Sygn. akt III Ca 1402/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 grudnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Andrzej Dyrda (spr.)

Sędzia SO Marcin Rak

Sędzia SR (del.) Ewa Buczek - Fidyka

Protokolant Dominika Tarasiewicz

po rozpoznaniu w dniu 22 grudnia 2015 r. w Gliwicach na rozprawie

sprawy z powództwa H. I Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w K.

przeciwko Z. J. (J.)

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

z dnia 12 stycznia 2015 r., sygn. akt I C 1063/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok:

1)  w punkcie 1 o tyle, że odsetki umowne zasądza do dnia 22 grudnia 2015 roku;

2)  poprzez dodanie punktu 1.a) o treści:

a)  zasądzoną w punkcie 1 wyroku należność w części obejmującej kwotę 7438,81 zł (siedem tysięcy czterysta trzydzieści osiem złotych osiemdziesiąt jeden groszy) rozkłada na 14 rat w wysokości - 13 (trzynaście) rat po 500 (pięćset złotych) każda oraz 14 (czternasta) rata 938,81 zł (dziewięćset trzydzieści osiem złotych osiemdziesiąt jeden groszy) płatne miesięcznie, począwszy od stycznia 2016 roku do 10- go dnia każdego miesiąca, z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy lombardowej Narodowego Banku Polskiego w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat;

b)  zasądzoną w punkcie 1 wyroku należność w części obejmującej kwotę 5356,53 zł (pięć tysięcy trzysta pięćdziesiąt sześć złotych pięćdziesiąt trzy grosze) rozkłada na 10 (dziesięć) rat w wysokości – 9 (dziewięć) rat po 500 (pięćset złotych) każda oraz 10 (dziesiąta) rata 856,53 zł (osiemset pięćdziesiąt sześć złotych pięćdziesiąt trzy grosze) płatne miesięcznie, począwszy od marca 2017 roku do 10- go dnia każdego miesiąca;

3)  w punkcie 2 w ten sposób, że zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 657 (sześćset pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

II.  oddala apelację w pozostałej części.

SSR (del.) Ewa Buczek - Fidyka SSO Andrzej Dyrda SSO Marcin Rak

UZASADNIENIE

Powód H. I Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. domagał się zasądzenia od pozwanego Z. J. kwoty 12.795,34 zł z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy lombardowej Narodowego Banku Polskiego od kwoty 7.438,81 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadniając żądanie wskazał, że wierzytelność nabył od (...) Bank Spółki Akcyjnej, a na dochodzone roszczenie składa się kwota 7.438,81 zł należności głównej wynikającej z wyciągu z ksiąg funduszu oraz odsetki karne w kwocie 5.356,53 zł.

Nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 17 września 2013 roku Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie utracił moc wobec wniesienia przez pozwanego sprzeciwu, po uprzednim przywróceniu mu terminu do jego wniesienia, a sprawę przekazano do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Tarnowskich Górach..

Pozwany w sprzeciwie wyjaśniał trudności w spłacie kredytu problemami ze zdrowiem współmałżonki. Przyznał, że w dniu 10 czerwca 2013 roku został poinformowany przez (...) Bank S.A. o sprzedaży wierzytelności. Ponadto podniósł, że powód nabył tę wierzytelność za 5% jej wartości. Zarzucił także prawomocność rzeczy osądzonej, ze względu na to, że sprawa z powództwa powoda przeciwko niemu była już rozpatrywana. Wniósł nadto o rozłożenie należności na raty.

Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach wyrokiem z dnia 12 stycznia 2015r. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 12.795,34 zł z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy lombardowej Narodowego Banku Polskiego od kwoty 7.438,81 zł od dnia 27 czerwca 2013r. do dnia zapłaty oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.577 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Orzeczenie to poprzedził ustaleniem, że dnia 17 października 2008 roku pozwany Z. J. zawarł z (...) Bankiem Spółką Akcyjną umowę pożyczki nr (...) na karcie VISA. Pożyczka opiewała na kwotę 10.397,71 złotych. Oprocentowanie pożyczki wynosiło minimalnie 17% ale nie więcej niż czterokrotność stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego. Całkowity koszt pożyczki, opłat i prowizji wyniósł 7.465,38 złotych a rzeczywista stopa oprocentowania 34,48%.

Dnia 7 czerwca 2013 roku została zawarta pomiędzy pierwotnym wierzycielem a powodem umowa przelewu wierzytelności. O dokonanej cesji powiadomiono pozwanego pismem z dnia 10 czerwca 2013 roku, którą to okoliczność pozwany przyznał. W piśmie wskazano wysokość zaległej należności. Ponadto powód przedłożył wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu.

Pozwany pismem z dnia 25 czerwca 2013 roku zwrócił się do (...) Banku S.A. o rozłożenie zaległości na raty i częściowe umorzenie odsetek karnych, jednakże wobec sprzedaży długu porozumienie takie nie było możliwe.

W tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd Rejonowy uznał, że powództwo zasługuje na uwzględnienie. Sąd wskazał, że żaden fakt nie był sporny między stronami, a powód złożył dokumenty dowodzące stanu zaległości pozwanego wobec wierzyciela. Nadto pozwany przyznał istnienie długu i nie wykazał, aby zapłacił jakąkolwiek część należności, a jego trudna sytuacja nie mogła stanowić przesłanki uwolnienia go od obowiązku zapłaty należności powoda. Z tych też względów, Sąd uwzględnił żądanie pozwu w całości na mocy art. 720 k.c. w związku z art. 509 i następnych k.c. a o kosztach postępowania orzekł na zasadzie art. 98 k.p.c.

Apelację od tego orzeczenia wniósł pozwany, zaskarżając wyrok w całości. Zarzucił podważenie wyroku Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie z dnia 21 lutego 2011r., sygn. akt 15413/11 oraz nierozpatrzenie faktu, że z dokumentów powoda w nagłówku występuje (...) Bank S.A. jako wierzyciel, niezwrócenie uwagi na cesję wierzytelności ze wsteczną datą, nie wzięcie pod uwagę szkodliwego oraz nagannego społecznie zachowania się (...) Bank S.A.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd pierwszej instancji prawidłowo poczynił ustalenia dotyczące okoliczności faktycznych. Ustalenia te mają podstawę w zgromadzonym w sprawie materialne dowodowym, który w zakresie dokonanych ustaleń jest logicznych i wzajemnie spójny, natomiast informacje zawarte w poszczególnych źródłach dowodowych nawzajem się uzupełniają i potwierdzają, przez co są w pełni wiarygodne.

Ustalenia te Sąd Okręgowy przyjmuje za własne.

Podkreślić należy, że pozwany nie kwestionował ani zawarcia umowy kredytu z poprzednikiem prawnym powoda, ani również przejścia uprawnień z tej umowy na rzecz powoda wykazanej umową z dnia 7 czerwca 2013 roku. Tym samym, roszczenie powoda należało uznać za wykazane co zasady i jego wysokości.

Apelacja pozwanego mogła odnieść skutek wyłącznie co jego wniosku o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty.

Zgodnie z art. 320 k.p.c., w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia - wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia.

Wskazana powyżej norma, które w ocenie pozwanego, została naruszona przez Sąd I instancji, stanowi tzw. moratorium sędziego. Już z brzmienia samego przepisu, wynika że jest to uprawnienie, a nie obowiązek sądu, a jego zastosowanie uzależnione jest od zaistnienia szczególnie uzasadnionego przypadku. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 kwietnia 2015r. (II CSK 409/14), w ramach tego pojęcia mieszczą się okoliczności dotyczące pozwanego dłużnika, w szczególności jego sytuacja osobista, majątkowa, finansowa, rodzinna, które powodują, że nierealne jest spełnienie przez niego od razu i w pełnej wysokości zasądzonego świadczenia. Niemniej jednak, z drugiej strony, ochrona udzielona dłużnikowi w ramach art. 320 k.p.c., nie może być stawiana ponad ochronę wierzyciela w procesie cywilnym i wymaga uwzględnienia wszelkich okoliczności sprawy, w tym uzasadnionego interesu podmiotu inicjującego proces (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 19 grudnia 2014r., V ACa 235/14).

Mając zatem na względzie powyższe, Sąd Okręgowy uwzględniając sytuację materialną pozwanego wskazaną w oświadczeniu majątkowym pozwanego (k. ) stwierdził zasadność zastosowania normy z art. 320 k.p.c. i uwzględniając interes powoda, rozłożył spłatę świadczenia na raty w wysokości po 500 złotych miesięcznie, przy czym ostatnie raty, będą płatne w kwocie przekraczającej 500 zł z uwzględnieniem niedoboru do kwoty 500 zł, tj. w kwocie 938,81 zł i 856,53 zł.

Sąd Okręgowy stwierdził nadto, że Sąd Rejonowy w wyrzeczeniu o kosztach procesu dopuścił się naruszenia art. 321 § 1 k.p.c., zgodnie z którym Sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie. W zasądzonej kwocie Sąd Rejonowy uwzględnił bowiem koszty zastępstwa adwokackiego, podczas gdy wniosek powoda obejmował wyłącznie zwrot kosztów sądowych. Z tych też względów koszty te należało obniżyć do kwoty 657 zł.

Z tych względów, Sąd Okręgowy, orzekł jak w punkcie 1 sentencji na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., natomiast w punkcie 2 oddalił apelację na podstawie art. 385 k.p.c.

SSR (del.) Ewa Buczek – Fidyka SSO Andrzej Dyrda SSO Marcin Rak