Sygn. akt I Ca 320/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 marca2015 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSO Barbara Bojakowska

Sędziowie SO Elżbieta Zalewska-Statuch

SO Antoni Smus

Protokolant sekretarz sądowy Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2015 r. w Sieradzu

na rozprawie sprawy

z powództwa J. K. (1)

przeciwko (...)w W.

o zadośćuczynienie i odszkodowanie

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli

z dnia 28 lipca 2014 r. sygn. akt I C 476/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 4, 5 i 6 w ten sposób, że :

a)  zasądzoną w punkcie 4 kwotę 6992,53 złote wraz ustawowymi odsetkami obniża do kwoty 600 (sześćset) złotych z ustawowymi odsetkami od 16 września 2013 roku do dnia zapłaty;

b)  punktowi 5 nadaje treść: „ znosi pomiędzy stronami koszty zastępstwa procesowego”;

c)  punktowi 6 nadaje treść: „ nakazuje pobrać tytułem zwrotu kosztów procesu na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli następujące kwoty : od (...)w W. (...),61 (jeden tysiąc sto czterdzieści cztery 61/100) złotych i od powódki J. K. (1)kwotę 844,50 (osiemset czterdzieści cztery 50/100) złotych ;

II.  zasądza od J. K. (1)na rzecz (...)w W.kwotę 920 (dziewięćset dwadzieścia ) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt I Ca 320/14

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 lipca 2014 roku Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli w sprawie z powództwa J. K. (1)przeciwko pozwanym (...) Towarzystwu (...). S.A. w S.oraz (...)w W.o zadośćuczynienie i odszkodowanie oddalił powództwo przeciwko (...) S.A.w S.oraz zasądził od (...)w W.na rzecz powódki kwoty: 5.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 16 września 2013 roku do dnia zapłaty z tytułu zadośćuczynienia oraz 6.992,53 zł tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami od kwoty 6.199,53 zł od dnia 16 września 2013 roku do dnia zapłaty i od kwoty 825,90 zł od dnia 22 października 2013 roku do dnia zapłaty. Sąd I instancji orzekł również o kosztach procesu.

Powyższy wyrok zapadł na podstawie poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych, których istotne elementy i wnioski przedstawiały się następująco:

W dniu 29 grudnia 2011 roku w miejscowości Z. kierując samochodem osobowym P. S. potracił przechodzącą przejściem dla pieszych powódkę J. K. (1). Właściciel pojazdu posiadał ubezpieczenie Zieloną Kartę nr polisy (...). Kierujący pojazdem został ukarany mandatem karnym.

W wyniku wypadku powódka doznała ogólnego potłuczenia z urazem kręgosłupa szyjnego bez objawów korzeniowych i innych neurologicznych.

Bezpośrednio po zdarzeniu powódka została przewieziona do Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w Z. gdzie na Oddziale Chirurgicznym przeszła badania. Powódkę zaopatrzono w leki przeciwbólowe i skierowano na dalsze leczenie do poradni chirurgicznej, neurologicznej i okulistycznej. Powódka odczuwała bardzo silne bóle kręgosłupa w odcinku szyjnym, miała ograniczone możliwości ruchowe kończyn. Z uwagi na potłuczenia nie mogła się sama ubierać, czesać, przygotowywać posiłków. Korzystała z pomocy córki i wnuka, którzy musieli także robić dla niej zakupy, przygotowywać posiłki, sprzątać.

Powódka pomimo upływu czasu zgłaszała neurologowi dolegliwości ze strony kręgosłupa. Była poddawana licznym zabiegom rehabilitacyjnym, mającym wyeliminować te dolegliwości. Pomimo upływu czasu J. K. (1) nadal odczuwa bóle ze strony kręgosłupa, nie jest tak sprawna jak przed wypadkiem. W następstwie wypadku powódka doznała silnego stresu pourazowego. Obecnie u powódki utrzymuje się zespół zaburzeń adaptacyjnych, który uniemożliwia jej funkcjonowanie na poziomie i w zakresie sprzed zdarzenia zaistniałego w dniu 29 grudnia 2012 roku. Przed wypadkiem powódka aktywnie uczestniczyła w życiu społecznym swojej grupy rówieśniczej. Spotykała się z przyjaciółmi, uprawiała działkę, jeździła do teatru, sanatorium. Pomagała córce i wnukowi, przygotowując dla nich obiady. Była osoba samodzielną, niewymagającą pomocy od bliskich w bieżących sprawach życia codziennego. Powódka odczuwa lęk przed opuszczeniem mieszkania, boi się odgłosów ruchu ulicznego. Wyjścia z domu ogranicza do wizyt lekarskich pod opieką córki lub wnuczka. Jest całkowicie zależna od pomocy bliskich, którzy robią zakupy, pomagają w pracach domowych. Powódka podjęła terapię psychologiczna i pozostaje pod opieką psychiatry. Przyjmuje leki zaordynowane przez psychiatrę, takie jak T. - zaliczany do grupy leków przeciwdepresyjnych. Objawy stresu pourazowego i zaburzenia adaptacyjne nie ustają. Brak środków finansowych uniemożliwia jej dalszą terapię psychologiczną. Zdiagnozowany uraz powypadkowy spowodowało 5% uszczerbek na zdrowiu J. K. (1).

