Sygn. akt V ACa 606/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 maja 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku V Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący- Sędzia	SSA Irma Kul
Sędzia Sędzia	SA Roman Kowalkowski (spr) SO del. Jakub Rusiński
Protokolant	st. sekr. sąd. M. Tobiasz - Ignatowicz

po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2014 r. w Gdańsku na rozprawie

sprawy z powództwa K. K. (1)

przeciwko Gminie M. G.

o zapłatę

na skutek apelacji obu stron

od wyroku Sądu Okręgowego w T.

z dnia 23 maja 2013 r. sygn. akt I C 1430/11

1.  Zmienia zaskarżony wyrok w pkt I-szym w ten sposób, że powództwo oddala

2.  Oddala apelację powoda

3.  Zasądza od powoda na rzecz pozwanej 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Na oryginale właściwe podpisy

VACa 606/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 23 maja 2013r. Sąd Okręgowy w T. zasądził od pozwanej Gminy M. G. na rzecz powoda K. K. (1) kwotę 3.480,05 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 25 maja 2012r. do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałej części i orzekł o kosztach postępowania.

Sąd Okręgowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach i rozważaniach.

W dniu (...) powód kupił w trybie licytacji sądowej nieruchomość położoną w G., przy ul. (...), na której znajdowała się kamienica. Znajdujące się w niej mieszkania były zajęte przez lokatorów, panią K. (F.), państwo B. , a mieszkanie na parterze - przez panią J. M. (1) z dziećmi i wnukami. Przysądzenie własności nastąpiło w styczniu 2009r. Po tej dacie powód nawiązał kontakt z konserwatorem zabytków, gdyż chciał się zorientować, jakie z jego strony byłyby ograniczenia i wymogi związane z wykorzystaniem tego budynku. Powód chciał żeby dom przynosił mu dochód. Początkowo planował utworzyć lokal użytkowy tylko na parterze, później postanowił cały budynek przystosować do takiej funkcji.

Pismem z dnia 31 marca 201 Or. wystąpił do Wojewódzkiego (...) w T. o wydanie wstępnych wytycznych konserwatorskich dla planowanej inwestycji na terenie działek (...), obręb (...), położonych w G. przy ul. (...). Pismo to zostało doręczone Urzędowi w dniu 2 kwietnia 201 Or. Odpowiedzi udzielono w piśmie z dnia 27 kwietnia 201 Or. Konserwator zabytków zgadzał się na daleko idące modyfikacje budynku i przystosowanie do nowej funkcji - użytkowej. Pani F. wyprowadziła się w październiku 201 Or.

W dniu 10 grudnia 2009r. do Sądu Rejonowego w G. wpłynął pozew o nakazanie J. M. (1), aby opuściła i opróżniła z rzeczy lokal mieszkalny numer (...) położony w budynku oznaczonym numerem (...) znajdujący się przy ul. (...) w G. oraz wydała go powodowi K.

K.. Wyrok uwzględniający powództwo został wydany dnia 24 lutego 201 Or. Uprawomocnił się on dnia 18 marca 201 Or. W tym wyroku sąd przyznał eksmitowanym osobom prawo do lokalu socjalnego i wstrzymał opuszczenie lokalu do czasu złożenia przez Gminę M. G. oferty zawarcia umowy najmu takiego lokalu.

Pracownica powoda D. C. znała D. D. (1) z B. . Razem ze swoim wspólnikiem P. D. (1) prowadził on firmę deweloperska (...). Zajmowali się, między innymi, pozyskiwaniem zabudowanych nieruchomości w celu wynajmu ich na (...)dla firmy (...) z W.. Jest to duża ogólnopolska sieć(...). P. D. (1) znał osobę z tej firmy odpowiedzialną za tworzenie nowych placówek. D. C. zainteresowała P. D. (1) i jego wspólnika nieruchomością powoda przy ul. (...) w G.. Mówiła, że jest możliwy wynajem na 10 lat. P. D. (1) oceniał to jako opłacalne, gdyż po 2 -3 latach można było liczyć na zysk.

Na przełomie 2009 i 201 Or. jeszcze obaj wspólnicy przyjechali obejrzeć ten budynek. Zdaniem P. D. (2) kamienica wymagała generalnego remontu. Później przyjechał tam z kolegą znającym się na budownictwie i on wstępnie oszacował koszt takiego remontu na 500.000 zł. Budynek miał być udostępniony P. D. (1) pod koniec kwietnia 201 Or. i wtedy miał się zacząć remont . Warunkiem rozpoczęcia prac było to żeby budynek był całkowicie pusty - bez lokatorów. Od stycznia 2011 r. miał on być udostępniony (...). Powód początkowo oczekiwał, że uzyska czynsz w wysokości 20.000 zł. miesięcznie. Mając na uwadze wielkość nakładów , które miały być poniesione oraz to, że nie chciał on całkowicie zwalniać najemcy w czynszu w kolejnych latach, zgodził się na jego obniżenie do kwoty 13.000 zł.

W dniu 25 lutego 201 Or. między powodem, a spółką z o.o. (...) została zawarta umowa najmu z mocą obowiązywania od 15 kwietnia 201 Or. Powód zobowiązywał się oddać w najem nieruchomość zabudowaną przy ul. (...) w G. na cele użytkowe, pod warunkiem opróżnienia wszystkich lokali znajdujących się w tym budynku do dnia 15 kwietnia 201 Or. Czynsz ustalono na kwotę 13.000 zł.

W kwietniu 201 Or. pani D. C. zapewniała pana P. D. (1) że opuszczenie lokalu przez panią M. to kwestia 2-3 miesięcy. Później twierdziła, że ten termin ulegnie przedłużeniu. Po wakacjach wyjaśniała panu D., że lokal nadal nie jest opuszczony i ona nie wie kiedy to rzeczywiście nastąpi. Pan D. tłumaczył, że do końca września musi podać termin (...). Pod koniec tego miesiąca pani C. ponownie nie była w stanie podać żadnego terminu udostępnienia budynku. Pan D. powiedział, że ta propozycja już go nie interesuje .

Po pewnym czasie uświadomił sobie, że musi wypowiedzieć umowę. Uczynił to pismem z dnia 31 grudnia 201 Or. Jako przyczynę podano nieopróżnienie kamienicy z lokatorów i brak gotowości do wykonania prac remontowych koniecznych do przekwalifikowania lokali na użytkowe .

