Piątek, 29 marca 2024
Dziennik wyroków i ogłoszeń sądowych
Rej Pr. 2512 | Wydanie nr 5877
Piątek, 29 marca 2024
Sygnatura akt: II C 139/15

Tytuł: Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi z 2016-05-25
Data orzeczenia: 25 maja 2016
Data publikacji: 14 marca 2018
Data uprawomocnienia: 21 lipca 2016
Sąd: Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi
Wydział: II Wydział Cywilny
Przewodniczący: Krzysztof Turbiński
Sędziowie:
Protokolant: st. sekr. sąd. Magdalena Rogozińska
Hasła tematyczne: Odszkodowanie
Podstawa prawna: art.822 kc

Sygn. akt II C 139/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 maja 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi II Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR K. T.

Protokolant: st. sekr. sąd. M. R.

po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2016 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa B. D.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 7 821, 68 zł (siedem tysięcy osiemset dwadzieścia jeden złotych sześćdziesiąt osiem groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 15 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty, z tym, że od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty liczonymi jako odsetki ustawowe za opóźnienie;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1 532, 61 zł (jeden tysiąc pięćset trzydzieści dwa złote sześćdziesiąt jeden groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt II C 139/15

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 20 lutego 2015 roku B. D., reprezentowana przez pełnomocnika w osobie adwokata wniosła o zasądzenie od (...) Spółce Akcyjnej w W. kwoty 11.269,21 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 19 lipca 2014 roku do dnia zapłaty, a także zwrotu kosztów postępowania w sprawie, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazano, iż w dniu 13 maja 2014 roku doszło do kolizji, w której uszkodzony został należący do powódki samochód marki C. (...) o nr rej (...). Sprawca kolizji posiadał ubezpieczenie OC u pozwanego. W toku postępowania likwidacyjnego pozwane towarzystwo wyliczyło wartość szkody na kwotę 10.551,22 zł i taka kwota została w czerwcu 2014 roku wypłacona powódce. Powódka zleciła sporządzenie prywatnej kalkulacji faktycznych kosztów naprawy pojazdu, które zostały oszacowane na kwotę 21.820,43 zł. Wskazano, iż dochodzona pozwem kwota stanowi różnicę między rzeczywiście poniesioną szkodą przez powódkę a kwotą wynikającą z kalkulacji naprawy sporządzonej przez pozwaną.

(pozew k. 2-6 , pełnomocnictwo k. 7 )

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kosztów uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Strona pozwana wskazała, iż neguje dalsze roszczenie zgłaszane przez powódkę i kwestionuje jej także co do wysokości. Ponadto zaprzeczyła okolicznościom faktycznym powołanym przez powódkę, a w szczególności wyliczeniu wysokości roszczeń dochodzonych w postępowaniu oraz twierdzeniom dotyczącym ustaleniu wysokości szkody. W ocenie strony pozwanej nie znajduje uzasadnienia stanowisko powódki, że odszkodowanie winno być ustalone w oparciu o hipotetyczne koszty naprawy w sytuacji, gdy nie wykazano, aby pojazd nie został naprawiony w pełnym zakresie, zaś opieranie się na prywatnym kosztorysie nie ma żadnego znaczenia.

(odpowiedź na pozew k. 50-52 , pełnomocnictwo k. 53 )

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka B. D. jest właścicielką pojazdu marki C. (...) o numerze rejestracyjnym (...). W dniu 13 maja 2014 roku w Ł. u zbiegu ulic (...) oraz alei (...) września, doszło do kolizji drogowej z udziałem pojazdu powódki. Sprawcą wypadku był kierujący pojazdem marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Sprawca wypadku miał wykupioną polisę od odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego w pozwanym Towarzystwie.

