Sygn. akt III AUa 831/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 stycznia 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2016 r. w Lublinie

sprawy J. A.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o stwierdzenie naruszenia procedury postępowania i rażącego naruszenia prawa materialnego przez ZUS Oddział w B.

na skutek apelacji wnioskodawcy J. A.

od wyroku Sądu Okręgowego w Zamościu

z dnia 10 czerwca 2015 r. sygn. akt IV U 265/15

oddala apelację.

Małgorzata Rokicka-Radoniewicz Elżbieta Czaja Barbara Mazurkiewicz-Nowikowska

Sygn. akt III AUa 831/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 6 lutego 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił wnioskodawcy J. A. wszczęcia postępowania o wydanie decyzji, stwierdzającej naruszenie procedury postępowania i rażące naruszenie prawa materialnego przez ZUS Oddział w B., dokonanego w okresie prowadzenia postępowania, przenoszącego odpowiedzialność za nieopłacone zobowiązania osoby prawnej.

J. A. w odwołaniu od powyższej decyzji wniósł o rozstrzygnięcie przez Sąd jego wniosku z dnia 7 stycznia 2015 r. Zaznaczył, że organ rentowy w treści zaskarżonej decyzji nie ujawnił powodów, dlaczego odmówił wykonania egzekucji na majątku osoby prawnej, który przez osobę prawną został postawiony do dyspozycji organu, a w zamian wszczął postępowanie przeciwko majątkowi osobistemu wnioskodawcy. Wnioskodawca podniósł, że majątek osoby prawnej jest realny, nadaje się do egzekucji i nawet w dniu dzisiejszym oczekuje na wykonanie na nim egzekucji.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wnosił o oddalenie odwołania.

Wyrokiem z dnia 10 czerwca 2015 r. Sąd Okręgowy w Zamościu oddalił odwołanie.

W uzasadnieniu Sąd Okręgowy, odnosząc się do żądania wnioskodawcy „wydania decyzji stwierdzającej naruszenie procedury postępowania i rażące naruszenie prawa materialnego przez ZUS w B., dokonanego w okresie prowadzenia postępowania, przenoszącego odpowiedzialność za nieopłacone zobowiązania osoby prawnej”, wskazał, że decyzja z dnia 29 kwietnia 2003 r., dotycząca przeniesienia na wnioskodawcę odpowiedzialności za zobowiązania Przedsiębiorstwa Handlowo - Usługowego (...) Sp. z o. o. w S., jest prawomocna, a to wobec uprawomocnienia się wyroku Sądu Okręgowego w Zamościu, oddalającego odwołanie wnioskodawcy od tej decyzji. Wzruszenie prawomocnego wyroku jest możliwe w trybie przewidzianym w przepisach k.p.c., a decyzji organu rentowego w warunkach określonych w art. 83a ust. 1 - 3 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Jednak wnioskodawca w sprawie niniejszej nie wystąpił z żądaniem mającym oparcie w tych przepisach.

W ocenie Sądu Okręgowego żądanie wnioskodawcy nie ma podstawy w obowiązującym porządku prawnym i sprowadza się do próby uzyskania orzeczenia kwestionującego prawidłowość postępowania organu rentowego przy wydawaniu prawomocnej decyzji z dnia 29 kwietnia 2003 r., poddanej kontroli sądowej Sądów obu instancji. Wnioskodawca w niniejszym stanie faktycznym i prawnym nie może uzyskać orzeczenia stwierdzającego „naruszenie procedury postępowania i rażące naruszenie prawa materialnego przez ZUS Oddział w B., dokonanego w okresie prowadzenia postępowania, przenoszącego odpowiedzialność za nieopłacone zobowiązania osoby prawnej”. Sąd Okręgowy podkreślił, że organ rentowy, jak i Sąd, związani są sprecyzowanym przez wnioskodawcę żądaniem i w związku z tym, nie mogły przyjąć, że zamiarem wnioskodawcy była realizacja innego roszczenia, tym bardziej, że wnioskodawca podczas rozprawy w dniu 10 czerwca 2015 r., potwierdził aktualność żądania zgłoszonego przed organem rentowym i nie kwestionował faktu, że nie może podważyć prawomocnej decyzji z dnia 29 kwietnia 2003 r.

Z tych względów Sąd Okręgowy oddalił odwołanie.

