Sygn. akt V .2 Ka 319/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach

V Wydział Karny Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec

Sędziowie: SO Janusz Chmiel

SO Sławomir Klekocki (spr.)

Protokolant: Anna Mańka

w obecności Wandy Ostrowskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2015 r.

sprawy:

1.  K. B. /B./,

syna J. i M.,

ur. (...) w J.,

oskarżonego o przestępstwo z art. 278 § 1 kk i art. 275 kk i art. 276 kk

przy zast. art. 11 § 2 kk, art. 278 § 1 kk i art. 278 § 1 i 5 kk przy zast.

art. 11 § 2 kk, art. 278 § 1 kk, art. 281 kk, art. 279 § 1 kk, art. 280 § 1 kk

i art. 158 § 1 kk przy zast. art. 11 § 2 kk

2.  A. S. (1) /S./,

syna M. i M.,

ur. (...) w J.,

oskarżonego o przestępstwo z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

art. 280 § 1 kk i art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

na skutek apelacji, wniesionej przez oskarżonego A. S. (1) i obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego wJ. Z.

z dnia 3 marca 2014r. sygn. akt II K 59/11

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokatów L. M. i A. D. kwoty po 420,00 złotych (czterysta dwadzieścia złotych) oraz 23% podatku VAT w kwocie 96,60 złotych (dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy), łącznie kwoty po 516,60 złotych (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia oskarżonych K. B. i A. S. (1) od ponoszenia kosztów za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt V Ka 319/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 3 marca 2014 r. Sąd Rejonowy w J. Z.uznał K. B. za winnego tego, że:

1.  w dniu 7 sierpnia 2010 roku w J. zabrał w celu przywłaszczenia dokumenty w postaci dowodu osobistego, karty NFZ, legitymacji emeryta działając na szkodę U. F., czym wyczerpał ustawowe znamiona występku z art. 275 § 1 kk i art. 276 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 275 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

2.  w dniu 11 sierpnia 2010 roku w J. zabrał w celu przywłaszczenia saszetkę skóropodobną wraz z zawartością karty bankomatowej (...), telefonu komórkowego marki L. (...) oraz klucze z breloczkiem o łącznej wartości 500 zł na szkodę J. Ś., czym wyczerpał ustawowe znamiona występku z art. 278 § 1 kk i art. 278 § 1 i 5 kk przy zastosowaniu art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 278 § 1 kk przy zastosowaniu art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności,

3.  w dniu 26 sierpnia 2010 roku w J. zabrał w celu przywłaszczenia telefon komórkowy marki L. (...) o wartości 500 zł działając na szkodę R. S., czym wyczerpał ustawowe znamiona występku z art. 278 § 1 kk i za to na podstawie art. 278 § 1 kk wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności,

4.  w dniu 5 września 2010 roku w J., działając wspólnie i w porozumieniu z nieletnim, zabrał w celu przywłaszczenia telefon komórkowy (...) o wartości 370 zł działając na szkodę I. J., a następnie w celu utrzymania się w jego posiadaniu, bezpośrednio po kradzieży użył przemocy w postaci szarpania i kopnięcia w głowę małoletniej M. J., czy wyczerpał ustawowe znamiona występku z art. 281 kk i za to na podstawie art. 281 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności,

5.  w nocy z 7/8 września 2010 roku w J. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami:

-

po uprzednim wybiciu prawej przedniej szyby włamał się do samochodu marki (...) nr rej. (...), skąd zabrał w celu przywłaszczenia radio (...) o wartości 400 zł na szkodę J. i M. M. (3),

-

po uprzednim wybiciu lewej przedniej szyby włamał się do samochodu marki (...) nr rej. (...), skąd zabrał w celu przywłaszczenia gaśnicę o wartości 130 zł na szkodę R. G.,

których to czynów dopuścił się w warunkach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 kk, przy czym przyjmuje, iż wartość zebranego w celu przywłaszczenia radia (...) wynosiła 200 zł, czym wyczerpał ustawowe znamiona występku z art. 279 § 1 kk i za to na podstawie art. 279 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności,

6.  w dniu 8 września 2010 roku w J., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, używając przemocy w postaci bicia i kopania po całym ciele P. J., czym naraził go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub w art. 157 § 1 kk, zabrał P. J. w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 2530,46 zł należące do A. G., czym wyczerpał ustawowe znamiona występku z art. 280 § 1 kk i art. 158 § 1 przy zastosowaniu art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 280 § 1 kk przy zastosowaniu art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności.