(okoliczności bezsporne; także zeznania świadka M. D. k. 94)

Podczas kolizji w pojeździe powódki marki C. (...) o numerze rejestracyjnym (...) uszkodzeniu uległy oba reflektory ksenonowe z kierunkowskazem, dysza spryskiwacza reflektora, przedni błotnik, przednie nadkole wewnętrzne, okładzina zderzaka przedniego, dół listwy bocznej ozdobnej, komplet wspornika zderzaka przedniego, izolacja maski silnika, blacha wnęki koła, drzwi przednie lewe.

( opinia k. 99-101 )

Pozwany sporządził kosztorys naprawy, zgodnie z którym koszt naprawy wyniósłby 10 551,22 złotych i przyznał pozwanej odszkodowanie za uszkodzenie pojazdu w tej wysokości.

(okoliczność bezsporna, także kosztorys (...)’S nr (...) k. 12-14)

B. D. zleciła Ogólnopolskiemu Zespołowi (...) w Ł. sporządzenie prywatnej opinii w zakresie kosztów usunięcia uszkodzeń powstałych w pojeździe na skutek kolizji z dnia 13 maja 2014 roku. Uzasadnione koszty naprawy zgodnie z powyższą kalkulacją wyniosły 21 820,43 zł brutto. W kalkulacji uwzględniono stawkę za roboczogodzinę w wysokości 100 zł netto, wyłącznie oryginalne części zamienne oraz pełen koszt materiałów lakierniczych.

( opinia prywatna nr (...) wraz z dokumentacją fotograficzną k. 15-25)

W piśmie z dnia 18 lipca 2014 roku, powódka wezwała pozwane towarzystwo do dokonania dopłaty do wypłaconego uprzednio odszkodowania zgodnie z przedstawioną prywatną ekspertyzą (tj. w wysokości 11 269,21 zł), w terminie 14 dni od otrzymania niniejszego pisma. Przedmiotowe wezwanie zostało nadane w placówce operatora pocztowego w dniu 23 lipca 2014 roku.

(wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania k. 35)

W piśmie z dnia 14 sierpnia 2014 roku pozwane towarzystwo podtrzymało swoje stanowisko odnośnie wysokości przyznanego odszkodowania.

(decyzja k. 44-45)

Przeciętny, ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy samochodu powódki przy zastosowaniu nowych i oryginalnych części, zakupionych w sieci dilerskiej, wyniósłby w dacie szkody 21 986,35 złotych. Analogiczny koszt przy wykorzystaniu dostępnych części alternatywnych z logo producenta części o jakości tożsamej z jakością części oryginalnych z logo producenta pojazdu, wynosił 18 372,90 złotych, przy czym przy użyciu dostępnych części alternatywnych z logo producenta części o jakości tożsamej z jakością części oryginalnych, możliwe jest również przeprowadzenie skutecznej naprawy pojazdu, przywracającej jego walory techniczne, użytkowe i estetyczne. Z kolei koszt naprawy pojazdu powódki z uwzględnieniem cen już zamontowanego oryginalnego reflektora z logo producenta pojazdu oraz w pozostałym zakresie przy użyciu części nowych i oryginalnych z logo producenta części i średniej stawce za roboczogodzinę, wyniósłby 20179,63 złotych. Naprawa przy zastosowaniu części o porównywalnej jakości wyniosłaby natomiast 14 749,69 złotych, jednak nie dałaby ona gwarancji przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody. Uszkodzenia pojazdu powódki mogły powstać w zgłoszonych okolicznościach.

(pisemna opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej k. 97-108, kalkulacja naprawy k. 109-122, ustna opinia uzupełniająca k. 147)

