Sygn. akt: VII K 297/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 stycznia 2014 r.

Sąd Rejonowy w Bartoszycach VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Lidzbarku Warmińskim w składzie:

Przewodniczący: SSR Monika Niedziałkowska

Protokolant: sekretarz sądowy Ewa Przytuła

przy udziale Prokuratora: Ewy Hańczyc – Ciesielskiej

przy udziale oskarżyciela posiłkowego D. D.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19.07.2013 r., 14.08.2013 r., 02.12.2013 r., 10.01.2014 r.

sprawy przeciwko K. C. synowi W. i J. z domu H.

ur. (...) w M.

oskarżonemu o to, że w dniu 20 października 2012 r. w L., woj. (...) nieumyślnie spowodował u D. D. obrażenia ciała, które spowodowały naruszenie czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia trwający dłużej niż siedem dni, w ten sposób, że jako właściciel budynku (...) i organizator wesela nie zabezpieczył w sposób prawidłowy balustrady poprzez nieprawidłowy rozstaw mocowania podłużnego, grubości deski, sposób stabilizacji jej obu końców, zamocowanie desek i listew za słupkami murowanymi, w wyniku czego D. D. będący gościem na weselu opierając się o balustradę spowodował wyrwanie mocowania deski górnej przy słupie drewnianym w wyniku czego upadł z wysokości około 384 cm na podjazd betonowy i doznał obrażeń ciała w postaci złamania kości czaszki w okolicy ciemieniowo – potylicznej z niewielkim krwiakiem przymózgowym nie wymagającym interwencji neurochirurgicznej stłuczenia tkanki mózgu w obrębie prawego płata czołowego i skroniowego oraz dwie niewielkie rany: na nosie i w okolicy oczodołu lewego, co skutkowało naruszenie czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia trwające dłużej niż siedem dni

tj. o czyn z art. 157 § 3 kk w zw. z art. 157 § 1 kk

orzeka:

I oskarżonego K. C. w ramach zarzucanego mu czynu uznaje za winnego tego, że w dniu 20 października 2012 r. w L., woj. (...), wbrew ciążącemu na nim jako na właścicielu budynku (...), w którym organizował przyjęcie weselne, obowiązkowi utrzymania obiektu budowlanego w należytym stanie, nie poddając go m.in. okresowej, co najmniej raz na 5 lat kontroli mającej na celu sprawdzenie stanu technicznego i przydatności do użytkowania obiektu budowlanego, jego estetyki i otoczenia, nie zabezpieczył w sposób prawidłowy drewnianej balustrady usytuowanej przy wejściu głównym do lokalu, na skutek czego oparcie się o nią plecami przez gościa weselnego D. D. doprowadziło do wyrwania mocowania deski górnej przy słupie drewnianym i jego upadku z wysokości około 284 cm na podjazd betonowy, czym nieumyślnie spowodował u pokrzywdzonego obrażenia ciała odniesione na skutek upadku w postaci złamania kości czaszki w okolicy ciemieniowo – potylicznej z niewielkim krwiakiem przymózgowym nie wymagającym interwencji neurochirurgicznej stłuczenia tkanki mózgu w obrębie prawego płata czołowego i skroniowego oraz dwie niewielkie rany: na nosie i w okolicy oczodołu lewego, skutkujące naruszeniem czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia trwające dłużej niż siedem dni, czyn ten kwalifikuje z art. 157 § 1 i 3 kk i za to skazuje go, a z mocy art. 157 § 3 kk wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

II na mocy art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności oskarżonemu warunkowo zawiesza na okres próby 2 (dwóch) lat;

III na mocy art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego D. D. kwotę 8 000,00 zł. (osiem tysięcy) tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

IV na mocy art. 627 kpk w zw. z § 14 ust. 2 pkt 1 i ust. 7 w zw. z § 16 i § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w zw. z § 14 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwotę 2125,44 zł. (dwa tysiące sto dwadzieścia pięć 44/100) tytułem wydatków poniesionych w związku z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru;

V na mocy art. 627 kpk w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierza oskarżonemu opłatę w kwocie 120,00 zł. (sto dwadzieścia) oraz obciąża go pozostałymi kosztami sądowymi.