Na podst. art. 91 § 2 kk w zw. z art. 85 kk i 86 § 1 kk Sąd wymierzył oskarżonemu K. B. karę łączną w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności. Na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 kpw w zw. z art. 45 § 1 kw umorzył postępowanie przeciwko K. B. o to, że w dniu 7 sierpnia 2010 roku w J. zabrał w celu przywłaszczenia torebkę skórzaną o wartości 100 złotych wraz z portfelem skórzanym o wartości 50 złotych z zawartością pieniędzy w kwocie 110 złotych o łącznej wartości 260 złotych działając na szkodę U. F., tj. o wykroczenie z art. 119 § 1 kw.

Tym samym wyrokiem Sąd uznał oskarżonego A. S. (1) za winnego tego, że:

1.  we wrześniu 2010 roku w J. pomógł K. B. w zbyciu telefonu komórkowego (...) wartości 370 zł wiedząc, iż pochodzi on z czynu zabronionego, czym działał na szkodę I. J., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary za umyślne przestępstwo podobne, a to będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach V Wydział Karny Zamiejscowy w Wodzisławiu Śląskim z dnia 26 lutego 2007 roku sygn. akt V K 152/06 za czyny z art. 280 § 2 kk w zw. z art. 91 § 1 kk i art. 280 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk i art. 190 § 1 kk na karę łączną 4 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 5 października 2006 roku do 30 kwietnia 2010 roku warunkowo przedterminowo zwolniony z odbywania reszty kary, czym wyczerpał ustawowe znamiona występku z art. 291 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 291 § 1 kk wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności,

2.  w dniu 8 września 2010 roku w J., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, używając przemocy w postaci bicia i kopania po całym ciele P. J. zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 2530,46 zł na szkodę A. G., przy czym czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary za umyślne przestępstwo podobne, a to będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach V Wydział Karny Zamiejscowy w Wodzisławiu Śląskim z dnia 26 lutego 2007 roku sygn. akt V K 152/06 za czyny z art. 280 § 2 kk w zw. z art. 91 § 1 kk i art. 280 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk i art. 190 § 1 kk na karę łączną 4 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 5 października 2006 roku do 30 kwietnia 2010 roku warunkowo przedterminowo zwolniony z odbywania reszty kary, czym wyczerpał ustawowe znamiona występku z art. 280 § 1 kk i art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 280 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu kartę 2 lat pozbawienia wolności,

3.  w nocy z 7/8 września 2010 roku w J. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami:

-

po uprzednim wybiciu prawej przedniej szyby włamał się do samochodu marki (...) nr rej (...), skąd zabrał w celu przywłaszczenia radio marki B. o wartości 400 zł na szkodę J. i M. M. (3),

-

po uprzednim wybiciu lewej przedniej szyby włamał się do samochodu marki (...) nr rej. (...), skąd zabrał w celu przywłaszczenia gaśnicę o wartości 130 zł na szkodę R. G.,

przy czym przyjął, iż działał w warunkach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 kk oraz, iż wartość zabranego w celu przywłaszczenia radia (...) wynosiła 200 złotych, przy czym czynów tych dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary za umyślne przestępstwo podobne, a to będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach V Wydział Karny Zamiejscowy w Wodzisławiu Śląskim z dnia 26 lutego 2007 roku sygn. akt V K 152/06 za czyny z art. 280 § 2 kk w zw. z art. 91 § 1 kk i art. 280 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk i art. 190 § 1 kk na karę łączną 4 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 5 października 2006 roku do 30 kwietnia 2010 roku warunkowo przedterminowo zwolniony z odbywania reszty kary, czym wyczerpał ustawowe znamiona występku z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 279 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności.

