Sygn. akt IV Ka 515/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 października 2014 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Sławomir Gosławski

Sędziowie SO Tomasz Ignaczak (spr.)

del. SR Robert Sobczak

Protokolant sekr. sądowy Agnieszka Olczyk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim V. W.

po rozpoznaniu w dniu 3 października 2014 roku

sprawy M. Ś.

oskarżonego z art.280§1 kk

B. K.

oskarżonego z art.280§1 kk

z powodu apelacji wniesionych przez obrońcę oskarżonego M. Ś. i przez oskarżonego B. K.

od wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim

z dnia 25 czerwca 2014 roku sygn. akt II K 284/13

na podstawie art. 437 § 1 kpk, art. 636 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 633 kpk i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami)

- utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelacje za oczywiście bezzasadne;

- zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokata M. M. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu M. Ś. z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

- zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokata G. M. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu B. K. z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

- zasądza od oskarżonych M. Ś. i B. K. na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 300,00 (trzysta) złotych opłaty za drugą instancję oraz kwoty po 526,60 (pięćset dwadzieścia sześć 60/100) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt: IV Ka 515/14

UZASADNIENIE

M. Ś. został oskarżony o to, że:

w dniu 13 kwietnia 2012 roku w T. działając wspólnie i w porozumieniu z B. K. dokonali rozboju na osobie pokrzywdzonego M. S. ( w sposób szczegółowo opisany w zarzucie), tj. o czyn z art. 280 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim wyrokiem z dnia 25 czerwca 2014 roku w sprawie II K 284/13:

1.  oskarżonego M. Ś. uznał za winnego tego, że w dniu 13 kwietnia 2012 roku w T. działając wspólnie i w porozumieniu z B. K. dokonali rozboju na osobie pokrzywdzonego M. S. ( w sposób szczegółowo opisany w wyroku), czym wypełnili dyspozycję art. 280 § 1 kk i za to na podstawie art. 280 § 1 kk wymierzył oskarżonemu M. Ś. karę 2 lat pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu M. Ś. na poczet kary okres tymczasowego aresztowania od dnia 16 kwietnia 2012 roku do dnia 7 grudnia 2012 roku;

3.  na podstawie art. 46 § 2 kk orzekł od oskarżonego M. Ś. na rzecz pokrzywdzonego M. S. nawiązkę w kwocie 1000 zł.;

4.  orzekł o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu;

5.  zasądził od oskarżonego M. Ś. na rzecz Skarbu Państwa 663,30 zł. tytułem zwrotu wydatków poniesionych w sprawie i zwolnił go od opłaty.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez obrońcę oskarżonego.

Obrońca zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego, zarzucając w apelacji wyrokowi:

-

obrazę przepisów prawa karnego procesowego mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 4 i 7 kpk poprzez zastosowanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów;

-

błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść wyroku poprzez przyjęcie, że obaj oskarżeni zawarli porozumienie co do zaboru mienia pokrzywdzonego;

-

obrazę prawa karnego materialnego mającą wpływ na treść wyroku, tj. art. 53 § 1 i § 2 kk poprzez wymierzenie kary bezwzględnego pozbawienia wolności zamiast kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

W konkluzji obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zakwalifikowanie czynu oskarżonego z art. 158 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk oraz orzeczenie za tak przypisany czyn kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Na rozprawie apelacyjnej obrońca oskarżonego M. Ś. podtrzymał swoją apelację i wnioski w niej zawarte oraz wniósł o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej temu oskarżonemu z urzędu.

Oskarżony M. Ś. na rozprawie apelacyjnej przyłączył się do apelacji obrońcy.

Prokurator na rozprawie apelacyjnej wnosił o nieuwzględnienie apelacji obrońcy i o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego M. Ś. jest bezzasadna.

Argumenty zawarte w apelacji okazały się chybione. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych oraz naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów nie zasługuje na uwzględnienie, podobnie jak zarzut naruszenia prawa karnego materialnego. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o rzetelnie i wszechstronnie oceniony materiał dowodowy. Każdy istotny dowód został poddany analizie i oceniony w kontekście innych, powiązanych z nim dowodów. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy jest obiektywna, prawidłowa, zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oparta o całokształt ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego i jako taka korzysta z ochrony jaką daje art. 7 kpk. Sąd Okręgowy nie będzie w tym miejscu tej oceny i tych ustaleń powielał, albowiem wobec doręczenia stronom odpisu uzasadnienia zaskarżonego wyroku analiza ta powinna być im znana - dość powiedzieć, że Sąd odwoławczy aprobuje dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów oraz oparte na niej ustalenia faktyczne.

W szczególności Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zeznania D. C. i A. C., nie ma między nimi żadnej sprzeczności. D. C. widział pierwszą fazę zdarzenia, a A. C. jego koniec. D. C. widząc oskarżonych bijących pokrzywdzonego i oskarżonego M. Ś. przeszukującego kieszenie pokrzywdzonego pobiegł do położonego w pobliżu domu i powiedział o tym siostrze A. C., a ta natychmiast wybiegła z domu i zobaczyła jeszcze końcowy fragment zdarzenia, w czasie którego oskarżeni kopali leżącego pokrzywdzonego. Ustalenia te są prawidłowe, logiczne, znajdują odzwierciedlenie w zeznaniach świadków. D. C. widział bardzo chaotyczną, gwałtowną fazę zdarzenia, kiedy pokrzywdzony jeszcze aktywnie się bronił, postacie przemieszczały się – stąd jego relacja może różnić się w szczegółach.

