegiem istniejącym od czasu wybudowania linii i oddania jej do użytku. Dokonane oględziny nie potwierdziły, aby w trakcie użytkowania czynione były jakiekolwiek zmiany. Ilość przewodów oraz długość linii (44 m) jest zgodna z założeniami projektowymi, tożsamymi ze stanem linii na dzień oględzin. W chwili obecnej brak możliwości wykonania robót remontowych dachu budynku mieszkalnego znajdującego się na nieruchomości powódki przy aktualnym przebiegu linii niskiego napięcia. Jest możliwość przeprowadzenia robót remontowych dachu przy okresowo wyłączonym zasilaniu linii. Istnienie linii pozostaje bez wpływu na należyte utrzymanie domu powódki. Istnieje możliwość przeprowadzenia linii kablowej pomiędzy istniejącymi słupami (przy demontażu linii napowietrznej), co zapewni powódce możliwość dokonania remontu budynku należącego do powódki. Nie jest to oczywiście warunek konieczny, alternatywnym rozwiązaniem jest czasowe wyłączenie zasilania linii na okres remontu dachu. Istnienie linii napowietrznej nie ogranicza korzystania z istniejącego budynku, lecz ogranicza możliwość jego rozbudowy o wyższą kondygnację, (dowód: opinia biegłego w zakresie szacowania nieruchomości i budownictwa k. 91-96, opinia uzupełniająca biegłego- protokół rozprawy z dnia 17 listopada 2015 r. 00:07:11- 00:27:43 w zw. z k. 113-113v).

Do daty wniesienia pozwu upłynął okres 35 lat posiadania urządzeń usytuowanych na działce powódki służących przesyłowi energii elektrycznej, które obecnie zasilają w energię elektryczną nieruchomość L. M., (dowód: zeznania świadka E. P.- protokół rozprawy z dnia 17 października 2014 r. 00:09:33-00:31:38 w zw. z k. 65v-66, zeznania świadka Z. W.- protokół rozprawy z dnia 17 października 2014 r. 00:31:38-00:46:49 w zw. z k. 66, zeznania świadka M. W.- protokół rozprawy z dnia 17 października 2014 r. 00:46:49-00:57:13 w zw. z k. 66-66v, zeznania świadka J. M.- protokół rozprawy z dnia 13 stycznia 2015 r. 00:05:23-00:30:16 w zw. z k. 69-69v, kserokopia projektu elektryfikacji k. 124, kserokopia opisu technicznego k. 125-126, kserokopia protokołu odbioru technicznego k. 127-128, zeznania powódki- protokół rozprawy z dnia 18 marca 2016 r. 00:05:19-00:32:00).

Stan faktyczny w niniejszej sprawie pozostawał co do szeregu okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia bezsporny. Spór co do faktów w niniejszym procesie koncentrował się przede wszystkim na ustaleniu czy aktualny przebieg linii energetycznej kwestionowany w przedmiotowej sprawie jest przebiegiem istniejącym od czasu wybudowania linii i oddania jej do użytku czy też w trakcie użytkowania były czynione zmiany, a w szczególności czy w 1992 roku dokonano poprzez działania i w interesie pozwanego dodatkowego podwieszenia tylko w związku z oświetleniem ulicznym czy też w związku z podłączeniem nowo powstałego budynku, na ustaleniu czy aktualny przebieg linii pozwala na prawidłowe korzystanie z budynku, w tym przeprowadzenie remontu i utrzymanie w stanie należytym budynku oraz ustalenie czy możliwe jest przeprowadzenie przedmiotowej linii w innym przebiegu zapewniającym powódce możliwość dokonania remontu i korzystania z budynku. Ponieważ ustalenie tych okoliczności wymagało wiadomości specjalnych, dlatego też koniecznym było powołanie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu budownictwa i szacowania nieruchomości. Sąd przyznał walor wiarygodności opinii sporządzonej przez biegłego sądowego. Zostały ona sporządzona w sposób rzetelny, z wykorzystaniem specjalistycznej wiedzy, a ponadto w swojej treści zawierała wyczerpujące i jednoznaczne wnioski. Biegły precyzując wnioski na okoliczności wskazane w tezach dowodowych zakreślonych przez Sąd dokonał niezbędnych ustaleń stwarzających podstawę do przedstawienia obiektywnego stanu rzeczy. Tok rozumowania przedstawiony przez biegłego w ocenie Sądu należy uznać za logiczny, spójny z pozostałymi dowodami, a nadto konsekwentny.

