Piątek, 29 marca 2024
Dziennik wyroków i ogłoszeń sądowych
Rej Pr. 2512 | Wydanie nr 5877
Piątek, 29 marca 2024
Sygnatura akt: VIII K 981/15

Tytuł: Sąd Rejonowy Poznań-Stare Miasto w Poznaniu z 2016-04-04
Data orzeczenia: 4 kwietnia 2016
Data publikacji: 13 marca 2018
Data uprawomocnienia: 17 czerwca 2016
Sąd: Sąd Rejonowy Poznań-Stare Miasto w Poznaniu
Wydział: VIII Wydział Karny
Przewodniczący: Monika Matysiak
Sędziowie:
Protokolant: st. sekr. sąd. Izabela Kozłowska
Hasła tematyczne: Przestępstwo Przeciwko Bezpieczeństwu W Komunikacji
Podstawa prawna: art. 178a§1 kk

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 kwietnia 2016 r.

Sąd Rejonowy Poznań - Stare Miasto w Poznaniu w VIII Wydziale Karnym

w składzie :

  Przewodniczący: SSR Monika Matysiak

Protokolant: st. sekr. sąd. Izabela Kozłowska

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej Poznań – Stare Miasto – Jana Małeckiego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 marca 2016 r..

sprawy P. M. (1) , urodzonego (...) w P., syna P. i B. z domu J.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 28 czerwca 2015 roku w P., znajdując się w stanie nietrzeźwości, I badanie wykazało 0,32 mg/l, II badanie wykazało 0,32 mg/l, III badanie wykazało 0,31 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny m-ki O. (...) o nr rej. (...),

- tj. o czyn z art. 178 a § 1 k.k.

1.  Uznając, że czyn oskarżonego P. M. (1) popełniony w sposób wyżej opisany wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 178 a § 1 k.k., na podstawie art. 66 § 1 k.k. oraz art. 67 § 1 k.k. warunkowo umarza wobec niego postępowanie karne na okres 2 (dwóch) lat próby;

2.  Na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 39 pkt 3 k.k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 (jednego) roku, na poczet którego to zakazu na podstawie art. 63 § 4 k.k. zalicza okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 28 czerwca 2015 roku;

3.  Na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 39 pkt 7 k.k. i art. 43a § 1 k.k. orzeka od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 1.500 (jeden tysiąc pięćset) zł;

4.  Na podstawie art. 627 k.p.k. oraz art. 629 k.p.k. i art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w całości tj. wydatki w kwocie 100 zł i opłatę w kwocie 100 zł.

SSR Monika Matysiak

UZASADNIENIE

W dniu 27 czerwca 2015 roku ok. godz. 19.30 oskarżony P. M. (1) przyjechał pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...) ze swojego miejsca zamieszkania w J. do P. do mieszkania brata na os. (...). Około godz. 20.00 udał się na imprezę imieninową do kolegi na os. (...) w P., gdzie do godz. 22.00 spożył 3 piwa półlitrowe marki T. w butelkach oraz 2 kieliszki czystej wódki. Przed godziną 24.00 opuścił mieszkanie kolegi i udał się na autobus nocny linii 234 jadący z przystanku os. (...) na Rondo (...). Do domu dotarł ok. godz. 0.30 dnia 28 czerwca 2015 roku.

Około godz. 3.30 odebrał telefon od koleżanki M. L. (1), która poprosiła go, aby odebrał ją z przystanku autobusowego na ul. (...), gdyż boli ją brzuch. Oskarżony stwierdził, że czuje się dobrze i zdecydował się podjechać po nią samochodem.

W tym samym czasie służbę w patrolu zmotoryzowanym pełnili policjanci sierż. P. S. i post. J. Ł.. Ok. godz. 3.40 na ul. (...) funkcjonariusze ci zauważyli, iż oskarżony P. M. (1) zjeżdża pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...) do środka jezdni, postanowili więc zatrzymać pojazd do kontroli z uwagi na podejrzenie, iż kierujący tym pojazdem może być pod wpływem alkoholu. Od oskarżonego była wyraźnie wyczuwalna woń alkoholu. Na miejscu przebadano go urządzeniem poglądowym alco – blow na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu, który dał wynik pozytywny. Oskarżonego P. M. (1) przewieziono do Komisariatu Policji P. Północ, gdzie został poddany badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu urządzeniem Alkometr A 2.0. Przeprowadzone badania wykazały: I badanie godz. 4.01 - 0,32 mg/l, II badanie godz. 4.02 - 0,32 mg/l, III badanie 4.20 - 0,31 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Oskarżonemu zatrzymano prawo jazdy nr (...), a pojazd marki O. (...) o nr rej. (...) przekazanego za pokwitowaniem ojcu oskarżonego - P. M. (2).

