Sygn. akt VIII Ka 76/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 marca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący- Sędzia SO Krzysztof Kamiński – spr.

Sędziowie: SO Marzanna Chojnowska

Del. SR Sławomir Cilulko

Protokolant : Aneta Chardziejko

w obecności prokuratora Małgorzaty Zińczuk, po rozpoznaniu w dniu 11.03.2013 r. sprawy S. K. (1) oskarżonego o czyn z art. 178a§4 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 15 listopada 2012 r. (sygn. akt VII K 568/12):

I.  Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

II. Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu państwa kwotę 300-zł. (trzystu) złotych tytułem opłaty za drugą instancję i obciąża go pozostałymi kosztami sądowymi w kwocie 70-zł. (siedemdziesięciu złotych).

UZASADNIENIE

S. K. (1) został oskarżony o to, że w dniu 20 grudnia 2011 r. w B. na ul. (...) prowadził pojazd mechaniczny marki C. (...) o nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości, ze stężeniem alkoholu we krwi w przedziale 2,54‰ – 2,84‰, przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 17 marca 2011 r. o sygn. VII K 982/10 za przestępstwo z art. 178a§4 kk i w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego ww. wyrokiem Sądu w związku ze skazaniem za przestępstwo, tj. o czyn z art. 178a§4 k.k. w zw. z art. 178a§1 k.k.

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 15 listopada 2012 r. w sprawie o sygn. akt VII K 568/12 oskarżonego S. K. (1) uznał za winnego popełnienia tego, że w dniu 20 grudnia 2011 r. w B. na ul. (...) prowadził pojazd mechaniczny marki C. (...) nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości, tj. mając stężenie alkoholu we krwi w wysokości co najmniej 2,54‰, przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 17 marca 2011 r. w sprawie VII K 982/10 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości i w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego ww. wyrokiem Sądu na okres 6 lat, tj. czynu z art.178a§4 k.k., i za czyn tak przypisany na mocy z art. 178a§4 k.k. skazał go na karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Na mocy art. 42§2 k.k. orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 10 (dziesięciu) lat.

Zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwoty 300 (trzysta) złotych tytułem opłaty i 1151,32 zł (jeden tysiąc sto pięćdziesiąt jeden złotych trzydzieści dwa grosze) tytułem pozostałych kosztów sądowych.

Powołując się na art. 425§1, 2 k.p.k. i 444 k.p.k. powyższy wyrok zaskarżył w całości obrońca oskarżonego i na podstawie art. 427§1, 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. błąd w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść orzeczenia polegający na:

a) przyznaniu waloru wiarygodności zeznaniom świadka Z. P., które stanowiły jedyny dowód potwierdzający rzekome prowadzenia przez oskarżonego pojazdu wstanie nietrzeźwości, podczas gdy jest on osobą pozostającą w konflikcie ze S. K. (1), a zatem osobą zaangażowaną emocjonalnie w przedmiotową sprawę i posiadającą interes w złożeniu zeznań obciążających oskarżonego;

b) niewyjaśnieniu sprzeczności zawartych w zeznaniach świadka Z. P., a pozostałym materiałem dowodowym, a w szczególności:

- sprzeczności z zeznaniami T. K. wyrażających się w odmiennej ocenie sposobu zachowania oskarżonego, wskazującego zdaniem Z. P. na znaczne spożycia alkoholu, podczas gdy zeznania funkcjonariusza policji T. K. prowadzą do wniosków przeciwnych:

- twierdzeniu świadka Z. P., że widział jak oskarżony wchodzi do mieszkania nr (...), podczas gdy świadek T. K. oświadczył, iż ta okoliczność nie była mu znana, także ze względu na konstrukcję budynku /drzwi wejściowe do klatki schodowej wbrew twierdzeniom świadka Z. P. nie są szklane) i braku obiektywnej możliwości zauważenia do którego mieszkania wchodził oskarżony, co budzi uzasadnioną wątpliwość w zakresie prawdziwości przedmiotowych twierdzeń, a także prawidłowości ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd Rejonowy;

c) ocenie zeznań świadka pozostającej w opozycji do zasad prawidłowego rozumowania wyrażające się w bezkrytycznym uznaniu, iż świadek Z. P. miał możliwość zauważenia, iż oskarżony najechał przednimi kołami pojazdu na krawężnik, podczas gdy w toku rozprawy głównej w/w świadek stwierdził, iż w momencie manewru dokonywanego przez oskarżonego stał w odległości 16 m bezpośrednio za samochodem, co wyklucza możliwość spostrzeżenia najechania na krawężnik znajdujący się z przodu samochodu, co niewątpliwie rzutuje na wiarygodność jego zeznań.

Wskazując na powyższe na zasadzie art. 427§1 k.p.k. i art. 437§1 i 2 k.p.k. wniósł o uchylenie powyższego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest oczywiście bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Dla skuteczności środków odwoławczych opartych za zarzucie błędu w ustaleniach faktycznych nie jest wystarczające samo wykazanie, że określona grupa dowodów pozwala na przyjęcie, iż zdarzenie mogło mieć inny przebieg. Należy bowiem wykazać, którym wskazaniom wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego uchybił sąd orzekający, czyniąc kwestionowane ustalenia. Lektura akt sprawy, w tym pisemnych motywów zaskarżonego wyroku prowadzi do wniosku, iż Sąd pierwszej instancji w toku przewodu sądowego ujawnił cały materiał dowodowy (art. 410 k.p.k.). Dokonał jego wszechstronnej i wnikliwej oceny uwzględniającej wskazania wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k.). Wskazał przy tym fakty, jakie uznał za udowodnione lub nie udowodnione, na jakich oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych (art. 424§1 pkt 2 k.p.k.). W następstwie tak dokonanej oceny ustalił stan faktyczny nie zawierający błędów.

