Sygn. akt XI Ka 1056/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2015r.

Sąd Okręgowy w Lublinie XI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Sławomir Kaczor

Sędziowie SO Ewa Bogusz – Patyra

SO Magdalena Kurczewska-Śmiech (spr.)

p.o. Protokolanta Wojciech Czajkowski

przy udziale Prokuratora Doroty Kalinowskiej - Kłos

po rozpoznaniu dnia 17 grudnia 2015r.

sprawy P. S. urodzonego (...) w Ł. s. J. i E.

z d. K.

R. S. urodzonego (...) w Ł. s. J. i E.

z d. K.

oskarżonych o czyn z art. 158 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Łukowie

z dnia 24 czerwca 2015r. sygn. akt II K 401/13

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę oskarżonych P. S. i R. S. przekazuje Sądowi Rejonowemu w Łukowie do ponownego rozpoznania.

Magdalena Kurczewska-Śmiech Sławomir Kaczor Ewa Bogusz - Patyra

XI Ka 1056/15

UZASADNIENIE

P. S. i R. S. zostali oskarżeni o to, że: w dniu 1 sierpnia 2011r w miejscowości S., powiatu Ł., województwa (...) działając wspólnie i w porozumieniu wzięli udział w pobiciu D. M., w ten sposób że zadawali mu uderzenia rękoma i nogami po całym ciele czym narazili D. M. na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia co najmniej skutku określonego w art. 157 § 1 kk; tj. art. 158 § 1 kk

Wyrokiem z dnia 24 czerwca 2015 roku Sąd Rejonowy P. S. i R. S. uniewinnił od popełnienia zarzucanego im czynu, wydatkami obciążył Skarb Państwa.

Z wyrokiem tym nie zgodził się prokurator zaskarżając wyrok w całości na niekorzyść oskarżonych.

Zarzucił obrazę przepisów prawa procesowego: art. 4, 5 § 2, 7, 366 § 1 kk i art. 399 § 1 kpk przez:

-uwzględnienie wbrew dyspozycji art. 4 kpk jedynie okoliczności oraz dowodów przemawiających na korzyść oskarżonych w postaci ich wyjaśnień złożonych przez przedwczesnym zastosowaniu określonej w art. 5 §2 kpk zasady domniemania niewinności bez uwzględnienia i należytej oceny dowodów przemawiających na niekorzyść oskarżonego w postaci zeznań świadków w osobach pokrzywdzonego D. M. oraz T. M. i W. S. oraz opinii biegłego lekarza i wyjaśnień złożonych przez wadliwą ocenę wbrew dyspozycji art. 7 kpk w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia życiowego całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności przez nadanie zbyt wielkiego znaczenia wyjaśnieniom złożonym przez oskarżonych na rozprawie, że z medycznego punktu widzenia pokrzywdzony przestępnym działaniem oskarżonych nie został narażony na bezpośrednie bezpieczeństwo nastąpienia co najmniej skutku określonego w art. 157 § 1 kk

-zaniechanie wbrew dyspozycji art. 366 § 1 i art. 399 kpk rozważenia i uprzedzenia stron procesu o możliwości zmiany opisu i kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonym P. S. i R. S. przez przyjęcie, że zarzucone im przestępstwo z art. 158 § 1 kk może stanowić także ścigany z oskarżenia prywatnego występek naruszenia nietykalności pokrzywdzonego D. M., wyczerpujący dyspozycję art. 217 § 1 kk, co miało wpływ na treść orzeczenia, albowiem skutkowało poczynieniem błędnych ustaleń faktycznych oraz brakiem refleksji sądu nad ewentualnym dostosowaniem odpowiedzialności karnej oskarżonych za zarzucone im przestępstwo do poczynionych na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego ustaleń faktycznych.

Wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Zgodnie z treścią art. 436 kpk Sąd może ograniczyć rozpoznanie środka odwoławczego tylko do poszczególnych uchybień, podniesionych przez stronę lub podlegających uwzględnieniu z urzędu, jeżeli rozpoznanie w tym zakresie jest wystarczające do wydania orzeczenia, a rozpoznanie pozostałych uchybień byłoby przedwczesne lub bezprzedmiotowe dla dalszego toku postepowania.

Rację ma prokurator, iż wyrok wydany przez Sąd Rejonowy Łukowie jest wadliwy a to z tej przyczyny, że uniewinnienie oskarżonych stoi w sprzeczności z ustaleniami , które poczynił Sąd Rejonowy. Stwierdził on przecież w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że obydwaj oskarżeni reagując agresywnie zadali pokrzywdzonemu kilka uderzeń rękami i pięściami oraz kopnięć w okolice tułowia. I o ile nie sposób kwestionować opinii biegłych B. W. i T. I., że takie zachowanie oskarżonych nie niosło ze sobą dla D. M. bezpośredniego niebezpieczeństwa narażenia go na skutki wymienione w art. 158 par. 1 kk, a zatem nie można im przypisać odpowiedzialności z tego przepisu, to oczywistym błędem jest uniewinnienie oskarżonych od dokonania zarzuconego im czynu, szczególnie, że przecież obydwaj, w swoich wyjaśnieniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym, przyznali się do winy. Przy takich ustaleniach Sądu należało rozważyć zawinienie każdego z oskarżonych co najmniej z art. 217 par. 1 kk, który dotyczy odpowiedzialności za uderzenie człowieka lub naruszenia jego nietykalności w inny sposób.

Skutkiem powyższego uchybienia, prawidłowo wskazanego przez prokuratora, jest konieczność uchylenia wyroku po raz kolejny do ponownego rozpoznania.

Odnoszenie się do pozostałych zarzutów jest przedwczesne.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy przeprowadzi postępowanie dowodowe od początku. Odbierze wyjaśnienia od oskarżonych , o ile zechcą je złożyć. Przesłucha bezpośrednio D. M., T. M., W. S.. Co do pozostałych dowodów może skorzystać z możliwości przewidzianej w art. 442 par. 2 kpk. Dokona zgodnie z art. 7 kpk oceny dowodów, w oparciu, o którą poczyni prawidłowe ustalenia w sprawie. O ile dojdzie do wniosku , że oskarżeni wyczerpali dyspozycję 217 par. 1 kk, ustali czy prokurator obejmuje ściganiem wskazane czyny i podejmie stosowne decyzje znajdujące odzwierciedlenie w wyroku. Uzasadni go w razie potrzeby zgodnie z art. 424 par. 1 kpk.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.

Sławomir Kaczor Ewa Bogusz – Patyra Magdalena Kurczewska - Śmiech