Oskarżony P. M. (1) urodził się w dniu (...) w P.. Jest synem P. i B. z domu J.. Ma wykształcenie wyższe – jest magistrem politologii. Jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu. Obecnie poszukuje pracy. Pozostaje na utrzymaniu rodziców. Za 2014 rok zadeklarował dochód w wysokości 5.595,28 zł. Nie był do tej pory karany sądownie. Jest zdrowy, nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów w postaci: wyjaśnień oskarżonego P. M. (1) – k. 16 – 17, 85 - 87, zeznań świadków: P. S. k. 5 – 7, 87 – 89, P. M. (2) k. 89 - 90 oraz dokumentów w postaci: notatki urzędowej – k. 1, protokołu z badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym wraz ze świadectwem wzorcowania tego urządzenia – k. 2 – 3, pokwitowania o przekazaniu pojazdu – k. 4, karty karnej oskarżonego – k. 21, 43, informacji o dochodach oskarżonego – k. 41, 45, 48.

Oskarżony P. M. (1) w toku postępowania konsekwentnie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Oskarżony wyjaśnił najważniejsze okoliczności swojego czynu. Ponadto na rozprawie przed Sądem wyraził żal i skruchę z powodu swojego postępowania oraz podał, iż gdyby zdawał sobie sprawę, że jest jeszcze pod wpływem alkoholu na pewno nie wsiadłby do samochodu.

Początkowo wyraził zgodę na dobrowolne poddanie się karze i podpisał oświadczenie o zgodzie na konkretną treść wniosku prokuratora w trybie art. 335 § 1 k.p.k., jednakże po ustanowieniu obrońcy wycofał się ze złożonej zgody i złożył wniosek o warunkowe umorzenie postępowania..

Sąd, dokonując analizy i oceny wyjaśnień złożonych przez oskarżonego skonfrontował je z pozostałym zgromadzonym w toku postępowania materiałem dowodowym i uznał je za w znacznej części wiarygodne, albowiem były one logiczne, spójne wewnętrznie, a oskarżyciel nie przedstawił dowodów przeciwnych, w szczególności świadczących o tym, że oskarżony faktycznie w dniu 28 czerwca 2015 roku wracał bezpośrednio z imprezy imieninowej kolegi. W tym zakresie nie mając dowodu przeciwnego, a nie były nim lakoniczne wyjaśnienia oskarżonego z postępowania przygotowawczego, Sąd zdecydował się dać wiarę wersji P. M. (1) złożonej na rozprawie.

Sąd nie dał natomiast wiary temu, że oskarżony miał zostać zatrzymany do rutynowej kontroli drogowej. W tym zakresie zeznania świadka P. S. z rozprawy wyraźnie określiły powód kontroli drogowej, jakim miał być sposób jazdy kierowcy samochodu O. (...) wskazujący na to, że jego prowadzący może być pod wpływem alkoholu, co zresztą znalazło natychmiastowe potwierdzenie w woni dolatującej z ust oskarżonego. Sąd nie miał podstaw do podważenia wiarygodności relacji świadka, choć nie wspominał on o tym powodzie kontroli w zeznaniach z postępowania przygotowawczego. Inne fakty podał jednak spójnie, a jego wersja była w tym zakresie w pełni logiczna.

W całości zasługują na wiarę zeznania świadka, funkcjonariusza Policji, który dokonał zatrzymania oskarżonego do kontroli drogowej – P. S.. Świadek wskazał, iż powodem kontroli było podejrzenie, iż oskarżony może znajdować się pod wpływem alkoholu, albowiem zjeżdżał pojazdem do środka jezdni. Potwierdził, iż od oskarżonego była wyczuwalna silna woń alkoholu, a jego odczucia zostały praktycznie od razu potwierdzone przez wyniki badania stanu trzeźwości urządzeniami elektronicznymi. Sąd nie miał żadnych podstaw, by odmówić zeznaniom tej osoby przymiotu wiarygodności. Przy ocenie wiarygodności zeznań tego świadka Sąd wziął pod uwagę to, iż jest on osobą obcą dla oskarżonego i brak jest podstaw do twierdzenia, by miał jakikolwiek interes w tym, by oskarżonego fałszywie pomawiać, zwłaszcza, iż jego obserwacje korelują z wynikiem badania stanu trzeźwości oskarżonego oraz jego wyjaśnieniami.

