Sygn. akt III K 457/12

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 marca 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie III Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSR Monika Podgórska – Sułecka

Protokolant: Aneta Sobiepanek

przy udziale Prokuratora: -

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11.03.2015

sprawy L. B., c. P. i H. z d. G., ur. (...) w Ł.

oskarżonej o to, że w dniu 30 maja 2011 r. poprzez sieć Internet w celu osiągniecia korzyści majątkowej, usiłowała doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem K. K. (1) w kwocie 1.240,00 zł w ten sposób, że w korespondencji email, prowadzonej m.in. z adresu (...) – oferowała do sprzedaży dwa bilety na mecz w dniu 28.06.2012 r. na S. N.w W., odbywający się w ramach turnieju (...), których to biletów w chwili złożenia tej oferty nie posiadała, przy czym do realizacji opisanej transakcji nie doszło, czym działała na szkodę K. K. (1), tj. o czyn z art. 13§1 kk w zw. z art. 286§1 kk

orzeka

I.  w ramach zarzucanego czynu oskarżoną L. B. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu z tym, że przyjmuje, iż stanowił on wypadek mniejszej wagi i za to na podstawie art. 13§1 kk w zw. z art. 286§3 w zw. §1 kk skazuje ją, a na podstawie art. 14§1 kk w zw. z art. 286§3 kk wymierza jej karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 60,00 (sześćdziesięciu) zł;

II.  zasądza na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonej kwotę 600,00 (sześciuset) zł tytułem opłaty oraz kwotę 120,00 (stu dwudziestu) zł tytułem pozostałych kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu ujawnionego w toku rozprawy materiału dowodowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

w dniu 30 maja 2011 r. L. B. wysłała na adres poczty elektronicznej K. K. (1) (K. (...) ofertę sprzedaży dwóch biletów na mecz odbywający się w ramach turnieju (...) na S. N. w W. w dniu 28 czerwca 2012 r., których cenę podała na kwotę po 1000 zł. K. K. (1) wyraziła zainteresowanie ofertą i przesłała zwrotną wiadomością email swój nr telefonu. Następnie z numeru (...) K. K. (1) otrzymała telefon, podczas rozmowy wobec sceptycznego podejścia K. K. (1), dzwoniąca kobieta zmieniła ofertę i zaproponowała odsprzedaż innych biletów w tańszej cenie, na co K. K. (1) przystała. L. B. przesłała zatem następnie K. K. (1) umowę kupna - sprzedaży biletów wraz z załącznikami mającymi potwierdzać autentyczność posiadanych biletów. Umowa miała opiewać na kwotę 1.240,00 zł, za zakup biletów. L. B. dążyła do wprowadzenia K. K. (3) w błąd, gdyż nie posiadała biletów oferowanych K. K. (1) do sprzedaży, zaś podany w umowie kupna -sprzedaży adres zamieszkania L. B. był nieprawdziwy, a załączniki dołączone do umowy zostały spreparowane. Korespondencja pomiędzy K. K. (1) a L. B. odbywała się z adresów (...) (oferta kupna) oraz (...)(pozostałe pisma mające uprawdopodabniać posiadanie biletów przez L. B.). L. B. logując się na adres poczty elektronicznej (...) korzystała z numerów IP: (...) przypisanych (...) Sp. z o.o. oraz (...) przypisanego Wojewódzkiej i Miejskiej (...) J. P. w Ł. (dostępnego dla jej czytelników), a także (...) przypisanego (...) Sp. z o.o. i przydzielonego Miejskiej (...) im. W. S. R.. Połączenia z numeru IP (...)były wykonywane z modemu na użytkowanie którego umowę miała podpisaną H. B. – matka L. B.. W umowie kupna – sprzedaży, wysłanym do K. K. (1), L. B. podała także swój numer rachunku bankowego (...) prowadzonego przez (...) S.A., na który winna zostać wpłacona należność za bilety. K. K. (1) analizując nadesłane jej pisma doszła do przekonania, iż złożona jej oferta może nie być rzeczywista, zatem skontaktowała się z organizatorem turnieju (...) - Unią Europejskich Związków (...) ( (...)) podając dane oferenta – L. B.. Unia Europejskich Związków (...) ( (...)) zaprzeczyła jakoby osoba o danych L. B. wylosowała jakiekolwiek bilety na turniej (...).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień oskarżonej L. B. (k. 343 – 344, k. 203 - 204), zeznanie świadka K. K. (1) (k. 3 – 4, 21v), umowa (k. 8), pismo (k.9-10, 13, 22-23), kserokopie przelewów (k.11, 12), protokół oględzin (k.14), notatka urzędowa (k.16, 24, 26, 125, 153), pismo z O. (k. 38-39), pismo z O. (k. 41-45), pismo z I. P. (k. 47, 129-130-131), pismo (...) sp. z o. o. (k. 49, 161-162, 170), pismo z (...) (k. 51-57, 159), płyta (k. 58), oględziny płyty (k. 64-84, 85, 132-152), dowody wpłat (k. 91-123), pismo z Biblioteki Publicznej (k. 164), pismo z C. (k. 165-168), karta karna (k. 182, 251, 281), kserokopia a/o (k. 194-195, 199-200), odpis wyroku (k. 259, 271-273, 307-309, 312), kserokopie podziękowań (k. 284-290) oraz złożone na rozprawie w dniu 11.03.2015 r., potwierdzenie wpłaty z 12.02.2015r. które Sąd ocenił jako odpowiadające rzeczywistemu stanowi rzeczy, wobec braku jakichkolwiek wątpliwości co do ich prawdziwości, tym bardziej że żadna ze stron ich nie zakwestionowała.