Na podst. art. 91 § 2 kk w zw. z art. 85 kk i art. 86 § 1 kk Sąd wymierzył oskarżonemu A. S. (1) karę łączną 3 lat pozbawienia wolności. Nadto na podstawie art. 46 § 1 kk zobowiązał oskarżonych K. B. i A. S. (1) do naprawienia wyrządzonej szkody solidarnie poprzez zapłatę kwoty 300,00 złotych na rzecz pokrzywdzonych J. i M. M. (3) oraz kwoty 2530,46 złotych na rzecz pokrzywdzonego P. J., nadto na podstawie art. 46 § 1 kk zobowiązał oskarżonego K. B. do naprawienia wyrządzonej szkody poprzez zapłatę kwoty 500,00 złotych na rzecz pokrzywdzonej R. S.. Na podstawie art. 29 ust. 1 Ustawy z dnia 26.05.1982 roku prawo o adwokaturze (Dz. U. 09 Nr 146, poz. 1188 z późniejszymi zmianami) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata L. M. kwotę 924,00 złote wraz z 23% podatkiem VAT w kwocie 212,52 złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu K. B. z urzędu, nadto na podstawie art. 29 ust. 1 Ustawy z dnia 26.05.1982 roku prawo o adwokaturze (Dz. U. 09 Nr 146, poz. 1188 z późniejszymi zmianami) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata A. D. kwotę 840,00 złotych wraz z 23% podatkiem VAT w kwocie 193,20 złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu A. S. (1) z urzędu. Na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 2 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opatach w sprawach karnych (tj. Dz. U. z 1983 roku Nr 49 poz. 223 z późn. zm.) zasądził na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania a to:

- od oskarżonego K. B. wydatki w kwocie 1291,47 złotych oraz opłatę w wysokości 400,00 złotych,

- od oskarżonego A. S. (1) wydatki w kwocie 484,00 złotych oraz opłatę w wysokości 400,00 złotych.

Apelację od tego wyroku wnieśli obrońca oskarżonego K. B. oraz oskarżony A. S. (1) i jego obrońca. Obrońca oskarżonego K. B. zaskarżył wyrok w części dotyczącej orzeczonej kary oraz środków karnych zarzucając:

1.  obrazę przepisu prawa materialnego poprzez niezastosowanie przepisu art. 60 § 3 kk w stosunku do czynów objętych pkt. V, VI i VII aktu oskarżenia, podczas gdy oskarżony K. B. współdziałający z innymi osobami - Ł. S. oraz A. S. (1) ujawnił wobec funkcjonariuszy Policji informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu wyżej wskazanych przestępstw oraz istotne okoliczności ich popełnienia – w sytuacji gdy zastosowanie tego przepisu i nadzwyczajne złagodzenie kary przez Sąd było obligatoryjne,

2.  rażącą niewspółmierność orzeczonej kary w stosunku do stopnia zawinienia oskarżonego, a w szczególności brak odniesienia przez Sąd I instancji do okoliczności, iż oskarżony jest sprawcą młodocianym.

W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonego K. B. wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania lub kary pozbawienia wolności w rozmiarze 6 miesięcy.

Obrońca oskarżonego A. S. (1) zaskarżył wyrok w całości zarzucając obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na jego treść, a mianowicie:

-

art. 4, 7, 410 kpk poprzez wydanie wyroku w oparciu o okoliczności przemawiające na niekorzyść oskarżonego A. S. (1), bez uwzględnienia okoliczności przeciwnych, przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodów poprzez bezkrytyczne danie wiary wyjaśnieniom oskarżonego K. B., a tym samym niezasadną odmowę wiary wyjaśnieniom oskarżonego A. S. (1), podczas gdy wnikliwa analiza i ocena całokształtu materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że do wyjaśnień oskarżonego K. B. powinno podchodzić się z dużą ostrożnością, a ponadto bezzasadną odmowę wiary zeznaniom świadków: A. S. (2) oraz Ł. P. oraz nieprawidłową ocenę zeznań pokrzywdzonych: P. J., J. i M. M. (3) oraz R. G.,

-

art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez niedostateczne i pozbawione wnikliwości w ocenie materiału dowodowego uzasadnienie wyroku, w szczególności nie odniesienie się do wyjaśnień oskarżonego K. Ł..