Sąd uznał za wiarygodne w całości zeznania świadka P. M. (2), który jest ojcem oskarżonego. Świadek co prawda nie posiadał szczegółowej wiedzy na temat zdarzeń z dnia 28 czerwca 2015 roku, jednakże podkreślił, iż oskarżony jako syn i student, nie sprawiał problemów wychowawczych. Jego zeznania były spójne wewnętrznie i Sąd nie znalazł podstaw, by odmówić zeznaniom świadka wiarygodności.

Sąd uznał za wiarygodne w całości dokumenty zgromadzone w toku postępowania w niniejszej sprawie. Ich wiarygodność nie budziła wątpliwości, gdyż zostały one sporządzone przez uprawnione do tego organy, w granicach ich kompetencji oraz w przepisanej prawem formie, a także strony nie kwestionowały ich autentyczności.

Oskarżony P. M. (1) stanął pod zarzutem tego, w dniu 28 czerwca 2015 roku w P., znajdując się w stanie nietrzeźwości, I badanie wykazało 0,32 mg/l, II badanie wykazało 0,32 mg/l, III badanie wykazało 0,31 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny m-ki O. (...) o nr rej. (...).

Przestępstwo z art. 178 a § 1 k.k. popełnia ten, kto znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Przestępstwo z art. 178 a § 1 k.k. może być popełnione w każdym miejscu, gdzie odbywa się ruch pojazdów.

Sam fakt prowadzenia pojazdu w takim stanie pociąga za sobą odpowiedzialność karną z tego przepisu, chociażby pojazd był prowadzony prawidłowo i kierujący nie sprowadziłby konkretnego niebezpieczeństwa dla jakiegokolwiek innego uczestnika ruchu. Kryminalizacja bezwypadkowego prowadzenia pojazdu przez osobę znajdującą się pod wpływem alkoholu lub podobnie działającego środka znajduje zatem uzasadnienie w fakcie, iż tego typu kierowcy stanowią potencjalne ogromne zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu lądowym, powietrznym czy wodnym. Bezpieczeństwo w ruchu, zwłaszcza drogowym, wymaga bowiem wyeliminowania każdego, którego właściwości psychosomatyczne i zdolność prawidłowej reakcji są zakłócone, co niewątpliwie ma miejsce na skutek spożycia alkoholu, a może spowodować nieobliczalne skutki dla życia, zdrowia i mienia innych użytkowników dróg publicznych.

Stan nietrzeźwości osoby kierującej pojazdem zachodzi, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub też, gdy zawartość alkoholu w 1 dm3 wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość (art. 115 § 16 k.k.).