Sąd zważył, co następuje:

oskarżona L. B. w toku postępowania przygotowawczego nie przyznała się do zarzucanego jej czynu i złożyła wyjaśnienia, w których tłumaczyła, że to nie ona wysyłała wiadomości do pokrzywdzonej, nie oferowała sprzedaży biletów i nie wie kto to mógł zrobić. Oskarżona przy tym przyznawała, że na jej rachunek wpływały kwoty wpłat od różnych osób tytułem uregulowania należności za różne bilety, które potem ona miała odsyłać jako jej nienależne. Przy tym oskarżona niejasno wskazywała na istniejący w jej życiu konflikt, który mógł wpłynąć na zdarzenia. Przed Sądem oskarżona zmieniła swoje stanowisko i przyznała się do winy. Potwierdziła przy tym wyjaśnienia składane w toku postępowania przygotowawczego, wskazując jednocześnie, iż nie chce się do nich ustosunkowywać.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonej w zakresie jej przyznania się do winy, bowiem to stanowisko znalazło odzwierciedlenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Tłumaczenia L. B. wyrażane w początkowej fazie postepowania, Sąd uznał za jej linię obrony nastawioną na uniknięcie odpowiedzialności karnej. Za całkowicie niewiarygodne Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonej, iż nie miała ona nic wspólnego ze zdarzeniem, a odpowiedzialność winna ponieść jakaś nieokreślona przez oskarżoną osoba, z którą miała ona pozostawać w konflikcie prywatno – zawodowym. Oskarżona nie była także konsekwentna w swoich tłumaczeniach, zmieniając wersję, wskazując początkowo na wyżej podawany konflikt prywatno – zawodowy, sugerując następnie, iż raz wystawiała bilety na sprzedaż w Internecie i ktoś mógł później posłużyć się jej danymi osobowymi. Z kolei przed Sądem oskarżona wskazywała na to, iż była w związku, który zniszczył jej życie, ale obecnie chce naprawić swoje błędy. Sąd wobec takiego zmiennego stanowiska oskarżonej, nie popartego żadnymi dowodami, iż faktycznie inna osoba mogła posłużyć się jej danymi, wykluczył taką możliwość uznając ją za nielogiczną i nieprawdopodobną. Wszystkie pośrednie dowody zebrane w sprawie wskazały bowiem jasno, iż to oskarżona wysłała wiadomość do K. K. (1) w dniu 30 maja 2011 r. oferując zakup biletów na (...). Powyższe jasno bowiem wynika z tego, że adres email, który służył do dalszej korespondencji z pokrzywdzoną należał do L. B., widniejącego w korespondencji numeru rachunku należącego do oskarżonej, a także adresu IP zarejestrowanego na matkę oskarżonej, z którego te wiadomości były wysyłane. Co więcej sama oskarżona swoją postawą zmierzającą do przeproszenia pokrzywdzonej, wykazując skruchę i przyznając się do winy w całości potwierdziła swoje sprawstwo w zakresie zarzucanego jej czynu. Fakt samego zajścia i ogólne okoliczności przedmiotowego zdarzenia szczegółowo opisała przede wszystkim pokrzywdzona K. K. (1) . Pokrzywdzona jasno podała, iż otrzymała ofertę zakupu biletów na turniej (...), która ją zainteresowała. Dalej świadek jasno opisała, iż dalsza korespondencja z osobą oferującą zakup biletów wzbudziła w niej uzasadnione obawy co do prawdziwości ofert wobec czego podjęła odpowiednie kroki ostatecznie ustalając, iż L. B., która miała sprzedać jej bilety w ogóle ich nie posiadała. W całości zatem na wiarę zasługiwały zeznania pokrzywdzonej, która racjonalnie i spójnie przedstawiła okoliczności w jakich została wprowadzony przez oskarżoną w błąd. Nie było żadnych podstaw do kwestionowania depozycji tego świadka, który jako osobiście dotknięty działaniem oskarżonej w sposób rzeczowy przedstawiła swoją relację. Potwierdzeniem okoliczności przedstawianych przez pokrzywdzoną była załączona przez nią korespondencja z oskarżoną oraz informacja z Unii Europejskich Związków (...) ( (...)), która klarownie wyjaśniła, iż L. B. nigdy nie była w posiadaniu jakichkolwiek biletów na mecze rozgrywane w ramach turnieju (...).