Odnośnie osobowych źródeł dowodowych Sąd Okręgowy uznał, że jedynie niewielka część okoliczności wskazanych przez stronę powodową oraz przesłuchanych świadków jest istotna dla ustalenia stanu faktycznego oraz rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Relacje te choć w zdecydowanej większości wiarygodne, nie miały znaczenia wobec skutecznego wniesienia przez stronę pozwaną zarzutu zasiedzenia służebności.

Zaliczone w poczet materiału dowodowego dokumentny prywatne nie wzbudziły żadnych wątpliwości Sądu, były one sporządzone w sposób prawidłowy, a ich autentyczności nie zakwestionowała żadna ze stron postępowania.

Sąd ocenił przedłożone do akt sprawy dokumenty urzędowe na podstawie art. 244 k.p.c. zgodnie z którym dokumenty urzędowe, sporządzone w przypisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania, stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Przedłożony rzeczowy materiał dowodowy został sporządzony przez uprawnione podmioty oraz w formie prawem przewidzianej. Ponadto ich autentyczności i prawdziwości nie kwestionowała żadna ze stron postępowania. Sąd w pełni przyznał im walor wiarygodności.

Z uwagi zaś na uwzględnienie zarzutu nabycia przez zasiedzenie przez pozwanego prawa odpowiadającego służebności przesyłu, Sąd oddalił pozostałe wnioski dowodowe powódki jako nieistotne dla rozstrzygnięcia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Roszczenia powódki nie zostały uwzględnione z uwagi na uznanie istnienia podstaw do przesłankowego w tej sprawie stwierdzenia nabycia przez pozwanego prawa odpowiadającego prawu służebności przesyłowej w oparciu o treść przepisów art. 172 § 1 i 2 k.c. w związku z art. 292 k.c.

Cytowane przepisy wskazują, że służebność gruntowa może być nabyta przez zasiedzenie tylko w wypadku, gdy polega na korzystaniu z trwałego i widocznego urządzenia, a przepisy o nabyciu własności nieruchomości przez zasiedzenie stosuje się odpowiednio i posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie), a po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

W pierwszej kolejności wskazać należy jako fakt notoryjny, iż pozwana, tj. (...) S.A., jest m. in. następcą (...) S.A. z siedzibą w Ł., która działała wcześniej pod firmą Zakład (...) S.A. z siedzibą w Ł.. Ta ostatnia spółka była natomiast następcą prawnym przedsiębiorstwa państwowego pod nazwą Zakład (...) — Teren z siedzibą w Ł. (a wcześniej — Zakłady (...)) oraz Skarbu Państwa. Linie energetyczne (poza liniami najwyższych napięć) oraz związane z nimi prawa wchodzą zatem obecnie w skład przedsiębiorstwa pozwanej, pozwana ma zatem tytuł prawny do korzystania z rzeczonych urządzeń przesyłowych. Jednocześnie, większość infrastruktury elektroenergetycznej będącej aktualnie własnością pozwanej była posadawiana na gruntach osób trzecich, zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami prawa, jeszcze przez państwowe przedsiębiorstwa przesyłowe — w tym Zakłady (...) — począwszy od połowy XX w. Również eksploatowana do chwili obecnej, a przebiegająca przez nieruchomość powódki, napowietrzna linia elektroenergetyczna niskiego napięcia 15 kV została wybudowana i uruchomiona w oparciu o obowiązującą wówczas regulację prawną, przy czym — co potwierdza protokół odbioru technicznego i przekazania do eksploatacji linii SN 15 kV w miejscowości K. — powyższe miało miejsce w dniu 29 września 1979 r.