Stłuczenia dokuczały powódce, ból był silny, stłumienie go wymagało brania leków. Wypadek pozostawił trwały uraz w psychice powódki. Odczuwa lęk i strach przed wychodzeniem na ulicę, poruszaniem się pojazdami. Straciła zainteresowanie życiem z aktywnej i czynnej osoby stała się „więźniem” we własnym mieszkaniu. Okoliczność ta dodatkowo wpływa na pogorszenie się jej nastroju. Czuje się przygnębiona. Straciła chęć do życia.

Z punktu widzenia neurologicznego, zdarzenie z 29 grudnia 2012 roku, wywołało u powódki trwały skutek pod urazu kręgosłupa w odcinku szyjnym, bez objawów korzeniowych i innych objawów neurologicznych. Uraz pozostawił u powódki skutki w postaci zespołu bólowego odcinka szyjnego kręgosłupa w okolicy L-S. Bóle mają podłoże zaburzeń nerwicowych.

Obecnie powódka nadal uskarża się na bóle kręgosłupa szyjnego i drętwienie kończyn górnych. Zgłaszane przez powódkę dolegliwości wymagają leczenia farmakologicznego. J. K. (1) z uwagi na opisane dolegliwości zażywa leki przeciwbólowe i rozkurczowe jak N., C., O.. Do chwili obecnej powódka poniosła koszty z tytułu zakupu środków farmakologicznych. W związku z występującymi bólami korzystała z odpłatnych zabiegów rehabilitacyjnych na które wydatkowała kwotę 360 zł.

Rozpoznane u powódki schorzenia okulistyczne nie pozostają w związku przyczynowym z wypadkiem z dnia 29 grudnia 2012 roku.

Właściciel samochodu marki S. posiadał polisę z tytułu ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej w ramach Zielonej Karty, którą wykupił u holenderskiego ubezpieczyciela N.V. V., obejmującą okres, w jakim doszło do wypadku z udziałem powódki.

W związku ze zdarzeniem z dnia 29 grudnia 2012 roku, pozwany (...) S.A w S. , działając na zlecenie ubezpieczyciela wypłacił powódce 4.043,06 zł tytułem odszkodowania za doznane cierpienia fizyczne, psychiczne i krzywdę moralną, w tym kwotę 43,06 zł tytułem zwrotu kosztów zakupu lekarstw.

Sąd I instancji powołując się na art. 123 ustawy o z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. 124 poz. 1152 ze zm. – dalej: „u.u.o.”) wskazał, że powództwo skierowane przeciwko (...) w W.jako zasadne zasługuje na uwzględnienie. Sprawca szkody jechał pojazdem, którego właściciel zawarł z N.V. V.umowę ubezpieczenia w ramach zielonej karty od odpowiedzialności cywilnej.

Sąd Rejonowy dodał, że do powstania obowiązku świadczenia przez (...) konieczne jest, aby pomiędzy wypadkiem a powstałą w jego wyniku szkodą zachodził związek przyczynowy (art. 361 § 1 k.c.).

Sąd stwierdził, że podstawą odpowiedzialności pozwanego Biura jest umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawarta z posiadaczem pojazdu, który spowodował wypadek oraz przepis art. 822 k.c. Sąd I instancji uzupełniająco powołał się na art. 4 ust. 1, art. 13, art. 19 u.u.o.

Na podstawie art. 445 § 1 k.c. Sąd I instancji przyznał powódce zadośćuczynienie w kwocie 5.000 zł.

Następnie Sąd powołał się na art. 444 k.c. i uznał, że powódka w związku z doznanym w dniu 29 grudnia 2012 urazem i jego objawami korzystała z pomocy córki i wnuka. Zdaniem Sądu koszty związane ze sprawowaniem opieki z pewnością mieszczą się w dyspozycji art. 444 k.c. i jako takie muszą podlegać pełnej rekompensacie.