W mieście G. gospodarowaniem lokalami należącymi do gminy zajmuje się spółka (...). W przypadku orzeczenia przez sąd o prawie do lokalu socjalnego wniosek o jego przyznanie może złożyć właściciel nieruchomości lub lokator. Wniosek podlega rejestracji.

Powód złożył taki wniosek dnia 23 kwietnia 201 Or. w Urzędzie Miejskim w G..

Do (...) wpłynął on dnia 28 kwietnia 201 Or. i został zarejestrowany. W dniu 13 maja 201 Or. (...) wysłało do powoda odpowiedź informującą o trudnej sytuacji mieszkaniowej na terenie miasta. Wyjaśniono także, że z chwilą uzyskania odpowiedniego lokalu wniosek będzie rozpatrzony - uwzględniony. W piśmie z dnia

9  sierpnia 201 Or. powód zwracał się o jak szybkie przyznanie lokalu socjalnego dla pani M. z dziećmi ze względu na zły stan techniczny kamienicy.

(...) stara się rozpatrywać wnioski w kolejności wpływu, ale istotnym kryterium jest dopasowanie ilości osób oczekujących do powierzchni lokalu, który jest akurat w dyspozycji. Normy powierzchniowe wynikają bowiem z ustawy. Na koniec marca 2011 r. w G. było zarejestrowanych 429 wyroków eksmisyjnych, w których sąd przyznał prawo do lokalu socjalnego.

Pani M. od 2009r. starała się o przyznanie lokalu w celu poprawy warunków mieszkaniowych. W dniu 28 sierpnia 201 Or. poinformowała ona (...), że mieszka przy ul. (...). Następnie - że na ulicy (...). W dniu 29 listopada 2011 r. została z nią zawarta umowa najmu lokalu z zasobów komunalnych przy ul. (...) w G..

Na początku marca 2011 r. pani D. C. zauważyła, że w mieszkaniu położonym na parterze, a dotychczas zajmowanym przez panią M., są powybijane okna i nikogo tam nie ma. Brak też jest śladów świadczących o tym, aby ktoś tam mieszkał. Pani M. nie wydała powodowi kluczy od tego lokalu, ani w jakikolwiek sposób go jemu nie zwróciła. Przez cały okres, gdy powód był właścicielem, nie płaciła mu czynszu, ani żadnych opłat.

W dniu 13 stycznia 2012r. pani M. poinformowała (...)żeby korespondencję do niej kierować z adresu ul. (...) na adres - ul. (...).

W lokalu przy ul. (...) były zameldowane następujące osoby :

1/ J. M. (1) - (...), 2/ K. M. (1) [ syn J. ]

-

(...)., 3/ K. M. (2) [ córka J. ] - (...), 4/ P. M. [ syn J. ] - (...), 5/ K. M. (1) [ syn J. ] -(...), 6/ O. J. [ córka J. ] - (...), 7/ N. P. (1) - [ córka J. ] - (...)., 8/ N. P. (2) - [ syn N. ] - (...)., 9/ R. P. - [ syn N. ] - (...)

Pani J. M. (1) zajmowała lokal mieszkalny przy ul. (...) na podstawie umowy najmu (...). zawartej z poprzednią właścicielką

-

panią J. F.. Ustalono w niej, że czynsz najmu będzie wynosić 100 zł. w okresie (...) , a po tej dacie - 400 zł. Miał on być płatny do 10 - tego dnia każdego miesiąca.

Powód żądał od pani M. następujących opłat:

1/ marzec 201 Or. : czynsz - 523,89 zł. , za wywóz nieczystości - 20 zł.

2/ kwiecień 201 Or. : czynsz - 523,89 zł. , za wywóz nieczystości - 20 zł.

3/ maj 2010r. : czynsz - 576,01 zł., opłata wod. - kan. - 461,02 zł., za wywóz nieczystości - 20 zł.

4/ czerwiec 201 Or. - czynsz - 576,01 zł., za wywóz nieczystości - 20 zł.,

5/ lipiec 2010r. - czynsz - 576,01 zł., za wywóz nieczystości - 20 zł.,

6/ sierpień 2010r. - czynsz - 576,01 zł., za wywóz nieczystości - 20 zł.,

7/wrzesień 2010r. - czynsz - 576,01 zł., za wywóz nieczystości - 20 zł.,

8/ październik 2010r. - czynsz 1.000,00 zł. , opłata wod. - kan. 779,66 zł., za wywóz nieczystości - 20 zł.,

9/ listopad 2010r. - czynsz 1.000,00 zł. , opłata wod. - kan. 192,44 zł., za wywóz nieczystości - 20 zł.,

10  / grudzień 201 Or. - czynsz 1.000,00 zł. , za wywóz nieczystości - 20 zł.,

11/ styczeń 201 Or. - czynsz 1.000,00 zł. , opłata wod. - kan. 483,06 zł., za wywóz nieczystości -20 zł.,

12/ luty 201 Or. - czynsz 1.000,00 zł., za wywóz nieczystości - 20 zł.,

Pismami z dnia 15 marca 2011 r. powód wypowiedział umowę o odbiór nieczystości oraz o dostarczanie wody i odbiór ścieków w budynku przy ul. (...).

W dniu 27 stycznia 2011 r. Sąd Rejonowy w G. wydał nakaz zapłaty obejmujący należności pani M. za okres od 16 lutego 2009r. do 16 września 201 Or. Egzekucja okazała się bezskuteczna.

Oceniając zgłoszone żądanie Sąd wskazał, że zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, tekst jednolity Dz. U. nr 31 z 2005r., poz. 266 ze zmianami, w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego, bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Obowiązek

zapewnienia lokalu socjalnego ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu.

Art. 18 ust. 3 ustawy stanowi, że osoby uprawnione do lokalu zamiennego albo socjalnego, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, opłacają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł.

Zgodnie z ust. 5 tego artykułu jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 kodeksu cywilnego. Przepis ten stanowi, że za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę.

