Sygn. akt IV P 1533/14/N

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lipca 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Krakowa - Nowej Huty w Krakowie Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Marcin Gawron
Ławnicy:	Marianna Generowicz Ewa Józefowska-Pałka
Protokolant:	sekr. sądowy Anna Tomczyk

po rozpoznaniu w dniu 21 czerwca 2016r. w Krakowie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. W.

przeciwko (...) Wojewódzkiemu Inspektorowi (...) w K.

o przywrócenie do pracy

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powódki M. W. na rzecz strony pozwanej (...) Wojewódzkiego Inspektora (...) kwotę 60,00 zł (sześćdziesiąt złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IV P 1533/14/N

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Nowej Huty w Krakowie

z dnia 5 lipca 2016 r.

Pozwem z dnia 5 września 2014 roku powódka M. W. wniosła o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę złożonego jej 1 września 2014 roku przez (...) Wojewódzkiego Inspektora (...) za bezskuteczne, a w razie upływu okresu wypowiedzenia o przywrócenie jej do pracy na dotychczas zajmowane stanowisko pracy, na poprzednich warunkach pracy i płacy oraz zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Ponadto powódka domagała się nałożenia na stronę pozwaną na podstawie art. 477 ( 2) § 2 k.p.c. obowiązku dalszego zatrudniania powódki do czasu prawomocnego rozpoznania sprawy oraz zasądzenia kosztów procesu. Na uzasadnienie swojego roszczenia powódka wskazała, że wypowiedzenie umowy o pracę było wadliwe i nieuzasadnione. Z mocy art. 77 ustawy o transporcie drogowym do inspektorów ruchu drogowego, jakim była powódka, znajdują zastosowanie przepisy ustawy o służbie cywilnej. Pracodawca wypowiadając stosunek pracy nie zastosował przepisów rozdziału 5 powyższej ustawy, a w szczególności zignorował art. 71 ust. 1. Ponadto strona pozwana o zamiarze wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony nie zawiadomiła organizacji związkowej reprezentującej pracownika, wskutek czego naruszony został art. 38 k.p. Także przyczyny wskazane w wypowiedzeniu były niezasadne. W szczególności powódka zaprzeczyła, aby z jej winy nie zachowane były terminy w jakich miała wykonywać swoje obowiązki. Podała, że przyczyną powyższego stanu rzeczy był fakt, że przez 6 miesięcy przebywała na zwolnieniu lekarskim, a pracodawca nie powierzył jej obowiązków innej osobie. Powódka przyznała się do jednej omyłki związanej z wystawieniem mandatu, za które to uchybienie została ukarana obniżeniem dodatku inspekcyjnego. Powódka nie dopuściła się zatajania faktów, ani nie naraziła Skarbu Państwa na uszczuplenie. Uczestniczyła natomiast w wielu szkoleniach i doskonaliła swoje umiejętności.

W odpowiedzi na pozew (...) Wojewódzki Inspektor (...) wniósł o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu podniósł, że powódka w sposób rażący naruszyła obowiązki służbowe poprzez niewydanie decyzji administracyjnych po przeprowadzonych kontrolach. Z powódką przeprowadzono rozmowy dyscyplinujące. W lutym 2014 roku stwierdzono kolejne przypadki rażącego naruszenia procedur przez powódkę. Powódka nie zastosowała się także do poleceń wydawanych przez bezpośredniego przełożonego tj. nie stawiła się na wezwanie na spotkanie. Okoliczności sprawy pozwalały zaś przypuszczać, że zaniedbania powódki miały charakter celowy. W ocenie strony pozwanej powódka była zatrudniona w charakterze pracownika i nie była urzędnikiem służby cywilnej. Przepisy art. 81-84 oraz art. 71 ustawy o służbie cywilnej nie mają zastosowania w przypadku rozwiązania umowy o pracę z pracownikiem - członkiem korpusu służby cywilnej. Tym samym do powódki zastosowanie znaleźć powinny jedynie uregulowania kodeksu pracy. Bezpodstawny w ocenie strony pozwanej był także zarzut braku konsultacji związkowej. Na dzień dokonywania wypowiedzenia powódka nie była członkiem Związku Zawodowego (...). Pracodawca nie miał wiedzy w zakresie przynależności powódki do jakiejkolwiek powszechnej organizacji związkowej, nie informowała go też o tym sama powódka.