Z uwagi na utrudnione ścisłe udowodnienie wysokości żądania, kwotę odszkodowania przysługującego powódce Sąd ustalił po rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy, w oparciu o zasady doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania (art. 322 k.p.c.).

Wymiar konieczności opieki osób drugich w ocenie Sądu został przez powódkę udowodniony. Z uwagi na stan psychiczny faktycznie nie jest ona w stanie funkcjonować bez pomocy córki i wnuka nie tylko w okresie opisanym w pozwie, ale i obecnie. Sąd podkreślił, że powódka konieczność tej opieki określiła na 120 dni po 4 godziny dziennie, przy określeniu stawki godzinowej na 9,30 zł, co łącznie żądającej dało kwotę 4.464,00 zł. Sąd w tym względzie przychylił się do żądania powódki i przyjął wskazaną liczbę godzin dziennie – jako okresu kiedy powódka rzeczywiście zmuszona była korzystać z opieki osób drugich, a który to czas zbiegał się z jej unieruchomieniem na skutek potłuczenia, a następnie stanu psychicznego. Sąd wskazał, że z informacji posiadanej przez Sąd z racji wykonywania funkcji orzeczniczej i z doświadczenia życiowego wiadomym jest, że dla osoby w rodzinie osiągającej dochód powyżej 1.175 zł odpłatność za usługi opiekuńcze wynosi 9 zł za godzinę. Uznając, iż stawka wskazana przez pełnomocnika powódki jedynie nieznacznie odbiega od tej ceny, a na wolnym rynku stawka jest wyższa, Sąd przyjął ostatecznie stawkę podaną przez pełnomocnika powódki i zasądził z tego tytułu całą żądaną kwotę.

Za uzasadnione Sąd uznał nadto żądanie w zakresie zwrotu kosztów zakupu lekarstw. Zdaniem Sądu J. K. (1) przedstawiła rachunki dokumentujące poszczególne kwoty wydatkowane na lekarstwa, zabiegi i porady oraz badania , a pozwani nie zakwestionowali tych dokumentów, roszczenie zatem o zwrot wydatkowanych na ten cel sum podlega uwzględnieniu. Sąd zaznaczył, że żądana kwota nie jest wygórowana. Sad miał na względzie przeciętne ceny leków oraz fakt, iż do dnia dzisiejszego powódka zmuszona jest zażywać chociażby środki przeciwbólowe, rozkurczowe, zwiotczające i zalecone przez psychiatrę. Sąd uznał, iż żądana kwota jest adekwatna do kosztów rzeczywiście przez nią poniesionych. Wydatki na zabiegi rehabilitacyjne czy badanie neurologiczne pozostają w związku przyczynowym z przebytym urazem. Przed wypadkiem powódka nie korzystała z takich zabiegów, aby móc funkcjonować w codziennym życiu.

Zdaniem Sądu, pełnomocnik powoda w sposób prawidłowy przedstawił kalkulację wszystkich kosztów poniesionych przez powódkę.

Mając na uwadze powyższe, Sąd zasądził na rzecz powódki pełną dochodzoną pozwem kwotę z tytułu zwrotu kosztów leczenia, tj. zakupu leków udokumentowanych załączonymi rachunkami, terapii rehabilitacyjnej, kosztów odbytych badań.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c.

Z kolei na mocy art. 98 k.p.c. oraz art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398), Sąd orzekł o kosztach procesu.

Z powyższym orzeczeniem nie zgodziło się pozwane Polskie Biuro Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (dalej: „biuro”), zaskarżając wyrok w pkt 4 w części zasądzającej kwotę 6.392,53 zł z ustawowymi odsetkami tytułem odszkodowania. Apelujący zarzucił przedmiotowemu rozstrzygnięciu naruszenie:

- art. 444 § 1 k.c. wskutek zasądzenia odszkodowania pomimo nieudowodnienia poniesienia przez powódkę kosztów w zasądzonej wysokości, braku dowodów co do konieczności i potrzeby opieki w wymiarze 4 godzin dziennie w okresie 120 dni oraz braku związku przyczynowego pomiędzy wydatkami na leki a wypadkiem komunikacyjnym;

