Sygn. akt VII Ka 68/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 stycznia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski (spr.),

Sędziowie: SO Małgorzata Tomkiewicz,

SO Zbigniew Paturalski,

Protokolant st. sekr. sądowy Marzena Wach

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Janusza Płońskiego

po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2015r.

sprawy K. K.

oskarżonego o przestępstwo z art. 282 kk w zw. z art. 64§1kk, art. 289§2kk w zb. z art. 289§3kk w zw. z art. 11§2kk w zw. z art. 64§1kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 27 listopada 2013r., sygn. akt II K 477/10

I uznając apelację za oczywiście bezzasadną zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

II zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze,

III zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata A. J. kwotę 924 ( dziewięćset dwadzieścia cztery ) zł tytułem opłaty za obronę z urzędu oskarżonego K. K. wykonywanej w postępowaniu odwoławczym oraz kwotę 212,52 (dwieście dwanaście złotych i pięćdziesiąt dwa grosze ) zł tytułem podatku VAT od tej opłaty.

Sygn. akt VII Ka 68/14

UZSADNIENIE

K. K. oskarżony został o to, że :

III. od nieustalonego okresu czasu do sierpnia 2008 r. w miejscowości D., Gm. R., woj. (...), doprowadził P. J. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 5000 zł, poprzez kierowanie gróźb pobicia go i pozbawienia życia w razie odmowy przekazania mu żądanych pieniędzy, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat, po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 282 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

IV. W dniu 7 lipca 2006 roku w miejscowości D., Gm. R., woj. (...), po uprzednim wyciągnięciu przy użyciu przemocy J. A. zza kierownicy należącego do niego samochodu osobowego marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) dokonał krótkotrwałego użycia tegoż pojazdu, który następnie pozostawił w stanie uszkodzonym, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat, po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn art. 289 § 2 k.k. w zb. z art. 289 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym wyrokiem z dnia 27 lipca 2013 r. w sprawie II K 477/10

orzekł

I oskarżonego K. K. uznał za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu w pkt. III aktu oskarżenia i za to z mocy art. 282 k.k. w zw. z art.64 § 1 k.k., opierając wymiar kary o art. 282 k.k. skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności.

II oskarżonego K. K. uznał za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu w pkt. IV aktu oskarżenia i za to z mocy art. 289 § 2 k.k. w zb. z art. 289 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.., opierając wymiar kary o art. 289 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności.

III na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k., połączył orzeczone wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności i w ich miejsce wymierzył mu karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,

IV na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody przez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego P. J. (1) kwoty 5.000 (pięciu tysięcy) złotych,

V na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26.05.1982 r. Prawo o adwokaturze w zw. z § 14 ust. 2 pkt 3 i § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata A. J. prowadzącego Kancelarię Adwokacką w S. kwotę 4.742 ( cztery tysiące siedemset czterdzieści dwa) złote tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego w postępowaniu sądowym oraz podatek od towarów i usług w kwocie 1.090,66 (jeden tysiąc dziewięćdziesiąt 66/100) złotych.

VI na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca z urzędu oskarżonego K. K. zaskarżając przedmiotowe orzeczenie w całości i zarzucił mu:

I. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na jego treść, a mianowicie :

1. art. 7 k.p.k. przez dowolną ocenę dowodów występujących w sprawie, polegającą na:

a) odmówieniu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego K. K. w zakresie, w jakim zaprzecza on popełnieniu zarzucanych mu czynów,

b) uznaniu za w pełni wiarygodne zeznań pokrzywdzonego P. J. (1) co do wymuszenia przez oskarżonego kwoty 5.000 zł w sytuacji, gdy w toku postępowania nie stawiał się na wezwania sądu, zeznawał w sposób chwiejny, w końcu zmieniał stanowisko co do sposobu uiszczania kwot oskarżonemu,

c) uznaniu za w pełni wiarygodne i potwierdzające wersję prezentowaną przez P. J. (1) zeznań członków jego rodziny – I. J. (matki) i P. J. (2) (brata) oraz M. K. (1), w sytuacji, gdy ich wiedza wynika tylko i wyłącznie z relacji P. J. (1),

d) uznaniu zeznań M. F. jako potwierdzających fakt wymuszania przez oskarżonego pieniędzy od P. J. (1) w sytuacji, gdy z treści jej zeznań nie wynika jakakolwiek okoliczność dotycząca przedmiotowego zdarzenia, potwierdza ona jedynie, że pokrzywdzony bał się oskarżonego,