Odnosząc powyższe uwagi do ustalonego w niniejszej sprawie stanu faktycznego stwierdzić należy, iż oskarżony P. M. (1) niewątpliwie w chwili zatrzymania przez patrol Policji prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym znajdując się w stanie nietrzeźwości. Badania wykazały u oskarżonego: I badanie wykazało 0,32 mg/l, II badanie wykazało 0,32 mg/l, III badanie wykazało 0,31 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Takim zachowaniem oskarżony wyczerpał wszystkie znamiona przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. Zdaniem Sądu oskarżony ponadto działał z winą umyślną, co najmniej w formie zamiaru ewentualnego. Wiedział bowiem, że spożył wcześniej alkohol i to w dodatku mieszany i w znacznej ilości, gdyż półtora litra piwa stanowi już ilość eliminującą osobę spożywającą z możliwości prowadzenia pojazdu mechanicznego na około 24 godziny. W dodatku do spożytego piwa oskarżony „zapił” wódkę, co popularnie zwane jako „wódka z utrwalaczem”. P. M. (1) jest osobą z wyższym wykształceniem, zatem mimo młodego wieku ma wystarczające rozeznanie i wiedzę życiową, by znać skutki spożycia alkoholu, czas jego spalania i konsekwencje prawne kierowania pod wpływem alkoholu. Zdaniem Sądu żadne okoliczności typu: spacer na świeżym powietrzu, krótka drzemka czy rzekome dobre samopoczucie nie usprawiedliwiają oskarżonego i nie mogą zostać uznane za działanie pod wpływem błędu co do własnego stanu. Oskarżony wydzielał z siebie ciągle po paru godzinach od spożycia alkoholu jego silną woń, już choćby to winno mu uzmysłowić jego stan. Nie usprawiedliwia również oskarżonego powód jazdy tj. rzekoma konieczność odebrania z przystanku koleżanki, którą rozbolał brzuch. Koleżanka jest osobą dorosłą, jeżeli nie była w stanie wymagającym interwencji medycznej, a nic na to nie wskazuje, to mogła zadzwonić po taksówkę, względnie wrócić do domu środkami komunikacji publicznej. Jeżeli była w stanie czekać na przyjazd oskarżonego, a skoro mieszka on w J., to równie dobrze mógł stamtąd po nią jechać, to mogła również poczekać na najbliższy autobus czy tramwaj nocny, które jadą z wystarczającą częstotliwością. M. L. (2) jako kobieta winna być poza tym przyzwyczajona do tego, że kobiety niekiedy zmagają się z taką dolegliwością jak ból brzucha i zdecydowana większość kobiet na co dzień posiada przy sobie środki przeciwbólowe zabezpieczające je przed ewentualnymi tego typu fizycznymi przykrościami.

Nie mniej jednak, w ocenie Sądu, biorąc pod uwagę realia niniejszej sprawy, wobec oskarżonego ziściły się przesłanki umożliwiające zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania.

Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 66 § 1 i § 2 k.k. Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni kolejnego przestępstwa. Występek przypisany oskarżonemu jest zagrożony karą grzywny, karą ograniczenia wolności albo karą pozbawienia wolności do dwóch lat, zatem warunek umożliwiający orzeczenie o warunkowym umorzeniu postępowania określony w art. 66 § 2 k.k. został spełniony.

Bezsprzecznie zarówno okoliczności popełnienia czynu jak i wina oskarżonego P. M. (1) nie budzą żadnych wątpliwości. Zdaniem Sądu należy również uznać, iż zarówno wina oskarżonego, jak też społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne. Stopień winy odnosi się do osobowości samego sprawcy i możliwości rozpoznania sytuacji, jej prawnej oceny oraz możliwość przeprowadzenia prawidłowego procesu motywacyjnego i podjęcia decyzji o postąpieniu zgodnym z prawem. U oskarżonego te procesy nie były zaburzone, oskarżony miał bowiem wystarczający zasób wiedzy i doświadczenia życiowego, by rozpoznać negatywne znaczenie podjętego zachowania, nie mniej jednak w ocenie Sądu, z uwagi na jego młody wiek mogły zostać przysłonięte przez bieżące motywy w postaci chęci utrzymania bliskich relacji z dziewczyną, co skłoniło oskarżonego do działania pod wpływem nie do końca przemyślanego impulsu. Zgodnie z art. 115 § 2 k.k. przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Oczywistym jest, iż występek z art. 178a § 1 k.k. jest występkiem formalnym, niosącym w sobie potencjalnie duży stopień społecznej szkodliwości. Jednakże w ocenie Sądu, w przypadku czynu, jakiego dopuścił się oskarżony P. M. (1), najistotniejsze są właśnie okoliczności konkretnego czynu, a także stopień nietrzeźwości sprawcy. Uwadze Sądu nie uszedł fakt, iż o godzinie, kiedy oskarżony jechał samochodem w ustalonym stanie nietrzeźwości ruch na drogach publicznych jest znikomy, poruszają się nieliczne pojazdy, prawie nie ma pieszych, zatem oskarżony nie stanowił w tym przypadku realnego niebezpieczeństwa spowodowania kolizji czy wypadku drogowego. Również wartość alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu w żadnym z badań nie przekroczyła w sposób znaczny określonych przez kodeks karny norm stanu nietrzeźwości tj. 0,25 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu albo 0,5 promila zawartości alkoholu we krwi. Badania wykazały u oskarżonego: I badanie wykazało 0,32 mg/l, II badanie wykazało 0,32 mg/l, III badanie wykazało 0,31 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. ok. 0,67 promila. Jest to stan, który dopuszczałby oskarżonego do legalnego prowadzenia pojazdu mechanicznego np. w Wielkiej Brytanii, na Malcie czy w Kanadzie albo Luksemburgu. Co prawda, oskarżony P. M. (1) utrzymywał, iż gdyby zdawał sobie sprawę, że w jego organizmie nadal jest alkohol, na pewno nie zdecydowałby się na jazdę samochodem, jednakże Sąd zauważa, iż oskarżony jest osobą dorosłą, wykształconą i powinien liczyć się z tym, iż w tak krótkim okresie czasu nie był w stanie całkowicie wydalić spożytego alkoholu ze swojego organizmu.