Na oryginale właściwy podpis

Sygn. akt: VII K 297/13

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. C. lat 60 ma wykształcenie średnie – technik mechanizacji rolnictwa. Prowadzi działalność gospodarczą. Z tego tytułu osiąga dochód około 1500,00 zł. – 3 000,00 zł. miesięcznie. Jest właścicielem Zakładu (...) w L., gdzie odbywają się imprezy okolicznościowe, w tym przyjęcia weselne. Jest żonaty. Z małżeństwa posiada dwoje dzieci. Małżonka oskarżonego sprawuje opiekę nad niepełnosprawną córką. Z tego tytułu uzyskuje świadczenie rentowe w wysokości około 900,00 zł. K. C. nie był dotychczas karany sądownie.

Lokal (...) mieści się w L. przy ul. (...). Budynek powstał w 1992 r. w oparciu o projekt techniczny z 1991 r. W 2010 r. na zlecenie oskarżonego, M. D. (1) wraz ze swoją ekipą budowlaną przeprowadził remont budynku łącznie z elewacją, w tym jego ocieplenie oraz konserwację elementów drewnianych. Przy wejściu głównym do lokalu znajduje się barierka składająca się z dwóch słupków murowanych obłożonych płytkami ceramicznymi, dwóch rzędów poziomych listewek drewnianych w części przyziemia oraz deski szerokości około 19 cm, grubości około 30 mm swoim najwyższym poziomem sięgającej 104 cm liczonych od poziomu nawierzchni z polbruku, przy czym zarówno deska, jak i listwy były mocowane do słupków murowanych od strony wjazdu do garażu oraz do słupa drewnianego stanowiącego element ściany w wejściu do lokalu. Barierka była wykonana w sposób zagrażający bezpieczeństwu, o czym świadczył rozstaw mocowania podłużnego (około 333 cm), grubość deski, sposób stabilizacji obu końców barierki oraz zamocowanie deski i listew „za słupkami murowanymi”.

Oskarżony jako właściciel budynku, wbrew ciążącemu na nim obowiązkowi utrzymania obiektu budowlanego w należytym stanie, nie poddał budynku kontroli okresowej, co najmniej raz na pięć lat, polegającej na sprawdzeniu stanu technicznego i przydatności do użytkowania obiektu budowlanego, jego estetyki i otoczenia.

W dniu 20 października 2012 r. w lokalu (...), odbywało się przyjęcie weselne. Jednym z gości weselnych był D. D. lat 23.

W trakcie imprezy jej uczestnicy wychodzi na zewnątrz lokalu, by m.in. zapalić, gdyż w środku obowiązywał zakaz palenia. Pokrzywdzony wyniósł dużą popielnicę z wnętrza lokalu i ustawił ją przy wejściu w rogu budynku obok drewnianej barierki.

D. D. tego wieczoru spożywał alkohol. Kilkakrotnie wychodził na zewnątrz, by zapalić papierosa. Około godz. 23:00 ponownie w tym celu wyszedł z lokalu. Zapalił papierosa, po czym stojąc po środku drewnianej barierki oparł się o nią plecami podpierając się nogą o murek wykończony dachówkami, odgradzający wjazd do garażu. W pewnym momencie na skutek naporu ciała pokrzywdzonego – mężczyzny o wzroście 170 cm. i wadze 70 kg, wkręty osadzone tuż przy krawędzi słupa drewnianego uległy wyrwaniu, w wyniku czego długa deska wygięła się i odchyliła w kierunku położonego poniżej wjazdu do podpiwniczenia, w następstwie czego D. D. upadł z wysokości 284 cm. w dół na podjazd betonowy. Na skutek upadku pokrzywdzony odniósł obrażenia ciała w postaci złamania kości czaszki w okolicy ciemieniowo – potylicznej z niewielkim krwiakiem przymózgowym nie wymagającym interwencji neurochirurgicznej, stłuczenia tkanki mózgu w obrębie prawego płata czołowego i skroniowego oraz dwie niewielkie rany: na nosie i w okolicy oczodołu lewego, skutkujące naruszeniem czynności narządu ciała i rozstrojem zdrowia trwającym dłużej niż siedem dni.