Istotą sporu i prowadzonego postępowania dowodowego w niniejszej sprawie była wysokość kosztów naprawy, która przywróciłaby pełną funkcjonalność pojazdu marki powódki. W tym zakresie podstawę ustaleń stanowiła opinia biegłego sądowego. W odniesieniu do szacunku biegłego należy podkreślić, że jest to jedyna opinia wydana w sprawie. W toku procesu pełnomocnik powódki wnosił o wydanie przez biegłego opinii uzupełniającej zarzucając brak kategoryczności i stanowczości biegłemu, który wydał opinię poprzez przedstawienie czterech wariantów kosztów naprawy. Do podniesionych zarzutów biegły szczegółowo ustosunkował się w ustnej opinii uzupełniającej wyjaśniając, iż przedstawił wycenę kosztów naprawy wariantowo, pozostawiając ostateczne rozstrzygnięcie Sądowi, bowiem to do Sądu należy ocena zasadności i zakresu naprawy w świetle obowiązujących przepisów prawa. Biegły- jak wyżej wskazano- wskazał cztery możliwe warianty kosztów naprawy uszkodzonych elementów samochodu powódki, co wynikało z tezy zakreślonej przez Sąd, opartej z kolei na wnioskach obu stron, które domagały się wyliczenia odszkodowania w oparciu o różne założenia. Biegły wskazał również, iż w wyniku przedmiotowej kolizji uszkodzeniu uległy części oryginalne, nieposiadające wcześniejszych uszkodzeń o czym świadczy brak adnotacji o zamontowaniu części innych niż oryginalnych, braku potrąceń amortyzacyjnych oraz braku pomiaru grubości powłoki lakierniczej. Wprawdzie samochód powódki nosi ślady wcześniejszych napraw blacharsko-lakierniczych boku lewego (drzwi przednich i tylnych oraz tylnego błotnika lewego), jednakże brak podstaw do stwierdzenia, że została ona przeprowadzona nietechnologicznie i by posiadały one widoczne wady. Po tych wyjaśnieniach, wnioski biegłego ostatecznie nie zostały zakwestionowane przez żadną ze stron, nie zgłoszono do opinii żadnych zarzutów, zastrzeżeń, nie zakwestionowano jej. Sąd oparł się zatem na sporządzonej opinii, nie znajdując podstaw do jej zakwestionowania i uznając ją za rzetelną, sporządzoną zgodnie z wymogami specjalistycznej wiedzy, zawierającą pełne i fachowe ustosunkowanie się do pytań Sądu. Biegły wydał opinię po przeprowadzeniu oględzin pojazdu powódki i po analizie akt sprawy. Wnioski przedstawione w opinii pisemnej zostały przez biegłego oparte na powyżej wskazanym materiale dowodowym, jak również poparte doświadczeniem własnym biegłego. Biorąc pod uwagę jej podstawy teoretyczne, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków Sąd uznał sporządzoną opinię za w pełni miarodajną i wyczerpującą.

Wskazać również w tym miejscu należy, iż pełnomocnik powódki wnosił o uzupełnienie opinii biegłego w zakresie wskazania oszacowania utraty wartości pojazdu powódki wskutek jego naprawy. Sąd oddalił ten wniosek uznając go za niezasadny, z uwagi na okoliczność, iż żądaniem pozwu nie zostało objęte roszczenie o odszkodowanie z tytułu utraty wartości pojazdu, a jedynie odszkodowanie za koszty naprawy pojazdu powódki, stanowiące różnicę pomiędzy tymi kosztami według kalkulacji wykonanej na zlecenie powódki, a kwotą wypłaconą dotąd przez pozwanego. Na pierwszej rozprawie Sąd oddalił zresztą z tych przyczyn wniosek strony powodowej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność utraty wartości pojazdu, a zatem niezasadny był zarzut skierowany we wniosku o uzupełnienie opinii, że biegły nie wydał w tym zakresie opinii, mimo że okoliczność ta była objęta tezą dowodową (postanowienie o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego wydane na pierwszej rozprawie- k. 92 i 93, pismo k. 137)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Podstawą prawną odpowiedzialności ubezpieczyciela za skutki wypadku w niniejszej sprawie jest przyjęcie odpowiedzialności za ubezpieczonego na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Zgodnie z art. 822 k.c. przez umowę odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim względem, których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający, albo osoba, na której rzecz umowa została zawarta. Stosownie zaś do art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 z zm.), z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierowca pojazdu mechanicznego są zobowiązani – na podstawie prawa – do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę. Wreszcie, stosownie do przepisu art. 19 ust. 1 tej ustawy, uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Zakład ubezpieczeń odpowiada za sprawcę szkody w granicach jego odpowiedzialności. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej (art. 36 powołanej ustawy).