Pozwanej, jako następcy prawnemu m. in. przedsiębiorstwa państwowego pod nazwą Zakłady (...), przysługuje zatem uprawnienie do korzystania z infrastruktury elektroenergetycznej znajdującej się na gruntach osób trzecich, w tym również tej posadowionej na nieruchomości powódki. Podmiot ten przy posadawianiu infrastruktury przesyłowej uzyskiwał m. in. decyzje administracyjne o lokalizacji szczegółowej, zatwierdzeniu planu realizacyjnego, udzieleniu pozwolenia na budowę linii (czy też ich remont lub modernizację), a także wydawane w trybie art. 35 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczenie nieruchomości (tekst jednolity - Dz. U. z 1974 r., nr 10, poz. 64 z późn. zm.) decyzje administracyjne zezwalające mu na zakładanie i przeprowadzanie na nieruchomościach - zgodnie z zatwierdzoną lokalizacją szczegółową - przewodów służących do przesyłania elektryczności, a także innych podziemnych lub nadziemnych urządzeń technicznych niezbędnych do korzystania z tych przewodów z prawem dostępu do tych przewodów i urządzeń w celu wykonywania czynności związanych z ich konserwacją (vide art. 35 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczenia nieruchomości). Jeżeli natomiast infrastruktura energetyczna była posadawiana na nieruchomości Skarbu Państwa żadne wywłaszczenie w tym zakresie nie było konieczne, albowiem wówczas - zgodnie z tzw. zasadą jednolitej własności państwowej - właściciel nieruchomości w sposób całkowicie legalny dokonywał zabudowy swojej własnej nieruchomości. Poza tym budowa infrastruktury elektroenergetycznej na nieruchomościach osób trzecich była również realizowana w oparciu o regulację przewidzianą w ustawie z dnia 28 czerwca 1950 r. o powszechnej elektryfikacji wsi i osiedli (tekst jedn. - Dz. U. z 1954 r., nr 32, poz. 135 z późn. zm.). Posadawianie infrastruktury elektroenergetycznej, w tym również na nieruchomościach osób trzecich (tak jak na nieruchomości powódki) - co jest nieodzowne dla prawidłowego funkcjonowania krajowego systemu energetycznego — nie było zatem bezprawne. Skoro działanie pozwanego nie było bezprawne bezzasadne zatem jest dochodzenie przez powódkę odszkodowania za zmniejszenie wartości działki i ponadnormatywnego zniszczenia budynku na skutek niemożności przeprowadzenia koniecznych remontów.

Poprzednicy prawni strony pozwanej korzystali z trwałych i widocznych urządzeń znajdujących się na działce powódki L. M., skutkiem posiadania urządzeń tych od 1979 roku jest ustalenie przez Sąd zasiedzenia służebności odpowiadającej treścią służebności przesyłu, związanej z korzystaniem z infrastruktury energetycznej w postaci słupa energetycznego wraz z rozciągniętą na nim linią energetyczną, położoną w miejscowości K. przy skrzyżowaniu dwóch dróg lokalnych na działce nr (...).

Zasiedzenie przy przyjęciu posiadania w złej wierze nastąpiło nie później niż 27 września 2009 roku, czyli po dwóch latach od nabycia przez powódkę działki w drodze zasiedzenia i na pięć lat przed wniesieniem przedmiotowego pozwu.

Orzeczenie Sądu w niniejszej sprawie opiera się na ustaleniach opartych na dowodach z dokumentów zwłaszcza opinii biegłego do spraw budownictwa i szacowania nieruchomości J. O., zeznaniach świadków M. W., Z. W., E. P., J. M. oraz przesłuchaniu powódki L. M.- opisanych w ustaleniach stanu faktycznego.

