Sygnatura akt II K 1568/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 stycznia 2014 roku

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Jarosław Staszkiewicz

Protokolant: Anna Walter

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 7 I 2014 roku sprawy

S. B.,

córki M. i M. z d. W.,

urodzonej w dniu (...) w J.,

oskarżonej o to, że:

w dniu 21 marca 2013 roku w J.działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w postaci pieniędzy w kwocie 3.999 złotych (...)S.A. z siedzibą we W.w ten sposób, że po uprzednim przedłożeniu podrobionego zaświadczenia o zatrudnieniu w firmie (...) ul. (...)w J.na stanowisku kosmetyczka samochodowa i osiąganych zarobkach w kwocie 2.505,34 złotych i wprowadzeniu tym w błąd uprawnionego przedstawiciela banku, co do okoliczności mającej istotne znaczenie dla uzyskania kredytu oraz co do zamiaru i możliwości spłaty zaciąganego zobowiązania finansowego doprowadziła do zawarcia umowy kredytowej o numerze (...)na kwotę 3.999 złotych a następnie nie wywiązała się z zaciągniętego zobowiązania, czym spowodowała szkodę w majątku (...)S.A.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

I.  oskarżoną S. B. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, opisanego w części wstępnej wyroku przy przyjęciu, iż posłużyła się ona podrobionym przez inną osobę zaświadczeniem o swoim zatrudnieniu, to jest występku z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to, na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., wymierza jej karę 7 ( siedmiu ) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k., wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 2 ( dwa ) lata;

III.  na podstawie art. 73 § 1 k.k., oddaje oskarżoną w okresie próby pod dozór kuratora;

IV.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 4 k.k., zobowiązuje oskarżoną w okresie próby do kontynuowania nauki;

V.  na podstawie art. 46 § 1 k.k., orzeka wobec oskarżonej obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz (...)S.A. we W.kwoty 3.999 ( trzech tysięcy dziewięciuset dziewięćdziesięciu dziewięciu ) złotych;

VI.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k., zwraca (...)S.A. we W.zaświadczenie, znajdujące się w aktach sprawy k. 19 i umowę z załącznikami, znajdującą się w aktach sprawy 46, opisane w wykazach dowodów rzeczowych Drz 741/13 i 742/13 Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze;

VII.  na podstawie art. 627 k.p.k., zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 819,25 złotych, na tym, na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 VI 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, wymierza jej 180 złotych opłaty.

Sygnatura akt II K 1568/13

UZASADNIENIE

W dniu 21 marca 2013 roku S. B.razem z inną osobą udała się do sklepu (...)w J., mieszczącego się przy ulicy (...). Tam zawarła za pośrednictwem uprawnionej osoby umowę z (...) S.A. we W.o kredyt na zakup telewizora w kwocie 3.999 złotych. Przedstawiła przy zawieraniu tej umowy zaświadczenie o swoim zatrudnieniu w przedsiębiorstwie (...)z siedzibą w J.. Nie zostało ono podpisane przez Ł. G., o czym wiedziała starająca się o kredyt, sporządziła ją inna osoba. Zawierało nieprawdziwe informacje, gdyż w tamtym czasie nie była ona nigdzie zatrudniona. Otrzymany za kredyt telewizor S. B.przekazała od razu innej osobie. Nie miała przy tym od początku możliwości regulowania rat zaciągniętego zobowiązania.

( dowód: częściowo wyjaśnienia S. B. k. 90-93,

zeznania P. S. k. 3-6,

zeznania L. F. k. 25-27,

zeznania Ł. G. k. 55-56,

opinia k. 64-78,

informacja k. 13,

umowa z załącznikami k. 19 )

S. B. nie była dotąd karana za przestępstwa.

( dowód: dane o karalności k. 87 )

Oskarżona w toku postępowania przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Wyjaśniła, iż inicjatorem całego działania był Ł. G. – to on poprosił ją o pomoc w uzyskaniu telewizora i wystawił dla niej zaświadczenie o zatrudnieniu. Wspólnie udali się do sklepu, gdzie oskarżona podpisała umowę kredytową, a urządzenie oddała od razu znajomemu. Nie była wówczas nigdzie zatrudniona, nie miała możliwości spłaty rat. Uregulowała tylko jedną z nich, telewizora nie odzyskała. Oskarżona zgodziła się na wymierzenie jej zaproponowanej kary.

Sąd uznał twierdzenia S. B. za w większości wiarygodne. Jej opis zawierania umowy o kredyt zbieżny jest z informacjami płynącymi z innych dowodów – zeznań P. S. i L. F. oraz z treścią samego porozumienia i dołączonych do niego dokumentów. Brak jest powodów, aby podważać wiarygodność oskarżonej co do tego, jakie były dalsze losy przedmiotu nabytego za sumę kredytu oraz jaka była jej ówczesna sytuacja majątkowa. W tym zakresie brak jest dowodów przeciwnych, relacja S. B. nie budzi również zastrzeżeń pod kątem zasad doświadczenia życiowego lub logicznego rozumowania.