W rozpoznawanej sprawie samo zaistnienie kolizji, jej przebieg, ani okoliczność, z czyjej winy doszło do zdarzenia, jak i fakt zawarcia przez sprawcę kolizji umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z pozwanym, nie były pomiędzy stronami sporne. Niespornym było, że pozwany odpowiada za szkodę na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, zawartej z posiadaczem pojazdu mechanicznego, odpowiedzialnym za szkodę na mieniu, doznaną przez powódkę. Niesporny był również zakres uszkodzeń samochodu powódki zaistniałych na skutek kolizji z dnia 13 maja 2014 roku. Spór między stronami skoncentrował się na ustaleniu wysokości szkody, ponieważ powódka kwestionowała wysokość należnego jej odszkodowania, obliczonego przez pozwaną. Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody, unormowanej w Kodeksie cywilnym. Odpowiada on zatem za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. W tych granicach naprawienie szkody, zgodnie z zasada pełnego odszkodowania, winno objąć pełen koszt przywrócenia stanu poprzedniego – pełen koszt naprawy pojazdu (art. 361 § 1 i 2 k.c.). Zauważyć w tym miejscu należy, iż zgodnie z treścią przepisu art. 361 § 2 k.c. statuującego zasadę pełnego odszkodowania, naprawienie szkody obejmuje wszelkie poniesione straty (utracone korzyści pozostają poza sferą zainteresowania w niniejszym sporze); w myśl natomiast art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić poprzez przywrócenie stanu poprzedniego bądź też zapłatę odszkodowania pieniężnego zależnie od wyboru poszkodowanego. Podstawową funkcją odszkodowania jest funkcja kompensacyjna: odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę. W wypadku częściowego uszkodzenia samochodu, tj. gdy wysokość kosztów naprawy pojazdu nie przekracza jego wartości, odszkodowanie powinno stanowić równowartość kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego, przy czym naprawa samochodu i rzeczywiste poniesienie kosztów z tego tytułu nie jest warunkiem koniecznym dla dochodzenia odszkodowania (tak Sąd Najwyższy: w wyroku z 16.01.2002r, IV CKN 635/00, opubl. L.; w wyroku z 16.04.2002r, V CKN 980/00, opubl. L.; w wyroku z 16.05.2002r, V CKN 1273/00, publ. LEX nr 55515).

Nie ulega wątpliwości, że funkcja kompensacyjna odszkodowania musi być realizowana przy uwzględnieniu indywidualnej sytuacji poszkodowanego. Aby odszkodowanie odpowiadało wymaganiu pełnego naprawienia szkody, musi uwzględniać realia konkretnej sprawy i nie powinno prowadzić do wzbogacenia poszkodowanego. Za ugruntowane w orzecznictwie można uznać stanowisko, stosownie do którego odszkodowanie może ulec stosownemu obniżeniu, gdyby okazało się, że użycie nowych części i materiałów do naprawy uszkodzonego pojazdu prowadziłoby do wzrostu jego wartości (tak Sąd Najwyższy: w uchwale z 12.04.2012 r., III CZP 80/11, opubl. www.sn.pl; w postanowieniu z 24.02.2006r, III CZP 91/05, opubl. L.; w wyroku z 11.06.2003r, V CKN 308/01, opubl. L.).

