Sygn. akt XI Ka 1068/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopada 2013 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie XI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Sędzia SO Ewa Bogusz - Patyra

Protokolant – prot. Katarzyna Zabielska

po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2013 roku

sprawy A. P.

obwinionej z art. 86 § 1 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obwinioną

od wyroku Sądu Rejonowego w Radzyniu Podlaskim

z dnia 22 sierpnia 2013r. sygn. akt II W 235/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa za postępowanie odwoławcze 30 (trzydzieści) złotych opłaty oraz 50 (pięćdziesiąt) złotych zryczałtowanych wydatków.

Sygn. akt XI Ka 1068/13

UZASADNIENIE

A. P. obwiniona została o to, że:

w dniu 11 grudnia 2012r. około odz. 14.20 w miejscowości R., (...), jako kierująca samochodem V. (...) nr rej. (...), przez niezachowanie ostrożności podczas manewru skrętu w lewo, doprowadziła do zderzenia z samochodem marki V. (...)o nr rej (...), czym spowodowała zagrożenie w ruchu drogowym

tj. o czyn z art.86 § 1 kw

Wyrokiem z dnia 22 sierpnia 2013r. Sąd Rejonowy w Radzyniu Podlaskim uznał obwinioną za winną popełnienia zarzuconego jej czynu i za to na podstawie art. 86 § 1 kw skazał ją na karę 300 (trzystu) złotych grzywny.

Zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa 30 (trzydzieści) złotych opłaty i obciążył ja wydatkami w kwocie 100 złotych.

Apelację od powyższego wyroku wniosła obwiniona, zaskarżając wyrok w całości.

Wyrokowi zarzuciała stronniczość na rzecz M. Z.oraz błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczena, mający wpływ na jeo treść. Wskazala, że wyro jest bardzo niesprawiedliwy, dlateo powinien być zmieniony. Podniosła, że Sąd Rejonowy wziął pod uwagę zeznania świadka T. M., który nie był świadkiem zdarzenia, a zapisane zeznania są ,,wyrwane” z kontekstu i nie odzwierciedlają faktycznych wypowiedzi.

Na rozprawie odwoławczej obwiniona sprecyzowała, że wnosi o uniewinnienie jej od dokonania zarzuconego jej czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionej nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Odwoławczy, po dokonaniu kontroli wyroku Sądu I instancji uznał apelację za niesłuszną, a w następstwie takiej oceny wywiedzione z niej żądanie w przedmiocie rozstrzygnięcia sprawy w II instancji za nietrafne. W rezultacie należało stwierdzić, że apelacja jest niezasadna, to zaś skutkowało utrzymaniem w mocy zaskarżonego wyroku w zakresie ustaleń co do faktów, winy, kwalifikacji prawnej przypisanego obwinionej czynu oraz wymiaru kary. Dodać jedynie należy, że wniesienie środka odwoławczego przez A. P. nie dało podstaw do dokonania instancyjnej kontroli prawidłowości wyroku uniewinniającego H. Z..

Analiza akt sprawy oraz lektura pisemnych motywów zaskarżonego wyroku prowadzi do wniosku, że Sąd Rejonowy, na podstawie wyczerpująco zebranych dowodów ujawnionych w toku postępowania, prawidłowo ustalił stan faktyczny i w jego oparciu słusznie uznał winę A. P.. Ocena materiału dowodowego została dokonana przez Sąd I instancji z uwzględnieniem reguł zawartych w art. 4,5 i 7 kpk w zw. z art. 8 kpw, a więc jest bezstronna i nie narusza granic swobodnej oceny oraz jest zgodna z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a zwłaszcza nie zawiera błędów faktycznych i logicznych.

Sąd Okręgowy w pełni podzielił argumentację Sądu I instancji zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku sporządzonym zgodnie z wymogami art. 424 kpk w zw. z art. 82 § 1 kpw i nie ma potrzeby jej ponownego przytaczania, zwłaszcza że apelacja ma charakter wyłącznie polemiczny.

Wskazać jedynie należy, że danie wiary jednym dowodom, a odmówienie tejże wiary w części, czy też w całości innym dowodom jest prawem sądu i znajduje swoje umocowanie w treści art. 7 kpk. W sprawie niniejszej Sąd Rejonowy jedynie w części dał wiarę wyjaśnieniom obwinionej, należycie uzasadniając taką ocenę w powiązaniu z pozostałym materiałem dowodowym.