Na podstawie protokołu odbioru i przekazania do eksploatacji obiektu z 29 września 1979 roku dotyczącego przedmiotowej linii i słupa, Sąd ustalił, ze linię i słup przekazano poprzednikowi prawnemu strony pozwanej 29 września 1979 roku. Z protokołu tego przekazania wynika, że nie przedstawiono decyzji o wywłaszczeniu gruntów pod słup i linię przez inwestora. Wskazany dokument pozwala na ustalenie, ze poprzednicy prawni strony pozwanej korzystali z trwałych i widocznych urządzeń na działce powodów co najmniej od 29 września 1979 roku - a zatem doszło do zasiedzenia służebności gruntowej odpowiadającej treści dzisiejszej służebności przesyłu już w roku 2009, najpóźniej 29 września 2009 roku .

Problematyką biegu okresu niezbędnego do stwierdzenia zasiedzenia i zasad dotyczących tej problematyki wielokrotnie zajmował się Sąd Najwyższy. Postanowieniem z dnia 9 lutego 2012 r. Sąd Najwyższy stwierdził: Osoba prawna, która przed dniem 1 lutego 1989 r. miała status państwowej osoby prawnej i nie mogła nabyć (też w wyniku zasiedzenia) własności nieruchomości Skarbu Państwa, może do okresu samoistnego posiadania wykonywanego po tej dacie zaliczyć okres posiadania Skarbu Państwa przed dniem 1 lutego 1989 r., jeżeli w tym czasie nastąpiło przeniesienie posiadania, (zob. LEX nr 1136115). Niewątpliwie zatem bieg zasiedzenia na rzecz poprzedników prawnych strony pozwanej biegł od daty posadowienia linii na działce obecnie będącej własnością powódki, a najdalej od jej przejęcia 29 września 1979 roku, a jego upływ nastąpił najpóźniej 29 września 2009 roku. Sąd Najwyższy podkreślił również w postanowieniu z dnia 17 grudnia 2008 r., (zob. OSNC 2010, nr 1, poz. 15), że nie ma żadnych podstaw do przyjęcia, iż posiadanie służebności przesyłowej przez przedsiębiorstwo państwowe przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej kodeks cywilny z 1989 r. nie było posiadaniem w rozumieniu art. 352 § 1 k.c. i nie mogło prowadzić do zasiedzenia. W orzecznictwie Sądu Najwyższego nie budziła wątpliwości dopuszczalność nabycia w drodze zasiedzenia służebności odpowiadającej treści służebności przesyłu na rzecz przedsiębiorstwa przed ustawowym uregulowaniem służebności przesyłu w art. 305 1 -305 4 k.c. (zob. wyrok z dnia 11 marca 2005 r., niepubl.; postanowienie z dnia 4 października 2006 r., Monitor Prawniczy 2006, nr 21, s. 1128; uchwała z dnia 7 października 2008 r., Biul. SN 2008, nr 10, s. 7). Pogląd ten Sąd Najwyższy potwierdził w postanowieniu z dnia 12 stycznia 2012 r., wskazując, że nie ma żadnych podstaw do przyjęcia, iż posiadanie służebności przesyłowej przez przedsiębiorstwo państwowe przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej kodeks cywilny z 1989 r. nie było posiadaniem w rozumieniu art. 352 § 1 k.c. i nie mogło prowadzić do zasiedzenia, (zob. LEX nr 1130302). Sąd Najwyższy w składzie siedmiu sędziów wyjaśnił w wyroku z dnia 15 stycznia 2009 r., (zob. OSNC - ZD 2009 D, poz. 97), że zasada jednolitego funduszu własności państwowej nie oznaczała, iż przedsiębiorstwo państwowe nie mogło wystąpić z roszczeniem na podstawie art. 231 § 1 k.c. w stosunku do nieruchomości znajdujących się w jego władztwie. W orzecznictwie przyjmuje się zgodnie, że wprawdzie ze względu na tę zasadę państwowa osoba prawna nie mogła przeciwstawić Skarbowi Państwa jakichkolwiek własnych uprawnień, jednakże w stosunkach zewnętrznych z osobami trzecimi miała pozycję taką jak właściciel. W konsekwencji wszelkie roszczenia, jakie powstawały ze względu na składniki mienia państwowego pozostające w zarządzie państwowej osoby prawnej, realizowała w imieniu własnym ta osoba (zob. uchwała składu siedmiu sędziów z dnia 16 października 1961 r., OSN 1962, nr II, poz. 41; postanowienie z dnia 14 czerwca 1963 r., OSNCP 1964, nr 11, poz. 223; uchwała z dnia 27 czerwca 1984 r., OSNCP 1985, nr 1, poz. 11). O ile więc w relacjach wewnętrznych między Skarbem Państwa a państwową osobą prawną posiadaczem samoistnym nieruchomości państwowej było zawsze państwo, o tyle z punktu widzenia relacji zewnętrznych przedsiębiorstwo państwowe, które władało oddaną mu w zarząd nieruchomością, powinno być uznawane za posiadacza samoistnego nieruchomości niezależnie od tego, czy była to nieruchomość państwowa. E. verbis pogląd ten znalazł wyraz w uzasadnieniu wyroku z dnia 15 kwietnia 1966 r. (zob. OSNCP 1967, nr 2, poz. 24), w którym Sąd Najwyższy uznał, że chociaż posiadanie wykonywane przez jednostkę państwową stanowi - w myśl zasady wypowiedzianej w art. 128 § 1 k.c. - posiadanie państwowe, to jednak w wypadku, gdy jego przedmiot znajduje się w zarządzie państwowej osoby prawnej, na zewnątrz ta osoba prawna, a nie Skarb Państwa występuje - zgodnie z art. 128 § 2 k.c. - jako posiadacz. Przedsiębiorstwo państwowe mogło zatem występować z roszczeniem przewidzianym w art. 231 § 1 k.c., z tym, że, ze względu na zasadę jednolitego funduszu własności państwowej, nabywana nieruchomość stawała się własnością państwową. Przedstawione rozumowanie, dotyczące posiadania samoistnego nieruchomości, wykonywanego przez przedsiębiorstwo państwowe w okresie obowiązywania art. 128 k.c. w pierwotnym brzmieniu, można tym bardziej odnieść do posiadania w zakresie służebności przesyłu.