W oparciu o te zarzuty obrońca oskarżonego A. S. (1) wnosił o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Apelację osobistą od tego wyroku wniósł również oskarżony A. S. (1), który zaskarżył wyrok w całości zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na daniu wiary wyjaśnieniom oskarżonego K. B., a nie daniu wiary wyjaśnieniom A. S. (1), który zaprzeczył by brał udział w zarzucanych mu czynach. W oparciu o w/w zarzuty apelujący wnosił o uniewinnienie go od popełnienia zarzucanych mu czynów.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacje oskarżonego A. S. (1) i jego obrońcy jak również apelacja obrońcy oskarżonego K. B. nie zasługują na uwzględnienie. W pierwszej kolejności Sąd omówi apelacje oskarżonego A. S. (1) i jego obrońcy jako dalej idące. Zarówno oskarżony A. S. (1) jak i jego obrońca w obu apelacjach podnoszą, że ustalając stan faktyczny Sąd Rejonowy oparł się tylko i wyłącznie na wyjaśnieniach oskarżonego K. B., które nie znajdują potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym. Jednak odnośnie czynu zarzucanego oskarżonemu A. S. (1) z art. 291 § 1 kk Sąd nie tylko bazował na wyjaśnieniach oskarżonego K. B. ale również na zeznaniach pokrzywdzonej M. J., a także na zeznaniach Ł. S., który wyraźnie stwierdził, że oskarżony A. S. (1) wiedział, sprzedając telefon komórkowy marki (...) K. Ł., że jest skradziony i potwierdził to na rozprawie po odczytaniu jego zeznań. Odnośnie czynu opisanego w pkt XI aktu oskarżenia, należy stwierdzić, że wyjaśnienia oskarżonego znajdują potwierdzenie w zeznaniach pokrzywdzonego P. J., który zeznał, że w rozboju na jego osobie i pobiciu brały udział trzy osoby. Świadek Ł. S. wprawdzie zaprzeczał aby oskarżony brał udział w tym rozboju, jednak jak wynika z akt sprawy III Nw 112/14 w postępowaniu wobec nieletnich został uznany za winnego brania udziału w tym zdarzeniu i ukarany i od tego wyroku się nie odwoływał. Zeznania świadka Ł. P. i A. S. (2) na które powołuje się w apelacji obrońca oskarżonego A. S. (1) nie zasługiwały na danie im wiary i Sąd odwoławczy w pełni podziela wątpliwości co do ich wiarygodności, omówione w uzasadnieniu Sądu I instancji. To samo dotyczy czynów zawartych w punktach XII i XIII aktu oskarżenia. Wyjaśnienia oskarżonego K. B. znajdują potwierdzenie w zeznaniach pokrzywdzonych J. i M. M. (3) oraz R. G. co do faktu kradzieży z włamaniem do ich samochodów. Również świadek Ł. S. został w postępowaniu wobec nieletnich uznany za winnego udziału w tych zdarzeniach. To, że oskarżony A. S. (1) twierdził, że w tym czasie robił Ł. P. tatuaż i nie mógł brać udziału w tych przestępstwach Sąd Rejonowy w swoim uzasadnieniu omówił i wskazał dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego. Sąd Rejonowy dokonał oceny dowodów zgromadzonych zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak i sądowego, w sposób bezstronny, nie przekraczając granic swobodnej oceny dowodów, a przy tym uwzględnił zasady doświadczenia życiowego, a swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Zgodnie z orzeczeniem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 8.06.2004 r. sygn. II Aka 112/04 KZS 2004/7-8/6 "sama tylko możliwość przeciwstawienia ustaleniom dokonanym w zaskarżonym wyroku odmiennego poglądu uzasadnionego odpowiednio dobranym materiałem dowodowym nie świadczy, że dokonując tych ustaleń Sąd popełnił błąd. Dla skuteczności zarzutu błędu niezbędne jest wykazanie nie tylko wadliwości ocen (wniosków wyprowadzonych przez Sąd) ale i wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego jakich dopuścił się Sąd". Tym samym zarzuty podniesione w apelacji oskarżonego i jego obrońcy mają w ocenie Sądu Okręgowego charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwych ocen i ustaleń Sądu, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie mogą podważyć trafności rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego. Ponieważ apelacja oskarżonego i jego obrońcy zaskarżały wyrok w całości obowiązkiem Sądu odwoławczego było ocenienie czy wymierzona oskarżonemu kara nie jest rażąco surowa. Przy wymiarze kary Sąd Rejonowy miał na uwadze fakt uprzedniej karalności oskarżonego, działanie w ramach powrotu do przestępstwa opisanego w art. 64 § 1 kk, działanie wspólnie z nieletnim – Ł. S.. Dolegliwość kar jednostkowych oraz kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności nie przekracza zdaniem Sądu Okręgowego stopnia winy oskarżonego i prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej. Nie zasługiwała na uwzględnienie również apelacja obrońcy oskarżonego K. B.. Sąd Rejonowy nie dopuścił się, jak zarzuca w tej apelacji obrońca oskarżonego, obrazy prawa materialnego a to art. 60 § 3 kk w stosunku do czynów objętych w pkt V, VI i VII aktu oskarżenia. Należy zauważyć, że oskarżony składając wyjaśnienia w dniu 29.10.2010 r. ujawnił jedynie udział oskarżonego A. S. (1) i nieletniego Ł. S. w rozboju i pobiciu P. J., nie wspominając o ich udziale w pozostałych przestępstwach. Słuchany następnie w dniu 6.12.2010 r. ujawnił udział oskarżonego A. S. (1) i nieletniego Ł. S. we włamaniach do samochodów osobowych. Zdaniem obrońcy oskarżonego K. B. fakt ujawnienia funkcjonariuszom Policji informacji dotyczących osób uczestniczących w popełnieniu przestępstw i istotne okoliczności ich popełnienia winny skutkować zastosowaniem w/w artykułu i obligatoryjnym nadzwyczajnym złagodzeniem kary oskarżonemu. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem warunkiem sine qua non zastosowania art. 60 § 3 kk jest ujawnienie wszystkich znanych uczestników przestępstwa. Musi to być zatem rzetelne, szczere, pełne i konsekwentne przedstawienie przebiegu zdarzenia. Jeszcze bardziej szczegółowo określa to Sąd Apelacyjny w Katowicach, który w swoim wyroku z dnia 9 czerwca 2011 r. sygn. akt II Aka 178/10 stwierdza: Z zawartego w art. 60 § 3 kk słowa „ujawni” oraz ratio legis tego przepisu wynika, że przewidziana w nim wysoka premia w postaci obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia kary nie przysługuje sprawcy, który dozuje opisane w tym przepisie informacje oraz sprawcy, który pozoruje ujawnienie informacji, czyli przekazuje je wówczas, gdy ma już świadomość, że organy powołane do ścigania przestępstw wiadomości te już posiadają. Owo „ujawnienie” łączyć się musi z wszechstronnym wyjaśnieniem okoliczności przestępstwa, roli poszczególnych współdziałających osób, a w tym także i roli ujawniającego, winno też zawierać informacje o wyrządzonej szkodzie i podziale zysków. W realiach niniejszej sprawy oskarżony K. B. ujawniał informacje dotyczące czynów opisanych w pkt V, VI i VII aktu oskarżenia na raty, wybiórczo, mając świadomość, że organy ścigania posiadają już istotne wiadomości dotyczące tych przestępstw. Brak jest zatem przesłanek do stosowania wobec niego art. 60 § 3 kk. Jeżeli chodzi o drugi z zarzutów podniesiony w apelacji przez obrońcę oskarżonego K. B. tj. rażącej niewspółmierności kary, to również nie zasługuje on na uwzględnienie. W tej kwestii wypowiedział się Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 20.09.2001 r. sygn. II AKa 154/01Prok. i Pr.-wkł.2002/11/29... który stwierdził: Rażąca niewspółmierność kary, art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd pierwszej instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej, w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego.