Na skutek odniesionych obrażeń pokrzywdzony był hospitalizowany w okresie od 21 do 31 października 2012 r. na Oddziale Chirurgicznym ZOZ w L.. W chwili przyjęcia na Izbę Przyjęć stężenie alkoholu w surowicy krwi wynosiło u pokrzywdzonego 1,6 promila.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody:

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. C. k – 64v, k 93v – 94;

- zeznania świadków: M. D. (2) k – 2, k 95v - 96; D. D. k 18 – 18v, k 94v – 95v; A. Z. k – 23v, k 96 – 96v; A. P. k – 25v, k 96v - 97; R. K. k – 26v, k 169v – 170; E. L. (1) k – 44v, k - 97; J. R. k – 46v, k – 97v; M. Z. k – 122v; B. S. k – 122v; R. N. k – 123; M. D. (1) k 123 – 123v; J. K. k – 169v; R. S. k – 170; P. T. k – 170;

- dokumenty: protokół oględzin miejsca wraz z dokumentacją fotograficzną k 6 – 10; dokumentację medyczną k – 28; dokumentację fotograficzną k 31 – 32; opinię lekarską lekarza – medyka sądowego J. C. k 34 - 36; opinię biegłego z zakresu budownictwa J. L. k 54 – 60; dane osobopoznawcze k – 65, k – 93; protokóły kontroli, szkic techniczny k – 103; kserokopie notatników służbowych k 112 – 118; opinię sądowo – psychologiczną dot. świadka B. S. biegłej psycholog M. M. k – 127; opinię sądowo – psychologiczną dot. świadka M. Z. biegłej psycholog M. M. k – 128; kartę karną k – 176.

Oskarżony K. C. zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak i przed Sądem nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W toku dochodzenia skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień (k – 64v).

Przed Sądem wyjaśnił, iż w 2010 r. przeprowadził kapitalny remont budynku wraz z elewacją i malowaniem, w tym także barierki. Jak podał, nikt mu nie zgłaszał, by barierka była źle zamontowana. Wskazał, iż w chwili zajścia, znajdował się w kuchni. Jak dodał, usłyszał, że ktoś miał wypaść przez barierkę. Podał, że od strony murowanej oderwała się deska drewniana i wisiała przy elemencie drewnianym. Jak zaznaczył, jedna pani z gości weselnych miała go poinformować, iż widziała siedzącego na barierce pokrzywdzonego. Jak dodał, po przyjeździe policji stwierdzono uszkodzenia dachówki na murku i oderwany cokolik, przy czym były to świeże uszkodzenia. Głowa pokrzywdzonego leżała przy samym murku, co zdaniem oskarżonego, świadczyło o tym, że musiał siedzieć na balustradzie. Podał, iż nie ma możliwości opierania się o tę barierkę, gdyż oddziela ją murek o szerokości 30 cm. Jak wskazał, wychodząc na zewnątrz lokalu widział stojących przy barierce, opierających się o nią np. ręką weselników. Zaprzeczył, by widział gości siedzących na niej, czy też stojących na murku. Jak zaznaczył, w takich przypadkach zwróciłby im uwagę. Wyjaśnił, że ten murek wraz z dachówkami był elementem ozdobnym, a służył dodatkowo także temu, by wzmocnić te barierkę i uniemożliwić siadanie na niej i opieranie się o nią. Wskazał, iż nie miał świadomości, by ta barierka w jakikolwiek sposób zagrażała gościom (k 93v - 94).

