Sygn. akt VII Ka 64/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 marca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Tomkiewicz (spr.)

Sędziowie SSO Dariusz Firkowski

SSO Remigiusz Chmielewski

Protokolant sekr. sądowy Elżbieta Łotowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Janusza Płońskiego

po rozpoznaniu w dniu 26 marca 2014r.

sprawy D. N.

oskarżonego o przestępstwo z art. 278§1 kk w zw z art. 64§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego i obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Szczytnie II Wydziału Karnego

z dnia 19 listopada 2013r.sygn. akt II K 335/06

I.  zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że wymierzoną oskarżonemu karę łagodzi do 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  w pozostałym zakresie wyrok ten utrzymuje w mocy;

III.  kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa;

IV.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. J. kwotę 420 zł. tytułem opłaty za obronę z urzędu wykonywaną w postępowaniu odwoławczym oraz 96,60zł. tytułem podatku VAT od tej należności.

UZASADNIENIE

D. N. został oskarżony o to, że w dniu 3 stycznia 2006 roku w S. woj. (...)- (...), zabrał w celu przywłaszczenia telefon komórkowy m-ki M. (...) nr I. (...) wartości 700 zł na szkodę A. O. (1), przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym, wyrokiem z dnia 19 listopada 2013 roku, w sprawie o sygn. akt II K 335/06 orzekł:

I. uznał oskarżonego D. N. za winnego zarzucanego mu czynu stanowiącego występek z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i a to na podstawie art. 278 § 1 k.k. skazał go na karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

II. na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (tj. Dz. U. z 2002 r., nr 123, poz. 1058 z późn. zm.) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokata M. J. w S. kwotę 504 (pięćset cztery) zł plus podatek VAT w kwocie 115,92 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

III. na podstawie art. 1 i art. 2 ust.1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 ze zm.) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 180 (sto osiemdziesiąt) złotych, zaś na podstawie art. 624 § 1 k.p.k . zwolnił go od ponoszenia pozostałych kosztów sądowych w sprawie.

Od powyższego wyroku apelację wnieśli obrońca oskarżonego, zaskarżając wyrok w całości oraz oskarżony zaskarżając orzeczenie w części dotyczącej uznania go za winnego zarzucanego mu czynu z art. 278 § 1 k.k.i skazania go na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Obrońca oskarżonego , w oparciu o przepisy art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

1)  obrazę przepisów postępowania, a to art. 4 k.p.k., art. 5 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. – przez nieuwzględnienie dowodów przemawiających na korzyść oskarżonego, naruszenie domniemania niewinności, szczególni zaś rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego oraz naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, przez ich dowolną ocenę.

2)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się popełnienia przypisanego mu czynu – w sytuacji, gdy ustalenia dowodowe tego nie potwierdziły.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o uniewinnienie oskarżonego D. N. ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku przez zakwalifikowanie czynu popełnionego przez D. N. jako występku z art. 284 § 1 k.k.- i w konsekwencji tego, o zmianę rzeczonego wyroku, przez wymierzenie łagodniejszej kary.

Oskarżony w złożonej apelacji wyrokowi zarzucił:

1)  błąd proceduralny polegający na bezprawnym podjęciu dnia 11.04.2013 r. postępowania w sprawie(...) przed zarządzeniem (w dniu 18.04.2013 r. w sprawie (...) wykonania kary na podstawie europejskiego nakazu aresztowania,

2)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść i subiektywną analizę akt sprawy z pominięciem całokształtu zebranych dowodów potwierdzających, iż dnia 03.01.2006 r. nieświadomie wszedł w posiadanie telefonu A. O..

3)  błąd polegający na bezkrytycznym daniu wiary A. O. twierdzącej, iż telefon marki M. stanowił jej własność i podaną przez nią wartość telefonu, który wyceniła na 700 zł.

4)  kontynuowanie postępowania mimo uwzględnienia wniosku o zmianę obrońcy z urzędu w osobie adw. Pani M. S..