- art. 233 § 1 k.p.c. przez błędną, sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenę materiału dowodowego oraz brak wszechstronnej oceny tego materiału, w tym wadliwą ocenę wydatków na leki niezbędne do leczenia następstw wypadku oraz ocenę w zakresie poniesienia wydatków na opiekę nad powódką;

- art. 322 k.p.c. wskutek nieprawidłowego zastosowania do ustalenia wysokości wszystkich kosztów pomimo istnienia możliwości udowodnienia przez powódkę poniesienia wydatków, a także pomimo braku przesłanek do ustalenia i dowodów, że wydatki zostały poniesione oraz że pozostają w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym;

- sprzeczność istotnych ustaleń z treścią zebranego materiału, polegającą na dowolnym przyjęciu nie znajdującym oparcia w opiniach biegłych, że powódka wymagała opieki w przyjętym przez Sąd rozmiarze i nadal potrzebuje opieki oraz że poniosła wydatki na leki związane z leczeniem skutków wypadku w żądanej wysokości.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części przez

oddalenie powództwa także co do kwoty 6.392,53 zł wraz z ustawowymi odsetkami zasądzonymi od tej kwoty oraz zmianę postanowienia o kosztach stosownie do wyniku postępowania, a ponadto o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania w II instancji według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie w całości.

W pierwszej kolejności należało odnieść się do zarzutów naruszenia prawa procesowego, ponieważ tylko niewadliwie ocenione dowody mogły posłużyć do dokonania prawidłowych ustaleń faktycznych, a w rezultacie właściwego zastosowania norm prawa materialnego.

Trzeba podkreślić, że reguła współokreślająca granice swobodnej oceny dowodów, nie będzie zachowana (a tym samym dokonana przez sąd ocena zgromadzonego w spawie materiału dowodowego nie znajdzie się pod ochroną zasady swobodnej oceny materiału dowodowego) jedynie wówczas, gdy wnioski wyprowadzone przez sąd przy ocenie dowodów nie układają się w logiczną całość zgodną z doświadczeniem życiowym, lecz pozostają ze sobą w sprzeczności, a także gdy nie istnieje logiczne powiązanie wniosków z zebranym w sprawie materiałem dowodowym (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 17 kwietnia 2014 r., I ACa 267/14, Lex nr 1500864).

Zdaniem Sądu Okręgowego należy zgodzić się ze stroną skarżącą, że Sąd I instancji uchybił art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego w postaci opinii biegłych neurologa, psychiatry oraz ortopedy. Na ich podstawie nie można było bowiem poczynić stanowczych ustaleń, że skutkiem wypadku z dnia 29 grudnia 2011 roku była konieczność zażywania wszystkich wskazanych przez powódkę lekarstw, jak również nieodzowność roztoczenia nad powódką opieki przez jej najbliższych.

W szczególności źródłem takich ustaleń nie mogła być opinia biegłej psychiatry (k. 196 - 200), która nie odniosła się do związku przyczynowego między wspomnianym wypadkiem a zażywaniem lekarstw przez J. K. (1), lecz rozważyła potrzebę podjęcia przez powódkę psychoterapii. Należy zauważyć, że powtórzenie przez biegłą twierdzeń powódki przekazanych w czasie badania, zgodnie z którymi „podjęła psychoterapię oraz przyjmuje leki, jednak dolegliwości nie ustępują”, nie mogą stanowić wystarczającego uzasadnienia dla roszczenia J. K. (1) w części dotyczącej poniesionych wydatków na leki. Biegła nie wskazała bowiem, o jakie leki chodzi, podczas gdy powódka załączyła w poczet materiału dowodowego faktury na zakup lekarstw, do których biegła mogła się odnieść. Podobnie powielenie wypowiedzi powódki, jakoby ta zmuszona była korzystać z pomocy innych osób jest zbyt ogólne i nie odnosi się do okoliczności wypadku z dnia 29 grudnia 2011 roku. Trzeba zaznaczyć, że J. K. (1) chorowała wówczas na reumatoidalne zapalenie stawów, a w opinii biegłej nie zostało rozstrzygnięte, czy stan psychiczny powódki był na tyle zły, że wyłącznie z tej przyczyny musiała korzystać z opieki najbliższych krewnych a nie z powodu istnienia wcześniejszej choroby samoistnej..