Sąd przyjął, że nie miało znaczenia, kiedy przed marcem 2011 r. pani M. opuściła mieszkanie należące do powoda. Jego roszczenia finansowe wobec pozwanej sięgały tego właśnie miesiąca - tzn. kończyły się na lutym 2011 r. Istotne jest bowiem to, że nie wydała ona lokalu powodowi. Nie oddała mu kluczy. Powód objął ten lokal we władanie wtedy, gdy okazało się, że jest opuszczony. Dowiedział się o tym przypadkowo. Pani M. nie informowała go o swoich planach dotyczących miejsca zamieszkania. Nawet po objęciu lokalu przez powoda nie zrezygnowała z zameldowania w tym mieszkaniu. Należy więc przyjąć, że prowadziła swoistą „grę”. Polegała ona na tym, że pani M. znalazła sobie inne mieszkania, w których tymczasowo zamieszkiwała. Nie mogąc się tam zameldować, ani nie traktując tych miejsc jako lokale docelowe nadal jednak zatrzymywała dla siebie lokal przy ul. (...). Mogła być więc tam widywana w różnych porach i mogła stwarzać wrażenie zamieszkiwania w nim. Zeznania świadków L. O., D. C., A. K., P. D. (1), M. G., T. I., R. R., J. F. dotyczące tego, kiedy widywali panią M. w tym mieszkaniu i kiedy ona je opuściła nie są więc ze sobą sprzeczne. Nie przedstawiają natomiast całego obrazu tej sytuacji. Świadek J. M. (1) natomiast nie zeznawała na ten temat rzetelnie. Starała się we własnym zakresie o lokal

socjalny. Prawo do niego zostało jej także przyznane w wyroku eksmisyjnym. Zależało jej więc na tym, aby formalnie nadal być „przypisaną” do mieszkania w budynku powoda. Obiekt ten wymagał generalnego remontu. Nadzór budowlany wydał nawet zakaz korzystania z jednego z pomieszczeń w mieszkaniu zajmowanym przez panią M..

Z pewnością w jej mniemaniu, wszystkie te okoliczności stwarzały dla niej korzystną sytuację w staraniach o lokal socjalny. O prawidłowości tego rozumowania świadczy także to, że pani M. wymeldowała siebie oraz swoje dzieci dopiero wtedy, gdy lokal taki uzyskała. Dopiero też wówczas wskazała na poczcie nowy adres dla doręczania jej korespondencji. Wcześniej tym adresem cały czas była ulica (...). Świadczy to dobitnie o tym, że ten lokal traktowała ona jako swoje „centrum życiowe”. Inne mieszkania nie miały dla niej takiego charakteru. Dla powoda oznaczało to jednak, e cały czas nie mógł dysponować swoją własnością. Dopiero uzyskanie przez panią M. lokalu socjalnego to zmieniło. Nie mógł tego uczynić nawet w marcu 2011 r. , gdy już objął władztwo nad tym mieszkaniem. Nadal bowiem pani M. i jej liczni zstępni byli w nim zameldowani. Dla podmiotu, który byłyby zainteresowany najmem tego lokalu był to istotna przeszkoda.

Chociaż fakt zameldowania potwierdza tylko przebywanie osoby pod danym adresem (art. 1 ust. 2 i art. 11 ust. 2 ustawy z 10.04.1974r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych - tekst jednolity Dz. U. nr 139 z 2006r. , poz. 993 ze zmianami)

i  nie tworzy dla niej żadnego uprawnienia do władania mieszkaniem, to jednak w potocznym odczuciu taki lokal nie jest „wolny” - tzn. nieobciążony prawami osób trzecich. Dopiero też po marcu 2011 r. powód mógł wystąpić o odłączenie od budynku wody. Jej zużycie ustało dopiero po tej dacie.

Powyższe rozważania prowadzą do konkluzji, że odpowiedzialność pozwanej gminy z art. 18 ust. 5 ustawy rozciąga do końca okresu objętego żądaniem pozwu.

Zmianie musiała ulec data początkowa tej odpowiedzialności. Powód domagał się odszkodowania za okres od 19 marca 201 Or. Jest ono natomiast należne za okres począwszy od maja 201 Or. Dopiero bowiem pod koniec kwietnia 201 Or., a więc już po dacie płatności czynszu za ten miesiąc, powód złożył wniosek o przydzielenie lokalu socjalnego dla pani M.. Z tą więc chwilą pozwana miała świadomość, że poprzez swoje zaniechanie w tym zakresie naraża się na konieczność zapłaty odszkodowania.

Wprawdzie pani M. już wcześniej złożyła wniosek o lokal socjalny, ale znaczenie miało to, kiedy uczynił to powód. Pozwana jest bowiem zobligowana do dostarczenia lokalu socjalnego osobom, którym prawo to zostało przyznane w wyroku sądowym. Nie wywiązanie się z tego nakazu naraża gminę na odpowiedzialność odszkodowawczą. Wniosek pani M. nie wywoływał natomiast takich skutków. Był po prostu jednym z wielu wniosków osób oczekujących na lokal z zasobów gminy. Nie dostarczenie go tym osobom nie wywoływało dla gminy skutku w postaci odpowiedzialności odszkodowawczej.

Zasadne więc było uwzględnienie świadczeń za okres maj 201 Or. - luty 2011 r. Szkodą, którą poniósł powód są kwoty świadczeń za lokal, których nie uiściła mu pani M.. Zostały one błędnie wskazane przez powoda. Należności za okres maj 201 Or. - wrzesień 201 Or. zostały objęte nakazem zapłaty, który jest prawomocny. Wiąże on sąd na podstawie art. 365 § 1 k.p.c.

Poza tym, odpowiedzialność pozwanej ma subsydiarny charakter w stosunku do odpowiedzialności pani M.. Pozwana musi więc odpowiadać za to samo co ona. Za ten okres zostały zasądzone kwoty po 576,01 zł. + 20,00 zł. miesięcznie. Za okres od października 201 Or. do lutego 2011 r. włącznie sąd zasądził zatem kwoty po 100,00 zł. miesięcznie. Jest to bowiem zgodne z art. 18 ust. 3 ustawy.

Przed orzeczeniem eksmisji pani M. miała czynsz ustalony właśnie na kwotę 100 zł. Łącznie więc Sąd zasądził kwotę 3.480,05 zł. z odsetkami od dnia 25 maja 2012r., czyli od dnia następującego po dniu doręczenia pozwanej pisma z 21 maja 2012r., które należy traktować jako wezwanie do zapłaty - art. 476 k.c. Sąd przyjął w tym przypadku termin 3 dni na doręczenie korespondencji przez pocztę.

Powód nie wykazał, jaka część należności za wodę i odbiór ścieków przypadała na panią M.. Nie wykazał jak tę kwotę obliczył. Nie wykazał także, jak obliczył kwotę 20,00 zł. z wywóz nieczystości. Za okres od października 201 Or. do lutego 2011 r. sąd zasądził więc odszkodowanie w wysokości samego tylko czynszu - po 100 zł. W pozostałym zakresie sąd oddalił powództwo odnośnie tych roszczeń.