Sąd dokonał następującej oceny prawnej czynu oskarżonej:

mając na uwadze powyższe w świetle ujawnionego w sprawie materiału dowodowego wina oskarżonej L. B. nie budzi żadnych wątpliwości i została udowodniona w całości. Oskarżona przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu, nie kwestionując swojej winy i sprawstwa, a także konieczności poniesienia konsekwencji swoich działań.

Przestępstwo oszustwa ujęte w art. 286 §1 kk polega na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia cudzym lub własnym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania jej błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Jednocześnie dla zaistnienia owego przestępstwa konieczne jest aby sprawca działał umyślnie i to w zamiarze bezpośrednim ukierunkowanym na cel osiągnięcia korzyści majątkowej. W niniejszej sprawie oskarżona L. B. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w kwocie 1240 zł, usiłowała doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem K. K. (1). W korespondencji email prowadzonej m.in. z adresu (...), oferowała bowiem do sprzedaży dwa bilety na mecz w dniu 28 czerwca 2012 r. na S. Narodowym w W., odbywający się w ramach turnieju (...), których to jednocześnie biletów w chwili złożenia oferty nie posiadała. Do zawarcia transakcji nie doszło jedynie ze względu na zachowanie czujności przez pokrzywdzoną. Usiłując doprowadzić pokrzywdzoną do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, oskarżona niewątpliwie wprowadziła ją w błąd, wywołała w pokrzywdzonej mylne wyobrażenie o rzeczywistości, przesyłając pokrzywdzonej podrobione pisma od (...) 2012 oraz podrobione potwierdzenia przelewów za zakup biletów. Wprowadzenie pokrzywdzonej w błąd było zatem finałem z góry zaplanowanego działania. Oskarżona podjęła bowiem szereg czynności, które bezpośrednio zmierzały do popełnienia oszustwa na szkodę K. K. (1). Z pewnością działanie oskarżonej nakierowane było także na osiągnięcie korzyści majątkowej w kwocie 1.240 zł, co jasno wynika z przedstawionej pokrzywdzonej do podpisu umowy kupna – sprzedaży. Takie rozporządzenie mieniem byłoby przy tym dla pokrzywdzonej całkowicie niekorzystne, podpisując umowę dokonałaby bowiem uszczuplenia w swoim majątku nie otrzymując nic w zamian, L. B. nie posiadając biletów nie mogła ich przecież zapewnić pokrzywdzonej. Podczas organizowania w Polsce przedmiotowego turnieju powszechne były informacje o zasadach zakupu biletów na turniej, które można było nabyć za pośrednictwem autoryzowanego przedstawiciela. Do nabycia biletów konieczne było wzięcie udziału w sformalizowanym losowaniu (z uwagi na ich ograniczoną ilość), a następnie dokonania ich zakupu. Z tych względów za całkowicie wiarygodną należało uznać informację z (...), iż oskarżona nie wygrała