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy daje podstawy ku przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu wyczerpującego znamiona występku z art. 157 § 1 i 3 kk.

Sąd podzielił wyjaśnienia oskarżonego jedynie w tym zakresie, w którym korespondują z pozostałym materiałem dowodowym, a tym samym wpisują się w poczynione przez Sąd ustalenia faktyczne.

Poza sporem, w lokalu (...), należącym do oskarżonego, były organizowane imprezy okolicznościowe, w tym weselne. Budynek, przyjmując za oskarżonym, a także świadkiem M. D. (1) (k 123 – 123v) był poddany w 2010 r. remontowi łącznie z elewacją, w tym dokonano jego ocieplenia oraz konserwacji elementów drewnianych. Sprawca nie kwestionował, wynikającego z przedłożonych przez niego protokołów kontroli (k – 103) i zeznań świadka J. K. (k – 169v), braku okresowej kontroli obiektu budowlanego.

Sąd odrzucił depozycje oskarżonego w tej części, w której kwestionował swoje sprawstwo utrzymując, iż nie ponosi odpowiedzialności za zaistniałe zdarzenie, sugerując przy tym, że to nieostrożne zachowanie pokrzywdzonego polegające na siedzeniu na barierce skutkowało ostatecznie jego upadkiem na betonowy podjazd (k 93v - 94).

Powyższe pozostaje w oczywistej sprzeczności z zeznaniami samego oskarżyciela posiłkowego (k 18 – 18v, k 94v – 95v), jak i pozostałych świadków – uczestników przyjęcia weselnego, którzy znajdowali się w chwili zdarzenia na zewnątrz lokalu, w bliskiej odległości pokrzywdzonego i obserwowali sposób jego zachowania bezpośrednio przed upadkiem tj. A. Z. (k – 23v, k 96 – 96v), A. P. (k – 25v, k 96v – 97), R. K. (k – 26v, k 169v – 170) oraz małoletnich - M. Z. (k – 122v) i B. S. (k – 122v). Ze zgodnych relacji wymienionych wynika, iż D. D. oparłszy się plecami o przedmiotową barierkę podczas palenia papierosa w pewnym momencie runął całym ciałem w dół. Zaprzeczyli, by widzieli, aby siedział na owej barierce. Co ważne, z depozycjami tychże świadków korespondują ustalenia poczynione przez biegłego z zakresu budownictwa J. L., który w wydanej na potrzeby niniejszego postępowania pisemnej opinii wskazał, iż nie jest możliwe uszkodzenie balustrady na skutek siadania czy też próby siadania na desce, albowiem słup drewniany nie wykazywał wyszczypania pod zamocowaną w nim deską, a wykonane w słupie wycięcie stanowiło znaczny opór przed ewentualnym obsunięciem się deski (k 54 – 60), co znajduje dodatkowo odzwierciedlenie w dokumentacji fotograficznej (k 31 – 32).

Sąd podzielił zeznania wskazanych świadków nie znajdując podstaw do kwestionowania ich prawdziwości, uznając je za wiarygodne. Depozycje małoletnich Sąd dodatkowo ocenił przez pryzmat opinii sądowo – psychologicznych biegłej psycholog M. M. (k – 127, k – 128), które Sąd uznał za jasne i pełne, a przy tym usuwające wszelkie wątpliwości w zakresie stanu rozwoju umysłowego, zdolności postrzegania i odtwarzania postrzeżeń, skłonności do kłamstwa u tychże świadków z uwagi chociażby na ich młody wiek.

Świadkowie konsekwentnie, w sposób zbieżny i spójny zrelacjonowali okoliczności poprzedzające zdarzenie, sam upadek oskarżyciela posiłkowego, po czym to, co działo się w jego następstwie.