W sprawie bezsporne były następujące okoliczności:

Powódka M. W.na podstawie umowy o pracę z (...) Wojewódzkim Inspektorem (...) z dnia 5 marca 2009 roku była zatrudniona na stanowisku inspektora transportu drogowego. Z dniem 1 listopada 2012 roku powódka została awansowana na stanowisko kontrolera transportu drogowego.

Powódka ukończyła kurs z zakresu jazdy i wykonywaniu czynności służbowych przy użyciu motocykla. W dniu 12 czerwca 2012 roku powódka pełniąc obowiązki na motocyklu uległa wypadkowi przy pracy.

Od marca 2014 roku do września 2014 roku powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Do obowiązków powódki należała kontrola drogowa, sporządzanie dokumentacji z kontroli, a także prowadzenie postępowania administracyjnego. Do zadań powódki należało także między innymi nakładanie na kontrolowanych kar pieniężnych oraz opracowywanie projektów wystąpień pokontrolnych. Każda kontrola rejestrowana jest w formie papierowej oraz elektronicznej - w systemie CEN (Centralna Ewidencja Naruszeń) oraz SUPPORT. Każdy inspektor ma własne konto i do prowadzonego przez niego w systemie postępowania nie mają dostępu inni inspektorzy. W wyjątkowych sytuacjach, gdy dana osoba zachorowała, a sprawa jest pilna, inna osoba zostaje wyznaczona przez przełożonych do jej prowadzenia. W tym wypadku chodzi jednak raczej o przedłużenie postępowania niż o wydanie decyzji końcowej. Każda kontrola jest podpisywana indywidualnie przez każdego z inspektorów. Przeprowadzone kontrole inspektor wpisuje do programu SUPPORT. Podaje się tam dane kontrolowanego podmiotu, skontrolowane dokumenty i ewentualne naruszenia i wykroczenia. W systemie CEN odnotowuje się naruszenia kierowców i przedsiębiorców.

Dowód: zakres czynności, uprawnień i odpowiedzialności pracownika WITD w K. (k. 72- 74), zeznania św. R. P. (k. 193), T. B. (k. 211v-212), zeznania powódki (k. 471v-474)

W styczniu 2014 roku powódka była dwukrotnie informowana przez K. G. o braku zarejestrowania zakończenia postępowania poprzez wydanie decyzji administracyjnych. Powódka nie wyjaśniła na jakim etapie znajdują się przedmiotowe postępowania, ale poprosiła K. G., by nie zawiadamiała o powyższej okoliczności jej przełożonego.

Dowód: zeznania św. K. G. (k. 238), notatka służbowa (k. 60)

W dniu 24 lutego 2014 roku (...) Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego - M. P.przeprowadził z powódką rozmowę dyscyplinująca dotyczącą faktu, że w listopadzie 2013 roku powódka podczas rejestracji mandatu karnego nie wpisała liczbowo ani słownie kwoty ukarania. W związku z niedopełnieniem powyższego obowiązku służbowego powódce obniżono dodatek inspekcyjny o 300,00 zł.

Dowód: zeznania św. T. F. (k. 212-213), M. P. (k. 281v-284), notatka z dnia 24 stycznia 2014 r. sporządzona przez W. S. (k. 53-54), zeznania powódki (k. 471v-474)

W kolejnych dniach stwierdzono nieprawidłowości w stosunku do dwóch prowadzonych przez powódkę postępowań w postaci braku wydania decyzji administracyjnych w dwóch postępowaniach, które zostały zweryfikowane przez A. G. (1).