W obecnym stanie prawnym, obowiązującym od roku 2008, ustawodawca wprowadził obok służebności gruntowych i służebności osobistych, trzeci rodzaj służebności. Zgodnie z przepisem art. 305 1.k.c Nieruchomość można obciążyć na rzecz przedsiębiorcy, który zamierza wybudować lub którego własność stanowią urządzenia, o których mowa w art. 49 § 1, prawem polegającym na tym, że przedsiębiorca może korzystać w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej, zgodnie z przeznaczeniem tych urządzeń (służebność przesyłu). Służebność przesyłu może też być nabyta przez przedsiębiorcę przesyłowego w drodze zasiedzenia, bo zgodnie z art. 352 § 1 k.c.: "Kto faktycznie korzysta z cudzej nieruchomości w zakresie odpowiadającym treści służebności, jest posiadaczem służebności". Warunkiem zasiedzenia służebności przesyłu jest korzystanie przez przedsiębiorcę przesyłowego z trwałego i widocznego urządzenia - np. postawienie na cudzej nieruchomości i korzystanie ze słupa przesyłowego, na którym rozpięto kabel wysokiego napięcia i nie ma więc przeszkód do uznania przedsiębiorcy, który korzysta z cudzej nieruchomości w zakresie odpowiadającym treści służebności przesyłu, a nie ma tytułu prawnego do władania tą nieruchomością, za posiadacza takiej służebności. Posiadanie przez przedsiębiorstwo państwowe urządzeń energetycznych oraz cudzej nieruchomości, na której zostały posadowione, jest posiadaniem w rozumieniu art. 352 k.c. i może prowadzić do zasiedzenia służebności gruntowej odpowiadającej służebności przesyłu (art. 292 w zw. z art. 172 k.c.) (tak SN w postanowieniu z dnia 13 października 2011 r., Lex nr 1096048) i jak wskazano wyżej Sąd Najwyższy dopuszczał taką możliwość jeszcze przed nowelizacją kodeksu cywilnego, dokonaną ustawą z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz o zmianie niektórych innych ustaw, która wprowadziła do polskiego systemu prawnego służebność przesyłu (zob. postanowienie SN z dnia 4 października 2006 r., niepubl.; postanowienie SN z dnia 22 października 2002 r.,, Biul. SN 2002, nr 11, s. 7; wyrok SN z dnia 31 maja 2006 r., Lex nr 258681).

