Sygn. akt:XII C 82/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 lipca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Gliwicach XII Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSO Ewa Dawczak-Schaefer
Protokolant:	Katarzyna Zegartowska

po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2014 roku w Gliwicach

sprawy z powództwa Skarbu Państwa - Starosty (...)

przeciwko K. Zakładom (...) w likwidacji z siedzibą w K.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanych kwotę 1.262.477,76 (jeden milion dwieście sześćdziesiąt dwa tysiące czterysta siedemdziesiąt siedem i 76/100) złotych z ustawowymi odsetkami



od kwoty 57.327,15 zł od dnia 01 kwietnia 1996 r. do dnia zapłaty;



od kwoty 1.696,00 zł od dnia 27 kwietnia 1996 r. do dnia zapłaty,



od kwoty 20.509,15 zł od dnia 01 kwietnia 1996r. do dnia zapłaty,



od kwoty 64.287,85 zł od dnia 01 kwietnia 1997 roku do dnia zapłaty,



od kwoty 20.509,15 zł od 01 kwietnia 1997 roku do dnia zapłaty,



od kwoty 64.287,85 zł od dnia 01 kwietnia 1998 roku do dnia zapłaty,



od kwoty 20.509,15 zł od dnia 01 kwietnia 1998 roku do dnia zapłaty,



od kwoty 83.723,05 zł od dnia 01 kwietnia 1999 roku do dnia zapłaty,



od kwoty 68.728,15 zł od dnia 01 kwietnia 2000 r. do dnia zapłaty,



od kwoty 68.728,15 zł od dnia 01 kwietnia 2001r. do dnia zapłaty,



od kwoty 68.728,15 zł od dnia 01 kwietnia 2002r. do dnia zapłaty,



od kwoty 68.728,15 zł od dnia 01 kwietnia 2003r. do dnia zapłaty,



od kwoty 68.728,15 zł od dnia 01 kwietnia 2004r. do dnia zapłaty,



od kwoty 68.728,15 zł od dnia 01 kwietnia 2005r. do dnia zapłaty,



od kwoty 68.728,15 zł od dnia 01 kwietnia 2006r. do dnia zapłaty,



od kwoty 68.728,15 zł od dnia 01 kwietnia 2007r. do dnia zapłaty,



od kwoty 67.203,03 zł od dnia 01 kwietnia 2008r. do dnia zapłaty,



od kwoty 67.203,03 zł od dnia 01 kwietnia 2009r. do dnia zapłaty,



od kwoty 66.945,78 zł od dnia 01 kwietnia 2010r. do dnia zapłaty,



od kwoty 61.453,72 zł od dnia 01 kwietnia 2011r. do dnia zapłaty,



od kwoty 59.685,70 zł od dnia 01 kwietnia 2012r. do dnia zapłaty,



od kwoty 57.311,95 zł od dnia 01 kwietnia 2013r. do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanych K. Zakładów (...) w likwidacji z siedzibą w K. na rzecz powoda kwotę 7.200,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3.  nakazuje pobrać od pozwanych K. Zakładów (...) w likwidacji z siedzibą w K. na rzecz Skarbu Państwa -(...) kwotę 63.124 (sześćdziesiąt trzy tysiące sto dwadzieścia cztery tysiące i 00/100) złotych tytułem opłaty stosunkowej od pozwu, od której uiszczenia powód był zwolniony.

Sygn. akt XII C 82/14

UZASADNIENIE

Powód Skarb Państwa – Starosta (...) złożył w dniu 27 marca 2014 roku pozew w postępowaniu upominawczym o zapłatę kwoty 1.262.477,76 zł wraz z ustawowymi odsetkami

4.  od kwoty 57.327,15 zł od dnia 01 kwietnia 1996 r. do dnia zapłaty;