e) odmówieniu wiarygodności zeznaniom świadka J. G. w zakresie, w jakim twierdzi, że z wiedzy uzyskanej od M. F., P. J. (1) zaciągniętą pożyczkę w kwocie 5.000 zł przeznaczył na inne cele (rozrywka), a nie jak twierdził, oddał ją oskarżonemu,

f) uznaniu za w pełni wiarygodne zeznań pokrzywdzonego J. A. w sytuacji gdy: w toku całego postępowania kilkukrotnie zeznawał w sposób chwiejny, zmieniał swoje stanowisko co do przebiegu zdarzenia z dnia 07.07.2006 r.,

g) odmówieniu wiarygodności zeznaniom J. A. złożonym na rozprawie, podczas których stwierdził, że sam dobrowolnie wydał oskarżonemu samochód, co wyklucza popełnienie przestępstwa przez oskarżonego,

h) odmówieniu wiarygodności zeznaniom świadków J. K. (1), K. M. i M. M. w zakresie w jakim twierdzą, że pokrzywdzony J. A. …zabrał ??? oskarżonemu kluczyki do samochodu celem przejażdżki po okolicy oraz (M. m.) – w zakresie kierowania pojazdem przez J. K. (1) (a nie przez oskarżonego), co w przypadku uznania powyższej okoliczności, nie stanowiłoby podstawy do przypisania oskarżonemu popełnienia czynu opisanego w art. 289 § 2 k.k. i art. 289 § 3 k.k. z uwagi na brak znamion przestępstwa.

2. art.182§1 k.p.k. polegającą na błędnym przyjęciu, iż pisemne oświadczenie osoby najbliższej dla oskarżonego o odmowie złożenia zeznań znajdujące się w aktach sprawy, bez wzywania jej na rozprawę i odbioru od niej ustnego oświadczenia do protokołu, jest wystarczające do przyjęcia, że korzysta ona z przysługującego jej uprawnienia.

II błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, że K. K. popełnił zarzucane mu czyny.

Stawiając powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Sąd Rejonowy w Szczytnie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, że w dniu 21 stycznia 2015 r. przeprowadzono rozprawę oraz wydano wyrok pod nieobecność oskarżonego, przy czym jako podstawę prowadzenia postępowania przyjęto art.377§3 kpk uznając, że K. K. swoim zachowaniem uniemożliwił doprowadzenie go na rozprawę. Zauważyć bowiem należy, że już w godzinach porannych uzyskano informację, że oskarżony rzekomo z uwagi na złe samopoczucie nie może być doprowadzony do Sądu. Po zbadaniu K. K. w ZK w B. lekarz stwierdził, że brak jest u oskarżonego przeciwwskazań zdrowotnych do udziału w czynnościach procesowych w dniu 21 stycznia 2015 r.- zaświadczenie lekarskie k.1605. Sprawa oskarżonego w dniu 21 stycznia 2015 r. została wyznaczona na godzinę 13.30- k.1547, jednakże z uwagi na sygnalizację konwoju zdecydowano o wcześniejszym wywołaniu sprawy VII Ka 68/14 zarządzając jednocześnie powiadomienie o powyższym jego obrońcy. Gdy sprawa została wywołana na salę rozpraw zostali wezwani prokurator oraz obrońca oskarżonego i oczekiwano na doprowadzenie K. K.. Po kilkunastu minutach uzyskano informację o tym, że podczas doprowadzania oskarżony uderzył głową w ścianę i wyniku tego doznał urazu głowy; został mu założony opatrunek i wezwano pogotowie -k.1606. W tej sytuacji po odebraniu stanowiska stron wydano na podstawie art.377§3 kpk postanowienie jak na k.1607 odw. uznając, że zachowanie podjęte przez oskarżonego miało jedynie na ceku uniemożliwienie wyrokowania w sprawie. O powyższym dodatkowo świadczy podejmowane przez oskarżonego dotychczasowe zachowanie w toku postępowania odwoławczego, kiedy to K. K. oświadczał , że nie będzie brał udziału w rozprawie k.1386, k.1410 czy tez gdy składał niekonsekwentnme wnioski o zmianę obrońcy k.1511, k.1520, k. 1522, k.1532, k.1539-1540, k.1564, k1576 czy wreszcie zderzania związane z kwestią przesłuchania w charakterze świadka jego brata tj. J. K. (2). Co do nieprzesłuchania J. K. (2) Sąd Okręgowy wypowie się w dalszej części uzasadnienia.