Zgodnie z poglądami doktryny, z reguły przedsiębiorca - posiadacz służebności przesyłu będzie uznany za posiadacza służebności w złej wierze ( zob. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca 2005 r., OSNCP 2006, nr 4, poz. 64; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 stycznia 2008 r, niepubl.). W uchwale z dnia 7 października 2008 r. (, Biul. Sądu Najwyższego 2008, nr 10, s. 7; Lex nr 458125) Sąd Najwyższy wskazał, że "przed ustawowym uregulowaniem służebności przesyłu (art. 305 1 -305 4 k.c.) dopuszczalne było nabycie w drodze zasiedzenia służebności odpowiadającej treści służebności przesyłu w ruchu przedsiębiorstwa". Nie ma przy tym potrzeby oznaczania nieruchomości władnącej. Skoro powołana ustawa nie zawiera przepisów przejściowych, między innymi w zakresie zasiedzenia służebności przesyłu, należy przyjąć, że jeżeli termin prowadzący do zasiedzenia służebności upłynął przed dniem 3 sierpnia 2008 r. (to jest przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 30 maja 2008 r.), to sąd stwierdzi nabycie służebności gruntowej o treści odpowiadającej służebności przesyłu, jeżeli zaś po tej dacie - sąd stwierdzi zasiedzenie służebności przesyłu (zob. G. Bieniek, Urządzenia przesyłowe..., s. 72-73).

Odnosząc się do kolejnych okoliczności podniesionych przez stronę powodową przypomnieć należy, że w zakresie dobrej wiary posiadacza służebności, która ma wpływ na wymagany do zasiedzenia okres posiadania, trzeba wskazać na postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2005 r. (sygn. akt IV CK 165/05, LEX nr 186901), w którym zawarto tezę, iż domniemanie prawne określone w przepisie art. 7 k.c, tj. domniemanie istnienia dobrej wiary „znajduje zastosowanie także w zakresie nabywania służebności gruntowej przez zasiedzenie (art. 292 k.c. w zw. z art. 172 k.c.)." Dla ustalenia zaś, czy posiadacz służebności jest w dobrej, czy też w złej wierze, ma znaczenie nie jego wiedza o tym, kto jest właścicielem obciążonej nieruchomości, ale jego przekonanie co do tego, czy przysługuje mu wykonywane prawo (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 maja 2004 r., sygn. akt III CK 496/02, LEX nr 152776). Równocześnie trzeba nadmienić, iż zgodnie z przepisem art. 172 § 1 k.c. w zw. z art. 292 k.c. w zw. z art. 305 4 k.c. i dotychczasowym orzecznictwem sądowym (por. np. uzasadnienie do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 17 września 1986 r., sygn. akt III CZP 58/86, opubl.: Legalis) dla oceny dobrej lub złej wiary posiadacza powołującego się na zasiedzenie własności nieruchomości, czy też prawa (odpowiadającego treścią) służebności przesyłu decydująca jest chwila objęcia nieruchomości, czy też tego prawa w posiadanie. Późniejsze ewentualne przekształcenie się dobrej w złą wiarę nie ma znaczenia i wpływu na przedłużanie terminu warunkującego nabycie stosownego prawa w drodze zasiedzenia.