5.  od kwoty 1.696,00 zł od dnia 27 kwietnia 1996 r. do dnia zapłaty,

6.  od kwoty 20.509,15 zł od dnia 01 kwietnia 1996r. do dnia zapłaty,

7.  od kwoty 64.287,85 zł od dnia 01 kwietnia 1997 roku do dnia zapłaty,

8.  od kwoty 20.509,15 zł od 01 kwietnia 1997 roku do dnia zapłaty,

9.  od kwoty 64.287,85 zł od dnia 01 kwietnia 1998 roku do dnia zapłaty,

10.  od kwoty 20.509,15 zł od dnia 01 kwietnia 1998 roku do dnia zapłaty,

11.  od kwoty 83.723,05 zł od dnia 01 kwietnia 1999 roku do dnia zapłaty,

12.  od kwoty 68.728,15 zł od dnia 01 kwietnia 2000 r. do dnia zapłaty,

13.  od kwoty 68.728,15 zł od dnia 01 kwietnia 2001r. do dnia zapłaty,

14.  od kwoty 68.728,15 zł od dnia 01 kwietnia 2002r. do dnia zapłaty,

15.  od kwoty 68.728,15 zł od dnia 01 kwietnia 2003r. do dnia zapłaty,

16.  od kwoty 68.728,15 zł od dnia 01 kwietnia 2004r. do dnia zapłaty,

17.  od kwoty 68.728,15 zł od dnia 01 kwietnia 2005r. do dnia zapłaty,

18.  od kwoty 68.728,15 zł od dnia 01 kwietnia 2006r. do dnia zapłaty,

19.  od kwoty 68.728,15 zł od dnia 01 kwietnia 2007r. do dnia zapłaty,

20.  od kwoty 67.203,03 zł od dnia 01 kwietnia 2008r. do dnia zapłaty,

21.  od kwoty 67.203,03 zł od dnia 01 kwietnia 2009r. do dnia zapłaty,

22.  od kwoty 66.945,78 zł od dnia 01 kwietnia 2010r. do dnia zapłaty,

23.  od kwoty 61.453,72 zł od dnia 01 kwietnia 2011r. do dnia zapłaty,

24.  od kwoty 59.685,70 zł od dnia 01 kwietnia 2012r. do dnia zapłaty,

25.  od kwoty 57.311,95 zł od dnia 01 kwietnia 2013r. do dnia zapłaty,

oraz kosztów procesu.

Uzasadniając żądanie wskazał, że pozwany jest użytkownikiem wieczystym działek stanowiących własność Skarbu Państwa położonych w miejscowościach K., S. (gmina T.) i B. (gmina T.). Pomimo obowiązku uiszczania opłat z tytułu użytkowania wieczystego pozwany nie wykonuje nałożonego na niego przepisami prawa obowiązku i praktycznie od początku ustanowienia użytkowania wieczystego nie wywiązuje się z regularnego obowiązku płacenia opłat rocznych. W związku z nieregularnym uiszczaniem opłat powód wszelkie wpłaty dokonane przez pozwanego na poczet opłat za wieczyste użytkowanie gruntów przeksięgował/zaliczył na poczet zaległości z tytułu wieczystego użytkowania najdawniej wymagalnych. Pomimo wezwań do zapłaty należności z dnia 8 grudnia 2005 roku, 5 maja 2006 roku, 11 stycznia 2007 roku, 25 lipca 2008 roku i 31 sierpnia 2009 roku pozwany nie uiścił należnych opłat (k.2-294).

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym dnia 7 kwietnia 2014 roku Sąd uwzględnił powództwo w całości uwzględniając wniosek powoda o zasądzenie kosztów procesu (k.295).