Odnosząc się do zrzutów zawartych w apelacji obrońcy, to przede wszystkim zauważyć należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 4 k.p.k. Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia winy i kwalifikacji prawnej przypisanych K. K. czynów. Stąd też odnosząc się do podnoszonych przez skarżącego zarzutów należy stwierdzić, że są one chybione. Zauważyć trzeba, że podnosząc tego rodzaju zarzuty skarżący faktycznie polemizuje z ustaleniami Sądu I instancji. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody rozstrzygnięcia o winie oskarżonego, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację . Apelacja w istocie nie wskazuje na takie okoliczności, które nie byłyby przedmiotem uwagi Sądu Rejonowego i nie zawiera też takiej argumentacji, która wnioski tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w obszernym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, którą Sąd Okręgowy podziela i należy jedynie zaakcentować niektóre elementy, które przemawiają za odmową podzielania stanowiska skarżącego.

Omawiając w pierwszej kolejności zarzut skarżącego dotyczący przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i przyjęcia winy oskarżonego w oparciu o jednostronną analizę twierdzeń pokrzywdzonych w takim zakresie ich twierdzeń w jakim obciążali oni oskarżonego, stwierdzić należy, iż Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy odtworzył przebieg zdarzeń opisanych w pkt. III i IV części wstępnej wyroku oceniając dowody w sposób zgodny z zasadami prawa procesowego. W tym miejscu przytoczenia wymaga wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1974 r., zgodnie z którym zasada swobodnej oceny dowodów, leżąca u podstaw prawidłowego wyrokowania, nie może prowadzić do dowolności ocen i takiego wyboru dowodów, którego prawidłowości nie dałoby się skontrolować w trybie rewizyjnym. Ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia. (II KR 114/74 OSNKW 1975/2/28).

W konsekwencji Sąd Okręgowy w pełni aprobuje i podziela stanowisko Sądu I instancji co do odmowy dania wiary tym wyjaśnieniom K. K., w których zaprzeczył on aby dopuścił się przestępstw na szkodę P. J. (1) i J. A..

Odnośnie czynu z art.282 kk popełnionego w okresie do sierpnia 2008 r. podnieść należy, że P. J. (1) od samego początku postępowania konsekwentnie i jasno opisywał na czym polegało zachowanie oskarżonego podając, że K. K. wielokrotnie groził mu pobiciem i pozbawieniem życia, co spowodowało, że u pokrzywdzonego wzbudzony został lęk oraz powstała obawy co do faktycznego spełnienia wypowiadanych gróźb. Wobec takiego zachowania oskarżonego P. J. (1) wypełniając żądanie oskarżonego zaciągnął pożyczkę w banku (...) S.A. w S. i uzyskane w ten sposób pieniądze w kwocie 5.000 zł przekazał K. K. – porównaj k.3. Swoją relację pokrzywdzony podtrzymał w dniu 5 stycznia 2009 r. oraz podczas rozpoznania sprawy jeszcze przed Sądem Okręgowym w O. k.241 odw.-243 odw., przy czym w dniu 24 listopada 2009 r. pokrzywdzony zeznał, że poza „główną” żądaną kwotą, na którą zaciągnął kredyt, zmuszany był przez K. K. do uiszczania na jego rzecz drobnych kwot. Sąd I instancji poprzez odebranie od P. J. (1) stosownych zeznań, wyjaśnił pewne rozbieżności w tym zakresie- porównaj k.1282 odw. trafnie podkreślając, że w żaden sposób nie może to dyskwalifikować wiarygodność złożonych przez niego w tym zakresie twierdzeń. Co również jest istotne i co wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, pokrzywdzony nie ukrywał w tego, że „część z pożyczki zaciągniętej w banku głównie na potrzeby spełnienia żądań finansowych oskarżonego przeznaczył na własne potrzeby” oraz tego, że „oskarżony żądał od niego kwoty 5.000 zł wskazując, że kwota ta należy mu się z uwagi na toczące się przeciwko niemu postępowanie sądowe w związku z dowodem osobistym innej osoby uzyskanym od pokrzywdzonego” czy tez wreszcie, że „faktycznie on sam wielokrotnie pożyczał od niego pieniądze, które następnie musiał oddawać mu z odsetkami” co ewidentnie wskazuje, iż P. J. (1) nie dążył jedynie do przedstawiania samego siebie w jak najkorzystniejszym świetle ale pragnął ukazać rzeczywisty przebieg zdarzeń.