Apelację od powyższego wyroku wniósł J. A. wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku i wydanie orzeczenia stwierdzającego naruszenie w 2003 r. prawa przez ZUS w B. lub o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do Sądu Okręgowego w Zamościu celem ponownego rozpatrzenia, z nakazem uwzględnienia w orzeczeniu istnienia majątku osoby prawnej.

W uzasadnieniu wskazał, że decyzją z 29 kwietnia 2003 r. organ rentowy przeniósł na skarżącego odpowiedzialność za nieopłacone składki przez osobę prawną, na podstawie art. 116 ustawy Ordynacja podatkowa.

Skarżący wskazywał na szereg orzeczeń sądów powszechnych, jakie zapadły w latach późniejszych w przedmiocie istnienia majątku spółki. Zdaniem skarżącego majątek taki istniał, a zatem to z tego majątku organ rentowy winien był się zaspokoić, zamiast wydania decyzji z 29 kwietnia 2003 r.

W załączeniu skarżący przedłożył kserokopie: pisma Naczelnika Urzędu skarbowego z 24 lutego 2004 r., odwołania z 2 czerwca 2003 r., apelacji z 20 kwietnia 2004 r. w sprawie o sygn. IV U 1255/03, pisma z 27 listopada 2005 r., postanowienia Sądu Okręgowego z 28 lutego 2005 r., apelacji z 20 listopada 2005 r., postanowienia z 30 września 2014 r., postanowienia Sądu Okręgowego z 17 lipca 20099 r. w sprawie o sygn. akt I Ca 301/03.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

apelacja jest niezasadna i podlega oddaleniu.

Ustalenia Sądu I instancji i wyprowadzone na ich podstawie wnioski Sąd Apelacyjny w pełni podziela i przyjmuje za własne. Sprawia to, że nie zachodzi potrzeba powtarzania szczegółowych ustaleń faktycznych oraz dokonanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku interpretacji przepisów prawa mających zastosowanie w sprawie niniejszej. Jeżeli więc uzasadnienie orzeczenia sądu pierwszej instancji, sporządzone zgodnie z wymaganiami art. 328 § 2 k.p.c., spotyka się z pełną akceptacją sądu drugiej instancji, to wystarczy, że da on temu wyraz w treści uzasadnienia swego orzeczenia (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997 r., II UKN 61/97, publ. OSNAP 1998, nr 3, poz. 104 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 1999 r., I PKN 21/98, publ. OSNAP 2000, nr 4, poz. 143).

W ocenie Sądu Apelacyjnego apelacja nie zawiera żadnej argumentacji przemawiającej za uwzględnieniem wniesionego środka zaskarżenia. Przedłożone w postępowaniu apelacyjnym dokumenty w żaden sposób nie potwierdzają zasadności zgłoszonego roszczenia.

Decyzja z dnia 29 kwietnia 2003 r., dotycząca przeniesienia na wnioskodawcę odpowiedzialności za zobowiązania Przedsiębiorstwa Handlowo - Usługowego (...) Sp. z o. o. w S., jest prawomocna. Jak słusznie wskazał Sąd Okręgowy, wzruszenie prawomocnego wyroku jest możliwe w trybie przewidzianym w przepisach k.p.c., a decyzji organu rentowego w warunkach określonych w art. 83a ust. 1 - 3 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Wnioskodawca nie wystąpił jednakże w niniejszej sprawie z żądaniem mającym oparcie w w/w przepisach. Jego żądanie wydania decyzji, stwierdzającej naruszenie procedury postępowania i rażące naruszenie prawa materialnego przez ZUS Oddział w B. w postępowaniu przenoszącym odpowiedzialność za nieopłacone zobowiązania osoby prawnej na skarżącego nie ma podstawy w obowiązującym porządku prawnym.

Prawidłowo przy tym zauważył Sąd Okręgowy, że zarówno organ rentowy, jak i sąd orzekający w sprawie, związani są treścią żądania wnioskodawcy, co wyklucza przyjęcie, iż zamiarem J. A. była realizacja innego roszczenia, tym bardziej, że wnioskodawca w toku sprawy potwierdził aktualność żądania zgłoszonego przed organem rentowym.

Zaskarżony wyrok odpowiada zatem prawu i musi się ostać.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 385 k.p.c., jak w sentencji.