Oddalenie powództwa dotyczyło natomiast całości żądania o zwrot utraconych korzyści. Powód domagał się bowiem również kwoty 117.000,00 zł. z odsetkami od dnia 27 grudnia 201 Or. z tytułu niedojścia do skutku warunkowej umowy najmu zawartej ze spółką (...). Szkoda ta dotyczyła okresu od kwietnia do grudnia 201 Or.

W celu skutecznego dochodzenia tego roszczenia powód musiałby wykazać z bardzo dużym prawdopodobieństwem, graniczącym z pewnością, że osiągnąłby taką korzyść. Nie sprostał jednak temu obowiązkowi.

Pozwana nie ponosi winy za niedojście do skutku umowy z (...). Zawarcie umowy z dnia 25 lutego 201 Or. było działaniem bardzo lekkomyślnym ze strony powoda i tylko jego obciążają skutki podjętej przez niego decyzji. Zupełnie bowiem dowolnie powód zadeklarował w tej umowie, że wszystkie lokale będą wolne do dnia 15 kwietnia 201 Or. Pomijając już fakt, że pani F. wyprowadziła się dopiero w październiku 201 Or., to powód nie miał żadnej pewności, że do dnia 15 kwietnia 201 Or. wyprowadzi się pani M.. Nawet nie zapytał on w (...), czy (...) o to, ile wynosi okres oczekiwania na lokal socjalny dla osoby, której został on przyznany w wyroku eksmisyjnym. Nie zapytał nawet, czy i jaki wniosek musi sporządzić w tej kwestii jako właściciel nieruchomości. Złożył go dopiero dnia 23 kwietnia 2013r. , a więc już po określonym w umowie terminie wydania opróżnionej kamienicy.

Odnośnie terminu 15 kwietnia 2010r., to powód sam zeznał, że według niego „w ciągu miesiąca” pani M. powinna się wyprowadzić oraz „skoro miała wyrok i przyznany mieszkanie, to było dla mnie logiczne, że je dostanie, przecież jej się należy”. To przekonanie powoda było zupełnie oderwane od istniejących realiów. Powód nie miał żadnej praktycznej możliwości zapewniania kontrahenta o terminie opuszczenia mieszkania przez panią M., bo nie miał na to żadnego wpływu. Pozwana nie ponosi za to odpowiedzialności, gdyż nie ponosi winy za to, że powód w sposób dowolny określił termin w umowie. Powód wykazał natomiast w tym procesie, że umowa z (...) była rzeczywiście zawarta oraz na czym miało polegać to przedsięwzięcie biznesowe.

Nie było natomiast istotne, czy (...) faktycznie mogłoby wykonywać zaplanowaną przebudowę np. ze względu na ograniczenia stawiane przez konserwatora zabytków. Jedynym warunkiem zawarcia umowy przyrzeczonej było bowiem wydanie do dnia 15 kwietnia 201 Or. kamienicy opróżnionej z mieszkańców.

Mając na uwadze kwotę roszczeń dochodzonych przez powoda sąd uznał że wygrał on sprawę tylko w nieznacznej części . W związku z tym, na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c. sąd nałożył na powoda obowiązek zwrotu całości kosztów procesu na rzecz pozwanej. Składało się na nie wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 3.600,00 zł. - § 6 pkt. 6 rozporządzenia z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych... Powód był częściowo zwolniony od kosztów sądowych. Mając na uwadze wynik procesu sąd przyjął, że żadna ze stron nie ponosi ich nie uiszczonej części - art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych i art. 100 zd. 2 k.p.c.

Wyro zaskarżyły apelacją obie strony.

Powód domagał się jego zmiany i uwzględnienie powództwa w całości zarzucając naruszenie art. 15 ust. 2 ustawy o ochronie praw lokatorów (u.o.p.l.) poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji błędne przyjęcie, iż dopiero w dniu złożenia przez powoda wniosku o realizację wyroku eksmisyjnego pozwana miała świadomość, że zaniechanie dostarczenia lokalu socjalnego narazi ją na odpowiedzialność odszkodowawczą.

Zarzucił również naruszenie art. 18 ust. 5 u.o.p.l. w zw. z art. 417 k.c. poprzez:

-

ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż te przepisy, stanowiące podstawę prawną odpowiedzialności odszkodowawczej gminy wobec właściciela za niedostarczenie lokalu socjalnego osobie uprawnionej do takiego lokalu według wyroku orzekającego eksmisję upoważniają do uznania tej odpowiedzialności za subsydiarną w stosunku do wynikającego z art. 18 ust. 1 i 3 u.o.p.l. obowiązku tej osoby względem właściciela;

-

ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż zakres odpowiedzialności odszkodowawczej gminy obowiązanej do dostarczenia lokalu socjalnego na mocy wyroku sądowego i najemcy zajmującego lokal bez tytułu prawnego jest tożsamy;

W apelacji podniesiono nadto zarzut naruszenia art. 18 ust. 1 i 3 u.o.p.l. poprzez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż zakres odpowiedzialności odszkodowawczej najemcy zajmującego lokal bez tytułu prawnego i gminy obowiązanej do dostarczenia lokalu socjalnego na mocy wyroku sądowego jest tożsamy;

W ocenie skarżącego sąd naruszył również art. 417 § 1 k.c. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż pozwana ponosi odpowiedzialność na zasadzie winy.

Naruszenie art. 361 § 2 k.c. nastąpiło na skutek jego błędnej wykładni polegającej na przyjęciu, iż powód obowiązany był wykazać utracone korzyści w zakresie graniczącym z pewnością, a naruszenie art. 365 § 1 k.p.c. na jego niezastosowaniu w stanie faktycznym sprawy i w konsekwencji błędne przyjęcie, iż prawomocny wyrok orzekający eksmisję i ustalający uprawnienie do lokalu socjalnego wiąże gminę obowiązaną dostarczyć taki lokal począwszy od momentu złożenia stosownego wniosku o realizację przedmiotowego wyroku, a nie od momentu stwierdzenia jego prawomocności;

Naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. miało miejsce poprzez:

-

brak dostatecznej analizy zebranego materiału dowodowego skutkujących dokonaniem sprzecznych ustaleń z treścią tego materiału, które to naruszenie spowodowało przyjęcie przez Sąd I instancji, iż najemca lokalu, wobec którego orzeczono eksmisję, uiszczał przed orzeczeniem tejże eksmisji czynsz w kwocie 100 zł miesięcznie;

-

brak wszechstronnej oceny zebranego materiału dowodowego polegający na przyjęciu, iż powód nie wykazał jaka część należności za wodę i odbiór nieczystości przypadała na lokal zajmowany przez najemcę, wobec którego orzeczono eksmisję;

-

brak wszechstronnej oceny materiału dowodowego, skutkujący brakiem logiki w wyciąganiu wniosków z zebranego materiału dowodowego, z którego - wbrew twierdzeniom Sądu - jednoznacznie wynika, że gdyby nie zaniechanie pozwanej, przedsięwzięcie biznesowe zostałoby zrealizowane, a powód osiągnąłby korzyści, stanowiące przedmiot roszczenia w niniejszej sprawie.