Podkreślenia wymaga także argumentacja Sądu Rejonowego co do tego, że „mimo wyraźnej obawy przed oskarżonym, która nie tylko sygnalizowana przez świadka była w toku całego postępowania w sprawie poczynając od pierwszych składanych przez niego zeznań w toku postępowania przygotowawczego, a kończąc na jego przesłuchaniu na rozprawie przed sądem, gdy wskazywał, że strach jego przed K. K. jest tak znaczny, że zamierza wyjechać z kraju, gdy ten opuści zakład karny, P. J. (1) konsekwentnie w toku postępowania zeznawał, że był zmuszany przez oskarżonego do uiszczania na jego rzecz pieniędzy w zamian za „ochronę”, każdorazowo podkreślając, że pieniądze przekazywał K. K. na jego żądanie ze strachu, obawiając się z jego strony pobicia”- k.1282odw.-1283.

Wbrew zarzutowi skarżącego podnieść należy, że zeznania pokrzywdzonego znajdują potwierdzenie nie tylko w relacji członków rodziny pokrzywdzonego tj. matki I. J. i brata P. J. (2), ale również w relacji M. K. (1) oraz po części w zeznaniach M. K. (2) (obecnie F.). Zauważyć przy tym należy, że sam fakt pokrewieństwa świadków nie może i nie wskazuje na brak rzetelności ich relacji co do uzyskanych informacji o zachowaniu oskarżonego wobec P. J. (1). Ponadto M. K. (2) (obecnie F.) przyznała- k.387, że pokrzywdzony uiszczał na rzecz oskarżonego jakieś pieniądze oraz potwierdziła, że P. J. (1) bał się K. K. i po spotkaniu z nim był wystraszony -k.835 odw. Dopełnieniem zatem twierdzeń pokrzywdzonego są zeznania M. K. (1), który sam zmuszany był przez K. K. do uiszczania na jego rzecz pieniędzy a od pokrzywdzonego dowiedział się w 2008 roku, że musiał mu zapłacić pieniądze w kwocie 5.000 zł i na ten cel zaciągnął pożyczkę bankową, którą musi teraz spłacać w ratach.

W konsekwencji zasadnie Sad I instancji nie dał wiary zeznaniom J. G. albowiem z twierdzeń M. F. wynika, iż P. J. (1) nie zaciągnął pożyczkę wyłącznie na cele inne niż przez niego samego wskazane i związane z koniecznością realizacji żądania oskarżonego.

Odnosząc się zarzutów apelacji kwestionujących dopuszczenie się przez K. K. czynu na szkodę J. A., to także i one nie mogą być uwzględnione. Słusznie Sąd I instancji wskazał, że wyżej wymieniony był kilkakrotnie i to na przestrzeni kilku miesięcy przesłuchiwany w postępowaniu przygotowawczym i wówczas konsekwentnie i spójnie opisywał przebieg zdarzeń z dnia 7 lipca 2006 r. Co istotne, M. M. (3), który w toku postępowania przygotowawczego przesłuchiwał J. A. w charakterze świadka podał, że pokrzywdzony relacjonował zdarzenie spontanicznie i swobodnie. Kluczowe w tym zakresie jest stwierdzenie pokrzywdzonego, że „bojąc się K. K. zdecydował się ujawnić jego udział w zdarzeniu dopiero, gdy dowiedział się, że oskarżony został zatrzymany w związku z innymi czynami”. Tym samym w pełnie zasadnie Sąd Rejonowy wskazał, że „nie może dziwić jego późniejsza zmiana zeznań na rozprawie ( także jak na k.906 ) i w toku całego postępowania sądowego, gdy starał się uwolnić oskarżonego od jakiejkolwiek odpowiedzialności za czyn na jego szkodę, jednocześnie jednak nie będąc w stanie przedstawić żadnej przekonującej wersji zdarzeń”- k.1283 odw.-1284. W żaden bowiem sposób nie można było uznać za rzetelnej zmienionej wersji podawanej przez J. A. co do tego, że miał sam udostępnić oskarżonemu samochód marki V. (...) samochód a następnie mimo, że widział, jak K. K. wjeżdżając nim w słupki ogrodzeniowe, a następnie w wóz z sianem uszkodził go nie domagał się od oskarżonego pokrycia kosztów naprawy i zdecydował się na złomowanie auta. Trafnie zatem Sąd I instancji podkreślił również i to, że matka pokrzywdzonego K. A., „na rozprawie z niezwykłym zaangażowaniem broniąca K. K., wręcz prosząca, by go nie karać, nie potwierdziła, by od syna dowiedziała się, że to on sam uszkodził auto, lecz przeciwnie, kilkakrotnie podkreślała, że z jej wiedzy wynika, że to oskarżony z J. K. (1) samochodem tym jechali i go uszkodzili”.