Zgromadzona w aktach dokumentacja medyczna (k – 28) oraz wydana w głównej mierze w oparciu o tę dokumentację opinia lekarska medyka sądowego J. C. (k 34 – 36), która - zdaniem Sądu - jest zupełna, pełna i jasna, a co do której żadna ze stron nie zgłosiła uwag, wskazuje, iż odniesione przez pokrzywdzonego D. D. obrażenia powstałe w wyniku urazu mechanicznego zadanego z bardzo dużą siłą, godzącego w okolicę tyłogłowia, najprawdopodobniej w wyniku upadku wymienionego i uderzenia się tą okolicą głowy o twarde podłoże bądź otaczające przedmioty, skutkowały naruszeniem czynności narządu ciała i rozstrojem zdrowia na okres powyżej dni 7.

Ustalenia w zakresie prawidłowości montażu drewnianej barierki usytuowanej przy wejściu do lokalu Sąd poczynił w oparciu o przywołaną powyżej opinię biegłego z zakresu budownictwa J. L. (k 54 – 60). Wymieniony, na bazie ustaleń poczynionych w trakcie oględzin miejsca zdarzenia, w tym analizy sporządzonej podczas tej czynności dokumentacji fotograficzną (k 6 – 10), a także własnych obserwacji podczas oględzin, wyraził kategoryczne stanowisko, iż barierka była wykonana w sposób zagrażający bezpieczeństwu, o czym świadczył rozstaw mocowania podłużnego (około 333 cm), grubość deski, sposób stabilizacji obu końców barierki oraz zamocowanie deski i listew „za słupkami murowanymi”.

Również w tym przypadku, Sąd w pełni podzielił wnioski płynące z opinii biegłego J. L.. Zdaniem Sądu, wymieniony stosownie do swojej wiedzy i doświadczenia zawodowego, odniósł się w pełni do stawianego mu pytania, wskazując w sposób szczegółowy co legło u podstaw jego wnioskowania. Na uwagę zasługuje także to, iż żadna ze stron nie zgłaszała zastrzeżeń do wyrażonego przez biegłego w opinii stanowiska.

Zeznania pozostałych świadków tj. M. D. (2) (k – 2, k 95v – 96), E. L. (1) (k – 44v, k – 97), J. R. (k – 46v, k – 97v), R. N. (k – 123), R. S. (k – 170) oraz P. T. (k – 170) wsparte zapisami w notatnikach służbowych (k 112 – 118) nie wniosły istotnych treści do sprawy. Wymienieni nie byli bezpośrednimi świadkami zdarzenia. O upadku pokrzywdzonego pozyskali wiedzę z relacji innych osób, a na miejscu zdarzenia pojawili się już po jego zaistnieniu. Nie kwestionując ich wiarygodności, nie stanowiły one jednak postawy czynionych ustaleń faktycznych w sprawie.

Reasumując wyniki przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd doszedł do przekonania, że oskarżony podlega odpowiedzialności za przypisany mu w wyroku występek, przy czym opis czynu wymagał w świetle poczynionych ustaleń doprecyzowania.

W ocenie Sądu zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona przestępstwa określonego w art. 157 § 1 i 3 kk.

Art. 157 § 1 kk penalizuje zachowanie sprawcy polegający na spowodowaniu tzw. „średniego” uszczerbku na zdrowiu determinowanego czasem trwania naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia, w tym przypadku na okres powyżej dni 7. Występek z art. 157 § 3 kk charakteryzuje się nieumyślnością. Zgodnie z brzmieniem art. 9 § 2 kk czyn zabroniony jest popełniony nieumyślnie, jeżeli sprawca nie mając zamiaru jego popełnienia, popełnia go jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia tego czynu przewidywał albo mógł przewidzieć. Kluczem przypisania nieumyślności jest ustalenie, że sprawca uświadamiał sobie możliwość popełnienia czynu zabronionego albo popełnienie takiego czynu mógł przewidzieć.

Zdaniem Sądu, ustalenia poczynione w sprawie wskazują, iż powstałe u pokrzywdzonego obrażenia były objęte nieumyślnością sprawcy.