żadnych biletów, co podważyło przedstawioną przez oskarżoną pokrzywdzonej dokumentację. Pomimo jednak niewątpliwego wypełnienia przez oskarżoną znamion czynu z art. 286§ 1 kk okoliczności przedmiotowe popełnionego przez oskarżoną przestępstwa były zdaniem Sądu tego rodzaju, iż uzasadniały zastosowanie kwalifikacji prawnej z art. 286§3 kk. Kluczowym elementem, który zdecydował o takim zakwalifikowaniu czynu oskarżonej pozostaje fakt, iż oskarżona ostatecznie nie wyrządziła żadnej szkody w majątku pokrzywdzonej, a i ta do której osiągniecia oskarżona dążyła winna zostać uznana za niewielką i to w szczególności w warunkach, w których objęta była ona przecież świadomością oskarżonej zmierzającej swoim działaniem do osiągnięcia określonego celu. Niewielka zatem wartość mienia, które oskarżana usiłowała uzyskać wpływa w sposób znaczący na ocenę nie tylko stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonej czynu, lecz także na stopień jej winy, w sposób duży tenże stopień obniżając. Sąd uznał zatem, iż w zakresie motywacji oskarżonej, ustalanej w odniesieniu do kwoty, którą usiłowała wyłudzić, nie było w realiach niniejszej sprawy niczego szczególnie jej działanie obciążającego. Zaznaczyć trzeba, że chęć łatwego zysku kosztem majątku pokrzywdzonego stanowi przecież nierozerwalny element działania każdego oszusta, a krytyka działania każdego z nich winna poddana zostać stopniowalnej ocenie. Chociaż zatem działanie oskarżonej cechowało przemyślane i przygotowane działanie, skorzystała ona także z nadarzającej się sposobności, działania te jednak były na tyle nieudolne, że pozwoliły na łatwe odkrycie ich przez pokrzywdzoną . Wskazane kryteria decydujące o zakwalifikowaniu czynu oskarżonego jako wypadku mniejszej wagi odpowiadają elementom, które w orzecznictwie sądów określane pozostają jako posiadające wpływ na ocenę, czy konkretne przestępstwo jest wypadkiem mniejszej wagi, czy też nie ( wyrok SA we Wrocławiu z dnia 29 września 2010 roku, sygn. akt II AKa 270/10, LEX nr 621279, podobnie wyrok SA w Gdańsku z dnia 11 grudnia 2002 roku, sygn. akt II AKa 428/02, Apel.-G.. (...), także wyrok SA w Katowicach z dnia 2 sierpnia 2001 roku, sygn. akt II AKa 284/01 Prok.i Pr.-wkł. 2002/5/9). Za wypadki mniejszej wagi uznaje się takie zachowania, wyczerpujące znamiona formalne, gdy szkoda wyrządzona lub zamierzona jest niewielka, a sprawca działa z niewielką winą. Jednocześnie podkreślania wymaga, że uprzednia karalność oskarżonej nie miała normatywnego znaczenia dla zakwalifikowania przypisanego jej czynu jako wypadku mniejszej wagi, zgodnie z przepisem art. 115§2 kk oraz ugruntowanym poglądem w orzecznictwie (np. postanowienie SN z dnia 2008-08-21, V KK 257/08, LEX nr 449083, czy wyrok SN 2004-01-14, V KK 121/03, LEX nr 83755).