Swoje prawo do korzystania z nieruchomości powódki w zakresie odpowiadającym treści służebności przesyłu pozwana może więc też wywodzić z faktu nabycia tego prawa w drodze zasiedzenia. Posadowiona na nieruchomości powódki infrastruktura elektroenergetyczna funkcjonowała już najpóźniej w dniu 29 września 1979 r., co uzasadnia liczenie biegu okresu niezbędnego do zasiedzenia prawa odpowiadającego treścią służebności przesyłu na nieruchomości powódki najpóźniej od tej daty. Najpóźniej bowiem od tego momentu na nieruchomości powódki ma miejsce w sposób nieprzerwany wykonywanie - wpierw przez poprzedników prawnych pozwanej, a obecnie przez nią samą - prawa odpowiadającego treścią służebności przesyłu, które odbywało i odbywa się w szczególności poprzez eksploatację rzeczonej infrastruktury i dostarczanie za jej pomocą energii elektrycznej odbiorcom, ale także -w miarę potrzeby - poprzez jej oględziny, przeglądy, konserwację, naprawy, remonty, przebudowę, a także wyposażanie w niezbędne elementy bądź wymianę tych ostatnich, pomiary rezystancji uziemienia słupów energetycznych, czy też niezbędną wycinkę zadrzewienia. Skoro najpóźniej od dnia 29 września 1979 r. aż do chwili obecnej przedmiotowa infrastruktura jest nieprzerwanie wykorzystywana, to upłynął już termin do nabycia prawa odpowiadającego treści służebności przesyłu na nieruchomości powódki w drodze zasiedzenia i to zarówno przy przyjęciu dobrej (wówczas termin ten przypadałby najpóźniej na dzień 29 września 1989 r. - vide przepis art. 172 k.c. w pierwotnej wersji), jak i złej wiary (wówczas termin ten przypadałby najpóźniej na dzień 29 września 2009 r. - vide przepis art. 172 k.c.) po stronie posiadacza służebności. Można nadmienić, iż właścicielem przedmiotowych linii w 1989 r. był Skarb Państwa (zgodnie z tzw. zasadą jednolitej własności państwowej), zaś w dniu 29 września 2009 r. - Zakład (...) S.A. z siedzibą w Ł.. - i to na rzecz tych podmiotów doszłoby do zasiedzenia prawa (służebności) odpowiadającego służebności przesyłu, którego treść stanowi w szczególności prawo dostępu do urządzenia przesyłowego, korzystania z niego poprzez bieżącą eksploatację, dokonywania kontroli, przeglądów, konserwacji, modernizacji, remontów, usuwania awarii, wymiany urządzeń posadowionych na nieruchomości powódki w zakresie niezbędnym dla zapewnienia prawidłowego i niezakłóconego działania urządzeń przesyłowych przedsiębiorstwa (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 kwietnia 2012 r., sygn. akt V CSK 190/11, opubl. Legalis).