Zważyć należy bowiem, iż oskarżony jako właściciel obiektu budowlanego (...) był zobowiązany, stosownie do brzmienia art. 61 pkt 1 i 2 w zw. z art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 07 lipca 1994 r. Prawo budowlane, do utrzymania go w należytym stanie technicznym. W wykonaniu tegoż obowiązku winien był poddać, w myśl art. 62 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy, tenże obiekt budowlany okresowej, co najmniej raz na pięć lat, kontroli polegającej na sprawdzeniu jego stanu technicznego i przydatności do użytkowania, jego estetyki oraz otoczenia.

Oskarżony od wielu lat prowadzi działalność gospodarczą w zakresie organizowania imprez okolicznościowych w przedmiotowym lokalu. To na nim jako właścicielu obiektu spoczywał obowiązek zapewnienia bezpieczeństwa osób tam się znajdujących, a w konsekwencji dopełnienia wszystkich wymogów, jakie uregulowania prawne, w tym przypadku z zakresu prawa budowlanego, przed nim stawiają, by nie dopuścić do tego, by ewentualne uszkodzenia budynku, jego mankamenty konstrukcyjne nie spowodowały zagrożenia dla życia lub zdrowia ludzi tam przebywających.

K. C. zaniechał poddania budynku wspomnianej kontroli (uczynił to dopiero po zaistniałym zdarzeniu). Wymieniony ma średnie wykształcenie, jest osobą z wieloletnim doświadczeniem w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej. Chociażby z racji posiadanego wykształcenia i bycia przedsiębiorcą jego zachowanie w tej mierze winno być oceniane przy zastosowaniu większej niż przeciętna, miary.

W efekcie owe zaniechanie skutkowało tym, iż przebywający na terenie obiektu goście mieli nieograniczony dostęp do wadliwie wykonanej, niczym nie zabezpieczonej drewnianej balustrady usytuowanej przy wejściu głównym do lokalu, a oddzielającej je od betonowego wjazdu do podpiwniczenia na wysokość 284 cm w dół (co wynika z protokołu oględzin miejsca zdarzenia). K. C. wiedział, iż weselnicy w przerwie zabawy wychodzą na zewnątrz lokalu, zatrzymują się przy owej barierce, niektórzy z nich opierają się o nią ręką, co w świetle zeznań świadka E. L. (k – 97) – wieloletniej pracownicy oskarżonego – dotyczyło także opierania się nierzadko plecami, czy też łokciami, co zresztą sama czyniła. Z drugiej zaś strony sprawca przyznaje de facto, że barierka nie była przeznaczona do siadania na niej czy też opierania się o nią, co zresztą, w jego ocenie, nie było możliwe (k – 94), a czemu miał zapobiegać, niezależnie od efektów estetycznych, biegnący wzdłuż balustrady murek zakończony dachówkami.

W świetle owych twierdzeń, nie sposób uznać za przekonujące wyjaśnień oskarżonego w tej części, w której utrzymuje, iż nie miał świadomości tego, by owa barierka w jakikolwiek sposób mogła zagrażać gościom.

Powyższe, zdaniem Sądu, daje podstawy ku przyjęciu, iż oskarżony nie zachowując wymaganej, a wynikającej chociażby z wymogów prawa budowlanego, w omawianych okolicznościach ostrożności, mógł przewidzieć konsekwencje owych zaniedbań skutkujące upadkiem pokrzywdzonego z wysokości 284 cm na betonowy podjazd, będącym wynikiem oparcia się plecami o wadliwie wykonaną, nie zabezpieczoną drewnianą barierkę, co przy naporze ciała doprowadziło do wyrwania mocowania deski górnej przy drewnianym słupie, a w konsekwencji odniesieniem przez oskarżyciela posiłkowego obrażeń ciała skutkujących naruszeniem czynności narządu ciała i rozstrojem zdrowia na okres powyżej dni 7.