Co do zamiaru zaboru mienia pokrzywdzonego, to Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że takowy u oskarżonego M. Ś. powstał co najmniej w trakcie bicia pokrzywdzonego. Po pierwsze, z wiarygodnych i prawidłowo ocenionych przez Sąd Rejonowy zeznań D. C. wynika, że oskarżony M. Ś. w czasie bicia pokrzywdzonego przeszukiwał mu kieszenie. Po drugie, z analizy zeznań samego pokrzywdzonego i świadka Z. Z. wynika, że gdy pokrzywdzony leżał już pobity na ziemi, doszło do jego przeszukiwania, a potem obaj sprawcy ponownie zaczęli go kopać, co zostało dopiero przerwane przez Z. Z. – czyli nie jest prawdą twierdzenie oskarżonego M. Ś., że oskarżony B. K. przeszukiwał pokrzywdzonego już w czasie, gdy M. Ś. odchodził z miejsca zdarzenia. Do tego przeszukania musiało dojść zanim M. Ś. odszedł z miejsca zdarzenia, bo przecież pokrzywdzony wyraźnie zapamiętał, że obaj napastnicy po tym przeszukaniu ponownie zaczęli go kopać i przestali dopiero na wezwanie kogoś trzeciego ( był to Z. Z.).

Zatem nawet jeśli od początku nie zaistniało między oskarżonymi porozumienie co do zaboru mienia pokrzywdzonego, to powstało ono co najmniej w czasie bicia pokrzywdzonego.

Oskarżeni wzięli udział w brutalnym rozboju na osobie pokrzywdzonego, działali na oczach innych ludzi, kopali leżącego półprzytomnego człowieka, gdyby nie interwencja słowna osoby postronnej pastwiliby się nad pokrzywdzonym dalej. Dlatego nie może być mowy o naruszeniu prawa karnego materialnego, Sąd Rejonowy prawidłowo odczytał dyspozycję art. 53 § 1 i § 2 kk, a orzeczona kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego i do stopnia jego winy, w należytym stopniu spełnia cele wychowawcze wobec oskarżonego i cele związane z prewencją generalną. Nie może być tak, że tego typu brutalne rozboje będą tolerowane przez wymiar sprawiedliwości, zarówno społeczeństwo, jak i sam oskarżony, muszą odczuć, że reakcja na takie czynu będzie konkretna, dolegliwa, aczkolwiek oczywiście nie nadmiernie surowa.

Kara orzeczona wobec oskarżonego M. Ś. nie jest surowa, skoro orzeczono ją na minimalnym ustawowym poziomie, a nie zachodziły żadne podstawy do jej nadzwyczajnego złagodzenia. Nie ma również podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania kary – oskarżony działał brutalnie, perfidnie, skoro jest zdolny do tak drastycznego stosowania przemocy, to stosowanie wobec niego środków probacyjnych nie będzie wystarczające. Aby takiego sprawcę wychować należy zareagować surowo, aby zrozumiał on, że wymiar sprawiedliwości nie będzie tolerował tego rodzaju działań. Z samego faktu braku uprzedniej karalności oskarżonego M. Ś. nie można wyprowadzać tezy, że jedynie kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie właściwą reakcją karną na jego czyn. Efekt wychowawczy osiągnie właśnie taka kara, która choć orzeczona ma minimalnym ustawowym poziomie, będzie jednak bezwzględna – dopiero wówczas sprawca tak brutalnego czynu zrozumie, że Sąd nie będzie mu pobłażał, bawił się z nim w „dawanie drugiej albo kolejnej szansy” ( jak to niestety niekiedy widać w danych o karalności sprawców licznych przestępstw, którzy mają całą litanię skazań, a każde dotyczy kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania, bo kolejne Sądy Rejonowe dawały „ostatnią szansę”, a efekt wychowawczy był żaden). Oskarżony teraz będzie wiedział, że każde kolejne tego typu przestępstwo popełnione przez niego zakończy się od razu karą bezwzględnego pozbawienia wolności, a odbycie kary w niniejszej sprawie uświadomi mu konsekwencje jego czynu i osiągnie najlepszy efekt wychowawczy. Orzeczona przez Sąd Rejonowy kara osiągnie również właściwy efekt w zakresie prewencji generalnej – społeczeństwo, a zwłaszcza społeczność związana ze środowiskiem sprawców i ofiary, zobaczy, że wcale nie jest tak, iż za pierwsze przestępstwo zawsze orzeka się „karę w zawieszeniu” – może powstrzyma to jakiegoś młodego człowieka od popełnienia „pierwszego”, ale brutalnego przestępstwa.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu oskarżonemu M. Ś. na rozprawie apelacyjnej Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 618§ 1 pkt 11 kpk oraz § 19 w zw z § 14 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz. U. z dnia 3 października 2002 roku. Nr 163 poz. 1348).

Na wydatki w postępowaniu odwoławczym złożył się ryczałt za doręczenia pism procesowych w kwocie 20 złotych oraz koszty obrony z urzędu.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim na podstawie art. 636 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 633 kpk i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami) zasądził od oskarżonego M. Ś. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 526,60 złotych tytułem zwrotu przypadających na niego wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym oraz wymierzył mu 300 złotych tytułem opłaty za drugą instancję. Oskarżony jest młodym, zdrowym mężczyzną i nic nie przemawia za tym, aby w jego przypadku odstępować od zasady ponoszenia przez skazanego kosztów postępowania karnego.

Z powyższych względów orzeczono jak w wyroku.