Z kolei Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 19.12.2000 r. sygn. akt II AKa 218/00 KZS 2001/1/1/33 wypowiedział się w ten sposób, że :

Nie każda nietrafność orzeczenia o karze, ale tylko jej rażąca niewspółmierność, uzasadnia zmianę orzeczenia o karze (art. 438 pkt 4 k.p.k.). Niewspółmierność rażąca to znaczna, zasadnicza, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą (tak SA pod poz. 37 KZS 10/00).

W niniejszej sprawie Sąd I instancji wymierzając oskarżonemu kary jednostkowe oraz karę łączną 3 lat pozbawienia wolności nie naruszył zasady i dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Przy wymiarze kary Sąd Rejonowy miał na uwadze zarówno przesłanki negatywne tj. uprzednia karalność, współdziałanie z nieletnim, działanie pod wpływem alkoholu, motywacje podejmowanych działań, zamach na najwyższe dobro w postaci życia i zdrowia ludzkiego, jak i pozytywne tj. młody wiek, przyznanie się do winy i radykalną, pozytywną zmianę trybu życia dotyczące oskarżonego. Dolegliwość tej kary nie przekracza zdaniem Sądu Okręgowego stopnia winy oskarżonego i prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej. Z tych też względów nie uznając zasadności zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego K. B., oskarżonego A. S. (1) i jego obrońcy nie podzielając przytoczone na ich poparcie argumentów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. Sąd odwoławczy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokatów L. M. i A. D. zwrot kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu odwoławczym w stosownej wysokości. O kosztach postępowania orzeczono na postawie art. 624 § 1 kpk.