W ocenie Sądu II instancji dopuszczone dowody z opinii pozostałych biegłych także nie dostarczają argumentów na rzecz zasadności żądań powódki w omawianym zakresie. Ani biegły neurolog (k. 162 – 164) ani biegły ortopeda (k. 213 – 214) nie wypowiedzieli się na temat przyjmowanych przez J. K. (1) lekarstw ani też nie pochylili się nad zagadnieniem opieki nad powódką. Leki wymienione przez biegłego neurologa były preparatami wynikającymi z dokumentacji medycznej powódki, nie został natomiast oceniony ich związek z przedmiotowym wypadkiem.

Sąd Okręgowy mając na uwadze fakt, że braki w powyższych opiniach wynikały z niewłaściwie sformułowanych pytań do biegłych, postanowił z urzędu uzupełnić materiał dowodowy w zakresie objętym zarzutami apelacji, ażeby merytorycznie ustosunkować się do stanowiska skarżącego. Sąd dopuścił uzupełniający dowód z opinii biegłych z zakresu ortopedii i traumatologii Z. P.oraz z zakresu psychiatrii J. K. (2). Zarówno bowiem ustalenie zasadności zwrotu kosztu zakupionych lekarstw, jak i kosztu opieki osób trzecich stanowi domenę wiedzy specjalnej, ponieważ zagadnienia te wiążą się z oceną stanu zdrowia powódki po wypadku z dnia 29 grudnia 2011 roku. Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego oraz opinii uzupełniających Sąd II instancji poczynił następujące, dodatkowe ustalenia faktyczne:

J. K. (1) jeszcze przed wypadkiem z dnia 29 grudnia 2011 roku chorowała na reumatoidalne zapalenie stawów. W dniu 9 kwietnia 2013 roku powódka doznała urazu barku prawego wskutek upadku na ulicy (bezsporne).

Wypadek z dnia 29 grudnia 2011 roku nie powoduje i nie spowodował w przeszłości u J. K. (1) konieczności korzystania przez powódkę z pomocy innych osób w wykonywaniu czynności zaspokajających podstawowe potrzeby życiowe.

Z powołanych przez powódkę leków preparat o nazwie A.o działaniu przeciwbólowym miał związek z przedmiotowym wypadkiem. Jego stosowanie było zasadne przez okres jednego miesiąca. Jedno opakowanie leku zawierające 30 tabletek kosztuje około 16 zł. W sytuacji powódki uzasadnionym było przyjmowanie leków S., M., D., W.. Leki te były zlecane powódce w okresie od 21 stycznia 2012 roku do 18 kwietnia 2012 roku.

Potrącenie powódki przez samochód nie miało wpływu na postęp choroby reumatoidalnej. (dowód: opinia uzupełniająca Z. P. – k. 297 – 297v., 325 – 325v., opinia uzupełniająca J. K. – k. 316 - 317)

Czyniąc dodatkowe ustalenia faktyczne Sąd Odwoławczy oparł się na opinii biegłego ortopedy Z. P., ponieważ jest ona jasna oraz stanowcza w zakresie zagadnień istotnych z punktu widzenia niniejszego postępowania, a ponadto nie nasuwa wątpliwości z punktu widzenia logiki i zasad doświadczenia życiowego. Sąd Okręgowy nie znalazł natomiast w opinii biegłej z zakresu psychiatrii wsparcia dla stawianej przez powódkę tezy, iż wyłącznym skutkiem zdarzenia za które odpowiedzialność ponosi strona pozwana jest konieczność udzielania powódce pomocy przy poruszaniu się poza domem, szczególnie w ruchu ulicznym. Zdaniem Sądu Okręgowego biegła powieliła jedynie w treści opinii przekazane jej przez powódkę subiektywne odczucie co do istnienia takiej potrzeby, natomiast nie uzasadniła związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem a zasadnością twierdzenia powódki o takim właśnie skutku w sposób odwołujący się do wiedzy medycznej, co czyni ten dowód nieprzydatnym do rozstrzygnięcia sprawy.

W związku z powyższym należało zgodzić się z apelującym, że Sąd I instancji uchybił art. 233 § 1 k.p.c., poprzez wadliwą ocenę dowodów z opinii wymienionych biegłych. W tej części ustalenia Sądu Rejonowego były jednak nie tyle sprzeczne ze zgromadzonym materiałem procesowym, ile nie znajdowały w nim oparcia.