Bez wątpienia można przyjąć, iż pomiędzy zachowaniem oskarżonego polegającym na wspomnianym zaniechaniu należytego zabezpieczenia wadliwie wykonanej drewnianej balustrady będącym konsekwencją zaniedbań w zakresie poddania budynku okresowej kontroli mającej na celu sprawdzenie stanu technicznego i przydatności do użytkowania i ostatecznie upadkiem pokrzywdzonego, a powstaniem wskazanych obrażeń zachodzi związek przyczynowy.

Proces wymiaru kary w niniejszej sprawie wymagał – wobec alternatywnej sankcji karnej za przypisany oskarżonemu czyn – w pierwszej kolejności wyboru rodzaju kary, a następnie jej wysokości.

W ocenie Sądu mimo aktualnej sytuacji majątkowej oskarżonego (przedsiębiorca osiągający z prowadzonej działalności gospodarczej dochód w wysokości około 1500,00 zł. – 3 000,00 zł., na utrzymaniu posiadający dwoje dzieci, w tym niepełnosprawną córkę), w obliczu wysuwanych i po części zasadnych roszczeń finansowych oskarżyciela posiłkowego, zarówno kara grzywny, jak i ograniczenia wolności, nie spełniłyby zamierzonych celów w zakresie prewencji indywidualnej w stosunku do oskarżonego.

Stąd też kierując się ogólnymi dyrektywami i zasadami sądowego wymiaru kary określonymi w art. 53 § 1 i 2 kk, uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, Sąd wymierzył mu z mocy art. 157 § 3 kk karę 4 miesięcy pozbawienia wolności (pkt I wyroku).

Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości przypisanego sprawcy czynu Sąd wziął pod uwagę przede wszystkim sposób i okoliczności jego popełnienia, rodzaj naruszonych dóbr (cudzie zdrowie), rozmiar wyrządzonej szkody, jak również rodzaj i stopień naruszenia ciążących na nim obowiązków.

Z uwagi na powyższe czyn oskarżonego wykazuje wyższy niż znikomy, stopień społecznej szkodliwości.

Do okoliczności łagodzących Sąd zaliczył oskarżonemu prowadzenie ustabilizowanego trybu życia, w tym dotychczasową jego niekaralność (k – 176).

W procesie wymiaru kary Sąd nie dopatrzył się szczególnych okoliczności obciążających.

Mając na względzie powyższe okoliczności Sąd uznał, iż kara 4 miesięcy pozbawienia wolności orzeczona wobec oskarżonego pozwoli na efektywne oddziaływanie prewencyjne i da mu szansę wyrobienia w nim pożądanej przez prawo postawy ukierunkowanej na przestrzeganie porządku prawnego.

Wspomniane okoliczności, w ocenie Sądu, nakazują skorzystanie wobec oskarżonego z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby 2 lat.

Podstawową przesłanką stosowania omawianej instytucji jest pozytywna prognoza kryminologiczna. K. C. nie jest sprawcą na tyle zdemoralizowanym, aby osiągnięcie wobec niego celów prewencyjnych kary wymagało orzeczenia kary izolacyjnej. Zdaniem Sądu zastosowanie wobec tegoż sprawcy środka związanego z poddaniem go próbie jest wystarczającym dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobiegnie powrotowi do przestępstwa. Sąd uznał, iż odpowiednio właściwym okresem próby dla oskarżonego będzie okres 2 lat, który pozwoli oskarżonemu na refleksję nad swoim czynem. Orzeczony okres próby pozwoli wreszcie w sposób dostateczny, a zarazem konieczny zweryfikować w czasie pozytywną prognozę dotyczącą oskarżonego, w szczególności pod kątem przestrzegania przez niego porządku prawnego. Kierując się wskazanymi przesłankami Sąd, na podstawie art. 69 § 1 i § 2 kk w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 kk, wykonanie orzeczonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności zawiesił warunkowo na okres próby 2 lat (pkt II wyroku).