Dowód: zeznania św. A. G. (1) (k. 237-238)

Następnie w dniu 28 lutego 2014 roku dokonano analizy dokumentacji kontrolowanych przez powódkę przedsiębiorstw w wyniku której stwierdzono:

- brak zakończenia wszczętego w dniu 4 października 2012 roku postępowania administracyjnego w związku z niepoddaniem się lub uniemożliwieniem przeprowadzenia kontroli w całości lub w części poprzez niewydanie decyzji administracyjnej nakładającej na przedsiębiorcę kary pieniężną;

- brak zakończenia wszczętego pismem z dnia 27 grudnia 2012 roku postępowania administracyjnego w związku z naruszeniem przepisów o czasie prowadzenia pojazdu i obowiązkowych przerwach i odpoczynku poprzez niewydanie decyzji administracyjnej nakładającej na przedsiębiorcę karę pieniężną;

- brak wszczęcia postępowania administracyjnego w związku ze stwierdzeniem naruszeń na kwotę 57 100,00 zł w wyniku przeprowadzenia kontroli w dniu 10 września 2013 roku.

Dowód: notatka z dnia 3 marca 2014 r. sporządzona przez A. G. (1) (k. 55), notatka z dnia 3 marca 2014 r., sporządzona przez T. F.(k. 56-59), zeznania św. A. G. (1) (k. 237-238), T. F. (k. 212-213), M. P. (k. 281v-284)

W dniu 3 marca 2014 roku (...) Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego - M. P.zapytał powódkę w obecności G. K., T. F., B. W.oraz A. G. (1), czy w prowadzonych przez nią sprawach pojawiły się jeszcze inne uchybienia, o których powinien zostać poinformowany. Powódka zaprzeczyła.

Dowód: zeznania św. A. G. (1) (k. 237-238), T. F. (k. 212-213), B. W. (k. 238), G. K. (k. 215-216), T. B. (k. 211v-212), M. P. (k. 281v-284)

W dniu 11 marca 2014 roku (...) Wojewódzki Inspektor (...) powziął informację o czterech postępowaniach w których czynności kontrolne były prowadzone przez powódkę w sposób przewlekły i długotrwały bez uzasadnionej przyczyny:

- brak zakończenia wszczętego pismem z dnia 14 marca 2013 roku postępowania administracyjnego w związku z naruszeniem ogólnych zasad warunków wykonywania transportu drogowego i przewozów na potrzeby własne oraz nieuzasadnione wydanie postanowienia o zawieszeniu postępowania administracyjnego;

- brak zakończenia wszczętego pismem z dnia 9 sierpnia 2013 roku postępowania administracyjnego w związku z naruszeniem przepisów o stosowaniu urządzeń rejestrujących lub cyfrowych urządzeń rejestrujących samoczynnie prędkość jazdy, czas jazdy i postoju;

- brak zakończenia wszczętego pismem z dnia 20 sierpnia 2013 roku postępowania administracyjnego w związku z naruszeniem przepisów o czasie prowadzenia pojazdu, obowiązkowych przerwach i odpoczynku;

- brak zakończenia wszczętego pismem z dnia 16 października 2013 roku postępowania administracyjnego w związku z naruszeniem przepisów o czasie prowadzenia pojazdu, obowiązkowych przerwach i odpoczynku oraz przepisów o stosowaniu urządzeń rejestrujących lub cyfrowych urządzeń rejestrujących samoczynnie prędkość jazdy, czas jazdy postoju.

W sprawie o sygn. WITD.WI.PR. (...) postępowanie musiało zostać umorzone w dniu 7 marca 2014 roku z uwagi na bezczynność powódki.

Dowód: decyzja z dnia 7 marca 2014 roku w przedmiocie umorzenia postępowania (k. 75-81), zeznania św. A. G. (1) (k. 237-238), T. F. (k. 212-213), M. P. (k. 281v-284), decyzje i dokumentacja postępowań powódki (k. 288-459)

W czasie kiedy powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim od marca do września 2014 roku zabrano i dokonano sprawdzenia komputera kontroli powódki. Z uwagi na fakt, że powódka odmówiła wydania klucza do służbowej szafy otworzono ją za pomocą klucza zapasowego. W dwóch sprawach, w których kontrolę prowadziła powódka, decyzje w marcu 2014 roku wydał M. K.. W sprawach tych przekroczono termin zakończenia postępowania.

