Sygn. akt IV Ka 808/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 października 2014 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Stefan Pietrzak

Sędziowie SO Mariola Urbańska - Trzecka - sprawozdawca

SO Piotr Kupcewicz

Protokolant sekr. sądowy Dominika Marcinkowska

przy udziale Jerzego KoźmińskiegoProkuratora Prokuratury Okręgowej w Bydgoszczy

po rozpoznaniu dnia 22 października 2014 r.

sprawy Z. F. s. J. i H. ur. (...)

oskarżonego z art. 286§1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Świeciu VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Tucholi

z dnia 26 czerwca 2014 r. sygn. akt VII K 852/13

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną; wymierza oskarżonemu opłatę w wysokości 180,00 (sto osiemdziesiąt) złotych za II instancję i obciąża go wydatkami poniesionymi przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.

IV Ka 808/14

UZASADNIENIE

Z. F. wyrokiem Sądu Rejonowego w Świeciu VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Tucholiz 26 czerwca 2014r. (sygn. akt VII K 852/13) został uznany za winnego zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, a polegającego na tym, że 26 marca 2013 r. w m. W.gm. W., działając wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził Z. Ł.do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 8.000 zł wprowadzając go w błąd poprzez zbycie na jego rzecz 2.000 litrów płynu niewiadomego pochodzenia zamiast oferowanego oleju napędowego, czym działał na szkodę kupującego, tj. czynu z art. 286 § 1 k.k. i za to, na podstawie cyt. przepisu ustawy, wymierzono mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie, na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k., warunkowo zawieszono na trzyletni okres próby.

Na podstawie art. 72 § 2 k.k. zobowiązano oskarżonego do naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty 8.000 zł w terminie 2 lat od uprawomocnienia się wyroku.

Niniejszy wyrok zawiera nadto rozstrzygnięcie odnośnie kosztów sądowych w sprawie.

Powyższy wyrok został zaskarżony w trybie apelacji przez obrońcę oskarżonego, który powołując się na podstawy odwoławcze określone w art. 438 pkt 2 k.p.k., podniósł zarzuty obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

1)  art.art.: 4, 7 i 410 k.p.k. wyrażającej się w przekroczeniu swobodnej oceny dowodów przez przyjęcie, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu;

2)  art. 242 § 1 k.p.k. polegającej na ogólnikowym przywołaniu ustawowych znamion czynu z art. 286 § 1 k.k. bez odniesienia się do ustaleń faktycznych, co stanowi pominięcie w uzasadnieniu wyroku wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia i uniemożliwia należytą kontrolę zaskarżonego orzeczenia.

W konkluzji apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jawiła się jako oczywiście niezasadna, w rozumieniu treści przepisu art. 457 § 2 k.p.k., wobec czego zaskarżony wyrok podlegał utrzymaniu w mocy.

Sąd pierwszej instancji w sposób w pełni prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sprawie, po czym poczynił jak najbardziej trafne ustalenia faktyczne skutkujące uznaniem sprawstwa oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu, po przeprowadzeniu kompleksowej i właściwej analizy i oceny całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

Sąd orzekając y – wbrew twierdzeniu obrony - w swym kompletnym i całkowicie przekonującym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, czyniącym zadość tym wymogom, jakie zakreśla dlań treść przepisu art. 424 k.p.k., wskazał na jakich dowodach oparł dokonane ustalenia. Z treści uzasadnienia zatem w sposób jednoznaczny, jasny i zrozumiały wynika dlaczego zapadł taki właśnie wyrok, a przedstawiona ocena dowodów, jak wspomniano, w żaden sposób nie wykracza poza granice ich swobodnej oceny, uwzględnia wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasady logicznego rozumowania, jak najbardziej uprawnienie korzystając z ochrony przewidzianej właśnie treścią przepisu art. 7 k.p.k.

Sąd odwoławczy w powyższym zakresie z tą argumentacją, jaka została tamże przywołana, w pełni się utożsamia i się do niej odwołuje , nie dostrzegając zatem konieczności ponownego szczegółowego jej przytaczania.

Apelacja obrońcy oskarżonego stanowi tylko i wyłącznie gołosłowną polemikę z ustaleniami i argumentacją sądu pierwszej instancji. Zarzuty odwoławcze, a w szczególności argumenty leżące u ich podstaw, pozostają na takim stopniu ogólności, że trudno podjąć z nimi jakąkolwiek dalej sięgającą, merytoryczną polemikę.