Pozwana w swojej apelacji domagała się zmiany wyroku i oddalenia powództwa w całości zarzucając:

1.  Naruszenie art. 233 § 1 kpc poprzez dokonanie oceny dowodów z naruszeniem zasad swobodnej oceny dowodów dotyczących okoliczności okresu odpowiedniości pozwanej (zajmowania lokalu) oraz wysokości szkody, w szczególności przyjęcia istotnych ustaleń na podstawie umowy najmu i nakazu zapłaty oraz odmowy wiary zeznaniom świadka p. M..

2.  naruszenie art. 232 zd. drugie kpc w zw. z art. 32 ust 1. art. 45 ust. 1 Konstytucji RP poprzez przeprowadzenie z urzędu i ustalanie faktu wysokości szkody na podstawie nakazu zapłaty;

3.  naruszenie art. 361 § 1 kc przez jego niezastosowanie - brak ustaleń w przedmiocie związku przyczynowego;

4.  naruszenie art. 362 kc przez jego niezastosowanie - nieuwzględnienie zarzutu przyczynienia się powoda do powstania i rozmiaru szkody.

Rozwijając zarzuty apelacyjne podniosła, że wyrok eksmisyjny Pani M. dotyczył lokalu Nr (...) zaś umowy najmu z nią zawierane i stanowiące o podstawie żądań pozwu dotyczyły innego lokalu, bo lokalu nr (...).

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja pozwanej zasługuje na uwzględnienie w całości, zaś powoda z braku uzasadnionych podstaw podlegała oddaleniu.

W pierwszej kolejności trzeba zwrócić uwagę, że wyrok eksmisyjny, dotyczący J. M. (1) i jej rodziny, traktowany przez powoda jako uruchamiający odpowiedzialność za szkodę, której naprawienia domagał się od pozwanej, dotyczył obowiązku opróżnienia i wydania lokalu Nr (...) w budynku stanowiącym jego własność (wyrok SR w G. z dnia 24 lutego 201 Or. w sprawie (...)karta 29). Wyrok uwzględniający powództwo w tej sprawie zapadł zgodnie z żądaniem powoda, który domagał się nakazania eksmisji Pani M. z lokalu Nr (...) (pozew karta

2  akt (...)Sr w G.).

Z faktem zajmowania tego lokalu i opłatami związanymi z jego używaniem - na skutek zaniechania dostarczenia lokalu socjalnego J. M. (1), której eksmisję nakazał Sąd Rejonowy w G. - jest w tej sprawie związana odpowiedzialność pozwanej Gminy. W kontekście odpowiedzialności pozwanej Gminy nie chodzi bowiem o jakikolwiek lokal mieszkalny tylko ten, którego opuszczenie nakazał sąd w wyroku eksmisyjnym przyznając jednocześnie osobie eksmitowanej prawo do lokalu socjalnego, który zapewnić musiała Gmina.

Wydany w sprawie (...)SR w G. nakaz zapłaty (karta 38 akt (...)), przywołany przez powoda na uzasadnienie części żądań pozwu, z uwagi na nieskuteczność egzekucji wobec zobowiązanej J. M., obejmował roszczenia powoda związane z lokalem Nr (...), co wynika z zestawienia stanowiącego wezwanie do zapłaty kierowanego do J. M. złożonego w sprawie (...)(wezwanie do zapłaty karta 19). Wynika również z dołączonej do pozwu złożonej w wspomnianym postępowaniu upominawczym umowy najmu (karta 14) i aneksu do niej z dnia 1 kwietnia 2008r. (karta 16).

Porównanie obu tych orzeczeń prowadzi do wniosku, że brak jest tożsamości przedmiotowej pomiędzy wyrokiem eksmisyjnym, za którego niewykonanie w zakresie obejmującym obowiązek dostarczenia lokalu socjalnego powód obciąża odpowiedzialnością odszkodowawczą pozwaną Gminę i żądaniem zapłaty odszkodowania w tej sprawie, które powód wiąże z nakazem zapłaty zasądzającym świadczenie od J. M., której dotyczył wspomniany wyrok eksmisyjny. Świadczenia zasądzone nakazem i ostatecznie niezapłacone przez J. M., mają, zgodnie z żądaniem powoda, obciążać pozwaną, która odpowiada, jak twierdzi, za szkodę poniesioną na skutek dalszego zajmowania jego lokalu przez J. M., pomimo orzeczonej eksmisji. Dowodem poniesienia szkody miał być wspomniany nakaz zapłaty zasądzający na jego rzecz od J. M. świadczenia czynszowe, których pomimo jego istnienia nie uregulowała.

Rzecz jednak w tym, że skoro powód chciał wykazać fakt poniesienia szkody na skutek zajmowania przez J. M. mieszkania, pomimo orzeczonej eksmisji z prawem do lokalu socjalnego, powinien udowodnić, że zasądzone od niej i niespełnione świadczenia były związane z zajmowaniem lokalu mieszkalnego, którego opuszczenie nakazał Sąd Rejonowy, a Gmina odpowiada materialnie za szkodę związaną z zaniechaniem dostarczenia przyznanego w nim lokalu socjalnego. Jest tak ponieważ odpowiedzialność odszkodowawcza Gminy jest pochodną niewykonania nałożonego na nią obowiązku dostarczenia osobie eksmitowanej lokalu socjalnego i w konsekwencji odnosi się do szkody związanej z wspomnianym zaniechaniem Gminy. Zatem mający stanowić o zasadności powództwa nakaz zapłaty ze sprawy (...)powinien dotyczyć roszczeń związanych z zajmowaniem lokalu, którego dotyczy wyrok eksmisyjny. Tymczasem dotyczy on innego lokalu, bo lokalu Nr (...).

Nie może zatem stanowić wystarczającego dowodu potwierdzającego wysokość szkody powoda, gdyż wiąże z mocy art. 365 kpc Sąd orzekający w tej sprawie jedynie o tyle, że stwierdza istnienie zobowiązania J. M. związanego z zajmowaniem lokalu Nr (...), a więc innego od tego, z którego orzeczono eksmisję w sprawie(...). Tym orzeczeniem powód nie udowodnił zasadności powództwa związanego z zajmowaniem lokalu Nr (...), którego dotyczy wyrok eksmisyjny.