W pozostałym zakresie Sąd II instancji podzielił ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego i przyjął je jako własne

Doszło natomiast do naruszenia art. 322 k.p.c., ponieważ Sąd Rejonowy nie mógł według własnej oceny ustalić wysokości odszkodowania co do wysokości kosztów opieki nad powódką sprawowanej przez osoby trzecie, skoro zgromadzony materiał dowodowy nie pozwalał na ustalenie w tym zakresie odpowiedzialności pozwanego za szkodę w rozumieniu art. 444 § 1 k.c. Należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

Z poczynionych ustaleń w niniejszej sprawie wynika jasno, że sprawowanie opieki nad powódką przez jej najbliższych nie było następstwem wypadku z 29 grudnia 2011 roku. Wobec tego należało uznać, że żądanie zasądzenia od pozwanego kwoty 4.464 zł tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich wraz z ustawowymi odsetkami jest w świetle art. 444 § 1 k.c. jest niezasadne, ponieważ pomiędzy zdarzeniem a zgłaszaną szkodą nie zachodzi związek przyczynowy. Bezprzedmiotowa jest zatem analiza wysokości zgłoszonych kosztów opieki, skoro sama zasada roszczenia została skutecznie podważona.

Zgodzić się natomiast należy z powódką, że następstwem wypadku z dnia 29 grudnia 2011 roku było poniesienie kosztu zakupu niezbędnych lekarstw, choć nie w takiej wysokości (2.528,53 zł) jak przyjął Sąd Rejonowy. Wydatki na rehabilitację i leczenie (poza koniecznością przyjmowania takich preparatów jak A., S., M., D., W.) nie stanowią następstwa przedmiotowego zdarzenia. Zasadne było przyjmowanie przez powódkę leku A. tylko przez jeden miesiąc, natomiast pozostałe niezbędne lekarstwa były zlecane powódce w okresie od 21 stycznia 2012 roku do 18 kwietnia 2012 roku. Wysokość kosztu zakupu tych lekarstw wynika z przedstawionych przez powódkę na stronach 15- 29 faktur i stanowi wydatek na poziomie 404,15 zł, jednakże wobec uznania przez apelującego wydatków na leczenie do kwoty 600 zł Sąd Okręgowy został związany zakresem zaskarżenia wyroku.

Mając na uwadze przedstawione rozważania, Sąd Okręgowy na podstawieart. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądzoną w punkcie 4. tytułem odszkodowania kwotę 6992,53 zł obniżył do kwoty 600 zł z ustawowymi odsetkami od 16 września 2013 roku do dnia zapłaty.

W konsekwencji należało również zmodyfikować zawarte w pkt. 5. wyroku rozstrzygnięcie o kosztach zastępstwa procesowego, ponieważ ostatecznie wszystkie roszczenia powódki okazały się zasadne w około 50 %. Dlatego też Sąd Odwoławczy zniósł wzajemnie między stronami koszty zastępstwa procesowego poniesione w postępowaniu przed Sądem I instancji na podstawie art. 100 zd. pierwsze k.p.c. i zmienił orzeczenie o zwrocie kosztów procesu na rzecz Skarbu Państwa z punktu 6. wyroku. Na pozostałe koszty procesu przed Sądem Rejonowym składały się wydatki na opinie biegłych w wysokości 1 689,11 zł i opłata od pozwu w wysokości 600 zł, od której poniesienia powódka była zwolniona. Na podstawie art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ust. 1 u.k.s.c. Sąd Okręgowy nakazał więc pobrać na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli od (...)w W.1 144,61 zł i od powódki kwotę 844,50 zł.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, który powódka przegrała w II instancji w całości.

W związku z tym Sąd Odwoławczy zasądził od J. K. (1) na rzecz pozwanego Biura kwotę 920 zł, na którą złożyły się:

- opłata od apelacji w wysokości 320 zł;

- wynagrodzenie radcy prawnego w wysokości 600 zł, które zostało ustalone na podstawie § 6 pkt 4) w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r. Nr 490.).

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zastosowania w sprawie art. 102 kpc.. Sama sytuacja ekonomiczna strony przegrywającej, nawet tak niekorzystna, że strona bez uszczerbku dla utrzymania własnego i członków rodziny nie byłaby w stanie ponieść kosztów, nie stanowi podstawy zwolnienia - na podstawie art. 102 k.p.c. - z obowiązku zwrotu kosztów przeciwnikowi, chyba że na rzecz tej strony przemawiają dalsze szczególne okoliczności, które same mogłyby być niewystarczające, lecz łącznie z trudną sytuacją ekonomiczną wyczerpują znamiona wypadku szczególnie uzasadnionego (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2011 r., IV CZ 111/11, LEX nr 1119554; wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 4 czerwca 2014 r., I ACa 132/14, LEX nr 1488660). W sprawie takie okoliczności nie zachodzą.