Sąd nie uwzględnił roszczenia powódki o zasądzenie od pozwanej na rzecz L. M. kwoty 80.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia powództwa w sprawie do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie przez pozwaną z nieruchomości powódki za okres ostatnich 10 lat liczonych od dnia wniesienia pozwu. Sąd Okręgowy stoi bowiem na stanowisku, które przeważa w doktrynie i dogmatyce prawa cywilnego, że upływ terminu zasiedzenia wyłącza możliwość dochodzenia wynagrodzenia za korzystanie z cudzej nieruchomości w okresie jego biegu (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 30 września 2013 r. I ACa 425/13 LEX nr 1381441, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 17 lipca 2014 r. I ACa 237/14 LEX nr 1527216, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2012 r. II CSK 258/11 LEX nr 1125088, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 2011 r. (...) 7/11, LEX nr 897712). Funkcja zasiedzenia sprzeciwia się bowiem przyznaniu byłemu właścicielowi wobec posiadacza, który stał się właścicielem, wszelkich innych roszczeń, u których podstaw leży prawo własności, do takich zaś należałyby roszczenia uzupełniające za okres poprzedzający datę zasiedzenia, w tym roszczenie o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy lub prawa. Ład, porządek prawny, stabilizacja stosunków w zakresie odnoszącym się do własności nieruchomości, czyli wszystko to, do czego zapewnienia zmierza zasiedzenie, ulegałoby ponownie zakłóceniu przez spory dotyczące, związanego z roszczeniem windykacyjnym i tym samym uzależnionego przede wszystkim od kwestii własnościowych, roszczenia o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy w okresie poprzedzającym datę zasiedzenia. Takie zapatrywania podzielił również Trybunał Konstytucyjny, który w uzasadnieniu wyroku w sprawie SK 9/98, wprost przyjął między innymi, iż „nie przysługują także właścicielowi wobec posiadacza, który nabył własność nieruchomości przez zasiedzenie, roszczenia o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy bez tytułu prawnego, w okresie poprzedzającym dzień zasiedzenia.” W tym stanie rzeczy nie sposób uwzględnić roszczenia strony powodowej w części w jakiej domagała się ona wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości powódki za okres ostatnich 10 lat liczonych od dnia wniesienia pozwu. Powództwo w tym zakresie ze wskazanych wyżej powodów podlegało oddaleniu.

Na podstawie opisanych przepisów i rozważań Sąd oddalił powództwo L. M. o nakazanie, zapłatę oraz o odszkodowanie z uwagi na przesłankowe stwierdzenie zasiedzenia służebności , a tym samym uznanie , iż pozwany miał prawo korzystać z nieruchomości powódki w opisywanym zakresie. Dotyczy to zakresu samej linii niskiego napięcia w przebiegu wskazywanym w niniejszym procesie, szczegółowo opisanym w opinii biegłego.

Odnosząc się zaś do roszczeń zawartych w pozwie dotyczących podwieszenia nad dachem budynku mieszkalnego L. M. linii doprowadzającej energię elektryczną do sąsiedniej posesji, należy uznać, że w zaoferowanym przez stronę powodową w sprawie materiale dowodowym, brak jest podstaw do uznania aby była to część przebiegu owej linii. Powołany w sprawie biegły wykluczył bowiem jakąkolwiek zmianę w tym zakresie od czasu wybudowania linii, w szczególności w roku 1992. Zatem należy przyjąć za twierdzeniami pozwanej, że jest to linia doprowadzająca energię do nieruchomości sąsiedniej wobec powódki i jako taka nie stanowi przedmiotu własności pozwanej, ale należy do na odcinku od słupa do właściciela posesji, którego zaopatruje w prąd. W tym zakresie więc pozwana nie ma biernej legitymacji procesowej.

Sąd na podstawie § 6 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2013.461) przyznał od Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Sieradzu na rzecz adw. M. B. prowadzącą Kancelarię Adwokacką w S. kwotę 4.428,00 zł, zawierającą podatek o towarów i usług, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej ustanowionej dla powódki z urzędu.

Mając na względzie wynik procesu, analizę dokonanych ustaleń i podstawę prawna rozstrzygnięcia Sąd oddalił wniosek pozwanego o zasądzenie kosztów procesu, zgodnie z art.102 k.p.c. uznając, że rozstrzygnięcie sprawy nastąpiło wyłącznie na podstawie, którą sąd uwzględnił z urzędu, a względy słuszności przemawiają przeciwko obciążaniu powoda kosztami procesu poniesionymi przez jego przeciwnika (zob. orzeczenie SN z dnia 3 maja 1966 r. OSP 1967, z. 1, p.8.)

Natomiast w oparciu o art. 113 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167,poz.1398) Sąd nie obciążył powódki kosztami sądowymi przejmując je na rachunek Skarbu Państwa, uznając, że również w tej mierze zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek.

Z tych względów orzeczono jak w wyroku.