Sygn. akt II Ca 163/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 maja 2013 roku

Sąd Okręgowy w Legnicy II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSO Sylwia Kornatowicz
Sędziowie:	SO Robert Figurski (sprawozdawca) SO Elżbieta Hallada
Protokolant:	sekr. sądowy Małgorzata Zielińska

po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2013 roku w Legnicy

na rozprawie

sprawy z powództwa Wytwórni (...) Sp. z o.o. w N.

przeciwko pozwanemu Z. K.

o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Głogowie

z dnia 5 grudnia 2012 roku

sygn. akt I C 1445/12

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 1.200 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 163/13

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Głogowie, uwzględniając w całości żądanie pozwu wniesionego przez Wytwórnię (...) Sp. z o.o. w N. przeciwko pozwanemu Z. K., wyrokiem z 5 grudnia 2012 roku pozbawił wykonalności tytuł wykonawczy w postaci wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z 21 maja 2001 roku, wydanego w sprawie o sygn. akt I C 45/98, w zakresie obowiązku zapłaty przez stronę powodową na rzecz pozwanego kwoty 16.888,58 zł z odsetkami od tej kwoty oraz obciążył pozwanego kosztami procesu należnymi stronie powodowej. W uzasadnieniu Sąd pierwszej instancji wyjaśnił, że cała teoretyczna argumentacja wspierająca stanowisko pozwanego została zbudowana na całkowicie chybionym założeniu, że wyrok Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z 21 maja 2001 roku został zaskarżony w całości i tym samym, że dla całej kwoty zasądzonej tym orzeczeniem, a więc także kwoty 16.908,58 zł z odsetkami, tytuł egzekucyjny względem strony powodowej stanowił nie tylko ten wyrok, lecz również wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 19 września 2002 roku, sygn. akt I ACa 145/02. Sąd Rejonowy jednakże zauważył, że z ujawnionych dowodów wprost wynikało, że wyrok Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z 21 maja 2001 roku zasądzający kwotę 37.661,58 zł z odsetkami poprzednik prawny strony powodowej zaskarżył w części, ponad kwotę 16.908,58 zł i w takim zakresie apelację od tego wyroku rozpoznał Sąd Apelacyjny w Poznaniu. W części niezaskarżonej, czyli do kwoty 16.908,58 zł wyrok Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z 21 maja 2001 roku stał się prawomocny dnia 4 grudnia 2001 roku, w związku z czym dla tej części wierzytelności pozwanego wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 19 września 2002 roku nie stanowił – obok wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z 21 maja 2001 roku – tytułu egzekucyjnego. W konsekwencji, przekazując 8 stycznia 2002 roku na rzecz pozwanego kwotę 16.888,58 zł z odsetkami w łącznej wysokości 20.242,70 zł, strona powodowa spełniła świadczenie po powstaniu tytułu egzekucyjnego, którym dla tej należności był jedynie wyrok Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z 21 maja 2001 roku.

Apelację pozwany oparł na następujących zarzutach:

1.  błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na przyjęciu, że strona powodowa zaskarżyła wyrok Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z 21 maja 2001 roku w części przekraczającej kwotę 16.908,58 zł oraz że nastąpiła spłata należności objętych tym wyrokiem,

2.  naruszenia art. 451 k.c. przez przyjęcie, że przedstawione przez stronę powodową polecenie przekazu pocztowego stanowi „zapłatę” należności zasądzonej wyrokiem z 21 maja 2001 roku,

3.  naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów,

4.  naruszenia art. 363 k.p.c. przez przyjęcie, że wyrok Sądu Okręgowego w Zielonej Górze uprawomocnił się w części przed wydaniem wyroku przez Sąd Apelacyjny w Poznaniu,

5.  naruszenia art. 365 w związku z art. 840 k.p.c. przez przyjęcie, że możliwe jest w drodze powództwa opozycyjnego merytoryczne rozpoznanie sprawy zakończonej prawomocnym orzeczeniem,

6.  naruszenia art. 776 w związku z art. 840 k.p.c. przez przyjęcie, że wyrok z 21 maja 2001 roku jest tytułem wykonawczym i że może on stanowić przedmiot powództwa opozycyjnego,

7.  naruszenia art. 840 k.p.c. przez uznanie, że powołany przez stronę powodową zarzut spełnienia świadczenia nastąpił po zamknięciu rozprawy.