Oskarżyciel posiłkowy wniósł o zasądzenie od oskarżonego na jego rzecz nawiązki w wysokości 25 000,00 zł. tytułem zadośćuczynienia wskazując jako podstawę prawną jej orzeczenia art. 46 § 2 kk (k – 94v).

W myśl art. 46 § 2 kk zamiast obowiązku określonego w § 1 sąd może orzec nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego. Z brzmienia cytowanego przepisu wynika jednoznacznie, iż ową nawiązkę Sąd orzeka zamiast obowiązku naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody w całości albo w części. Orzekanie nawiązki powinno mieć charakter zupełnie wyjątkowy. Przyjmuje się, że podstawą orzeczenia owej nawiązki zamiast obowiązku naprawienia szkody może być przykładowo nieprzezwyciężalna trudność w dowodzeniu wysokości szkody.

Zdaniem Sądu, w realiach niniejszej sprawy, nie zachodzą podstawy do orzeczenia nawiązki na rzecz oskarżyciela posiłkowego. Warto odnotować, iż żądanie D. D. w kwocie 25 000,00 zł. ma, wedle zgłoszenia, zadośćuczynić - w domyśle - doznanej przez niego krzywdzie.

Stosownie do brzmienia art. 46 § 1 kk w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego orzeka m.in. zadośćuczynienie za doznaną krzywdę i to tenże przepis winien stanowić podstawę prawną uzasadniającą co do zasady żądanie oskarżyciela posiłkowego.

Wprawdzie określone w cyt. powyżej artykule zadośćuczynienie za doznaną krzywdę jest środkiem karnym, jednakże przy jego orzekaniu należy kierować się zasadami prawa cywilnego dotyczącymi ustalenia wielkości doznanej krzywdy (szkody niemajątkowej). Pokrzywdzony działając przy wsparciu profesjonalnego pełnomocnika nie wykazał zasadności żądnej kwoty 25 000,00 zł. ograniczając się do przywołania niezrealizowanych planów zarobkowych związanych z wyjazdem do pracy w Danii i łączącą się z tym możliwością uzyskania dochodu w kwocie do 10 000,00 zł. miesięcznie z powołaniem się na doświadczenia kolegi (k – 95).

W ocenie Sądu uznać należy zasadność żądania D. D. do kwoty 8000,00 zł. Rodzaj odniesionych przez pokrzywdzonego obrażeń, wiążących się z koniecznością hospitalizacji przez okres 10 dni na Oddziale Chirurgicznym ZOZ w L. jednakże bez konieczności ingerencji chirurgicznej przy leczeniu zachowawczym, brak istotnych, trwałych uszkodzeń ciała, za wyjątkiem odczuwalnego pulsowania głowy przy większym wysiłku, połączony z niekwestionowanym odczuwanym przez D. D. bólem miejsc stłuczonych w wyniku upadku z jednej strony oraz możliwości finansowe oskarżonego z drugiej strony, dowodzą zasadności żądania wymienionej kwoty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Nie bez znaczenia dla owego rozstrzygnięcia pozostaje postępowanie odszkodowawcze prowadzone przez (...) S.A. w zakresie zgłoszonej szkody osobowej w związku z posiadanym przez oskarżonego ubezpieczeniem na wypadek tego rodzaju zdarzeń (pkt III wyroku).

Stosownie do wyniku procesu i wniosku pełnomocnika oskarżycielka posiłkowego, Sąd, w myśl art. 627 kpk w zw. z § 14 ust. 2 pkt 1 i ust. 7, § 16 i § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w zw. z § 14 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycielka posiłkowego kwotę 2125,44 zł. tytułem zwrotu wydatków poniesionych w związku z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru (pkt IV wyroku).

O kosztach sądowych Sąd orzekł stosownie do brzmienia art. 627 kpk w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (pkt V wyroku).

Na oryginale właściwy podpis