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o:

1.uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Szczytnie do ponownego rozpoznania.

2. zmianę kwalifikacji czynu opisanego w pkt. 1 wyroku za czyn z art. 284 § 3 k.k.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje zasługują na uwzględnienie jedynie w takim zakresie, w jakim kwestionują wymiar orzeczonej wobec oskarżonego kary, w pozostałym zakresie są one nietrafne.

Na wstępie stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń zarówno w aspekcie okoliczności stanu faktycznego, winy oskarżonego D. N., jak i kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu. Dokonana w tym zakresie analiza materiału dowodowego jest – wbrew twierdzeniom skarżących- wnikliwa i jasna, w pełni odpowiada dyrektywom zawartym w art. 4 kpk a przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk i przekonująco uzasadnione.

Apelacje pomimo swej rozbudowanej treści nie wskazują na żadne okoliczności, które nie byłyby przedmiotem uwagi Sądu Rejonowego i nie zawierają też takiej, merytorycznej argumentacji, która wnioski tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w wymienionych środkach odwoławczym przede wszystkim stwierdzić należy, iż Sąd I szej instancji odrzucając wersję zdarzenia przedstawioną przez D. N., jakoby zabierając w dniu 3.01.2006r. telefon A. O. zrobił to przez pomyłkę, będąc przekonanym, że telefon ten należy do jego kolegi P.W., w żadnej mierze nie naruszył zasady wyrażonej w art. 7 kpk. Zgodnie bowiem z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 9. 07. 2008r.(OSNwSK 2008/1/1419) „ (…) przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeśli tylko:

a) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy,

b) stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego,

c) jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.”

Zarzut obrazy art. 7 k.p.k. może być więc skuteczny tylko wówczas, gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszył powyższe zasady. Tymczasem apelujący, usiłując podważyć ocenę dokonaną przez Sąd, a także poczynione w oparciu o nią ustalenia, nie wskazali żadnych argumentów , które mogłyby prowadzić do wniosku, że owa ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti rzeczywiście jest dowolna. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, które spełnia wymogi art. 424 kpk, Sąd I instancji podał w sposób logiczny, którym dowodom dał wiarę i dlaczego odrzucił –jako niewiarygodne – wyjaśnienia D. N..

Nie powielając argumentacji Sądu Rejonowego podkreślić jedynie należy, iż na sprawstwo oskarżonego w zakresie czynu z art. 278 & 1 kk wskazuje już sama logika wynikająca z faktów: to, że D. N. bezspornie zabrał telefon należący do A. O. i użytkował go do czasu zatrzymania przez Policję tj. do 13.01.2006r. oraz to, że telefon zabrał po uprzednim odłączeniu go od ładowarki. Gdyby – jak twierdzi oskarżony- rzeczywiście miał on być przekonany, że zabiera telefon pozostawiony przez kolegę, to zapewne nie odłączałby go od ładowarki lecz zabrałby zarówno aparat, jak i ładowarkę. Skoro zachowanie oskarżonego miało wynikać z troski o mienie P.W., to pozostawienie ładowarki byłoby w takim przypadku niezrozumiałe. Co istotne przy tym, w trakcie przedmiotowego spotkania jedynie A. O. ładowała swój telefon ( i to w widocznym miejscu), natomiast P.W. tego nie czynił. Jeśli do tego dodać fakt, iż oskarżony zabrał wspomniany telefon tuż po tym, jak A. O. i W.K. uciekając przed agresją oskarżonego schowały się przed nim łazience, to teza, jakoby oskarżony zabrał telefon A. O. w przekonaniu, że zabiera telefon kolegi- brzmi całkowicie niewiarygodnie.

Zawarty zatem w obu apelacjach zarzut błędu w ustaleniach faktycznych w żadnej mierze nie zasługuje na uwzględnienie.

