Sygn. akt V . 2 Ka 204/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach

V Wydział Karny Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec

Sędziowie: SR (del.) Katarzyna Gozdawa-Grajewska

SO Sławomir Klekocki (spr.)

Protokolant: Agnieszka Szafoni

w obecności Magdaleny Szymańskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2015 r.

sprawy: A. R. (1) /R./

syna J. i B.

ur. (...) w S.

oskarżonego o przestępstwo z art. 209 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

od wyroku Sądu Rejonowego w Ż.

z dnia 27 października 2014r. sygn. akt II K 921/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając obie apelacje za oczywiście bezzasadne;

II.  zasądza od oskarżonego i oskarżycielki posiłkowej W. R. koszty postępowania odwoławczego w kwocie po 10 zł (dziesięć złotych) i obciąża ich opłatą za II instancję:

- oskarżonego w kwocie 300 zł (trzysta złotych)

- oskarżycielkę posiłkową W. R. w kwocie 60 zł (sześćdziesiąt złotych).

Sygn. akt V.2 Ka 204/15

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Ż. wyrokiem z dnia 27 października 2014r, sygn. akt II K 921/12, uznał oskarżonego A. R. (1) za winnego tego, że w okresie od grudnia 2007 roku do marca 2009 roku i od maja 2009 roku do grudnia 2009 roku i od czerwca 2010 roku do września 2010 roku i od stycznia 2011 roku do kwietnia 2011 roku i od lipca 2011 roku do września 2011 roku i od listopada 2011 roku do sierpnia 2012 roku w Ż. uporczywie uchylał się od wykonania ciążącego na nim z mocy ustawy i wyroku sądowego obowiązku łożenia alimentów na utrzymanie córki W. R., przez co naraził ją na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, stanowiącego przestępstwo z art. 209 §1 kk i za to na podstawie art. 209 §1 kk wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 69 §1 i 2 kk oraz art. 70 §1 pkt 1 kk oraz art. 73 §1 kk Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego A. R. (1) kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 5 lat oddając go w okresie próby pod dozór kuratora sądowego.

Na podstawie art. 72 §1 pkt 3 kk Sąd zobowiązał oskarżonego A. R. (1) do łożenia na utrzymanie swej córki W. R. w okresie próby.

Na podstawie art. 627 kpk oraz art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, a to opłatę w kwocie 300,00 złotych oraz wydatki w kwocie 90,00 złotych oraz na rzecz oskarżycielki posiłkowej W. R. kwotę 1.692,00 złote tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli oskarżony oraz pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej.

Oskarżony w swojej apelacji zaskarżył powyższy wyrok w całości na korzyść oskarżonego i powołując się na treść przepisu art. 438 pkt 3 i 4 kpk wyrokowi temu zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść orzeczenia polegający na bezzasadnym przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, podczas gdy analiza wyjaśnień oskarżonego, przedłożonej przez niego dokumentacji dotyczącej spłat zaległości alimentacyjnej, okresów i przyczyn pozostawania bez pracy prowadzi do wniosków przeciwnych. Z ostrożności procesowej skarżący zarzucił rażącą surowość orzeczonej kary pozbawienia wolności jak i przyjętego w wyroku okresu próby wynikająca z pominięcia szeregu okoliczności łagodzących, przede wszystkim związanych z faktem, iż na dzień wydania wyroku oskarżony był osobą niekaraną, gdyż poprzednie skazania uległy zatarciu, jak również z faktu, iż w miarę swoich możliwości finansowych regulował należności alimentacyjne w tym część przez upływem terminu ich wymagalności, a w całości uregulował w toku niniejszego procesu. Skarżący wniósł o uniewinnienie go, względnie orzeczenie łagodniejszej kary.

Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej zaskarżył powyższy wyrok w części orzekającej o karze i zarzucił obrazę przepisów postępowania, a to art. 4 kpk w zw. z art. 7 kpk poprzez dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego w zakresie zasad i dyrektyw wymiaru kary – co miało wpływ na obrazę przepisów prawa materialnego, a to:

- art. 53 §1 i 2 kk przez nienależyte uwzględnienie wszystkich okoliczności mających wpływ na wymiar kary powołanych w tym przepisie w wyniku czego orzeczono rażąco łagodną karę w postaci warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności,

- art. 69 §1 i 2 kk, art. 70 §1 pkt 1 kk i art. 73 §1 kk przez ich zastosowanie.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie warunkowego zawieszenia orzeczonej kary pozbawienia wolności i orzeczenie jej jako bezwzględnej do wykonania, a nadto zasądzenie od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej kosztów zastępstwa adwokackiego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

apelacje nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zarzuty w nich podniesione są w sposób oczywisty bezzasadne.

Nie sposób zgodzić się z podnoszonym przez oskarżonego zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść orzeczenia polegającym na nie zasadnym przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu. Sąd I instancji błędu takiego się nie dopuścił. Wskazać należy, iż zarzut błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może sprowadzać się tylko i wyłącznie do samej polemiki z ustaleniami poczynionymi przez Sąd, a wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych powinien dążyć do wykazania konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, których miał dopuścił się Sąd przy ocenie zebranego materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd I instancji, a zwłaszcza tylko na wyjaśnieniach oskarżonego, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 29.10.2010r., II Aka 162/10).

Dlatego też zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może ograniczać się wyłącznie do kwestionowania stanowiska, które przyjął Sąd I instancji, jak czyni skarżący, a powinien wskazywać nieprawidłowości jakich miał dopuść się Sąd w swoim rozumowaniu co do oceny okoliczności sprawy. Sama bowiem możliwość przeciwstawienia poczynionym przez Sąd ustaleniom odmiennego punktu widzenia, nie stanowi uzasadnienia stwierdzenia, iż Sąd dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych. Zdaniem Sądu Okręgowego takich uchybień Sąd I instancji się nie dopuścił, albowiem w sposób szczegółowy wskazał, które dowody uznał za wiarygodne i dlaczego, a którym to waloru wiarygodności odmówił.

Wskazać należy, iż ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy miał na względzie całokształt zebranego materiału dowodowego. Sąd w sposób szczegółowy wskazał, które dowody uznał za wiarygodne, a którym waloru tego odmówił i jakie były tego powody. Nie dopuścił się Sąd żadnych uchybień w zakresie którejkolwiek z zasad związanych z postępowaniem dowodowym i oceną dowodów. Brak zatem zastrzeżeń co do dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny zgromadzonych w sprawie dowodów.

Co do wyjaśnień oskarżonego, wskazać należy, iż zasadnie Sąd Rejonowy dał im wiarę jedynie części, tj. w zakresie, w jakim wskazał on, że nie wpłacił on alimentów na rzecz córki w terminie (co wynika z zeznań świadków A. R. (2) i B. L. oraz dołączonej do akt dokumentacji), a także w kwestii tego, że oskarżony nie starał się nawiązać kontaktu z córką, nie miał pracy, nie zarejestrował się w Urzędzie Pracy, a także co do dokonywanych przez niego wpłat kwot na rzecz pokrzywdzonej poza okresem objętym zarzutem. W pozostałym zakresie istotnie wyjaśnienia oskarżonego nie zasługiwały na wiarę.

Zasadnie również Sąd Rejonowy dał wiarę zeznaniom świadków B. L. oraz A. R. (2). Zasadnie również dał wiarę zgromadzonym w sprawie dowodom z dokumentów w postaci: odpisów orzeczeń, aktu urodzenia, informacji Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Krakowa – Podgórza w Krakowie, informacji z Powiatowego Urzędu Pracy, pism pełnomocnika pokrzywdzonej i dowodów wpłat, albowiem ich prawdziwość i rzetelność nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Mając na względzie zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie ulega wątpliwości, iż oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 209 §1 kk.