Wydając rozstrzygnięcie w warunkowym umorzeniu wobec oskarżonego postępowania karnego Sąd miał również na uwadze to, że oskarżony nie był do tej pory karany sądownie i prowadzi ustabilizowany tryb życia. Aktualnie zakończył edukację na poziomie studiów wyższych i poszukuje pracy. Nie jest osobą sprawiającą problemy wychowawcze, nie stwierdzono innych przypadków naruszenia przez niego norm prawnych. W ocenie Sądu tak właściwości jak i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia oskarżonego wskazują na to, iż mimo warunkowego umorzenia postępowania będzie on przestrzegał porządku prawnego. P. M. (1) wyraził na rozprawie skruchę i żal z uwagi na popełniony występek i zadeklarował, iż nigdy więcej nie popełni podobnego czynu, a Sąd nie ma podstaw do przyjęcia, iż deklaracja ta jest gołosłowna. Jego postawa w postępowaniu przygotowawczym jak i przed Sądem polegająca na przyznaniu się do winy i nie kwestionowaniu istotnych okoliczności popełnionego czynu wskazuje, iż od początku rozumiał on naganność swojego czynu, a okoliczności te pozwalają przypuszczać, iż to zdarzenie z dnia 28 czerwca 2015 r. miało jedynie charakter epizodyczny w życiu oskarżonego. Dlatego też Sąd stosując przepis art. 66 § 1 k.k. i art. 67 § 1 k.k. warunkowo umorzył postępowanie karne wobec oskarżonego na okres 2 lat tytułem próby uznając, że sam fakt prowadzenia wobec niego postępowania karnego będzie dla niego wystarczającą nauczką i przestrogą na przyszłość, a także skłoni go do przemyśleń nad przyjętym przez siebie systemem wartości, albowiem dobre relacje z koleżanką nie powinny być stawiane przez oskarżonego wyżej, niż obowiązujące normy prawne. Zdaniem Sądu dwuletni okres próby jest wystarczający dla zweryfikowania słuszności udzielenia oskarżonemu P. M. (1) kredytu zaufania w postaci warunkowego umorzenia postępowania.

Zgodnie z art. 67 § 3 k.k. umarzając warunkowo postępowanie karne, sąd może orzec świadczenie pieniężne wymienione w art. 39 pkt 7 k.k. oraz zakaz prowadzenia pojazdów wymieniony w art. 39 pkt 3 k.k. do lat 2. Zgodnie z ustalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego przepis art. 67 § 3 k.k. jest w zakresie orzekania środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych przepisem szczególnym w stosunku do art. 42 § 2 k.k. i wyłącza jego stosowanie przy warunkowym umorzeniu postępowania – patrz wyrok SN z dnia 6 lutego 2014 r. w sprawie III KK 481/13.