Nie sprostał zatem obowiązkowi wykazania istnienia szkody i jej wysokości (art. 6 kc), w zakresie objętym odpowiedzialnością pozwanej związaną z obowiązkiem zapewnienia lokalu socjalnego J. M. w związku z jej eksmisją z lokalu Nr (...). Jest tak tym bardziej, że cofnął dowód z opinii biegłego, który mógłby ustalić należne odszkodowanie związane z zajmowaniem lokalu Nr (...).

Nie wiadomo dlaczego umowy najmu i wyrok zasądzający odszkodowanie od J. M. dotyczyły innego lokalu od tego, który był przedmiotem rozstrzygnięcia w wyroku eksmisyjnym. Zważywszy jednak charakter odpowiedzialności pozwanej Gminy i jej funkcjonalne powiązanie z wyrokiem eksmisyjnym zawierającym rozstrzygnięcie o prawie do lokalu socjalnego, Sąd w tej sprawie jest związany prawomocnym wyrokiem eksmisyjnym i do jego postanowień musi odnosić żądanie przyznania odszkodowania. Zatem rzeczą powoda było wykazanie, jakie odszkodowanie należy mu się od Gminy w związku z zaniechaniem dostarczenia J. M. mieszkania socjalnego z uwagi na orzeczoną eksmisję z lokalu Nr (...) w budynku przy ul. (...) w G.. Nie mają znaczenia dla oceny zasadności roszczenia i jego wysokości twierdzenia odnoszące się do lokalu Nr (...) w tym budynku, albowiem ten lokal nie jest tożsamy z objętym wyrokiem eksmisyjnym, a tylko za niewykonanie obowiązku nałożonego w wyroku eksmisyjnym (dotyczącym lokalu Nr (...)) pozwana Gmina odpowiada materialnie.

Nie jest również uzasadnione roszczenie powoda dalej idące i łączone z niedojściem do skutku umowy najmu lokali użytkowych zawartej w dniu 25 lutego 2010r., aczkolwiek z innych niż przyjął Sąd Okręgowy przyczyn.

Powód w toku całego procesu konsekwentnie wskazywał, że podstawę faktyczną żądania odszkodowawczego w zakresie kwoty 117.000 zł. stanowi fakt niedojścia do skutku warunkowej umowy najmu, którą zawarł z (...) sp. z o.o. w B.. Kilkakrotnie uściślając swoje żądanie taką podstawę faktyczną wskazywał na uzasadnienie swoich żądań dotyczących zasądzenia tej kwoty odszkodowania.

Tą podstawą faktyczną Sąd Okręgowy był związany, a związanie to wynika z regulacji przyjętej w art. 321 § 1 kpc. Jest nią związany również Sąd Apelacyjny. Dlatego ocena skuteczności tej umowy i wynikających z niej konsekwencji, a więc faktów przytaczanych na uzasadnienie dochodzonego żądania, decyduje a priori o skuteczności powództwa.

Umowa, którą powód zawarł w dniu 25 lutego 201 Or. z (...) sp. z o.o. w B. miała charakter warunkowy i terminowy, co wynika nie tylko z jej nazwy, ale przede wszystkim istotnych jej postanowień. W jej § 1 pkt 1 strony postanowiły, że właściciel nieruchomości przy ul. (...) w G., a więc powód, zobowiązuje się oddać ją w najem (...) sp. z o.o. w B. pod warunkiem opróżnienia wszystkich lokali w niej się znajdujących w terminie do dnia 15 kwietnia 201 Or. Ten termin, istotny dla jej skuteczności, strony powtórzyły w ust. 2 § 1 umowy wskazując, że w tym terminie osoby zajmujące lokale zobowiązały się je opróżnić, a co do lokali objętych orzeczeniem eksmisyjnym oczekuje się na ofertę Gminy dostarczenia lokalu socjalnego.

Ten warunek był niewątpliwie warunkiem rozwiązującym, albowiem obowiązek powoda oddania w najem lokali w jego budynku i przyjęcia ich na tych warunkach przez drugą stronę umowy warunkowej był związany z opuszczeniem wszystkich lokali przez dotychczasowych najemców. Co więcej, był również powiązany z terminem, który strony określiły datą 15 kwietnia 201 Or.

Po tej dacie, jak można przyjąć, zważywszy na fakt zastrzeżenia owego warunku, strony nie były umową związane, co uzasadnia takie kwalifikowanie warunku w niej zawartego (art. 89 kc).

Dla przyjęcia tej kwalifikacji nie ma znaczenia, że prowadzący spółkę (...) „przypomnieli sobie”, że powinni wypowiedzieć umowę i pod koniec 2010r. formalnie to uczynili. To wypowiedzenie z uwagi na przyjętą w umowie jej konstrukcję nie było konieczne. Nastąpiło bowiem już po rozwiązaniu umowy na skutek nieziszczenia się warunku, od którego ziszczenia strony uzależniły jej skuteczność. Brak związania stron umową po tej dacie wynikał z jej postanowień, a powód nie udowodnił, że umowa została przedłużona, bo to wymagałoby - zgodnie z jej §(...)- zachowania formy pisemnej pod rygorem nieważności.

Zatem po dacie 15 kwietnia 2010r., określonej w umowie warunkowej, strony nie były związane obowiązkiem zawarcia umowy ostatecznej albowiem nie ziścił się warunek, od którego uzależniły obowiązek oddania lokali znajdujących się w spornej nieruchomości w najem (tym warunkiem było opróżnienie wszystkich lokali do tej daty). W tej sytuacji, nie będąc już po tej dacie związany umową i wynikającym z niej obowiązkiem oddania w najem lokali, podobnie jak druga strona umowy zainteresowana zawarciem umowy najmu do tej daty, co wynika z wprowadzenia w umowie wspomnianego warunku połączonego z datą wskazującą czas, w którym powinien się spełnić, powód nie może twierdzić, że poniósł szkodę na skutek zaniechania pozwanej Gminy, która nie dostarczyła J. M. do dnia 15 kwietnia 201 Or. lokalu socjalnego, związaną z niedojściem do skutku umowy najmu z spółką (...).