W prawidłowo wniesionym sprzeciwie pozwany zaskarżył w całości wydany w sprawie nakaz zapłaty, przy czym w części to jest do kwoty 1.084.026,39 zł z powodu przedawnienia roszczeń, a w pozostałej części z powodu bezzasadności roszczenia pozwu wobec uregulowania przez pozwanego należności i wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Nie kwestionując stanu faktycznego pozwany wskazał, że należności dochodzone pozwem z dnia 27 marca 2014 roku w kwocie 1.084.026,39 zł są roszczeniem przedawnionym, albowiem jako świadczenia okresowe ulegają przedawnieniu z upływem trzech lat. Zatem pozwem z dnia 27 marca 2014 roku powód może skutecznie dochodzić jedynie kwoty opłat za lata 2011, 2012 i 2013 roku. Podniósł, że mimo złej kondycji finansowej regulował zobowiązania z tytułu opłaty za użytkowanie wieczyste, co najmniej od 2010 roku, co wynika z zestawienia wpłat na koncie. Oświadczył, że dokonane wpłaty zostały wbrew woli pozwanego zaliczone na poczet przedawnionych roszczeń bez zgody pozwanego (k.301-311). W dalszym piśmie procesowym pozwany przyznał, iż bieg przedawnienia roszczeń w sprawie uległ przerwaniu, jednakże na okres postępowania upadłościowego, które zostało umorzone postanowieniem Sądu rejonowego w (...) – VIII Wydział Gospodarczy z dnia 25 kwietnia 2011 roku, sygn. akt VIII (...) (k.350-353).

Stan faktyczny przedstawiał się następująco:

Pozwany jest użytkownikiem wieczystym działek stanowiących własność Skarbu Państwa położonych w miejscowościach K., S. (gmina T.) i B. (gmina T.) o powierzchni wskazanej w treści uzasadnienia pozwu (okoliczność bezsporna, zapis protokołu rozprawy z dnia 17 czerwca 2014 roku, 00:03:38, k.15-278). Z tytułu użytkowania tych nieruchomości pozwany zobowiązany jest do zapłaty opłat z tytułu użytkowania wieczystego. Wysokość opłat z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości położonych w miejscowości B. (gmina T.), określona została oświadczeniami Kierownika Urzędu Rejonowego w T. z dnia 31.07.1992r. nr: G- (...), G- (...),G- (...). Wysokość opłaty została następnie zmieniona zawiadomieniami Kierownika Urzędu Rejonowego w T. z dnia 10.02.1995r. nr G- (...)-3/1/94 oraz z dnia 21.12.1995r. nr G- (...)-3/95. Opłata ta wynosiła od dnia 1 stycznia 1996r. kwotę 64.033,45 zł. W późniejszym okresie (to znaczy od roku 2000) należność z tytułu opłat za wieczyste użytkowanie uległa zmniejszeniu do kwoty 49.038,55 zł (oświadczenia Kierownika Urzędu Rejonowego w T. z dnia 31.07.1992r. nr: G- (...), G- (...), G- (...) wraz ze zwrotnymi potwierdzeniami odbioru; zawiadomienie Kierownika Urzędu Rejonowego w T. z dnia 10.02.1995r. nr G- (...)-3/1/94 wraz ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru, zawiadomienie Kierownika Urzędu Rejonowego w T. z dnia 21.12.1995r. nr G- (...)-3/95 wraz ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru, wyjaśnienie Naczelnika Wydziału (...) z dnia 16.06.2005r. dotyczące zmniejszenia opłat z tytułu wieczystego użytkowania gruntów). Wysokość opłat z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości położonych w S., określona została w decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w T. z dnia 05.03.1996r. nr G- (...)-5/94. Następnie zmieniona została zawiadomieniem Starosty (...) z dnia 06.01.2005r. nr GG- (...)(l)- (...). Opłata ta wynosiła kwotę 254,40 zł (decyzja Kierownika Urzędu Rejonowego w T. z dnia 05.03.1996r. nr G- (...)-5/94 wraz ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru, zawiadomienie Starosty (...) z dnia 06.01.2005r. nr GG- (...)(1)- (...) wraz ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru). Z kolei wysokość opłat z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości położonych w K., określona została decyzją Kierownika Urzędu Rejonowego w L. z dnia 28.08.1995r. nr (...)1I- (...). Następnie zmieniona została zawiadomieniem Starosty (...) z dnia 01.02.2005r. nr GG- (...)(l)-323/05 i wynosiła kwotę 20.509,15 zł. Należności z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości w K., za lata 1995- 1998 zostały powodowi przekazane przez Starostwo Powiatowe w L. protokołem z dnia z dnia 05.10.2001r., będącym załącznikiem do pisma Starosty (...) z dnia 05.10.2001r„ znak WF/SK- (...) (decyzja Kierownika Urzędu Rejonowego w L. z dnia 28.08.1995r. nr (...)11- (...) wraz ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru, zawiadomienie Starosty (...) z dnia 01.02.2005r. nr GG- (...)(1)- 323/05, pismo Starosty (...) z dnia 05.10.2001r. znak WF/SK- (...) wraz z załącznikiem - protokołem przekazania należności) – okoliczności bezsporne.