Za niewiarygodne uznano wyjaśnienia oskarżonej, co do osoby, która miała jej towarzyszyć przy zawieraniu umowy, a wcześniej wyposażyć w zaświadczenie o zatrudnieniu i wskazać interesujący ją przedmiot do nabycia. Są one w tym zakresie sprzeczne z zeznaniami Ł. G., lecz również z opinią z zakresu badań pisma ręcznego. To opracowanie kwestionuje bowiem autorstwo świadka w odniesieniu do podpisu pod zaświadczeniem. Jeżeli to nie Ł. G. je podpisał, to niewiarygodna jest cała relacja S. B., co do tego, z kim współpracowała przy zaciąganiu kredytu. Należało przyjąć, iż oskarżona chciała składając takie wyjaśnienia ukryć prawdziwy przebieg zdarzenia, co do tego szczegółu i przez to uchronić inną osobę przed odpowiedzialnością.

Za w całości wiarygodne uznano zeznania świadków. P. S. i L. F. podali znane sobie szczegóły dotyczące zawarcia umowy kredytu zgodnie z innymi dowodami. Nie mieli przy tym interesu, by te okoliczności przedstawiać niezgodnie z prawdą, nie byli zainteresowani odpowiedzialnością oskarżonej za zarzucany jej czyn. Zeznania Ł. G., choć on miał oczywisty interes w zaprzeczaniu swojemu udziałowi w zdarzeniu, znajdują potwierdzenie w opinii biegłego z zakresu badania pisma ręcznego. Stąd za wiarygodne należało uznać jego deklaracje, iż nie współpracował z oskarżoną przy zaciąganiu kredytu, o którym mowa w zarzucie.

Sąd przy ustalaniu stanu faktycznego oparł się również na opinii z zakresu badania pisma ręcznego. Biegły dysponował przy jej sporządzaniu wystarczającym do swoich wniosków materiałem badawczym. Jego opracowanie nie jest niejasne, niepełne, czy wewnętrznie niespójne. Strony nie kwestionowały jego rzetelności.

Podstawą ustaleń faktycznych uczyniono również dokumenty: informację Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, dane o karalności oskarżonej oraz umowę kredytową wraz z załącznikami. Poza zaświadczeniem o zatrudnieniu S. B., dokumenty te sporządzone zostały przez uprawnione podmioty, w przewidzianej prawem formie. Ich wiarygodności nie podważano w toku procesu. Okoliczności sporządzenia i wartość danych zawartych we wspomnianym zaświadczeniu ustalono na podstawie innych dowodów, uznanych za wiarygodne.

Oskarżona przyznała, iż to ona w dniu 21 marca 2013 roku w sklepie (...)w J.zawarła z (...) S.A. we W.umowę o kredyt w kwocie 3.999 złotych, przedstawiając przy tym zaświadczenie o swoim zatrudnieniu. Potwierdziły to pozostałe dowody zebrane w sprawie. Stąd sprawstwo oskarżonej w tym zakresie nie budziło wątpliwości.

Sąd ustalił, iż S. B. 21 marca 2013 roku zawarła z pokrzywdzonym podmiotem umowę o kredyt. Chciała w ten sposób uzyskać owo finansowanie, a więc działała w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Przedstawiła przy tym zaświadczenie o swoim zatrudnieniu, które nie pochodziło od podpisanej tam osoby – pracodawcy – zawierało przy tym nieprawdziwe informacje. Przedkładając je wprowadziła w błąd osobę, działającą w imieniu dającego kredyt, co do swojej sytuacji majątkowej. Miała ona istotne znaczenie dla decyzji o udzieleniu finansowania. Przyznanie kredytu było niekorzystnym rozporządzeniem mieniem dla banku – przekazał on środki finansowe bez odpowiedniego zabezpieczenia ich zwrotu, osobie niezdolnej i niechętnej do wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania. Wspomniane zaświadczenie stanowi dokument – poświadcza bowiem okoliczność o znaczeniu prawnym – istnienie i treść stosunku pracy. Oskarżona przedstawiając je posłużyła się dokumentem, na którym podrobiono podpis jej rzekomego pracodawcy. Oznacza to, iż zachowanie S. B. należało zakwalifikować z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Oskarżona w czasie opisanego działania nie znajdowała się w sytuacji lub stanie, które wyłączałyby jej swobodę działania lub podejmowania decyzji. Jej zawinienie w tym zakresie było zatem niewątpliwe.