Stanowisko pozwanego, akcentujące jego obowiązek zwrotu kosztów niezbędnych i ekonomicznie uzasadnionych do naprawy pojazdu, zdaje się nawiązywać do powyższych zasad. Jest ono jednak ogólnikowe, pozwany nie wskazał powodów, dla których uznał, że zasadne jest obniżenie kosztów nabycia części zamiennych lub stawki roboczogodziny. Nie ulega wątpliwości, że na powódce ciążył obowiązek udowodnienia wysokości szkody, któremu zadośćuczyniła zgłaszając wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegło celem oszacowania kosztów naprawy jej samochodu. Natomiast, jeżeli zaistniałyby okoliczności uzasadniające odpowiednie obniżenie należnego poszkodowanemu odszkodowania, to zgodnie z art. 6 k.c., ich zgłoszenie i udowodnienie należało do pozwanego. Tymczasem pozwany zaniechał w niniejszej sprawie jakiejkolwiek inicjatywy dowodowej poprzestając na ogólnikowym przytoczeniu zasad określania odszkodowań za szkody komunikacyjne, wypracowanych w orzecznictwie.

Określając wysokość uzasadnionych kosztów naprawy samochodu powódki, Sąd opierał się na opinii biegłego W. S.. Jak wynika z opinii, nie jest możliwe przyjęcie niższej wartości części zamiennych i materiałów lakierniczych, a więc tak, jak zrobił to pozwany zakład ubezpieczeń. Oznaczałoby to w istocie konieczność naprawy samochodu przy użyciu części, których jakość odbiega od jakości części fabrycznych i nie daje gwarancji skutecznej naprawy, przywracającej wszystkie cechy techniczne, funkcjonalne i estetyczne pojazdu, które posiadał przed szkodą. W konsekwencji mogłoby to prowadzić do obniżenia jakości naprawy. Takie podejście pozostaje w sprzeczności z zasadą pełnego odszkodowania, wyrażoną w art. 361 k.c. Wobec powyższego biegły sądowy wyliczył koszt naprawy pojazdu w systemie (...), przy uwzględnieniu stawki za roboczogodzinę wynoszącą 100 zł, wskazując cztery możliwe warianty naprawy. Zdaniem Sądu (cały) koszt ekonomicznie uzasadnionej naprawy w przedmiotowej sprawie powinien zostać ustalony na kwotę 18 372,90 złotych, co odpowiada kosztom naprawy przy wykorzystaniu części oryginalnych z logo producenta części o jakości tożsamej z jakością części oryginalnych z logo producenta pojazdu. Wskazać należy, iż spośród czterech wariantów wskazanych przez biegłego w zależności od zastosowania nowych części oryginalnych, opatrzonych znakiem firmowym producenta pojazdu oraz części zamiennych, wyprodukowanych zgodnie ze specyfikacjami i normami produkcyjnymi, przewidzianymi przez producenta pojazdu na tej samej linii produkcyjnej, a także części zamiennych o porównywalnej jakości, Sąd przyjął opcję, zgodnie z którą naprawa samochodu przywracająca mu stan sprzed wypadku może być również wykonana przy użyciu części dostępnych poza siecią producenta, a charakteryzujących się niższymi cenami w stosunku do identycznych pod względem technicznym części dostępnych w sieci producenta pojazdu (18.372,90 zł). Tym bardziej, że jak wynika z opinii powołanego w sprawie biegłego, różnica pomiędzy dwoma wariantami (wskazanymi w pisemnej opinii w pkt 5 lit b i d) ogranicza się do ceny reflektora prawego, tj. 3 501,80 zł dla oryginalnego i 2 061,00 zł dla reflektora o tożsamej jakości wyprodukowanego przez dostawcę części na pierwszy montaż. Biegły wskazał, że reflektor prawy, zakupiony u dostawcy części na pierwszy montaż, poza brakiem znaku firmowego producenta pojazdu, w niczym nie różni się od części tzw. oryginalnej, ma ten sam poziom wykonania i bezpieczeństwa. W ocenie Sądu, mimo iż powódka ma prawo dokonać naprawy przy użyciu części nowych wytwarzanych przez dostawców dla producenta pojazdu to nie musi przy tym korzystać z części oryginalnych. Sąd nie przyjął jako kosztu naprawy kwoty 20179,63 zł, wyliczonej przez biegłego w opinii jako że powódka dokonując pełnowartościowej naprawy pojazdu mogła wykonać naprawę przy użyciu części o tej samej jakości co pochodzące z sieci producenta pojazdu, lecz mających niższą cenę. Z tych samych przyczyn, tym bardziej nie należało przyjmować wariantu 5a opinii, opierającego się przy ustalaniu kosztu naprawy na częściach nowych oryginalnych, z logo producenta pojazdu oraz z logo producenta części. Dlatego też należało uznać, że uzasadnione koszty naprawy powoda przywracającej mu sprawność sprzed kolizji wyniosły 18 372,90 złotych. W rozpoznawanej sprawie wysokość przyznanego odszkodowania winna zatem odpowiadać rzeczywiście uzasadnionym kosztom naprawy spornego pojazdu. Reasumując dotychczasowe rozważania – powódka miała prawo dochodzić od pozwanego, poza kwotą już wypłaconą, kwoty potrzebnej do uzupełnienia koszty dokonania pełnej naprawy pojazdu (cała ta kwota to 18 372,90 złotych). Pomniejszenie tej kwoty o sumę już wypłaconą (10 551,22 złotych), daje kwotę 7821,68 zł, która podlegała zasądzeniu od pozwanego na rzecz powódki.