Od dnia 9 czerwca 1994 do 25 kwietnia 2001 prowadzone było przeciwko pozwanemu postępowanie upadłościowe przed Sądem Rejonowym w (...) Wydział VIII Gospodarczy pod. Sygn. VIII (...). W trakcie tego postępowania powód zgłosił wierzytelności z tytułu użytkowania wieczystego na listę wierzytelności (k. 331 – 332 – okoliczności bezsporne).

Podczas spotkania w dniu 6 maja 2004 roku przedstawiono program likwidacji K. Zakładów (...) oraz wypracowanie przez obecnych wspólnych ustaleń odnośnie jak najszybszego doprowadzenia do zakończenia procesu likwidacji. Podczas spotkania ówczesny likwidator (...) przedstawił zobowiązania pozwanej oraz zaproponował przekazanie dwóch budynków mieszkalnych Urzędowi Miasta K.. Następnie J. S. przedstawił propozycję przekazania dróg i ulic w zamian za zobowiązania względem Starostwa. Odnosząc się do propozycji przedstawiciela pozwanego Starosta (...) stwierdził, że zamiast opłaty z tytułu wieczystego użytkowania gruntu, w formie rekompensaty, przejąć część terenów Zakładu i utworzyć na nich specjalną strefę gospodarczą po wyrażeniu zgody przez ZUS i US (k.333-336).

W dniu 20 października 2004 roku zostało zawarte porozumienie w sprawie przejmowania przez Starostę (...), reprezentującego Skarb Państwa, nieruchomości pozostających w użytkowaniu wieczystym oraz stanowiących własność K. Zakładów (...) w likwidacji z siedzibą w K. w likwidacji z siedzibą w K. za zobowiązania podatkowe w trybie art. 66 § 1 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (k.336).

Pismem datowanym na dzień 21 września 2005 roku likwidator (...) zwrócił się do Starosty Powiatowego w T. o wyrażenie zgody na podpisanie umowy o przeniesienie praw majątkowych przez (...) na rzecz Skarbu Państwa – Starosty Powiatowego w T. w zamian za zaległości powstałe z tytułu opłat za wieczyste użytkowanie oświadczając, że sposób zadysponowania tymi nieruchomościami został uzgodniony na spotkaniu w Starostwie Powiatowym w dniu 6 maja 2004 roku i jest zgodny z zapisami ujętymi w „Programie Likwidacji Aneks nr (...)” K. Zakładów (...) zatwierdzonym przez Wojewodę (...). Pozwany podniósł, że wniosek i sposób przekazania nieruchomości wynika z konieczności poprawy efektywności i regulacji zobowiązań wobec Starostwa Powiatowego w T. (k.337). Pozwany w nawiązaniu do ustaleń ze spotkania u Burmistrza Miasta K. oraz do wniosku K. Zakładów (...) z dnia 21 września 2005 roku przedłożył brakujące dokumenty niezbędne do zawarcia umowy (k.338). Ponownie w dniu 26 października 2007 roku likwidator uzupełnił wniosek o przekazanie nieruchomości w zamian za opłaty za wieczyste użytkowanie gruntu (k.339).

Powód wzywał pozwanego do zapłaty należności z tytułu opłat za użytkowanie wieczyste pismami z dnia 8 grudnia 2005 roku, 5 maja 2006 roku, 11 stycznia 2007 roku, 25 lipca 2008 roku i 31 sierpnia 2009 roku (k.288-292). Wartość zobowiązań pozwanego za okres od 1994 roku do 31 sierpnia 2009 roku wynosiła 3.801.038,25 zł (k.292).