Podnosząc te zarzuty, pozwany domagał się zmiany zaskarżonego wyroku i oddalenia powództwa, względnie jego uchylenia i przekazania sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy, nie znajdując przesłanek do zakwestionowania ustaleń faktycznych orzeczenia pierwszej instancji i przyjmując je za własne, zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie. Sąd Rejonowy z prawidłowo przeprowadzonych dowodów wyprowadził wnioski w całości słuszne. To nie Sąd pierwszej instancji, lecz pozwany jest w błędzie twierdząc, że poprzednik prawny strony powodowej zaskarżył w całości wyrok Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z 21 maja 2001 roku. Sąd Rejonowy dokładnie wyjaśnił swoje stanowisko w tej kwestii, a użyte do jego uzasadnienia argumenty Sąd Okręgowy w pełni podziela. Dodatkowo tylko należy zauważyć, że o zakresie zaskarżenia decyduje treść apelacji, z którą powinna się zgadzać wartość przedmiotu zaskarżenia. Jeżeli jednak zachodzi między nimi rozbieżność, która – nawiasem mówiąc – powinna zawsze zostać wyjaśniona, a tak się w przypadku wyżej wspomnianego wyroku nie stało, to nie ulega wątpliwości, że rozstrzygające znaczenie ma treść apelacji, a nie – jak pozwany próbował sugerować dołączając do apelacji kserokopie kart akt Sądu Okręgowego w Zielonej Górze o sygn. I C 45/98 – wysokość uiszczonej przez stronę skarżącą opłaty od apelacji.

Trafność stanowiska, że poprzednik prawny strony powodowej zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z 21 maja 2001 roku ponad kwotę 16.908,58 zł, a nie w całości potwierdza treść uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 19 września 2002 roku, sygn. akt I ACa 145/02. Sąd Apelacyjny w Poznaniu jednoznacznie stwierdził, że pozwany w tamtej sprawie, czyli (...) Przedsiębiorstwo (...) w N., zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z 21 maja 2001 roku w części przekraczającej kwotę 16.908,58 zł (strona 3 uzasadnienia).

Fakt zarachowania przez obie strony wpłaty dokonanej 8 stycznia 2002 roku przez stronę powodową na poczet należności zasądzonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z 21 maja 2001 roku potwierdzają wymienione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku pisma pozwanego złożone w innych sprawach, wskazana przez pozwanego kwota należności głównej dochodzonej w postępowaniu egzekucyjnym czy żądanie strony powodowej zgłoszone w sprawie o sygn. akt I C 191/04, która toczyła się przed Sądem Rejonowym w Nowej Soli, a także data przelewu – miesiąc po uprawomocnieniu się wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze w spornej części.

Sąd pierwszej instancji stwierdził brak inicjatywy dowodowej pozwanego w celu wykazania „licznych należności” i tak rzeczywiście było, inicjatywę natomiast podjętą w postępowaniu apelacyjnym ocenić należało za spóźnioną (art. 381 k.p.c.) i z tej przyczyny wnioski dowodowe zawarte w apelacji zostały oddalone.

Nie można inaczej nazwać jak naiwnością tłumaczenie pozwanego, że z jego wyliczeń wynikało, że jest winny stronie powodowej około 17.000 zł i o tę kwotę pomniejszył należność zasądzoną wyrokiem Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z 21 maja 2001 roku wszczynając egzekucję, z tym że dziwnym zbiegiem okoliczności pomniejszył tę należność o zgadzającą się co do jednego grosza kwotę należności głównej przelaną 8 stycznia 2002 roku.

Klauzula wykonalności została nadana wyrokowi Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z 21 maja 2001 roku w całości, a więc także w części nie zaskarżonej (co do kwoty 16.908,58 zł) i w tej części wyrok Sądu Okręgowego w Zielonej Górze jest tytułem wykonawczym bez wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu.

Skoro zatem wszystkie powołane w ramach podstawy apelacji zarzuty okazały się nieusprawiedliwione, apelacja podlegała oddaleniu jako bezzasadna (art. 385 k.p.c.).

Postanowienie o kosztach postępowania apelacyjnego, obejmujących wynagrodzenie radcy prawnego strony powodowej, zostało wydane w myśl zasady odpowiedzialności za wynik sprawy, na podstawie art. 108 § 1 w związku z art. 98 § 1 i 3 oraz art. 99 k.p.c.