W realiach niniejszej sprawy nie było zdaniem Sądu możliwości przychylenia się do próśb oskarżonego P. M. (1) i nie orzekania wobec niego w ogóle środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Sąd w oparciu o treść art. 67 § 3 k. k. w zw. z art. 39 pkt 3 k.k. orzekł wobec niego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, aczkolwiek jedynie na okres jednego roku, uznając, iż eliminacja oskarżonego z ruchu drogowego będzie dodatkową dla niego mobilizacją do życia w zgodzie z obowiązującymi normami prawnymi oraz dobitniej uświadomi mu zagrożenie, jakie stwarzają w ruchu drogowym nietrzeźwi kierujący. Podkreślić bowiem należy, iż występek z art. 178a § 1 k.k. jest występkiem umyślnym i jest wręcz „plagą” polskich ulic. Wielu kierowcom, tak jak oskarżonemu wydaje się, że można spożyć mniejsze dawki alkoholu, a potem bezkarnie korzystać z wygody poruszania się własnym pojazdem, gdy tymczasem tacy kierowcy są jeżdżącą „bombą” mogącą w każdej chwili przez swój stan spowodować nieodwracalne skutki dla innych uczestników ruchu. Tym samym także z uwagi na cele prewencyjne i wychowawcze orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych jest w pełni zasadne, albowiem tylko z tego powodu, że Sąd i tak zastosował wobec oskarżonego lżejszy środek reakcji karnej w postaci warunkowego umorzenia postępowania, P. M. (1) nie powinien być w dalszy sposób premiowany z uwagi na swój wiek czy warunki osobiste. Odstąpienie do orzeczenia środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, którego orzeczenie jest obligatoryjne w przypadku skazania, byłoby zdaniem Sądu możliwe jedynie w przypadku wystąpienia szczególnych okoliczności, a takimi nie może być uznana motywacja oskarżonego czy jego sprzeczne z zasadami elementarnej wiedzy czy doświadczenia życiowego przeświadczenie, że odrobina świeżego powietrza i krótki sen spowodują szybsze pozbycie się alkoholu z organizmu. W ocenie Sądu okres orzeczonego środka karnego należycie wdroży oskarżonego do bezwzględnego przestrzegania naruszonych przez niego podstawowych zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Sąd w pełni podziela pogląd Sądu Najwyższego, że stosowanie tego środka karnego jest najskuteczniejszym sposobem wzmożenia bezpieczeństwa na drogach, zmuszającym naruszających zasady bezpieczeństwa do ich przestrzegania w przyszłości (zob. wyrok SN z dnia 24 kwietnia 1982 r. sygn. VKRN106/82). Okres 1 roku, na jaki Sąd orzekł zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznym, przy warunkowym umorzeniu postępowania, będzie dla oskarżonego P. M. (1) wystarczającą dolegliwością oraz spełni cele w zakresie prewencji generalnej, jak i szczególnej oraz dobitniej uświadomi mu naganność jego zachowania. Ponadto Sądowi z doświadczenia zawodowego wiadomym jest, iż dla sprawców występków z art. 178a § 1 k.k. zazwyczaj największą dolegliwością jest właśnie orzekany wobec nich środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, a nie wymierzana kara. Tym samym ta właśnie dolegliwość najpełniej kształtuje ich świadomość nieopłacalności naruszania norm prawnych w przyszłości.

Na poczet zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych Sąd na podstawie art. 63 § 4 k.k. zaliczył okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 28 czerwca 2015 roku.

By wzmocnić aspekt prewencyjny zastosowanych środków oddziaływania prawnego na osobę oskarżonego, a także społeczne poczucie sprawiedliwości oraz po to, by oskarżony odczuł realną dolegliwość związaną z faktem uznania go za winnego popełnionego przestępstwa, Sąd na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 39 pkt 7 k.k. orzekł wobec P. M. (1) również świadczenie pieniężne w kwocie 1500 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Świadczenie pieniężne w ocenie Sądu będzie dodatkową – odczuwalną represją karną, jaka wzmocni w oskarżonym na przyszłość poczucie konieczności przestrzegania norm prawnych i nie lekceważenia ich dla doraźnych niesprecyzowanych korzyści osobistych. Jednocześnie w ocenie Sądu P. M. (1) ma możliwości zarobkowe pozwalające mu na zapłatę tej kwoty. Oskarżony jest bowiem osobą młodą, wykształconą i prędzej czy później uzyska zatrudnienie, nie powinien mieć on problemów z wywiązaniem się w okresie próby z nałożonego na niego świadczenia pieniężnego w tej właśnie wysokości.

O kosztach niniejszego postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. oraz art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych i zasądzając od oskarżonego P. M. (1) na rzecz Skarbu Państwa zwrot wyłożonych w postępowaniu wydatków w kwocie 100 złotych i wymierzając mu opłatę w wysokości 100 złotych.

SSR Monika Matysiak

Najczęściej czytane
ogłoszenia

Udostępnij