­Sąd wymierzając oskarżonej karę grzywny miał na uwadze, aby jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy przy uwzględnieniu stopnia społecznej szkodliwości czynu, a przy tym, aby spełniła swoje cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do oskarżonej oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Nie bez znaczenia pozostaje także fakt, iż oskarżona przeprosiła pokrzywdzoną oraz dokonała wpłaty na konto Fundacji (...) z pomocą” wskazanej przez pokrzywdzoną. Sąd określając wysokość grzywny kierował się także tym, aby zapobiec popełnieniu przez oskarżoną kolejnych przestępstw w przyszłości. Zapobiegawczy sens wymierzonej kary ma bowiem na celu odstraszenie sprawcy od ponownego wejścia na drogę przestępstwa, natomiast cel wychowawczy realizuje się poprzez kształtowanie postawy oskarżonej zarówno wobec własnego czynu, jak i przestępstwa w ogóle. W ocenie Sądu wymierzona kara 100 stawek dziennych grzywny, przy określeniu wysokości jednej stawki na kwotę 60,00 zł jest w pełni adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonej oraz stopnia społecznej szkodliwości jej czynu. Nadmienić należy, że taki wymiar kary pozwoli na wypełnienie jej celów w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej oraz kształtowania prawidłowych postaw w społeczeństwie. Sąd miał na uwadze, iż oskarżona, chociaż była karana w przeszłości, zmieniła swoją postawę, wyraziła skruchę, przeprosiła pokrzywdzoną oraz dokonała wpłaty na konto Fundacji (...) z pomocą” wskazanej przez pokrzywdzoną. Sąd dostrzegł także, iż oskarżona postanowiła dokonać zmiany w swoim życiu. Sąd stanął bowiem na stanowisku, że celem kary nie jest jedynie represja, ale także dążenie do zmiany postawy oskarżonej i prawidłowego ukształtowania jej osobowości. Mieć bowiem należy na uwadze, iż chociaż kara grzywny jest karą łagodniejszego rodzaju, to w sytuacji oskarżonej spełni ona swoje cele, mianowicie cel odpłaty za popełniony czyn – realny uszczerbek w majątku oskarżonej, ale także przecież cele prewencyjne - efekt edukacyjny – odczucie, iż nie warto dążyć do uzyskania korzyści majątkowej czyimś kosztem, podstępnymi zabiegami. Czyn przypisany oskarżonej należało uznać także za nie niosący w sobie tak dużego ładunku społecznej szkodliwości żeby wymierzać oskarżonej karę bezwzględnego pozbawienia wolności, z kolei w ocenie Sądu kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania wobec oskarżonej L. B. nie spełniła by swoich celów. Oskarżona nie odczułaby bowiem realnie dolegliwości orzeczonej kary, a przecież jej działanie nastawione było na uzyskanie korzyści majątkowej, winna zatem również w swoim majątku odczuć uszczerbek celem realnej odpłaty za popełniony czyn. Sąd uznał, iż wobec postawy oskarżonej, należy dać jej szansę na poprawę swojego postępowania i powrotu do normalnego funkcjonowania w społeczeństwie, szczególnie że oskarżona podjęła kroki w celu zejścia ze ścieżki przestępczej działalności.

Ponadto Sąd obciążył oskarżoną L. B. kwotą 600,00 zł tytułem opłaty sądowej oraz pozostałymi kosztami postępowania w kwocie 120,00 zł, mając na uwadze stan majątkowy i zdolności zarobkowe oskarżonej.