Pismem z dnia 12 stycznia 2011 roku likwidator (...) zwrócił się z propozycją przekazania Starostwu Powiatowemu w T. mieszkań zakładowych likwidowanego przedsiębiorstwa w postaci 11 mieszkań położonych w K. o łącznej wartości 518.230 zł oraz 12 mieszkań położonych w B. wycenionych na kwotę 667.500 zł. Jednocześnie złożył propozycję rozliczenia wartości przekazanych mieszkań w drodze kompensaty z zobowiązaniami przedsiębiorstwa na rzecz Skarbu Państwa z tytułu uwłaszczenia oraz opłat za użytkowanie wieczyste nieruchomości Skarbu Państwa (k.340).

Pismem z dnia 29 maja 2013 roku likwidator K. Zakładów (...) wniósł o odpłatne przejęcie nieruchomości likwidowanego przedsiębiorstwa pod drogami zaliczonymi do kategorii dróg powiatowych w K., ul. (...) o łącznej powierzchni 0,4811 ha. Oświadczył również, iż w związku z zaległościami wobec Skarbu Państwa z tytułu opłat za użytkowanie wieczyste nieruchomości oddanych przedsiębiorstwu istnieje możliwość rozliczenia wartości tych nieruchomości w przypadku ich przejęcia z zaległymi opłatami z tego tytułu (k.293-294).

Wysokość należności powoda z tytułu opłat za użytkowanie wieczyste na dzień 31 października 2013 roku wynosiła 1.216.824,12 zł (k.281-286).

Pismem z dnia 12 lutego 2014 roku, w odpowiedzi na pismo Starosty z dnia 13 grudnia 2013 roku, likwidator pozwanego oświadczył, iż zgodnie z ustawą o rachunkowości dokonywane wpłaty powinny być księgowane zgodnie z dyspozycją wpłacającego i podniósł, że przeksięgowanie dokonanych wpłat na najstarsze należności skutkować będzie niezgodnością złożonych sprawozdań finansowych i bilansów za poprzednie lata. W związku z powyższym uzgodnienia salda uznał za niezgodne z zapisami księgowymi (...) i nie dokonał ich potwierdzenia (k.287).

Sąd zważył co następuje:

Po przeprowadzeniu postępowania dowodnego Sąd uznał, że powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości, a podniesiony zarzut przedawnienia roszczenia nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 117 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata (art. 118 k.c.). Zgodnie z treścią § 1 pkt 2 bieg przedawnienia przerywa się przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje.

Zgodnie z treścią art. 451 k.c. dłużnik mający względem tego samego wierzyciela kilka długów tego samego rodzaju może przy spełnieniu świadczenia wskazać, który dług chce zaspokoić. Jednakże to, co przypada na poczet danego długu, wierzyciel może przede wszystkim zaliczyć na związane z tym długiem zaległe należności uboczne oraz na zalegające świadczenia główne. Jeżeli dłużnik nie wskazał, który z długów chce zaspokoić, a przyjął pokwitowanie, w którym wierzyciel zaliczył otrzymane świadczenie na poczet jednego tych długów, dłużnik nie może już żądać zaliczenia na poczet innego długu. W braku oświadczenia dłużnika lub wierzyciela spełnione świadczenie zalicza się przede wszystkim na poczet długu wymagalnego, a jeżeli jest kilka długów wymagalnych na poczet długu najdawniej wymagalnego.

Stan faktyczny w zakresie nieruchomości użytkowanych przez pozwanego, ich powierzchni, położenia i wysokości opłat z tytułu użytkowania wieczystego nie był pomiędzy stronami sporny. Sporna była kwestia długości terminu przedawnienia, uznania roszczenia, czy nastąpiło, kiedy i jakiej wysokości roszczeń dotyczyło a także sposobu zaliczania wpłacanych przez pozwanego należności.