Dowód: zeznania św. M. K. (k. 194), A. W. (k. 213v-214), M. P. (k. 281v-284)

W trakcie sprawdzania komputera powódki oraz jej szafy służbowej ujawniono dokumentację pokontrolną, która nie była wprowadzona do systemy „SUPPORT”.

Dowód: zeznania św. A. G. (1) (k. 237-238), T. F. (k. 212-213), M. P. (k. 281v-284)

M. W.została przyjęta w poczet członków Związku Zawodowego (...)decyzją Rady Związku „z dniem 21 sierpnia 2014 roku”.

Dowód: zaświadczenie (k. 24)

Przyjęcie na członka Związku następuje na podstawie pisemnej deklaracji i Uchwały Rady Krajowej. Uchwałę podejmuje się zwykłą większością ważnie oddanych głosów przy obecności co najmniej połowy członków Rady Krajowej. Rada Krajowa może upoważnić spośród siebie Uchwałą minimum 2 osoby, które podejmą decyzję o przyjęciu nowego członka w imieniu Rady Krajowej.

Dowód: Statut związku zawodowego (...) (k. 225-234)

W dniu 1 września 2014 roku powódce wręczono wypowiedzenie umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia. W oświadczeniu wskazano trzy przyczyny. Po pierwsze stwierdzono rażące naruszenie przez powódkę obowiązków służbowych poprzez niewydanie decyzji administracyjnych po przeprowadzonych kontrolach w siedzibie przedsiębiorcy, w wyniku których zostały ujawnione naruszenia przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 roku o transporcie drogowym. Wśród uchybień wymieniono błędną rejestrację mandatu w listopadzie 2013 roku, a także nieprawidłowości ujawnione w toku kontroli z dnia 28 lutego 2014 roku oraz 11 marca 2014 roku. Po drugie wskazano, ze powódka nie zastosowała się do poleceń służbowych wydawanych przez bezpośredniego przełożonego tj. Naczelnika Wydziału Inspekcji Wojewódzkiego Inspektoratu (...) w K.. Po trzecie zaś stwierdzono, że pracodawca utracił zaufanie do pracownika.

Dowód: wypowiedzenie umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia (k.37), zeznania św. M. P. (k. 281v-284), zeznania powódki (k. 471v-474)

Przewodniczącym delegatury Związku Zawodowego (...) w M. jest A. G. (2). Centrala związku znajduje się w Ł.. W każdym Wojewódzkim Inspektoracie jest oddział związku. Deklaracje przystąpienia do związku przesyłane są przez przewodniczącego delegatury do centrali. Dotychczas nie zdarzył się, by osoba, która złożyła deklarację nie została przyjęta do związku. A. G. (2)przedkładał pracodawcy jedynie informacje dotyczące liczby członków organizacji. Liczba ta była zmienna - do organizacji wstąpiła powódka, a jedna osoba odeszła. O otrzymaniu deklaracji członkowskiej powódki (...) Wojewódzki Inspektor (...) nie został poinformowany.

Dowód: zeznania św. A. G. (2)(k. 192), M. P. (k. 281v-284)

A. G. (2) kolejno w dniach: 31 stycznia 2014 roku, 30 kwietnia 2014 roku oraz 25 lipca 2014 roku informował (...) Wojewódzki Inspektor (...), że (...) delegatura Związku Zawodowego (...) liczyła 15 członków.

Dowód: informacja (k. 65-67)

Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki liczone według zasad obliczania ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy wynosi 3 481,00 zł.