Wypada przypomnieć, że strony warunkowej umowy z 25 lutego 201 Or. warunkowały jej skuteczność od opuszczenia przez lokatorów do dnia 15 kwietnia 201 Or. wszystkich lokali w budynku przy ul. (...). Tymczasem, co wynika z niekwestionowanych ustaleń Sądu Okręgowego, po dniu 15 kwietnia 201 Or. lokal w budynku zajmowała w dalszym ciągu nie tylko J. M. ale również poprzednia właścicielka budynku Pani F., która z budynku wyprowadziła się dopiero w miesiącu październiku tego roku. Zatem w dacie, kiedy powód był związany wspomnianą umową, wskazywaną na uzasadnienie dochodzonego roszczenia, nie tylko J. M. ale również inna osoba mieszkała w budynku co powodowało, że nie tylko za sprawą J. M., ale również innej osoby, nie związanej z odpowiedzialnością pozwanej Gminy, niemożliwe było zrealizowanie umowy warunkowej.

Pomijając więc drugą istotną dla rozstrzygnięcia kwestię chwili powstania odpowiedzialności pozwanej Gminy względem powoda, brak jest związku przyczynowego pomiędzy zarzucanym zaniechaniem Gminy, a niedojściem do skutku umowy najmu w wykonaniu umowy warunkowej i tym samym powstaniem szkody na skutek utracenia korzyści, które miało przynieść jej zawarcie, albowiem powód nie spełnił warunku postawienia w dniu 15 kwietnia 201 Or. do dyspozycji kontrahenta budynku wolnego od lokatorów. Niezależnie od tego, czy w budynku mieszkała osoba, której lokal socjalny winna dostarczyć Gmina G., mieszkała w nim również inna osoba, co prowadziło do nieziszczenia się warunku zastrzeżonego w umowie warunkowej. Niezależnie więc od zachowania pozwanej Gminy, umowa ostateczna nie mogła być zawarta bo nie był spełniony warunek zależny od zachowania innych osób, w tym powoda, który na siebie owo zobowiązanie przyjął.

Zaniechanie pozwanej Gminy nie prowadziło więc w bezpośredni sposób do powstania szkody (niemożności zawarcia umowy ostatecznej najmu) albowiem niezależnie od niego umowa nie mogła być zawarta. Szkoda, której naprawienia powód się domaga łącząc ją z niedojściem do skutku umowy najmu, nie jest normalnym następstwem zaniechania Gminy dostarczenia lokalu socjalnego J. M. (art. 361 § 1 kc).

Poza tym istotną kwestią, inaczej rozumianą przez skarżącego, jest ustalenie daty powstania odpowiedzialności pozwanej Gminy związanej z niedostarczeniem lokalu socjalnego. Powód uważa, że już od chwili wydania wyroku eksmisyjnego J. M. i przyznania w nim lokalu socjalnego, którego dostarczenie obciążało pozwaną, dla pozwanej biegł termin na wykonanie tego zobowiązania. Skoro zobowiązania nie wykonała niezwłocznie, ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą za szkodę związaną za niedojściem do skutku umowy ostatecznej najmu w wykonaniu umowy warunkowej, bo winna lokal dostarczyć J.

M. przed dniem 15 kwietnia 2010r., a więc przed terminem, z którym strony umowy warunkowej wiązały jej skuteczność. Z tak poprowadzonej argumentacji można wyprowadzić wniosek, że pozwaną obciąża to, że nie wykonała obowiązku dostarczenia lokalu socjalnego w czasie związania stron umowy warunkowej jej postanowieniami i dlatego odpowiada za niedojście do skutku umowy ostatecznej i w konsekwencji za nieosiągnięcie przez powoda spodziewanych zysków z nią związanych.

Z niekwestionowanych ustaleń Sądu Okręgowego wynika, że w konsekwencji nałożenia na pozwaną Gminę obowiązku dostarczenia J. M. lokalu socjalnego, powód złożył wniosek o jego przydzielenie w dniu 23 kwietnia 2010r., a więc po dniu 15 kwietnia 2010r., który wyznaczał stronom umowy warunkowej granice związania jej postanowieniami.

Art. 18 ust. 5 ustawy z 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego (t.j. Dz. Z 2014r., poz. 150) stanowi, że odpowiedzialność odszkodowawcza Gminy przewidziana w art. 417 kc powstaje, jeżeli Gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku. Łączy więc jej powstanie z zaniechaniem Gminy odniesionym do obowiązku nałożonego wyrokiem nakazującym eksmisję.

Trafnie Sąd Okręgowy argumentował, zaś apelacja niesłusznie tę argumentację kwestionuje, że dla przypisania pozwanej odpowiedzialności odszkodowawczej w tej sytuacji konieczne jest powzięcie przez nią wiadomości o istnieniu takiego obowiązku. Nie zawsze bowiem orzekając eksmisję sąd nakłada na podmiot trzeci (gminę) obowiązek, rodzący konsekwencje dla jego adresata.

Wprawdzie samo jego powstanie jest związane z prawomocnością wyroku zawierającego takie postanowienie, to jednak odpowiedzialność podmiotu nim obciążonego zawsze jest związana z zarzucaną bezczynnością (zaniechaniem). Skoro tak, aby można postawić ów zarzut zaniechania podmiot zobowiązany (gmina) musi mieć świadomość istnienia obowiązku nałożonego w wyroku eksmisyjnym, a więc świadomość oczekiwanego i nakazanego zachowania, z którym ustawa wiąże odpowiedzialność odszkodowawczą w razie jego niewykonania.

Zawiadomienie gminy o treści wyroku eksmisyjnego z prawem do lokalu socjalnego jest więc tym momentem, który uruchamia tę odpowiedzialność, gdyż informuje zobowiązaną, że ma dostarczyć osobie eksmitowanej lokal socjalny. Zarzucane zaniechanie, skutkujące odpowiedzialnością z art. 417 kc, przy spełnieniu przewidzianych w nim warunków, z uwagi na konstrukcję tej odpowiedzialności, jest przecież związane z świadomością osoby zobowiązanej o istnieniu takiego obowiązku i sprzeniewierzeniem się obowiązkowi wynikającemu z prawomocnego wyroku sądowego. Art. 417 kc stanowi bowiem, że odpowiedzialność tę uruchamia niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie. Dlatego, aby ona powstała, podmiot zobowiązany musi po pierwsze mieć świadomość istnienia powinnego zachowania i po drugie zachować się niezgodnie z prawem, tj. nie wykonać nałożonego zobowiązania, które w przypadku orzeczenia o lokalu socjalnym ma umocowanie w treści art. 14 cyt. ustawy o ochronie praw lokatorów.