Odnosząc się po kolei do kwestii spornych należy przyznać rację pozwanemu, że roszczenie z tytułu opłat za użytkowanie wieczyste, jako roszczenie okresowe, płatne – zgodnie z art. 71 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. 2014.518) - do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok, ulega przedawnieniu w terminie 3 lat. Tym bowiem różni się świadczenie okresowe od jednorazowego, spełnianego sukcesywnie, że wpłacane okresowo kwoty nie są zaliczane na poczet jednego świadczenia. Pogląd taki dominuje także w orzecznictwie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1999 r., II CKN 639/98, OSN 2000, Nr 6 poz. 121,, wyrok SA w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2013r., I ACa 1337/). Obowiązek zapłaty opłaty rocznej powstaje co do zasady z każdym rozpoczętym rokiem kalendarzowym trwania umowy, a termin wymagalności upływa z dniem 31 marca danego roku. Z tych względów roszczenie o zapłatę opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego, jako roszczenia okresowe ulegają przedawnieniu z upływem lat 3 (art. 118 k.c.). Bieg terminu przedawnienia rozpoczyna swój bieg od dnia, w którym właściciel mógł skutecznie domagać się zaspokojenia swojego roszczenia, a skoro taka opłata powinna być uiszczana z góry za dany rok w terminie do 31 marca, zatem bieg terminu przedawnienia opłaty rocznej rozpoczyna się z dniem 1 kwietnia.

Mimo przyjęcia, iż roszczenia o zapłatę opłat z tytułu użytkowania wieczystego przedawniają się jak roszczenia okresowe w krótszym, 3 letnim terminie, zarzut przedawnienia części roszczenia Powoda nie może być uwzględniony, albowiem Sąd uznał, że pozwany uznał roszczenie powoda.

Uznanie roszczenia nie zostało zdefiniowane przez obowiązujące przepisy. Uznanie roszczenia powodującego przerwanie biegu przedawnienia przez osobę przeciwko której roszczenie przysługuje może mieć charakter uznania niewłaściwego, w którym dłużnik wyraża jedynie przeświadczenie o istnieniu roszczenia wierzyciela, tzw. uznania właściwego stanowiącego umowę, w której kontrahenci stwierdzają należność roszczenia, ugody, tzn. umowy, w której kontrahenci czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku kontraktowego. Uznanie roszczenia może nastąpić w dowolnej formie (SN z dnia 8 października 1982r. I CZ 106/82), w sposób wyraźny lub dorozumiany (np. poprzez wykonanie części świadczenia, częściową zapłatę, złożenie prośby o odroczenie terminu płatności, rozłożenie należności na raty). „Uznanie niewłaściwe nie jest czynnością prawną, a jedynie przyznaniem obowiązku świadczenia wynikającego z innego źródła, a więc deklaratywnym stwierdzeniem, że taki obowiązek istnieje i że dłużnik, nie zamierza uchylić się od jego wypłacenia” (SN z dnia 7 grudnia 1957r.). Uznanie nie może być cofnięte lub odwołane. Unicestwia ono dotychczasowy bieg przedawnienia w dniu jego dokonania, a termin ten biegnie na nowo od dnia następnego (art. 111 § 2 k.c.).