Dowód: pismo z (...) Wojewódzkiego Inspektora (...) (k. 52)

Ustalając powyższy stan faktyczny Sąd oparł się na dokumentach przedstawionych przez strony, których autentyczność i rzetelność nie budziła wątpliwości Sądu i nie była kwestionowana w toku postępowania. Sąd oparł się także na zeznaniach świadków oraz powódki. Istotne dla niniejszego postępowania były w szczególności zeznania świadka M. P., który w dniu wypowiedzenia umowy o pracę powódce był (...) Inspektorem (...) i podejmował decyzję o wypowiedzeniu umowy o pracę z powódką.

Sąd uznał za wiarygodne były zeznania wszystkich świadków - A. G. (2), M. K., R. P., T. B., A. W., G. K.. Zeznania tych świadków były spójne, zbieżne ze sobą, zgodne z pozostałym materiałem dowodowym i logiczne. Świadkowie zeznawali na okoliczności których byli bezpośrednimi uczestnikami, a prawdziwość podawanych przez nich faktów nie była podważana przez strony postępowania. Świadkowie będący Inspektorami (...), którzy przejęli postępowania niedokończone przez powódkę zgodnie potwierdzili istniejące w tych postępowaniach nieprawidłowości skutkujące koniecznością podjęcia szybkich decyzji, z których większość skutkowała umorzeniem prowadzonych postępowań.

Na uwzględnienie w całości zasługują zeznania świadka M. P., ówczesnego (...) Inspektora (...), który szczegółowo wyjaśnił proces postępowania prowadzonego przez Inspektorów, odniósł się do zaniedbań powódki, wskazał kiedy i w jakich okolicznościach został poinformowany o zaniedbaniach powódki w prowadzonych postępowaniach. Zeznania te w pełni zasługują na uwzględnienie, znajdują bowiem potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym.

Sąd pominął zeznania św. U. K., głównej księgowej, która nie miała wiadomości dotyczących przynależności związkowej powódki i odprowadzania składek z jej wynagrodzenia.

Zeznania powódki Sąd uznał za wiarygodne jedynie w części znajdującej pokrycie w pozostałym materiale dowodowym bowiem w swoich zeznaniach powódka starała się umniejszyć znaczenie braków i błędów popełnionych w trakcie prowadzonych postępowań co jest rzeczą zrozumiałą a także wskazywać na wpadek drogowy, który jakoby miał wpływ na zmianę stosunku przełożonych do powódki.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności rozważyć należało czy w przedmiotowej sprawie zastosowanie powinny znaleźć, zgodnie z twierdzeniami powódki, przepisy ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej. Zgodnie bowiem z art. 77 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym „do pracowników Inspekcji zatrudnionych na stanowiskach urzędniczych, w tym inspektorów, stosuje się przepisy ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 227, poz. 1505, z późn. zm.), z zastrzeżeniem ust. 2”. W ocenie powódki z powyższego wynika, że tryb i przesłanki rozwiązania z nią umowy o pracę są tożsame z tymi jakie obowiązują urzędników służby cywilnej. Pogląd ten jest w ocenie Sądu błędny. Ustawa o służbie cywilnej w sposób wyraźny dokonuje bowiem podziału członków korpusu służby cywilnej, którzy zajmują stanowiska urzędnicze, na pracowników służby cywilnej, czyli osoby zatrudnione na podstawie umowy o pracę zgodnie z zasadami określonymi w ustawie oraz urzędników służby cywilnej, czyli osoby zatrudnione na podstawie mianowania zgodnie z zasadami określonymi w ustawie (art. 3 ustawy). W niniejszej sprawie nie ulegało wątpliwości, że powódka była zatrudniona na stanowisku inspektora na podstawie umowy o pracę. Ustawa o służbie cywilnej znajdzie więc zastosowanie do sytuacji prawnej powódki w takim zakresie, w jakim reguluje ona sytuację pracowników służby cywilnej zatrudnionych na podstawie umowy o pracę. W ocenie Sądu brak jest podstaw, by do inspektora transportu drogowego zatrudnionego na podstawie umowy o pracę stosować przepisy szczególne odnoszące się do pracowników służby cywilnej zatrudnionych na podstawie mianowania. Zakaz taki wynika już z treści art. 77 ust 1 ustawy o transporcie drogowym, który nakazuje stosowanie ustawy o służbie cywilnej wprost, a nie „odpowiednio”.