W ocenie Sądu Okręgowego nie budzi także wątpliwości prawidłowość oceny przez Sąd Rejonowy zeznań J. K. (1), M. M. (1) i K. M., który w uzasadnień wskazał, że ci świadkowie nie potrafili przedstawić jednej, zwartej, spójnej wersji przebiegu zdarzenia, do którego miało dojść w dniu 7 lipca 2006 r.- porównaj k.1284odw.- (...). Zasadnie zatem w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stwierdzono, że wzajemnie sprzeczne zeznania M. M. (1) i J. K. (1) mających być bezpośrednimi świadkami zdarzenia, niespójne z wyjaśnieniami oskarżonego odnośnie przebiegu zajścia, a także istotne rozbieżności w ich relacjach, nie pozwalają, w ocenie sądu, na podzielenie prezentowanej przez nich wersji zdarzenia związanego z zaborem i uszkodzeniem samochodu J. A..

W tym stanie rzeczy także w ocenie Sąd Okręgowego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w pełni przekonuje, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu w pkt. III i IV czynów.

Odnosząc się do sygnalizowanej wcześniej kwestii przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka J. K. (2), to sformułowany w tym zakresie zarzut apelacji jest całkowicie chybiony. Brak jest bowiem podstaw do podzielenia stanowiska skarżącego, że odmowa zeznań przez osobę najbliższą możliwa jest jedynie poprzez bezpośrednie oświadczenie złożone przed Sądem. Tym samym wobec stanowiska J. K. (2) wyrażonego w piśmie jak na k. 583 Sąd I instancji miał pełne podstawy do uznania, że wskazany świadek nie chce w sprawie zeznawać, co zresztą wyrażał już w protokołach zeznań jak na k.59, k. 249 odw.

Sąd Okręgowy wobec sugestii zawartej w wypowiedzi oskarżonego jak na k.1342 podejmował próby spowodowania stawiennictwa J. K. (2) na rozprawie odwoławczej. Jednakże z treści notatek urzędowych sporządzanych przez pracowników sekretariatu, z których wynika, że J. K. wyrażał wolę stawiennictwa w Sądzie Okręgowym w O., z informacji Policji czy też z wysyłanych wielokrotnie wezwań pocztowych bezspornie wynika, że faktycznie J, K. nie miał zamiaru ani stawić się Sądzie ani złożyć w sprawie swojego brata zeznań i w istocie wspierał oskarżonego w próbach niedopuszczenia do wydania wyroku przez Sąd II instancji ( między innymi poprzez nieudokumentowane rzekome zdarzenie związane ze zranieniem co miało uniemożliwić stawiennictwo tego świadka w Sądzie ) - porównaj k.1356, k. 1373, k.1385, k.1485, k.1534-1535, k.1551, k.1559, k.1563 Na marginesie zauważyć należy, że nawet z zeznań przesłuchanych dotychczas świadków nie wynika aby w dniu 7 lipca 2006 r. w czasie zdarzenia dotyczącego pojazdu J. A. był tam obecny J. K., co do którego oskarżony wskazywał, że miał on widzieć to zdarzenie- k.1360..

Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok jako trafny także w zakresie orzeczenia o karze utrzymano w mocy- art.437§1 kpk, art.438pkt.2-3 kpk.

Na podstawie art.624§1 kpk zwolniono oskarżonego od kosztów sądowych za postępowania odwoławcze uznając, że przemawiają za tym względy słuszności.

Na podstawie art.29 ustawy prawo o adwokaturze i stosownego rozporządzenia wykonawczego orzeczono o opłacie i podatku VAT od tej opłaty mając na uwadze liczbę rozpraw, w których uczestniczył obrońca z urzędu oskarżonego.