Sygn. akt II AKa 109/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lipca 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, II Wydział Karny, w składzie:

Przewodniczący:	SSA Piotr Feliniak (spr.)
Sędziowie:	SA Maria Wiatr SA Izabela Dercz
Protokolant:	sekr. sąd. Jadwiga Popiołek

przy udziale K. G., Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Łodzi

po rozpoznaniu w dniu 10 lipca 2014 r.

sprawy K. K.

oskarżonego z art. 13 §1 kk w zw. z art. 148 §1 kk w zw. z art. 157 §1 kk w zw. z art. 11 §2 kk i art. 31 §2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb.

z dnia 7 marca 2014 r., sygn. akt III K 137/13

na podstawie art. 437 §1 kpk i art. 624 §1 kpk

1)  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

2)  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. D. – Kancelaria Adwokacka w S., kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3)  zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za drugą instancję.

Sygn. akt II AKa 109/14

UZASADNIENIE

Prokurator oskarżył K. K. o to, że:

w dniu 07 maja 2013 r. około godziny 23.00 w miejscowości W. przy ul. (...) gm. M. woj. (...) działając w zamiarze bezpośrednim usiłował pozbawić życia J. M. w ten sposób, że zadał mu co najmniej trzy uderzenia ostrzem siekiery w część twarzową głowy powodując rozległe rany rąbane (lub cięte) policzka lewego i lewej okolicy czołowo-skroniowej, obwodowe uszkodzenie nerwu twarzowego lewego z niedowładem mięśni twarzy, złamania łuku kości jarzmowej lewej, przedniej ściany zatoki szczękowej lewej, wyrostka zębodołowego lewego i podniebienia po stronie lewej, złamania wyrostka dziobatego żuchwy i trzonu żuchwy po stronie lewej, a także wstrząśnienia mózgu, które to obrażenia spowodowały naruszenie narządów ciała pokrzywdzonego trwające znacznie dłużej niż siedem dni w rozumieniu przepisów kpk i naraziły go na utratę zdrowia i życia, jak również na powstanie trwałego kalectwa w postaci porażenia mięśni unerwianych przez nerw twarzowy lewy, przy czym zdolność rozumienia znaczenia zarzucanego mu czynu i możliwość pokierowania swoim postępowaniem miał ograniczone w stopniu znacznym

tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w związku z art. 148 § 1 kk i w związku z art. 157 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk i art. 31 § 2 kk

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 7 marca 2014 roku, w sprawie, sygn. akt III K 137/13

1.  K. K. uznano za winnego zarzucanego mu czynu z ta zmianą w jego opisie i kwalifikacji prawnej, iż przyjęto, że oskarżony działał zamiarem ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonego, a zatem przewidując możliwość, że jego zachowanie może skutkować pozbawieniem życia J. M. godził się na to i przyjęto, że K. K. opisanym w ten sposób zachowaniem wyczerpał znamiona art. 13 § 1 k.k. w związku z art. 148 § 1 k.k., art. 157 § 1 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k. i art. 31 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 14 § 1 kk w związku z art. 148 § 1 kk, art. 31 § 2 kk i art. 60 § 1 i § 6 punkt 2 kk wymierzono K. K. karę 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczono K. K. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres jego tymczasowego aresztowania od dnia 1 czerwca 2013 r.;

3.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeczono od K. K. na rzecz J. M. kwotę 30.000 (trzydzieści tysięcy) złotych tytułem zadośćuczynienia za krzywdę wyrządzoną przestępstwem przypisanym oskarżonemu.

Zasądzono koszty nieopłaconej obrony z urzędu oraz zwolniono oskarżonego od kosztów sądowych.

(wyrok k. 281 – 282).

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego. Wyrok zaskarżył w całości na korzyść oskarżonego.

W oparciu o art. 427 § 1 i 2 oraz zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k. mającą wpływ na treść wyroku a wyrażającą się w ustaleniu okoliczności faktycznych sprawy na podstawie dowolnej, a nie swobodnej oceny osobowych źródeł dowodowych, polegającej na daniu wiary w całości zeznaniom pokrzywdzonego J. M. przy jednoczesnym odmówieniu wiary wyjaśnieniom oskarżonego K. K. bez dostatecznego uzasadnienia, z jakiego powodu przymiotu wiary jego wyjaśnieniom odmówiono,

2.  na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść wydanego orzeczenia, a polegający na przyjęciu, iż oskarżony K. K. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu, w sytuacji gdy brak jest jakichkolwiek (poza oskarżeniem J. M.) dowodów potwierdzających ten fakt.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. wniósł, aby Sąd działając na zasadzie art. 437 § 1 i 2 k.p.k.