Ocena ewentualnej wadliwości wypowiedzenia umowy o pracę powódce powinna więc być rozważana z uwzględnieniem przepisów kodeksu pracy. Stosownie do art. 30 k.p. oświadczenie pracodawcy o wypowiedzeniu zostało doręczone powódce na piśmie w dniu 1 września 2014 roku i wskazywało w sposób jasny i konkretny przyczyny wypowiedzenia.

Zasadniczą kwestią podlegającą rozstrzygnięciu pozostawała więc ocena czy wypowiedzenie umowy o pracę było uzasadnione tj. czy przyczyny wskazane przez pracodawcę w oświadczeniu o wypowiedzeniu były konkretne i prawdziwe.

Odnośnie do pierwszej ze wskazanych przez pracodawcę przyczyn wypowiedzenia nie sposób zgodzić się z powódką, że stwierdzona przez pracodawcę nieterminowość zakończenia postępowań administracyjnych obejmowała okres jej usprawiedliwionej nieobecności w pracy. Wskazane w wypowiedzeniu przekroczone terminy postępowań nie miały związku z przebywaniem powódki na zwolnieniu lekarskim, gdyż dotyczyły one okresu, kiedy powódka uczęszczała do pracy. Przewlekłość części postępowań administracyjnych stwierdzono już w lutym 2014 roku, a pozostałych w marcu 2014, a więc zaraz po skorzystaniu przez powódkę ze zwolnienia lekarskiego. Strona pozwana w odpowiedzi na pozew wskazała, że zgodnie z art. 35 k.p.a. organy administracji publicznej obowiązane są załatwiać sprawy bez zbędnej zwłoki (§1). Załatwienie sprawy wymagającej postępowania wyjaśniającego powinno nastąpić nie później niż w ciągu miesiąca, a sprawy szczególnie skomplikowanej - nie później niż w ciągu dwóch miesięcy od dnia wszczęcia postępowania, zaś w postępowaniu odwoławczym - w ciągu miesiąca od dnia otrzymania odwołania (§ 2). Powódka nie zakwestionowała faktu, że w poszczególnych sprawach wskazanych w oświadczeniu o wypowiedzeniu, a wszczętych w marcu, sierpniu, wrześniu i październiku 2013 oraz w październiku i grudniu 2012 doszło do przekroczenia ustawowego terminu zakończenia spraw. Powódka powołała się jednak na fakt, że w żadnej ze wskazanych spraw nie wpłynęła skarga na przewlekłość postępowania. W ocenie Sądu powyższy argument jest nieprzekonujący. Trudno bowiem zakładać, by strona mająca zostać ukarana za naruszenie przepisów prawa składała skargi na przewlekłość postępowania mającego prowadzić do wymierzenia jej kary pieniężnej. W szczególności przy uwzględnieniu stosunkowo krótkiego okresu przedawnienia, który wynosi dwa lata od ujawnienia naruszenia (art. 92c ust. 1 pkt 3 ustawy o transporcie drogowym). Można nawet stwierdzić, że w interesie strony jest to, by postępowania trwało możliwie jak najdłużej. Brak skargi na przewlekłość postępowania i odrębnych postępowań w tym zakresie nie może więc skutkować pozbawieniem pracodawcy możliwości kontroli terminowości wykonywania obowiązków przez inspektorów transportu drogowego. Wręcz przeciwnie, pracodawca powinien dokonywać odpowiednich kontroli, tak by nie dopuścić do przedawnienia się poszczególnych czynów. W tym kontekście niezrozumiałe są twierdzenia powódki (k. 152), że „pozwany nie przedłożył żadnego dokumentu w którym zgodnie z art. 36 k.p.a. informowałby stronę o przypadku niezałatwienia sprawy w terminie, podając przyczyny zwłoki i wskazując nowy termin załatwienia sprawy”. To do obowiązków powódki należało bowiem prowadzenia postępowania administracyjnego w sposób zgodny z przepisami prawa. Wobec powyższego to na niej, a nie na pracodawcy ciążył obowiązek informowania stron o niezałatwieniu sprawy w terminie, z podaniem przyczyny tego stanu rzeczy oraz nowym terminem załatwienia sprawy. Skoro powódka nie informowała stron ani przełożonych o zaistnieniu skomplikowanego stanu faktycznego sprawy to zasadnie można przyjąć, że sprawy te powinny zostać załatwione w ustawowych terminach. Nie zasługiwały także na uwzględnienie twierdzenia powódki, że notatki sporządzone przez stronę pozwaną mają charakter jednostronny, a zeznania świadków, będących pracownikami strony pozwanej, są dalekie od obiektywizmu. Powódka nie przedstawiła żadnych konkretnych faktów i okoliczności mogących podważać wiarygodność powyższych dowodów. W szczególności powódka nie zaprzeczyła, by okoliczności wskazane w wypowiedzeniu nie miały miejsca. Nie próbowała także wykazać, że przekroczenie terminów zakończenia postępowań administracyjnych było wywołane stopniem skomplikowania spraw, a jedynie wskazywała, że to pracodawca nie wykazał, że sprawy nie były skomplikowane. Twierdzenia powódki nie mogły zostać uwzględnione. Należy bowiem zauważyć, że podobnych uchybień nie stwierdzono u innych pracowników. Ponadto powódka sama nigdy nie sygnalizowała, że jej sprawy są skomplikowane i wymagają pogłębionego i wydłużonego postępowania. Co więcej powódka zwracała się do K. G. o nieinformowania przełożonego o stwierdzonej nieterminowości, co świadczy o tym, że miała pełną świadomość, że jest to okoliczność świadcząca na jej niekorzyść. Mając na uwadze powyższe rozważania należało stwierdzić, że pierwsza z przyczyn wskazanych w oświadczeniu o wypowiedzeniu była konkretna i prawdziwa.