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd uznał, że pozwany uznał roszczenie powoda o zapłatę należności z tytułu opłat za użytkowanie wieczyste. Przede wszystkim podkreślić należy, że od maja 2004 roku toczyły się między stronami rozmowy na temat przejęcia w zamian za zaległości z tytułu opłat za użytkowanie wieczyste nieruchomości będących w użytkowaniu wieczystym pozwanego. Powód pismami m.in. z dnia 8 grudnia 2005 roku, 5 maja 2006 roku, 11 stycznia 2007 roku, 25 lipca 2008 roku i 31 sierpnia 2009 roku wzywał pozwanego do zapłaty należności wynikających z tych opłat w określonej w wezwaniach wysokości, w odpowiedzi na które otrzymywał propozycje pozwanego przejęcia nieruchomości w zamian za umorzenie zaległości (np. pismo z dnia 29 maja 2013 roku, k.293). Oznacza to, że składając te propozycje pozwany miał świadomość zarówno, co do wysokości długu, jak i tytułu, z którego dług ten powstał. Przede wszystkim należy jednak podkreślić, że w piśmie z dnia 12 stycznia 2011 roku likwidator (...) zwrócił się z propozycją przekazania Starostwu Powiatowemu w T. mieszkań zakładowych likwidowanego przedsiębiorstwa o łącznej wartości 1.185.730 zł w ramach kompensaty z zobowiązaniami przedsiębiorstwa na rzecz Skarbu Państwa z tytułu uwłaszczenia oraz opłat za użytkowanie wieczyste nieruchomości Skarbu Państwa (k.340). Należało zatem przyjąć, że w ten sposób pozwany w sposób dorozumiany uznał dług w kwocie 1.185.730 zł z tytułu zaległości w opłatach za użytkowanie wieczyste i doszło do przerwania biegu przedawnienia. W judykaturze panuje pogląd, że uznanie niewłaściwe może być dokonane w sposób wyraźny lub dorozumiany przez czynność czysto faktyczną, nie musi wskazywać ani podstawy prawnej, ani wysokości uznawanego roszczenia (wyrok SA w Krakowie z dnia 14 grudnia 2012 roku, I ACa 1205/06). Uznanie niewłaściwe polega bowiem na tym, że dłużnik nie składa wyraźnego oświadczenia, lecz na podstawie objawów jego zachowania kontrahent może zasadnie przyjmować, że dłużnik ma świadomość ciążącego na nim zobowiązania i ma zamiar dobrowolnego spełnienia świadczenia. Uznać zatem należało, że pismo likwidatora pozwanego z dnia 12 stycznia 2011 roku stanowiło uznanie długu z tytułu opłat za użytkowanie wieczyste w kwocie 1.185.730 zł, natomiast pismo likwidatora, a więc podmiotu uprawnionego do reprezentacji pozwanego, z dnia 29 maja 2013 roku w którym wniósł on o odpłatne przejęcie nieruchomości zlikwidowanego przedsiębiorstwa pod drogami zaliczonymi do kategorii dróg powiatowych stanowiło uznanie należności za lata 2011 – 2013.

Jako, że wysokość kwot roszczenia nie była sporna, a termin płatności opłaty określony jest ustawowo Sąd zasądził odsetki ustawowe od wskazanych przez powoda dat w oparciu o treść art. 359 k.c. w zw. z art. 481 k.c.

Odnosząc się natomiast do twierdzeń pozwanego dotyczącego uregulowania należności powoda z tytułu opłat rocznych za użytkowanie wieczyste nieruchomości Skarbu Państwa za lata 2011 – 2013 roku to twierdzenia te Sąd uznał za gołosłowne i niepoparte żadnymi dowodami. Pozwany nie wykazał – a był do tego zobowiązany w oparciu o treść art. 6 k.c., że dokonując konkretnych wpłat wskazywał, że były one dokonywane na poczet opłat rocznych za lata 2011 – 2013. Nadto nie wykazał, że dokonywane przez niego wpłaty w całości wyczerpywały roszczenie powoda, co w świetle wykazanej przez powoda, a niekwestionowanej przez pozwanego, wysokości żądania uzasadniało uwzględnienie roszczenia powoda w całości.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu prowadzonego przez stronę osobiście lub przez pełnomocnika, który nie jest adwokatem, radcą prawnym lub rzecznikiem patentowym, zalicza się poniesione przez nią koszty sądowe (obejmujące opłaty sądowe i wydatki), koszty przejazdów do sądu strony lub jej pełnomocnika oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie. Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez profesjonalnego pełnomocnika zalicza się również jego wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. W związku z faktem, iż powództwo zostało uwzględnione w całości, na koszty niezbędne do dochodzenia roszczenia Powoda składają się poniesione przez stronę powodową w niniejszej sprawie składają się koszty zastępstwa procesowego fachowego pełnomocnika, ustalone na podstawie § 6 pkt 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490 j.t.) w kwocie 7217 zł.

Zasądzając od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Gliwicach kwotę 63.124 zł Sąd orzekł w oparciu o art. 98 k.p.c. w zw. z art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2010.90.594 j.t.).

SSO Ewa Dawczak - Schaefer