Dokonując oceny zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, Sąd Rejonowy dokonał tego w sposób wnikliwy i rzetelny, wskazując szczegółowo, które dowody uznał za wiarygodne i z jakich powodów, a którym waloru wiarygodności odmówił. Ocena materiału dowodowego dokonana została przez Sąd I instancji z uwzględnieniem reguł określonych w treści art. 4 kpk i art. 7 kpk. Ocena ta jest zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, nie zawiera również błędów. Następnie swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego Sąd Rejonowy w przekonujący sposób uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Nie sposób zarzucić Sądowi brak wnikliwości czy też rzetelności jego rozważaniom nad zebranymi w sprawie dowodami, albowiem dokonał oceny całokształtu materiału dowodowego w sposób bezstronny, nie przekroczył przy tym granic swobodnej oceny dowodów, i jednocześnie uwzględnił zasady wiedzy i doświadczenia życiowego. Należy zatem w pełni podzielić rozważania Sądu I instancji dotyczące oceny zebranych w sprawie dowodów i uznać, iż ich ponowna analiza jest bezcelowa. Pisemne motywy zaskarżonego wyroku w pełni odpowiadają dyrektywom określonym treścią art. 424 §1 kpk.

Nie sposób również zgodzić się z zarzutem pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej, iż wymierzona kara jest rażąco łagodna, jak również z zarzutem oskarżonego, iż kara ta jest rażąco surowa. Sąd Rejonowy orzekł wobec oskarżonego karę pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat , którą to karę warunkowo zawieszono na okres próby 5 lat, zobowiązując jednocześnie oskarżonego do łożenia na utrzymanie jego córki w okresie próby. Orzekając karę wen wskazanym wymiarze Sąd Rejonowy miał na uwadze zarówno okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonego jak i te przemawiające na jego niekorzyść. Sąd miał na względzie, iż oskarżony był już dwukrotnie karany za przestępstwo niealimentacji, jak również długi okres niealimentacji, a z kolei na korzyść oskarżonego uwzględnił fakt, iż oskarżony wyraził skruchę, starał się uregulować należności i wpłacał raty alimentów oraz to, iż pracuje dorywczo. Należy mieć na względzie, iż wprawdzie A. R. (1) był dwukrotnie skazany za czyny z art. 209 §1 kk, jak wynika jednak z karty karnej skazania te uległy zatarciu i na dzień wydania wyroku Sądu Rejonowego w Ż. w niniejszej sprawie oskarżony był osobą niekaraną.

Zgodzić się należy z oceną Sądu Rejonowego, iż wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu, ale jednocześnie nie przekracza znacznego stopnia winy. Jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy orzeczona kara spełni również swoje funkcje prewencji indywidualnej i ogólnej. Zdaniem Sądu Okręgowe istotnie nie zachodzi potrzeba orzeczenia wobec A. R. (1) bezwzględnej kary pozbawienia wolności, albowiem zachodzi wobec oskarżonego pozytywna prognoza kryminologiczna, a wyznaczony długi okres próby w wymiarze 5 lat pozwoli na zweryfikowanie postawionej mu prognozy. Nie można zatem uznać by wymierzona kara była rażąco łagodna jak to zarzucał pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej czy też rażąco surowa jak podnosił skazany.

Zasadnie również Sąd Rejonowy orzekł, na podstawie art. 72 §1 pkt 3 kk obowiązek bieżącego łożenia na utrzymanie swojej córki w okresie próby. Jak słusznie wskazał Sąd I instancji nałożenie takiego obowiązku jest konieczne, albowiem oskarżony wykazywał tendencje do niewykonywania obowiązku alimentacyjnego.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, iż brak jest podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku czy też do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Z tych względów Sąd Okręgowy, nie podzielając zarzutów stawianych w apelacjach, utrzymał wyrok w mocy uznając obie apelacje za oczywiście bezzasadne. O kosztach sądowych orzeczono po myśli art. 633 § 1 kpk.