Z podanych przyczyn oskarżoną uznano za winną tego, że w dniu 21 marca 2013 roku w J.działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w postaci pieniędzy w kwocie 3.999 złotych (...)S.A. z siedzibą we W.w ten sposób, że po uprzednim przedłożeniu podrobionego przez inną osobę zaświadczenia o swoim zatrudnieniu w firmie (...) ul. (...)w J.na stanowisku kosmetyczka samochodowa i osiąganych zarobkach w kwocie 2.505,34 złotych i wprowadzeniu tym w błąd uprawnionego przedstawiciela banku, co do okoliczności mającej istotne znaczenie dla uzyskania kredytu oraz co do zamiaru i możliwości spłaty zaciąganego zobowiązania finansowego doprowadziła do zawarcia umowy kredytowej o numerze (...)na kwotę 3.999 złotych a następnie nie wywiązała się z zaciągniętego zobowiązania, czym spowodowała szkodę w majątku (...)S.A., to jest występku z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Społeczną szkodliwość czynu S. B. uznano za ponadprzeciętną. Zwiększa ją fakt współdziałania z inną osobą oraz naruszenie jednym czynem trzech przepisów ustawy karnej. Zmniejsza nieco natomiast wykonawcza rola sprawcy w popełnionym przestępstwie – choć to ona podejmowała czynności związane z uzyskaniem kredytu, to inicjatorem i organizatorem jej czynu była inna osoba, która także odniosła korzyść majątkową z przestępstwa, pozostawiając oskarżonej obowiązek uiszczania rat zaciągniętego zobowiązania.

Okolicznościami łagodzącymi dla oskarżonej były: jej dotychczasowy tryb życia oraz postawa w czasie postępowania. S. B. nie była dotąd karana za przestępstwa, w toku procesu przyznała się do popełnienia zarzucanego czynu, opisała okoliczności jego dokonania, wyraziła zgodę na wymierzenie jej zaproponowanej kary, w tym również na poniesienie finansowych konsekwencji swojego występku. Oznacza to, iż jest ona osobą niezdemoralizowaną w istotnym stopniu, która będzie w stanie poprawić swoją postawę również pozostając na wolności, w wypadku zastosowania odpowiednich środków oddziaływania.

Z podanych przyczyn Sąd za przypisany oskarżonej czyn, na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., wymierzył karę 7 miesięcy pozbawienia wolności. Przekracza ona dolny próg ustawowego zagrożenia i oddaje w ten sposób wagę występku. Nie było konieczne orzekanie jej w znaczniejszym wymiarze z uwagi na opisaną wcześniej postawę oskarżonej, możliwość oddziaływania na nią za pomocą stosunkowo łagodnych środków.

Sąd uznał, iż do zmiany postawy S. B. wystarczające będzie samo zagrożenie wykonaniem orzeczonej kary pozbawienia wolności. Groźba pobytu w zakładzie karnym sprawi, iż w przyszłości powstrzyma się ona od naruszania prawa, będzie starała się prowadzić prawidłowy tryb życia. Okres próby wyznaczono na 2 lata – osoba nieskłonna do występowania przeciwko zasadom porządku prawnego przez ten czas będzie mogła w wystarczającym stopniu wykazać, iż przyjęta prognoza jest słuszna. Aby sprawować dokładniejszą kontrolę nad postępowaniem młodej osoby w tym czasie, oddano ją pod dozór kuratora. Chcąc doprowadzić do jej pełnego powrotu do prawidłowego trybu życia, zobowiązano oskarżoną w okresie próby do kontynuowania nauki. Pozwoli jej to przygotować się należycie do późniejszego funkcjonowania.

Mając na względzie zarówno interes pokrzywdzonego podmiotu, jak i konieczność uzmysłowienia oskarżonej konieczności ponoszenia pełnej odpowiedzialności za własne zachowania, na podstawie art. 46 § 1 k.k., orzeczono wobec niej na rzecz pokrzywdzonego podmiotu obowiązek naprawienia szkody w całości, polegający na zapłacie kwoty 3.999 złotych.

Sąd rozstrzygnął również o przekazanych do dyspozycji dowodach rzeczowych – umowie kredytowej wraz z załącznikami. Po rozstrzygnięciu stały się one zbędne dla postępowania, przekazał je do akt sprawy pokrzywdzony podmiot. To jemu zatem należało zwrócić owe dowody – oryginał dokumentacji umowy kredytowej, niezbędny do dalszych działań związanych z jej realizacją. Zwrot ten, dokonywany na podstawie art. 230 § 2 k.p.k., dotyczyć musiał również zaświadczenia o zatrudnieniu oskarżonej. Choć dokument ten służył do popełnienia przestępstwa przypisanego oskarżonej, to zgodnie z art. 44 § 5 k.k. nie mógł podlegać przepadkowi, o którym mowa w art. 44 § 2 k.k., skoro podlegał zwrotowi pokrzywdzonemu podmiotowi. Bez niego dokumentacja kredytu nie byłaby kompletna, jego zwrot jest więc konieczny dla zapewnienia bankowi realizowania w przyszłości jego uprawnień cywilnoprawnych. Na marginesie należy zauważyć, że uwzględnienie wniosku Prokuratora w zaproponowanym kształcie uniemożliwiałoby orzeczenie przepadku wspomnianego zaświadczenia, gdyż po zatwierdzeniu przez Sąd uzgodnień, co do kary i środków karnych niedopuszczalne byłoby późniejsze dodatkowe orzekanie w tym przedmiocie.

Od oskarżonej zasądzono na rzecz Skarbu Państwa, zgodnie z art. 627 k.p.k., koszty postępowania w kwocie 819,25 złotych, w tym, na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 VI 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, wymierzono jej 180 złotych opłaty.