Sygn. akt VI Ka 153/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 maja 2016 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Tekieli

Protokolant Konrad Woźniak

po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2016 roku

sprawy P. K. ur. (...) w K.

s. J., Z. z domu B.

obwinionego z art. 51 § 1 kw

z powodu apelacji, wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze

z dnia 9 grudnia 2015 r. sygn. akt II W 165/15

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec obwinionego P. K.,

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. Ł. B. 420 złotych tytułem kosztów nieopłaconej obrony obwinionego z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz 96,60 złotych tytułem zwrotu podatku od towarów i usług,

III.  zwalnia obwinionego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 153/16

UZASADNIENIE

P. K. obwiniony został o to, że w dniu 25 listopada 2014 r., około godziny 19:00, w miejscowości C., województwo (...), gmina L., na ul. (...), zakłócał spokój Pani E. M. (1) w ten sposób, że głośno krzyczał , tj. za wykroczenie z art. 51 § 1 k.w.

Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze wyrokiem z dnia 9 grudnia 2015 r. w sprawie IIW 165/15:

1.  P. K. uznał za winnego zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, to jest czynu stanowiącego wykroczenie z art. 51 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 51 § 1 k.w. przy zastosowaniu art. 39 § 1 i 2 k.w. odstąpił od wymierzenia wobec P. K. kary,

2.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. Ł. B. kwotę 370,23 zł, w tym kwotę 69,23 zł stanowiącą stawkę podatku od towarów i usług,

3.  na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił P. K. od ponoszenia kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca obwinionego zarzucając:

1.  naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść orzeczenia a konkretnie,

a)  art. 170 § 1 pkt 5 kpk oraz art. 2 § 2 kpk poprzez bezzasadne oddalenie wniosku dowodowego obwinionego o powołanie biegłego sądowego z zakresu informatyki oraz z oględzin telefonu świadka P. D. (1) w celu ustalenia dat sporządzenia nagrań złożonych rzez tego świadka jako dowód w sprawie oraz oparcie się wyłącznie na zeznaniach pokrzywdzonej E. M. (1) i świadka P. D. (1) w zakresie dat sporządzenia nagrań, podczas gdy między stronami istnieje długotrwały konflikt, a strony wielokrotnie nagrywały kłótnie toczące się między nimi, wobec czego nagranie mogło zostać sporządzone innego dnia, niż 25 listopada 2014 r. ,

b)  art. 4 kpk w zw. z art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, a konkretnie zeznań świadków M. F. i E. F. i uznanie ich za niewiarygodne w tym fragmencie, w którym świadkowie Ci odnosili się do zachowania obwinionego w dniu zdarzenia wskazując, iż nie krzyczał on,

2.  sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego polegającą na:

⚫

ustaleniu, że świadkowie M. F. i E. F. pozostawali w konflikcie z pokrzywdzoną E. M. (1) i P. D. (1), co w konsekwencji spowodowało uznanie zeznań tych świadków za niewiarygodne i pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych tego fragmentu zeznań świadka M. F., w którym podnosił on, że obwiniony krytycznego dnia nie krzyczał, podczas gdy w toku postępowania żaden z zeznających świadków w tym pokrzywdzony nie wskazywał na stronniczość świadka, a sam M. F. podnosił, że jest osobą obiektywną w sporze między sąsiadami (obwinionym i pokrzywdzoną) oraz , że on w tym sporze nie uczestniczy i nigdy nie uczestniczył,

⚫

ustaleniu, że krytycznego dnia obwiniony głośno krzyczał czym zakłócił spokój E. M. (1) podczas gdy z materiału dowodowego sprawy wynika, że obwiniony jedynie jednorazowo głośnio powiedział, że ktoś odpowie za zniszczenie jego paneli słonecznych.

W związku z powyższym obrońca obwinionego wniósł o :

1.  zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie z ostrożności wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania,

2.  zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy obwinionego z urzędu – adw. Ł. B., tytułem kosztów udzielonej pomocy prawnej w postępowaniu odwoławczym kwoty 1.033, 20 zł brutto, jednocześnie oświadczając, że wynagrodzenie nie zostało uiszczone w całości, ani w części.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna.

Sąd I Instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny wskazując na konflikt pomiędzy obwinionym, a pokrzywdzonymi, przy czym jasno wskazał, że obie strony inicjują prowokacyjne zachowanie, jednakże prawidłowo zostało wykazane, że to obwiniony w dniu 25 listopada 2014r. dopuścił się zachowania wyczerpującego znamiona czynu wyrażonego w art. 51 § 1 k.w.

Bezzasadny jest zarzut naruszenia art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. oraz art. 2 § 2 k.p.k. Sąd Okręgowy podziela opinię Sądu Rejonowego, że wniosek dowodowy w postaci opinii biegłego z zakresu informatyki na okoliczność, czy jest możliwe ustalenie daty nagrania oraz w przypadku ustalenia, czy jest taka możliwość, ustalenia tej daty poprzez dokonania oględzin komputera P. D. (1) w oczywisty sposób zmierza do przedłużenia postępowania. Brak jest jakichkolwiek wątpliwości, że nagranie nr 3 (k. 67) zostało dokonane w dniu 25 listopada 2014. Sąd Odwoławczy wskazuje, iż sam obwiniony twierdzi, że jego uwaga na tym nagraniu „ (…) mogła pochodzić z tego dnia” (k. 82). Korespondują z tym wyjaśnienia obwinionego, w których choć kwestionuje on datę nagrania, to tak naprawdę nie jest pewny, czy to było w tym dniu, bo śpiewał to w różnych terminach (k. 72), co oznacza, że dobrze znając swoje zachowanie wobec pokrzywdzonych nie wyklucza iż w tym dniu mogło dojść do nagranego zdarzenia, co dodatkowo uprawdopodabnia ten dowód.