1. zmienił zaskarżony wyrok poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconych mu czynów ewentualnie

2. uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

(apelacja k. 321-323).

Wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 16 lipca 2014 roku, utrzymano w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną (wyrok k. 376).

Wniosek o sporządzenie uzasadnienia wniósł sam oskarżony (k. 388).

Sąd Apelacyjny zważył, ca następuje.

Apelacja jest bezzasadna i jako taka nie podlegała uwzględnieniu. Z uwagi na rodzaj sformułowanych zarzutów na wstępie stwierdzić należy, iż przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną reguły z art. 7 k.p.k. jeżeli jest poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz jest zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto została wyczerpująco i logicznie uargumentowana w uzasadnieniu wyroku (patrz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 2012 roku, sygn. akt III K 298/12, LEX 1232292).

Dokonując w oparciu o wyżej sformułowane kryteria, analizy treści zaskarżonego orzeczenia i jego pisemnych motywów, w kontekście materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy stwierdzić należy, iż Sąd pierwszej instancji nie naruszył, wbrew twierdzeniom skarżącego, reguły o której mowa w art. 7 k.p.k.

Natomiast treść wywiedzionego środka odwoławczego, a zwłaszcza jego uzasadnienie wskazuje, iż skarżący dokonuje w nim własnej oceny dwóch źródeł dowodowych występujących w sprawie, w postaci zeznań pokrzywdzonego oraz wyjaśnień oskarżonego. Wyprowadza przy tym własne wnioski, inne niż to uczynił sąd okręgowy, nie wskazując przy tym błędności ustaleń oraz ocen tegoż sądu.

Przypomnieć należy więc, iż w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia sąd okręgowy dostrzegł okoliczności, do których odwołuje się autor apelacji i które to okoliczności nakazywały wyjątkową ostrożność przy ocenie osobowych źródeł dowodowych. Ta ostrożność spowodowała to, iż pokrzywdzony przesłuchiwany był w obecności psychologa, a nadto poddany został badaniu psychologicznemu mającemu wyjaśnić, czy posiada on zdolność do dokonywania spostrzeżeń, ich zapamiętywania i odtwarzania.

Wyniki tych badań w połączeniu z faktem, iż zeznania pokrzywdzonego były konsekwentne, począwszy od pierwszego przesłuchania, a nadto znalazły potwierdzenie w zeznaniach świadka oraz zostały pozytywnie zweryfikowane treścią opinii biegłego medyka sądowego pozwoliły uznać, iż te źródła dowodowe stanowiły wystarczającą podstawę do dokonywania prawidłowych ustaleń w sprawie.

Dowody, do których odwołuje się skarżący, a mianowicie wyłącznie wyjaśnienia oskarżonego, ograniczyły się w zasadzie do negacji zeznań pokrzywdzonego.

Dowód ten poddano ocenie sądu I instancji i brak jest podstaw do wzruszenia wyrażonej oceny.

Skarżący wbrew treści skarżonego zarzutu nie wykazał, aby ocena ta była błędna i wykraczała poza granice zakreślone treścią cytowanego przez siebie przepisu.

Mając więc powyższe na uwadze, uznać należało, iż wywiedziona apelacja miała polemiczny, a więc nie podlegający uwzględnieniu w toku postępowania instancyjnego charakter i dlatego orzeczenie należało utrzymać w mocy.

Brak było również podstaw do uznania, aby kara, którą wymierzono oskarżonemu, z zastosowaniem instytucji nadzwyczajnego jej złagodzenia, nosiła cechy rażącej niewspółmierności, mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k.

O kosztach obrony w wyroku orzeczono przy uwzględnieniu nakładu pracy obrońcy oraz obowiązujących stawek.

Podstawą zwolnienia oskarżonego od kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym było spełnienie przez niego przesłanek określonych w art. 624 § 1 k.p.k.

Z tych też względów orzeczono jak w sentencji wyroku.