Wbrew twierdzeniu obrony, wyjaśnienia oskarżonego żadną miarą nie sposób jest uznać, ani za logiczne, ani za konsekwentne, ani też jako mające walor spójności. To przecież właśnie ich wewnętrznie skrajna dychotomia i zupełny brak logiki, abstrahując od treści pozostałych dowodów obciążających oskarżonego, o czym poniżej, uzasadniały odmówienie im waloru wiarygodności. W tym zakresie pozostaje w pełni odwołać się do tych fragmentów uzasadnienia zaskarżonego wyroku, jakie odnosiły się do treści tegoż właśnie dowodu (s. 2 – 3). Odwoływanie się zatem przez obronę w sposób tak bezrefleksyjny do treści wyjaśnień oskarżonego, samo przez się bynajmniej nie może jeszcze prowadzić do odmiennej oceny tego dowodu (s. 2 apelacji). Wniosek ów jest tym bardziej uprawniony, że sam fakt składania przez oskarżonego wyjaśnień w postępowaniu przygotowawczym w drodze pomocy prawnej nie uprawnia do takich konstatacji, jak czyni to obrona, właśnie ze wszystkich tych powodów, które przywołuje w swej argumentacji sąd pierwszej instancji, a których nie ma powodu powielać.

Równocześnie natomiast, z treści zgodnych, koherentnych wewnętrznie, a przede wszystkim wzajemnie względem siebie, zeznań wszystkich przywołanych świadków w sposób jednoznaczny i niebudzący jakichkolwiek wątpliwości w tej mierze, rysuje się sposób działania sprawców, w tym w szczególności właśnie oskarżonego. Z dowodów tych wnika więc w szczególności, że oskarżony w inkryminowanych zachowaniach sprawców przejawiał aktywność, która w sposób oczywisty uprawniała do takiej ich oceny, a w konwencji takich oto wniosków. Wbrew twierdzom apelującego, świadkowie do zeznań których ów się odwołuje, w osobach – Z., A.i S. Ł., nie mieli żadnych wątpliwości co do działania przez obydwóch sprawców „wspólnie i z porozumieniu”. To oskarżony m.in. „ zlewał paliwo do zbiornika i wlewał z powrotem”; „ obaj nawijali o tym oleju” (Z. Ł., S. Ł.), a także „ oskarżony deklarował, że dowiezie fakturę dot. transakcji” (A. Ł.).

Nadto, zeznania owych świadków należy widzieć również w zestawieniu z treścią dalszych dowodów, choćby z zeznaniami śwd. Z. P., który wprawdzie wszelkie ustalenia dokonywał z pasażerem, jednak tożsamo zeznawał co do zachowania się oskarżonego, choćby odnośnie zlewania rzeczonych próbek ze zbiorników, co w przypadku oskarżonego – „jako jedynie kierowcy” – musi być także oceniane w sposób jednoznaczny (k. 110 – 111).

Równocześnie zaś, brak było jakichkolwiek przesłanek do odmówienia wiary zeznaniom świadków co do tego, że oskarżony we wrześniu 2013 r. udał się do Z. Ł. i oferował mu kwotę 8.000 zł w zamian za złożenie zeznań, że ten go nie rozpoznaje jako jednego ze sprawców ( sic!) - (Z. Ł., K. Ł.).

W sposób oczywisty nie ma przy tym mowy sprzecznościach w zeznaniach wymienionych świadków, zwłaszcza w zakresie, w jakim obrona chciałaby na tej podstawie deprecjonować wartość tychże dowodów. Fakt zaś uszczegółowienia ich oświadczeń procesowych na rozprawie w przedstawiony sposób, tym bardziej pozwolił, już to na ich uwiarygodnienie, już to na poczynienie na ich podstawie niniejszych ustaleń faktycznych, mając z polu widzenia te reguły i zasady oceny dowodów, jakie przewidziane są treścią przepisu art. 7 k.p.k.

Nie zasługiwał na aprobatę także zarzut obrazy przepisu art. 424 k.p.k., jeśli mieć w polu widzenia te fragmenty uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, w których Sąd Rejonowy – wbrew twierdzeniu autora apelacji – właśnie uzasadnia jakie to ustalone przesłanki i okoliczności skłoniły do uznania, że oskarżony ustalonym działaniem wyczerpał ustawowe znamiona występku penalizowanego dyspozycją przepisu art. 286 § 1 k.k. ( por. 6 uzasadnienia).

Rozstrzygnięcie odnośnie kosztów sądowych za drugą instancję ma swe oparcie w treści przepisów art. 636 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity – Dz. U. Nr 49/83, poz. 223 ze zm.), wobec uznania, że brak było podstaw do zwolnienia wymienionego od ponoszenia tychże kosztów.