Trafnie opierając się na zeznaniach świadków E. M. , P. D., A. S., K. K. Sąd I instancji uznał sprawstwo i winę obwinionego w niniejszej sprawie.

Nietrafny jest argument naruszenia art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.k., ponieważ Sąd Rejonowy przy ocenie zachowania obwinionego wziął pod uwagę zeznania M. oraz E. F. (k. 90). Choć obrona trafnie zauważa, że wskazanie, iż są oni skonfliktowani z pokrzywdzonymi, nie wynika w żaden sposób z ujawnionego w sprawie materiału dowodowego, to jednak ocena ich zeznań przez Sąd I Instancji jawi się Sądowi Odwoławczemu, jako prawidłowa, szczególnie jeśli zestawi się ich zeznania z pozostałymi dowodami. Z zeznań tychże świadków, wynika, że ich wiedza na temat zaistniałego konfliktu jest ograniczona ponieważ wolą się w niego nie angażować i przez to unikać sytuacji mogących powodować wciągnięcie ich w niego.

M. F. zeznał iż przed interwencją Policji, a więc w trakcie, gdy obwiniony dopuszczał się nagannego zachowania, przebywał w kotłowni. Nie mógł więc on bezpośrednio słyszeć całego zdarzenia. Nadto wskazał on iż obwiniony dzieli wspólną ścianę z pokrzywdzonymi i raczej, by nie słyszał gdyby obwiniony w nią stukał (k. 56). Istotnym faktem jest też, ze jego zeznania stoją w sprzeczności z zeznaniami funkcjonariuszy Policji, A. S.(k. 8, 55) i K. K. (2) (k. 10, 54-55), którzy konsekwentnie i spójnie zeznawali, że choć faktycznie na początku interwencji rozmowa z obwinionym przebiegała spokojnie, to jednak w trakcie, gdy zobaczył przechodzącą E. M. (1), stał się głośny i wulgarny, a następnie krzycząc wybiegł z budynku. Zeznania te dodatkowo korelują z nagraniem z interwencji, jakie obwiniony dostarczył do Sądu Rejonowego, i które zostało odtworzone na rozprawie. Wyraźnie wynika z niego, że obwiniony istotnie zaczął być wulgarny, na co funkcjonariusze zwrócili mu uwagę oraz, że pod koniec nagrania obwiniony zaczął krzyczeć i zbiegł po schodach.

Odnosząc się do zeznań E. F. Sąd Okręgowy wskazuje, iż wyraźnie podkreśliła ona, że nie wie, co się wydarzyło w tym dniu (k. 56 odwrót).

Zwrócić tez uwagę należy, iż obrońca podnosi, że obwiniony tylko raz w ciągu tego dnia nawiązał w swojej wypowiedzi do zniszczonych paneli słonecznych, powołując się na zeznania Państwa F., jednak pomija przy tym istotną rozbieżność w zeznaniach świadków ponieważ M. F. twierdził, że słyszał to tylko raz na korytarzu (k. 56), natomiast E. F. zeznaje, że było to na podwórku (k. 56 odwrót).

Przeczy temu pozostały zgromadzony w tej sprawie materiał dowodowy, w szczególności nagranie nr 3, którego wiarygodność wykazano w rozważaniach powyżej. Wobec takiej sprzeczności materiału dowodowego z zeznaniami M. F. i E. F., w kwestii zakłócania porządku przez obwinionego, słusznie Sąd Rejonowy nie wziął ich pod uwagę.

Obrońca wskazuje w argumentacji apelacji na liczne nieścisłości w zeznaniach pokrzywdzonych jednakże w ocenie Sądu II Instancji, mieć należy na uwadze upływ czasu, który niewątpliwie miał wpływ na „rozmycie się” pewnych szczegółów w sprawie.

Należy tu też wskazać, że trafnie Sąd Rejonowy zauważył, iż podczas telefonicznego zgłoszenia zachowania obwinionego przez P. D. (1), ten dokładnie je opisał przez co nieprawdopodobnym jest, by fałszywie pomawiał obwinionego dzwoniąc na Policję.

Sąd Odwoławczy podziela pogląd wyrażony w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, iż na orzeczenie o karze miało niewątpliwie wpływ prowokujące zachowanie pokrzywdzonych, a także silne emocje związane ze zniszczeniem panelu słonecznego obwinionego. Podziela również pogląd iż zasadnie w tej sytuacji skorzystano z dyspozycji wyrażonej w art. 39 § 1 k.w. i odstąpiono od wymierzenia kary.

Mając na uwadze powyższe rozważania i odnosząc się do zawartych w nich ustaleń bezzasadny jest też zarzut sprzeczności istotnych ustaleń Sądu Rejonowego z treścią zebranego w tej sprawie materiału dowodowego.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec obwinionego P. K..

O kosztach obrony z urzędu orzeczono na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o Adwokaturze.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 119 k.p.w. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił obwinionego od zapłaty kosztów sądowych oraz opłaty sądowej z uwagi na fakt iż jego sytuacja materialna tj. brak dochodów oraz majątku, uniemożliwia mu uiszczenie należnych kosztów.

AP