Nie ma w tej spawie znaczenia, inaczej niż twierdził powód, że pozwana Gmina została zawiadomiona o toczącym się postępowaniu o eksmisję J. M., co miałoby przesądzać, jego zdaniem, o powstaniu stanu wymagalności spełnienia obowiązku dostarczenia lokalu socjalnego z chwilą uprawomocnienia się wyroku eksmisyjnego.

Zawiadomienie gminy o toczącym się procesie eksmisyjnym ma umożliwić jej wstąpienie do toczącego się postępowania. W razie wstąpienia do sprawy, co nie jest obowiązkiem gminy a jedynie jej uprawnieniem, stosuje się w stosunku do niej odpowiednio przepisy o interwencji ubocznej (art. 15 cyt. już ustawy o ochronie praw lokatorów). Jest to swoistego rodzaju interwencja uboczna, właściwa procesom o eksmisję.

Pozwana Gmina nie była uczestnikiem procesu eksmisyjnego, który powód prowadził w stosunku do J. M. (1). Dlatego, pomimo powstania jej obowiązku dostarczenia eksmitowanej lokalu socjalnego z mocy wyroku orzekającego eksmisję, o jego wymagalności można mówić dopiero od chwili, gdy pozwana Gmina powzięła wiadomość o jego istnieniu. Ten wniosek wynika nie tylko z faktu, że nie zawsze w wyroku eksmisyjnym sąd orzeka o tym obowiązku, ale również stąd, że nawet gdyby w każdym wypadku orzekania eksmisji nakładano na gminę ów obowiązek, gmina musi mieć wiedzę o jego powstaniu, a ta nie jest tożsama z zapadnięciem wyroku i jego prawomocnością. Rzeczą osoby zainteresowanej jest bowiem, o ile gmina nie uczestniczy w procesie eksmisyjnym, poinformowanie jej o jego powstaniu, co następuje najczęściej przez złożenie wniosku o przydzielenie osobie eksmitowanej lokalu socjalnego. Złożenie tego wniosku umożliwi wierzycielowi wykonanie wyroku orzekającego eksmisję.

Dopełnienie owego aktu staranności, jeżeli gmina nie jest uczestnikiem procesu eksmisyjnego, umożliwia postawienie gminie zarzutu zaniechania sprzecznego z prawem, jeżeli nie dostarcza osobie eksmitowanej lokalu socjalnego. Inne rozumienie owych wzajemnych relacji, które powód eksponował w toku procesu i czyni to również w apelacji, jest nie do przyjęcia, albowiem zarzut niewykonania zobowiązania w oczywisty sposób wiąże się z świadomością osoby zobowiązanej istnienia obowiązku, któremu ma uczynić zadość. Dlatego nie data wydania w tej sprawie wyroku eksmisyjnego, czy jego prawomocności, ale wezwanie pozwanej Gminy do dostarczenia J. M. (1) lokalu socjalnego, uruchamiało odpowiedzialność odszkodowawczą przewidzianą w art. 417 kc.

Rzecz jednak w tym, że powód wezwał Gminę, aby dostarczyła J. M. lokal socjalny, dopiero po 15 kwietnia 201 Or., a więc wtedy, gdy obie strony umowy warunkowej nie były związane obowiązkiem zawarcia umowy ostatecznej najmu. Zatem brak jest związku przyczynowego pomiędzy zaniechaniem pozwanej dostarczenia J. M. lokalu socjalnego, a szkodą powoda wynikającą z niedojścia do skutku umowy z 25 lutego 201 Or. i nieosiągnięcia przewidzianych w niej opłat czynszowych.

Ma rację skarżący twierdząc, że odpowiedzialność Gminy w tej sprawie nie jest subsydiarna w stosunku do odpowiedzialności J. M., gdyż jest to odpowiedzialność samodzielna Gminy związana z niedostarczeniem osobie eksmitowanej lokalu socjalnego. Ta odpowiedzialność ma charakter in solidum z odpowiedzialnością eksmitowanego lokatora w zakresie, w jakim się one pokrywają (tak Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 7 grudnia 2007 r., sygn. akt III CZP 121/07). Pokrywają się zaś w części związanej z brakiem regulowania przez lokatora opłat związanych z dalszym zajmowaniem lokalu po orzeczonej eksmisji.

W tej jednak sprawie powód konsekwentnie twierdził, że o ich wysokości przesądza wspomniany wcześniej nakaz zapłaty, a tymczasem ustalono, że dotyczy

(...)

4,  co wynika z wyroku eksmisyjnego. Dlatego nakaz zapłaty nie wiązał Sądu w tej sprawie w zakresie ustalenia istnienia i wysokości należności J. M. (1) związanych z zajmowaniem lokalu Nr (...) bo Gmina odpowiada za niewykonanie obowiązku dostarczenia lokalu socjalnego w związku z eksmisją z innego lokalu, bo lokalu Nr (...).

Nie było możliwości ich ustalenia w inny sposób, co obciążało powoda (art. 6 kc), bo ten zaniechał prowadzenia dowodu z opinii biegłego, który mógłby ustalić wysokość żądanego odszkodowania za szkodę wywołaną zaniechaniem pozwanej.

Poza tym Sąd Okręgowy trafnie argumentował, że powód nie wykazał, jaka część należności za wodę i odbiór ścieków przypadała na J. M.. Nie wykazał jak tę kwotę obliczył. Nie wykazał także, jak obliczył kwotę 20,00 zł. za wywóz nieczystości. Nie wiadomo bowiem, który ostatecznie lokal J. M. zajmowała, chociaż w istotnym w tej sprawie zakresie - z uwagi na charakter dochodzonych roszczeń i ich uzasadnienie faktyczne oraz prawne - przyjąć trzeba, że związanie wyrokiem eksmisyjnym przesądza, iż był to lokal Nr (...).

Brak jednak twierdzeń powoda dotyczących istnienia roszczeń związanych z jego zajmowaniem i udowodnienia wysokości szkody poniesionej na skutek niedostarczenia lokalu socjalnego, uniemożliwia uwzględnienie powództwa w jakiejkolwiek części, a tym samym również apelacji kwestionującej poprawność oddalenia powództwa.

Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacyjny uwzględniając apelację pozwanej Gminy zmienił zaskarżony wyrok w punkcie l-szym w ten sposób, że powództwo oddalił (art. 386 § 1 kpc ), a apelację powoda w całości oddalił o czym orzekł na podstawie art. 385 kpc, zaś o kosztach postępowania apelacyjnego na podstawie art. 98 kpc.