Przebieg rozprawy przed Sądem I instancji jak i pisemne motywy wyroku wskazują na to, że Sąd ten prawidłowo, nie naruszając zasady obiektywizmu ocenił zebrany materiał dowodowy i poddał go wnikliwej ocenie, przyjmując za jego podstawę całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Ustalenia faktyczne wyroku nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, a ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej lub logicznej. Na marginesie odnotować też należy, że sugerowana przez obrońcę oskarżonego obraza art. 5 § 2 k.p.k. zachodziłaby jedynie wówczas gdyby Sąd pierwszej instancji niedające się usunąć wątpliwości rozstrzygnął na niekorzyść oskarżonego. Taka sytuacja procesowa nie miała jednakże miejsca. Stanowisko skarżącego, że takie wątpliwości w niniejszej sprawie zaistniały, pozostaje jedynie w sferze jego subiektywnych ocen i polemik ( por. wyrok Sąd Najwyższego z dnia 3.03.2009r. OSNKW 2009 poz.593) .

Równie nietrafny jest zawarty w apelacji oskarżonego zarzut kwestionujący prawidłowość przeprowadzonych w sprawie czynności procesowych. Prawdą jest, iż pierwszy termin rozprawy (w dniu 11.04.2013- k.627-629 ) odbył się przed wydaniem przez Sąd Rejonowy postanowienia o podjęciu zawieszonego postępowania (27.05.2013-k.704), jednakże omyłkę tę Sąd I szej instancji konwalidował, przeprowadzając na kolejnym terminie rozprawy postępowanie od początku (20.06.2013r.-k.722-725). Uchybienie powyższe nie miało zatem żadnego wpływu ani na procesowe uprawnienia stron ani też na teść zapadłego wyroku. Kontynuowanie natomiast rozprawy pomimo zmiany obrońcy nie było – wbrew przekonaniom skarżącego- proceduralnym błędem gdyż taką możliwość dopuszcza art. 378 &3 kpk.

Oceniając natomiast przedmiotowy wyrok w aspekcie kary stwierdzić należy, iż kara wymierzona D. N. w realiach tej sprawy jawi się jako kara nadmiernie surowa. Oskarżony jest wprawdzie sprawcą niepoprawnym, który przypisanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, co w pełni uzasadnia orzeczenie wobec niego kary pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym, jednakże wymiar tej kary jest rażąco ( w rozumieniu art. 438 pkt.4 kpk ) surowy. W tym kontekście nie sposób bowiem pominąć stosunkowo niedużej wartości skradzionego mienia oraz faktu, że pokrzywdzona telefon ten odzyskała nie ponosząc w związku z tym większej szkody materialnej. Nie można też tracić z pola widzenia i tego, że od przedmiotowego zdarzenia upłynęło ponad 8 lat. Wprawdzie ten upływ czasu związany był w głównej mierze z ukrywaniem się oskarżonego, jednakże nie zmienia to faktu, że od daty czynu upłynął (obiektywnie rzecz biorąc ) znaczny okres czasu. Wszystkie powyższe okoliczności analizowane we wzajemnym ze sobą powiązaniu prowadzą do przekonania, że kara 5 miesięcy pozbawienia wolności jest adekwatna do wagi i okoliczności przedmiotowego czynu, odpowiada dyrektywom wymiaru kary określonym w art. 53 kk i winna spełnić swe cele w zakresie prewencji indywidualnej i społecznej.

Mając zatem powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy dokonał zmiany zaskarżonego wyroku, jak w części dyspozytywnej orzeczenia, w pozostałym zakresie wyrok ten jako prawidłowy i słuszny utrzymując w mocy (art.437§1kpk). Z uwagi na częściowe uwzględnienie apelacji wniesionych na korzyść oskarżonego, kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciążono Skarb Państwa (art. 636 & 1 kpk ), zaś o opłacie za obronę z urzędu wykonywaną w tym postępowaniu orzeczono na podstawie art. 29 ust.1 ustawy Prawo o adwokaturze.