Jakkolwiek obwiniona w toku całego postępowania konsekwentnie i stanowczo nie przyznawała się do popełnienia zarzuconego jej czynu, to jednak słusznie Sąd Rejonowy zwraca uwagę na logikę wydarzeń oraz odzwierciedlenie wyjaśnień M. Z. w potwierdzających je zeznaniach T. M..

Zaakcentować należy, że obwiniona sama przyznała, iż do zdarzenia doszło na prostym odcinku drogi i nie widziała, że jest wyprzedzana, chociaż upewniała się, nie widziała nikogo (k 80). Już treść wyjaśnień A. P. daje podstawę do przyjęcia, że gdyby zachowała należytą ostrożność podczas manewru skrętu w lewo, to na prostym odcinku drogi i przy dobrej widoczności nie mogłaby nie zauważyć podjętego przez kierowcę V. (...) manewru wyprzedzania niezależnie od tego, czy H. Z. naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym czy też nie. Nie sposób także przyjąć tłumaczenia skarżącej o przybyciu T. M. po zdarzeniu, gdyż przeczą temu zeznania świadka oraz relacja M. Z.. Odnosząc się do zarzutu ,,wyrwania” z kontekstu zapisanych zeznań stwierdzić należy, że treść zaprotokołowanych dowodów osobowych nie daje podstaw do przyjęcia zasadności twierdzeń skarżącej, tym bardziej że nie wskazała ona konkretnych wypowiedzi i w toku postępowania nie kwestionowała prawidłowości utrwalenia przebiegu czynności a także nie składała wniosków o sprostowanie protokołów.

Tym samym całkowicie chybiony jest również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego, bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów. W orzecznictwie trafnie podnosi się, że zarzut ten jest słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego , nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, nie może on natomiast sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu (wyrok SN z 24 marca 1975r., II KR 355/74, OSNPG 9/1995, poz. 84). Możliwość zatem przeciwstawienia ustaleniom Sądu orzekającego odmiennego poglądu, nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez Sąd Rejonowy błędu w ustaleniach faktycznych.

Kontrola odwoławcza zaskarżonego orzeczenia uzasadnia twierdzenie, że Sąd I instancji nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mającego wpływ na jego treść, gdyż skarżąca, poza podniesieniem zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, nie wykazała w najmniejszym stopniu w uzasadnieniu środka odwoławczego jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd Rejonowy w ocenie tego materiału dowodowego, prezentując jedynie własną ocenę dowodów.

Sąd Rejonowy dokonał również właściwej oceny prawnej zachowania obwinionej i nie dopuścił się obrazy przepisów prawa materialnego, zasadnie przyjmując, iż A. P. dopuściła się wykroczenia z art. 86 § 1 kw.

Wobec tego, że apelacja obwinionej skierowana jest przeciwko orzeczeniu o winie, zgodnie z art. 447 § 1 kpk w zw. z art. 109 kpw uważa się ją za zwróconą przeciwko całości wyroku, a zatem również rozstrzygnięciu co do kary. Sąd Odwoławczy dokonał instancyjnej kontroli zaskarżonego wyroku również i pod tym kątem, stwierdzając, że także w tej części jest on prawidłowy.

Zgodnie z utrwalonym poglądem Sądu Najwyższego, który Sąd Okręgowy w pełni podziela i akceptuje, rażąca niewspółmierność kary może zachodzić tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w kodeksie karnym oraz ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego (wyrok SN z 14 listopada 1973r. III KR 254/73, OSNPG 1974, z 3-4, poz. 51). Przy czym na gruncie uregulowania art. 438 pkt. 4 kpk nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę wymierzoną w pierwszej instancji można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa- nazwać rażąco niewspółmierną tj. niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować.

Orzeczona przez Sąd Rejonowy symboliczna kara grzywny nie może być uznana za rażąco niewspółmiernie surową w rozumieniu art. 438 pkt. 4 kpk w zw. z art. 109 kpw, a tylko wówczas możliwa byłaby korekta tego wyroku na korzyść A. P..

Z przytoczonych wyżej względów, nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji oraz wobec braku okoliczności, o których mowa w art.104 § 1 kpk i art. 440 kpk w zw. z art. 109 kpw, zaskarżony wyrok jako trafny, należało na podstawie art. 437 § 1 kpk w zw. z art. 109 kpw utrzymać w mocy.

Rozstrzygnięcie o kosztach uzasadnia art. 636 § 1 kpk.