Rozstrzygnięcie o odsetkach z tytułu opóźnienia w wypłacie należnego powódce odszkodowania zapadło na podstawie art. 817 § 1 i 481 § 1 k.c. Wymagalność roszczenia w stosunku do zakładu ubezpieczeń powstaje w terminie 30 dni licząc od dnia otrzymania zawiadomienia o wypadku, chyba że w powyższym terminie wyjaśnienie okoliczności koniecznych do ustalenia jego odpowiedzialności lub wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe. Pełnomocnik powódki wnosił o orzeczenie o odsetkach ustawowych od zasądzonej od pozwanego kwoty odszkodowania od dnia 19 lipca 2014 roku. Nie zostało jednak wykazane, kiedy szkoda została pozwanemu zgłoszona. Wprawdzie do pozwu załączono kopię pisma zgłoszenia szkody datowanego na 18 lipca 2014 roku oraz potwierdzenie nadania przesyłki w urzędzie pocztowym, brak jednak w aktach sprawy dowodu doręczenia pisma pozwanemu. Sąd ustalił zatem, iż odsetki ustawowe winny zostać orzeczone od dnia 15 sierpnia 2014 roku tj. od dnia następnego po dacie wydania przez pozwanego decyzji z dnia 14 sierpnia 2014 roku. Z uwagi na to, że począwszy od 1 stycznia 2016 roku ustawodawca wyodrębnił, spośród odsetek ustawowych, odsetki ustawowe za opóźnienie, zaś w niniejszej sprawie powód dochodził odsetek w związku z opóźnieniem w płatności kwoty pieniężnej, należało wskazać w wyroku, że odsetki te, począwszy od dnia 1 stycznia 2016 roku, są odsetkami ustawowymi za opóźnienie. Żądanie zasądzenia odsetek ustawowych za wcześniejszy okres podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 zd.1 k.p.c. rozliczając je stosunkowo. Powódka żądała kwoty 11 269,21 zł. Zasądzona na jej rzecz kwota 7 821,68 zł stanowi ok. 69% dochodzonego roszczenia. Łączne koszty procesu poniesione przez strony wyniosły 6 598 zł. Na koszty procesu w kwocie 3 581 zł poniesione przez powódkę, złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 564 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 2 400 zł oraz zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 600 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa. Natomiast koszty procesu poniesione przez pozwanego obejmowały wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 2400 zł, oraz opłatę od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, a także zaliczkę na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 600 zł. Zasądzona od pozwanego na rzecz powódki tytułem zwrotu kosztów procesu kwota 1 532,61 zł uwzględnia procent, w jakim powódka wygrała sprawę, koszty poniesione w toku procesu przez obie strony i stanowi różnicę między kosztami należnymi, a poniesionymi.

Najczęściej czytane
ogłoszenia

Udostępnij