Odnośnie do drugiej z przyczyn - nie stawienie się na rozmowę do Naczelnika Wydziału Inspekcji - T. F., który chciał z nią przeprowadzić rozmowę na temat przewlekłości prowadzonego przez nią postępowania administracyjnego, postępowanie nie wykazało by powódka była wzywana na jakieś potkanie, na które nie przyszła. Zarówno świadek F. jak i świadek P. zeznali o spotkaniach z powódka w lutym i marcu 2014 roku, nic nie wspominając o spotkani na które powódka się nie stawiła.

Podkreślić jednak należy, że przypadku wskazania kilku przyczyn o ich zasadności nie decyduje czynnik ilościowy, lecz jakościowy, który obliguje do oceny, czy wszystkie łącznie wskazane podstawy uzasadniają wypowiedzenie umowy o pracę, chociażby każda ze wskazanych przyczyn oddzielnie nie stanowiła dostatecznej przesłanki rozwiązania stosunku pracy – wyrok Sądu Najwyższego z 14 kwietnia 2015 roku, II PK 140/14.

W ocenie Sądu prawdziwa i konkretna była także trzecia przyczyna wskazana przez pracodawcę. Niewątpliwie bowiem zachowanie powódki, która nieterminowo prowadziła postępowania administracyjne, mogło skutkować utratą zaufania pracodawcy. Powódka prosiła bowiem innych pracowników, by nie informowali pracodawcy o stwierdzonych uchybieniach, jak również osobiście zapewniała M. P.(ówczesnego (...) Inspektora (...)), że w prowadzonych przez nią innych sprawach brak jest uchybień, co okazało się niezgodne z prawdą. Niewątpliwie podawanie nieprawdziwych informacji na temat prowadzonych postępowań administracyjnych było naganne. Należy bowiem zwrócić uwagę, że praca Inspektora (...) cechuje się znacznym stopniem samodzielności i niezależności. W tym kontekście szczególnie istotne jest to, by pomiędzy pracodawcą a pracownikiem istniała poprawna komunikacja, zapobiegająca powstawianiu nieprawidłowości, przejawiających się np. w przedawnieniu stwierdzonych podczas kontroli uchybień.