Sąd pierwszej instancji w obszernym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku odniósł się m.in. do zagadnień poruszonych w apelacji. Okoliczność ta zwalnia Sąd Okręgowy od odnoszenia się w szerszym zakresie do zarzutów apelacyjnych, gdyż byłoby to jedynie zbędnym powtórzeniem poglądów przedstawionych przez Sąd I instancji. Podkreślić jedynie należy, że Sąd I instancji za podstawę ustaleń faktycznych przyjął spójne, logiczne i konsekwentne zeznania naocznego świadka zdarzenia Z. P. oraz korespondujące z nimi sprawozdania z przeprowadzonych badań krwi oskarżonego na zawartość alkoholu. Wiarygodność zeznań Z. P. jest tym większa, że był on przypadkowym obserwatorem zdarzenia, a nadto osobą obcą dla oskarżonego. Nie miał więc żadnego powodu, aby bezpodstawnie go obciążać.

Twierdzenie apelującego, iż zeznania Z. P. są wynikiem konfliktu między nimi i zaangażowania emocjonalnego w/w świadka w sprawę nie znajduje oparcia w zgromadzonych dowodach i – jak słusznie przyjął Sąd pierwszej instancji – wynika z przyjętej przez oskarżonego linii obrony.

Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut apelacyjny wskazujący na sprzeczność zeznań Z. P. z zeznaniami T. K. w zakresie oceny stopnia nietrzeźwości oskarżonego (ten ostatni podał, że nie wyczuł woni alkoholu z ust oskarżonego i nie zauważył, aby był on pod wpływem alkoholu). Należy w pełni podzielić stanowisko Sądu pierwszej instancji, że zeznania T. K., zwłaszcza w świetle wyników badania krwi oskarżonego na zawartość alkoholu, świadczą jedynie niekorzystnie o możliwościach percepcyjnych tego świadka.

Dodać należy, że Z. P. miał kontakt ze S. K. (2) znacznie wcześniej, niż T. K. (różnica około 30 minut). Co istotne, jak wynika z w/w badań krwi, oskarżony znajdował się w tym czasie w fazie eliminacji alkoholu z organizmu.

Wiarygodności zeznań Z. P. nie podważa odległość, z której obserwował wykonywane przez oskarżonego manewry (ok. 12 – 13 metrów, vide k. 102). Z całą pewnością nie uniemożliwia ona obserwowania ruchu samochodu osobowego, w tym najechania na krawężnik.

Trudno zrozumieć jakie znaczenie z punktu widzenia oceny meritum sprawy ma okoliczność, czy Z. P. widział do którego mieszkania wchodził S. K. (1), zważywszy oskarżony we wskazanym przez niego mieszkaniu przebywał oraz, czy okoliczność była wcześniej znana T. K..

Sąd pierwszej instancji słusznie nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego S. K. (1), a także zeznaniom jego żony D. K. oraz zeznaniom wskazanych przez niego świadków A. G. i B. K. albowiem – jak drobiazgowo wykazał – są one w istotnych kwestiach sprzeczne wewnętrznie, sprzeczne z innymi dowodami, a nadto pozbawione elementarnej logiki.

W szczególności apelujący odwołując się do zeznań B. K. i A. G., podających, że podwieźli S. K. (1) z baru (...):” do przedszkola, nie dostrzega tego, że są one ewidentnie sprzeczne z wyjaśnieniami oskarżonego z postępowania przygotowawczego. Podał on, że w dniu 20 grudnia 2011 r. przebywał w domu do godziny 14:00 (wypił w zależności od wersji jedno, bądź dwa piwa), a następnie bezpośrednio z domu pojechał do przedszkola autobusem (vide k. 37). Nic nie wspominał o tym, że spotkał się z w/w.

Końcowo wskazać należy, że skoro oskarżony przywiózł syna z przedszkola, znajdując się w stanie nietrzeźwości, to oczywistym jest, że znajdował się w takim samym stanie jadąc po dziecko do przedszkola.

Reasumując, ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji są prawidłowe nie zawierają błędów i pozostają pod ochroną art. 7 k.p.k.

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień w zakresie kwalifikacji prawnej czynu oraz wymiaru orzeczonej wobec S. K. (1) kary, notabene precyzyjnie uzasadnionych w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

W szczególności nie budzi zastrzeżeń wymiar orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności oraz środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Uwzględnia on stopień winy i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu oraz stopień zagrożenia z jego strony dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Izolacyjny charakter kary pozbawienia wolności uzasadnia uprzednia, wielokrotna karalność oskarżonego, w tym dwukrotnie za czyny z art. 178a§1 k.k. i z art. 178a§4 k.k. i brak jakichkolwiek podstaw do przyjęcia „szczególnie uzasadnionego wypadku” w rozumieniu art. 69§4 k.k.

Dlatego należało orzec, jak w pkt. I sentencji niniejszego wyroku.

O opłacie orzeczono na mocy art. 2 ust. 1 pkt 4 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223), zaś o pozostałych kosztach procesu za postępowanie odwoławcze na podstawie art. 636§1 k.p.k. Na pozostałe koszty procesu złożyły się:

- koszt uzyskania informacji o osobie z Krajowego Rejestru Karnego w kwocie 50 zł. (art. 618§1 pkt 10 k.p.k. w zw. z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 sierpnia 2003 r. w sprawie określenia wysokości opłaty za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego Dz. U. 2003 r., Nr 151, poz. 1468),

- koszt doręczeń wezwań i innych pism – ryczałt – w kwocie 20 zł. (art. 618 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym Dz. U. 2003 r., nr 108, poz. 1026 z późn. zm.),