Strona pozwana rozwiązała z powódką umowę o pracę zgodnie z art. 30 k.p. Przepis ten mówi, że umowa o pracę rozwiązuje się przez oświadczenie jednej ze stron z zachowaniem okresu wypowiedzenia (rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem). Oświadczenie każdej ze stron o wypowiedzeniu lub rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinno nastąpić na piśmie. W oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony lub o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy. Obowiązkiem pracodawcy wypowiadającego umowę zawartą na czas nieokreślony jest wskazanie w pisemnym wypowiedzeniu przyczyny złożenia oświadczenia. Przyczyna ta musi być konkretna, prawdziwa i rzeczywista. Pełni funkcję ochronną dla pracownika i ma ona umożliwić zwalnianemu pracownikowi ewentualne późniejsze dochodzenie swoich roszczeń przed sądem. Wypowiedzenie jest niezgodne z § 3 art. 30 k.p. zarówno wtedy gdy nie wskazano w nim żadnej przyczyny jak również wtedy gdy pomimo jej wskazania nie spełnia ona wyżej wskazanych wymogów. Podkreślić należy jednak, że w przeciwieństwie do przyczyny uzasadniającej zwolnienie w trybie dyscyplinarnym (art. 52 k.p.) przyczyna wypowiedzenia, jako normalnego, zwykłego sposobu rozwiązania umowy o pracę, nie musi cechować się szczególną wagą. Przyczyny wypowiedzenia mogą dotyczyć zarówno pracownika jak i pracodawcy. W przypadku wypowiedzenia umowy o pracę - jako zwykłego sposobu rozwiązania stosunku pracy - uzasadnioną przyczyną mogą być okoliczności leżące po stronie pracownika, choćby wynikały ze względów obiektywnych i nie były przez niego zawinione.

Zgromadzony materiał dowodowy pozwala na stwierdzenie, że strona pozwana dochowała ciążącego na niej obowiązku wynikającego z dyspozycji przytoczonego przepisu. Podała przyczynę wypowiedzenia umowy a przyczyna ta okazała się prawdziwa i rzeczywista.

W tym miejscu należy się odnieść do zarzutu związanego z przynależnością związkową powódki. Stwierdzić więc należy, że nawet sama powódka nie była zorientowana co do tej okoliczności, zeznając myliła daty i fakty. Jest to o tyle zrozumiałe, że powódka przystąpiła do związku zawodowego pod sam koniec swojego zatrudnienia u strony pozwanej i nie zgłosiła tego faktu nawet swojej macierzystej organizacji związkowej składając deklarację bezpośrednio w centrali związku. Wiedzy na temat przynależności powódki, a przynajmniej daty zgłoszenia akcesji nie miał nawet A. G. (2), przewodniczący związku w (...) Inspektoracie. Zatem, zdaniem Sądu nie można obciążać pracodawcy niedociągnięciami informacyjnymi powódki oraz jej kolegów związkowców. W tej materii Sąd w pełni podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z 22 czerwca 2004 roku, sygn. II PK 2/04, który orzekł, że pracownik, który chce, aby w razie decyzji o jego zwolnieniu konsultowano ją ze związkiem zawodowym, do którego należy, powinien współdziałać w tym zakresie ze swoim pracodawcą. Pracownik taki powinien informować pracodawcę o przynależności związkowej. Powódka nie poinformowała nie tylko pracodawcy ale i przewodniczącego związku, nie można zatem winić strony pozwanej za brak konsultacji.

Mając powyższe na uwadze powództwo oddalono na mocy cyt. przepisów.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. przy zastosowaniu o przepisu § 12 ust.1 pkt.1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu przy zastosowaniu § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800).